ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΕΟΥ

 Τώρα και χιλιάδες χρόνια, κάθε άνοιξη οι λαοί γιορτάζουν την ανάσταση του θεού, όπως γιόρτασαν τον χειμώνα την γέννηση του. Ο Διόνυσος και ο Αδωνις των Ελλήνων είναι οι θνήσκοντες θεοί, οι οποίοι αναστήνονται από τον Αδη για να θριαμβεύσουν στον κόσμο. Παλαιότερα στην Κρήτη είναι ο ίδιος ο Δίας που με την μορφή του Ζαγρέα γεννιέται, πεθαίνει και αναστήνεται. Δεν είναι εύκολο με λίγα λόγια να αναφερθείς στον μυητικό κύκλο της ζωής, όπως τον δημιούργησαν οι αρχαίες θρησκείες σε όλα τα έθνη. Είναι όμως απλό να κατανοήσει κανείς ότι οι αρχαίες θρησκείες γεννήθηκαν όχι από κάποια λογική εξέταση η οποία έφερε αυτά τα αποτελέσματα, αλλά αντίθετα πήγασαν από το ανθρώπινο συλλογικό ασυνείδητο και γι αυτό το λόγο, είναι οι ίδιες παντού και μεταφέρουν ακριβώς τους ίδιους συμβολισμούς. Παρόλες τις εθνικές διαφορές ο θάνατος και η ανάσταση του Αιγυπτίου θεού Όσιρη, είναι το ίδιο με τον θάνατο και την ανάσταση του Διονύσου των Ελλήνων ή του Χριστού. Η συμφωνία αυτή των αρχαίων θρησκειών επιβεβαιώνει ότι τα αρχέτυπα όπως τα ονομάζει ο Καρλ Γιουνγκ, δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας αλλά δεδομένα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, τα οποία εκφράζονται από την φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον θεό που θα γεννηθεί και με τον θεό που θα πεθάνει κι έχει την ελπίδα να ταυτιστεί τελικά με τον νικητή αναστημένο θεό.

 Εκείνο το οποίο είναι σημαντικό να κατανοήσει κάποιος για τις εορτές των χριστιανών αλλά και όλων των θρησκειών που αναφέρονται στην γέννηση και το θάνατο των θεων, είναι η σχέση που έχουν αυτοί οι θεοί με το σύμπαν, με τον υλικό κόσμο, με την δημιουργία. Ο θεός που θα γεννηθεί και θα πεθάνει έχει δηλώσει ξεκάθαρα την ύπαρξη του στον υλικό κόσμο και την συμμετοχή τους στις αλλαγές της ύλης. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση, εφόσον εορτάζουμε την γέννηση και τον θάνατο του θεού, να θεωρήσουμε ότι αυτός βρίσκεται απομονωμένος κάπου πέρα από την ύλη, πέρα από την γήινη ύπαρξη. Ο θεός ενσαρκώθηκε με την γέννηση, απέκτησε υλικό σώμα, και όπως συμβαίνει με όλα τα όντα που γεννιούνται, είναι απαραίτητο να πεθάνει. Η παγκόσμια σοφία είναι σαφέστατη σε αυτό το θέμα. Ότι γεννιέται πεθαίνει. Μονάχα αυτό που δεν θα γεννηθεί στη γη, δεν θα αναγκασθεί να πεθάνει. Γι αυτό και οι μονοθεϊστές ξεκαθαρίζουν ότι ένας είναι ο αγέννητος θεός. Επειδή αυτή την μοναδικότητα προσπάθησαν να την αποδώσουν στον Χριστό, η καινή διαθήκη αναφέρει ότι ο  Χριστός δεν γεννήθηκε από γυναίκα. Ωστόσο κάτι τέτοιο είναι απόλυτα ψευδές, καθώς η γέννηση από παρθένο είναι η πρώτη εορτή του θεού. Ο αγέννητος θεός δεν έχει κατέλθει στην γη, δεν έχει διαχωριστεί από την ουράνια ενότητα, δεν υπάρχει στον χρόνο όπου όλα μεταβάλλονται, αλλά υπάρχει ως απόλυτη ακίνητη ουσία στον αιώνα των αιώνων. Ο αγέννητος θεός δεν έχει σώμα και μορφή, δεν έχει όνομα και εγώ, δεν είναι ένας καλός ή κακός δαίμονας αλλά μονάχα η απόλυτη αγαθότητα της μονάδας. Ο Χριστός και κάθε ενσαρκωμένος θεός έχει έτσι διπλή φύση, θεϊκή και ανθρώπινη, είναι όπως λένε οι χριστιανοί θεάνθρωπος. Το γεννητό μέρος είναι το ανθρώπινο θνητό, εκείνο που πεθαίνει και το αγέννητο είναι το αιώνιο εκείνο που θα αναστηθεί δηλαδή θα γεννηθεί άνωθεν.

Μένει λοιπόν σε μας να αναρωτηθούμε ποια είναι η σχέση τους ενός αγέννητου θεού, με τους θεούς των εθνών οι οποίοι γεννιούνται κατά τόπους και εποχές, και πεθαίνουν για να αναστηθούν. Στο χριστιανισμό αυτή η διευθέτηση έχει γίνει με την θεολογία της αγίας τριάδος, όπου ο πατερας και το πνεύμα είναι αγέννητες υποστάσεις του θεού. Μονάχα ο Υιός είναι αυτός που θα ενσαρκωθεί, έχοντας όμως την δυνατότητα να αναστηθεί γιατί στην ουσία του υπάρχουν και οι δύο άλλες υποστάσεις του Πατέρα και του Πνεύματος. Ο Υιός γίνεται φορέας του αγέννητου θεού, μορφή του Πατερα και δύναμη του Πνεύματος. Ο υλικός άνθρωπος, είναι το κέντρο της συνολικής ύπαρξης, καθώς μέσα σε αυτόν εμφανίζεται και δρα ο αγέννητος θεός.

Οι αρχαίες θρησκείες δεν έλεγαν κάτι το διαφορετικό. Ο Υιός του Διός και της Σεμέλας, ο ενσαρκωμένος Διόνυσος, είναι ο βασιλιάς του κόσμου και είναι αυτός που λαμβάνει το σκήπτρο και τον κεραυνό του Διός. Στον Διονυσιακό συμπαντικό χορό της ύλης, ο Διόνυσος είναι ο ηγεμών αλλά είναι μόνο η κορυφή ενός γεγονότος που λαμβάνει χώρα συνεχώς και παντού. Ο μυητικός κύκλος του θεού που πεθαίνει και αναστήνεται εκφράζεται από πολλούς άλλους θεούς και ήρωες. Η λατρεία των ηρώων είναι διονυσιακής μορφής και σύμφωνα με αυτό, δεν είναι μόνο ο Διόνυσος που θα αναστηθεί αλλά κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να αποκτήσει ηρωϊκή ψυχή και να αναστηθεί. Καθώς η διαδικασία της γέννησης, του θανάτου και της ανάστασης είναι η μορφή εκδήλωσης όλου του σύμπαντος, ισχύει και για κάθε οντότητα ξεχωριστά. Ο Κύριος των μυστηρίων και όλοι οι θεοί και οι ανθρώποι είναι ενωμένοι μέσα στην συμπαντικη ουσία η οποία εμφανίζεται με αυτόν τον τρόπο παντου.

