ΘΥΜΑΣΑΙ ;

 Ποτέ δεν διαβαίνεις τον ίδιο ποταμό και ποτέ δεν ζεις την ίδια στιγμή. Ο χρόνος είναι ένας ποταμός και οι στιγμές όπως τα νερά ενός καταρράκτη γκρεμίζονται συνεχώς αφρισμένα από την ορμή. Μόλις γεννηθεί ένας άνθρωπος, η πορεία του σώματος του είναι δεδομένη. Θα αυξηθεί, θα γεράσει, θα γίνει πάλι χώμα. Από την στιγμή που θα γεννηθεί ο άνθρωπος, ξεκινάει ο ποταμός του σώματος του να τρέχει προς την θάλασσα. Οι στιγμές περνάνε σιωπηλές, ήρεμες ή με φασαρία και κρότο αν πρόκειται για ροή σε βράχια και καταρράκτες. Όπως και να ΄χει όμως, η πορεία είναι συγκεκριμένη και η κατάληξη γνωστή. Όλα τα ποτάμια καταλήγουν στην θάλασσα και κάθε ζωή στον θάνατο.

 Νοτίως της Γαρίπας, λίγα χιλιόμετρα από τον τόπο που γεννήθηκα, περνάει το μεγαλύτερο ποτάμι της Κρήτης. Τον ονομάζουν Αναποδάρη, επειδή σε ένα μεγάλο μέρος του τα νερά του κυλάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση, αντί να οδεύουν νότια προς την θάλασσα, πάνε βόρεια, λες και θέλουν να την αποφύγουν. Θα λεγε κανείς, ότι το ποτάμι δεν θέλει να φτάσει στον προορισμό του αλλά προσπαθεί να ανέβει στο βουνό. Ίσως πάλι αυτή η διαδρομή να είναι συμβολική και ο θεός του ποταμού με αυτόν τον τρόπο δηλώνει την ξεχωριστή του φύση, τον αγώνα του για μια αντίσταση στον χρόνο. Μπορεί να πάρει την απόφαση να κυλήσει τα νερά του προς την παραλία, αλλά μέχρι τότε ο ποταμός θα αλλάξει πολλές φορές την κατεύθυνση του, όχι επειδή δεν μπορεί να πάρει μιαν απόφαση αλλά επειδή έχει αποφασίσει να μην αποφασίζει. Ίσαμε να προσεγγίσουμε την θάλασσα, είπε ο ποταμός Αναποδάρης στα νερά του, θα κάνουμε στροφές δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω, ώστε να μακρύνουμε τον δρόμο για την Ιθάκη. Γιατί τι είναι τελικά η Ιθάκη, παρά το τέλος. Και τι μπορεί να είναι ένας τέλος; Καλό ή κακό, πάλι τέλος θα είναι. Γιατί να βιαζόμαστε; Γιατί να αφήσουμε μέρος που δεν θα ταξιδέψουμε;

 Συχνά όμως σκέφτομαι ότι αυτή η ανάποδη πορεία του ποταμού αναφέρεται στην ανάμνηση. Γιατί ενώ το σώμα ταξιδεύει προς τον θάνατο, το μυαλό του ανθρώπου αντιστέκεται και θυμάται τα παλιά. Και όσο γερνάει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο έχει την μανία να επιστρέφει συνέχεια στο παρελθόν, να αναφέρεται σε αυτό με νοσταλγία και με το πέρασμα του καιρού να το αγαπάει περισσότερο. Οι γέροντες αγαπάνε την ιστορία και το παρελθόν, ενώ οι νέοι αγαπάνε το παρόν και το μέλλον. Τι μέλλον άλλωστε έχει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος; Γι αυτό φαντάζομαι τον Αναποδάρη σαν ένα ποταμίσιο θεό, γέροντα με κάτασπρα μαλλιά, ξαπλωμένο κάτω από τις καλαμιές και τις ιτιές, με τις πάπιες να φτερουγίζουν δίπλα του ανάμεσα στις πικροδάφνες. Ξαπλώνει στο χορτάρι νωχελικά αφήνοντας τις σκέψεις του να παρασυρθούν στα γεγονότα του παρελθόντος.  Άλλωστε με τι να απασχολήσει το νου του τώρα; Τι να σκεφθεί; Πως ξερίζωσαν τα δέντρα από τις όχθες του; Πως τον μετέτρεψαν σε σκουπιδότοπο; Πως με πηγάδια και γεωτρήσεις  αντλούν όλο το νερό και παραμένει άνυδρος τον περισσότερο χρόνο; Πως έχει αλλάξει ακόμα και ο καιρός και σταμάτησε πια ο χειμώνας να βρέχει στις πεδιάδες και να χιονίζει στα βουνά; Ή μήπως να σκεφτεί ποιος θα είναι ο καλύτερος δήμαρχος για τον τόπο, ο Γιαννόπουλος ή ο Καλογεράκης ; Καλύτερα να παραμείνω Αναποδάρης. Ο χρόνος ας κάνει την δουλειά του πηγαίνοντας συνέχεια μπροστά. Εγω, θα ξαπλώνω εδώ αδιάφορος για το παρόν, καθόλου ανυπόμονος για το μέλλον, μα πάντα προσηλώμενος στο απώτατο παρελθόν. Θυμάσαι;