ΑΡΧΑΙΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

ΑΡΧΑΙΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

1) Οι αρχαίοι Ιουδαίοι της Αιγύπτου

 Ο Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει συμφωνώντας με την Βίβλο, ότι οι Εβραίοι περιπλανιόταν στην Ασία τον καιρό του Αβραάμ και την εποχή του Ιωσήφ  εγκαταστάθηκαν στην Αίγυπτο. Συμφωνεί όμως με τον Αιγύπτιο ιστορικό Μανέθωνα, πως οι Εβραίοι ήταν οι βασιλείς ποιμένες, τους οποίους τα ιερογλυφικά αναφέρουν ως «Υκσώς» και οι οποίοι κατέλαβαν την Αίγυπτο 1700 χρόνια π.Χ..

 Σύμφωνα με την βίβλο πρώτα εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο ο Ιωσήφ, ο οποίος εξήγησε το όνειρο του Φαραώ και κατέλαβε την χώρα. Έπειτα ακολούθησαν τα υπόλοιπα ένδεκα αδέρφια του. Φεύγοντας από την Αίγυπτο με τον Μωυσή, οι Εβραίοι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη δίνοντας το όνομα Ιουδαία στην χώρα.

 Ο Απίων από την Αλεξάνδρεια, ο Αιγύπτιος ιστορικός Μανέθωνας και πολλοί άλλοι αρχαίοι ιστορικοί βεβαιώνουν ότι οι Ιουδαίοι κατάγονται από τους Αιγυπτίους. Στο συμπέρασμα αυτό φτάνουν οι Έλληνες ιστορικοί, όχι μόνο διαβάζοντας αρχαίες πηγές αλλά επειδή θεωρούσαν ότι η θρησκεία των Ιουδαίων είχε Αιγυπτιακή καταγωγή και τα Ιουδαϊκά έθιμα έμοιαζαν με τα Αιγυπτιακά.

 Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι από τους Αιγυπτίους έμαθαν την περιτομή οι λαοί της Παλαιστίνης. Αναφέρει ακόμη ότι οι Αιγύπτιοι δεν συμπαθούσαν τα γουρούνια και τους χοιροβοσκούς και ότι θεωρούσαν ακάθαρτους όσους δεν ήταν Αιγύπτιοι κι έτσι δεν τους επισκεπτόταν ούτε καν τους άγγιζαν. Σε όλα αυτά οι Αιγύπτιοι μοιάζουν με τους Εβραίους.

 Οι Αιγύπτιοι, γράφει ο Ηρόδοτος κάνουν όλα τα πράγματα ανάποδα από τους άλλους ανθρώπους, αν και αλλού γράφει ότι οι Φοίνικες είναι εκείνοι που ταξιδεύουν στην θάλασσα καθοδηγούμενοι από την μικρή άρκτο ενώ οι Έλληνες και ο υπόλοιπος κόσμο από την μεγάλη άρκτο. Ωστόσο λέγεται ότι την μικρή Άρκτο την χρησιμοποίησε πρώτος ο Θαλής ο Μιλήσιος και την δίδαξε στους Φοίνικες.

 Μετά τον Μέγα Αλέξανδρο και την επιτυχία του συγκρητισμού που επέβαλαν οι επίγονοι, οι μόνοι οι οποίοι είχαν συνήθειες ανάποδες των υπολοίπων εθνών ήταν μία φανατική μερίδα των Ιουδαίων, οι οποίοι αν και δεν συνέχιζαν να γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά, συνέχιζαν να προσκυνούν την δύση του ηλίου και όχι την ανατολή όπως έκανε ο περισσότερος κόσμος. Κι ακόμη πίστευαν ότι μόνο ο δικός τους θεός ήταν αληθινός και όχι οι θεοί στους οποίους πίστευαν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι μόνο οι Θράκες από όλους τους λαούς, νόμιζαν ότι ο δικός τους θεός είναι ο μόνος αληθινός.

  Ο Ιωσήφ τον θάνατο του το σώμα του ταριχεύτηκε, όπως ακριβώς έκαναν οι Αιγύπτιοι. Ο Μωυσής σύμφωνα με την βίβλο και τους αρχαίους ιστορικούς διδάχθηκε την σοφία των Αιγυπτίων. Στις Πράξεις των αποστόλων αναφέρεται (7.22) ότι «επαιδεύθη Μωϋσης εν πάση σοφία Αιγυπτίων, ην δε δυνατός εν λόγοις και εργοις αυτού».

 Ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος αποδεικνύει σαφέστατα, στο βιβλίο του “Η κριτική της Παλαιάς διαθήκης”, ότι ο θεός του Μωυσή ήταν ο θεός Ων της Ηλιουπόλεως, ο θεός ήλιος του Αιγυπτίου Φαραώ Αμένωφι Δ΄. Η επίσκεψη του συγκεκριμένου Φαραώ στην Κρήτη είναι επιβεβαιωμένη από αρχαιολογικές μαρτυρίες. Την εποχή της μεταρρύθμισης του Αμένωφι, η Αιγυπτιακή τέχνη φανερώνει επιρροές από την τέχνη του Αιγαίου πελάγους. Τα ζωντανά χρώματα, τα λουλούδια και τα πουλιά διακοσμούν τα καινούρια παλάτια.

 Ο Αλεξανδρινός Απίωνας ισχυρίζεται, όπως αναφέρει ο Ιώσηπος στο βιβλίο που έγραψε εναντίον του,  ότι ο Μωυσής ήταν Ηλιοπουλίτης ιερέας, ο οποίος σύμφωνα με τα έθιμα της πατρίδας του, καθιέρωσε “τας αιθρίους προσευχάς”, στα περίχωρα (περιβόλους) της πόλεως. Ο Μωυσής της βίβλου ζήτησε όντως από τον Φαραώ να μεταβεί ο λαός του στην εξοχή για να τιμήσει τον θεό με θυσίες που βδελύτονται οι Αιγύπτιοι. (Κρασάτες Χοιρινές θυσίες)

 Ο Μωυσής ήταν ιερέας της μεταρρυθμιστικής λατρείας του Αμένωφι, αφού σύμφωνα με τον Απίωνα έστρεψε τους χώρους των προσευχών προς τα ανατολικά, “ώδε γαρ και Ηλίου κείται πόλις”. Η πόλη του Ήλιου βρίσκεται ανατολικά, όπως ακριβώς ο παράδεισος βρίσκεται ανατολικά της Εδέμ. Ο Μωυσής “αντί οβελών έστησε κίονας”, κάτω από τους οποίους τοποθέτησε μια σκάφη κι απάνου σ΄αυτή ένα ανδριάντα ώστε η σκιά του να “συμπεριπολεί τον δρόμο του ηλίου”.

 “Τοιαύτη μεν τις η του γραμματικού φράσις. Το δε ψεύσμα λόγων ου δεόμενων, αλλ΄εκ των έργων περιφανές”, γράφει ο Ιώσηπος ο οποίος πιστεύει ότι ο Μωυσής και ο Σολομώντας δεν έφτιαξαν ποτέ αγάλματα, τα οποία είναι περιττά. Οι Έλληνες όμως πίστευαν ότι ο Μωυσής γκρεμίζοντας τους ζωόμορφους θεούς της Αιγύπτου δίδαξε τους ανθρωπόμορφους θεούς και αντικατέστησε τους παλιούς πέτρινους βωμούς, στήνοντας στην θέση τους “κίονες” και “ανδριάντες”.

 Ο Κλήμεντας γράφει στο έβδομο βιβλίο των Στρωματέων ότι ο Μωυσής διδάχθηκε την σοφία από Έλληνες της Αιγύπτου. Το ίδιο αναφέρει και ο Φίλωνας στον “βίο του Μωυσή”. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας πληροφορεί ότι τον ναό στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου ίδρυσε ο γιος του Ήλιου και της Ρόδου, ονόματι Ακτίς.

 Η Ηλιούπολη ονομάζεται Ων στην παλαιά διαθήκη, ώστε σύμφωνα με τον καθηγητή Γιάννη Κορδάτο το “εγώ ειμί ο Ων”, δεν μεταφράζεται εγώ ειμί ο Υπάρχων αλλά εγώ ειμί ο Ων, ο θεός της Ηλιούπολης. Ο κ. Κορδάτος μεταφέρει τον ύμνο του Ατόν, ο οποίος βρέθηκε στις αρχαιολογικές ανασκαφές και ένα ύμνο από την βίβλο, φανερώνοντας την συγγένεια της ηλιακής λατρείας των Ισραηλιτών και του Αμένωφι. 

 Όταν η λατρεία του Ων που εισήγαγε ο Αμένωφις Δ΄ καταδιώχθηκε από την Αίγυπτο, οι Εβραίοι έφυγαν μαζί με τον λαό του Μωυσή στην έρημο. Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Ιουδαίος αρχιερέας Ονίας, τον καιρό του Αντιόχου του Επιφανή έχτισε στον Ηλιοπουλίτη νομό ένα Ιουδαϊκό ναό με την βοήθεια του Πτολεμαίου. Την δημιουργία του Αιγυπτιακού ναού, σύμφωνα με τον Ιώσηπο την είχε προφητέψει ο Ησαΐας!

 Ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος ισχυρίζεται ότι ο Μωυσής δεν μιλούσε την γλώσσα των Εβραίων και γι΄αυτό χρειαζόταν τον Ααρών ως ερμηνευτή. Η αρχαία ελληνική μετάφραση γράφει για τον Μωυσή ότι είναι αλλόγλωσσος και όχι ότι είναι βραδύγλωσσος, όπως αναφέρουν άλλες νεότερες μεταφράσεις. Ο Μωυσής δηλώνει στις σημερινές μεταφράσεις (Εξ.6,22) ότι είναι απερίτμητος στα χείλη, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μιλάει την γλώσσα των περιτμημένων Εβραίων. Ο Μωυσής ήταν άλλωστε απερίτμητος και έκανε περιτομή όταν παντρεύτηκε την κόρη του Μαδιανίτη βοσκού.

 Ο Ιησούς του Ναυή, ο οποίος παρέλαβε την αρχηγία από τον Μωυσή, περιτέμνει τελικά τα παιδιά των Εβραίων που είχαν μείνει απερίτμητα κατά την διάρκεια των σαράντα ετών της ερήμου.

 Την άποψη πως ο θεός του Μωυσή είναι ένα καινούργιος θεός και όχι ο παλαιός θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ, υποστηρίζει και ο Ιησούς του Ναυή. Οπως αναφέρει η βίβλος: (Ιησού Ναυή ΚΔ,1) “και έστησεν αυτού απέναντι του Θεού και είπεν Ιησούς προς πάντα τον λαόν, τάδε λέγει ο Κύριος, ο Θεός Ισραήλ, πέραν του ποταμού παρώκησαν οι πατέρες υμών το απ΄αρχής, Θάρα ο πατήρ Αβραάμ και ο πατήρ Ναχώρ, και ελάτρευσαν θεοίς ετέροις, ...και νυν φοβηθήτε τον Κύριον και λατρεύσατε αυτώ εν ευθύτητι και αφήσετε του ξένους θεούς που λάτρεψαν οι πατέρες ημών εν τω πέραν του ποταμού και εν Αιγύπτω, και λατρεύσατε Κυρίω”.

 Στο έκτο κεφάλαιο του βιβλίου της Εξόδου ο Θεός λέει στον Μωυσή ότι «εφανην εις τον Αβραάμ εις τον Ισαάκ και εις τον Ιακώβ με το όνομα θεός παντοκράτωρ δεν εγνωρισθην όμως εις αυτούς με το όνομα μου Ιεοβα». Βέβαια η ελληνική μετάφραση δεν αναφέρει πουθενά το όνομα του Κυρίου Ιεοβά αλλά μόνο τον θεό Ων, τον Κύριο Σαβαώθ.

