ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ;

 Για να μετρήσεις μια απόσταση πρέπει να ξεκινήσεις από ένα σημείο. Το ίδιο για να μετρήσεις τον χρόνο, πρέπει να ξεκινήσεις από ένα γεγονός που θα αποτελέσει την βάση σου. Οι Έλληνες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες και οι Ρωμαίοι ξεκινούσαν από την κτίση της Ρώμης. Η μετά Χριστό χρονολογία (Anno Domini) υιοθετήθηκε αρχικά από τον Dionysius Exiguus (470 – 544) ο οποίος την χρησιμοποίησε στην εύρεση του Πάσχα. Η χρονολογία όμως αυτή χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα μόνο τον όγδοο αιώνα μετά Χριστό. Ως τότε οι Χριστιανοί και οι Ιουδαίοι αδιαφορώντας για τα επίγεια γεγονότα, ξεκινούσαν από κτίσεως κόσμου. Μελετώντας τις γενιές από τον Αβραάμ μέχρι τον Αδάμ είχαν υπολογίσει με ακρίβεια πότε είχε δημιουργηθεί ο κόσμος και ξεκινούσαν από τον πρωτόπλαστο άνθρωπο.

Ο πίνακας του Πάσχα που χρησιμοποίησε ο

Dionysius Exiguus 

 Βέβαια οι χριστιανοί δεν γνώριζαν τίποτα για την Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), ωστόσο υπολόγισαν πως ο Θεός είπε την λέξη «γενηθήτω φως», περίπου έξι χιλιάδες χρόνια πριν. Πέντε μέρες αργότερα έφτιαξε τον άνθρωπο από νερό και χώμα. Οι σημερινοί επιστήμονες υπολογίζουν την ηλικία του σύμπαντος αρκετά μεγαλύτερη, μιλώντας για εκατομμύρια χρόνια. Αυτό το κάνουν προφανώς επειδή δεν τους καταδιώκει καμία ιερά εξέταση. Αν είχαν κάποιο κουκουλοφόρο χριστιανό πάνω από το κεφάλι  τους, θα μείωναν την ηλικία του σύμπαντος σε έξι χιλιάδες χρόνια, ακριβώς.

 Κανείς δεν είναι σίγουρος πως ακριβώς ο Dionysius Exiguus υπολόγισε την γέννηση του Χριστού την συγκεκριμένη χρονολογία. Το έτος αυτό αποτελεί την βάση για την ιστορική χρονολόγηση σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Χριστός όντως γεννήθηκε αυτό το έτος. Κανείς δεν γνωρίζει πότε πραγματικά γεννήθηκε ο Χριστός και μάλιστα οι περισσότεροι ερευνητές αμφιβάλλουν αν γεννήθηκε κάποιος Χριστός. Οι πολλές αντιφάσεις των ευαγγελίων και οι ελλείψεις σε ιστορικές πηγές, ωθούν τους ιστορικούς να υιοθετούν την άποψη πως ο Χριστός είναι ένα μυθικό πρόσωπο και όχι μια ιστορική προσωπικότητα.

Ο ιστορικός της εκκλησίας, επίσκοπος Ευσέβιος Καισαρείας.

 Το πιθανότερο είναι ο Dionysius Exiguus να ακολούθησε τον μοναδικό ιστορικό των πρώτων χριστιανικών χρόνων, τον επίσκοπο Ευσέβιο της Καισάρειας. Ο Ευσέβιος μετρώντας τα χρόνια από τον θάνατο της Κλεοπάτρας τοποθετεί την γέννηση του Χριστού περίπου στο μηδέν της χρονολογίας μας.  Από αυτό το σημείο δεν ξεκινά η λύση του μυστηρίου αλλά το μεγάλο μπέρδεμα. Ο Ευσέβιος της Καισάρειας ακολουθώντας τον ευαγγελιστή Λουκά, αναφέρει πως ο Χριστός γεννήθηκε όταν έγινε η πρώτη απογραφή του Αυγούστου Καίσαρα σε όλη την οικουμένη. Ο ευαγγελιστής Λουκάς τοποθετεί την απογραφή αυτή την εποχή που στην Ιουδαία ήταν διοικητής ο Κυρήνιος, δηλαδή το έξι μετά Χριστό. Το πρόβλημα είναι ότι ο βασιλιάς Ηρώδης σύμφωνα με αυτή την χρονολογία, πέθανε δέκα χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού. Το θείον βρέφος δεν μπορεί να το είχε καταδιώξει ο Ηρώδης, ούτε φυσικά να δολοφονήσει τα νήπια, γιατί ο βασιλιάς Ηρώδης  ήταν ήταν ήδη νεκρός. Γι αυτό και ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν αναφέρει την καταδίωξη του Ηρώδη. Σύμφωνα με τον Λουκά, ο Ιωσήφ δεν παίρνει τον Χριστό για να καταφύγουν στην Αίγυπτο αλλά πάνε στην Ιερουσαλήμ και συναντάνε στον ναό τον ιερέα Συμεών και την Άννα. Κανείς φόβος για τον κακό βασιλιά που είχε το παλάτι του στην πόλη αυτή.

Η φυγή της αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο. Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά αυτό το ταξίδι δεν έγινε ποτέ. Ο Ηρώδης δεν καταδίωξε το βρέφος και η Παναγία με τον Χριστό πήγαν στον ναό της Ιερουσαλήμ όπου συνάντησαν τον ιερέα Συμεών.

 Είμαστε αναγκασμένοι να υποθέσουμε ότι ο Χριστός του Ματθαίου γεννήθηκε νωρίτερα από τον Χριστό του Λουκά. Η πίστη στην δύναμη του θεού είναι απαραίτητη για να προχωρήσει κανείς στην πνευματική άνοδο και την εσωτερική ζωή. Αυτή η πίστη όμως δεν απαιτεί από κανέναν να πιστεύει σε πλάνες και να δικαιολογεί αντιφάσεις, μονάχα για να στηρίξει τις ιστορίες κάποιων ανθρώπων. Αυτό δεν είναι ούτε ευσέβεια, ούτε πίστη, αλλά προσήλωση σε ανθρώπινες πεποιθήσεις. Είναι απόλυτα σίγουρο πως ο Μεγάλος Ηρώδης  ήταν νεκρός όταν γεννήθηκε ο Χριστός του ευαγγελιστή Λουκά, του Ευσεβίου και του Διονύσιου που κανόνισε την αρχή της χρονολογίας μας. Ένας νεκρός βασιλιάς δεν μπορούσε να καταδιώξει τον Χριστό και να θανατώσει τα νήπια.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς. Την πληροφορία ακολουθούν οι ιστορικοί και τοποθετούν την γέννηση του Χριστού μετά τον θάνατο του Ηρώδη.

  Εφόσον αγνοήσουμε την υπόθεση που κάνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, την οποία ακολουθούν ο Ευσέβιος της Καισάρειας και ο Dionysius Exiguus, ότι δηλαδή η απογραφή έγινε την εποχή του Κυρηνίου, δεν θα πέσουμε σε αντίφαση. Η πρώτη απογραφή σε όλη την οικουμένη, δεν έγινε το 6 μετά Χριστό αλλά το 28 προ Χριστού. Τότε ο Οκταβιανός Καίσαρας διέταξε την καταμέτρηση του πληθυσμού όλης της αυτοκρατορίας.  Όπως αναφέρει το λεξικό του Σουίδα, ο πληθυσμός της αυτοκρατορίας ήταν κάτι παραπάνω από τέσσερα εκατομύρια.  Αν θεωρήσουμε σωστή την πληροφορία πως γεννήθηκε την πρώτη απογραφή που έγινε επί Αυγούστου, τότε ο Χριστός γεννήθηκε το 28 προ Χριστού.

