ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ Β – ΗΤΑΝ ΘΗΛΥΠΡΕΠΗΣ Ο ΝΕΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ή ΜΥΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;

Ο Ιωάννης λέγεται ότι ήταν ο νέος που αγαπούσε ο Χριστός. Εδώ σε λεπτομέρεια από τον μυστικό δείπνο.

 Ο φτωχός βασιλιάς καταλήγει συκοφάντης, λέει ένα απόσπασμα του από την σοφία του ΤΑΟ. Το ίδιο συμβαίνει με τον κάθε φτωχό στο πνεύμα, εκείνον που δεν κατέχει αγαθά τα οποία απέκτησε με την προσωπική του αξία αλλά με δόλο και βία τα αφαίρεσε από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.  Γράφοντας αυτά τα κείμενα δεν έχω σκοπό να μεταφέρω απλά τις συκοφαντίες κάποιων απατεώνων. Επιθυμώ να γίνει κατανοητό πως πίσω από τις συκοφαντίες κρύβονται κάποιες αλήθειες. Ας δώσουμε λοιπόν σημασία σε όσα μας αποκρύπτουν και όχι στις διαδιδόμενες συκοφαντίες.

 Τα σύκα ήταν κατά την αρχαιότητα μια σημαντική πηγή διατροφής. «Η εξαγωγή των σύκων ήταν απαγορευμένη την παλαιάν εποχή και το να φανερώνει κανείς τους εξάγοντας σύκα ελέγετο συκοφαντείν.» (Πλουτάρχου Σόλων.)

 Η ίδια όμως η κλοπή του απαγορευμένου καρπού του παραδείσου εμφανίζεται ως η πρώτη συκοφαντία εφόσον ο καρπός αυτός δεν ήταν παρά ένα τεράστιο σύκο παράνομα βγαλμένο από τον παράδεισο.

 «Ο Πατερμούθιος ένας μοναχός της Αιγύπτου, είπε ότι έφαγε από τους καρπούς του παραδείσου κι έδειχνε για πιστοποίηση στους μαθητές του ένα μεγάλο θαυμάσιο σύκο, γεμάτο ευωδία, το οποίο έφερε μαζί του σαν δείγμα, ότι ήταν αληθινά τα λόγια του. Αυτό το σύκο ο πρεσβύτερος Κόπρης που μας τα διηγείται αυτά το είχε δει στα χέρια των μαθητών του όταν ήταν νέος, το φίλησε και τότε εθαύμασε το άρωμα του.     Πολλά χρόνια έλεγε το είχαν φυλάξει οι μαθητές του και ήταν τεράστιο. Ήταν αρκετό να το μυρίσει ένας άρρωστος και αμέσως να γίνει καλά.» 

Τα άνθη της ερήμου. Η κατ΄Αίγυπτον μοναχών ιστορία.

 Μετάφραση Αρχιμανδρίτου Ηλία Μαστρογιαννοπούλου

Εκδόσεις Τήνος 1992

Ο καρπός του παραδείσου !!!

 Δεν είναι τυχαίο προφανώς που το ζευγάρι των πρώτων ανθρώπων, χρησιμοποίησαν φύλλα συκιάς. Πάνω στη συκιά ήταν ανεβασμένος ο τελώνης Ματθαίος, όταν τον κάλεσε ο Ιησούς και κάτω από μια συκιά καθόταν ο Ναθαναήλ όταν τον κάλεσε ο Ιησούς φωνάζοντας το όνομα του.  (Ιωάν.1, 47)

 Έτσι και ο αληθινός χριστιανός πιστεύει ότι του γράψουν για την συκιά την οποία συνάντησε ο Χριστός έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Η συκιά δεν είχε καρπό και ο Ιησούς φώναξε στο δέντρο να μην ξανακάνει καρπούς στον αιώνα. Ο Ματθαίος αναφέρει ότι ξεράθηκε μόλις την καταράστηκε ο Ιησούς. Ο Μάρκος αναφέρει ότι η συκιά δεν ξεράθηκε αμέσως αλλά το επόμενο πρωινό την είδαν ξερή όταν πέρασαν ξανά από το ίδιο μέρος.

 Οι δύο ευαγγελιστές ωστόσο περισσότερο συμφωνούν παρά διαφωνούν αν αναλογιστούμε ότι ο Λουκάς πιστεύει ότι η συκιά δεν ξεράθηκε ποτέ γιατί όσα ο Χριστός ανέφερε ήταν μια παραβολή. Με αυτόν τον τρόπο ο ευαγγελιστής γλιτώνει την συκιά από την κατάρα, προτείνοντας να καλλιεργηθεί το δέντρο και να λιπανθεί, ώστε να της δοθεί μία ακόμη ευκαιρία για να καρποφορήσει !!!

 Η βασίλισσα που βοήθησε τους τελευταίους των Ασαμωναίων ήταν η Κλεοπάτρα. Εκείνη αντιστάθηκε στον Ηρώδη προσπαθώντας να διασώσει κάποιους από τους εναπομείναντες πρίγκιπες.  Η Κλεοπάτρα πέθανε καθώς λένε από δάγκωμα βασιλικής κόμπρας, η οποία βρισκόταν μέσα σε ένα καλάθι που της έφεραν γεμάτο με όμορφα και μεγάλα σύκα.

  Όποιος αντιπαθούσε την Κλεοπάτρα την περιέγραφε ως μια πονηρή, κακιά και άσχημη γυναίκα. Εκείνοι όμως που την συμπαθούσαν αναγνώριζαν στο πρόσωπο της μια έξυπνη, μορφωμένη και γοητευτική γυναίκα.  Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς εκείνους που συμπαθούσαν το Ιουδαϊκό βασιλικό γένος των Ασαμωναίων. Οι Ασαμωναίοι ήταν εχθροί του Ηρώδη και των Ρωμαίων. Θα νόμιζε κανείς ότι οι χριστιανοί έπρεπε να τους συμπαθούν. Όμως πώς να συμπαθήσουν εκείνους που η ιστορία τους έχει εξαφανίσει! Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτούς παρόλο που είναι τα σημαντικότερα πρόσωπα στην ιστορία την εποχή του Χριστού. Όταν οι ιστορικοί αναφέρουν το βασιλικό γένος των Ιουδαίων, ο ιστορικός της εκκλησίας Ευσέβιος και άλλοι χριστιανοί, αναφέρονται στο γένος Δαυίδ, αγνοώντας εκείνους που βασίλεψαν για 150 χρόνια μέχρι την άφιξη των Ρωμαίων και του Ηρώδη. Και σα να μην έφτανε αυτή η σιωπή, οι χριστιανοί μεταφέρουν ανυπόστατες συκοφαντίες εναντίον των Ασαμωναίων, όπως παράδειγμα κάνει ο αρχιμανδρίτης της Σιωνίτιδος εκκλησίας, κατηγορώντας τον Ασαμωναίο αρχιερέα Αριστόβουλο ως θυληπρεπή.

«Εις το άμμεσον περιβάλλον του ο Ηρώδης εθανάτωσε τον γυναικάδελφον του, θηλυπρεπή αρχιερέα Αριστόβουλον» (35 π.Χ.) ΚΕΦ. Β.  ΜΙΡΓΙΑΜ- Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ - ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΕΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ πτ.Θ.Φ. Υμνογράφου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΥΣΕΒΕΙΑ»

 «Στο οικογενειακό του περιβάλλον του ο Ηρώδης θανάτωσε τον αδελφός της γυναίκας του Μαρίας, θηλυπρεπή αρχιερέα Αριστόβουλον», γράφει χωρίς ντροπή ο ορθόδοξος ιερέας. Κατηγορεί με αυτόν τον τρόπο τον Ασαμωναίο πρίγκιπα, τον αδερφό της βασίλισσας Μαρίας. Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει πως όταν ήταν μικρός ο Αριστόβουλος, ο Ρωμαίος Αντώνιος ζήτησε να πάει κοντά του. Ο Ηρώδης αρνήθηκε καθώς δεν ήθελε να κάνει σχέση με τον ισχυρό Ρωμαίο ένας πρίγκιπας Ασαμωναίος. Ο Ιώσηπος γράφει μάλιστα, επειδή υπήρχε κίνδυνος ο Αντώνιος που ήταν ελαφρών ηθών, να χρησιμοποιήσει τον Αριστόβουλο ερωτικά ! Αυτή είναι όμως μια εικασία που κάνει ο Φαρισαίος Ιώσηπος και όχι μια κατηγορία για τον Αριστόβουλο. (Ιωσηπος Αρχαιολ. ΙΕ  2.6 –29)

 Οι Ασαμωναίοι κατηγορήθηκαν επειδή ήταν ελληνίζοντες. Για τον ίδιο λόγο κατηγορήθηκε όμως και ο Χριστός. Επειδή δεν τηρούσε τα Ιουδαϊκά έθιμα και ελλήνιζε. Είναι συνηθισμένο να κατηγορούνται οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ως άνθρωποι ελευθέρων ηθών. Φυσικά ούτε ο Χριστός γλίτωσε από μια τέτοια κατηγορία. Κυκλοφόρησαν κείμενα μάλιστα που έλεγαν ότι ο Χριστός είχε κάποια σαρκική επαφή στον κήπο στης Γεσθημανής. Αυτή η ιστορία έχει να κάνει με το νεαρό που αγαπούσε ο Κύριος και την ανάσταση του Λαζάρου.

Η ανάσταση του Λαζάρου.

 Η ανάσταση του Λαζάρου αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα εγγύτητας μύθου και πραγματικότητας. Σημειώνει μάλιστα την κορύφωση της περιπέτειας στο τέταρτο ευαγγέλιο. Μετά από αυτό το μεγάλο θαύμα του Ιησού, ακολουθεί η μεγάλη εβδομάδα των παθών. Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ ο Ιησούς έχει δίπλα του και τον αναστημένο Λάζαρο.

