Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΟ

Η Εσθηρ ήταν πολύ κακό κορίτσι. Τι να γραψω τίποτα σοβαρό; Πρέπει να  δούμε την πηγή του εθνικισμού και να διαγνώσουμε την αδυναμία μας.

 Στο κείμενο αυτό παραδίδω κάποια ιστορικά στοιχεία που φανερώνουν την πηγή του ανθελληνισμού στην παλαιά διαθήκη. Επειδή, όπως έχω αναφέρει και σε άλλες δημοσιεύσεις, οι Φαρισαίοι είναι εκείνοι που αποδέχθηκαν την Περσική παράδοση και αντιτάχθηκαν στην ελληνική, ο ανθελληνισμός έχει την πηγή του στους Ελληνοπερσικούς πολέμους. 

Η πρώτη εκστρατεία των Περσών με τον στρατηγό Μαρδόνιο δεν συνεχίστηκε νοτιότερα της Μακεδονίας, εξαιτίας της επανάστασης των Ιώνων στην Μικρά Ασία. Τους Ίωνες ξεσήκωσε ο Ιστιαίος, που γι΄ αυτό τον λόγο σταυρώθηκε από τους Πέρσες. Ο Ιστιαίος ήταν λοιπόν ο πρώτος εσταυρωμένος που αναφέρει η ιστορία. 

Ο βασιλιάς των Περσών Ξέρξης

 Ο Μαρδόνιος ήταν αυτός που έπεισε τον Ξέρξη να επιχειρήσει τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο κατά της Ελλάδος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως ο Μαρδόνιος ήταν εκείνος που επέμενε για την ανάγκη αυτής της εκστρατείας και μιλούσε με υποτιμητικά λόγια για τους Έλληνες στην προσπάθεια του να επηρεάσει τον βασιλιά. Ο Ηρόδοτος γράφει ότι τα έκανε αυτά γιατί ήθελε να γίνει ο σατράπης των Ελλήνων και να κυβερνήσει την χώρα. 

 Ο Μαρδόνιος του Γωβρύα ήταν στρατηγός του Δαρείου στην πρώτη εκστρατεία των Περσών κατά των Ελλήνων. Η αποτυχία του ήταν αιτία να χάσει την θέση του. Ο Δάτις και ο Αρταφέρνης που τον αντικατέστησαν υπέστησαν την γνωστή πανωλεθρία στο Μαραθώνα. Αργότερα όμως, όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Ξέρξης, ο Μαρδόνιος έγινε πάλι σημαντικός στρατηγός. Ήταν άλλωστε γαμπρός του Δαρείου και ο Ξέρξης ήταν ανιψιός του. 

 Για την ιστορία των Περσών και των Μακεδόνων δεν πληροφορούμαστε μόνο από τις Μούσες του Ηροδότου. Αρκετές πληροφορίες βρίσκονται στα βιβλία της παλαιάς διαθήκης. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία είναι εκείνη της Εσθήρ. Το βιβλίο της Εσθήρ περιλαμβάνεται στην νεώτερη μετάφραση της εβραϊκής βίβλου και στην παλαιότερη ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα. Ωστόσο δεν βρέθηκε ανάμεσα στα χειρόγραφα που ανακαλύφθηκαν στις σπηλιές της Νεκράς θάλασσας. 

 Ο Μαρδοχαίος του Ιαϊρου (Μαρδόνιος του Γωβρύα στον Ηρόδοτο) ήταν Ιουδαίος που ζούσε στα Σούσα επί Αρταξέρξη. Προερχόταν από τους Ιουδαίους εκείνους που ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουδοχονόσορας είχε μεταφέρει στην Μεσοποταμία όταν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ. Ο Μαρδοχαίος αποκάλυψε στον Αρταξέρξη την συνωμοσία δύο ευνούχων του παλατιού κι έτσι κέρδισε μια θέση κοντά στο βασιλιά των Περσών. Ο Μαρδοχαίος ανέτρεφε εκείνο τον καιρό την Αδασά, δηλαδή την Εσθήρ, η οποία ήταν κόρη του θείου του Αμιναδάβ. 

