ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ή με τον Ελεάτη στο κομμωτήριο !

 Μίλησα πρόσφατα με μια φίλη μου στο τηλέφωνο και μου είπε ότι επιτέλους έφτιαξε τα μαλλιά της όπως πάντα ήθελε και άλλα πολλά δευτερεύουσας σημασίας αφού πρωτεύων και λίαν σημαντικό ήταν…  ότι αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει. Ναι, διάβασε ξανά την Ασκητική του Καζαντζάκη και το πιστεύω του, που τελειώνει με το αποτρόπαιο μυστικό, ότι αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει. Με έβαλε ξανά σε σκέψεις, όχι για τα ωραία της μαλλιά, τα έκανε λίγο πιο σγουρά, αλλά για όλη αυτή την απογοήτευση που σκορπάει ο κρητικός φιλόσοφος, να γράφει ένα πανέμορφο βιβλίο, γεμάτο πάθος και αλήθεια και να τελειώνει με αυτή την φράση, πως όλα είναι ΕΝΑ και αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει.

 Πρώτα από όλα θα ήθελα να καθησυχάσω την φίλη μου και όσους δυσανασχετούν με αυτή την ανυπαρξία του όντος. Αυτό το Ένα δεν υπάρχει αν ως ύπαρξη θεωρήσουμε αυτόν τον κόσμο που εμείς τώρα γνωρίζουμε. Το ΕΝΑ αυτό υπάρχει παντού, αλλά εμείς ζούμε σε μια άλλη ανθρώπινη διάσταση, είμαστε γεμάτοι ανθρώπινες ανάγκες, έχουμε τόσες πολλές δουλειές, ώστε δεν μας μένει χρόνος ούτε για να το φανταστούμε και γι αυτό είναι πράγματι σα να μην υπάρχει για μας. Ωστόσο υπάρχει αυτό το ΕΝΑ και είναι αιώνιο και είμαστε ένα μαζί του, παρόλο που βρισκόμαστε σε διαφορετικούς κόσμους, εμείς σε ένα ανθρώπινο μικρόκοσμο και αυτό σε ένα αιώνιο συμπαντικό κόσμο. Εμείς δεν βρισκόμαστε μέσα μας, το μυαλό μας δεν κατοικεί στην καρδιά μας αλλά πάντα βρίσκεται κάπου αλλού, πάντα κάτι άλλο το απασχολεί.  Ένα μέρος όμως  της ανθρώπινης ύπαρξης μας είναι πάντα ενωμένο με αυτό το ΕΝΑ, προέρχεται από την καρδιά του Διονύσου και είναι αιώνιο και Θεϊκό και βρίσκεται μέσα μας.

 Αυτή βέβαια η πεποίθηση είναι προϊόν της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και δεν έχει θέση στην ευρωπαϊκή φιλοσοφία ή στην νέα χριστιανική θεολογία. Ο Νίκος Καζαντζάκης παρόλο που νιώθει λες και έχει την ψυχή του Δία μέσα του, είναι μορφωμένος με την ευρωπαϊκή φιλοσοφία και την χριστιανική θεολογία, ώστε παραβλέπει την Διονυσιακή παράδοση και μπορεί να πει με τέτοια αφοπλιστική ελαφρότητα ότι αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει. Μέγα λάθος.

 Το λάθος αυτό έχει την καταγωγή του στην παρεξήγηση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας από τους ευρωπαίους φιλοσόφους. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης εξήγησαν τους προσωκρατικούς φιλοσόφους σε ανθρώπους μυημένους στα ελληνικά μυστήρια. Οι νεότεροι όμως φιλόσοφοι είναι εκπαιδευμένοι από χριστιανούς θεολόγους. Οι Έλληνες πίστευαν ότι τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το μηδέν και γι αυτό δεν είχαν το μηδέν στην φιλοσοφία και την αριθμητική τους. Για τους Έλληνες ο κόσμος υπήρχε από πάντα και θα υπάρχει πάντα σαν μια φωτιά που πότε ανάβει και πότε σβήνει. Για τους Έλληνες όλα είναι μέρη της Αιώνιας Μονάδας και προέρχονται από την Αιώνια Μονάδα. Για τους Χριστιανούς όμως κάποτε δεν υπήρχε τίποτα και ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν. Αυτός ο θεός δημιουργός για τους επιστήμονες δεν υπάρχει και για κάποιους φιλόσοφους είναι ένας κακός θεός γιατί η δημιουργία του είναι πολύ κακοποιημένη. 

 Σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία όλα προέρχονται από το αρχέγονο χάος, από μια ακαθόριστη και αώνια αρχή. Όλα γεννιούνται και τίποτα δεν δημιουργείται από το χέρι ενός θεού που βρίσκεται έξω από το σύμπαν. Η ελληνική επιρροή υπάρχει βέβαια και στην Βίβλο γι αυτό και το πρώτο κεφάλαιο δεν ονομάζεται Δημιουργία αλλά ονομάζεται Γέννησις. Από το αρχέγονο χάος, από την άβυσσο θα γεννηθεί το φως και όλος ο κόσμος. Μέσα σε αυτό το χάος υπάρχει από την αρχή, αυτό που οι στωικοί φιλόσοφοι ονόμαζαν «σπερματικός λόγος». Όπως υπάρχει το γενετικό υλικό μέσα στο αυγό έτσι και μέσα στο αρχικό αυγό της δημιουργίας υπήρχε ο λόγος που καθόρισε αυτή την δημιουργία. Από το κοσμογονικό αυγό γεννιέται ένας θεός, ο Φάνης, ο συμπαντικός θεός, ολόκληρο το σύμπαν, σύμφωνα με την Ορφική δημιουργία.

 Για τους Ευρωπαίους ιδεαλιστές, ζούμε μέσα στο μυαλό του θεού. Για τους αρχαίους Έλληνες ζούμε μέσα στο σώμα του θεού, και όπως ο απόστολος Παύλος είπε παραφράζοντας τον φιλόσοφο Άρατο, ο θεός είναι παντού, βρίσκεται στις άκρες των δακτύλων μας, γιατί ότι νιώθουμε γύρω μας είναι θεός. Τώρα πως καταφέραμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει θεός, ενώ προερχόμαστε από μια τέτοια θρησκευτική παράδοση, είναι ερώτημα που μονάχα οι χριστιανοί θεολόγοι μπορούν να απαντήσουν και να ερμηνεύσουν με την αριστοτεχνική απολογητική τους. Πως ένας λαός που σεβόταν την φύση σαν θεό, τώρα έχει καταλήξει να είναι ένα σύνολο άθεων και υλιστών, αυτό μόνο εκείνοι που είναι υπεύθυνοι μπορούν να το εξηγήσουν.

 Ο φιλόσοφος που προσπάθησε να ιδρύσει την επιστήμη της λογικής στον ελληνικό κόσμο είναι ο Παρμενίδης. Την λογική του δεν την φαντάστηκε αλλά όπως ισχυρίζεται ο ίδιος την εμπνεύστηκε από την Θεά, στην οποία τον οδήγησαν οι κόρες του ήλιου. Ο Παρμενίδης είπε ευθύτατα ότι, βρε παιδιά το ΜΗΔΕΝ, εκείνο που αποκαλούμε «μη ον», δεν υπάρχει. Γι αυτό άλλωστε το λέμε και μηδέν. «Εστί γαρ είναι, μηδέν δ’ ουκ εστίν». Άρα αυτό που υπάρχει είναι το «ον», και είναι ένα και ενιαίο. Και αυτό το ΕΝΑ που υπάρχει, αυτό σκέφτεται και είναι μαζί. Το Σύμπαν είναι ζωντανό και νοεί. Αυτό είναι η ύπαρξη. Αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μόνο η συνειδητότητα της ίδιας της ύπαρξης, χωρίς συμπτώματα. Ο θεός είναι συνειδητότητα, είναι καθαρή ύπαρξη. Γι αυτό και στην Βίβλο όταν ο Μωυσής ρωτάει το όνομα του  θεού, έλαβε την απάντηση, «εγώ είμαι ο Ων», εγώ είμαι αυτός που Υπάρχει. Την φιλοσοφία αυτή, πως ο Θεός είναι καθαρή ύπαρξη, υποστήριξε και ο γνωστός Γερμανός χριστιανός μυστικιστής Meister Eckehart, τον 13^ο αιώνα. Φυσικά και τον καταδίωξε η ιερά εξέταση, και μόνο τον περασμένο αιώνα ανακαλύφθηκαν ξανά τα κείμενα του.

 Δείτε όμως τι γράφει ο πανεπιστημιακός Θεοδωρίδης στην εργασία του για τον Επίκουρο, όσον αφορά τον Παρμενίδη.