 Κι όμως η ιστορία αυτή λείπει από τα τρία πρώτα, τα λεγόμενα συνοπτικά ευαγγέλια. Στην θέση της ο Λουκάς αναφέρει μια παραβολή για τον Λάζαρο που πάει στον παράδεισο. Την παραβολή  αυτή την συναντάμε και στις απόκρυφες Πράξεις του Ιωάννου.

 Το αρχικό κείμενο του Μάρκου ανέφερε την ανάσταση του Λαζάρου. Στο μοναστήρι του Μαρ Σάββα, κοντά στην Ιερουσαλήμ. ανακαλύφθηκε το 1958 μια αρχαία επιστολή του Κλήμεντα Αλεξανδρείας προς κάποιον Θεόδωρο, η οποία αναφερόταν ακριβώς σε αυτό το ευαγγέλιο και μάλιστα ειδικά στην ανάσταση ενός ανώνυμου νέου από την Βηθανία.

 Ο Κλήμεντας θεωρούσε το ευαγγέλιο αυτό ως κείμενο των αιρετικών Καρποκρατιανών. Μας εξηγεί μάλιστα πως παραποιήθηκαν τα ευαγγέλια και μας χαρίζει τον ορισμό της τυφλής πίστης, γράφοντας στον Θεόδωρο το εξής παράδοξο: “Καλά έκανες και έκρυψες τις απερίγραπτες διδαχές των Καρποκρατιανών. ..Τέτοιοι άνδρες πρέπει να αντικρούονται με κάθε τρόπο. Γιατί ακόμη και αν έλεγαν κάτι αληθινό, κάποιος που αγαπάει την αλήθεια δεν θα έπρεπε ακόμη και τότε να συμφωνεί μαζί τους. Γιατί όχι όλα τα αληθινά πράγματα είναι αληθινά, ούτε πρέπει αυτή η αλήθεια, η οποία απλώς φαίνεται αλήθεια σύμφωνα με την ανθρώπινη γνώμη, να προτιμηθεί από την αλήθεια που συμφωνεί με την πίστη”.

 Ας αφήσουμε λοιπόν τον Κλήμεντα να χαίρετε την πίστη του και ας δούμε ποια αλήθεια θεωρεί πως είναι καλύτερα να αποκρύπτεται. Ο Κλήμεντας γράφει πως υπήρχαν μαθητές του Ιησού οι οποίοι μυούνταν στα μεγάλα μυστήρια. Ένας από αυτούς τους μαθητές έγινε εκείνος ο νέος που ανάστησε ο Ιησούς στην Βηθανία. Όταν ο Ιησούς άπλωσε το χέρι και τον σήκωσε από τον τάφο, ο νέος τον αγάπησε και άρχισε να τον ικετεύει να μείνει μαζί του. “Μετά από έξι μέρες ο Ιησούς του είπε τι να κάνει και το βράδυ ο νέος ερχόταν σε κείνον, φορώντας ένα λινό ύφασμα πάνω στο γυμνό του σώμα. Κι έμεινε μαζί του εκείνη την νύχτα γιατί ο Ιησούς του δίδαξε το μυστήριο της βασιλείας του θεού. Και από εκεί, αφού σηκώθηκε, γύρισε στην άλλη όχθη του Ιορδάνη”. (Ιησούς Μαρτυρίες Ian Wilson)

 Αυτά γράφει το μυστικό ευαγγέλιο, απαντώντας στις απορίες των ερευνητών, οι οποίοι είχαν προσέξει πως στο κανονικό ευαγγέλιο του Μάρκου, υπήρχε ένα ανεξήγητο κενό.  “Και έρχονται εις Ιεριχώ, και εκπορευομένου αυτού από Ιεριχώ”.  Δηλαδή «και έρχονται στην Ιεριχώ, και φεύγοντας από την Ιεριχώ». (Μαρκ.10,46)

 Το ευαγγέλιο του Ιωάννη αναφέρει πως έξι μέρες πριν το Πάσχα έγινε η ανάσταση του Λαζάρου. (Ιωάν.12:1) “Ο ουν  Ιησούς προ εξ ημερών του Πάσχα ήλθεν εις Βηθανίαν, όπου ην Λάζαρος, ον ήγειρεν εκ νεκρών  Ιησούς”.

  Άρα ο Ιησούς κάλεσε τον νεαρό που τον αγάπησε να βρεθεί την νύχτα του Πάσχα μαζί του, φορώντας μόνο ένα λευκό ύφασμα πάνω του. Και όντως το κατά Μάρκον ευαγγέλιον μας πληροφορεί ότι ο νεανίας έκανε όπως του είπε ο Χριστός. Όταν συνέλαβαν τον Χριστό, όλοι οι μαθητές τον άφησαν κι έφυγαν. Ένας νεαρός τον ακολουθούσε μόνο ντυμένος με ένα λευκο σεντόνι. Όταν τον έπιασαν οι στρατιώτες εκείνος άφησε το σεντόνι κι έφυγε γυμνός.

 (Μαρκ.14,48) “και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς, ως επί ληστήν εξήλθατε μετά μαχαίρων και ξύλων συλλαβείν με; καθ' ημέραν ημίν προς υμάς εν τω ιερώ διδάσκων και ουκ εκρατήσατέ με. αλλ ίνα πληρωθώσιν αι γραφαί και αφέντες αυτόν έφυγον πάντες. Και νεανίσκος τις συνηκολούθει αυτώ περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού, και κρατούσιν αυτόν. ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν”.

 Ο Κλήμεντας ξεκαθαρίζει πάντως πως τίποτα περίεργο δεν αναφέρει το μυστικό ευαγγέλιο του Μάρκου και πως όλα όσα λένε οι φήμες περί σώματος γυμνού επί γυμνού, δεν αναφέρονται στο ευαγγέλιο.

  Δεν επρόκειτο λοιπόν περί συκοφαντίας. Η αναφορά του απόκρυφου ευαγγελίου μπορεί να αφορούσε μια τελετή μύησης. Αναφορά για την γυμνότητα γίνεται στο ευαγγέλιο του Θωμά.

 «Οι Μαθητές του λένε: Πότε θα παρουσιαστείς σε εμάς, και πότε πρόκειται να σε δούμε; Ο Ιησους λέει: Όταν βγάλετε τα ενδύματά σας χωρίς να ντρέπεστε, και πάρετε τα ενδύματά σας και τα βάλετε κάτω από τα πόδια σας να πατήσετε πάνω σε αυτά όπως κάνουν τα μικρά παιδιά— τότε [πρόκειται να δείτε] τον Υιό του Ζωντανού, και δεν πρόκειται να φοβηθείτε.» Κατά Θωμά 37

Η αναφορά του Ιησού στην γέννηση άνωθεν η οποία είναι απαραίτητη για να δει κάποιος την βασιλεία του θεού, είναι μια αναφορά που συναντούμε στα μυστήρια, όπου υπάρχει η κάθοδος των μικρών μυστηρίων και η άνοδος στα μεγάλα μυστήρια.

«Αμην αμην λέγω σοι, εαν μή τις γεννηθη ανωθεν, ου δύναται ιδειν την βασιλείαν του θεου. Κατά Ιωάννη 3.3

Αυτή η ίδια η μύηση ονομάζεται άνοδος και την περιγράφει ο Πλωτίνος γράφοντας "Όπως συμβαίνουν σε εκείνους που πλησιάζουν τα άγια των ιερών για να βιώσουν την άνοδο, καθάρσεις και αποθέσεις των ρούχων που πριν φορούσαν και το να βιώνουν την άνοδο γυμνοί."

 «οίον επι τα άγια των ιερών τοις ανιούσι καθάρσεις τε και ιματίων αποθέσεις των πριν και το γυμνοίς ανιέναι»  Πλωτίνος Εννεάδες, Ι,6,7 

 Οι Πυθαγόριοι και οι ιερείς του Ασκληπιού θεράπευαν τους ασθενείς ή μυούσαν τους αγαπημένους τους μέσα σε σπηλιές. Τους έβαζαν γυμνούς να κοιμηθούν σε κάποια σκοτεινή σπηλιά για μία ή και παραπάνω μέρες. Η πρακτική αυτή ήταν πολύ γνωστή και ονομαζόταν εγκοίμηση.

Αγαλμα του θεού Ασκληπιού. Οι ιατροί στην αρχαιότητα ασκούν την τέχνη του Ασκληπιού και είναι φωτισμένοι με την σοφία του Απόλλωνα. 

 «Οι άνθρωποι που αποκαλούνταν φώλαρχοι ήταν ιατροί, και η ίαση στον αρχαίο κόσμο είχε μεγάλη σχέση με τις καταστάσεις αναστολής των ζωτικών λειτουργιών. Όλ΄αυτά συνδέονταν με μία λέξη που ακούγεται μάλλον παράξενη: εγκοίμηση.”  Οι ιερείς του Ασκληπιού, οι οποίοι θεωρούνταν γιοι του Απόλλωνα και ειδικά οι ονομαζόμενοι φώλαρχοι, θεράπευαν με την μέθοδο της εγκοιμήσεως. Κάτι τέτοιο το γνώριζε ο Πιλάτος ή τουλάχιστον ο Νικόδημος που έγραψε το απόκρυφο ευαγγέλιο. Όταν οι άρχοντες των Ιουδαίων κατηγόρησαν τον Ιησού πως θεραπεύει με την δύναμη των δαιμόνων, εκείνος διευκρίνισε πως το κάνει με την δύναμη του Ασκληπιού.

Το απόσπασμα από το απόκρυφο ευαγγέλιο του Νικοδήμου. Με το πνεύμα του Ασκληπιού ο  Χριστός  θεραπεύει από τα κακά δαιμόνια !