 Κάποτε ο Αρταξέρξης κάλεσε τους βασιλιάδες επί των οποίων κυριαρχούσε και εποίησε συμπόσιο. Η βασίλισσα Αστίν εποίησε συμπόσιο στις γυναίκες των βασιλιάδων. Την έβδομη ημέρα ηδέως γενόμενος ο βασιλιάς είπε στον Αμάν τον βασιλιά των Μακεδόνων να του φέρουν την βασίλισσα Αστίν για να δείξει στους καλεσμένους τα κάλη και την ομορφιά της. Η βασίλισσα όμως αρνήθηκε να παραβρεθεί στο ανδρικό συμπόσιο. 

 Ο Αρταξέρξης, ο μεγάλος πολεμιστής, θύμωσε και αποφάσισε να διαλέξει μια άλλη γυναίκα για βασίλισσα. Ο Μαρδοχαίος έδωσε την Εσθήρ στον φύλακα των γυναικών του παλατιού, όπου και την είδε ο βασιλιάς. Και ήρεσε του Αταρξέρξη το κοράσιον και την έκανε βασίλισσα στην θέση της βασίλισσας. Η Εσθήρ ακολουθώντας τις συμβουλές του Μαρδοχαίου δεν εκμυστηρεύθηκε σε κανένα πως ήταν Ιουδαία.

Τον Μεγα Αλέξανδρο συνήθως τον ζωγραφίζουν σαν διάβολο.  Άλλωστε στην ισλαμική παράδοση τον ονομάζουν Δικέρατο. Στα νομίσματα εικονιζόταν με τα δύο κέρατα του Κριού, σημάδι του Άμμωνα Δία. 

 Ο Αμάν του Αμαδαθά ο Μακεδόνας έγινε ο πρώτος βασιλιάς του Αταρξέρξη, υπεράνω όλων των αρχόντων των περί αυτόν. Πάντες οι δούλοι του βασιλέως έκλινον και προσκυνούσαν τον Αμάν, ο δε Μαρδοχαίος δεν έκλινε και δεν προσκυνούσε αυτόν. Έτσι έγινε γνωστή στο παλάτι η ιουδαϊκή καταγωγή του Μαρδοχαίου. 

 Ο Αμάν είπε τότε στον Αρταξέρξη ότι υπάρχει ένας λαός διασπαρμένος και διαχωρισμένος μεταξύ των λαών και πάσας τα επαρχίας του βασιλείου και οι νόμοι αυτών είναι διάφοροι πάντων των νόμων πάντων των λαών και δεν φυλάττουσι τους νόμους τους βασιλέως και εάν είναι αρεστόν εις τον βασιλέα ας γραφεί να εξολοθρευθούν, να γίνει δηλαδή ένα ολοκαύτωμα.. Ο Αμάν υποσχέθηκε δέκα χιλιάδες τάλαντα αν ο βασιλιάς υπέγραφε την καταδίκη των Ιουδαίων. 

 Ο Αρταξέρξης συμφώνησε και σφράγισε την διαταγή με το δαχτυλίδι του. Πρώτος από όλους τους Ιουδαίους καταδικάστηκε να πεθάνει ο Μαρδοχαίος. Η μεσολάβηση όμως της Εσθήρ άλλαξε την ροή των γεγονότων. Η βασίλισσα των Περσών ομολόγησε την ταυτότητα της στον βασιλιά λέγοντας του ότι είναι Ιουδαία ονόματι Αδασά, η ανιψιά του Μαρδοχαίου, εκείνου που είχε αποκαλύψει την συνωμοσία των ευνούχων. 

