Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

 Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να κατανοήσουν την συνεχιζόμενη αποδόμηση του ελληνικού κράτους. Γιατί όταν γκρεμίζεις τα παλιά, εννοείται ότι καταστρέφεις τα ελαττώματα που στέκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη ενός λαού και όχι όσα χτίστηκαν μόλις χθες για να συντελέσουν ακριβώς στην πρόοδο του. Η κατάργηση του οργανισμού προβολής ελληνικού πολιτισμού και η απόλυση 250 εργαζομένων προβάλλεται ως αναγκαίο κακό λόγω της οικονομικής κρίσης. Πολλοί οργανισμοί θα κλείσουν και πολλοί εργαζόμενοι θα απολυθούν. Όπως ακριβώς οι δήμοι θα συγχωνευθούν σε μεγαλύτερους δήμους σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, δίνοντας ένα ισχυρό χτύπημα στην ποιότητα της δημοκρατίας μας, λόγω βέβαια των οικονομικών δυσχερειών.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που θεωρούν ότι αυτή η οικονομική κρίση αποτελεί δικαιολογία για μια ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον του ελληνισμού. Την πεποίθηση τους αυτή ενισχύει το πλήγμα που δέχονται οι ελληνικές σπουδές στο εξωτερικό. Σύμφωνα με την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης, γίνονται μεγάλες περικοπές στην οικονομική ενίσχυση των ελληνικών σπουδών στα ξένα πανεπιστήμια, ώστε πολλές έδρες να βρίσκονται ήδη υπό κατάργηση. Αυτή η άσχημη τροπή για τις ελληνικές σπουδές στο εξωτερικό, συνοδεύεται με την απόφαση της Διεύθυνσης Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας να μη διεξαχθούν οι φετινές εξετάσεις γλωσσομάθειας που προβλέπονταν από την με αρ. πρωτ. Φ.821/2443Π/144249/Ζ1/20-11-2009 προκήρυξη του ΥΠΔΒΜΘ, καθώς δεν θα πραγματοποιηθούν νέες αποσπάσεις εκπαιδευτικών στο εξωτερικό για το σχολικό έτος 2010-2011. Το έγγραφο φέρει την υπογραφή της ειδικής συμβούλου Θάλειας Δραγώνα.

Τα χρήματα που απαιτούνται για να λειτουργήσουν τα σχολεία αυτά είναι πολύ λίγα σε σχέση με όσα ξοδεύονται εδώ στην Ελλάδα για τις πισίνες των εκλεκτών της εξουσίας. Για να μην προσθέσω βέβαια ότι είναι ελάχιστα μπροστά στα χρήματα που ξοδεύονται για τις πληρωμές των έμμισθων κληρικών της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και φυσικά τα χρήματα που απαιτούνται για να έχουν την δυνατότητα να διδαχθούν την ελληνική γλώσσα τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών είναι πολύ λιγότερα από όσα ξοδεύονται εδώ στην Ελλάδα για τις πληρωμές των κομματικών στελεχών που ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στην υπηρεσία από την οποία μισθοδοτούνται ή εκείνων που λαμβάνουν την σύνταξη του τυφλού ενώ δουλειά τους είναι να βλέπουν και να καταγράφουν τα πάντα.

Αυτό που ολοφάνερα συντελείται στην Ελλάδα, είναι η αποδόμηση όσων χτίστηκαν τα τελευταία χρόνια, ειδικά όσων έγιναν μέχρι και την ανάληψη από την χώρα μας των Ολυμπιακών Αγώνων.Άλλωστε μετά το 2004 δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.  Όλοι ευελπιστούσαν πως όσα οικοδομηθούν εξαιτίας των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, θα συντελέσουν στην ανάπτυξη της χώρας και την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού. Όμως, για λόγους που ο λαός μας ποτέ δεν θα κατανοήσει, τα Ολυμπιακά έργα αφέθηκαν να ερημώσουν, και οι οργανισμοί που δημιουργήθηκαν υπολειτούργησαν και δεν ενισχύθηκαν από την πολιτεία. Σήμερα κάποιοι ανασαίνουν ανακουφισμένοι, επειδή οι Ολυμπιακοί αγώνες πέρασαν και οι Έλληνες έχασαν την ευκαιρία να επιστρέψουν νικητές σε μια χώρα ελεύθερη και ανανεωμένη. Σήμερα ετούτοι εδώ οι άγνωστοι μας εχθροί, πέρασαν στην αντεπίθεση, επιχειρώντας να γκρεμίσουν τα απομεινάρια μιας πολλά υποσχόμενης προσπάθειας. 