«Γόης είναι και στο όνομα του Βελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμονίων, τα δαιμόνια διώχνει και όλα τους υποτάσσονται σ΄ αυτόν. Απαντάει σε κείνους τότε ο Πιλάτος: αυτό δεν είναι  δυνατόν να διώχνει κανείς τα δαιμόνια, επικαλούμενος ένα πνεύμα ακάθαρτο, αλλά στο όνομα του θεού Ασκληπιου.”  

Ευαγγέλιο Νικοδήμου. Α΄ 1

 Το φίδι ήταν το σύμβολο του Ασκληπιού και της αρχαίας ιατρικής. Οι γιατροί ακόμα και σήμερα ορκίζονται τον όρκο του Ιπποκράτη, ενός πιστού του Απόλλωνα και του Ασκληπιού, κι έχουν φυσικά ως σύμβολο της ιατρικής το φίδι. Γνωρίζουν βέβαια την αρχή της επιστήμης τους και την ελληνική τους καταγωγή.

Βεβαίως σήμερα ο Απόλλωνας και ο Ασκληπιός, οι θεραπευτές των Ελλήνων, θεωρούνται ακάθαρτα πνεύματα και δαίμονες κακοί ! ! !

Συκοφαντίες……

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ Α - ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΜΟΙΧΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΜΑΡΙΑΜΜΗΣ

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ ΓΙΑ ΤΟΝ (ΘΗΛΥΠΡΕΠΗ) ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟ

Αριστόβουλος

Κλαίει το παλάτι, κλαίει ο βασιλεύς,

απαρηγόρητος θρηνεί ο βασιλεύς Ηρώδης,

η πολιτεία ολόκληρη κλαίει για τον Aριστόβουλο

που έτσι άδικα, τυχαίως πνίχθηκε

παίζοντας με τους φίλους του μες στο νερό.

Κι όταν το μάθουνε και στ’ άλλα μέρη,

όταν επάνω στην Συρία διαδοθεί,

κι από τους  Έλληνας πολλοί θα λυπηθούν·

όσοι ποιηταί και γλύπται θα πενθήσουν,

γιατ’ είχεν ακουσθεί σ’ αυτούς ο Aριστόβουλος,

και ποια τους φαντασία για έφηβο ποτέ

έφθασε τέτοιαν εμορφιά σαν του παιδιού αυτού·

ποιο άγαλμα θεού αξιώθηκεν η Aντιόχεια

σαν το παιδί αυτό του Ισραήλ.

Οδύρεται και κλαίει η Πρώτη Πριγκηπέσσα·

η μάνα του η πιο μεγάλη Εβρέσσα.

Οδύρεται και κλαίει η Aλεξάνδρα για την συμφορά.—

Μα σαν βρεθεί μονάχη της αλλάζει ο καϋμός της.

Βογγά· φρενιάζει· βρίζει· καταριέται.

Πώς την εγέλασαν! Πώς την φενάκισαν!

Πώς επί τέλους έγινε ο σκοπός των!

Το ρήμαξαν το σπίτι των Aσαμωναίων.

Πώς το κατόρθωσε ο κακούργος βασιλεύς·

ο δόλιος, ο φαύλος, ο αλιτήριος.

Πώς το κατόρθωσε. Τι καταχθόνιο σχέδιο

που να μη νοιώσει κ’ η Μαριάμμη τίποτε.

Aν ένοιωθε η Μαριάμμη, αν υποπτεύονταν,

θάβρισκε τρόπο το αδέρφι της να σώσει·

βασίλισσα είναι τέλος, θα μπορούσε κάτι.

Πώς θα θριαμβεύουν τώρα και θα χαίρονται κρυφά

η μοχθηρές εκείνες, Κύπρος και Σαλώμη·

η πρόστυχες γυναίκες Κύπρος και Σαλώμη.—

Και νάναι ανίσχυρη, κι αναγκασμένη

να κάνει που πιστεύει τες ψευτιές των·

να μη μπορεί προς τον λαό να πάγει,

να βγει και να φωνάξει στους Εβραίους,

να πει, να πει πώς έγινε το φονικό.

ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΚΙΑΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Η ΣΥΚΙΑ ΞΕΡΑΘΗΚΕ ΠΑΡΑΧΡΗΜΑ ΔΗΛΑΔΗ ΑΜΕΣΩΣ

(Ματθ.21.17)  «Και καταλιπών αυτούς εξήλθεν έξω της πόλεως εις Βηθανίαν, και ηυλίσθη εκεί. Πρωί δε επανάγων εις την πόλιν επείνασεν. και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ' αυτήν, και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον, και λέγει αυτή, Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. και εξηράνθη παραχρήμα η συκή. και ιδόντες οι μαθηταί εθαύμασαν λέγοντες, Πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή; αποκριθείς δε ο  Ιησούς είπεν αυτοίς,  Αμήν λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά καν τω ορεί τούτω ειπήτε».

Η ΣΥΚΙΑ ΞΕΡΑΘΗΚΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ

(Μάρκος 11,12) «Και τη επαύριον εξελθόντων αυτών από Βηθανίας επείνασεν. και ιδών συκήν απο μακρόθεν έχουσαν φύλλα ήλθεν ει άρα τι ευρήσει εν αυτή, και ελθών επ' αυτήν ουδέν εύρεν ει μη φύλλα. ο γαρ καιρός ουκ ην σύκων. και αποκριθείς είπεν αυτή, Μηκέτι εις τον αιώνα εκ σου μηδείς καρπόν φάγοι. και ήκουον οι μαθηταί αυτού. Και έρχονται εις  Ιεροσόλυμα. και εισελθών εις το ιερόν ήρξατο εκβάλλειν τους πωλούντας και τους αγοράζοντας εν τω ιερώ, και τας τραπέζας των κολλυβιστών και τας καθέδρας των πωλούντων τας περιστεράς κατέστρεψεν, και ουκ ήφιεν ίνα τις διενέγκη σκεύος δια του ιερού». Όταν δίδαξε λοιπόν στο ιερό και βράδιασε έφυγαν πάλι από την πόλη. «Και όταν οψε εγένετο, εξεπορεύοντο έξω της πόλεως. Και παραπορευόμενοι πρωί είδον την συκήν εξηραμμένην εκ ριζών. και αναμνησθείς ο Πέτρος λέγει αυτώ, Ραββί, ιδε η συκή ην κατηράσω εξήρανται. και αποκριθείς ο  Ιησούς λέγει αυτοίς, Έχετε πίστιν θεού, αμήν λέγω υμίν ότι ος αν ειπή τω ορει τούτω».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΚΙΑΣ ΩΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗ

 (Λουκ. 13.6) «Έλεγεν δε ταύτην την παραβολήν. Συκήν ειχέν τις πεφυτευμένην εν τω αμπελώνι αυτού, και ήλθεν ζητών καρπόν εν αυτή και ουχ εύρεν. είπεν δε προς τον αμπελουργόν,  Ιδού τρία έτη αφ' ου έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκή ταύτη και ουχ ευρίσκω. έκκοψον ουν αυτήν. ινατί και την γην καταργεί; ο δε αποκριθείς λέγει αυτώ, Κύριε, άφες αυτήν και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν και βάλω κοπριά. καν μεν ποιήση καρπόν εις το μέλλον, ει δε μή γε, εκκόψεις αυτήν. Ην δε διδάσκων εν μια των συναγωγών εν τοις σάββασιν».

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ

 (Ιωάν.12,9) “Έγνω ουν ο όχλος πολύς εκ των Ιουδαίων ότι εκεί εστίν, και ήλθαν ου δια τον  Ιησούν μόνον αλλ’ ίνα και τον Λάζαρον ίδωσιν ον ηγείρεν εκ νεκρών. εβουλεύσαντο δε οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι' αυτόν ύπηγον των  Ιουδαίων και επίστευον εις τον  Ιησούν. ..εμαρτύρει ουν ο όχλος ο ων μετ' αυτού οτε τον Λάζαρον εφώνησεν εκ του μνημείου και ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών”.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΩΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΥΚΑ

 (Λουκ.16,19) «Άνθρωπος δέ τις ήταν πλούσιος, και εντυνόταν πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς.  πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος εβέβλητο προς τον πυλώνα αυτού ειλκωμένος και επιθυμών χορτασθήναι από των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου. αλλά και οι κύνες ερχόμενοι επέλειχον τα έλκη αυτού. εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενέχθηναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον  Αβραάμ. απέθανεν δε και ο πλούσιος και ετάφη. και εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά  Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού. και αυτός φωνήσας είπεν, Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλωσσάν μου, ότι οδύνωμαι εν τη φλογί ταύτη. Είπεν δε Αβραάμ, Τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και Λάζαρος ομοίως τα κακά. νυν δε ωδέ παρακαλείται συ δε οδύνασαι. Και εν πάσι τούτοις μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διάβηναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ εκείθεν προς ημάς διαπέρωσιν. Είπεν δέ,  Ερωτώ σε ουν, πάτερ, ίνα πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου, έχω γαρ πέντε αδελφούς, όπως διαμαρτύρηται αυτοίς, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου. λέγει δε  Αβραάμ,  έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας. ακουσάτωσαν αυτών.  ο δε είπεν, Ουχί, πάτερ  Αβραάμ, αλλ' εάν τις από νεκρών πορευθή προς αυτούς μετανοήσουσιν. Είπεν δε αυτώ, ει Μωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδ' εάν τις εκ νεκρών ανέστη πεισθήσονται».

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ Α - ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΜΟΙΧΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΜΑΡΙΑΜΜΗΣ

Η Μαντόνα  όπως την φαντάστηκε ο Μποτιτσέλι.