 Όταν εισήλθε ο βασιλιάς σε συμπόσιο με την Εσθήρ, την ρώτησε τί ήθελε να κάνει γι αυτήν, δηλώνοντας ότι ήταν έτοιμος να της παραχωρήσει ακόμη και το μισό της βασιλείας του. Περίπου τα ίδια που είπε ο Ηρώδης στην Σαλώμη δηλαδή. Και η Εσθήρ είπε, ρήσαι υμάς από του πονηρού Αμάν γιατί είναι άνθρωπος εχθρός και δεν του αξίζουν οι τιμές. Έτσι δόθηκαν οι τιμές και πάντα τα υπάρχοντα του Αμάν του Μακεδόνα στον Μαρδοχαίο τον Ιουδαίο. 

 Έγραψε τότε γράμμα ο Πέρσης βασιλιάς υπέρ των Ιουδαίων και του σωτήρα και δια παντός ευεργέτη Μαρδοχαίου και εναντίον του πονηρού και τρισαλητηρίου Αμάν του Μακεδόνα. Διέταξε μάλιστα προς ταις Σούσων πύλαις να σταυρωθεί ο Αμάν συν την πανοικία. Η σταύρωση έγινε την δεκατη Τρίτη του Δεκέμβρη. Στις δεκατρεις του δωδεκάτου μηνός Αδάρ χάθηκαν οι εχθροί των Ιουδαίων.

 Ο Πλούταρχος αναφέρει στον βίο του Αλεξάνδρου ότι στο παλάτι του Πέρση Δαρείου ζούσε ένας Μακεδόνας ονόματι Αμύντας. Το ελληνικό Αμύντας αποδίδει βέβαια το όνομα της βίβλου Αμαδάθης. Δεν αναφέρει όμως το θλιβερό του τέλος, ούτε λέει κουβέντα για κάποιους Ιουδαίους. Η ιστορία της Εσθήρ είναι πολύ πιθανό να είναι πλαστή γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι η πλαστογράφηση της ιστορίας ξεκινάει από την Ιουδαϊκή ιστορία. Ο λαός του θεού φαίνεται ότι παίζει με τα λόγια του θεού αιώνες και καταγράφει το συμφέρον του ως θεϊκή προσταγή σε βίβλους και προφητείες. 

 Το βιβλίο της Εσθήρ υπάρχει και στην ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα και στην μασορίτικη μετάφραση. Είναι μάλιστα περισσότερο ανθελληνικό το κείμενο της ελληνικής μετάφρασης. Κι όμως αυτό το βιβλίο δε το βρίσκουμε στα αρχαία εβραϊκά χειρόγραφα που βρέθηκαν στο Κουμράν. Ο Ρώσος μελετητής Ντ Αμούσιν αναφέρει ότι «ανάμεσα στα χειρόγραφα που αποκρυπτογραφήθηκαν, μελετήθηκαν και δημοσιεύτηκαν συναντώνται όλα τα κανονικά βιβλία της Ιουδαϊκής Παλαιάς Διαθήκης, εκτός από το βιβλίο της Εσθήρ.» 

 Η ανθελληνική παράδοση αναπτύχθηκε ιδιαίτερα την εποχή των μακεδόνων και αυτό το μίσος εναντίον της μακεδονικής βασιλείας προσπαθεί να εκφράσει το βιβλίο της Εσθήρ. Το ίδιο μίσος εκφράζουν σήμερα αρκετά χριστιανικά κείμενα, όπως και τα Μακκαβαϊκά βιβλία της ελληνικής μετάφρασης της Παλαιάς Διαθήκης. Επίκεντρο αυτού του μίσους είναι ο τρις αλητήριος Μακεδόνας βασιλιάς Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής, επειδή κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και βεβήλωσε τον ναό. Τότε τοποθετήθηκε αρχιερέας ο Ιησούς ο Ναζιραίος ο οποίος καταδιώχθηκε από τους Ιουδαίους και κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια και τελικά πέθανε στην Σπάρτη !!! 