 Η νεότερες όμως μεταφράσεις αναφέρουν το υποτιθέμενο καινούριο όνομα του Θεού, το οποίο δεν γνώριζε ο Αβραάμ και ο Ισαάκ, ήδη από την Γένεση. (Γεν.22,14) «και εκαλεσεν ο Αβραάμ το όνομα του τόπου εκείνου Ιεοβα-ιρε ως λέγεται και την σήμερον εν τω ορει ο Κύριος θέλει εμφανισθη». Ιεοβά ιρέ, σημαίνει όρος του Ιεοβά. Πως τώρα ο Αβραάμ εγνώριζε το άγνωστο όνομα του Θεού πριν ακόμη αυτό φανερωθεί στον Μωυσή, αυτό το ξέρουν μόνο οι νέοι μεταφραστές της βίβλου. Πάντως η ονομασία, όρος του θεού, φανερώνει ότι ο θεός αυτός λατρευόταν στις κορυφές των ορέων και στην εξοχή, όπως ο θεός του Μωυσή. Πολύ αργότερα οι Ιουδαίοι θα αντισταθούν στην λατρεία του όρους, και θα μισήσουν τους Σαμαρείτες που λατρεύουν τον θεό στο όρος Γαριζείμ και τους Γαλιλαίους που λατρεύουν τον θεό στο όρος Θαβώρ (Αταβύριο) ή ακόμη κάποιους που λατρεύουν τον θεό στο όρος Ασαμών που βρίσκεται βορείως της λίμνης Γενησαρέτ.

 Η αρχαία λατρεία των Εβραίων δεν περιοριζόταν στην λατρεία του ναού της Ιερουσαλήμ. Την Ιερουσαλήμ έκανε πρωτεύουσα του Ιούδα ο βασιλιάς Δαυίδ, όταν ακόμη ο Ιουδαϊσμός δεν ξεχώριζε από τις άλλες θρησκείες της εποχής.

 Ο Μωυσής δίδαξε την θρησκεία του αναστημένου Δία, όπως ο Ορφέας και ο Διόνυσος. Η θρησκεία του θνήσκοντος θεού έχει μερικές χιλιάδες χρόνια ιστορία, ώστε πολλές χώρες υποστήριξαν ότι δέχτηκαν πρώτες τον λόγο του  Θεού. Ο Ηρόδοτος θεωρεί αρχαιότερους τους Φρύγες, οπότε και τον Βάκχο των Φρυγών. Ο Αιγύπτιος Φαραώ νόμιζε ότι ο πρώτος ο Όσιρις επισκέφτηκε την δική του χώρα. Για να μάθουν εκείνοι την πραγματικότητα, μεγάλωσαν ένα παιδί χωρίς να το μαθαίνουν καμία γλώσσα. Η πρώτη λέξη που είπε ήταν «ψωμί» στα φρυγικά, δηλαδή «Βεκός». Εστί αποδείχτηκε πως οι Φρύγες ήταν αρχαιότεροι από τους Αιγυπτίους και ο Βάκχος αρχαιότερος από τον Όσιρη. Βεκός λένε το ψωμί οι Αλβανοί, όπως και οι Έλληνες λένε μπουκιά και μπούκα. Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του αναφέρει πως ο Δίας ονόμασε τον Διόνυσο «Βάκχιο». Αυτός είναι ο άρτος της ζωής, που όπως το μάνα πέφτει από τον ουρανό.

 Είναι βέβαιο πως οι αρχαίοι βασιλιάδες της Ιουδαίας, ο Δαυίδ και ο Σολομώντας, ήταν σύμμαχοι των Φιλισταίων και των Φοινίκων. Λάτρευαν το Θείο Βρέβος και χρησιμοποιούσαν τα αγάλματα, επιτρέποντας την λατρεία του θεού στα άλση και στους υψηλούς τόπους. Μόνο κάτω από την επιρροή των Χαλδαίων και των Περσών που αρχίζουν σταδιακά να καταλαμβάνουν την ανατολή, δημιουργείται η αντιαιγυπτιακή εκδοχή της βίβλου, που μετατρέπει σε κεντρικό θέμα την φυγή των Ιουδαίων από την Αίγυπτο, προπαγανδίζοντας το μίσος εναντίον του ο οποιουδήποτε Φαραώ.

 Οι Ιουδαίοι που ζούσαν στην Αίγυπτο δεν είχαν την ίδια θρησκεία και δεν γιόρταζαν το Πάσχα όπως αργότερα οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ. Άλλωστε η λέξη Πάσχα είναι αραμαϊκή και όχι εβραϊκή. Οι αρχαίοι Ιουδαίοι γιόρταζαν το Πεσάχ, όπως όλοι οι Χαναναίοι και οι Αιγύπτιοι, ως μια εορτή που είχε να κάνει με τον θάνατο και την ανάσταση του γιου του θεού. Ο Άδωνις των Χαναναίων, ο Όσιρις των Αιγυπτίων και ο Διόνυσος των Ελλήνων γεννιέται τον χειμώνα μετά την χειμερινή ισημερία, όταν θυσιάζουν τον χοίρο και αναγεννιέται την άνοιξη, μετά το πρώτο φεγγάρι της εαρινής ισημερίας, όταν θυσιάζεται ο αμνός.

 Ο Πλούταρχος γράφει στο βιβλίο του για τον Όσιρη, ότι οι Αιγύπτιοι αποστρέφονται τα γουρούνια και μόνο μία φορά τον χρόνο θυσιάζουν χοίρο, όταν γιορτάζουν την ανακομιδή του πτώματος του θεού. Το Πεσάχ των αρχαίων ειδωλολατρικών λαών και η θυσία του αμνού, είναι η γιορτή της ανάστασης του θεού και δεν έχει βέβαια καμία σχέση με το πέρασμα των Εβραίων από την θάλασσα και την φυγή από την Αίγυπτο. Η γιορτή του Πεσάχ εορτάζεται από όλους τους λαούς της Μεσογείου πριν ακόμη οι Εβραίοι του Ιωσήφ μετακομίσουν στην Αίγυπτο και φυσικά πριν της εξόδου του Μωυσή στην έρημο. Η ανάσταση του Ιησού Χριστού που γιορτάζουμε την Λαμπρή δεν έχει καμία σχέση όπως καταλαβαίνει κανένας με το πέρασμα της Ερυθράς θάλασσας.

2) Η εύρεση του νόμου και ο δούλος του Κυρίου, ο Ναβουδοχονόσορας.

 Ο βασιλιάς Εζεκίας, ήταν ο πρώτος Ιουδαίος βασιλιάς που “αφήρεσε τους υψηλούς τόπους και κατέθραυσε τα αγάλματα και κατέκοψε τα άλση και κατεσύντριψε τον χάλκινο όφι, τον οποίον έκαμε ο Μωυσής, διότι ως εκείνο τον καιρό οι υιοί του Ισραήλ εθυμίαζον εις αυτόν και εκάλουν αυτόν Νεουσθάν”. Ο όφις ο κρεμάμενος επί ξύλου, μέχρι σήμερα συμβολίζει την ιατρική επιστήμη, όπως τον καιρό του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού.

 Ο Μωυσής όπως γνωρίζουμε μετέτρεψε το ραβδί του σε όφι και πάλι το έκανε ξύλινο μπροστά στον Φαραώ. Στην έρημο το ραβδί του Μωυσή με ένα χτύπημα στο βράχο βρίσκει νερό και στις μάχες όσο το κρατάει ψηλά ο Μωυσής οι Εβραίοι νικούν ενώ όταν κουράζεται και το κατεβάζει οι Εβραίοι χάνουν.

 Οι Έλληνες και Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού έβλεπαν τις ομοιότητες που είχε ο Μωυσής με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο και τον θεό Ασκληπιό. Ο θεός Διόνυσος κρατούσε ένα ραβδί το οποίο μεταμορφωνόταν σε φίδι. Σε αγγεία βλέπουμε συχνά τον Διόνυσο να πετάει το φίδι προς τον αντίπαλο του, τον Πενθέα της Θήβας ή τον Λυκούργο των Ηδωνών.  Κι όμως αυτός ο επικατάρατος όφις, έγινε η αιτία να γνωρίσει ο άνθρωπος το καλό και το κακό και να εκδιωχθεί από τον παράδεισο, προς τα δυτικά της Εδέμ.

 Ο βασιλιάς Ιωσίας, έστειλε τον Χελκία τον αρχιερέα να μετρήσει το αργύριο του ναού και να το χρησιμοποιήσει για να επισκευάσει τον οίκο του Κυρίου. Οι εργάτες όμως βρήκαν τότε για πρώτη φορά το βιβλίο του νόμου! Ο αρχιερέας έδωσε στον γραμματέα ονόματι Σαφάν, να διαβάσει τους λόγους του βιβλίου.

 “Ως ήκουσεν ο βασιλιάς Ιωσίας τους λόγους του βιβλίου διέσχισε τα ιμάτια αυτού. Μάζεψε τότε ο βασιλιάς τους ιερείς και τους είπε: Υπάγετε και ρωτήσατε τον Κύριον περί εμού και περί του λαού και περί παντός του Ιούδα, περί των λόγων του βιβλίου ετούτου το οποίο ευρέθη, διότι είναι μεγάλη η οργή του Κυρίου η εξαφθείσα εναντίον ημών επειδή οι πατέρες ημών δεν υπήκουσαν εις τους λόγους του βιβλίου τούτου, ώστε να πράτωσι κατά πάντα τα γεγραμμένα περί ημών”.

 Οι Ιουδαίοι κατηγορούνται από τους ιερείς του Ιωσία, ότι σύμφωνα με το ευρεθέν βιβλίο ελάτρευσαν άλλους θεούς εκτός από τον ένα και μόνο αληθινό θεό. Έτσι ο βασιλιάς Ιωσίας προσέταξε τον Χελκία τον αρχιερέα και πέταξε από τον ναό των Ιεροσολύμων τα σκεύη που ως τότε χρησιμοποιούσαν και κατήργησε τους ειδωλολάτρες ιερείς, τους οποίους οι “βασιλείς του Ιούδα διόρισαν να θυμιάζουσιν εν τοις υψηλοίς τόποις, εν ταις πόλεσι του Ιούδα και εν τοις πέριξ της Ιερουσαλήμ, και τους θυμιάζοντας εις τον Βάαλ και τον ήλιο και την σελήνη και εις τα ζώδια και εις πάντα την στρατιά του ουρανού. Και έφερε πάντας τους ιερείς των πόλεων του Ιούδα και εβήβωλε τους υψηλούς τόπους, εις τους οποίους οι ιερείς εθυμίαζαν, και κατεκρήμνισε τους υψηλούς τόπους των πυλών, των εν τη εισόδω της πύλης Ιησού του άρχοντος της πόλεως, την εξ΄ αριστερών της πύλης της πόλεως. Και τους υψηλούς τόπους τους κατά πρόσωπον της Ιερουσαλήμ, τους εν δεξιά του όρους της διαφθοράς, τους οποίους ωκοδόμησε Σολομών ο βασιλεύς του Ισραήλ δια την Αστάρτην το βδέλυγμα των Σιδωνίων. Και συνέτριψε τα αγάλματα και κατέκοψε τα άλση και εγέμισε τους τόπους αυτών από οστά ανθρώπων”.