 Το έξι μετά Χριστόν, όταν στην Ιερουσαλήμ ήταν διοικητής ο Κυρήνιος, έγινε μια δεύτερη απογραφή, η οποία αφορούσε μόνο την Ιουδαία. Ο βασιλιάς Ηρώδης Αρχέλαος εξορίστηκε από τον Καίσαρα Οκταβιανό και η περιουσία του έπρεπε να καταμετρηθεί. Γι αυτό έγινε εκείνη η δεύτερη απογραφή. Έτσι ο Χριστός γεννήθηκε το 28 προ Χριστού, όταν ο Ηρώδης ήταν ακόμα ζωντανός και μπορούσε να τον καταδιώξει.

 Αυτή την άποψη ενισχύει και το απόσπασμα από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο όπου οι Φαρισαίοι λένε στον Ιησού, «πενήντα ετών δεν πήγες ακόμα και τον Αβραάμ είδες;». (Κατά Ιωάννη 8,57) είπον ουν οι  Ιουδαίοι προς αυτόν, Πεντήκοντα έτη ουπω έχεις και  Αβραάμ εώρακας;

 Οι Ιουδαίοι εκτιμούν ότι ο Ιησούς είναι γύρω στα πενήντα και ίσως παραπάνω γιατί προφανώς θέλουν να τον μειώσουν όσο γίνεται περισσότερο σε σχέση με τον αρχαίο Αβραάμ. Αν ήταν ένας νέος γύρω στα τριάντα, όπως υποστηρίζει ο Λουκάς, δεν θα έλεγαν πενήντα, αλλά σίγουρα θα έλεγαν, “ούτε τριάντα χρονών δεν είσαι”.

 Τους αρχαίους χρόνους, εκείνο που εθεωρείτο σίγουρο, ήταν πως ο Χριστός γεννήθηκε την εποχή του βασιλιά Ηρώδη και πως η δράση του άρχισε τον καιρό του Αυγούστου Οκταβιανού. Ενώ λοιπόν διαβάζουμε στον Τερτυλλιανό και στον Ειρηναίο πως ο Χριστός γεννήθηκε το 41ο έτος του Αυγούστου, δηλαδή το 1 π.Χ., οι ίδιοι αυτοί και άλλοι απολογητές θεωρούν ότι η άνθιση της χριστιανικής διδασκαλίας έγινε τον καιρό του Αυγούστου Οκταβιανού Καίσαρα.

 Ο Ευσέβιος της Καισαρείας αναφέρει στην εκκλησιαστική ιστορία (Δ΄,26,7) το γράμμα του Μελίτωνα στον Μάρκο Αυρήλιο, στον οποίο γράφει ότι η χριστιανική φιλοσοφία άνθισε στα έθνη κατά την βασιλεία του Αυγούστου Καίσαρα. “επανθήσασα δε τοις σοις έθνεσι κατά την Αυγούστου του σου προγόνου μεγάλην αρχήν”.

 Ο Αύγουστος Οκταβιανός πέθανε το 14 μ.Χ., όταν σύμφωνα με την κατεστημένη άποψη ο Χριστός ήταν 14 χρονών και σύμφωνα με τον Λουκά ήταν μόλις 8 χρονών. Πως λοιπόν ανθεί επί Αυγούστου η διδασκαλία του Χριστού; 

 Τα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης αναφέρουν πως το κήρυγμα του Χριστού ξεκίνησε μόνο μετά την αποκεφάλιση του Ιωάννου, η οποία έγινε σύμφωνα πάλι με τα ευαγγέλια μόλις τρία χρόνια πριν την σταύρωση του Σωτήρα, δηλαδή περίπου το 29 μ.Χ.. Η Χριστιανική φιλοσοφία θα έπρεπε έτσι να ανθεί επί Τιβερίου Καίσαρα και όχι επί Αυγούστου. Πρίν το 30 μ.Χ., σύμφωνα με τα ευαγγέλια, ο Χριστός δεν είχε εμφανισθεί και δεν είχε διδάξει κανένα.

 Είναι βέβαιο λοιπόν πως ο Χριστός γεννήθηκε και έδρασε πολύ νωρίτερα από ότι υπολογίζουν οι χριστιανοί. Το ερώτημα είναι γιατί τόσα χρόνια η εκκλησία δεν μπορεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα και γιατί δεν αποδέχεται πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Η διαιώνιση μιας παρεξήγησης δεν βοηθάει κανένα να πλησιάσει την αλήθεια του Θεού. Μου λένε μερικοί ότι είναι στρατιώτες του Χριστού. Ποιανού Χριστού είναι στρατιώτες; Γνώρισαν κανένα φτωχό και του έδωσαν φαγητό ή  ελευθέρωσαν κάποιον άδικα φυλακισμένο; Εκείνοι που υπερασπίζονται την αλήθεια, εκείνοι είναι οι στρατιώτες του Χριστού και όχι αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους, τον Ευσέβιο  ή τον Dionysius Exiguus.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Διαβάστε επίσης:

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αν αποδεχθούμε την πληροφορία πως ο Χριστός γεννήθηκε την πρώτη απογραφή που έγινε για όλη την οικουμένη επί Καίσαρα Αυγούστου, τότε γεννήθηκε το 28 προ Χριστού.

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

 Κατά Λουκά Β 1. Εγένετο δε εν ταις ημέραις εκείναις εξήλθεν δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην 2. αύτη η απογραφή εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου”,

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΣΕΒΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

 Διαβάστε λοιπόν αυτά που γράφει ο Ευσέβιος της Καισαρείας για να ενισχύσει την άποψη του ευαγγελιστή Λουκά. “Ητο τότε το 42ο μεν έτος της βασιλείας του Αυγούστου, το 28ο δε από την υποταγήν της Αιγύπτου και τον θάνατο του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας, με την οποία έληξε η δυναστεία των Πτολεμαίων εις την Αίγυπτον, οπότε και γεννάται εις την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, συμφώνως προς τας περί αυτού προφητείας, ο Σωτήρ και Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κατά την τότε πρώτην απογραφήν, επί Κυρηνίου του ηγεμόνος της Συρίας. Την απογραφή ταύτην επί Κυρηνίου μνημονεύει ο επισημότερος των μεταξύ των Εβραίων ιστορικών Φλάβιος Ιώσηπος, ο οποίος προσθέτει και μίαν άλλη ιστορία περί της στάσεως των Γαλιλαίων η οποία εξεδηλώθη κατά τους ίδιους χρόνους”

ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΣΟΥΙΔΑ

Η πρώτη απογραφή έγινε το 28 π.Χ. και αφορούσε πράγματι όλη την οικουμένη.

“Αύγουστος Καίσαρ, ο και Σεβαστός και Οκταβιανός επικληθείς, δόξαν αυτώ πάντας τους οικήτορας Ρωμαίων κατά πρόσωπον αριθμεί, βουλόμενος γνώναι πόσον εστί πλήθος. και ευρίσκοντο οι την Ρωμαίων οικούντες υι΄ μυριάδες και χίλιοι ιζ΄ άνδρες”, (δηλαδή λίγο πάνω από τέσσερα εκατομύρια), όπως γράφει το λεξικό της Σούδας.