 Την εποχή εκείνη οι ιερείς ενώ δεν είχαν λάδι έβαλαν για μία μέρα λάδι στην επτάφωτη λυχνία και άναβε για οκτώ ημέρες. Έτσι γιορτάζουν το Χανουκά περίπου την ίδια εποχή με την σταύρωση του Αμάν του Μακεδόνα. Η βασική εορτή των Ιουδαίων έχει βάση της αυτόν τον ανθελληνισμό. Ωστόσο η αληθινή ιστορία προφανώς είναι διαφορετική. Η οκτάφωτη λυχνία του Χανουκά δεν δημιουργήθηκε επειδή έγινε το θαύμα με το λάδι, όπως και ο Κωνσταντίνος δεν έγινε χριστιανός επειδή είδε τον φωτεινό σταυρό με την επιγραφή «τουτω νίκα» στον ουρανό. Η οκτάφωτη λυχνία προέρχεται από την ελληνική Ιουδαϊκή παράδοση και συναντά την κατανόηση στην όγδωη ημέρα των Χριστιανών την Κυριακή. Έτσι η βάση της πλαστογράφησης της αληθινής χριστιανικής ιστορίας είναι η πλαστογράφηση της Ιουδαϊκής ιστορίας και η απόκρυψη της ελληνικής βασιλικής οικογένειας των Ασαμωναίων. 

Η οκτάφωτη λυχνία του Χανουκά ανάβει αυτή την εποχή τον Δεκέμβριο γιατί τότε σκότωσαν τον στρατηγό του Μακεδόνα βασιλιά Αντιόχου Νικάνορα στην Ωραία Πύλη του Ναού. 

 Τον ανθελληνισμό διδάσκει και ο προφήτης Ζαχαρίας με μεγάλη έπαρση γράφοντας: «Γιατί τέντωσα τον Ιούδα για μένα ως τόξο, δυνατά τέντωσα τον Εφραίμ και ξεσήκωσα τα παιδιά σου, Σιών εναντίον των παιδιών σου Ελλάς και σε έκανα ως σπαθί μαχητή.» 

 Αντί λοιπόν να διδαχθούμε την αλήθεια που πρόσφερε η ειρηνική συμβίωση Ελλήνων και Ιουδαίων υπό την ηγεμονία των Ασαμωναίων βασιλιάδων συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα να επιμένουμε στον ανθελληνισμό του προφήτη Ζαχαρία και του ψευδοβιβλίου της Εσθήρ. Πολλά τα σιωνιστικά βέλη στην φαρέτρα σου Εφραίμ και μέγα το σπαθί σου Ζαχαρία μα ο λόγος του Κυρίου ο αληθινός δεν βρίσκεται ούτε στην καρδιά σας, ούτε στην κεφαλή σας. 

 Η συμμαχία της Ελλάδος με το Ισραήλ είναι απαραίτητο να γίνει με βάση την λογική και την σοφία και να προάγει το κοινό συμφέρον και όχι τα θρησκευτικά πάθη. Ο νέος κόσμος έχει χτιστεί στα πανεπιστήμια με την δύναμη της ανθρώπινης σοφίας. Η καταδίκη του ανθρώπου έχει καταγραφεί στα αρχαία βιβλία των θρησκειών. Ας ανάβουν τα καντήλια τους και ας μετρούν τα κομποσκίνια τους ραβίνοι και μητροπολίτες αλλά ας αφήσουν την πολιτική σε εκείνους που δεν έχουν σπουδάσει θεολογία. 

Το βασίλειο των Ασαμωναίων ήταν μεγαλύτερο από κάθε Ιουδαϊκό βασίλειο.