 Εφόσον οι Σιδώνιοι είναι Φοίνικες και σχετίζονται γλωσσικά με τους Εβραίους και κατοικούν στον ίδιο τόπο, είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι από τον αρχαίο λαό των Φοινίκων και των άλλων Χαναναίων προέρχεται ο ειδωλολατρικός πολιτισμός των Ιουδαίων του Σολομώντα. Ο Σολομώντας ήταν σύμμαχος του βασιλιά της άλλης μεγάλης Φοινικικής πόλεως, της Τύρου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια ότι η κουκουβάγια είναι κοινό σύμβολο των Τυρίων ή Κυρίων και των Αθηναίων. Η επιρροή βέβαια των Κρητών Φιλισταίων ήταν η σημαντικότερη στην ιστορία των Εβραίων. Ο Δαβίδ συμμάχησε με τους Φιλισταίους για να αποκτήσει το βασίλειο της Ιουδαίας.

 Είναι γνωστό από τον Ηρόδοτο ότι οι Φοίνικες εξελληνίσθηκαν από τους Ίωνες. Ο εξελληνισμός των Αιγυπτίων και των Φοινίκων έχει πραγματοποιεί εκατοντάδες χρόνια πριν από το Μέγα Αλέξανδρο. Οι ίδιοι οι Ίωνες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είναι Πελασγοί οι οποίοι εξελληνίσθηκαν. Είναι φανερό ότι ο ελληνικός πολιτισμός του Αιγαίου προϋπήρχε του Τρωικού πολέμου και των Μινωϊτών. Ο πολιτισμός του Αιγαίου πελάγους διαδόθηκε από τους Μινωϊτες στην Αίγυπτο, στην Λιβύη, στην Φοινίκη, στην Μαύρη θάλασσα και τελικά σε όλες τις ακτές της Μεσογείου. Οι Φιλισταίοι είναι τα τελευταίοι αιγαιοπελαγίτες πληθυσμοί που μεταναστεύουν υπό την πίεση των Σκυθών. Δώδεκα αιώνες πριν τον Χριστό οι Φιλισταίοι φθάνουν στην Αίγυπτο και την Παλαιστίνη επηρεάζοντας εκείνους τους πολιτισμούς.

 Η καταστροφή του αρχαίου εκείνου ελληνικού πολιτισμού του Αιγαίου, βοήθησε στην ανάπτυξη των Φοινίκων και των Ιουδαίων του Σολομώντα. Οι σημιτικοί πληθυσμοί εξελληνίστηκαν αλλά συγχρόνως επηρέασαν τους Έλληνες με τον σπουδαίο πολιτισμό τους. Έτσι την αρχή της τελευταίας προ Χριστού χιλιετηρίδας στην ανατολική μεσόγειο οι ελληνικές με τις σημιτικές φυλές είχαν ήδη αναμιχθεί πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Οι Έλληνες και οι Σήμιτες λάτρευαν κοινούς θεούς.

 Εκατοντάδες χρόνια αργότερα, την εποχή του βασιλιά Ιωσία, βρήκαν οι Ιουδαίοι το βιβλίο του νόμου. Η βίβλος αναφέρει ότι “προσέταξε ο βασιλεύς εις πάντα τον λαόν, λέγων, κάμετε το πάσχα εις Κύριον τον Θεόν σας, κατά τω γεγραμμένον εν τω βιβλίο τούτο της διαθήκης. Βεβαίως δεν έγινε τοιούτον πάσχα από των ημερών των κριτών οίτινες έκριναν τον Ισραήλ, ουδέ εν πάσαις τας ημέραις των βασιλέων του Ισραήλ και των βασιλέων του Ιούδα, οποίον έγινε προς τον Κύριον εν Ιερουσαλήμ το πάσχα τούτο, κατά το δέκατον όγδοων έτος της βασιλείας του Ιωσία.

 Αφήρεσεν ο Ιωσίας και τους ανταποκριτάς των δαιμόνων και τους μάντεις και τα ξόανα και τα είδωλα και πάντα τα βδελύγματα τα οποία εφαίνοντο εν τη γη του Ιούδα και εν Ιερουσαλήμ, δια να εκτελέσει τους λόγους του νόμου τους γεγραμμένους εν τω βιβλίω το οποίο εύρηκε ο Χελκίας, ο ιερεύς εν τω οίκω του Κυρίου”.

 Αυτά αναφέρονται στο “Βασιλειών Β΄”, το βιβλίο της παλαιάς διαθήκης. Τα όσα συνέβησαν επί της βασιλείας του Ιωσία, αναφέρονται και στο βιβλίο της παλαιάς διαθήκης, το “Χρονικών Β΄”. Εκεί αναφέρεται πιο περιληπτικά η νέα γιορτή του Πάσχα που γιορτάζεται την δεκάτη τετάρτη του πρώτου μηνός. Το Χρονικό Β΄ βεβαιώνει ότι τέτοιο Πάσχα δεν έγινε από τον καιρό του Σαμουήλ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι Κριτές έκαμαν τέτοιου είδους εορτή.

 Ο βασιλιάς Ιωσίας εφονεύθηκε από τον Αιγύπτιο Φαραώ Νεχαώ, εφόσον ακολουθούσε αντιαιγυπτιακή πολιτική. Ο Φαραώ έκανε πρώτα βασιλιά της Ιερουσαλήμ τον Ιωάχαζ και μετά τον αδελφό του τον Ιωακείμ. Όταν βασίλευε ο Ιωακείμ εμφανίσθηκε ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβουδογονόσορας ο οποίος κατέλαβε την πόλη και μετέφερε την οικογένεια του Ιωακείμ στην Βαβυλώνα, αφήνοντας ως βασιλιά τον Σεδεκία.

 Εκείνη την εποχή έδρασε ο προφήτης Ιερεμίας οποίος δεν υπερασπιζόταν τους Ιουδαίους που ήταν φίλοι των Αιγυπτίων αλλά τους φίλους των Χαλδαίων. Ο βασιλιάς Σεδεκίας, παρόλο που τοποθετήθηκε μετά τον Ιωακείμ στον θρόνο της Ιερουσαλήμ, αποστάτησε στον Φαραώ ελπίζοντας στην βοήθεια του και κατηγόρησε βέβαια τον προφήτη Ιερεμία ότι έχει ταχθεί με τους Χαλδαίους. “Και είπεν ο Ιερεμίας, ψεύδος είναι, εγώ δεν προσφεύγω προς τους Χαλδαίους. Πλην δεν ήκουσαν αυτόν ..και ωργίσθησαν οι άρχοντες κατά του Ιερεμίου και επάταξαν αυτόν και εφυλάκισαν αυτόν”.

 Ο Ιερεμίας όμως προφητεύει: ¨Και τώρα εγώ έδωκα πάντας τούτους τους τόπους εις την χείρα του Ναβουδοχονόσορ, βασιλέως της Βαβυλώνος, του δούλου μου. Ιδού το στράτευμα του Φαραώ το εξελθόν προς βοήθειαν υμών θέλει επιστρέψει εις την γην αυτού, την Αίγυπτο, και οι Χαλδαίοι θέλουσιν επαναστρέψει και πολεμήσει κατά της πόλεως ταύτης και θέλουσι κυριεύσει αυτήν και κατακαύσει αυτήν εν πυρί.¨ (Ιερ. ΚΖ,6-9) Έλεγε μάλιστα πως όποιος κάθεται στην πόλη της Ιερουσαλήμ θέλει να εξολοθρευτεί από μαχαίρας και πείνης και υπό λοιμού αλλά όποιος εξέλθη μετά των Χαλδαίων θέλει ζήσει και η ζωή αυτού θέλει είναι ως λάφυρο εις αυτόν, αυτά λέγει ο Κύριος. Η πόλις θέλει εξάπαντος παραδοθεί εις την χείρα του βασιλέως της Βαβυλώνος και θέλει κυριεύσει αυτήν.

 «Και είπον οι άρχοντες προς τον βασιλέα, ας θανατωθεί παρακαλούμεν ο άνθρωπος τούτος, διότι δυσκολεύει με τις προφητείες του το έργο των πολεμιστών, διότι ο άνθρωπος αυτός δεν θέλει το καλό της πόλεως αλλά το κακό».

 Ο βασιλιάς Σεδεκίας επισκέφθηκε τον Ιερεμία και του είπε: «Εγώ φοβούμαι τους Ιουδαίους οι οποίοι κατέφυγαν προς τους Χαλδαίους, μήποτε με παραδώσωσι στην χείρα αυτών και με εμπέξωσι. Και είπεν ο Ιερεμίας, δεν θέλουσι σε παραδώσει. Υπάκουσον παρακαλώ εις την φωνή του Κυρίου». (Ιερ. ΛΗ 19)

 Το 587 π.Χ. ο Ναβουδοχονόσορας βρίσκεται έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Η Ιερουσαλήμ επορθήθη και ο Ιερεμίας βρισκόταν ακόμη στην φυλακή. Η δικαίωση του Ιερεμία σήμανε το τέλος του βασιλείου της Ιουδαίας και του ναού του Σολομώντος. Ο λαός που κάποτε επέστρεψε από την Αίγυπτο, αναγκάστηκε να μετακομίσει πάλι βόρεια, μέχρι την Μεσοποταμία. Οι Χαλδαίοι τύφλωσαν τον βασιλιά Σεδεκία και σκότωσαν τα παιδιά του.

3) Η ορθόδοξη παράδοση των Ιουδαίων της Αιγύπτου

 Ο Ιερεμίας διέφυγε όμως με μερικούς πολίτες στην Αίγυπτο, στην νήσο της Ελεφαντίνης όπου υπήρχε μια παροικία Ιουδαίων. Ο Ιερεμίας συνέχισε το κήρυγμα του στην Αίγυπτο λέγοντας: ¨Ζη ο Κύριος ο Θεός, Ιδού, εγώ θέλω επαγρυπνεί επ΄αυτούς εις κακόν και ουχί εις καλόν, και πάντες οι άνδρες του Ιούδα οι εν τη γη της Αιγύπτου θέλουσι καταναλωθεί εν μαχαίρα και εν πείνει εωσού εκλείψωσιν. Ούτω λέγει ο Κύριος, Ιδού εγώ θέλω παραδώσει τον Φαραώ Ουαφρή, βασιλέα της Αιγύπτου εις την χείρα των εχθρών αυτού, καθώς παρέδωκα τον Σεδεκίαν βασιλέα Ιούδα εις την χείρα του Ναβουδοχονόσορ βασιλέως της Βαβυλώνος.¨ (Ιερ.ΜΔ΄,27,30)

 Ο Φαραώ Ουαφρής, είναι ο Φαραώ Απρίης του Ηροδότου, ο οποίος αργότερα νικήθηκε από τον γιο του Πέρση βασιλιά Κύρου, τον Καμβύση. Ο Καμβύσης κατέστρεψε τους ναούς και τα αγάλματα των Αιγυπτίων. Στην Αίγυπτο υπήρχε ένας αρχαίος Ιουδαϊκός ναός στην νήσο Ελεφαντίνη. Οι Ιουδαίοι λάτρευαν εκεί τον Γιαχού και την γυναίκα του, την Ασταρώθ. Όταν οι Πέρσες διώχθηκαν από την Αίγυπτο οι ιερείς κατέστρεψαν το ναό των Ιουδαίων της νήσου Ελεφαντίνης εξαιτίας της φιλοπερσικής στάσης τους.