Το συμπέρασμα από αυτή την ανάλυση είναι πως δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να θεωρήσουμε το σύμπαν ως ένα άψυχο κτίσμα. Η παρουσία του αγέννητου θεού είναι αυτή ακριβώς η δυνατότητα του υλικού κόσμου να μεταβάλλεται και να συνεχίζει να υπάρχει, φυσικά με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ο υλικός κόσμος δεν είναι η πτώση των δαιμόνων αλλά αντίθετα είναι ο θρίαμβος του θεού, ο οποίος με την δημιουργική του ενέργεια, τακτοποιεί το χάος σε τάξη και κάνει δυνατή την αιώνια αρμονία. Ο κόσμος όλος θεώμενος ως ένα ζωντανό συνεχές, δεν έχει ανάγκη την δευτέρα παρουσία του θεού στο τέλος του χρόνου, για να γίνει μια συνολική διευθέτηση του καλου και του κακου. Στον υλικό κόσμο για να γίνει η φανέρωση της αγαθότητας, είναι απαραίτητη η ύπαρξη της κακίας. Δεν υπάρχει δηλαδή δυνατότητα μιας διαφορετικής μονοσήμαντης ύπαρξης. Η βασιλεία των ουρανών, ο χώρος του αγέννητου Πατέρα, είναι ένας διαφορετικός κόσμος, που υπάρχει μέσα στην υλική ύπαρξη. Η βασιλεία του ουρανού είναι πάντα γύρω μας και είναι θέμα προσωπικό αν αποκτήσουμε κάποια επαφη μαζί του. Ο ουρανός είναι ήδη μέρος αυτού του κόσμου, ως πρότυπο της αγέννητης ουσίας του θεού. Την ύπαρξη του ουρανού στην γήινη ζωή κάνει δυνατή η ανάσταση του θεού.

Ο μυητικός κύκλος του νεκρού και αναστημένου θεού, υποδηλώνει ακριβως αυτή την διαδικασία όπου ο αγέννητος θεός ενυπάρχει μέσα στο σύμπαν και το ζωοποιεί. Ο αναστημένος θεός ή ο ήρωας δεν είναι η καταδίκη του υλικού κόσμου ως άψυχου και πονηρού αλλά αντίθετα η επιβεβαίωση ότι το σύμπαν δεν είναι διάφορο του αγέννητου θεού αλλά είναι σαφώς ενωμένο με την απόλυτη αγαθότητα και σε αυτή οφείλει την ουσιαστική του ύπαρξη. Το γεγονός πως στην ύλη υπάρχει η ανάγκη, το κακό, οι επιθυμίες και τα πάθη δεν σημαίνει ότι απουσιάζει η θεϊκή συμμετοχή. Η ανάσταση του θεού δεν σώζει μονάχα τον άνθρωπο από την ανυπαρξία του σκότους αλλά όλη τη φύση και αυτό είναι το ξεκάθαρο νόημα της. Η φύση βλαστάνει, ανθίζει και κάνει καρπούς γιατί ο γεννημένος θεός θα πεθάνει και θα αναστηθεί. Η θρησκεία του αναστημένου θεού γίνεται ανθρωποκεντρική μονάχα όταν ο κύκλος αυτός της γέννησης και της ανάστασης, κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου και βιωθεί από την ανθρώπινη καρδιά, ώστε να υπάρξει ένα εσωτερικό ταξίδι, της γέννησης του ανθρώπου, του θανατου της πλάνης και της αναστασης της ψυχής, της αιώνιας αλήθειας.

 Σύμφωνα με τον σπουδαίο μελετητή του ελληνικού πνεύματος, τον Παναγή Λεκατσά, οι αρχαίοι λαοί πίστευαν ότι ο άνθρωπος έχει δύο ψυχές. Στο βιβλίο του για την ψυχή, φανερώνει τις δύο ψυχές, την ζωτική ψυχή, εκείνη του ζωντανού ανθρώπου, την νεκροψυχή, εκείνη του πεθαμένου και την Τρίτη, την αθάνατη ψυχή, η οποία θα γεννηθεί άνωθεν, όπως έλεγε ο Χριστός, με την βοήθεια των μυστηρίων της ελληνικής θρησκείας. Η σωτηρία της ψυχής για τον Έλληνα άνθρωπο δεν είναι η αποκόλληση της από την ύλη και η ύπαρξη της σε μια ουράνια σφαίρα. Είναι μια δυνατότητα που αποκτάει η ψυχή να υπάρχει ταυτόχρονα και στον ουρανό και στη γη, πέρα από την γνώση του καλού και του κακού, πέρα από την ζωή και τον θάνατο, πέρα από τον διχασμό που προκαλεί η ύπαρξη στον υλικό κόσμο. Η αναστημένη ψυχή, η γεννημένη άνωθεν, είναι η νίκη του αγέννητου θεού πάνω στον γεννημένο υλικό κόσμο, είναι η εξουσία της αιώνιας ζωής πάνω στο μεταβαλλόμενο μεταξύ γέννησης και θανάτου, υλικό σώμα.

 Η συνολική απόρριψη της γήινης ζωής και της υλικής ύπαρξης, η αντιστοίχηση της γης ως κακού και σκοτεινού και του ουρανου ως καλού και φωτεινού, είναι μια εσφαλμένη θέση, την οποία υποβάλλει ο αγώνας του ανθρώπου για να αποδεσμευθεί από τις ανάγκες της ύλης. Αυτή η άποψη είναι γέννημα του πολέμου και δεν ευσταθεί όταν ο άνθρωπος αποκτήσει έστω ελάχιστη εσωτερική ειρήνη. Η θλίψη, ο πόνος, η ασθένεια και ο θάνατος είναι αυτά που χαρακτηρίζουν μονοσήμαντα την υλική ύπαρξη όταν ο πόλεμος κυριαρχεί. Η πείνα, η δίψα ο κόπος και το μίσος είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την ζωή στην γη, όταν εκείνη αφοσιώνεται στον εξωτερικό πόλεμο. Αυτό συμβαίνει δηλαδή, όταν ο άνθρωπος είναι απορροφημένος από την πλάνη και ανίκανος να αναζητήσει την ουράνια βασιλεία. Γι αυτό έλεγε ο Χριστός να μην ανησυχούμε μόνο για το τι θα φάμε και τι θα φορέσουμε. Όχι γιατί υπάρχει η κακία στην ύλη αλλά γιατί υπάρχει ο πόλεμος των αντιθέτων.

Παρόλα αυτά, υπάρχει η θέση σε όλες τις θρησκείες, πως ο άνθρωπος τελικά μπορεί να αναζητήσει το τελειότερο, το οποίο είναι η ύπαρξη της ψυχής έξω από τον τριπλό κόσμο, έξω από την μοίρα και τον κύκλο των γεννήσεων και η ένωση της με την ουσία του αγέννητου θεού. Τέτοιες ψυχές, οι οποίες δεν έχουν ανάγκη την ενσάρκωση, έρχονται στην γη, ως σοφοί και ημίθεοι ανάμεσα στους Έλληνες και ως αβατάρα και ενσαρκώσεις των αθανατων θεών στους Ινδους. Αυτή είναι η πρόνοια του ουρανού για την γη.