 Ο χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός είναι δύο θρησκείες που προάγουν τον ανθελληνισμό. Μπορεί εύκολα κάποιος να διαπιστωσει ότι η ασθένεια των θρησκειών αυτών είναι ο ανθελληνισμός. Το μίσος τους εναντίον του ελληνισμού πηγάζει από την εποχή των Μακεδόνων. Γι αυτό και ο ανθελληνισμός έχει στραφεί κυρίως εναντίον του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Μακεδόνων. Το ψευδομακεδονικό κράτος των Σκοπίων είναι ένα δημιούργημα αυτής της πλαστογραφημένης ιστορίας. Δυστυχώς οι σημερινοί Ρωμιοί δεν έχουν δικαίωμα να παραπονιούνται όταν οι ίδιοι συντηρούν το μίσος εναντίον των Ελλήνων προσβλέποντας στον ανθελληνικό χριστιανισμό και υπηρετώντας την ψεύτικη ιστορία. Γιατί δεν έχεις το δικαίωμα να ζητάς την αληθινή ιστορία για το Μακεδονικό αλλά να δέχεσαι την ψεύτικη για τον κάλπικο ελληνοχριστιανισμό σου. Βάλε και λίγο εβραιοχριστιανισμό και λίγο απόλα ότι θες και φτιάξε κουραμπιέδες. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ 

Ιωσηφ Ντ. Αμούσιν 

Της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ 

ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 

Σελίδα 98 

ΖΑΧΑΡΙΑΣ 

Θ΄ 13. Διότι ενέτεινα τον Ιούδαν δι εμαυτόν ως τόξον, ισχυρώς ενέτεινα τον Εφραίμ και εξήγειρα τα τέκνα σου, Σιών, κατά των τέκνων σου, Ελλάς και σε έκαμον ως ρομφαίαν μαχητού. 

Γιατί τέντωσα τον Ιούδα για μένα ως τόξο, δυνατά τέντωσα τον Εφραίμ και ξεσήκωσα τα παιδιά σου, Σιών εναντίον των παιδιών σου Ελλάς και σε έκανα ως σπαθί μαχητή. 

Από το βιβλίο της Εσθήρ 

Στις δεκατρεις του δωδεκάτου μηνός Αδάρ χάθηκαν οι εχθροί των Ιουδαίων 

¨Εν γαρ τω δωδεκάτω μηνί τη τρισκαιδεκάτη του μηνός, ος εστίν Αδάρ, παρήν τα γράμματα τα γραφέντα υπό του βασιλέως, εν αυτή τη ημέρα απώλοντο οι αντικείμενοι τοις Ιουδαίοις, ουδείς γαρ αντέστη, φοβούμενος αυτούς, οι γαρ άρχοντες των σατραπών και οι τύραννοι και οι βασιλικοί γραμματείς ετίμων τους Ιουδαίους, ο γαρ φόβος Μαρδοχαίου ενέκειτο αυτοίς. Και εν Σούσοις τη πόλει απέκτειναν οι Ιουδαίοι άνδρας πεντακόσιους, τον τε Φαρσανές και Δελφών και Βαρέα και .... και Ρουφαίον και Αρσαίον και Ζαβουθαίον, τους δέκα υιούς του Αμάν Αμαθάδου Βουγαίου του εχθρού των Ιουδαίων και διήρπασαν, ...¨ 

καθὼς ἔγραψεν αὐτοῖς ὁ Μαρδοχαῖος, 24 πῶς Αµαν Αµαδαθου ὁ Μακεδὼν ἐπολέµει αὐτούς, καθὼς ἔθετο ψήφισµα καὶ κλῆρον ἀφανίσαι αὐτούς, 25 καὶ ὡς εἰσῆλθεν πρὸς τὸν βασιλέα λέγων κρεµάσαι τὸν Μαρδοχαῖον· ὅσα δὲ ἐπεχείρησεν ἐπάξαι ἐπὶ τοὺς Ιουδαίους κακά, ἐπ. αὐτὸν ἐγένοντο, καὶ ἐκρεµάσθη αὐτὸς καὶ τὰ τέκνα αὐτοῦ. 26 διὰ τοῦτο ἐπεκλήθησαν αἱ ἡµέραι αὗται Φρουραι διὰ τοὺς κλήρους, ὅτι τῇ διαλέκτῳ αὐτῶν καλοῦνται Φρουραι, διὰ τοὺς λόγους τῆς ἐπιστολῆς ταύτης καὶ ὅσα πεπόνθασιν διὰ ταῦτα καὶ ὅσα αὐτοῖς ἐγένετο· 