 Ο Ιερεμίας όταν βρίσκεται στην Αίγυπτο κλαίει για την Ιερουσαλήμ και γράφει ένα βιβλίο της αγίας γραφής που ονομάζεται ¨θρήνοι¨ αλλά προφητεύει όμως κακά και για τους Φιλισταίους, το υπόλοιπο της νήσου Κρήτης, για να απαλύνει ίσως τον καημό του. (Ιερ. ΜΖ΄4) ¨Διότι ο Κύριος θέλει αφανίσει τους Φιλισταίους το υπόλοιπο της νήσου Καφθόρ.¨

 Ο προφήτης Ιερεμίας, μόλις έφθασε στην Αίγυπτο άρχισε να απειλεί τους εκεί Ιουδαίους με εξολόθρευση επειδή λάτρευαν τη θεά των ουρανών. ¨Θέλουσι πέσει εν μαχαίρα, θέλουσι καταναλωθεί εν πείνει από μικρού έως μεγάλου¨, τους προειδοποιεί ο προφήτης. Είναι αξιοπρόσεχτο πως απαντάνε οι Ιουδαίοι της Αιγύπτου, ότι θα συνεχίσουν να θυμιάζουν στην βασίλισσα των ουρανών όπως έκαναν και στις πλατείες της Ιερουσαλήμ.

 ¨Περί του λόγου τον οποίον ελάλησας προς ημάς εν ονόματι Κυρίου, δεν θέλομε σου ακούσει, αλλά θέλομεν εξάπαντος κάμνει παν πράγμα εξερχόμενον εκ του στόματος ημών, διά να θυμιάζωμεν εις την βασίλισσαν του ουρανού και να κάμνωμεν σπονδάς εις αυτήν, καθώς εκάμνομεν, ημείς και οι πατέρες ημών, οι βασιλείς ημών και οι άρχοντες ημών, εν ταις πόλεσι του Ιούδα και εν ταις πλατείαις της Ιερουσαλήμ και εχορταίνομεν άρτον και διεκείμεθα καλώς και κακό δεν εβλέπομεν¨.

 Αυτό είναι το εδάφιο του Ιερεμία, (ΜΔ,17) από το Εβραϊκό κείμενο. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι η ελληνική μετάφραση των Ο΄, γράφει όπου ¨διακείμεθα καλώς¨, ¨και εγενόμεθα χρηστοί¨. 

 Η βασίλισσα των ουρανών λατρευόταν με διάφορα ονόματα και μορφές από όλους τους λαούς της Μεσογείου. Λατρευόταν και από τους Ιουδαίους ως η πλατυτέρα των ουρανών, ως ενδοξοτέρα των Σεραφείμ και μεγαλυτέρα των Χερουβείμ, όπως μέχρι σήμερα λατρεύεται η μεγάλη Παναγία Θεότητα.

 Στα ιερά της Ίσιδος ή Αθηνάς οι γυναίκες των αρχαίων πήγαιναν σέρνοντας το σώμα τους ή προχωρώντας με τα γόνατα, όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα. Ποτέ όμως δεν θυσίαζαν αίμα στην μητέρα των θεών. Θυμίαζαν μόνο και πρόσφεραν καρπούς και φρούτα στο ναό της. Στο τέμπλο του ναού κρεμούσαν χρυσά ή ασημένια ομοιώματα ματιών, ποδιών ή χεριών, ανάλογα με το μέρος του σώματος που επιθυμούσαν να θεραπεύσουν, όπως ακριβώς τα σημερινά τάματα. Στην Αίγυπτο τα χαρίσματα αυτά τα ονόμαζαν κουμάσια.

 Είναι αλήθεια ότι η λατρεία της Παναγίας δεν ξεκίνησε τον πέμπτο αιώνα, μετά την σύνοδο της Νίκαιας που νομιμοποίησε την λατρεία Της ως Θεομήτωρ. Η απόφαση αυτή των Χριστιανών επισκόπων πάρθηκε κάτω από την πίεση του λαού που δεν μπορούσε να δεχτεί μια καινούργια εγκεφαλική θρησκεία, στερημένη εντελώς από όσα ως τότε θεωρούσαν ιερά. Τα ευαγγέλια όχι μόνο δεν προωθούν την λατρεία της Μαρίας ως θεομήτωρ αλλά υπακούοντας στα αυστηρά Φαρισαϊκά πρότυπα την υποβιβάζουν σε μία απλή ¨γυνή¨ που προσπαθεί να εκλογικεύσει τον γιο της. Γι΄αυτό υπήρξαν αντιδράσεις και κάποιοι υποστήριξαν ότι έπρεπε να λατρευτεί ως Χριστομήτωρ. Πολύ αργότερα η λατινική εκκλησία ψήφισε και την λεγόμενη άμωμη σύλληψη της Παναγίας.

 Η λατρεία της Μαρίας ως Παναγίας και Πλατυτέρας των ουρανών αντιστοιχεί στην μεγάλη Μητέρα των εθνικών, τέτοια που δεν προφήτευσε ο Ησαΐας ¨ίνα πληρωθεί το ρηθέν¨, όπως συνεχώς γράφει ο Ματθαίος. Η Παναγία Μαρία είναι μια γυναίκα θνητή, που γεννάει αθάνατο παιδί, όπως η Σεμέλη τον Διόνυσο. Η Σεμέλη είναι το κλήμα της αμπέλου, ο δε Διόνυσος ο κάθε χρόνο καινούριος βλαστός, εκ του οποίου τα σταφύλια και ο οίνος της θείας κοινωνίας.

 Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αρχαία ιουδαϊκή παράδοση που αναβιώνει στην Χριστιανική λατρεία αλλά και η Χριστιανική θεολογία στο σύνολο της είναι ειδωλολατρική και όχι Φαρισαϊκή. Το αραμαϊκό πνεύμα της βίβλου δεν ταιριάζει στο πνεύμα της θρησκείας του Χριστού αλλά κατά κανόνα αντιφάσκει με αυτό.

4) Ο Χριστός βασιλιάς των Περσών Κύρος, και η χείρα του Μαρδούχ

 Το κεφάλαιο ΜΕ΄ του Ησαΐα, μεταφρασμένο εκ των θείων αρχετύπων, ξεκινάει με την παρακάτω γραφή: ¨Ούτω λέγει Κύριος προς τον κεχρισμένον αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιά χείρα εκράτησα δια να υποτάξω τα έθνη.¨ Το αντίστοιχο ελληνικό κείμενο των εβδομήκοντα αναφέρει: ¨Ούτω λέγει ο Κύριος ο Θεός τω χριστώ μου Κύρω, ου εκράτησα της δεξιάς επακούσαι έμπροσθεν αυτού έθνη.¨ Ο χριστός λοιπόν γίνεται κεχρισμένος στην νεώτερη μετάφραση. Τον όρο κεχρισμένος του Γιαχβέ χρησιμοποιούν σήμερα αρκετοί Διαμαρτυρόμενοι Χριστιανοί και για τον Ιησού.

 Βεβαίως έχρισε τον Πέρση βασιλιά Κύρο ο Κύριος, αλλά όπως ομολογεί ο Ησαίας εκράτησε και την δεξιά του χείρα. Γνωρίζουμε βέβαια τι σημαίνει αυτή η χειραψία. Στον ναό της Βαβυλώνος υπήρχε το άγαλμα του Μαρδούχ, του μεγάλου τους θεού του οποίου ο νέος βασιλιάς όφειλε να κρατήσει την δεξιά χείρα. Έτσι είχε κάνει και ο Ναβουδοχονόσορας όταν στέφθηκε βασιλιάς των Χαλδαίων στην Βαβυλώνα. Ο βασιλιάς εισέρχεται στο ναό του υψίστου των θεών, πλησιάζει το άγαλμα του, (ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι είχε ύψος που έφτανε τα έξι μέτρα) και πιάνει το χέρι του θεού, όπως αναφέρουν τα κείμενα που έχουν βρεθεί στην Βαβυλώνα. Η χείρα του Μαρδούχ ήταν ομολογουμένως μακρά.

 Εξήντα έξι χρόνια μετά την χειραψία του Ναβουδοχονόσορα, οι Πέρσες κατέλαβαν την Ασσυριακή αυτοκρατορία και ο Κύρος οδηγήθηκε στον ναό του Μαρδούχ για να πιάσει τη δεξιά του θεού και να αναγνωρισθεί βασιλιάς από τους Χαλδαίους της Βαβυλώνας. Αργότερα όμως ο βασιλιάς Ξέρξης έβγαλε το άγαλμα από τον ναό, σκοτώνοντας τον ιερέα που του απαγόρευε να το μετακινήσει.

 Το 538 π.Χ. ο πρώτος βασιλιάς των Περσών Κύρος και ιδρυτής της Περσικής αυτοκρατορίας, επέτρεψε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Ο κεχρισμένος Κύρος υπήρξε ο σωτήρας και ευεργέτης των Ιουδαίων. Ιδού πως ξεκινάει το βιβλίο του Εσδρα της Αγίας Γραφής: ¨Και εν τω πρώτω έτει Κύρου του βασιλέως της Περσίας, δια να πληρωθεί ο λόγος του Κυρίου, ο διά στόματος του Ιερεμία, διήγειρεν ο Κύριος το πνεύμα του Κύρου του βασιλέως της Περσίας, και διεκύρηξε δι΄όλου του βασιλείου αυτού, και μάλιστα εγγράφως, λέγων, Ούτω λέγει ο Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας, πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Κύριος ο Θεός του ουρανού και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ ήτις είναι εν τη Ιουδαία.¨

 ¨Και εξήγαγεν ο βασιλεύς Κύρος τα σκεύη του οίκου του Κυρίου, τα οποία ο Ναβουδοχονόσορ είχε φέρει από Ιερουσαλήμ και θέσει αυτά εν τω οίκω του θεού αυτού και εξήγαγε ταύτα Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας διά χειρός του Μιθρεδάθ του θησαυροφύλακος¨. Ο Μιθρεδάθ, δηλαδή ο Μιθριδάτης ανεβίβασε πάντα τα σκεύη, αργυρά και χρυσά μετά των αιχμαλώτων των αναβιβασθέντων εις Ιερουσαλήμ.

 Έτσι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι για να κτίσουν τον νέο τους ναό στον Γιαχβέ, τον γνωστό ως ναό του Ζοροβάβελ. Μεταξύ των Ιουδαίων που επέστρεψαν ήταν ο αρχιερέας Ζοροβάβελ, ο Ιησούς, ο Μαροδοχαίος και ο Καδμιήλ. ¨Και πας ο λαός ηλάλαξαν αλαλαγμόν μέγαν, υμνούντες τον Κύριο δια την θεμελίωσιν του οίκου του Κυρίου.¨

 Ωστόσο παρουσιάστηκαν προβλήματα γιατί όταν οι κάτοικοι της Παλαιστίνης, οι εχθροί του Ιούδα όπως αναφέρει η γραφή, είδαν ότι οι υιοί της αιχμαλωσίας χτίζουν το ναό, ζήτησαν να συμμετέχουν κι εκείνοι στην οικοδόμηση, διότι από παλιά θυσίαζαν στον ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Ζοροβάβελ όμως και οι αρχηγοί των πατριών του Ισραήλ, είπον προς αυτούς, ουδέ κοινόν εις εσάς και εις εμάς, ώστε να οικοδομήσετε οίκο εις τον θεό μας, εμείς μόνοι μας θα οικοδομήσουμε το ναό όπως μας προσέταξε ο Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας.

 Ο λαός της γης εμπόδιζε λοιπόν τους Ιουδαίους να αναγείρουν τον ναό. Όλα αυτά αναφέρονται στο βιβλίο του Έσδρα, το θέμα του οποίου είναι η οικοδόμηση του νέου ναού της Ιερουσαλήμ. Βέβαια η ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα μας δίνει δύο βιβλία του Έσδρα. Και τα δύο βιβλία αναφέρονται στα ίδια ακριβώς γεγονότα. Οι Αλεξανδρείς λόγιοι βρήκαν προφανώς δύο διαφορετικά κείμενα, από διαφορετικές παραδόσεις και τα μετέφρασαν και τα δύο. Άλλωστε η παλαιά διαθήκη συμπεριλαμβάνει πολλές αντιφατικές παραδόσεις και αυτό οφείλεται στην συλλογή των Αλεξανδρινών, οι οποίοι ήταν αμμέτοχοι στις έχθρες των λαών που κατοικούσαν την Παλαιστίνη.