Ετσι φαίνεται σωστό ότι ο Ιησούς γεννήθηκε το 28 π.Χ. και ήταν πάνω από πενήντα χρονών όταν σταυρώθηκε.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

 

ΕΝΘΥΜΗΣΗ

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η γέννηση του Χριστού σε σπήλαιο. Εδώ η εικόνα είναι σύμφωνη με την γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου όπου εικονίζεται και το πλύσιμο του βρέφους. Ο Ιωσήφ ακουμπάει πάντα το δεξί του χέρι στο σαγόνι σε μια στάση γεμάτη σκέψεις.

  Την αλήθεια την ανακαλύπτει κανείς σε όλες τις θρησκείες του κόσμου, αναλύοντας τους μύθους και τους συμβολισμούς. Η χριστιανική θρησκεία δεν διαφέρει καθόλου από τις αρχαίες θρησκείες των λεγομένων ειδωλολατρών ή πολυθεϊστών. Ο χριστιανισμός στηρίζεται σε μια μυθολογία όπως όλες οι αρχαίες θρησκείες.

 Η γιορτή των Χριστουγέννων, όπως της Αποκριάς και του Πάσχα, αντιστοιχούν σε παλιές εορτές των αρχαίων θρησκειών. Οι χριστιανοί έχτισαν τις εκκλησίες των αγίων τους πάνω στα συντρίμμια των αρχαίων ναών, τοποθέτησαν τις γιορτές τους στις ίδιες ημερομηνίες με τις αρχαίες γιορτές και επανέλαβαν τους αρχαίους μύθους αλλάζοντας μονάχα τα ονόματα.

 Την αρχαιότητα στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν η γέννηση του ηλιακού θεού, όπως του Μίθρα στην Περσία.  Η 21^η  Δεκεμβρίου είναι η μικρότερη μέρα του χρόνου και η άγια νύχτα των Χριστουγέννων είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια νύχτα του χρόνου. Από την ημερομηνία αυτή αρχίζει να μεγαλώνει η μέρα και να μικραίνει η νύχτα. Αυτή η αλλαγή συμβολίζει τον ερχομό του φωτός, την γέννηση δηλαδή του ήλιου.

 Οι Χριστιανοί επί Πάπα Ιουλίου (336-352) έκαναν μια πρόχειρη ιστορική έρευνα και ανακάλυψαν, επειδή έτσι τους βόλευε, ότι ο Χριστός γεννήθηκε την 25^η  Δεκεμβρίου. Οι Αρμένιοι, που είναι η αρχαιότερη χριστιανική εκκλησία, εορτάζουν τον ερχομό του φωτός και την γέννηση του Χριστού, στις 6 Ιανουαρίου, όταν η Καθολική και η Ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζουν την βάπτιση.

Η γέννηση του Χριστού σε σπήλαιο σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιακώβου και η δολοφονία των νηπίων από τον βασιλιά Ηρώδη.

 Ο χριστιανικός μύθος αναφέρει ότι η Μαρία έμεινε έγκυος ενώ ήταν ακόμα παρθένα. Ο Ιωσήφ ήταν καχύποπτος. Τότε εμφανίσθηκε ένας άγγελος και τον διαβεβαίωσε πως η Μαρία είχε μείνει έγκυος από το πνεύμα και ήταν ακόμα παρθένα. Σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιακώβου ούτε οι ιερείς πίστεψαν τον Ιωσήφ, όταν τους είπε ότι η Μαρία, που είχε αναλάβει να την φυλάξει, είχε μείνει έγκυος. Έκλεψες τους γάμους του είπαν, και τώρα μας μιλάς για θαύματα. Το ίδιο ακριβώς έλεγαν και για την Σεμέλη, την μητέρα του Διονύσου. Οι συγγενείς του βασιλιά Πενθέα, που δεν συμπαθούσαν τον Διόνυσο, έλεγαν στην Σεμέλη ότι πήγε με κάποιον θνητό και δικαιολογεί την αμαρτία με την παρέμβαση του Δία. “νυμφευθείσαν εκ θνητού τινός, ες Ζην αναφέρειν την αμαρτίαν της γέννας”.

Ο Ιωσήφ με το δεξί χέρι να υποβαστάζει το σαγόνι του σε μια στάση δυσπιστίας καθώς το παιδί γεννήθηκε χωρίς την δική του συνδρομή.

 Κάθε παιδί θεών, όπως αναφέρει ο Παναγής Λεκατσάς, με την γέννηση του βρίσκεται εγκαταλειμμένο σε κινδύνους και μεγαλώνει με την βοήθεια των ζώων ή των βοσκών. Τον Δία τον θρέφει η κατσίκα Αμάλθεια, τον  Ρώμο η λύκαινα και στη γέννηση του Χριστού έχουμε τα ζώα στην φάτνη και τους βοσκούς που γίνονται μάρτυρες της γέννησης ενός θεϊκού γιού.

 Η γέννηση σε σπήλαιο είναι πάλι τυπική για ένα γιό θεού. Σε σπήλαιο γεννήθηκε ο Δίας και ο Ερμής και σε σπήλαιο γεννιόταν κάθε χρόνο ο ηλιακός θεός. Σύμφωνα με τον χριστιανικό μύθο όταν έγινε η απογραφή ο Ιωσήφ πήγε στην Βηθλεέμ, στον τόπο της καταγωγής του. Επειδή δεν υπήρχε κατάλυμα αναγκάστηκε να μείνει σε ένα σπήλαιο που χρησίμευε για στάβλος. Εκεί ανάμεσα στα ζώα γεννήθηκε ο Χριστός και τοποθετήθηκε στην φάτνη.

Το σπήλαιο βέβαια δεν αναφέρεται στα κανονικά ευαγγέλια παρά μόνο στο απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιακώβου. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας μιλάει μόνο για φάτνη. Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ματθαίο ο Χριστός γεννήθηκε σε σπίτι. Για τις ανάγκες του μύθου, η γέννηση του Χριστού μεταφέρθηκε από το σπίτι του Ματθαίου, στη φάτνη του Λουκά και το σπήλαιο του Ιακώβου. Ο μύθος αδιαφορεί για τις άλλες αναφορές και κρατάει αυτό που του χρειάζεται. Από την αναφορά του Ματθαίου κρατάει το φωτεινό άστρο και τους μάγους. Από τον Λουκά την φάτνη και τους βοσκούς και από τον Ιάκωβο το σπήλαιο κι έτσι καταλήγουμε να έχουμε στολισμένες τις πλατείες μας και τα δέντρα μας, αδιαφορώντας για τις πραγματικές αναφορές των ευαγγελίων. Με αυτόν τον τρόπο παραμένουμε ακόμα Έλληνες παγανιστές και λατρεύουμε τον θεό ήλιο όσο κι αν θεολογούν οι χριστιανοί θεολόγοι και ψάλλουν οι χριστιανοί ιερείς. Τα σύμβολα των αρχαίων θρησκειών είναι βαθιά κρυμμένα μέσα στα όνειρα μας εκεί που καμία ιερά εξέταση δεν μπορεί να τα ξεριζώσει.

 Μια γέννηση του ήλιου, του γιού του Θεού, δεν μπορεί να μην σημαδευτεί από ένα αστρολογικό φαινόμενο, από ένα φωτεινό άστρο. Αυτό το άστρο είδαν οι μάγοι από την ανατολή και ακολουθώντας το έφτασαν στην Ιερουσαλήμ και πήγαν στο παλάτι του Ηρώδη ρωτώντας που γεννήθηκε ο βασιλιάς του Ισραήλ.  Έτσι ο Ηρώδης έμαθε για την γέννηση του Χριστού κι ετοιμαζόταν να τον δολοφονήσει. Οι μάγοι επισκέφθηκαν τον Χριστό, του άφησαν τα δώρα κι έφυγαν χωρίς να επιστρέψουν στον Ηρώδη, όπως τους είχε ζητήσει. Εν τω μεταξύ ένας άγγελος επισκέφθηκε μέσω ονείρου τον Ιωσήφ και του είπε να φύγει γιατί καταδίωκαν το βρέφος. Ο Ηρώδης τότε, διέταξε να θανατωθούν όλα τα βρέφη που είχαν γεννηθεί εκείνη την χρονιά.