  Ήταν η μητέρα του Ιησού μια πόρνη; Πήγε με τον στρατιώτη Παντέρα όπως αναφέρει το Ταλμούδ; Γιατί κατηγορούν τον Χριστό ως γιο πορνείας; Και τελικά ήταν ο Ιησούς ομοφυλόφιλος; Γιατί λένε πως στον κήπο της Γεσθημανής κοιμόταν με ένα νεαρό; 

Ποιά σχέση μπορεί να έχει με όλα αυτά η Ιουδαία βασίλισσα Μαρία, η γυναίκα του Ηρώδη, η οποία κατηγορείται κι εκείνη για μοιχεία; Η μήπως είναι όλα αυτά συκοφαντίες;

 Ο Ματθαίος δικαιολογεί τις φήμες για την μοιχεία της Μαρίας, γράφοντας ότι ευρέθηκε έγκυος ενώ δεν είχε συνευρεθεί με τον Ιωσήφ. Δίνοντας όμως την γενεαλογία του Ιησού, θεωρεί πως ο Ιωσήφ ήταν ο σαρκικός του πατέρας. Αν όμως οι Φαρισαίοι, όπως ο Λουκάς, ήταν σίγουροι ότι ο Ιησούς ήταν υιός Ιωσήφ και η Μαρία η γυναίκα του Ιωσήφ, γιατί τότε κατηγορείτε ως γιος πορνείας;

 Ο Ιουλιανός ο παραβάτης γράφει στο “κατά Γαλιλαίων” ότι μπορεί να αποδείξει πως ο Ιησούς ήταν νόθος. Την απόδειξη του βέβαια, δεν μας την μετέφερε ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύριλλος, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο ανασκευάζοντας τα επιχειρήματα του Ιουλιανού. Μέσω του Κύριλλου Αλεξανδρείας διασώθηκαν μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Ιουλιανού.

 Οι Φαρισαίοι όμως κατηγορούν ανοιχτά τον Ιησού, λέγοντας: «Είπον ουν αυτώ (στον Ιησού) εκ πορνείας ου γεγενήμεθα, ένα πατέρα έχομεν τον Θεόν». (Ιω.δ.41) (Δεν γεννηθήκαμε από πορνεία ένα πατέρα έχουμε τον Θεό) Ο Ιησούς απάντησε λέγοντας πως αν ο Θεός ήταν όντως ο πατέρας τους, θα αγαπούσαν και τον ίδιο που εξήλθε εκ του Θεού.

 Ο Ωριγένης στην «Εξήγηση εις Ιωάννην» (ΧΧ,15) αναφέρει ότι οι Ιουδαίοι πίστευαν  «εκ πορνείας γεγενήσθαι τον Σωτήρα», επειδή δεν παραδεχόταν την γέννηση του από Παρθένο. Φανερώνεται λοιπόν ένα περίεργο δίλημμα που θέλει τον Ιησού να είναι γεννημένος είτε εκ πορνείας, είτε εκ Θεού. Με λίγα λόγια, ο Ιησούς γεννήθηκε είτε μέσω του Αγίου Πνεύματος, οπότε δεν είναι νόθος, είτε από τον Ιωσήφ, οπότε και είναι νόθος. Ο πραγματικός άνδρας της Μαρίας έχει εξαφανιστεί από την ιστορία αφήνοντας πίσω του ένα ανεξήγητο κενό.

 Όπως γνωρίζουμε οι Φαρισαίοι ήταν εκείνοι που θεωρούσαν ότι ο Ιησούς ήταν γιος του Ιωσήφ και τον κατηγορούσαν γι΄αυτό ότι είναι γέννημα πορνείας. Οι Φαρισαίοι και οι Εβιωναίοι Χριστιανοί θεωρούσαν μοιχαλίδα την Παναγία Μαρία όταν ισχυριζόταν ότι πατέρας του Ιησού ήταν ο Ιωσήφ, και όταν γενεαλογούσαν τον Χριστό από το σπέρμα του Ιωσήφ, ο οποίος δεν είχε όμως συνευρεθεί σεξουαλικά με την Μητέρα του Ιησού, όπως μας παραδίδουν τα ευαγγέλια.

 Οι Φαρισαίοι, οι Εβιωναίοι και άλλοι προσήλυτοι Ιουδαίοι στον Χριστιανισμό θεωρούν ότι ο Ιησούς είναι υιός του Ιωσήφ και ότι η Μαρία δεν είναι παρθένα. Όπως γράφει ο Ειρηναίος οι νέοι ερμηνευτές της βίβλου, οι οποίοι μετέφρασαν κακώς ως γυνή την λέξη παρθένος, ο Θεοδοτίων και ο Ακύλας ο Ποντικός, αμφότεροι Ιουδαίοι προσήλυτοι, τους οποίους κατακολουθήσαντες οι Εβιωναίοι εξ Ιωσήφ τον Ιησούν γεγενήσθαι φάσκουσιν¨. (Ευσέβιος Εκλ.Ιστ. Ε΄,8,10)

 Εκείνοι που επέμεναν να θεωρούν τον Σωτήρα ως υιό του Ιωσήφ ήταν οι Φαρισαίοι, όταν ¨έλεγον ουχ ούτος εστίν Ιησούς, ο υιός Ιωσήφ, ου ημείς οίδαμεν τον πατέρα και την μητέρα, πως ουν λέγει ούτος, Ότι εκ του ουρανού καταβέβηκα.¨(Ιωαν.6,42) Για τούτο και (Ιωάν.8,3) “άγουσιν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι γυναίκα επί μοιχεία κατειλημμένην, και στήσαντες αυτήν εν μέσω λέγουσιν αυτω, Διδάσκαλε, αυτή η γυνή κατείληπται επ' αυτοφώρω μοιχευομένη. εν δε τω νόμω ημιν Μωϋσης ενετείλατο τας τοιαύτας λιθάζειν. συ ουν τί λέγεις; τούτο δε έλεγον πειράζοντες αυτόν, ίνα εχωσιν κατηγορείν αυτού.” (Έφεραν δηλαδή μια μοιχή στον Ιησού και του πρότειναν να την λιθοβολήσουν κι αυτό το έκαναν πειράζοντας τον για να τον κατηγορούν.)

 Η αντιχριστιανική παράδοση διέδωσε ότι ο Ιησούς ήταν γέννημα πορνείας. Στα κείμενα των Εβραίων ραβίνων αναφέρεται ότι η Μαρία γέννησε τον Ιησού με ένα Ρωμαίο στρατιωτικό ονόματι Παντέρα ή Πάνθηρα. Την άποψη αυτή παραδίδει και ο εθνικός συγγραφέας Κέλσος, ο οποίος έγραψε τον “Αληθή Λόγο” εναντίον των Χριστιανών και διασώθηκε αποσπασματικά στο βιβλίο που έγραψε εναντίον του ο Ωριγένης. Ο Κέλσος γράφει λοιπόν, (Αληθής Λόγος Ι,37) πως η Μαρία κατηγορήθηκε από τον Ιωσήφ “ως μεμοιχευμένη. Εκβληθείσα δε υπό του ανδρός και πλανωμένη ατίμως εγέννησεν από τινός στρατιώτου, Πάνθηρα τούνομα, τον Ιησούν, ούτος ουν διά πενίας εις Αίγυπτον μισθαρνήσας, ..επανείλθεν εν ταις δυνάμεσι μέγα φρονών και δι΄αυτάς θεόν αυτόν ανηγόρευσαν».

Ακόμα και ο Ian Wilson στο βιβλίο του Ιησούς Οι μαρτυρίες, αναφέρει αυτό το άγαλμα του Ρωμαίου στρατιώτη Παντέρα που βρέθηκε στην Γερμανία, ως ένδειξη πως ο στρατιώτης που αναφέρει το Ταλμούδ υπήρχε !

 Ο Ian Wilson έγραψε στο βιβλίο του «Ιησούς οι μαρτυρίες» πως «μόνο όταν τον τρίτο αιώνα οι εβραϊκές γραφές μεταφράστηκαν στα ελληνικά, χρησιμοποιήθηκε η λέξη παρθένος σαν μετάφραση του almah, συνεπιφέροντας μια έννοια ανέγκιχτης παρθενίας που δεν ήταν σκοπός στα πρωτότυπα ευαγγέλια». Ο Wilson πιστεύει όπως και οι Εβραίοι ότι ο Ιησούς ήταν γέννημα πορνείας. Στην γενεαλογία του Ματθαίου αναφέρονται τέσσερις γυναίκες, η Ταμάρ, η Ραχάβ, η Ρουθ και η Βηθσαβέ. «Η Ταμάρ ήταν πόρνη του ναού, η Ραχάβ ήταν η μαντάμ ενός οίκου ανοχής, η Ρούθ η πιο ηθική, επιδιδόταν σε ξεδιάντροπη ηθική εκμετάλλευση και η Βηθσαβέ διέπραξε μοιχεία με τον βασιλιά Δαβίδ», γράφει ο κύριος Wilson.

 Στο βιβλίο του για την Μαρία την μητέρα του Χριστού ο αρχιμανδρίτης κ. Ελευθεριάδης διαμαρτύρεται για τις συκοφαντίες εναντίον της. «Δεν υπήρξεν αγροίκος τις στρατιώτης, απαγαγών την ορφανή δεκατετραέτιδα Παρθένον Μαρία, ο Ιωσήφ.  Την μυθοπλαστικήν αυτήν συκοφαντία του θανασίμου μίσους των σταυρωτών του Χριστού, ανεκάλυψε και αντιμετώπισεν, ήδη τον 3^ον αιώνα, εις το πλήρες σοφιστειών και παραδοξολογιών Ταλμούδ, ο Ωριγένης ! ΚΣΤ

 Ο Γιάννης Κορδάτος γράφει (Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός σελ.158) ότι επειδή: «ένας από τους ευαγγελιστές μας βεβαιώνει πως οι συγχωριανοί του Ιησού μιλώντας γι΄αυτόν τον αποκαλούσαν περιφρονητικά υιόν της Μαρίας, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε πως η παράδοση της εξώγαμης γέννησης του Ιησού δεν είναι πλαστή αφού υπάρχει διαμορφωμένη στο ευαγγέλιο».