 Έτσι συνετελέσθη ο ναός ¨διά προστάγματος Κυρίου Θεού Ισραήλ, και μετά γνώμης του Κύρου και Δαρείου και Αρταξέρξου βασιλέων Περσών, συνετελέσθη ο οίκος ο άγιος έως τρίτης και εικάδος μηνός Αδάρ του έκτου έτους βασιλέως Δαρείου.¨

 «Ο Έσδρας τα κατάφερε να γίνει φίλος του βασιλιά της Περσίας Αταρξέρξη (465-424) κι έχοντας την εύνοια του πήρε την άδεια και ήρθε στην Ιερουσαλήμ (458) μαζί με άλλους διανοούμενους Ιουδαίους, και καταρτίζοντας ένα μεγάλο συνεργείο ανασύνταξε και δημοσίεψε το Νόμο. Η εργασία αυτή, στην οποία είχε συνεργάτη το Νεεμία αποτελεί σταθμό στην ιστορία του Ισραήλ . ..Οι Ιουδαίοι της αιχμαλωσίας, όχι μόνο οι πιο πολλοί ξέχασαν την πατρίδα και την θρησκεία τους, αλλά ακόμη ξέμαθαν την γλώσσα που μιλούσαν πριν την εξορία, δηλαδή την παλαιοεβραϊκή, και από τότε δεν την ξαναμίλησαν. Η νέα τους γλώσσα ήταν η αραμαϊκή που την έμαθαν καλά τα χρόνια της της αιχμαλωσίας τους και η οποία σιγά σιγά έγινε η κοινή γλώσσα όλων των Εβραίων της Παλαιστίνης», αναφέρει ο Γιάννης Κορδάτος. (Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, σελ.76)

 Το ιερατείο που στήθηκε τον καιρό της βασιλείας των Περσών συγκεντρώθηκαν τα βιβλία της παλαιάς διαθήκης, γιατί τα ιερά κείμενα είχαν χαθεί κατά την εξορία στην Βαβυλώνα. Η θρησκεία που διδάσκεται από τον Έσδρα και η μεταρρύθμιση για την οποία έγινε γνωστός, γίνεται φυσικά από την καθοδήγηση των Περσών. Όπως γράφει ο Ντανιέλ Ροπς, στο βιβλίο του για την καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού, “το σχήμα των γραμμάτων του αρχαίου αλφαβήτου έμοιαζε κατά περίεργο τρόπο με του ελληνικού, που είχε την ίδια προέλευση, με μια βασική ωστόσο διαφορά, έγραφαν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Ορισμένα γράμματα, όπως το Δέλτα, το Γάμα και το Θήτα, ήταν σχεδόν όμοια. Λίγο καιρό όμως πριν το Χριστό κι έπειτα από πολλές ζωηρές συζητήσεις από τους ραβίνους, το αρχαίο αλφάβητο που το συναντάμε στα χειρόγραφα της νεκράς θάλασσας, το είχε αντικαταστήσει, εκτός από τους Σαμαρείτες, με ένα άλλος αραμαϊκής προέλευσης, που δεν είναι άλλο από το σημερινό τετράγωνο αλφάβητο της σημερινής εβραϊκής γλώσσας”.

 Οι Σαμαρείτες λοιπόν και οι ελληνιστές Ασαμωναίοι επέμεναν στην αρχαία εβραϊκή κληρονομιά και όχι οι “υποκριτές” Φαρισαίοι. Οι κάτοικοι της Παλαιστίνης και οι αρχαίοι Ιουδαίοι λάτρευσαν πολλούς θεούς και τα είδωλα όπως όλοι οι Έλληνες και οι βάρβαροι. Οι Φοίνικες, οι Φιλισταίοι, οι Εβραίοι και οι άλλοι Χαναναίοι, αν και μιλούσαν σημιτικές γλώσσες είχαν και αγάλματα και ιερατεία παρόμοια των Αιγυπτίων και των Ελλήνων. Οι Φιλισταίοι που θεωρούνται ότι έχουν ελληνική καταγωγή, μετέδωσαν πολλές ελληνικές λέξεις στους Ιουδαίους αλλά και οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν τα σημιτικά ονόματα των θεών.

 Οι βόρειοι ποιμενικοί λαοί των Σκυθών και των Περσών δεν έχουν όμως αγάλματα όπως παραδίδει και ο Ηρόδοτος. Ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης και ο Δαρείος είναι γνωστοί ως καταστροφείς των αγαλμάτων. Η αραμαϊκή παράδοση των Περσών που επιβλήθηκε στους Ιουδαίους της Βαβυλώνας δεν είχε καμία σχέση με τον αρχαίο Ιουδαϊκό λαό. Ο Ιώσηπος όμως εμφανίζει τους Σαμαρείτες ως αλλόφυλους και γράφει ότι είναι Χουθαίοι και όχι Ιουδαίοι. Ο Έσδρας γράφει ότι οι Ιουδαίοι που επέστρεψαν από την Βαβυλώνα αναγκάστηκαν να χωρίσουν τις γυναίκες που είχαν παντρευτεί και να διώξουν τα παιδιά που είχαν γεννηθεί από παράνομους γάμους. Είναι βέβαια αστείο να ισχυρίζεται κανείς ότι μετά από εβδομήντα χρόνια συμβίωσης με Βαβυλώνιες γυναίκες, οι Ιουδαίοι του Έσδρα ενδιαφέρθηκαν να καθαρίσουν την γενιά τους.

 Οι Ιουδαίοι του Έσδρα, δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαιότερους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ και της Αιγύπτου. Η παράδοση του Έσδρα περιφρονεί το βασίλειο του Ισραήλ και ενδιαφέρεται μόνο για το βασίλειο του Ιούδα. Τα δύο βασίλεια ήταν ενωμένα μόνο όταν βασίλευαν ο Δαβίδ και ο Σολομώντας. Έπειτα χωρίσθηκαν ξανά σε δύο διαφορετικά κράτη και ενώθηκαν μόνο την εποχή των Ασαμωναίων βασιλιάδων.

 Το βασίλειο του Ισραήλ κυριεύτηκε από τον Ασσύριο βασιλιά Σαργών και η πρωτεύουσα του η Σαμάρεια καταστράφηκε μετά από τρία χρόνια πολιορκίας το 721 π.Χ. Οι Ισραηλίτες εξοντώθηκαν και 23.000 από αυτούς μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Ασσυρία. Η παράδοση των Ισραηλιτών όμως δεν έχει ενδιαφέρον για τους Ιουδαίους του Έσδρα. Η εξορία τους δεν προκαλεί καμία θλίψη και οι κάτοικοι της Σαμάρειας, της πρωτεύουσας του Ισραήλ, περιφρονούνται από τους φιλοπέρσες Ιουδαίους.

 Ο Φλάβιος Ιώσηπος υποστηρίζει ότι οι Σαμαρείτες δεν έχουν καμία σχέση με τον λαό των Εβραίων επειδή οι Σαμαρείτες δεχόταν πως μόνο τα πέντε πρώτα βιβλία της βίβλου μετέφεραν την γνήσια Μωσαϊκή παράδοση και όχι όσα γράφτηκαν έπειτα από τους Ιουδαίους του βασιλιά Ιωσία και του Εσδρα. Άλλωστε οι Σαμαρείτες έγραφαν ακόμη και μιλούσαν μια αρχαιότερη εβραϊκή γλώσσα και όχι τα αραμαϊκά των Περσών.

5) Ο Αλέξανδρος Α΄ ο  Μακεδών και οι Πέρσες.

Νόμισμα Αλεξάνδρου Α΄ του Μακεδόνα

 Ο Αλέξανδρος Α΄ ήταν ο έβδομος βασιλέας Μακεδόνων γιος του Αμύντα, του Αλκέτα, του Αεροπού, του Φιλίππου, του Αργαίου, του Περδίκα του πρώτου βασιλέα των Ελλήνων Μακεδόνων, απογόνου του Καράνου, του Τημένου, του Ύλα, του Ηρακλή, του Δία. Τα νομίσματα της βασιλείας του Αλεξάνδρου εικόνιζαν τον σταυρό από την μία όψη, όπως και των περισσοτέρων ελληνικών πόλεων της εποχής. Το όνομα του γράφεται στα νομίσματα στα ελληνικά, ΑΛΕΧΑΝΔΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ.

 Όταν βασίλευε ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Αμύντας, έφθασαν οι άγγελοι από την Περσία, σταλμένοι από τον στρατηγό Μεγάβαζο ζητώντας γη και ύδωρ για τον βασιλιά Δαρείο. Ο βασιλιάς Αμύντας έστρωσε πλούσιο τραπέζι και τους υποσχέθηκε πως θα έδινε γη και ύδωρ στον Ασιάτη βασιλιά. Οι Πέρσες μόλις είδαν το τραπέζι στρωμένο, αναρωτήθηκαν που βρίσκονται οι γυναίκες. Στην Περσία, εξήγησαν οι αγγέλοι, έχουμε το έθιμο να βάζουμε τις γυναίκες απέναντι μας όταν τρώμε. Κάτι τέτοιο ήταν πρωτόγνωρο για τους Έλληνες που δεν συνήθιζαν να παίρνουν τις γυναίκες μαζί τους στα συμπόσια. Ωστόσο ο βασιλιάς Αμύντας τους έκανε την χάρη.

 Όταν οι Πέρσες έφαγαν και ήπιαν, άρχισαν να πειράζουν τις γυναίκες. Η συμπεριφορά τους πρόσβαλε τον Αλέξανδρο, το γιο του βασιλιά και μόλις οι Πέρσες πήγαν για ύπνο, η παρέα του νεαρού πρίγκιπα όρμηξε στα υπνοδωμάτια και τους έσφαξε. Έπραξαν τότε όπως οι ακριβώς οι Σπαρτιάτες και όπως οι Αθηναίοι, οι οποίοι συγκεκριμένα πέταξαν τους Πέρσες μέσα σε ένα πηγάδι λέγοντας τους να λάβουν από εκεί γη και ύδωρ.

 Η στάση του Αλεξάνδρου κατανοείται σήμερα από τους Έλληνες. Ποιός δεν θα εκνευριζόταν από την συμπεριφορά των Περσών. Δεν γίνεται όμως το ίδιο εύκολα κατανοητή η στάση του Αβραάμ, όπως αυτή περιγράφεται στη βίβλο. (Γένεσις ΙΒ΄ 10,20) Ο Αβραάμ φτάνει στην Αίγυπτο όπου τον υποδέχεται ο Φαραώ. Επειδή η γυναίκα του η Σάρα είναι όμορφη, ο Αβραάμ φοβάται ότι θα τον σκοτώσουν για να την πάρουν. Συμβουλεύει λοιπόν την Σάρα να πει πως είναι αδερφή του.

 “Ιδόντες δε οι Αιγύπτιοι ότι η αδερφή του Αβραάμ ήταν καλή σφόδρα, την πήγανε στον οίκο του Φαραώ κι έτσι έγιναν στον Αβραάμ πρόβατα και μόσχοι και όνοι και παίδες και παιδίσκες και ημίονοι και κάμηλοι, με αυτή ακριβώς την σειρά, όπως γράφει η βίβλος. Όμως ο Φαραώ κατάλαβε πως κάτι συνέβη που δεν άρεσε στον θεό και κάλεσε την Σάρα λέγοντας της: γιατί μου είπες ότι είσαι αδερφή του Αβραάμ ενώ ήσουν γυναίκα του; Έτσι τους έδιωξε ο Φαραώ από την Αίγυπτο.