Για το βιβλίο της Εσθήρ 

Η ιστορία της Εσθήρ υπάρχει και στις δύο διαθήκες, την ελληνική και την αραμαϊκή. Η διαφορά τους είναι στα ονόματα. Το Ελληνικό κείμενο των εβδομήκοντα αναφέρει τον βασιλέα των Περσών Αρταξέρξη ενώ η νεώτερη μετάφραση αναφέρει τον Πέρση βασιλέα Ασουήρη. Πέρση βασιλιά με τέτοιο όνομα δεν μπορούμε να εντοπίσουμε στην ιστορία. Ο Ασουήρης αυτός σύμφωνα με το βιβλίο του Δανιήλ είναι ο πατέρας του Δαρείου. 

Τον Αμάν το νεώτερο κείμενο δεν τον θεωρεί Μακεδόνα αλλά Αγαγίτη, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τίποτα περί της Αγαγίας. Αγάγης βέβαια είναι ο αυθυπότακτος. Τον δε Μαρδοχαίο, η νεώτερη εκ του εβραϊκού μετάφραση ονομάζει Μαροδοχαίο, προσθέτοντας μόνο ένα όμικρον στο όνομα του. Όπως παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε αντί Μαρδόνιος Μαροδόνιος. Κατά τα άλλα τα δύο κείμενα συμφωνούν, όπως φυσικά και στην σημαντική ημερομηνία που σταυρώθηκε ο Μακεδόνας Αμάν, την 13η του δωδεκάτου μηνός, Αδάρ. Το όνομα του μηνός Αδάρ, είναι και αυτό αραμαϊκό και όχι αρχαίο εβραϊκό. 

Από τον Ηρόδοτο. 

Τα χρόνια που βασίλευαν οι Πέρσες, ο Δαρείος, ο Αταρξέρξης, και ο Ξέρξης, ήταν τα πιο δύσκολα των Ελλήνων. Δεν ήταν τυχαίο, αναφέρει ο Ηρόδοτος, που τότε έγινε για πρώτη φορά σεισμός στο ιερό νησί της Δήλου. Τότε ξεκίνησε και η εκστρατεία των Περσών με πολλές ιερόσυλες πράξεις. Ο Ξέρξης, επειδή μια καταιγίδα χάλασε την γέφυρα που οι σύμμαχοι του Φοίνικες έφτιαχναν στον Ελλήσποντο, έδωσε διαταγή να μαστιγώσουν την θάλασσα τριακόσιες φορές και να πετάξουν στο πέλαγος ένα ζευγάρι χειροπέδες. Φυσικά διέταξε να αποκεφαλισθούν κι εκείνοι που επιτηρούσαν την κατασκευή της γέφυρας. 

Ένας άλλος Πέρσης διοικητής σπίλωσε το ιερό του Πρωτεσίλαου, πηγαίνοντας εκεί τις γυναίκες που του άρεσαν, για ευνόητους λόγους. Ο Πρωτεσίλαος ήταν ο πρώτος Αχαιός από το πανελλήνιο ο οποίος πάτησε το πόδι του στην γη κατά την απόβαση στην Τροία. Ένας χρησμός πρόλεγε πως ο πρώτος που θα κατέβαινε από τα καράβια των Αχαιών θα σκοτωνόταν. Έτσι έγινε και ο Πρωτεσίλαος τιμήθηκε σαν ήρωας. Οι Αθηναίοι με στρατηγό τον Ξάνθιππο, έπιασαν τον Πέρση διοικητή ονόματι Αρταύκτη του Χορασμίου και τον κάρφωσαν ζωντανό πάνω σε μια σανίδα. Δηλαδή τον σταύρωσαν. 

Ο Ξέρξης σε αυτή την εκστρατεία έσκαψε την διώρυγα στον Αθω κι έδωσε την πρώτη μάχη στο στενό των Θερμοπυλών απέναντι στους τριακόσιους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας πέθανε υπέρ της πατρίδος, πολεμώντας τους Πέρσες στις Θερμοπύλες. Τις ελεύθερες ώρες του χτένιζε τα μακριά μαλλιά του, καθώς οι Πέρσες τοξότες φρόντιζαν να σκιάζουν με τα βέλη τους τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Ο Μαρδόνιος αποκεφάλισε τον νεκρό Λεωνίδα και έστησε το κεφάλι του πάνω σε ένα παλούκι. 