  Όμως την έκφραση «υιός Μαρίας» δεν την χρησιμοποιούν περιφρονητικά οι εχθροί του Ιησού αλλά επαινετικά οι ίδιοι οι πιστοί του Σωτήρα.  Ο Μάρκος αναφέρει τα λόγια των Γαλιλαίων που έλεγαν: ¨Ουχ ούτος εστίν ο τέκτων, ο υιός Μαρίας, αδελφός δε Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; και ουκ εισίν αι αδελφαί αυτού ώδε προς ημάς; και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ¨. (Μαρκ, στ΄, 3)

 Ο Άγιος μάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος που προέρχεται από την παράδοση του Θεολόγου Ιωάννη γράφει στην επιστολή του προς τους Εφεσίους: (VII 2) «εις ιατρός εστίν, σαρκικός και πνευματικός, γεννητός και αγέννητος, εν ανθρώπω Θεός, εν θανάτω ζωή αληθινή και εκ Μαρίας και εκ Θεού, πρώτον παθητός και τότε απαθής, Ιησούς Χριστός ο Κύριος ημών». Προς τους Τραλιανούς γράφει ο Ιγνάτιος: «Του εκ γένους Δαυείδ, του εκ Μαρίας, ο οποίος αληθώς εγεννήθη». Ο Ιγνάτιος, όπως και άλλοι Χριστιανοί, ταυτίζουν το γένος της Μαρίας με το βασιλικό γένος του Δαυίδ. Θα μπορούσε φυσικά να ταυτίζουν το βασιλικό γένος της Μαρίας, με το γένος των Ασαμωναίων, το οποίο είναι και το μοναδικό Ιουδαϊκό βασιλικό γένος την εποχή του Χριστού. Έτσι ο γιός της Μαρίας δεν είναι ο γιός μιας άγνωστης γυναίκας αλλά ο γιός της βασίλισσας Μαρίας. Δυστυχώς και αυτή η βασίλισσα Μαρία, ίσως από σατανική σύμπτωση, κατηγορήθηκε για μοιχεία με τον Ιωσήφ τον άνδρα της Σαλώμης.

Ο βασιλιάς της Ιουδαίας Μέγας Ηρώδης παντρεύτηκε την Ασαμωναία πριγκίπισσα Μαρία. Την κατηγόρησε όμως για μοιχεία, συγκεκριμένα ότι τον απάτησε με τον Ιωσήφ, τον άνδρα της αδερφής του Σαλώμης.

 Η πριγκίπισσα των Ασαμωναίων Μαριάμμη είχε παντρευτεί τον Ηρώδη όταν ήταν μόλις 14 ετών. Αυτός ήταν ένας γάμος που έγινε από συμφέρον ώστε ο Ηρώδης να γίνει βασιλιάς με την βοήθεια των Ρωμαίων και η Αλεξάνδρα, η χήρα του Ασαμωναίου πρίγκιπα Ιωάννη, να βρει ασφάλεια μαζί με τα παιδιά της, την Μαρία και τον Αριστόβουλο.

 Όταν όμως ο Ηρώδης σκότωσε τον Αριστόβουλο, τον οποίο είχε κάνει αρχιερέα, η Αλεξάνδρα κατηγόρησε τον Ηρώδη στην Κλεοπάτρα της Αιγύπτου κι εκείνη με την σειρά της μίλησε στον Αντώνιο. Έτσι ο Αντώνιος κάλεσε τον Ηρώδη να απολογηθεί. Όλοι θεωρούσαν πως ο Ηρώδης θα έχανε την ζωή του. Ο Ηρώδης άφησε την βασίλισσα Μαρία να την φυλάει ο Ιωσήφ, ο άνδρας της αδερφής του Σαλώμης. Του έδωσε μάλιστα την εντολή αν τον σκοτώσει ο Αντώνιος, να σκοτώσουν και την βασίλισσα Μαρία. 

 Όταν έφτασαν φήμες στην Ιερουσαλήμ πως ο Αντώνιος σκότωσε τον Ηρώδη, η Αλεξάνδρα πήρε την  κόρη της, την βασίλισσα Μαρία και μαζί με τον Ιωσήφ έφυγαν από το παλάτι και πήγαν στο στρατόπεδο των Ρωμαίων.

«Κυκλοφόρησαν τότε φήμες ότι ο Αντώνιος βασάνισε και σκότωσε τον Ηρώδη. Η Αλεξάνδρα έπεισε τον Ιωσήφ που φρουρούσε τις γυναίκες να καταφύγουν στο στρατόπεδο των Ρωμαίων.»  «Έλπιζε ότι θα αποκτούσε όσα ήθελε αν ο Αντώνιος έβλεπε την Μαριάμμη, καθώς μέσω αυτού θα μπορούσαν να αποκτήσουν τον θρόνο κι έτσι να μην στερούνται τίποτα, πράγμα που ταιριάζει σε όσους έχουν βασιλική καταγωγή» Ιώσηπος Αρχ. ΙΕ 3.7 –73

 Ίσως η Αλεξάνδρα ήταν σίγουρη για την καταδίκη του Ηρώδη. Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο στην Λαοδίκεια, την πατρίδα του Αλεξά. Ο Ηρώδης απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες προφανώς με την βοήθεια του Έλληνα φίλου του.

 «Μετά την επιστροφή του Ηρώδη, η Σαλώμη πληροφόρησε τον αδερφό της για τα γεγονότα, κατηγορώντας τον άνδρα της τον Ιωσήφ ότι είχε ερωτικές επαφές με τη Μαριάμμη. Αυτά τα είπε επειδή μισούσε την Μαριάμμη, που την αντιμετώπιζε με περηφάνεια στις διαφορές τους και κορόιδευε την οικογένειας της Σαλώμης για την ταπεινή της καταγωγή. Ιώσηπος Αρχαιολογία ΙΕ 3. 9  (80-81)

«Ο Ηρώδης νιώθοντας άσβηστο πάθος για την Μαριάμμη ενοχλήθηκε φοβερά. Κεντρισμένος από την μεγάλη του αγάπη και την ζήλεια, ρώτησε κατ’ ιδίαν τη Μαριάμμη σχετικά για τις σχέσεις της με τον Ιωσήφ. Εκείνη ορκίστηκε ότι τίποτα δεν είχε συμβεί»

   Ο βασιλιάς έδωσε διαταγές να εκτελεστεί ο Ιωσήφ, χωρίς να του επιτραπεί να τον δει και κράτησε την Αλεξάνδρα φυλακισμένη ως υπαίτια όλων των δεινών. Ιώσηπος Αρχαιολογία ΙΕ 3. 9  (87)

 Αυτή ήταν η αρχή μιας διαμάχης που οδήγησε την βασίλισσα Μαρία στην καταδίκη για μοιχεία.  

Αλλά μήπως όλα αυτά είναι απλά συκοφαντίες;

Ο μεγάλος κουτσομπόλης Φλάβιος Ιώσηπος στα βιβλία του Ιουδαϊκή Αρχαιολογία και  Ιουδαϊκοί πολέμοι, αναφέρει όλες αυτές τις λεπτομέρεις για τις σχέσεις της βασίλισσας Μαρίας, της Κλεοπάτρας, του Αντωνίου και του Μεγάλου Ηρώδη. Δεν λέει τίποτα ξεκάθαρο όμως για κάποιον Ιησού Χριστό.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

 ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ  

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ Β – ΗΤΑΝ ΘΗΛΥΠΡΕΠΗΣ Ο ΝΕΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ή ΜΥΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;

http://www.jesusdynasty.com/blog/category/panthera/

ΜΙΡΓΙΑΜ- Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ - ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΕΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ πτ.Θ.Φ. Υμνογράφου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΥΣΕΒΕΙΑ»

Ιησούς Μαρτυρίες IAN WILSON Εκδόσεις Κονιδάρη Αθηνα 1987

17 – Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ

  Όπως τα ψάρια κολυμπούν μέσα στο νερό, έτσι οι ψυχές των ανθρώπων μέσα στην άγνοια περιφέρονται αναζητώντας το φως του προσώπου τους. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι ο φόβος και η ανασφάλεια. Κάθε επέμβαση μέσα στην καρδιά, η οποία θα αγγίξει ευαίσθητα σημεία του βαθύτερου εαυτού μας θα προκαλέσει δυνατά συναισθήματα, φόβου ή θυμού. Η ψυχή είναι σαν ένα ψάρι που πρέπει να βγει από το νερό και να μάθει να αναπνέει τον παγωμένο αέρα, όπως ακριβώς έκανε το βρέφος που εξήλθε από την μήτρα της μάνας. Αυτή είναι η δεύτερη γέννηση, η άνοδος της ψυχής στο φως, η λύτρωση της από το σκοτάδι του φόβου και της άγνοιας.

 Ο αριθμός 17 ως το πρώτο άθροισμα του αριθμού 8, 1+7=8,  αποκαλύπτει το ξεκίνημα της ψυχής για την ανάσταση. Επειδή κάθε αρχή είναι δύσκολη, το 17 έχει παρουσιαστεί με πολλούς τρόπους στους μύθους των λαών. Είναι αλήθεια ότι στην δυσκολία παρουσιάζεται η ευκαιρία. Και το 17 συμβολίζει αυτή την μεγάλη δυσκολία που πρέπει να ξεπεραστεί για να ξεκινήσει το ταξίδι της ανόδου της ψυχής προς τον παράδεισο.