 Ευρισκόμενος πάλι ο Αβραάμ εν Γεράροις, είπε ξανά περί της Σάρας της γυναικός αυτού, ότι αδελφή μου εστίν, εφοβήθη γαρ ειπείν ότι γυνή μου εστί, μη ποτέ αποκτείνωσιν αυτόν οι άνδρες της πόλεως δι΄αυτήν. Απέστειλε δε Αβιμέλεχ βασιλέας της πόλεως και έλαβε την Σάραν. Επισκέφθηκε όμως ο θεός την νύκτα τον Αβιμέλεχ και του είπε ότι επρόκειτο να πεθάνει εξαιτίας της γυναίκας του Αβραάμ. Ο βασιλιάς διαμαρτυρήθηκε φυσικά στον Αβραάμ, ο οποίος του είπε: “και γαρ αληθώς αδελφή μου εστίν εκ πατρός, αλλ΄ουκ εκ μητρός, εγεννήθη δε μοι εις γυναίκα”.

 “Ελαβε δε ο Αβιμελέχ χίλια δίδραχμα και πρόβατα και μόσχους και παίδας και παιδίσκας και έδωκε τω Αβραάμ και απέδωκεν αυτώ Σάρραν την γυνή αυτού. ..Την δε Σάρραμ είπεν, ιδού δέδωκα χίλια δίδραχμα τω αδελφώ σου, ταύτα έσται εις την τιμή του προσώπου σου”.

 Και γράφω αυτά περί των γυναικών όχι για να μάθουμε την τιμή του προσώπου της Σάρας, της αδερφής και γυναικός του Αβραάμ, αλλά γιατί οι Πέρσες διέδωσαν στην ανατολή την αραμαϊκή γλώσσα και όπως αναφέρει η βίβλος, Αραμαίος ήταν ο Αβραάμ.

 Το τρίτο κεφάλαιο του Έσδρα Α΄ της βίβλου των Ο΄, αναφέρει πως οι τρεις σωματοφύλακες του Πέρση βασιλιά Κύρου έγραψαν από ένα λόγο, ώστε να κρίνει ο βασιλιάς τον σοφότερο. “Ο εις έγραψεν, υπερισχύσει ο οίνος, ο έτερος έγραψεν, υπερισχύσει ο βασιλεύς, ο τρίτος έγραψεν, υπερισχύσουσιν αι γυναίκες, υπέρ δε πάντα νικά η αλήθεια.. Ο δε τρίτος ο είπας περί των γυναικών και της αληθείας, ούτος εστί Ζοροβάβελ, ο οποίος ήρξατο λαλείν: άνδρες ...τις ουν δεσπόζων αυτών ή τις ο κυριεύων αυτών; ουχ αι γυναίκες; αι γυναίκες εγέννησαν τον βασιλέα και πάντα τον λαό, ο οποίος κυριεύει επί της θαλάσσης και επί της γης και εξ αυτών εγένοντο και αύται εξέθρεψαν αυτούς τους φυτέωαντας τους αμπελώνας, εξ ων ο οίνος γίνεται και αύται ποιούσι τας στολάς των ανθρώπων και ου δύνανται οι άνθρωποι χωρίς των γυναικών είναι, εάν δε συνάγωσιν χρυσίον και αργύριον και παν πράγμα ωραίον και ίδωσι γυναίκα μίαν καλήν τω είδει και τω κάλλει, ταύτα πάντα αφέντες, εις αυτήν εκκέχηναν και χάσκοντες το στόμα θεωρούσιν αυτήν”. Τέτοια ήταν η σοφία του Ζοροβάβελ, του πρώτου αρχιερέα του νέου ναού της Ιερουσαλήμ.

 Ο πατέρας της ιστορίας, ο Ηρόδοτος, αναφέρει ότι οι Πέρσες εξαιτίας των γυναικών επιτέθηκαν στους Έλληνες. “Οι Πέρσες ιστορικοί”, γράφει ο Ηρόδοτος, “λένε ότι αίτιοι της ελληνοπερσικής διαμάχης ήσαν οι Φοίνικες, που ήρθαν από την Ερυθρά λεγομένη θάλασσα, και εγκαταστάθηκαν στην Μεσόγειο όπου επιδόθηκαν στο εμπόριο. Αυτοί λοιπόν σε ένα ταξίδι τους στο Αργος, την πόλη που ήταν εκείνο τον καιρό η μεγαλύτερη της Ελλάδος, έκλεψαν την κόρη του βασιλιά Ινάχου. Μερικοί Έλληνες πήγαν στην Τύρο της Φοινίκης κι έκλεψαν την κόρη του βασιλιά, την Ευρώπη. Οι απαγωγείς λένε πως ήταν Κρήτες”. Αργότερα οι Έλληνες διέπραξαν κι άλλο αδίκημα γιατί πήγαν στον Πόντο κι έκλεψαν την κόρη του βασιλιά της Αίας, την Μήδεια. Αρχηγός αυτής της επονομαζόμενης αργοναυτικής εκστρατείας, όπως γνωρίζουμε ήταν ο Ιάσων. Από την γενιά της Μήδειας προήλθαν οι Μήδοι, οι οποίοι ήταν η βασιλική φυλή των Περσών.

 Ακολούθησε η κλοπή της Ελένης του Μενελάου από τον Πάρη του Πριάμου και ο Τρωϊκός πόλεμος, ο οποίος ήταν και η αρχή της έχθρας μεταξύ των Περσών και των Ελλήνων. Αυτά γράφει ο Ηρόδοτος στις πρώτες σελίδες της ιστορίας του, που έχει το όνομα Κλειώ.

 Όταν βασίλευε στην Ρώμη ο Νέρωνας, έγινε ένας μεγάλος σεισμός στην Κρήτη, ώστε κατέρρευσε ο τάφος ενός αρχαίου Κνώσιου, του Δίκτη. Στον τάφο αυτό βρέθηκαν βιβλία γραμμένα σε πινακίδες, στο Φοινικικό αλφάβητο. Αυτά μεταγράφηκαν στο Αθηναϊκό αλφάβητο, αφού η γλώσσα τους ήταν ελληνική, και στα έστειλε στον Νέρωνα. Όπως αποδείχτηκε ήταν ένα χρονικό του Τρωϊκού πολέμου, το οποίο σήμερα διασώζεται μόνο στην λατινική γλώσσα!

 Το βιβλίο του Δίκτη, ονομάζεται εφημερίδα του Τρωϊκού πολέμου και περιγράφει όλα τα Ομηρικά γεγονότα. Ο Δίκτης ήταν ήταν αυτόπτης μάρτυρας των Τρωϊκών, και σύντροφος του Ιδομενέα! Στην εισαγωγή του ο καθηγητής Γιώργης Γιατρομανωλάκης αναφέρει πως ένα χαρακτηριστικό της εξιστόρησης του Δίκτη, είναι ο αυξημένος ρόλος των γυναικών. Σύμφωνα λοιπόν με τον Δίκτη ο πόλεμος έγινε επειδή ο Αλέξανδρος ο Φρύγας (Πάρης), έκλεψε την Ωραία Ελένη.

 Υπάρχει ακόμη μία ιστορία για την άλωση της Τροίας, γραμμένη στα λατινικά, του Φρύγα Δάρητα, η οποία ξεκινάει με την Αργοναυτική εκστρατεία του Ιάσωνα, προσφέροντας έτσι την δικαιολογία που χρειαζόταν ο Αλέξανδρος Πάρης για να κλέψει την Ελένη.

 “Γύρω στο 1160 ο Benoit de Saint-Maure, λυρικός ποιητής από τον Άγιο Μαυρίκιο της ΒΑ Γαλλίας, συνθέτει ένα εκτενές μυθιστόρημα με τίτλο “Le Roman de Troie”. Η ιστορία της Τροίας όπως την διηγείται ο Benoit, αρχίζει με την Αργοναυτική εκστρατεία. Ένα απόσπασμα των Αργοναυτών καταστρέφει την Τροία και ο Αλέξανδρος Πάρης, επειδή οι Έλληνες του έκλεψαν την αδερφή του, την Ησιόνη, εκδικείται κλέβοντας την Ελένη. Στο μυθιστόρημα αυτό τονίζεται η γενναιότητα των Τρώων, οι οποίοι υπερτερούν πάντα στις μάχες εναντίον των Ελλήνων αλλά προδίδονται από ένα ηγεμόνα των Τρώων τον Αντήνορα”. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1204, οι Φράγκοι κατακτούν την Κωνσταντινούπολη και καταλύουν την βασιλεία του Έλληνα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

 Ο Δίκτης γράφει πως η Ελένη, “ουδέποτε έπλευσε χωρίς την θέληση της, ουδέποτε ο γάμος της με τον Μενέλαο υπήρξε ταιριαστός’.  Ο σοφιστής Γοργίας έγραψε “Ελένης Εγκώμιον”, ένα διασκεδαστικό λόγο, για να προφυλάξει την Ελένη από εκείνους που την κατηγορούσαν αδίκως, αφού ξεγελάστηκε από τον Πάρη, ο οποίος είχε μάλιστα την βοήθεια της θεάς Αφροδίτης.

 Ο τίτλος του Ομηρικού έπους είναι “η μήνις του Αχιλλέα”. Το κύριο θέμα της Ιλιάδας ήταν ο θυμός του Αχιλλέα και η αποχή του από τον πόλεμο, επειδή ο Αγαμέμνων του πήρε την Χρυσηίδα, την κόρη ενός ιερέα του Απόλλωνα. Ο Πάτροκλος φόρεσε την στολή του και βγήκε να πολεμήσει τους Τρώες. Ο θάνατος του προκάλεσε τον νέο θυμό του Αχιλλέα, ο οποίος φόρεσε την πανοπλία του και κατατρόπωσε τους Τρώες.

 Μερικούς αιώνες από τα Τρωικά ακολούθησαν οι Περσικοί πόλεμοι για την ωραία Ελλάδα. Οι Πέρσες υποδούλωσαν την Μακεδονία και μετέφεραν μάλιστα στην μικρά Ασία τους Παίονες, επειδή τους θεωρούσαν όπως λέει ο Ηρόδοτος πολύ άξιους ανθρώπους. Ίσως για τον ίδιο λόγο είχε μεταφέρει ο Ναβουδογονόσορας τους Εβραίους στην Βαβυλώνα.

 Η πρώτη εκστρατεία των Περσών με τον στρατηγό Μαρδόνιο δεν συνεχίστηκε νοτιότερα της Μακεδονίας, εξαιτίας της επανάστασης των Ιώνων στην Μικρά Ασία. Τους Ίωνες ξεσήκωσε ο Ιστιαίος, που γι΄ αυτό τον λόγο σταυρώθηκε από τους Πέρσες.