 Καμία μαρτυρία για μια τέτοια σφαγή δεν υπάρχει στην ιστορία της Ιουδαίας. Ο βασιλιάς Ηρώδης είναι γνωστός στην ιστορία για την καταδίκη σε θάνατο των δικών του παιδιών. Αυτό όμως δεν το γνωρίζουν οι χριστιανοί και δεν το διδάσκουν στα χριστιανόπουλα. Δεν είναι λεπτομέρεια ότι ο συγκεκριμένος βασιλιάς θανάτωσε τα παιδιά του από την βασίλισσα Μαρία, Αλέξανδρο και Αριστόβουλο και τον γιό του από την πρώτη του γυναίκα την Δώρα, τον Αντίπατρο. Γι αυτό έλεγαν ότι ήταν καλύτερα να είσαι το γουρούνι του Ηρώδη παρά το παιδί του. Ο Ηρώδης ήταν Ιδουμαίος προσήλυτος στον Ιουδαϊσμό και δεν έτρωγε χοιρινό, σκότωνε όμως τα παιδιά του. Ποιος άλλωστε γνωρίζει ότι την μητέρα του Ηρώδη την έλεγαν Κύπρο ! Και ποιος γνωρίζει ότι ο παππούς του ήταν ιερέας του Απόλλωνα !

 Υπάρχει ακόμα και το προηγούμενο, όταν ο στρατηγός του Δαυίδ, ο Ιωάβ, είχε επιτεθεί στην Ιδουμαία, είχε παραμείνει έξι μήνες εκεί μέχρι που σκότωσε κάθε αρσενικό.  (ΒΑΣΙΛΕΩΝ Α' - 11o Κεφάλαιο) Ο Ηρώδης ως Ιδουμαίος, έπαιρνε εκδίκηση σύμφωνα με το Εβραϊκό λεγόμενο ευαγγέλιο του Ματθαίου, σκοτώνοντας όλα τα αρσενικά στην Ιουδαία.

 Σήμερα στο Άγιο Όρος στην μονή του Αγίου Παύλου μπορεί κανείς να προσκυνήσει τα δώρα των μάγων. Στην μονή του Βατοπεδίου μπορεί να προσκυνήσει την Αγία Ζώνη της Παναγίας. Σε πολλές εκκλησίες μπορεί κάποιος χριστιανός να προσκυνήσει τα οστά των αναιρεθέντων από των Ηρώδη νηπίων. Την αλήθεια όμως που να την βρούμε για να την παραδεχτούμε και να την προσκυνήσουμε;

Μέχρι τα Αρμένικα Χριστούγεννα στις 6 Ιανουαρίου θα προσπαθήσω να κάνω μια εισαγωγή στην πραγματική ιστορία που κρύβεται πίσω από τον χριστιανικό μύθο. Μέχρι τότε, καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένα τα νέα μέτρα. Αλληλούια.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ


Διαβάστε ακόμα:

Πότε γεννήθηκε ο Χριστός ;

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΑΘΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

«Όταν γεννήθηκε στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, τις ημέρες του βασιλιά Ηρώδη, να μάγοι από την ανατολή κατεύθασαν στα Ιεροσόλυμα λέγοντες, που είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων που μόλις γεννήθηκε; Το άκουσε αυτό ο βασιλιάς Ηρώδης και ταράχτηκε και όλα τα Ιεροσόλυμα μαζί με αυτόν.»

 Ο Ηρώδης συγκέντρωσε τους αρχιερείς και τους γραμματείς του λαού, κι άρχισε να τους ρωτάει που ο Χριστός γεννάται. Εκείνοι του είπαν. Εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, γιατί έτσι έγραψε ο προφήτης.  Ο Ηρώδης τους έστειλε να βρουν το βρέφος και τους είπε να επιστρέψουν σε αυτόν να του φανερώσουν το μέρος που βρισκόταν για να το προσκυνήσει και ο ίδιος. Στα σχέδια του κακού βασιλιά ήταν βέβαια να δολοφονήσει το νεογέννητο !

 Οι μάγοι ακολούθησαν το αστέρι και έφτασαν στο σπίτι όπου βρισκόταν ο Χριστός. Και μπήκαν σπίτι και είδαν το παιδί με την Μαρία την μητέρα του και το προσκύνησαν.

 «και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετα Μαρίας της μητρός αυτου, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτω, και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτω δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν. και χρηματισθέντες κατ όναρ μη ανακάμψαι προς  Ηρώδην, δι άλλης οδού ανεχώρησαν εις την χώραν αυτών”.

Ο Ηρώδης, ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη λίαν, και αποστείλας ανείλας πάντας τους παίδας εν Βηθλεέμ και των περιχώρων αυτής.

  Αυτά ο Ματθαίος για το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Χριστός.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

 Κατά την απογραφή του Αυγούστου ο Ιωσήφ πήγε στην Βηθλεέμ γιατί καταγόταν από την φυλή Δαυίδ. Εκεί η Μαρία γέννησε τον γιο της και τον σπαργάνωσε και τον τοποθέτησε στην φάτνη γιατί δεν υπήρχε τόπος εν τω καταλύματι. Δηλαδή δεν υπήρχε μέρος να τοποθετήσουν το βρέφος, δεν υπήρχε σπίτι και τον έβαλαν σε στάβλο στη φάτνη των ζώων. Ενώ λοιπόν σύμφωνα με τον Ματθαίο οι μάγοι  πήγαν σε σπίτι και τον βρήκαν, ο Λουκάς δεν αναφέρει μάγους, ούτε και την καταδίωξη του Ηρώδη.

2.  6 εγένετο δε εν τω ότι αυτους εκει επλήσθησαν αι ημέραι του τεκειν αυτήν, 7 και ετεκεν τον υιον αυτης τον πρωτότοκον. Και εσπαργάνωσεν ότι και ανέκλινεν ότι εν φάτνη, διότι ουκ ην αυτοις τόπος εν τω καταλύματι. 8 Και ποιμένες ησαν εν τη χώρα τη ότι αγραυλουντες και φυλάσσοντες φυλακας ότι νυκτος επι την ποίμνην αυτων. 9 και αγγελος κυρίου επέστη αυτοις και δόξα κυρίου περιέλαμψεν ότι, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. 10 και ειπεν αυτοις ο αγγελος, Μη φοβεισθε, ιδου γαρ ευαγγελίζομαι υμιν χαραν μεγάλην ητις εσται παντι τω λαω, 11 ότι ετέχθη υμιν σήμερον σωτηρ ος εστιν Χριστος κύριος εν πόλει Δαυίδ. 12 και τουτο υμιν το σημειον, ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον και κείμενον εν φάτνη. 13 και εξαίφνης εγένετο συν τω αγγέλω πληθος στρατιας ουρανίου αινούντων τον θεον και λεγόντων, 14 Δόξα εν υψίστοις θεω και επι γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.

Η προσκύνηση των μάγων έγινε σύμφωνα με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο. Ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν αναφέρει ούτε μάγους, ούτε την καταδίωξη του Ηρώδη. Αναφέρει ότι λόγω της απογραφής δεν υπήρχε κατάλυμα και το βρέφος τοποθετήθηκε σε στάβλο αλλά όχι σε σπήλαιο. Εδώ σε αυτή την εικόνα έχουμε ένα συνδυασμό του Ματθαίου με του Λουκά. Το σπήλαιο το αναφέρει ο Ιάκωβος.

ΠΡΩΤΟΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΑΚΩΒΟΥ

 Στο ευαγγέλιο του Ιακώβου, ο Ιωσήφ βρήκε σπήλαιο και έβαλε μέσα την Μαρία να γεννήσει.

 Όταν έφτασε ο καιρός της απογραφής του βασιλέα Αυγούστου, ο Ιωσήφ δεν γνώριζε πως να εμφανίσει την Μαρία. (ιζ,1)“Σαν γυναίκα μου ντρέπομαι, σαν κόρη μου, όλοι ξέρουν ότι δεν έχω. Το μόνο που μου μένει είναι να την κρύψω. Και εύρεν σπήλαιο εκεί και εισήγαγεν αυτήν, και εξελθών εζήτει μαίαν Εβραίαν”. Η πρώτη γυναίκα που βρήκε ο Ιωσήφ, ήταν κάποια Εύα και η δεύτερη που έμαθε το νέο της γέννησης ήταν η Σαλώμη, η οποία μάλιστα δεν πίστευε ότι η Μαρία γέννησε ως Παρθένος και γι΄αυτό, όπως ακριβώς ο άπιστος Θωμάς, έβαλε το δάχτυλο της, “ερευνών την φύσιν αυτής”, διαπιστώνοντας με αυτόν τον τρόπο την “άσπιλον σύλληψιν”.

 Αυτά ο Ιάκωβος για το σπήλαιο που γεννήθηκε ο Χριστός.

ΒΑΣΙΛΕΩΝ Α' - 11o Κεφάλαιο

15  ΔΙΟΤΙ ΟΤΕ ΗΤΟ Ο ΔΑΒΙΔ ΕΝ ΤΗ ΙΔΟΥΜΑΙΑ ΚΑΙ ΙΩΑΒ Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΑΝΕΒΗ ΝΑ ΘΑΨΗ ΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΩΘΕΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΤΑΞΕ ΠΑΝ ΑΡΣΕΝΙΚΟΝ ΕΝ ΤΗ ΙΔΟΥΜΑΙΑ 16  ΕΠΕΙΔΗ ΕΞ ΜΗΝΑΣ ΕΚΑΘΗΣΕΝ ΕΚΕΙ Ο ΙΩΑΒ ΜΕΤΑ ΠΑΝΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΕΩΣΟΥ ΕΞΩΛΟΘΡΕΥΣΕ ΠΑΝ ΑΡΣΕΝΙΚΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΙΔΟΥΜΑΙΑΣ

ΠΑΝΑΓΗΣ ΛΕΚΑΤΣΑΣ

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ

Η γέννηση σε φάτνη, ανήκει στην ευρύτερη παράδοση του θνήσκοντος θεού, όπως περιγράφει ο καθηγητής Παναγής Λεκατσάς.

“Το Θείο Βρέβος δεν αναθρέφεται από την Μάνα του, μα, παρατημένο, από ζώα ή παραμάνες. Ο κρητικός Ζευς αναθράφηκε από μια γίδα, την Αμάλθεια, κι ένα γνώριμο σφραγιδότυπο της Κνωσού λογιέται πως εικονίζει τον μύθο. Ξετοπισμένα από τις παραλλαγές, τα ζώα ξαναβρίσκουνται στην γέννηση του Ιησού, όπως και του βρέφους του Ησαϊα. Μια από τις παραλλαγές αυτές είναι το θρέψιμο λογίς ηρώων από βοσκούς. Έτσι και η ανεξήγητη αλλιώς παρουσία βοσκών στην γέννηση του Ιησού, σημαίνει πως στην πηγή του “κατά Λουκάν”, οι βοσκοί έβρισκαν έκθετο βρέφος τον Ιησού, και το ανάθρεφαν ”.

“Η γέννηση του Θείου Βρέφους μέσα σε ένα Σπήλαιο είναι σταθερό στοιχείο και του μύθου και της λατρείας. Τον βρεφικό Δία τον κρύβει η Γη σε σπήλαιο του βουνού Αιγαίου κοντά στην Λύκτο. Η υστερότερη παράδοση ξέρει πως ο κρητικός αυτός Ζευς γενιέται σε ένα σπήλαιο της Δίκτης ή της Ιδης. Αρχαιοκατέβατη παράδοση μιλάει για ένα σπήλαιο που το κατοικούν μόνο μέλισσες.

Ο Ερμής γεννιέται σε ένα σπήλαιο της Κυλλήνης, υψιρεφές άνδρον, που το θυμίζουν και οι αγγειογραφίες. Ο Ιησούς γεννιέται σ΄ένα “άντρον” της Βηθλεέμ, που το σύνδρομο της ανατροφής του από τα ζώα, μετασχηματίζεται σε “φάτνην”. Είταν ένα από τα άντρα της Αδωνιανής λατρείας. Οι υπόγειοι χώροι ή τα άδυτα των ναών, όπου ιερουργείτε η Θεία Γέννηση, είναι υποκατάστατα των σπηλαίων.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

dont go

888 - Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ Η ΕΟΡΤΗ ΧΑΝΟΥΚΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ

 «Οι αριθμοί πάντοτε εξασκούσαν γοητεία στον άνθρωπο και μάλιστα ορισμένοι θεωρήθηκαν από πολύ παλιά πως έχουν κάποια ιδιαίτερη δύναμη και ιερότητα. Επειδή λοιπόν αναγνωρίστηκε στους αριθμούς μυστική δύναμη και αυτοτελής αξία, έγιναν όπως ήταν επόμενο, σύμβολα υπερβατικών όντων, εννοιών και καταστάσεων, ενώ συχνά χρησιμοποιήθηκαν με τον ίδιο τρόπο στη φιλοσοφία, τη θρησκεία, το μυστικισμό και τη μαγεία.

 Με τον τρόπο αυτόν αναπτύχθηκαν η αριθμομαντεία, η αριθμοσοφία και η απόκρυφη αριθμολογία, με τις οποίες εξετάζονται οι επιδράσεις και οι επιπτώσεις των αριθμών πάνω στη ζωή του ανθρώπου, ενώ παράλληλα διερευνώνται οι σχέσεις των αριθμών με το σύμπαν και τα φυσικά φαινόμενα.» (Δημήτρης Τσάμης - Θεολόγος - Εισαγωγή στην Πατερική σκέψη)

 Υπολόγιζα τον περασμένο Αύγουστο να έχω έτοιμο ένα κείμενο για τον αριθμό 888, για να συμπέσει με τον όγδωο μήνα, ώστε να κλείσω την τριλογία, 666, 777, 888. Στάθηκε αδύνατο να τα καταφέρω. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αναφερόμουν στον αριθμό 8 και τον 888 και την σχέση του με την Μητέρα Γη.

 Εάν ο αριθμός έξι είναι ψυχικός και ο 666 συμβολίζει την κοσμική ψυχή, το εφτά είναι το πνεύμα και το 777 συμβολίζει το πατρικό πνεύμα. Ο αριθμός 8 είναι ο ενσαρκωμένος άνθρωπος και το 888 είναι ο Υιός, ο Κύριος Ιησούς, ο Κύριος των Μυστηρίων. Ο αριθμός 888 είναι ο γιός της Μεγάλης Μητέρας, το θείο βρέφος που κρατάει στην αγκαλιά της η Μεγάλη Φεγγαροθεά.