 Οι θεοί ενδιαφέρονται άμεσα για την αρμονία του κόσμου και είναι οι αιώνιοι επιτηρητές της. Οι Τιτανικές δυνάμεις του σύμπαντος σύμφωνα με τους Έλληνες, ο Τυφώνας σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, όλοι αυτοί που συμβολίζουν τις πρωτόγονες και καταστροφικές δυνάμεις του σύμπαντος, έχουν ήδη υποταχθεί στην συμπαντική αρμονία με την επέμβαση των θεών. Ο κόσμος ευσταθεί και υπάρχει επειδή οι δυνάμεις των θεών έχουν υπερισχύσει στις πρωτόγονες τιτανικές δυνάμεις. Η νίκη αυτή είναι το γεγονός της ανάστασης του θεού. Η ανάσταση του Διονύσου, μετά την θανάτωση του από τους Τιτάνες ή του Οσιρη μετά την θανάτωση του από τον Τυφώνα, είναι η νίκη των θεών απέναντι στην δύναμη του χάους. Η ανάσταση λοιπόν του θεού επιβεβαιώνει την νίκη αυτή και πληροφορεί τον άνθρωπο για την αξία της. Του δείχνει έτσι τον δρόμος της αλήθειας και τον αποτρέπει από τον δρόμο της πλάνης. Τον ελευθερώνει από τα δεσμά της ύλης, πληροφορώντας τον ότι ο δρόμος προς τον ουρανό είναι ανοιχτός και δεν έχει παρά να τον αναζητήσει. Μέσα στην ψυχή του ανθρώπου ζει μια τεράστια νίκη. Είναι η νίκη του Διονύσου, του Υιού του θεού, του προσηλωμένου στην ύλη του πνεύματος, του σταυρωμένου στα πάθη της σάρκας, που θα αναστηθεί και υψωμένος πάνω από την μοίρα και την ανάγκη της γήινης ζωής, θα θριαμβεύσει στον κόσμο.

 Η παραμονή του ανθρώπου σε κατάσταση διχασμού, τον οποίο δημιουργεί η παράδοση στις αντίθετες δυνάμεις που δημιουργούν το υλικό σύμπαν, συνεχίζει απλά τον άσκοπο πόλεμο και απορρίπτει την γήινη ζωή. Ο συνεχής πόλεμος εναντίον του σκότους, η περιφρόνηση της γήινης ποιότητας ως κατώτερης και σατανικής, ο φόβος του θανάτου και η άγνοια της κατώτερης ανθρώπινης φύσης, δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να κατανοήσει την αλήθεια του εαυτού του και του σύμπαντος. Ο άνθρωπος παραμένει στα δεσμά του μίσους και της ύλης, αποκομμένος από την ενέργεια του αγαθού θεού, τον οποίο υποτίθεται λατρεύει. Δεν συμμετέχει στην ανάσταση του θεού, αλλά μετατρέπει τη νίκη εναντίον του θανάτου σε μια ανούσια νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι,  τέτοια που αντί να γεννήσει άνωθεν ένα νέο άνθρωπο, ενδιαφέρεται μονάχα να δολοφονήσει τον παλιό, τον οποίο έχει δαιμονοποιήσει κι έχει προβάλλει πάνω του όλες τις κακές δυνάμεις. Ο άνθρωπος αυτός αντί να αποστασιοποιηθεί από τον πόλεμο των αντιθέτων, και να βγει έτσι από την πλάνη της υλικής ύπαρξης, συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο, ταυτίζοντας τον εαυτό του με την δύναμη του φωτός ή του σκότους. Γίνεται έτσι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης του, μέσω της ουράνιας διευθέτησης. Αυτός ο άνθρωπος θα ανακαλύψει τελικά ότι αυτό είναι ο Αδης, ο διχασμένος κόσμος μεταξύ των αντιθέτων, ο πόλεμος, και ο θάνατος του ουρανού, η απουσία δηλαδή της ενότητας. Το αποτέλεσμα της πλάνης είναι το μίσος εναντίον του κόσμου, η αποστροφή του σώματος και των απολαύσεων, η καταδίκη της θηλυκής μορφής του σύμπαντος. Ο άνθρωπος αντί να αναστηθεί και να βαδίσει ενωμένος με την συμπαντική πνοή, διαχωρίζεται από τον κόσμο, πέφτει σε κατάσταση πλήρης άγνοιας, και αυτοκτονεί ως τζιχαντιστής και μάρτυρας.

 Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση των μονοθεϊστικών θρησκειών σήμερα. Κατάφεραν να αποξενώσουν τον άνθρωπο από την φύση και τον εαυτό του, να τον διαχωρίσουν από το συμπαντικό πνεύμα και να τον εντάξουν σε ένα ανελέητο πόλεμο εναντίον του εχθρού, ο οποίος εχθρός είναι ο οποιοσδήποτε άλλος. Έτσι τα λόγια τους είναι μάταια και η πίστη τους πλάνη. Οι πράξεις τους φανερώνουν το μίσος τους και τον θησαυρό της καρδιάς τους. Η μοναδική αλήθεια τους αναφέρει ότι «εγώ είμαι θεός και κανένας άλλος». Αυτός ο ένας όμως θεός, δεν υπάρχει  πάνω από το καλό και το κακό, δεν αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και όλη την πλάση. Αυτός ο ένας θεός είναι ο τυφλωμένος από τον υλικό εγωϊσμό άνθρωπος που θεωρεί ότι μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να ζει και να εξουσιάζει τον κόσμο. Ουδείς γνωρίζει πως ο μονοθεϊστής έλαβε τέτοια κληρονομιά από τον Πατέρα θεό του ουρανού. Η βίβλος πάντως αναφέρει ότι ο Αβραάμ θυσίασε αίμα στον θεό και έκαμε διαθήκη μαζί του, έκλεισε συμβόλαιο με τον θεό, πως θα του δώσει στην εξουσία του όλη την γη. Η ανάσταση του θεού, η συμμετοχή του ανθρώπου στην συμπαντική πορεία, δεν είναι απαραίτητη εδώ, ούτε κατανοητή. Αυτό που έχει μόνο σημασία είναι το συμβόλαιο, και οι κατάρες του θεού. Ο κόσμος είναι ένα κτίσμα, και ο μονοθεϊστής δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει στις εκδηλώσεις του κτίσματος, αλλά μονάχα να τις εξουσιάσει. Η αντίδραση του μονοθεϊστή είναι η αντίδραση πανικού ενός ανθρώπου βασανισμένου από τις κακουχίες του πολέμου και εξορισμένου από τον παράδεισο. Ο Ιερεμίας καταριέται την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκε, βλέποντας τον κόσμο να μην ακολουθεί τις εντολές του Γιαχωβα. Η μόνη επιλογή του Ιουδαίου είναι να υποδουλωθεί πλήρως στην κατάρα του θεού για να λάβει την ευλογία του. Η διαθήκη του ανθρώπου με τον θεό, είναι η μόνη επικοινωνία με τον ουρανό και η μόνη δυνατότητα αποφυγής των βασάνων του γήινου πολέμου.