 Υπάρχει ο παράδεισος στον ουρανό, αναφερόμενος στην Αποκάλυψη είναι ένας κρυστάλλινος κύβος, δώδεκα επί δώδεκα και ο αριθμός 144 συμβολίζει αυτόν τον ουράνιο παράδεισο. Κατά ένα όχι τόσο απλό τρόπο, υπάρχει και ο γήινος παράδεισος, και μακάριοι όσοι τον έχουν ανακαλύψει εδώ στη γη, καθοδηγούμενοι από την γνώση των μεγάλων δασκάλων. Οι περισσότεροι από εμάς, οδηγούμενοι από τις επιθυμίες μας, αναζητούμε καλές στιγμές, και όπως οι μαθητές του Ιησού, ρίχνουμε τα δίχτυα μας στην θάλασσα, αλλά δεν πιάνουμε κανένα ψάρι για να χορτάσουμε την καρδιά μας με γαλήνη και ευτυχία.

Οι μαθητές έβγαλαν 153 ψάρια. Το 153 ειναι το άθροισμα όλων των αριθμών από το 1 έως το 17. 

 Ήρθε τότε ο Ιησούς και τους είπε, πιάσατε κανένα ψάρι; Όλη νύχτα ψαρεύαμε Κύριε και ουδέν επιάσαμε. Ρίξτε τα δίκτυα στα δεξιά μέρη του πλοίου τους είπε ο Κύριος. Και μετά την παρέμβαση αυτή του Ιησού οι μαθητές έπιασαν πολλά ψάρια, που όταν τα μέτρησαν ήταν 153. Αυτός είναι ο αριθμός του γήινου παραδείσου και τα μυστικά που κρύβει είναι πολλά. Ο Πατέρας Νείλος ο ασκητής, έγραψε 153 κεφάλαια για την προσευχή, γνωρίζοντας την «συμβολική τερπνότητα» του αριθμού και την «ένσοφον γνώση» την οποία προσφέρει, για την ευσεβή Τριάδα αλλα και για την τετρακτίδα των αρετών. Στον πρώτο κιόλας στίχο, ο γέροντας συμβολίζει την επιτυχή προσευχή με το καλοφτιαγμένο ευώδες θυμίαμα από τα τέσσερα υλικά που θα αναμειχθούν σε σωστές αναλογίες, λίβανο, κασσία, όνυχα και στακτήν και αυτά είναι η τετράδα των αρετών.

 Το μυστικό όμως του αριθμού 153 δεν βρίσκεται στην αριθμολογική ανάλυση που κάνει ο πατέρας Νείλος. Το αριθμολογικό άθροισμα του 153 είναι 1+5+3= 9, ο οποίος είναι ο αριθμός που δηλώνει την θεότητα. Για να φτάσεις σε αυτό τον αριθμό θα βαδίσεις αναπτύσσοντας τον αριθμό δεκαεφτά.

 Όπως γνωρίζουμε η τετρακτίδα δεν είναι παρά το άθροισμα των πρώτων τεσσάρων αριθμών. 1+2+3+4 = 10 Έτσι το τέσσερα έχει μια αριθμολογική δύναμη ίση με δέκα και αυτή είναι η δύναμη της τετρακτίδος. Το 153 είναι η αριθμολογική δύναμη του αριθμού δεκαεφτά. Αν προσθέσεις όλους τους αριθμούς από το ένα έως και τον δεκαεφτά θα έχεις σύνολο εκατόν πενήντα τρία. 1+2+3+4+5+ ….. 15+16+17 = 153

 Ας ξετυλίξουμε τους συμβολισμούς αυτού του αριθμού. Πρώτα θα πάμε στο νησί της Καλυψώς, εκεί που ο Οδυσσέας έχει εγκλωβιστεί και την καρδιά του πνίγει ο πόθος να δει την πατρίδα του και να αγκαλιάσει το ταίρι του. Η θεά τον άφησε να φύγει δίνοντας του τα απαραίτητα υλικά για να φτιάξει μια σχεδία και είχαν περάσει τέσσερις μέρες σαν την τέλειωσε ο Οδυσσέας, την πέμπτη  η Καλυψώ τον άφησε από το νησί να φύγει.

«Τότε ο Οδυσσέας ο θείος, χαρούμενος από τον πρίμο αγέρα,

σηκώνει τα πανιά, και κάθισε με τέχνη στο τιμόνι,

να κυβερνά, κι ουδέ που βάραινε τα βλέφαρα του ο γύπνος,

την Πούλια, το Βουκόλο ως κοίταζε, που αργεί να βασιλέψει,

και το χορό τον εφταπάρθενο, που τονε λεν κι αμάξι,

κι αυτού γυρνάει παραμονεύοντας το Αλετροπόδι πάντα

και μόνος αυτός λουτρό δε χαίρεται στον Ωκεανό ποτέ του.

Τι η Καλυψώ η θεά, η πανέμοστη, του τόχε πει, το Αμάξι

Να τόχει ως αρμενίζει, αδιάκοπα στο χέρι το ζερβί του.

Διαβήκαν δεκαεφτά μερόνυχτα που αρμένιζε ο Οδυσσέας,

Στις δεκαοκτώ τα βαθυγίσκιωτα βουνά προβάλαν τέλος

Απ τη μεριά που εκείνος βρίσκουνταν, της χώρα των Φαιάκων.»

Η Καλυψώ δίνει την ζώνη στον Οδυσσέα για να τον προστατέψει από τα κύματα της θάλασσας.

 Δεκά εφτά ημέρες ήταν στο πέλαγος με την σχεδία ο Οδυσσέας σύμφωνα με τον Όμηρο. Κι αυτό το ταξίδι είναι το τελευταίο πριν το νησί των Φαιάκων, από όπου θα φύγει για την Ιθάκη με τα μαγικά καράβια που πλέουν χωρίς οδηγό. Βέβαια, μετά τις δεκαεφτά ημέρες μένει μόνο ένα λουτρό στο πέλαγος για δύο μερόνυχτα μέχρι να φτάσει στην  αμμουδιά του νησιού, εκεί που θα τον βρει η Ναυσικά.

 Το ταξίδι των δεκαεπτά ημερών με μια ξύλινη σχεδία και καθοδηγούμενος από τα άστρα συμβολίζει το εσωτερικό ταξίδι του ανθρώπου, που καθοδηγείτε από την διαίσθηση του και από την ηθική του ή όπως το λέει ο Ηράκλειτος από τον δαίμονα του. Γι αυτό ο Οδυσσέας μένει άγρυπνος να παρακολουθεί τα σημάδια και προσέχει να έχει αριστερά του πάντα το Αμάξι, τον αστερισμό της άρκτου.

 Η σχεδία είναι ένα όχημα φυλακή, που τελείωσε σε τέσσερις ημέρες και την πέμπτη ήταν έτοιμος να φύγει. Η ξύλινη σχεδία είναι ο περιορισμός των κινήσεων του, καθώς δεν βαδίζει με τα πόδια του, ούτε κολυμπάει με τα χέρια του, αλλά μεταφέρεται με το πνεύμα του. Η σχεδία είναι ένας περιορισμός που δύσκολα αποδέχεται μια καρδιά σαν του Οδυσσέα, ο οποίος έχει συνηθίσει να πλέει με μεγάλα πλοία τα πελάγη και τώρα αναγκάζεται για να λυτρωθεί να χρησιμοποιήσει ένα μικρό όχημα, πράγμα το οποίο όμως κάνει με ενθουσιασμό. Ωστόσο αυτό το όχημα είναι καταδικασμένο να καταστραφεί γιατί η χρήση του είναι μονάχα μυητική. Είναι ένα κιβώτιο που μέσα του εγκλωβίζεται ξανά ο ήρωας για να λυτρωθεί με την καταστροφή του.

 Γι αυτό και η σχεδία του Οδυσσέα πριν φτάσει στην ακτή θα καταστραφεί και ο ήρωας θα αναγκαστεί να κολυμπήσει για δύο μερόνυχτα στα κύματα μέχρι να φτάσει στην αμμουδιά τους νησιού των Φαιάκων. Αυτή θα είναι η τελευταία περιπέτεια του Οδυσσέα και το τέλος του επίπονου ταξιδιού του.

 Αυτό το ίδιο κιβώτιο δεν είναι παρά η λάρνακα του Όσιρη, στην οποία τον έκλεισαν οι συνωμότες του Τυφώνα. Αφού το έκλεισαν με καρφιά και έχυσαν μόλυβδο από πάνω του, το έριξαν στο Νείλο κι έφτασε έτσι στη θάλασσα. Όλα αυτά λένε οι ιερείς ότι συνέβησαν στις δεκαεφτά του μηνός Αθύρ.

Στα αρχαία μυστήρια, οι μύθοι ήταν ο κύριος τρόπος διδασκαλίας. Στις αρχαίες Αιγυπτιακές μυήσεις, ο Μεγάλος ιερέας διηγιόταν την ιστορία της δολοφονίας του Όσιρη, που κάθε Αιγύπτιος την ήξερε από παιδί.

Ο Όσιρης των Αιγυπτίων

«Στην Αίγυπτο, ο 3ος βαθμός ονομαζόταν θύρα του θανάτου. Το φέρετρο του Οσίριδος που, λόγω της υποτιθέμενης πρόσφατης δολοφονίας του, έφερε ακόμα ίχνη αίματος, εγειρόταν στο μέσον της Αίθουσας των Νεκρών. Ρωτούσαν τον υποψήφιο αν είχε πάρει μέρος στην δολοφονία του Οσίριδος. Μετά από νέες δοκιμασίες και παρά τις αρνήσεις του, τον κτυπούσαν στο κεφάλι με ένα πέλεκυ. Τον έριχναν κάτω και τον τύλιγαν με ιμάντες όπως τυλίγουν τις μούμιες. Θρηνούσαν γύρω του. Έπεφταν αστραπές και κεραυνοί. Ο υποτιθέμενος νεκρός περιβαλλόταν από φωτιά. Έπειτα επέστρεφε στη γη.» (Ragon Orthodoxie maconnique, σελ. 101)

Την δεκάτη εβδόμη του μηνός Αθυρ πέθανε ο Όσιρις, από την συνωμοσία του Τυφώνα. Την δεκάτη εβδόμη ημέρα οι Πυθαγόριοι αποκαλούν αντίφραξιν και στην μνήμη του θανάτου αφιέρωναν αυτό τον αριθμό.