 Ο Αλέξανδρος του Αμύντα, όταν αργότερα ο Μαρδόνιος, ως στρατηγός του Ξέρξη,  ήταν έτοιμος να επιτεθεί ξανά στους Έλληνες, ειδοποίησε τους Αθηναίους για τα σχέδια του, λέγοντας ότι νοιαζόταν για την τύχη τους αφού κι εκείνος ήταν Έλληνας στην καταγωγή και θα προτιμούσε να βλέπει την Ελλάδα ελεύθερη παρά σκλαβωμένη. Τελείωσε τον λόγο προς τους Έλληνες με αυτά τα λόγια, τα οποία αναφέρει ο Ηρόδοτος στο βιβλίο που ονομάζεται Καλλιόπη: ¨Αν ο πόλεμος τελειώσει όπως το επιθυμείτε, πρέπει τότε να θυμηθείτε να με ελευθερώσετε κι εμένα, που για χάρη των Ελλήνων ανέλαβα μια επικίνδυνη αποστολή από προθυμία να σας φανερώσω τα σχέδια του Μαρδονίου, ώστε να μην σας χτυπήσουν ξαφνικά οι βάρβαροι. Είμαι ο Αλέξανδρος ο Μακεδών.¨

 Όταν ο Αλέξανδρος του Αμύντα έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, αναγκάστηκε να αποδείξει κι εκείνος ότι είναι Έλληνας και κατάγεται από τους Αργείους. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Δωριείς όταν διώχτηκαν από την Θεσσαλία από τον Κάδμο κατοίκησαν στην Πίνδο όπου και ονομάστηκαν Μακεδνοί.

 Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών έγινε πάντως γνωστός ως Φιλέλληνας. Με το ίδιο επίθετο, Φιλλέλην, έγινε γνωστός ο πρώτος Ασαμωναίος βασιλιάς της Ιουδαίας, ο Αριστόβουλος του Ιωάννη. Πολλοί Έλληνες ηγέτες ήταν φιλοπέρσες ή φιλορωμαίοι και όχι φιλέλληνες. Ετούτοι ήταν οι γνωστοί μηδίζοντες, οι οποίοι εργάστηκαν για το καλό των βασιλιάδων της Περσίας.

 Ο Ξενοφώντας παράδειγμα, ο οποίος έγραψε ελληνική ιστορία σε αττική γλώσσα, διηγείται πως με ένα μισθοφορικό στρατό βοηθά τον νεώτερο Κύρο να πάρει την βασιλεία των Περσών από τον αδερφό του. Ο Ξενοφώντας εκτός από το Συμπόσιο και την Απολογία όπου μας μιλάει όπως και ο Πλάτωνας για τον Σωκράτη, έχει γράψει και ένα βιβλίο που ονομάζεται Κύρου παιδεία. Στο βιβλίο αυτό ο Ξενοφώντας υμνεί την σοφία του πρώτου Πέρση βασιλιά.

 Την εποχή των Περσικών πολέμων, υπέφεραν κυρίως οι Ίωνες, οι οποίοι ζώντας στα παράλια της Μικράς Ασίας, υποδουλώθηκαν πρώτοι στους Πέρσες και έχασαν σταδιακά το εμπόριο από τους Φοίνικες, τους σύμμαχους των Περσών. Οι Φοίνικες μιλούσαν ελληνικά και ντυνόταν όπως οι Ίωνες με μακριούς χιτώνες. Ήταν όμως σημίτες και η μητρική τους γλώσσα έμοιαζε πολύ με την αρχαία εβραϊκή.

 Ο κ. Μελέτιος Φούγιας αναφέρει στο βιβλίο του για την “Ελληνιστική Ιουδαϊκή παράδοση”, την άποψη του ιστορικού L.Feldman, ο οποίος πιστεύει ότι η Πεντάτευχος, (τα πρώτα πέντε βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης), αναφέρεται στη σχέση Σημιτών και Ελλήνων, αφού ισχυρίζεται ότι “ο Σημ, ο πρόγονος των Σημιτών, και ο Ιάφεθ, ο πρόγονος των Ελλήνων, ήταν αδερφοί. Το όνομα Ιάφεθ μας υπενθυμίζει τον Έλληνα Ιαπετό, τον πατέρα του Προμηθέα, και τα εβραϊκά γράμματα του υιού του Ιάφεθ του Ιαυάν είναι ΥWΝ, το αντίστοιχο του ελληνικού Ιων, που είναι ο πρόγονος των Ιώνων. Ο Feldman βρίσκει ελληνικές λέξεις στην εβραϊκή βίβλο, όπως δραχμαί, κιθάρα, ψαλτήριο, συμφωνία κ.α.”

 Τους Ίωνες αναφέρει η βίβλος των εβδομήκοντα ως γιους του Ιωύαν που ήταν γιος του Ιάφεθ, δηλαδή του  Ιαπετού. Η νεώτερη ελληνική μετάφραση ονομάζει τον γιο του Ιαπετού, Ιαυάν. Ο ιουδαϊζων γνωστικός χριστιανός Κλήμεντας ο Αλεξανδρέας αναφέρει στους “Στρωματείς”, αυτές τις διαφορές των δύο μεταφράσεων και παρατηρεί ότι τον πρώτο γιο του Λευί δεν τον λένε, Γησών αλλά Γερσών κι είναι συνώνυμος με τον πρώτο γιο του Μωυσή. Όσον αφορά τον δεύτερο γιο του Ιούδα, τον άνθρωπο από τον οποίο προέρχεται η λέξη “αυνανισμός”, επειδή εκσπερμάτωνε στην γη μη θέλοντας να τεκνοποιήσει, δεν τον λένε Αυνάν, όπως γράφει η νέα ελληνική μετάφραση. Το γνήσιο εβραϊκό κείμενο δεν έχει κανένα άλφα στην αρχή του ονόματος του γιου του Ιαπετού, αφού άλλωστε τα εβραϊκά δεν έχουν καθόλου φωνήεντα. Το όνομα του Αυνάν, γράφεται Υνάν, δηλαδή Γιουνάν. Έτσι σύμφωνα με τον Κλήμεντα ο αυνανισμός πρέπει να λέγεται Γιουνανισμός ή Ιωνισμός. Με λίγα λόγια οι Ίωνες έδωσαν το όνομα τους στον αυνανισμό και την μαλθακότηκα γενικά.

 Οι Ινδοί αποκαλούσαν όσους ερχόταν από τα δυτικά Γιουνάν μέχρι και το 150 μ.Χ.. Έπειτα τους ονόμαζαν Ρωμιούς. Οι Ινδοί δεν γνώρισαν ποτέ Έλληνες. Ούτε οι δυτικοί βέβαια. Αυτοί ονομάζουν τους Έλληνες, Γραικούς.

5) Ο Μαρδόνιος του Γωβρύα ή Ιωαρείβ και το τέλος των Περσικών

  Ο Μαρδόνιος ήταν αυτός που έπεισε τον Ξέρξη να επιχειρήσει τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο κατά της Ελλάδος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως ο Μαρδόνιος ήταν εκείνος που επέμενε για την ανάγκη αυτής της εκστρατείας και μιλούσε με υποτιμητικά λόγια για τους Έλληνες στην προσπάθεια του να επηρεάσει τον βασιλιά. Ο Ηρόδοτος γράφει ότι τα έκανε αυτά γιατί ήθελε να γίνει ο σατράπης των Ελλήνων και να κυβερνήσει την χώρα. Όπως θα υποστηρίξουμε στο βιβλίο ετούτο, ο Μαροδοχαίος των Ιουδαίων, ένας από τους ιερείς που παραβρέθηκαν στην επανίδρυση του ναού της Ιερουσαλήμ. Ετούτος είναι πρόγονος των  Μακκαβαίων ιερέων, των γιων του Ιωαρείβ, και από αυτούς κατάγεται ο Αλέξανδρος της Μαρίας. 

 Ο Μαρδόνιος του Γωβρύα ήταν στρατηγός του Δαρείου στην πρώτη εκστρατεία των Περσών κατά των Ελλήνων. Η αποτυχία του ήταν αιτία να χάσει την θέση του. Ο Δάτις και ο Αρταφέρνης που τον αντικατέστησαν υπέστησαν την γνωστή πανωλεθρία στο Μαραθώνα. Αργότερα όμως, όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Ξέρξης, ο Μαρδόνιος έγινε πάλι σημαντικός στρατηγός. Ήταν άλλωστε γαμπρός του Δαρείου και ο Ξέρξης ήταν ανιψιός του.

 Τα χρόνια που βασίλευαν οι Πέρσες, ο Δαρείος, ο Αταρξέρξης, και ο Ξέρξης, ήταν τα πιο δύσκολα των Ελλήνων. Δεν ήταν τυχαίο, αναφέρει ο Ηρόδοτος, που τότε έγινε για πρώτη φορά σεισμός στο ιερό νησί της Δήλου. Τότε ξεκίνησε και η εκστρατεία των Περσών με πολλές ιερόσυλες πράξεις. Ο Ξέρξης, επειδή μια καταιγίδα χάλασε την γέφυρα που οι σύμμαχοι του Φοίνικες έφτιαχναν στον Ελλήσποντο, έδωσε διαταγή να μαστιγώσουν την θάλασσα τριακόσιες φορές και να πετάξουν στο πέλαγος ένα ζευγάρι χειροπέδες. Φυσικά διέταξε να αποκεφαλισθούν κι εκείνοι που επιτηρούσαν την κατασκευή της γέφυρας.

 Ένας άλλος Πέρσης διοικητής σπίλωσε το ιερό του Πρωτεσίλαου, πηγαίνοντας εκεί τις γυναίκες που του άρεσαν, για ευνόητους λόγους. Ο Πρωτεσίλαος ήταν ο πρώτος Αχαιός από το πανελλήνιο ο οποίος πάτησε το πόδι του στην γη κατά την απόβαση στην Τροία. Ένας χρησμός πρόλεγε πως ο πρώτος που θα κατέβαινε από τα καράβια των Αχαιών θα σκοτωνόταν. Έτσι έγινε και ο Πρωτεσίλαος τιμήθηκε σαν ήρωας. Οι Αθηναίοι με στρατηγό τον Ξάνθιππο, έπιασαν τον Πέρση διοικητή ονόματι Αρταύκτη του Χορασμίου και τον κάρφωσαν ζωντανό πάνω σε μια σανίδα. Δηλαδή τον σταύρωσαν.

 Ο Ξέρξης σε αυτή την εκστρατεία έσκαψε την διώρυγα στον Αθω κι έδωσε την πρώτη μάχη στο στενό των Θερμοπυλών απέναντι στους τριακόσιους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας πέθανε υπέρ της πατρίδος, πολεμώντας τους Πέρσες στις Θερμοπύλες. Τις ελεύθερες ώρες του χτένιζε τα μακριά μαλλιά του, καθώς οι Πέρσες τοξότες φρόντιζαν να σκιάζουν με τα βέλη τους τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Ο Μαρδόνιος αποκεφάλισε τον νεκρό Λεωνίδα και έστησε το κεφάλι του πάνω σε ένα παλούκι.

 Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Θηβαίοι μόλις είδαν την υπεροχή των Περσών άλλαξαν στρατόπεδο αφήνοντας τους Σπαρτιάτες. Όμως οι βάρβαροι δεν τους χάρισαν την ζωή αλλά σκότωσαν πολλούς από αυτούς και άλλους τους σημάδεψαν με την βασιλική σφραγίδα. Ο Μακεδόνας Αλέξανδρος του Αμύντα, που ήταν υπό την εξουσία του Ξέρξη, έβαλε φρουρές στις βοιωτικές πόλεις που είχαν όλες μηδίσει, όπως λέει ο Ηρόδοτος για να τις προστατέψει από τους Πέρσες και να μην κακοπάθουν.