 Η ανθρώπινη εμπειρία έχει φανερώσει ότι οι μονοθεϊστικές θρησκείες προκαλούν άπειρα βασανα σε εκείνους που δεν τις ακολουθούν αλλά ακόμα περισσότερα στους ίδιους τους μονοθεϊστές. Η κυριαρχία του μίσους και του πολέμου, απαγορεύει κάθε πνευματική πρόοδο και υποδουλώνει τον άνθρωπο στην ίδια την κακή του μοίρα. Οι μονοθεϊστές όταν εξοντώσουν όλους τους εχθρούς τους και επικρατήσουν, θα χωρισθούν αμέσως σε ομάδες για να πολεμήσουν μεταξύ τους και να εκφρασουν έτσι την καταρα και την ευλογία του μοναδικού θεού. Η σοφία που γέννησε η υποδούλωση του ανθρώπου στον φόβο και το μίσος του πολέμου, δημιούργησε την μονοθεϊστική θρησκεία και πανω στον πανικό της κατασκεύασε τις διάφορες διαθήκες, τα συμβόλαια με τον μοναδικό θεό. Αυτά τα συμβόλαια ακυρώνουν την αξία της όποιας γέννησης και ανάστασης του θεού και απαξιώνουν την σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

 Η εβραϊκή θρησκεία δεν είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες θρησκείες των λαών, όπως το ίδιο και η Περσική θρησκεία δεν είναι μια εντελώς νέα δημιουργία. Στην πορεία όμως την ιστορική των λαών, δημιουργήθηκε σαν ασθένεια μέσα στην αληθινή θρησκεία της φύσης, η επιβολή δαιμονικών δυνάμεων, οι οποίες διαχωρισμένες από το πηγαίο πνεύμα του σύμπαντος, ενδιαφέρθηκαν να υποτάξουν το ανθρώπινο πνεύμα και σώμα, κάτω από την δική τους εξουσία. Ο μονοθεϊσμός υπήρξε η νίκη των δαιμονικών στοιχείων απέναντι στο θεϊκό στοιχείο της γης. Είναι αλήθεια πως η κατανόηση αυτής της πορείας του ανθρώπινου πνεύματος έχει πολλά να μας διδάξει. Γιατί συμβαίνει οι θρησκείες του αγαθού θεού να ηττώνται στη γη και να εξαφανίζονται οι πιστοί τους, όπως συνέβει με τους Πυθαγόριους και τους πλατωνικούς, με τους πρώτους αληθινούς χριστιανούς και τους πρώτους βουδιστές της Ινδίας και γιατί από την άλλη μια καθαρά δαιμονική θρησκεία που στηρίζεται στο συμβόλαιο αίματος με ένα δαίμονα θεό, να κυριαρχεί.

Είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητή η έννοια του ενοθεϊσμού, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σε όλες τις αρχαίες θρησκείες, όπου το απόλυτο ον, βρίσκεται όντως έξω από την μεταβλητή ουσία της υλικής ύπαρξης, απαλλαγμένο από την βία των αντιθέσεων. Είναι εκείνος ο αγαθός θεός που δεν έχει αντίπαλο σατανά, ούτε είναι ο εχθρός και ο διώκτης όλων των άλλων θεών, αλλά αντίθετα είναι αυτός που τους δίνει μορφή. Το πλήθος των θεών στον ενοθεϊσμό, δεν είναι οι κακοί δαίμονες τους οποίους καταδιώκει ο Γιαχωβας με το όνομα, αλλά αναπόσπαστα μέρη της υπερβατικής ουσίας του θεού. Το ζεν, το βράχμα, το απόλυτο αγαθό των Ελλήνων φιλοσόφων, δεν είναι ο διώκτης κανενός δαίμονα και ούτε λογίζεται ως το φως ο διώκτης του σκότους. Η ουσία αυτή του απόλυτου θεού είναι διατυπωμένη σαφως σε όλες τις σοφίες των λαών κι έχει φυσικά διδαχθεί από τον Πυθαγόρα, τον Χριστό και τον Βούδα. Η σημερινή πλάνη όπου το απόλυτο ον έχει μετατραπεί σε ένα τοπικό εθνικό θεό με όνομα και πεπραγμένα επί της γης δεν εκφράζει κανένα αληθινό ενοθεϊσμό αλλά αποτελεί την ξεκάθαρη επιβολή ενός δαιμονικού πνεύματος στον κόσμο και τον άνθρωπο. Η λογική αυτή του θεού Γιαχωβά είναι απόλυτα εξαρτημένη από τους στόχους της πλάνης, οι οποίοι είναι η απόλυτη υποδούλωση του ανθρώπου στην διαθήκη και το όνομα του θεού, στοιχεία δηλαδή καθαρά μαγικά, και στην κατάκτηση του υλικού κόσμου με την εξόντωση όλων των αντιπάλων. Αυτή η διαβολική λογική απέχει πολύ από την διδασκαλία του Χριστού, η οποία δεν έχει σκοπό να υποδουλώσει τον άνθρωπο σε ουράνιους υποτίθεται νόμους, αλλά ούτε και να κατακτήσει την γη. Η αγάπη προς τον εχθρό δεν είναι μια υπερβολή της αγάπης αλλά μια ουσιαστική γνώση που ελευθερώνει τον άνθρωπο από το μίσος του αντίπαλου, από την φαινομενική υλική ύπαρξη των αντιθέτων. Ο εχθρός που πρέπει να αγαπήσει ο άνθρωπος είναι ακριβώς αυτό που έχει μάθει να μισεί. Ποτέ, ούτε ο Βούδας, ούτε ο Χριστός, ούτε ο Πυθαγόρας, δεν δίδαξαν τον αμείλικτο πόλεμο ενάντια στο σκότος. Αντίθετα περιέγραψαν τον ουρανό με την ιδιότητα της ειρήνης, της απουσίας οποιουδήποτε μίσους, την απόλυτη εξουσία των πάντων από την ουράνια αγαθότητα.

Σήμερα ο πιο εύκολος τρόπος να ανέβεις στον ουρανό είναι να φυτέψεις ένα σπόρο από εκείνη την φασολιά γίγαντα. Οι λαοί θα τρώνε φασόλια και θα πέρδονται και οι μύστες θα σκαρφαλώνουν τα κλαδιά της γιγάντιας φασολιάς.

Για να κατασκευάσετε ένα σπόρο γιγάντιας φασολιάς, θα χρησιμοποιήσετε ένα απλό σπόρο, αλλά πρέπει να τον αφήσετε νύχτα με πανσέληνο να φωτίζεται από το φως της σελήνης, μέσω όμως ενός καθρέπτη. Επειδή ο ουρανός κινείται συνεχώς, πάντα κάποιο διαφορετικό άστρο θα βρίσκεται πάνω ακριβώς από την φασολιά. Γι αυτό πρέπει να υπολογιστεί σωστά ο χρόνος ανάβασης. Έτσι θα κατασκευάσετε το σήμερα και το αύριο και δεν θα αφήσετε τίποτα στην τύχη.

Για την ευόδωση του εγχειρήματος είναι απαραίτητη η πνευματική προετοιμασία. Οι φαύλοι θα γλιστρήσουν στη γη, οι ανόητοι θα φτιάξουν φωλιά στα κλαδιά και μόνο οι άξιοι θα προχωρήσουν.

Φύλακας της οδού είναι ο Ερμής. Όποιος θέλει όμως καλεί τα γνωστά του πνεύματα για να τον βοηθήσουν. Η μαγική λέξη δεν είναι άμπρα κατάμπρα.

Βασιλάκης Νεκταριος. Ελλην ασεβης. 