 Μετά από την παρέλευση και των δύο τελευταίων ημερών, είχαμε το τέλος της δοκιμασίας και την ανάσταση ή την νίκη απέναντι στην πλάνη και τον θάνατο.

 Κατά δε την νύκτα της δεκάτης ενάτης ημέρας κατέρχονται εις την παραλίαν και επιδεικτικώς κρατούν οι αμφιοφύλακες και οι ιερείς την ιεράν κιβωτόν, έχουσα εντός αυτής μικρόν χρυσούν δοχείον, μέσα εις το οποίον χύνουν ολίγον πόσιμον ύδωρ, τότε ακουγεται μία κραυγή εκ μέρους των παρισταμένων ότι ευρέθη ο Όσιρις.

  Κατά την δεκάτη ενάτη του πρώτου μηνός τελούσαν και την εορτήν προς τιμήν του Ερμήν τρώγοντας μέλι και σύκα αναφωνούντες γλυκιά είναι η αλήθεια. Το φυλακτό της Ίσιδος, το οποίο εκείνη κρεμάει στο λαιμό της ονομάζεται με ακρίβεια «φωνή αληθής».

 Την δεκάτη εβδόμη του δευτέρου μηνός ξεκίνησε ο κατακλυσμός του Νώε και την ημέρα εκείνη ο Νώε με τα μέλη της οικογένειας του και όλα τα ζευγάρια ζώων μπήκαν στην κιβωτό. Βλέπουμε ότι και στην Βίβλο έχουμε τους ίδιους αριθμολογικούς συμβολισμούς, της σχεδίας, του περιορισμού και την πάλη με το νερό που θα μπορούσε να είναι η πάλη με τις δυνάμεις του ασυνειδήτου.

Γεννεσις 7. 11 ΤΟ ΕΞΑΚΟΣΙΟΣΤΟΝ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΝΩΕ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΜΗΝΑ ΤΗΝ ΔΕΚΑΤΗΝ ΕΒΔΟΜΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΤΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΕΣΧΙΣΘΗΣΑΝ ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΠΗΓΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΑΙ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΗΝΟΙΧΘΗΣΑΝ.

 Στην κάρτα του Ταρό, το 17 είναι το αστέρι. Μια κοπέλα, η οποία συμβολίζει την ψυχή γυμνωμένη από κάθε υποκρισία, κρατάει δύο κύπελα με νερό και αδειάζει το ένα στο ποτάμι και το άλλο στη στεριά. Αυτό συμβολίζει την επαφή της και την εργασία της, ταυτόχρονα με τα δύο στοιχεία, το νερό και τη γη. Το χύσιμο του νερού είναι η προσφορά της στους άλλους καθώς η ίδια στερείτε την ηδονή. Η αγνότητα αυτή είναι ένα στοιχείο και των φυλακισμένων βασιλιάδων, του Οδυσσέα που αφήνει μια θεά για την θνητή γυναίκα του και του Όσιρι που ξεγελασμένος από τον Τυφώνα μπαίνει μέσα στην λάρνακα.

 Ψηλά, πάνω από την γυμνή κοπέλα, είναι ένα οκτάκτινο αστέρι το οποίο την καθοδηγεί. Έτσι έχουμε εδώ τον ίδιο συμβολισμό για αυτή την εργασία της ψυχής, η οποία με διαίσθηση και καθοδήγηση από ψηλά εργάζεται για την εξέλιξη της.

 Και η Δανάη, που φυλακίστηκε σε ένα κουτί που πετάχτηκε στη θάλασσα, είναι το θηλυκό αντίστοιχο του φυλακισμένου βασιλιά.

 Ας πούμε όμως για τις κρυφές ιδιότητες του αριθμού και την εργασία που πρέπει να γίνει μέσα στην απομόνωση και τις ιδιότητες που πρέπει να αναπτύξει ο φυλακισμένος για να επιτύχει το σκοπό του. Το 17 μας δίνει το άθροισμα 8 που φυσικά είναι ο αριθμός της απόκρυφης εργασίας. Μια τέτοια εργασία εδώ δεν θα γίνει άμεσα με την διαταγή του βασιλιά. Δεν θα εμπλακεί ούτε η προσωπική του ενέργεια αφού δεν θα έρθει σε επαφή με κανένα άλλο σώμα.

 Το δέκα είναι η τετρακτίδα, ο υψωμένος δαίμων, ένα πλήρες πνευματικό σώμα και με την βοήθεια αυτού του σώματος ο βασιλιάς θα τελειώσει την εργασία του η οποία θα γίνει έξω από το κουτί ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς την ελευθερία. Αυτή η δυνατότητα του βασιλιά σημαίνει πως όταν εκείνος έχει βγει από το κουτί του θα έχει την δυνατότητα να εκτελεί εργασίες από απόσταση χωρίς να τον περιορίζει κανένα εμπόδιο υλικό ή πνευματικό.

 Το εφτά είναι ο πιο πνευματικός αριθμός μέσα στην δεκάδα, ένας αριθμός χωρίς πατέρα και χωρίς μητέρα όπως λέγεται, και η εργασία στο εφτά είναι πλήρως πνευματική. Έτσι το δεκαεφτά είναι η βασιλική εργασία επενδυμένη με ιερατική εξουσία και θεία δύναμη. Αναφερόμαστε λοιπόν εδώ στην ανάπτυξη των μαγικών δυνάμεων του βασιλιά σύμφωνα με την αλχημιστική τέχνη.

 Το πιο απλό κιβώτιο που μπορεί να κατασκευάσει κανείς από αρχαιοτάτων χρόνων είναι το εκείνο που συμβολίζεται με τον αριθμό 100, ο οποίος είναι το γράμμα Ρο στο ελληνικό αλφάβητο και βέβαια όχι τυχαία το Ρο είναι το 17^ο γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου.

 Το 17 είναι λοιπόν το πιο σημαντικό στάδιο της διαδικασίας ολοκλήρωσης της ατομικής προσωπικότητας. Ωστόσο πολύ το χρησιμοποιούν για κατοικία κι επιπλώνουν μάλιστα το κουτί τους. Άλλοι, ελεύθερα πνεύματα καθώς είναι, αρνούνται να κατοικίσουν μόνιμα εκεί και θεωρούν όντως την παραμονή τους προσωρινή. Υπάρχουν πάντα και τα ατυχήματα, όταν ένα κιβώτιο που περιέχει μεγάλο βασιλιά καταστραφεί πριν την ολοκλήρωση, προκαλούνται σεισμοί και ανεξέλεχτα καιρικά φαινόμενα.

Εγώ είμαι ο άνεμος που φυσά πάνω από την θάλασσα.

Εγώ είμαι το κύμα του ωκεανού

Εγώ είμαι το γεράκι πάνω στον βράχο

 Το δεκαεπτά είναι ο δύσκολος δρόμος προς την ολοκλήρωση της εργασίας που οδηγεί στον επίγειο παράδεισο.

 Για να κατανοήσουμε όσα είπαμε για τον αριθμό 17 ως προεργασία για ολοκλήρωση του θεού μέσα μας, και το 153 ως την βασιλεία του θεού μέσα μας και την δημιουργία του γήινου παράδεισου, και το 9 ως τον αριθμό της θεότητας, θα αναφερθώ και σε ένα Ιρλανδέζικο θρύλο.

 Την Ιρλανδία κατείχαν οι Δαναοί (Danaans) μέχρι που εμφανίστηκαν οι Μιλήσιοι (Milesians). Οι Δαναοί αναφέρονται στην Ιρλανδική μυθολογία σαν ανθρωπόμορφοι θεοί με μαγικές δυνατότητες. Στην πραγματικότητα λογαριάζονται σαν θεοί. Οι Μιλήσιοι αν κι έχουν θεϊκή καταγωγή δεν είναι θεοί. Μαζί τους όμως έχει έρθει ο μάγος της φυλής τους ο ποιητής Αμεργίν. (Amergin)

 Οι Μιλήσιοι έφτασαν στις ακτές της Ιρλανδίας την 17^η ημέρα του φεγγαριού. Είχαν λοιπόν ήδη διανύσει το μεγάλο ταξίδι του Οδυσσέα, δεκαεφτά ημέρες στη θάλασσα. Ήταν η ώρα που θα έβγαιναν από το μαγικό αλχημικό κιβώτιο τους. 

Όταν ο ποιητής Αμεργίν πάτησε το πόδι του στο χώμα της Ιρλανδίας, λέγεται ότι τραγούδησε ένα παράξενο και μυστικό σκοπό.

Εγώ είμαι ο άνεμος που φυσά πάνω από την θάλασσα.

Εγώ είμαι το κύμα του ωκεανού

Εγώ ειμαι το μουρμούρισμα των κυμμάτων

Εγω ειμαι το βόδι των εφτά μαχών.

Εγώ είμαι το γεράκι πάνω στον βράχο

Εγώ είμαι η ακτίνα του ήλιου

Εγώ είμαι το ομορφότερο των φυτών.

Εγώ είμαι ο γενναίος αγριόχοιρος

Εγώ είμαι ο σολωμός μέσα στο ποτάμι

Εγώ είμαι η λίμνη στην πεδιάδα

Εγώ είμαι η τέχνη του τεχνίτη.

Εγώ είμαι ο λόγος της επιστήμης

Εγώ είμαι η αιχμή του δόρατος

Εγώ είμαι ο θεός που δημιουργεί στον άνθρωπο την φωτιά της σκέψης.