 Τώρα θα αφιερώσω την αναφορά μου σε αυτό τον αριθμό, στην χριστουγεννιάτικη γιορτή των Εβραίων, το Χανουκά, που εφέτος εορτάζεται στις 20 Δεκεμβρίου. Ο αριθμός 888 είναι ο αριθμός του Κυρίου Ιησού και ο αριθμός οκτώ είναι ο αριθμός των Μακεδόνων βασιλιάδων. Η λέξη ΚΥΡΙΟΣ αριθμολογικά μας δίνει άθροισμα 800 (Κ 20 + Υ 400 + Ρ 100 + Ι 10 + Ο 70 + Σ 200 = 800 ) και η λέξη ΙΗΣΟΥΣ  (Ι 10 + Η 8 + Σ 200 + Ο 70 + Υ 400 + Σ 200 = 888 ) μας δίνει άθροισμα 888. Στο κείμενο αυτό δεν θα αναφερθώ γενικά στο 888 και στο οκτώ αλλά μόνο στην σχέση του αριθμού αυτή με τους Έλληνες Μακεδόνες και τον Κύριο Ιησού. Γι αυτό το λόγο θα αναφερθώ στην Ιουδαϊκή και Μακεδονική ιστορία που φανερώνουν την σχέση του αριθμού με την περιπέτεια της άγνωστης οικογένειας των Ασαμωναίων βασιλιάδων της Ιουδαίας, την εποχή των οποίων εγκαινίασαν τα γεγονότα κατά την ημερομηνία που εορτάζεται το Χανουκά των Εβραίων.

Οι Ιουδαίοι εορτάζουν την έβδομη ημέρα, το Σάββατο και όχι την Κυριακή όπως οι Χριστιανοί. Η λυχνία που χρησιμοποιούν καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς είναι η εφτάφωτη λυχνία.

Η λυχνία που χρησιμοποιούν οι Ιουδαίοι όταν γιορτάζουν το Χανουκά είναι οκτάφωτη, έχοντας μια ένατη θέση από όπου ξεκινάνε να ανάβουν τις άλλες. Ο λόγος είναι σύμφωνα με τους Ραβίνους που έγραψαν το Ταλμούδ, ένα θαύμα που συνέβει την εποχή των Μακκαβαίων. Τότε κατά την επανάσταση εναντίον των Μακεδόνων δεν είχαν λάδι, κι ενώ ήταν αρκετό για μια μόνο ημέρα, το λάδι έφτασε για οκτώ μέρες. 

Το Χανουκά γιορτάζεται την εποχή των Χριστουγέννων και θεωρείται η εορτή του φωτός. Τότε οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούν μια διαφορετική λυχνία με οκτώ θέσεις για φλόγα. 

Το οκτάκτινο αστέρι έχει φυσικά την θέση του στην λυχνία Χανουκά.

  

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΑΣΣΑΜΩΝΑΙΟΙ ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟ ΙΟΥΔΑΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

 Οι πρώτοι χριστιανοί καταδιωκόταν σαν αιρετικοί από τους Ιουδαίους. Τους ονόμαζαν Ναζωραίους, τους αποκαλούσαν ζηλωτές και τους θεωρούσαν νεωτεριστές, γιατί επιδίωκαν να αλλάξουν τα ήθη και τα έθιμα του Ιουδαϊκού λαού. Οι ίδιοι οι χριστιανοί, ως αλλόφυλοι, ως ξένοι, καταδιώχθηκαν από τους Έλληνες και θεωρήθηκαν άθεοι και απατεώνες. Αυτοί, οι καταδιωγμένοι ήταν οι Ελληνοϊουδαίοι, μιγάδες όπως θα λέγαμε σήμερα, απόγονοι των Αλεξανδρινών κατακτήσεων. Αυτοί οι μιγάδες, οι οποίοι μιλούσαν την ελληνική γλώσσα και αγάπησαν την ελληνική φιλοσοφία, δημιούργησαν το μεγαλύτερο και ισχυρότερο Ιουδαϊκό βασίλειο σε ολόκληρη την ιστορία του Ισραήλ. Τι έκανε ο Σολομώντας και ο Δαβίδ; Δύο γενιές βασίλεψαν και μετά το βασίλειο χωρίστηκε στα δύο, το βόρειο του Ισραήλ με πρωτεύουσα την Σαμάρεια και το νότιο του Ιούδα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Εκατόν και είκοσι χρόνια βασίλεψαν στην Ιερουσαλήμ οι Ασαμωναίοι ελληνιστές βασιλιάδες. Παρόλο που ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα αδέρφια Υρκανό Ιωάννη και Αριστόβουλο Ιούδα, ήταν η αιτία να παραδοθεί η βασιλεία από τους Ρωμαίους στον Ηρώδη τον Μεγάλο το 36 π.Χ. το Ασαμωναϊκό βασίλειο είχε ήδη κατακτήσει την Ιδουμαία, τον αρχαίο Εδωμ και την Περαία, όλες τις χώρες πέραν του Ιορδάνη και στα βόρεια κατείχε όλη την Γαλιλαία μέχρι πάνω από την λίμνη Πανεάδα. Ποτέ δεν υπήρξε στο παρελθόν τόσο πλούσιο και μεγάλο Ιουδαϊκό βασίλειο. Όμως ο Μεγάλος Ηρώδης, ο εχθρός των Ασαμωναίων, τους κατηγορούσε ότι τα εκατόν και είκοσι χρόνια της βασιλείας τους, δεν έχτισαν ένα καλύτερο ναό του Θεού στην Ιερουσαλήμ. Ο Ηρώδης έχτισε τον τρίτο ναό, εκείνο το ναό που είδε ο Σωτήρας Χριστός και είπε, δείτε αυτές τις οικοδομές, σε λίγο δεν θα υπάρχει πέτρα πάνω στην πέτρα. Αυτός ήταν ο ναός του Ηρώδη, ο τρίτος και ο τελευταίος στην Ιερουσαλήμ, γιατί το τέλος της Ασαμωναϊκής βασιλείας ήταν το τέλος του κράτους του Ισραήλ.

Το βασίλειο του Ισραήλ ήταν το μεγαλύτερο που υπήρξε ποτέ κατά την περίοδο της βασιλείας του Ασαμωναίου Αλεξάνδρου Ιανναίου.

 ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ ΑΣΣΑΜΩΝΑΙΟΙ ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΤΟΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΙΟΥΔΑΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

 Οι Ασαμωναίοι δημιούργησαν ένα νέο ξεχωριστό πολιτισμό όπου τα ελληνικά και τα αρχαία εβραϊκά διδάχθηκαν παράλληλα. Μέχρι τότε οι Ιουδαίοι μιλούσαν αραμαϊκά και χρησιμοποιούσαν την μασορίτικη βίβλο, μια μετάφραση δηλαδή των πρωτότυπων κειμένων με Βαβυλωνιακή καταγωγή. Οι ελληνιστές Ασαμωναίοι προήγαγαν τις εβραϊκές σπουδές και ανέσυραν από την αφάνεια την εβραική βίβλο. Η παλαιά λεγόμενη διαθήκη έγινε γνωστή παγκοσμίως από την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα στην Αλεξάνδρεια, την οποία γνωρίζουμε σήμερα στα λατινικά ως Τζένεσις, Έξοντους, Ντεφτερονόμιουμ. Η βίβλος έγινε γνωστή και στα αρχαία εβραϊκά από τους ελληνιστές Ασαμωναίους, την εποχή των οποίων μελετήθηκε. Τα αρχαία εβραϊκά μοιάζουν με τα ελληνικά ενώ τα αραμαϊκά με τα Περσικά. Οι Φαρισαίοι ιερείς, αντίπαλοι των Ασαμωναίων βασιλιάδων, προτιμούσαν την αραμαϊκή έκδοση της βίβλου, γιατί μιλούσαν φαρσί τα Φαρσί, τα περσικά δηλαδή και δεν συμπαθούσαν τους διαδόχους των Αλεξανδρινών.