Σημείωμα

Το κείμενο αυτό δεν είναι μια ανάλυση για τον θνησκοντα θεο. Αν διαβάσει κάποιος το θειον βρεφος του Λεκατσα θα πάρει όλες τις πληροφορίες που θα τον διαφωτίσουν για την λατρεία του θνησκοντα και αναστηνόμενου θεου, του θείου βρεφους. Όπως το λέει άλλωστε ο Ηράκλειτος, παιδός η βασιλείη. Το κείμενο αυτό το έγραψα ως σχόλιο σε μια ομάδα μάγων του φωτός πριν από ένα χρόνο. Εκτοτε μου απαγόρευσαν την είσοδο σε αυτη την ομάδα ! Τωρα το δημοσιεύω εδώ, υποσχόμενος για περισσότερες αναλύσεις, πέρα από τις ιστορικές παρατηρήσεις και τις μυθολογικές αναλύσεις, για να κατανοήσουμε καλύτερα την ψυχη μας. 

Με αγάπη προς τον αληθινό θεό που γεννιέται και πεθαίνει μέσα στην ύλη, αλλά ζει πάντα με τα φτερά του έρωτα έξω από κάθε πραγματικότητα. 

Περί του αγίου φωτός

 Ως χριστιανοί αναζητούμε το θαύμα του αγίου φωτός, γιατί δεν αναγνωρίζουμε το αληθινό θαύμα του ηλιακού φωτός. Δεν μας καλύπτει το φως της νήσου Δήλου στο οποίο γεννήθηκαν ο Απόλλων και η Αρτεμις, ο ήλιος δηλαδή και η Σελήνη. Δεν καλύπτει τον χριστιανό το φως της φύσεως αλλά αναζητεί το άκτιστο φως, εκείνο που υπήρχε ως Λόγος Χριστός, αγέννητος, άφθαρτος, αθάνατος, πριν ακόμα το σύμπαν υπάρξει εκείνος ήταν εκεί, παρών, σαν φως πριν από το φως του κόσμου. 

Μα υπάρχει ένα τέτοιο φως; Στην βίβλο ο θεός δημιουργεί πρώτα το φως και την τέταρτη ημέρα δημιουργεί τον ήλιο και την σελήνη. Την τέταρτη ημέρα είπε ο Θεός: «Για να ξεχωρίζει η ημέρα από τη νύχτα, να γίνουν δύο φωτεινά σώματα." 

 Το αρχαίο φως της δημιουργίας είναι το άκτιστον φως που είδε ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεγάλη η χάρη του, και κατέθεσε την εμπειρία του σε αγιορίτικο τόμο, και μετά πηραν την πόλη οι Οθωμανοί. Η θεωρία του ακτίστου φωτός έγινε λίγα χρόνια πριν την Οθωμανική κατάκτηση, και εκείνοι που είδαν το φως, ήταν οι φανατικοί Ορθόδοξοι, που είδαν στην ένωση με την δύση την απειλή του ελληνισμού, δηλαδή του κτιστού φωτός, του Απόλλωνα.

Δηλονότι το άκτιστο φως ανάβεται με αναπτήρα, οφείλομε να μελετήσουμε και πως ο γέροντας Γρηγόριος, εθεωρούσε το άγιο φως, εν τω διαλογισμώ αυτού και μήποτε εκ των δαιμόνων ενεπαίχθη ούτως, όπως και ο συγγραφεας της βίβλου αναζητώντας φως προ του φωτός, διότι η επιστήμη ένα φως γνωρίζει και αυτό έχει μία και μόνη ταχύτητα, χωρις μάζα. Το φως αποτελειται απο φωτόνια τα οποία τρεχουν με συγκεκριμενη ταχυτητα και δεν έχουν μαζα. Για να ξεκαθαρίσουμε κάπως με την επιστήμη τα φυσικά, για να δούμε τι μπορούμε να πούμε για τα μεταφυσικά. 

Ο Γρηγόριος λοιπόν, είδε το άκτιστο φως με την ομφαλοσκοπία. Αυτή η ομφαλοσκοπία ήταν ένα είδος διαλογισμού, παρόμοιο με τον ινδικό διαλογισμό, όπου κάθεσαι οκλαδόν στο πάτωμα, οι ορθοδοξοι απαιτουν σκοτεινο δωμάτιο και ξυλινη βαση υψωμενη από το έδαφος όπου πανω της θα καθεσαι και θα κανεις ομφαλοσκοπία. Λεγεται έτσι από την σταση του σώματος καθως καθεσαι και κοιτάς τον ομφαλό σου, δηλαδη την κοιλιά σου. Από μέσα σου λες την αδιάλειπτη ευχη κυριε ιησου χριστε ελέησον με. Με τον χρόνο νοιώθεις πόνο και δυσφορία αλλα δεν πρέπει να σταματησεις. Πρέπει να έχεις στραμμένη την προσοχη στην καρδιά σου και με την καρδιά σου να λες την ευχή. Μετά από πόσο χρονικό διαστημα δεν αναφερει ο άγιος Γρηγόριος αλλά είδε το άκτιστος φως, μια έλαμψη, και εθεολόγησε πάραυτα ότι τούτο είναι το άκτιστο φως του θεού. Εκακολόγησε τους Ελληνες, ότι ελάτρευαν την κτίση και όχι τον κτίστην και σίγουρα όχι τον μαραγκόν. Το δε φως, το προ του φωτος του εκτισμένου, εσταυρώθη και εθανατώθει από τους φαρισαίους, και εις την θέση του ετέθη ο χρυσός, ως σύμβολο εξουσίας ηλιακής, της προ ηλίου εχτισμένης πολιτείας θεού, επί χρημασι βεβαίως, τρικ με αναπτήρες δεν κάνουμε δωρεάν…

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος Ελλην ασεβης

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ R

Η Νέα Ρώμη δεν ήταν εχθρός των χριστιανών. Οι χριστιανοί δεν καταδιωκόταν πλέον από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μετά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο η αυτοκρατορική εκκλησία έγινε ο διώκτης των άλλων θρησκειών και όλων των χριστιανών που δεν συμφωνούσαν με το δόγμα του αυτοκράτορα. Αυτό ήταν το τέλος της ανεξιθρησκίας και το τέλος του αρχαίου κόσμου.

 Στα κείμενα μου εδώ στον Αναποδάρη εχω αναφέρει ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν εκείνοι που μεταρρύθμισαν την ελληνική θρησκεία και δίδαξαν την κατάργηση των θυσιών. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση έγινε από τους φιλοσόφους και από όσους συμμετείχαν σε αυτό το κίνημα, όπως οι θεραπευτές της Αιγύπτου, οι γυμνοσοφιστές των Ινδιών, οι Εσσαίοι ή Ναζιραίοι της Ιουδαίας. Πουθενά δεν θα βρεις μια διδασκαλία εναντίον των θυσιών στο ευαγγέλιο και στα σημερινά χριστιανικά κείμενα. Αναφορά σε αυτό το θέμα έκανα γράφοντας για τον φιλόσοφο άγιο, τον Μέγα Αντώνιο.   ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ - Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΑΓΙΟΣ

 Ο Ένας θεός των φιλοσόφων «χριστιανών» ήταν ανώνυμος και αγέννητος και σύμφωνα με την φιλοσοφία ήταν απλά το απόλυτο ΕΝΑ ή το απόλυτο ΑΓΑΘΟ.  Σκοπεύω να αναφερθώ στους εθνικούς χριστιανούς και στον Ελληνα συμπολίτη του αποστόλου Παύλου, τον Απολλώνιο τον Τυανέα, ο οποίος δίδαξε την αποχή από τις θυσίες. Η συγκριτική θρησκεία των φιλοσόφων ήταν η θρησκεία των αυτοκρατόρων μέχρι την εμφάνιση του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σε αυτό το κείμενο όμως δεν θα αναφερθώ σε αυτή την θρησκεία των φιλοσόφων ή των Εθνικών χριστιανών αλλά μονάχα στους μάρτυρες των Ελλήνων χριστιανών.