 Η ναυμαχία της Σαλαμίνας σήμανε το τέλος της ναυτικής κυριαρχίας των Φοινίκων που αποτελούσαν τους καλύτερους συμμάχους των Περσών στην θάλασσα. Η νίκη των Ελλήνων οφειλόταν στην προσπάθεια του Θεμιστοκλή, ο οποίος ενθάρρυνε τους Ίωνες και τους Κάρες που βρισκόταν στην υπηρεσία του Ασιάτη βασιλιά να μην πολεμήσουν εναντίον τους. Αν δεν μπορείτε να αυτομολήσετε, τουλάχιστον μην πολεμάτε με όλη σας την δύναμη, τους φώναζαν οι Έλληνες από τα καράβια τους. Οι Φοίνικες κατηγόρησαν γι΄αυτό τους Ίωνες μπροστά στο Ξέρξη χωρίς όμως να τον πείσουν.

 Τις ελπίδες των Περσών, μετά την μάχη της Σαλαμίνας, διατηρούσε ο στρατηγός Μαρδόνιος με τον στρατό που βρισκόταν παραταγμένος στην Βοιωτία. Οι Έλληνες νίκησαν στην μάχη των Πλαταιών και ο Μαρδόνιος σκοτώθηκε. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που οι Πέρσες πάτησαν πόδι στην Ελλάδα ως εχθροί. Η βοήθεια του Μακεδόνα βασιλιά εκτιμήθηκε από όλους τους Έλληνες. Το χρυσό άγαλμα του Αλεξάνδρου του πρώτου, του γιου του Αμύντα, στήθηκε στους Δελφούς.

 Μετά την νίκη των Ελλήνων, ο Λάμπων από την Αίγινα συμβούλευσε τον στρατηγό των Σπαρτιατών Παυσανία να στήσει το κεφάλι του Μαρδόνιου πάνω σε παλούκι, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για τον Λεωνίδα. Ο Παυσανίας όμως αρνήθηκε λέγοντας πως αυτά πρέπουν περισσότερο στους βαρβάρους παρά στους Έλληνες, τα οποία όταν τα κάνουν τους κατηγορούμε. Λέγεται ότι ο Εφέσιος ο Διονυσοφάνης έθαψε τον Μαρδόνιο. Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από τα βιβλία του Ηροδότου.

 Ένας άλλος Μαρδόνιος όμως έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στην ιστορία. Εκείνος που διέταξε την δολοφονία του Αλεξάνδρου του τέταρτου, του γιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης. Ο παππούς του ο Δίας δεν τον βοήθησε. Δολοφονήθηκε το 311 π.Χ. ενώ είχε γεννηθεί την χρονιά που πέθανε ο πατέρας του, το 323 π.Χ.

 Το 311 π.Χ. ήταν το πρώτο έτος της βασιλείας του Σέλευκου και της βασιλείας των Ελλήνων σύμφωνα με την χρονολογία χρησιμοποιούν τα κείμενα της ελληνικής παλαιάς διαθήκης. Παρομοίως ξεκάθαρες θα έπρεπε να είναι οι χρονολογίες που αφορούν τον Ιησού Χριστό. Δηλαδή να γεννήθηκε το έτος ένα και να σταυρώθηκε το έτος τριαντατρία, όταν ήταν τριαντριών χρονών. Ωστόσο κανένας ιστορικός δεν είναι τόσο σίγουρος.

7) Ο Μαρδοχαίος του Ιαϊρου και ο Μαροδοχαίος

 Για την ιστορία των Περσών και των Μακεδόνων δεν πληροφορούμαστε μόνο από τις Μούσες του Ηροδότου. Αρκετές πληροφορίες βρίσκονται στα βιβλία της παλαιάς διαθήκης. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία είναι εκείνη της Εσθήρ. Το βιβλίο της Εσθήρ περιλαμβάνεται στην νεώτερη μετάφραση της εβραϊκής βίβλου και στην παλαιότερη ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα. Ωστόσο δεν βρέθηκε ανάμεσα στα χειρόγραφα που ανακαλύφθηκαν στις σπηλιές της Νεκράς θάλασσας.

 Ο Μαρδοχαίος του Ιαϊρου ήταν Ιουδαίος που ζούσε στα Σούσα επί Αρταξέρξη. Προερχόταν από τους Ιουδαίους εκείνους που ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουδοχονόσορας είχε μεταφέρει στην Μεσοποταμία όταν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ. Ο Μαρδοχαίος αποκάλυψε στον Αρταξέρξη την συνωμοσία δύο ευνούχων του παλατιού κι έτσι κέρδισε μια θέση κοντά στο βασιλιά των Περσών. Ο Μαρδοχαίος ανέτρεφε εκείνο τον καιρό την Αδασά, δηλαδή την Εσθήρ, η οποία ήταν κόρη του θείου του Αμιναδάβ.

 Κάποτε ο Αρταξέρξης κάλεσε τους βασιλιάδες επί των οποίων κυριαρχούσε και εποίησε συμπόσιο. Η βασίλισσα Αστίν εποίησε συμπόσιο στις γυναίκες των βασιλιάδων. Την έβδομη ημέρα ηδέως γενόμενος ο βασιλιάς είπε στον Αμάν τον βασιλιά των Μακεδόνων να του φέρουν την βασίλισσα Αστίν για να δείξει στους καλεσμένους τα κάλη και την ομορφιά της. Η βασίλισσα όμως αρνήθηκε να παραβρεθεί στο ανδρικό συμπόσιο.

 Ο Αρταξέρξης, ο μεγάλος πολεμιστής, θύμωσε και αποφάσισε να διαλέξει μια άλλη γυναίκα για βασίλισσα. Ο Μαρδοχαίος έδωσε την Εσθήρ στον φύλακα των γυναικών του παλατιού, όπου και την είδε ο βασιλιάς. Και ήρεσε του Αταρξέρξη το κοράσιον και την έκανε βασίλισσα στην θέση της βασίλισσας. Η Εσθήρ ακολουθώντας τις συμβουλές του Μαρδοχαίου δεν εκμυστηρεύθηκε σε κανένα πως ήταν Ιουδαία. 

 Ο Αμάν του Αμαδαθά ο Μακεδόνας έγινε ο πρώτος βασιλιάς του Αταρξέρξη, υπεράνω όλων των αρχόντων των περί αυτόν. Πάντες οι δούλοι του βασιλέως έκλινον και προσκυνούσαν τον Αμάν, ο δε Μαρδοχαίος δεν έκλινε και δεν προσκυνούσε αυτόν. Έτσι έγινε γνωστή στο παλάτι η ιουδαϊκή καταγωγή του Μαρδοχαίου.

 Ο Αμάν είπε τότε στον Αρταξέρξη ότι υπάρχει ένας λαός διασπαρμένος και διαχωρισμένος μεταξύ των λαών και πάσας τα επαρχίας του βασιλείου και οι νόμοι αυτών είναι διάφοροι πάντων των νόμων πάντων των λαών και δεν φυλάττουσι τους νόμους τους βασιλέως και εάν είναι αρεστόν εις τον βασιλέα ας γραφεί να εξολοθρευθούν. Ο Αμάν υποσχέθηκε δέκα χιλιάδες τάλαντα αν ο βασιλιάς υπέγραφε την καταδίκη των Ιουδαίων.

 Ο Αρταξέρξης συμφώνησε και σφράγισε την διαταγή με το δαχτυλίδι του. Πρώτος από όλους τους Ιουδαίους καταδικάστηκε να πεθάνει ο Μαρδοχαίος. Η μεσολάβηση όμως της Εσθήρ άλλαξε την ροή των γεγονότων. Η βασίλισσα των Περσών ομολόγησε την ταυτότητα της στον βασιλιά λέγοντας του ότι είναι Ιουδαία ονόματι Αδασά, η ανιψιά του Μαρδοχαίου, εκείνου που είχε αποκαλύψει την συνωμοσία των ευνούχων.

 Όταν εισήλθε ο βασιλιάς σε συμπόσιο με την Εσθήρ, την ρώτησε τί ήθελε να κάνει γι αυτήν, δηλώνοντας ότι ήταν έτοιμος να της παραχωρήσει ακόμη και το μισό της βασιλείας του. Και η Εσθήρ είπε, ρήσαι υμάς από του πονηρού Αμάν γιατί είναι άνθρωπος εχθρός και δεν του αξίζουν οι τιμές. Έτσι δόθηκαν οι τιμές και πάντα τα υπάρχοντα του Αμάν του Μακεδόνα στον Μαρδοχαίο τον Ιουδαίο.

 Έγραψε τότε γράμμα ο Πέρσης βασιλιάς υπέρ των Ιουδαίων και του σωτήρα και δια παντός ευεργέτη Μαρδοχαίου και εναντίον του πονηρού και τρισαλητηρίου Αμάν του Μακεδόνα. Διέταξε μάλιστα προς ταις Σούσων πύλαις να σταυρωθεί ο Αμάν συν την πανοικία. ¨Εν γαρ τω δωδεκάτω μηνί τη τρισκαιδεκάτη του μηνός, ος εστίν Αδάρ, παρήν τα γράμματα τα γραφέντα υπό του βασιλέως, εν αυτή τη ημέρα απώλοντο οι αντικείμενοι τοις Ιουδαίοις, ουδείς γαρ αντέστη, φοβούμενος αυτούς, οι γαρ άρχοντες των σατραπών και οι τύραννοι και οι βασιλικοί γραμματείς ετίμων τους Ιουδαίους, ο γαρ φόβος Μαρδοχαίου ενέκειτο αυτοίς. Και εν Σούσοις τη πόλει απέκτειναν οι Ιουδαίοι άνδρας πεντακόσιους, τον τε Φαρσανές και Δελφών και Βαρέα και .... και Ρουφαίον και Αρσαίον και Ζαβουθαίον, τους δέκα υιούς του Αμάν Αμαθάδου Βουγαίου του εχθρού των Ιουδαίων και διήρπασαν, ...¨

 Ο Πλούταρχος αναφέρει στον βίο του Αλεξάνδρου ότι στο παλάτι του Πέρση Δαρείου ζούσε ένας Μακεδόνας ονόματι Αμύντας. Το ελληνικό Αμύντας αποδίδει βέβαια το όνομα της βίβλου Αμαδάθης.

 Η ιστορία της Εσθήρ υπάρχει και στις δύο διαθήκες, την ελληνική και την αραμαϊκή. Η διαφορά τους είναι στα ονόματα. Το Ελληνικό κείμενο των εβδομήκοντα αναφέρει τον βασιλέα των Περσών Αρταξέρξη ενώ η νεώτερη μετάφραση αναφέρει τον Πέρση βασιλέα Ασουήρη. Πέρση βασιλιά με τέτοιο όνομα δεν μπορούμε να εντοπίσουμε στην ιστορία. Ο Ασουήρης αυτός σύμφωνα με το βιβλίο του Δανιήλ είναι ο πατέρας του Δαρείου.

 Τον Αμάν το νεώτερο κείμενο δεν τον θεωρεί Μακεδόνα αλλά Αγαγίτη, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τίποτα περί της Αγαγίας. Αγάγης βέβαια είναι ο αυθυπότακτος. Τον δε Μαρδοχαίο, η νεώτερη εκ του εβραϊκού μετάφραση ονομάζει Μαροδοχαίο, προσθέτοντας μόνο ένα όμικρον στο όνομα του. Όπως παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε αντί Μαρδόνιος Μαροδόνιος. Κατά τα άλλα τα δύο κείμενα συμφωνούν, όπως φυσικά και στην σημαντική ημερομηνία που σταυρώθηκε ο Μακεδόνας Αμάν, την 13η του δωδεκάτου μηνός, Αδάρ. Το όνομα του μηνός Αδάρ, είναι και αυτό αραμαϊκό και όχι αρχαίο εβραϊκό.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΛΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΗΔΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ. ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΗΤΑΝ ΣΤΟΝ ΠΑΘΦΑΙΝΤΕΡ ΤΟ 2001