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Θηβαίοι μόλις είδαν την υπεροχή των Περσών άλλαξαν στρατόπεδο αφήνοντας τους Σπαρτιάτες. Όμως οι βάρβαροι δεν τους χάρισαν την ζωή αλλά σκότωσαν πολλούς από αυτούς και άλλους τους σημάδεψαν με την βασιλική σφραγίδα. Ο Μακεδόνας Αλέξανδρος του Αμύντα, που ήταν υπό την εξουσία του Ξέρξη, έβαλε φρουρές στις βοιωτικές πόλεις που είχαν όλες μηδίσει, όπως λέει ο Ηρόδοτος για να τις προστατέψει από τους Πέρσες και να μην κακοπάθουν. 

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας σήμανε το τέλος της ναυτικής κυριαρχίας των Φοινίκων που αποτελούσαν τους καλύτερους συμμάχους των Περσών στην θάλασσα. Η νίκη των Ελλήνων οφειλόταν στην προσπάθεια του Θεμιστοκλή, ο οποίος ενθάρρυνε τους Ίωνες και τους Κάρες που βρισκόταν στην υπηρεσία του Ασιάτη βασιλιά να μην πολεμήσουν εναντίον τους. Αν δεν μπορείτε να αυτομολήσετε, τουλάχιστον μην πολεμάτε με όλη σας την δύναμη, τους φώναζαν οι Έλληνες από τα καράβια τους. Οι Φοίνικες κατηγόρησαν γι΄ αυτό τους Ίωνες μπροστά στο Ξέρξη χωρίς όμως να τον πείσουν. 

Τις ελπίδες των Περσών, μετά την μάχη της Σαλαμίνας, διατηρούσε ο στρατηγός Μαρδόνιος με τον στρατό που βρισκόταν παραταγμένος στην Βοιωτία. Οι Έλληνες νίκησαν στην μάχη των Πλαταιών και ο Μαρδόνιος σκοτώθηκε. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που οι Πέρσες πάτησαν πόδι στην Ελλάδα ως εχθροί. Η βοήθεια του Μακεδόνα βασιλιά εκτιμήθηκε από όλους τους Έλληνες. Το χρυσό άγαλμα του Αλεξάνδρου του πρώτου, του γιου του Αμύντα, στήθηκε στους Δελφούς. 

Μετά την νίκη των Ελλήνων, ο Λάμπων από την Αίγινα συμβούλευσε τον στρατηγό των Σπαρτιατών Παυσανία να στήσει το κεφάλι του Μαρδόνιου πάνω σε παλούκι, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για τον Λεωνίδα.. 

Ο Παυσανίας όμως αρνήθηκε λέγοντας πως αυτά πρέπουν περισσότερο στους βαρβάρους παρά στους Έλληνες, τα οποία όταν τα κάνουν τους κατηγορούμε. Λέγεται ότι ο Εφέσιος ο Διονυσοφάνης έθαψε τον Μαρδόνιο. Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από τα βιβλία του Ηροδότου. 

Ένας άλλος Μαρδόνιος όμως έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στην ιστορία. Εκείνος που διέταξε την δολοφονία του Αλεξάνδρου του τέταρτου, του γιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης. Ο παππούς του ο Δίας δεν τον βοήθησε. Δολοφονήθηκε το 311 π.Χ. ενώ είχε γεννηθεί την χρονιά που πέθανε ο πατέρας του, το 323 π.Χ. 

Το 311 π.Χ. ήταν το πρώτο έτος της βασιλείας του Σέλευκου και της βασιλείας των Ελλήνων σύμφωνα με την χρονολογία χρησιμοποιούν τα κείμενα της ελληνικής παλαιάς διαθήκης. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