 Ο σημερινός χριστιανισμός δεν έχει καμία σχέση με τους χριστιανούς των πρώτων αιώνων, με εκείνους που έχυσαν το αίμα τους κάτω από τα σπαθιά των Ρωμαίων. Οι χριστιανοί που κατασπαράχθηκαν από τα λιοντάρια  μέσα στις ρωμαϊκές αρένες δεν γνώριζαν το σύμβολο της πίστεως, ούτε διάβαζαν τα ίδια ευαγγέλια. Γνωρίζουμε βέβαια ελάχιστα για αυτούς τους χριστιανούς όπως ακριβώς γνωρίζουμε ελάχιστα και για τον Χριστό. Κάποιοι φρόντισαν να σβήσουν την αρχή της ιστορίας του χριστιανισμού, θάβοντας στο σκοτάδι ακόμα και την βιογραφία του λεγόμενου μονογενή Υιού του Θεού.

 Τον τρίτο αιώνα καθορίστηκαν ποια θα είναι τα κανονικά κείμενα των ευαγγελίων, ποιο θα είναι το δόγμα και ποια θα είναι η ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας. Η σημερινή εκκλησιαστική ιστορία δημιουργήθηκε κατόπιν αυτοκρατορικής ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ. Η χριστιανική ιστορία είναι δημιούργημα του επισκόπου Καισαρείας Ευσέβιου. Οι χριστιανοί θεολόγοι ακολουθούν τον μοναδικό εκκλησιαστικό ιστορικό Ευσέβιο, τον υποτακτικό του Μεγάλου Κωνσταντίνου και κανένα άλλο.

 Παρ’ όλες τις διαφορές που έχουν σήμερα μεταξύ τους οι χριστιανικές εκκλησίες, είναι όλες προϊόντα της αυτοκρατορικής αυλής του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το παραμυθάκι για το σημάδι που είδε στον ουρανό ο Μέγας Κωνσταντίνος, το «εν τούτω νίκα» το έχει γράψει ο Ευσέβιος. Η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου ανακάλυψε στην Ιερουσαλήμ τον τάφο του Χριστού, τον ξύλινο σταυρό και τα καρφιά. Με αυτόν τον τρόπο στήθηκε η νέα αυτοκρατορική θρησκεία.

Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνους με την μητέρα του Ελένη. Ο Κωνσταντίνους είδε ένα όραμα, πράγμα όχι ασυνήθιστο για χριστιανούς, ένα σταυρό στον ουρανό, που έγραφε εν τούτω νίκα. Αυτό αναφέρει στην βιογραφία του ο επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος. Η μητέρα του Κωνσταντίνους σε μεγάλη αρχαολογική ανασκαφή στην Ιερουσαλήμ ανακάλυψε τον τάφο του Χριστού, τον ξύλινο σταυρό και τα καρφιά ακόμα !!! Ο χριστιανός Αθηναγόρας κατηγορούσε τους Κρητικούς ότι έδειχναν τον τάφο του Δία. Τώρα οι χριστιανοί απέκτησαν τον δικό τους κενό τάφο. 

 Η επικράτηση της λεγόμενης μεγάλης εκκλησίας δημιούργησε μια ρωμαϊκή θρησκεία η οποία δεν ήταν καταδιωκόμενη αλλά ο διώκτης των άλλων θρησκειών και ο διώκτης των πρώτων εθνικών χριστιανών.  Αρκετοί  Έλληνες δέχθηκαν τον Χριστό όπως δέχθηκαν κι άλλους θεόσταλτους άνδρες οι οποίοι δίδαξαν τη νέα φιλοσοφική θρησκεία. Αυτοί οι αρχαίοι χριστιανοί μαρτύρησαν κάτω από το σπαθί των Ρωμαίων κι έχυσαν το αίμα τους για ένα καλύτερο κόσμο. Όμως οι νεότεροι ανθέλληνες χριστιανοί που επικράτησαν τους θεώρησαν αιρετικούς και έσβησαν τα ονόματα τους από την ιστορία επειδή ήταν Έλληνες.

Πολλά ονόματα Αγίων του χριστιανισμού αντλούνται από ένα πλήθος αρχαίων θεοτήτων, όπως ο Άγιος Δημήτριος (Δήμητρα),  ο Άγιος Αντώνιος (Άδωνις), ο Άγιος Ισίδωρος (Ίσιδα), ο Άγιος Σεραπίων (Σέραπις), ο Αμμώνιος ο φιλόσοφος (Άμμων), ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης (Διόνυσος), ο Άγιος Μερκούριος (Μέρκουρι).

 Όλοι οι Ελληνικοί θεοί και οι ήρωες έχουν τα αντίστοιχα τους σε μάρτυρες του Χριστού όπως δείχνει στην μελέτη της «τα αρχαία ονόματα στον Χριστιανισμό» η καθηγήτρια κυρία Ροδοπούλου. Η κ. Ροδοπούλου βρήκε στα συναξάρια της Ορθόδοξης εκκλησίας όλα τα αρχαία ονόματα των Ελλήνων, τα οποία η εκκλησία με διατάγματα απαγόρευσε να δίνονται κατά την βάπτιση στα παιδιά των Ελλήνων. Παρόλο που τα ονόματα αυτά ήταν αγιασμένα από το αίμα των ομωνύμων μαρτύρων γράφει η κυρία Ροδοπούλου, η εκκλησία τα απέκρυπτε και δεν τα γιόρταζε μόνο και μόνο επειδή ήταν πολύ ελληνικά. Σε τέτοιο βαθμό έχει φτάσει ο ανθελληνισμός της Ελληνικής Ορθόδοξης εκκλησίας.

 Η ύπαρξη των ελληνικών ονομάτων Δίας, Απόλλων, Ερμής, σημαίνει ότι οι αρχαίοι αυτοί Χριστιανοί δεν θεωρούσαν απαραίτητο να αλλάξουν τα ονόματα τους σε βιβλικά και απ΄ ότι φαίνεται δεν τους ενοχλούσαν τα ονόματα των εθνικών θεών. Μάλιστα ήταν συνειδητή, σκόπιμη και νεωτερίζουσα η επιλογή των θεϊκών ονομάτων γιατί ετούτα δεν τα χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι αυτούσια αλλά μόνο ως συνθετικά. Κανείς αρχαίος Έλληνας δεν θα τολμούσε να ονομασθεί Δίας, Απόλλωνας, Ήφαιστος ή Ερμής. Θα ονομαζόταν βέβαια Διογένης ή Απολλώνιος ή Ηφαιστίωνας ή Ερμότιμος. Μόνο τα ονόματα ηρώων χρησιμοποιούνταν αυτούσια, όπως Ιάσων, Οδυσσέας, Αχιλλέας.