Ποιος είναι αυτός που φωτίζει την συγκέντρωση πάνω στο βουνό, αν όχι εγώ;

Ποιος είναι αυτός που μιλάει για τις εποχές του φεγγαριού, αν όχι εγώ;

Ποιος φανέρωσε το μέρος που ο ήλιος πηγαίνει να ξαποστάσει, αν όχι εγώ;

 Οι Μιλήσιοι βρήκαν τους τρεις Δαναούς βασιλιάδες στην ακτή και τους ζήτησαν να παραδώσουν το νησί. Οι Δαναοί ζήτησαν τρεις μέρες για να αποφασίσουν. Ο μάγος Αμεργίν συμφωνεί να μην αιφνιδιάσουν τους Δαναούς αλλά να επιστρέψουν στα καράβια τους και να απομακρυνθούν εννέα κύματα από την ακτή κι έπειτα να επιστρέψουν. Οι Μιλήσιοι υπακούνε στην απόφαση του Αμεργίν αλλα μόλις τα καράβια ανοίχτηκαν στην θάλασσα, η ακτή χάθηκε από τα μάτια τους και ένας άνεμος τους σκόρπισε στο πέλαγος. Αρκετά καράβια χάθηκαν στην θάλασσα μέχρι οι Μιλήσιοι να καταφέρουν να βγουνε ξανά στην στεριά της Ιρλανδίας. Εκεί έδωσαν την μάχη τους και νίκησαν την θεϊκή φυλή των Δαναών. Οι Δαναοί δεν χάθηκαν, αλλά αποτραβήχτηκαν βαθιά στα δάση και τα ψηλά βουνά. Στην Ιρλανδική μυθολογία είναι γνωστοί ως οι αόρατοι θεοί με τις μαγικές ικανότητες.

 Έτσι μια ανθρώπινη φυλή, νίκησε την θεϊκή φυλή των Δαναών, εφόσον όμως πέρασε η ίδια την διαδικασία της θέωσης, με την βοήθεια του μάγου Αμεργίν. Ο Αμεργίν γνώριζε ότι όσο και να προσπαθούσαν δεν θα νικούσαν ποτέ τους θεϊκούς Δαναούς. Είχαν διασχίσει την μοναξιά της θάλασσας για να φτάσουν την δεκάτη εβδόμη στις ακτές της Ιρλανδίας. Έμενε όμως ακόμα το τελευταίο καθαρτήριο βάψιμο, ο τελικός εξαγνισμός, η τελευταία θυσία. Έπρεπε να οπισθοχωρήσουν μπροστά στην δύναμη των θεών, εννέα κύματα, εφόσον το 9 είναι ο αριθμός που δηλώνει την θεότητα. Στην θάλασσα θα πλήρωναν το τίμημα και θα επέστρεφαν έτοιμοι πια για να δώσουν την νικηφόρα μάχη.

Υ.Γ. 1

 Ένας άλλος γνωστός ψαράς της μυθολογίας είναι ο Γλαύκος. Εκείνος είδε ξαφνικά τα ψάρια του να ζωντανεύουν και να πέφτουν ξανά μέσα στη θάλασσα. Τότε σκέφτηκε ότι το χορτάρι ήταν μαγικό και τα ζωντάνεψε γι αυτό έφαγε από αυτό. Έγινε αμέσως ένας θαλάσσιος θεός με ουρά ψαριού κι έπεσε στην θάλασσα. Καθώς βρισκόταν κάποτε στο ακρογιάλι είδε μια γυναίκα και την ερωτεύθηκε. Αυτή ήταν η Σκύλα. Δεν μπορούσε όμως να βρεθεί μαζί της γιατί βρισκόταν πάνω στα βράχια κι εκείνος ζούσε σαν θεός της θάλασσας, από την μέση και πάνω μόνο άνθρωπος.

 Τότε πήγε στην θεά Κίρκη να τον βοηθήσει. Εκείνη άκουσε τον πόνο του με προθυμία αλλά επειδή ερωτεύθηκε η ίδια τον Γλαύκο δεν τον βοήθησε. Του ζήτησε να μείνει μαζί της. Ο Γλαύκος παρόλες τις ικεσίες της θεάς, αρνήθηκε τον έρωτα της και η Κίρκη μίσησε την Σκύλα. Γι αυτό της έκανε μάγια και την μεταμόρφωσε σε ένα τέρας. Από το σώμα της βγήκαν κεφάλια σκύλων και φιδιών. Ζούσε από τότε πάντα πάνω στα βράχια, κατασκοπεύοντας τα πλοία που περνούσαν. Απέναντι όπως ξέρετε ήταν η Χάρυβδη. !!!!

Υ.Γ. 2 Η αγάπη του ουρανού σε σας φυλακισμένοι βασιλιάδες της γης. Μη δίνετε σημασία στη συνωμοσία. Αψηφήστε τα όρια και πολεμήστε με την καρδιά σας, γιατί για σας έχει φτιαχτεί αυτή η φυλακή και για σας είναι ετοιμασμένος ο κήπος της Εδέμ. Αυξηθείτε, ωριμάστε, λυτρωθείτε.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

Σημειώσεις :

Α) Λέγει αυτοίς ο Ιησούς, ενέγκατε από των οψαρίων ως επιάσατε νυν. Ανέβη Σίμων Πέτρος και είλκυσε το δίκτυον επί της γης, μεστόν ιχθύων μεγάλων εκατόν πεντήκοντα τριών, και τοσούτων όντων ουκ εσχίσθη το δίκτυον.

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ - ΚΕΦ. κα, 10-12

Β) Εις εκατόν γαρ και πεντήκοντα τρία, τον περί προσευχης λόγον διειληφότες, ευαγγελικόν οψώνιον σοι πεπόμφαμεν, ιν’ εύρης συμβολικού αριθμού τερπνότητα και σχήμα τρίγωνον και εξάγωνον. Ομου μεν ευσεβή γνώσιν Τριάδος, ομου δε και τησδε της διακοσμήσεως την περιγραφήν, υπεμφαίνον. Αλλά και ο εκατόν αριθμός καθ’ εαυτόν, τετράγωνος εστίν. Ο δε πεντήκοντα τρίς, τρίγωνος και σφαιρικός. Ο γαρ εικοσιοκτώ μεν, τρίγωνος, σφαιρικός δε, ο εικοστός πέμπτος. Πεντάκις γαρ πέντε, εικοσιπέντε. Ουκούν, έχεις το τετράγωνον σχήμα, ου μόνον δια της τετρακτύος των αρετών, αλλά και τούδε του αιώνος την ένσοφον γνώσιν, τω εικοσιπέντε αριθμώ εοικύιαν, δια το σφαιρικόν των χρόνων.

 Αλλως δε ει δια της πληθύος, τον αριθμόν κομίζει των εκατόν πεντήκοντα τριών, τρίγωνον τρίγωνον όντα νόει, πρακτικήν, φυσικήν και θεολογικήν, ή πίστιν ελπίδα, αγάπην, χρυσίον, άργυρον τιμίους λίθους.

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΝΕΙΛΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ ΤΡΙΑ

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ

1. Εις τις βούλοιτο το ευώδες θυμίαμα σκευάσαι, τον διαφανή λίβανον και την κασσίαν και τον όνυχα και την στακτήν, εξίσου συνθήσει κατά τον νόμο. Ταύτα δε εστίν η τετράς των αρετών. Εάν γαρ πληρέσταται και ίσαι τυγχάνωσιν, ου προδοθήσεται ο νους.

Γ) Οδύσεια Ε 262 – 280

 Μετάφραση Ν. Καζαντζάκη – Ι. Κακριδή

Δ) «Ταύτα δε πραχθήναι λέγουσι εβδόμη επί δέκα μηνός Αθύρ, εν ω το σκορπίον ο ήλιος διέξεισιν.» ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ

Ε)  «It was on a Thursday, the first of May, and the seventeenth day of the moon, that the sons of Miled arrived in Ireland.» σελ. 133

  CELTIC - MYTHS AND LEGENTS

T. W. ROLLESTON - SENATE

When the poet Amergin se foot upon the soil of Irland it is said that he chanted a strange and mystical lay :

I am the Wind that blows over the sea

I am the wave of the Ocean

I am the murmur of the billows

I am the Ox of the seven Combats

I am the vulture upon the rock

I am the Ray of the sun

I am the fairest of Plants

I am a Wild Boar in valour

I am a Salmon in the Water

I am a Lake in the Plain

I am the Craft of the artificer

I am the Word of Sience

I am the spear-point that gives battle

I am the god that creates in the head of man the fire of thought.

Who is it that enlightens the assebly upon the mountain, if not I;

Who telleth the ages of the moon, if not I;

Who showeth the place where the sun goes to rest, if not I;

ΓΕΝΝΕΣΙΣ 

Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ

7.  11 ΤΟ ΕΞΑΚΟΣΙΟΣΤΟΝ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΝΩΕ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΜΗΝΑ ΤΗΝ ΔΕΚΑΤΗΝ ΕΒΔΟΜΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΤΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΕΣΧΙΣΘΗΣΑΝ ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΠΗΓΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΑΙ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΗΝΟΙΧΘΗΣΑΝ

12 ΚΑΙ ΕΓΕΙΝΕΝ Ο ΥΕΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΝΥΚΤΑΣ

13 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΕΙΣΗΛΘΕΝ Ο ΝΩΕ ΚΑΙ ΟΙ ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΝΩΕ ΣΗΜ ΚΑΙ ΧΑΜ ΚΑΙ ΙΑΦΕΘ ΚΑΙ Η ΓΥΝΗ ΤΟΥ ΝΩΕ ΚΑΙ ΑΙ ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΑΥΤΟΥ ΜΕΤ ΑΥΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟΝ

14 ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΠΕΤΑ ΤΑ ΕΡΠΟΝΤΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΤΗΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝ ΠΤΕΡΩΤΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ

 Βασιλάκης Φ. Νεκταριος