 «Κίνηση, αλλαγή, χρώματα, ήχοι, ο αισθητός κόσμος στο σύνολο, είναι για τον Παρμενίδη φαινόμενα μονάχα, ξεγέλασμα των αισθήσεων. Το πραγματικό ον είναι νοητό, ότι μένει άμα του αφαιρέσεις τα συμπτωματικά. Το δέντρο που το βλέπω και χαίρουμε, η θάλασσα που μ’ εξουσιάζει, ο ουρανός με τ’ άστρα του, ο ήλιος με τη λάμψη του είναι φαινομενικά. Τ’ αληθινά είναι ότι μένει άμα κλείσω τα μάτια, συλλογιστώ και ιδώ στην σκέψη μου, δηλαδή οι έννοιες δέντρο, θάλασσα, ουρανός, ήλιος. Το απλό αυτό νόημα έχει η περίφημη φράση : «ταυτόν εστι νοείν τε και είναι» ή όπως διατυπώνει ο ίδιος ο Παρμενίδης : «ταυτόν δ’ εστί νοείν τε και ούνεκεν εστι νόημα» Έννοια και ον είναι το ίδιο, νόηση κι αντικείμενο το ίδιο. Με μια λέξη πραγματικό ον είναι η ένοια.» (Χ. Θεοδωρίδης Επίκουρος Σελ. 55)

 Ο Θεοδωρίδης πάσχει να εξηγήσει πως αυτό που υπάρχει πραγματικά και η ιδέα που έχει ο άνθρωπος γι αυτό είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό το λάθος κάνουν όλοι οι άθεοι φιλόσοφοι στην δύση. Δεν μπορούν να δουν ότι αυτό που υπάρχει είναι ένα ζωντανό ον. Δεν δίνουν σημασία στην ύπαρξη. Σα να μας λένε αυτό που υπάρχει είναι μια ιδέα και όχι ένα πράγμα, άρα δεν υπάρχει, γιατί οι ιδέες δεν υπάρχουν. Αν ήταν πράγμα θα υπήρχε ! 


Από την φράση του Παρμενίδη βγάζουν το συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν υπάρχει. Έτσι ενώ ο Έλληνας φιλόσοφος προσπαθεί να αποδείξει και να εξηγήσει την ύπαρξη του κόσμου ως μία ολότητα, αυτοί καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος δεν υπάρχει, παρά μόνο μέσα στην σκέψη μας. Καταλαβαίνουν δηλαδή αυτό που θέλουν να καταλάβουν και όχι αυτό που προσπαθεί να τους εξηγήσει ο φιλόσοφος. 

 Ας το πούμε λοιπόν με ποιο απλά λόγια, μήπως το καταλάβουν και οι άθεοι και οι ξανθιές. Ο Παρμενίδης λέει πως «είναι το ίδιο ζωντανό ον αυτό που νοεί και αυτό που υπάρχει ως νόημα». Δηλαδή, παράδειγμα, εγώ που νοώ, που σκέφτομαι, εγώ ο άνθρωπος, το ανθρώπινο πνεύμα, είμαι  τα δέντρα, εγώ είμαι η θάλασσα, εγώ είμαι ο ουρανός, εγώ είμαι τα πάντα, εγώ είμαι ο θεός, εγώ είμαι το είναι. Αυτή την κατανόηση αναζητά ο Γαλάτης Δρυίδης, ο Πέρσης Μάγος, ο Έλληνας Φιλόσοφος.


 Ο Παρμενίδης δεν είναι άθεος αλλά περιγράφει την βασική αρχή της ελληνικής θρησκείας. Ο Παρμενίδης  επειδή ξέρει πόσο εγωιστές είναι οι άνθρωποι, δεν το λέει έτσι άμεσα. Δεν λέει ο άνθρωπος είναι το όν και ο κόσμος. Δεν καταλήγει σε αυτό που ονομάζουν σήμερα ανθρωπομορφισμό της ελληνικής θρησκείας. Λέει όμως ότι το Ον που υπάρχει, ο Θεός, αυτή η Ολότητα, είναι αυτό που σκέφτεται, που νοεί και δρα και μέσα από το πνεύμα του ανθρώπου. Η νόηση δεν είναι μοναχά ιδιότητα του ανθρώπινου πνεύματος αλλά είναι βασικό γνώρισμα του Σύμπαντος. Το δικό μας πνεύμα δεν είναι παρά μιά σπίθα από την συμπαντική φωτιά και η δική μας νόηση ένας μικρό μέρος της συμπαντικής νόησης.