 Οι Εθνικοί χριστιανοί δέχτηκαν ένα ανώνυμο θεό και πολλούς θεούς οι οποίοι ήταν όπως οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι της Ιουδαϊκής παράδοσης. Οι Εθνικοί χριστιανοί λάτρευαν Όσιους φιλοσόφους, Εθνικούς Ηρωες και πολλούς θεούς. Λάτρευαν τις εικόνες των φιλοσόφων και των μαθηματικών, πράγμα που εκνεύριζε όλους τους Πατέρες της εκκλησίας. Κατηγορούνται ακόμη Εθνικοί χριστιανοί πως έκαμαν θέατρο την εκκλησία. Ο Διόνυσος απέκτησε νέο, μακρυμάλλη και οινοπότη, σύντροφο. Ολοι τραγουδούσαν στις Αγάπες την ζωή του Κυρίου, χωρίς να λείπουν βέβαια τα κατάλληλα θεατρικά.  Οι αιρετικοί Αρειανοί χρησιμοποιούσαν ένα θεατρικό κείμενο, την ονομαζόμενη Θάλεια, και η λειτουργία τους ήταν θέατρο συνοδευόμενο με μουσική. 

 Τα αρχαία μαρτυρολόγια ήταν γραμμένα σε στίχους όπως όλα τα αρχαία ελληνικά θρησκευτικά κείμενα. Ετούτα όμως θεωρήθηκαν αιρετικά και «ο 63ος κανών της εν Τρούλλω συνόδου διατάσει την πυρπόλησιν των διαφθαρμένων τούτων μαρτυρολογίων, το (691 μ.Χ.)», γράφει ο κ. Σάθας στην εισαγωγή στο Κρητικό θέατρο. (σελ. ρκη)

 «Τα ψεύτικα μαρτυρολόγια που κατασκευάστηκαν από τους εχθρούς της αλήθειας για να ατιμάσουν τους μάρτυρες του Χριστού και να οδηγήσουν στην απιστία όσους τα ακούνε, προστάζομε να μην τα δημοσιεύουν στην εκκλησία αλλά να τα παραδώσουν στην φωτιά κι εκείνους που τα παραδέχονται ή τα προσέχουν σαν αληθινά να τους αναθεματίζομε.»

 Επεξηγώντας αυτό τον κανόνα η απόφαση της συνόδου του Βαλσαμώνα λέει: «Δεν ξέφυγε από τους αγίους πατέρες ότι πολλοί από τους άπιστους και τους μισόχριστους, δεν παραδέχονται τους άθλους των μαρτύρων και των ομολογητών αλλά υποκρινόμενοι ότι είναι αυτοί οι χριστιανοί που τα είχαν παραλάβει, κατασκεύασαν κάποια ψεύτικα και αλλόκοτα που ταιριάζουν στην κακία τους, ότι τάχα αυτά είπαν ή έκαναν οι μάρτυρες… εξαιτίας της εργασίας του Συμεώνα του Μεταφραστή αυτά τα μαρτυρολόγια καλωπίστηκαν σε ύμνο του θεού και δόξα αιώνια των αγίων μαρτύρων.»

Και επειδή τα αρχαία (στιχηρά, με ομοιοκαταληξία και ρυθμό) αυτά μαρτυρολόγια ρίχτηκαν στην πυρά,  δεν εχουμε κανένα στιχηρό βίο αγίου εφόσον κατά την περίοδο των Μακεδόνων βασιλέων όλη η αγιογραφία ξαναγράφτηκε από τον Συμέων τον Λογοθέτη, ο οποίος και ονομάστηκε και Μεταφραστής, αναφέρει ο Κ. Σάθας.

Ο Συμεών ο Μεταφραστής δεν μετέφραζε από ξένες γλώσσες, από τα βαρβαρικά στα ελληνικά παράδειγμα. Ανέλαβε να μεταφράσει τα μαρτυρολόγια όπως θεωρούσε ότι ήταν χριστιανικότερα γιατί τα αρχαία κείμενα ανέφεραν γεγονότα για τους μάρτυρες που ήταν ακατανόητα σύμφωνα με την δική τους χριστιανική θρησκεία.

 Ο Συμεών ανέλαβε να μεταφράσει προς το χριστιανικότερο όλα τα αρχαία μαρτυρολόγια. Οπότε τα μαρτυρολόγια των Ελλήνων τα οποία ανακαλύπτει η κυρία Ροδοπούλου στο Άγιον Όρος, μπορεί να αναφέρονται σε Έλληνες Χριστιανούς αλλά είναι σίγουρα παραποιημένα από τους νεώτερους ανθέλληνες χριστιανούς. Αυτή η μετάφραση προς το ανθελληνικό όλων των βίων των αγίων έγινε παντού. Ως παράδειγμα αναφέρω την ιστορία της Αγίας Παρασκευής της Καλλικράτειας. «Ο αγιότατος Πατριάρχης ο Νικόλας ο Μουζάλων, βρήκε καταγεγραμμένο την βιογραφία της αγίας Παρασκευής, την οποία τιμούσαν σε ένα χωριό, ιδιωτικά και ανάξια σε σχέση με την αγγελική διαγωγή της αγίας, και διέταξε να παραδοθεί στη φωτιά το κείμενο αυτό. Πρόσταξε το διάκονο του, τον Βασιλικό να συγγράψει τον νέο θεάρεστο βίο.»

Ιδού αμετάφραστο το απόσπασμα από τον Κωνσταντίνο Σάθα.  «Ο αγιότατος δε πατριάρχης εκείνος Νικόλαος ο Μουζάλων ευρών συγγραφέντα τον βίον της αγίας Παρασκευής της εν τω χωρίω τη Καλλικρατεία τιμωμένης παρά τινος χωρίτου ιδιωτικώς και αναξίως τη αγγελική διαγωγή της αγίας ώρισε πυρί παραδοθήναι, και επέτρεψε τω διακόνω εκείνων Βασιλικώ συγγράψασθαι τον ταύτης, θεάρεστον βίον.”

 Κατά τον ίδιο τρόπο βέβαια έχει γραφτεί νέος θεάρεστος βίος για τον Χριστό και για όλους χριστιανούς, οι οποίοι απαγορευόταν να είναι Έλληνες. Σήμερα υπάρχουν υπόνοιες για πολλούς αγίους, των οποίων οι βιογραφίες είναι ψεύτικες και φανταστικές. Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική ιστορία του σαυροκτόνου Αγίου Γεωργίου. Κανείς δεν ξέρει την αληθινή ζωή της Αγίας Αικατερίνης. Στην Μικρά Ασία βρέθηκε μαρμάρινη πλάκα από παλιά εκκλησία που έγραφε, Αγία Αικατερίνη Υπατία. Αυτό το αναφέρει στο βιβλίο της για την Υπατία η Dzielska Maria.