 Οι Φαρισαίοι στάθηκαν στο πλάι του Ηρώδη και με την βοήθεια των Ρωμαίων κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 63 π.Χ. την ίδια χρονιά που έπεσε και η Κρήτη στους Ρωμαίους, στέλνοντας τον βασιλιά Αριστόβουλο, και τα παιδιά του Αλέξανδρο και Αντίγονο, δεμένους με αλυσίδες στην Ρώμη. Στη θέση του Αριστοβούλου έγινε ο αδερφός του, Ιωάννης ο Υρκανός, όχι βασιλιάς, αλλά μονάχα αρχιερέας, αφού κυβερνούσε ως Ρωμαίος επίτροπος ο πατέρας του Ηρώδη, ο Αντίπατρος.

 Από το 63 προ Χριστού μέχρι το 36, θα γίνει ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ των Ασαμωναίων απογόνων και τους φίλους των Ρωμαίων, τους Φαρισαίους και τους Ηρωδιανούς, ώσπου να πέσει η Ιερουσαλήμ στα χέρια του Μεγάλου Ηρώδη. Οι Ασαμωναίοι πρίγκηπες καταδιώχθηκαν με μανία από τον Ηρώδη, ο οποίος περίμενε στην κυριολεξία πότε θα γεννηθεί ένας απόγονος της βασιλικής οικογένειας για να τον δολοφονήσει, φοβούμενος να μην χάσει τον θρόνο. Είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς Χριστός έλκει την καταγωγή του από αυτό το γένος των ελληνιστών Ιουδαίων και προφανώς είναι μέλος της οικογένειας των Ασαμωναίων.

 Η Αγία Γραφή των χριστιανών είναι το σύνολο της Ιουδαϊκής ιστορίας από την εποχή του Αδάμ, μέχρι και τον Ηρωδιανό βασιλιά Αγρίππα. Τα μόνα χρόνια που δεν αναφέρονται είναι εκείνα της βασιλικής δυνατείας των Ασαμωναίων ! Στην βίβλο αναφέρονται όλοι οι Κριτές του Ισραήλ, οι βασιλιάδες Σολομών και Δαυίδ και όλοι οι διάδοχοι τους μέχρι την εξορία στην Βαβυλώνα και μετά την επιστροφή αναφέρονται όλοι οι αρχιερείς. Η βίβλος των εβδομήκοντα συνεχίζει αναφέροντας τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την επανάσταση εναντίον των Μακεδόνων που έκαναν οι Μακκαβαίοι. Μετά τους Μακκαβαίους, οι οποίοι είναι η αρχή των Ασαμωναίων, βασιλιάδων υπάρχει ένα κενό, για να πάμε στην Νέα Διαθήκη και τον Ηρώδη. Τα χρόνια από το 150 π.Χ., μέχρι και την γέννηση του Χριστού δεν αναφέρονται αλλά έχουν λογοκριθεί. Οι Ασαμωναίοι θεωρούνται εχθροί των Ιουδαίων, δηλαδή εχθροί των Φαρισαίων. Οι Ιουδαίοι θεωρούν τα Μακκαβαϊκά κείμενα απόκρυφα και ως μη κανονικά δεν τα συμπεριλαμβάνουν στην βίβλο. Ωστόσο, εορτάζουν το Χανουκά, μια εορτή που πηγάζει από την ιστορία των Μακκαβαίων.

Τα νομίσματα του βασιλιά Αλεξάνδρου είχαν από την μία πλευρά ελληνική επιγραφή και από την άλλη εβραϊκή. Στην μια πλευρά εικονίζεται το οκτάκτινο αστέρι και στην άλλη άγκυρα που ήταν  Διονυσιακό σύμβολο των Σελευκιδών. 

 ΤΟ ΧΑΝΟΥΚΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΙΟΥΔΑΙΚΗ (ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ) ΕΟΡΤΗ

 Οι Ιουδαίοι συγγραφείς του Ταλμούδ ισχυρίζονται λοιπόν ότι οι Μακκαβαίοι ήταν πατριώτες που ελευθέρωσαν το Ισραήλ από τους Έλληνες και καθάρισαν τον ναό από τους βέβηλους Μακεδόνες, γι αυτό γιορτάζουν το Χανουκά. Τι είναι όμως το Χανουκά; Γιατί οι Εβραίοι εορτάζουν ένα γεγονός που συνέβη την εποχή των Μακκαβαίων αλλά δεν συμπεριλαμβάνουν τα βιβλία των Μακκαβαίων στην Ιερή τους Γραφή; Το κάνουν αυτό για τον ίδιο λόγο που αποκρύπτουν το πραγματικό νόημα της εορτής, για τον ίδιο λόγο που αποκρύπτουν τους Ασαμωναίους βασιλιάδες, για τον ίδιο λόγο που προτιμάνε τους Φαρισαίους και την Αραμαϊκή Γραφή από την ελληνική βίβλο των εβδομήκοντα.

 Η Ιουδαϊκή ιστορία, όπως και η Ελληνική ιστορία από την εποχή των Ελληνιστών έχει παραποιηθεί, έχει πλαστογραφηθεί. Το εθνικιστικό μίσος και ο θρησκευτικός φανατισμός υπήρξε η αιτία για εθνικές εκκαθαρίσεις, για μαζικά εγκλήματα, για την καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, για την πλαστογράφηση της ιστορίας και την εξαφάνιση της αληθινής χριστιανικής ιστορίας.

 Οι Ιουδαίοι την εικοστή Πέμπτη του μηνός Κισλέβ, γιορτάζουν την απελευθέρωση του ναού από τα χέρια των Ελλήνων του Αντιόχου. Οι Μακκαβαίοι αρχιερείς ήταν αυτοί που πήραν το ναό και δημιούργησαν την ελληνιστική βασιλεία των Ασαμωναίων. Τότε λοιπόν, επειδή τα χρόνια της επανάστασης δεν υπήρχε λάδι, στο ναό είχαν αρκετό μόνο για μια μέρα. Ωστόσο έγινε ένα θαύμα και το λάδι έφθασε για οκτώ μέρες. Γι αυτό το λόγο, την εορτή του Χανουκά έχουν διαφορετικές λυχνίες με εννέα θέσεις, στην μία την κεντρική ανάβει η πρώτη φλόγα από την οποία ανάβουν τις υπόλοιπες οκτώ. Αυτές είναι οι ειδικές λυχνίες Χανουκά και το Χανουκά θεωρείται η εορτή του Φωτός.