ΘΥΜΑΣΑΙ ;

 Ποτέ δεν διαβαίνεις τον ίδιο ποταμό και ποτέ δεν ζεις την ίδια στιγμή. Ο χρόνος είναι ένας ποταμός και οι στιγμές όπως τα νερά ενός καταρράκτη γκρεμίζονται συνεχώς αφρισμένα από την ορμή. Μόλις γεννηθεί ένας άνθρωπος, η πορεία του σώματος του είναι δεδομένη. Θα αυξηθεί, θα γεράσει, θα γίνει πάλι χώμα. Από την στιγμή που θα γεννηθεί ο άνθρωπος, ξεκινάει ο ποταμός του σώματος του να τρέχει προς την θάλασσα. Οι στιγμές περνάνε σιωπηλές, ήρεμες ή με φασαρία και κρότο αν πρόκειται για ροή σε βράχια και καταρράκτες. Όπως και να ΄χει όμως, η πορεία είναι συγκεκριμένη και η κατάληξη γνωστή. Όλα τα ποτάμια καταλήγουν στην θάλασσα και κάθε ζωή στον θάνατο.

 Νοτίως της Γαρίπας, λίγα χιλιόμετρα από τον τόπο που γεννήθηκα, περνάει το μεγαλύτερο ποτάμι της Κρήτης. Τον ονομάζουν Αναποδάρη, επειδή σε ένα μεγάλο μέρος του τα νερά του κυλάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση, αντί να οδεύουν νότια προς την θάλασσα, πάνε βόρεια, λες και θέλουν να την αποφύγουν. Θα λεγε κανείς, ότι το ποτάμι δεν θέλει να φτάσει στον προορισμό του αλλά προσπαθεί να ανέβει στο βουνό. Ίσως πάλι αυτή η διαδρομή να είναι συμβολική και ο θεός του ποταμού με αυτόν τον τρόπο δηλώνει την ξεχωριστή του φύση, τον αγώνα του για μια αντίσταση στον χρόνο. Μπορεί να πάρει την απόφαση να κυλήσει τα νερά του προς την παραλία, αλλά μέχρι τότε ο ποταμός θα αλλάξει πολλές φορές την κατεύθυνση του, όχι επειδή δεν μπορεί να πάρει μιαν απόφαση αλλά επειδή έχει αποφασίσει να μην αποφασίζει. Ίσαμε να προσεγγίσουμε την θάλασσα, είπε ο ποταμός Αναποδάρης στα νερά του, θα κάνουμε στροφές δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω, ώστε να μακρύνουμε τον δρόμο για την Ιθάκη. Γιατί τι είναι τελικά η Ιθάκη, παρά το τέλος. Και τι μπορεί να είναι ένας τέλος; Καλό ή κακό, πάλι τέλος θα είναι. Γιατί να βιαζόμαστε; Γιατί να αφήσουμε μέρος που δεν θα ταξιδέψουμε;

 Συχνά όμως σκέφτομαι ότι αυτή η ανάποδη πορεία του ποταμού αναφέρεται στην ανάμνηση. Γιατί ενώ το σώμα ταξιδεύει προς τον θάνατο, το μυαλό του ανθρώπου αντιστέκεται και θυμάται τα παλιά. Και όσο γερνάει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο έχει την μανία να επιστρέφει συνέχεια στο παρελθόν, να αναφέρεται σε αυτό με νοσταλγία και με το πέρασμα του καιρού να το αγαπάει περισσότερο. Οι γέροντες αγαπάνε την ιστορία και το παρελθόν, ενώ οι νέοι αγαπάνε το παρόν και το μέλλον. Τι μέλλον άλλωστε έχει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος; Γι αυτό φαντάζομαι τον Αναποδάρη σαν ένα ποταμίσιο θεό, γέροντα με κάτασπρα μαλλιά, ξαπλωμένο κάτω από τις καλαμιές και τις ιτιές, με τις πάπιες να φτερουγίζουν δίπλα του ανάμεσα στις πικροδάφνες. Ξαπλώνει στο χορτάρι νωχελικά αφήνοντας τις σκέψεις του να παρασυρθούν στα γεγονότα του παρελθόντος.  Άλλωστε με τι να απασχολήσει το νου του τώρα; Τι να σκεφθεί; Πως ξερίζωσαν τα δέντρα από τις όχθες του; Πως τον μετέτρεψαν σε σκουπιδότοπο; Πως με πηγάδια και γεωτρήσεις  αντλούν όλο το νερό και παραμένει άνυδρος τον περισσότερο χρόνο; Πως έχει αλλάξει ακόμα και ο καιρός και σταμάτησε πια ο χειμώνας να βρέχει στις πεδιάδες και να χιονίζει στα βουνά; Ή μήπως να σκεφτεί ποιος θα είναι ο καλύτερος δήμαρχος για τον τόπο, ο Γιαννόπουλος ή ο Καλογεράκης ; Καλύτερα να παραμείνω Αναποδάρης. Ο χρόνος ας κάνει την δουλειά του πηγαίνοντας συνέχεια μπροστά. Εγω, θα ξαπλώνω εδώ αδιάφορος για το παρόν, καθόλου ανυπόμονος για το μέλλον, μα πάντα προσηλώμενος στο απώτατο παρελθόν. Θυμάσαι;