 Ο καθηγητής Κ. Σαθας στην “εισαγωγή στο κρητικό θέατρο”, αναφέρει για τους Έλληνες χριστιανούς δικηγόρους της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας πως ενώ ομολογούσαν ότι ήταν χριστιανοί δεν ανέφεραν το όνομα των χριστιανών στις ομιλίες τους. «Οι σοφιστές αυτοί ενώ είναι χριστιανοί στην επιφάνεια και με κάποιο χριστιανικό ζήλο ερμηνεύουν την Παλαιά Διαθήκη, ούτε στο ελάχιστο στις ομιλίες τους φανερώνουν το μίσος τους εναντίον της επίσημης θρησκείας, γιατί δεν αναφέρουν καθόλου το χριστιανικό όνομα. (Ο Σάθας θεωρει ότι αυτοι οι Ελληνες χριστιανοι μισουν την επίσημη εκκλησία)  Εκείνος όμως που θα διαβάσει τις ομιλίες του Προκοπίου και του Χορικίου αμφιβάλλει αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν χριστιανοί, αλλά μάλλον πιστεύει ότι ακούει ενθουσιώδεις λάτρεις των Ολυμπίων θεών και των ελληνικών ηρώων, από  άλλα δεδομένα πληροφορούμαστε ότι οι χριστιανοί αυτοί δικηγόροι όχι μόνο προστάτευαν το θέατρο, αλλά ότι στην θεατρική σκηνή εξεφώνουν τους πανηγυρικούς λόγους και το ποιο παράδοξο ότι αυτοί που δίδασκαν τους νόμους φορούσαν θεατρικές στολές. Το τελευταίο αυτό έθιμο, να φοράνε θεατρικές στολές διατηρήθηκε μέχρι τον έβδομο αιώνα (691 μ. Χ.) όταν απαγορεύτηκε ρητά και αναθεματίστηκε από την σύνοδο της Τρούλλω.

 Οι αρχαίοι χριστιανοί των πρώτων αιώνων ήταν μια ξεκάθαρα ελληνική οργάνωση και όλα τα κείμενα και οι επιστολές γραφόταν στα ελληνικά. Από την ανατολή μέχρι την δύση οι χριστιανικές εκκλησίες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ελληνικές κοινότητες μέσα σε μια ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν αντίπαλος τους και η Ρώμη ήταν ο μεγάλος εχθρός. Αυτός ο ελληνικός χριστιανισμός ήταν καταδιωκόμενος από τους Ρωμαίους και οι χριστιανοί αυτοί ήταν μάρτυρες που πέθαναν για να επικρατήσει η φιλοσοφική ζωή, για μια θρησκεία που δεν θα στηριζόταν στις αιματηρές θυσίες και την προσκύνηση των αγαλμάτων.

 Οι χριστιανοί θεολόγοι μας λένε για το διάταγμα περί ανεξιθρησκίας που ψήφισε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος το 312 μ.Χ. Δεν μας λένε όμως ότι αυτό το διάταγμα το ακύρωσαν οι ίδιοι οι Χριστιανοί για να καταδιώξουν με μίσος όλες τις άλλες θρησκείες και ακόμα όλους τους χριστιανούς που δεν συμφωνούσαν με το δόγμα του αυτοκράτορα και φυσικά να ρίξουν στην φωτιά κάθε διαφορετική ιστορική καταγραφή. 

 

 Η επικράτηση της λεγόμενης μεγάλης εκκλησίας τον τρίτο αιώνα δημιούργησε μια ρωμαϊκή ανθελληνική εκκλησία η οποία δεν ήταν καταδιωκόμενη αλλά ο διώκτης των άλλων θρησκειών και ο διώκτης των πρώτων εθνικών χριστιανών. Πριν τον τρίτο αιώνα είχαμε λοιπόν τις εκκλησίες του Χριστού με τα λάθη τους και τις ατέλειες τους. Μετά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο δεν έχουμε τις εκκλησίες του Χριστού αλλά την εκκλησία του αυτοκράτορα. Οι πρώτες χριστιανικές εκκλησίες καταδιωκόταν από την εξουσία. Η επόμενη χριστιανική εκκλησία ήταν η εξουσία που καταδίωξε τους υπόλοιπους. Αυτό είναι ένα δεδομένο που δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους ούτε οι Ελληνες εθνικοί, ούτε οι Ορθόδοξοι χριστιανοί όταν συζητούν για την σχέση ελληνισμού και χριστιανισμού.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος . Ελλην ασεβής

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΣΑΘΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

“Τα ψευδώς υπό των της αληθείας εχθρών συμπλασθέντα μαρτυρολόγια, ως αν τους Χριστού μάρτυρας ατιμάζειεν και προς απιστίαν ενάγοιεν τους ακούοντας, μή επ΄εκκλησίαις δημοσιεύεσθαι προστάσομεν, αλλά ταύτα πυρί παραδίδεσθαι, τους δε ταύτα παραδεχομένους, ή ως αληθέσι τούτοις προσέχοντας αναθεματίζομεν”.

 Επεξηγώντας αυτόν τον κανόνα ο Βαλσαμών λέει: “Ουκ έλαθε τους αγίους πατέρας ότι πολλοί των απίστων και των μισοχρίστων, μή παραδεχόμενοι τους των αγίων μαρτύρων και ομολογητών άθλους, ή και κατακαμώμενοι των ταύτα δεξαμένων χριστιανών συνεπλάσατο τινά ψευδή και αλλόκοτα και άξια της αυτών κακίας, ως δήθεν παρά των μαρτύρων λαληθέντα ή πραχθέντα, …χάρις τοίνυν τω μακαρίτη Μεταφραστή τω τα μαρτυρικά υπέρ της αληθείας σκάμματα πολλοίς πόνοις και ιδρώσι κατακαλλύναντι εις ύμνον θεού και δόξαν αιωνίζουσαν των αγίων μαρτύρων».

 «Και ο μεν τελευταίος ούτος λόγος (δηλαδή η ρίψη των μαρτυρολογίων στην πυρά) αρκούντος εξηγεί την εντελή σχεδόν έλλειψιν στιχηρών βίων, ορθοδόξων και μη αγίων, ως και τη επί των Μακεδόνων βασιλέων αναθεώρησιν και μετάπλασιν απάσης σχεδόν της αγιογραφίας υπό Συμεών Λογοθέτου του δια τούτο επονομασθέντος Μεταφραστού».

“Οι σοφισταί ούτοι, καίτοι χριστιανοί την επιφάνειαν και μετά τινός χριστιανικού ζήλου ερμηνεύοντες την Παλαιάν Διαθήκην, ουχ ήττον εν ταις δημηγορίαις αυτών επιδεικνύουσι το κατά της επισήμου θρησκείας μίσος, διότι ούτε καν αναφέρωσι ποτέ το χριστιανικόν όνομα, ο αναγιγνώσκων τας δημηγορίας του Προκοπίου και του Χορικίου αμφιβάλλει άν οι άνθρωποι εκείνοι ήσαν χριστιανοί, μάλλον δε πιστεύει ότι ακούει ενθουσιώδεις λάτρεις των Ολυμπίων θεών και των ελληνικών ηρώων, εξ άλλων δε διδομένων πληροφορούμεθα ότι οι χριστιανοί ούτοι δικηγόροι ου μόνο εκθύμως επροστάτευαν το θέατρο, αλλ΄ ότι εν αυτή τη σκηνή εξεφώνουν τους πανηγυρικούς λόγους, και το παραδοξότερον ότι οι διδάσκοντες τους νόμους εφόρουν θεατρικάς στολάς, το τελευταίον τούτο έθιμον διατηρηθέν μέχρι τέλους εβδόμης εκατονταετηρίδος (691 μ.Χ.) ρητώς απηγορεύθη και αναθεματίσθη υπό της εν Τρούλλω συνόδου.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος -  Ελλην Ασεβης

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Η ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