Πραγματικά είναι τόσο αστείο να είμαστε σίγουροι ότι εμείς, ένα κομμάτι ύλης με τρίχες, υπάρχουμε και σκεφτόμαστε και κατανοούμε, χωρίς να είμαστε μέρη ενός μεγαλύτερου όντος, που υπάρχει και σκέφτεται και κατανοεί, χωρίς να έχει απαραίτητα τρίχες. Αυτό που κάποτε για τον άνθρωπο ήταν κοινή λογική και η πλέον απλή σκέψη, τώρα θεωρείται παραλογισμός. Αυτό είναι το νόημα της ελληνικής θρησκείας, ότι το Όλον είναι ζωντανό και σκέφτεται και  κατανοεί. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ο ανθρώπινος κόσμος, ο ζωϊκός κόσμος, ο φυτικός κόσμος, ο ορυκτός κόσμος, το σύμπαν. Όταν κατανοήσεις αυτή την αλήθεια της ελληνικής θρησκείας, όλοι οι χριστιανοί στην πραγματικότητα είναι άθεοι και πλανεμένοι. Αν δεν δέχεσαι τα απλά και την αλήθεια την αληθινή, τότε πώς θα δεχτείς ότι η φύση είναι ιερή και ο άνθρωπος ναός του θεού.

 Αυτή την έννοια της ύπαρξης, του ζωντανού όντος οι σημερινοί φιλόσοφοι την αγνοούν. Για τους φιλόσοφους της δύσεως οι ιδέες υπάρχουν αλλά ο Θεός που νοεί δεν υπάρχει. Εμείς πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους ότι η ιδέα και το ζωντανό Ον που έχει την ιδέα, είναι το ίδιο πράγμα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός, δεν υπάρχει από την μια μεριά η ιδέα που έχουμε για το δέντρο και από την άλλη κάποιος που σκέφτεται το δέντρο. Αυτό συμβαίνει στην ανθρώπινη κατάσταση καθώς έχουμε διαχωρισμό του όντος σε υλικό και ιδεατό. Στην πραγματικότητα η ιδέα του δέντρου και αυτός που έχει αυτή την ιδέα, δεν είναι παρά ένα μέρος του Θεού.  Όλα είναι αποσπάσματα της Μεγάλης Θεϊκής ύπαρξης.  Όλα είναι ζωντανά γι αυτούς που μπορούν να έχουν αυτή την κατανόηση.

 Αυτή την Μεγάλη και Αιώνια Θεϊκή Ύπαρξη στην Κίνα την είπανε ΤΑΟ. Στην Ινδία την λένε Βράχμα αλλά την ταυτίζουνε με τον θεό Κρίσνα. Οι αρχαίοι Εβραίοι την μοναδική Ύπαρξη την είπανε Ιαβε. Στην Ελλάδα οι φιλόσοφοι την είπανε Ενάδα και Αγαθό και οι χριστιανοί τον Αιώνιο Συμπαντικό Λόγο τον είπανε Χριστό.

 Μακάριος είναι αυτός που γνωρίζει το μέγα και αποτρόπαιο μυστικό, ότι ο Θεός κι εμείς είμαστε ένα και αυτό το Ένα δεν υπάρχει ως μια ορατή υλική ουσία διαρκώς μεταβαλλόμενη, αλλά είναι Ένα Αόρατο Αιώνιο Αγαθό και Σταθερό. Αυτό το Ένα είναι ή Βάση και η Αρχή των πάντων όσων βλέπουμε και σκεφτόμαστε. Αυτό το Ένα είναι το μοναδικό Ον που πραγματικά υπάρχει και από αυτό το Ένα αντλούμαι εμείς οι άνθρωποι και τα ζώα και ο κόσμος όλος δύναμη για ζωή και ενέργεια για δημιουργία. Σκοπός της ζωής μας είναι αυτός, όσο το μπορούμε να ζούμε σύμφωνα με τον ρυθμό του και να ταυτιζόμαστε μαζί του, ώστε πραγματικά να είμαστε Ενα.

 Δεν γνωρίζω πόσο μπορεί να επηρεάσει αυτή η γνώση το κομμωτήριο και τις άλλες καθημερινές δραστηριότητες. Σίγουρα όχι αποφασιστικά μια και όταν είσαι στην καρέκλα του κομμωτή μπορείς να σκεφτείς ότι θέλεις, εκτός αν η φλυαρία δεν σ’ αφήσει ν’ αναλογιστείς αν αυτό το Ένα υπάρχει ή όχι. Θεωρώ όμως βασικό να μην κοροϊδεύομαι τον εαυτό μας με θεωρίες του στυλ, ο θεός δεν υπάρχει. Ειδάλλως, ας περιοριστούμε στο σγουρό στυλ ή σε καμιά πανκ τρίχα και ας αφήσουμε την φιλοσοφία  για εκείνους που δεν περιορίζουν την δυνατότητα ύπαρξης μονάχα στα τριχωτά όντα, μια και οι τελευταίες πληροφορίες λένε πως ο μοναδικός αληθινός θεός είναι και υπαρκτός και φαλακρός. Λέω για εκείνον το χοντρούλη Βούδα.