 Αν γινόταν κατανοητό ότι οι Ναζιραίοι ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί, αν γινόταν αποδεκτό ότι εκείνοι που πήραν το ναό στα χέρια τους ακολουθούσαν την ελληνιστική θρησκεία, θα κατανοούσαμε την Ιουδαϊκή και την Χριστιανική ιστορία. Όμως κάποιοι Ιουδαίοι, εκείνοι που διακατέχονται από ανθελληνικό μένος, κατά τον ίδιο τρόπο που οι χριστιανοί διακατέχονται από ανθελληνικό μένος, έχουν διαστρέψει την ιστορία και αντί να εορτάζουν την συμφιλίωση με τον ελληνικό πολιτισμό, εορτάζουν τον διαχωρισμό και την αποστροφή τους στον ελληνικό πολιτισμό. Επινόησαν έτσι αυτόν τον μύθο, το θαύμα με το λάδι που διατηρήθηκε αναμμένο για οκτώ μέρες, για να αποκρύψουν την ελληνική καταγωγή της εορτής τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι σημερινοί χριστιανοί γιορτάζουν τα ελληνικά Χριστούγεννα στι 25 του Δεκέμβρη, αποκρύπτοντας ότι γιορτάζουν την άνοδο τους φωτός, της επιστροφή του Ήλιου, αφού από τις 21 Δεκεμβρίου η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει. Μια αρχαία λοιπόν εορτή που έχει την καταγωγή της στην επιστήμη της αστρολογίας και στις εορτές των αρχαίων θρησκειών, έχει μετατραπεί από χριστιανούς και Ιουδαίους σε παραμύθια και θαύματα τα οποία χρησιμοποιούν για το δικό τους εθνικιστικό και θρησκευτικό συμφέρον.

 Το ημερολόγιο του Αντιόχου γράφει «Ηλίου γενέθλιον 25^η Δεκεμβρίου», αλλά και στις 25 Δεκεμβρίου γίνεται η ζήτηση του Όσιρη και η γέννηση του Μίθρα. Την αύξηση της ημέρας ως την γέννηση του Ήλιου ταύτιζαν με την γέννηση του θείου βρέφους όλες οι αρχαίες θρησκείες. Για πληροφορίες μπορεί να διαβάσει κανείς την σπουδαία εργασία του Παναγή Λεκατσά, «Το θείον βρέφος» Εκδόσεις Καστανιώτη.

 Ο Ήλιος έχει δύο θανάτους και δύο γεννήσεις. Ο ένας είναι ο καθημερινός θάνατος που δεν λογίζεται σαν θάνατος για κάποιους αλλά μονάχα σαν ύπνος. Κάθε βράδυ ο ήλιος βυθίζεται στα νερά του Ωκεανού. Δύει ως δύτης και βασιλεύει ως βασιλιάς των σκοτεινών υδάτων της αβύσσου, αφού πηγαίνει σε ένα σκοτεινό κόσμο αυτός ο φωτεινός. Σήμερα όταν κάποιος χαμηλώνει τα βλέφαρα λέμε, βασιλεύουνε τα μάτια του, δηλαδή πηγαίνει για ύπνο. Κάθε πρωί ο ήλιος αναδύεται από την σιωπή των νερών, για να οδηγήσει το άρμα του στην κορυφή των ουρανών. Ο εποχικός θάνατος του ήλιου είναι οι εποχές του χρόνου, όπου τον χειμώνα ο ήλιος ταξιδεύει προς το νότο και μακραίνει από την γη για να επιστρέψει ξανά την άνοιξη και να είναι πιο κοντά το καλοκαίρι. 

Μια ακόμα οκτάφωτη λυχνία του Χανουκά. Υπάρχει μια ένατη θέση από την οποία άναβαν τις άλλες οκτώ.

  

ΤΟ ΟΚΤΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ 888 ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

 Το Χανουκά των Ιουδαίων και τα Χριστούγεννα των Χριστιανών είναι λοιπόν η εορτή της γεννήσεως του Ήλιου. Όμως και κάθε Κυριακή είναι ημέρα ογδόη και αφιερωμένη στον Ήλιο. Ο Μέγας Κωνσταντίνος όταν νομοθετεί αυτή η μέρα να είναι αργία την ονομάζει σεβάσμια ημέρα του Ηλίου. Το Μάρτιο του 321, εθέσπισε ότι «κατά την σεβάσμια ημέρα του Ηλίου» τα δικαστήρια και όλα τα εργαστήρια πρέπει να είναι κλειστά και ο αστικός πληθυσμός πρέπει να αναπαύεται.

 Η όγδοη ημέρα σύμφωνα με τους χριστιανούς είναι η επόμενη της δημιουργίας. Την έκτη δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, την εβδόμη ο θεός κατέπαυσε, ετελείωσε το έργο του, εφόσον ο άνθρωπος είχε μέσα του πνοή θεού και η όγδοη είναι η πρώτη ημέρα μετά το τέλος της δημιουργίας. Είναι μια νέα αρχή για τον άνθρωπο, τέτοια όπως συμβολίζεται και στον κατακλυσμό του Νώε, όπου διασώθηκαν μονάχα οκτώ άνθρωποι.

 Ο θεολόγος Δημήτρης Τσάμης βρίσκει μόνο στα απόκρυφα κείμενα αυτούς τους συμβολισμούς εφόσον τα κανονικά κείμενα δεν μας προσφέρουν ούτε αριθμολογικά δεδομένα, όπως δεν μας προσφέρουν και βιογραφικά δεδομένα για την ζωή του Χριστού. Στο απόκρυφο κείμενο του Ενώχ ο Θεός καθιερώνει την έβδομη ημέρα της καταπαύσεως του αλλά και την ογδόη ως την πρώτη μέρα του δημιουργημένου κόσμου. Η παράδοση του Ενώχ είναι η αρχαία ηλιακή παράδοση των προφητών της Ιουδαϊκής θρησκείας η οποία έχει πλέον γίνει απόκρυφη. Γι αυτό το λόγο ο Ενώχ που περπάτησε μαζί με τον Θεό έζησε τριακόσια εξήντα πέντε χρόνια, όσες η μέρες δηλαδή του χρόνου.

 Οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι ακολουθούν ημερολόγια με βάση την σελήνη γιατί δεν ενσωμάτωσαν την ηλιακή παράδοση όπως έκαναν οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Χριστιανοί. Ο κύκλος του ήλιου στο ελληνορωμαϊκό ημερολόγιο χωρίζεται σε μήνες κι έτσι ο δρόμος του φεγγαριού συγχρονίζεται με αυτόν του ήλιου. Τέσσερις είναι οι εποχές του έτους και δώδεκα οι μήνες. Έτσι το τέσσερα είναι ένας ηλιακός αριθμός από τον οποίο παράγεται το οκτώ και το οκτάκτινο αστέρι.

Η χρυσή θήκη του Φιλίππου της Μακεδονίας.

 Τα αστέρια με οκτώ ή δεκαέξι ακτίνες που βρίσκονται στα αρχαία ελληνικά νομίσματα, στα βάζα και τις χρυσές θήκες προέρχονται από το σχήμα του σταυρού. Ο σταυρός και το τετράγωνο είναι σύμβολα του Διονύσου και βρίσκονται στην πίσω πλευρά κάθε ελληνικού νομίσματος. Σημαίνουν τον αριθμό τέσσερα, την βάση της γης και τον κύκλο του ήλιου γύρω από αυτήν και την αρχή κάθε πράγματος. Ο θεός Διόνυσος, που δεν τον βλέπουμε στο δωδεκάθεο είναι η ενσάρκωση του Διός στη γη, είναι Υιός Διός. Η θρησκεία του, που είχε πάντα απήχηση στον λαό ήταν η θρησκεία της Δημοκρατίας και της Ελληνικής Πόλης. Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς θεώρησαν τον Γιαχβέ των Ιουδαίων ως ένα Βάκχο και το ναό της Ιερουσαλήμ τον είδαν ως ναό του Διονύσου.

Το πρώτο νόμισμα της αρχαίας Δημοκρατίας της Μακεδονίας μετά τον θάνατο του βασιλιά Περσέα.

   Οι αρχαίοι ιστορικοί όπως αναφέρει ο Παναγής Λεκατσάς στο βιβλίο του για τον Διόνυσο παρατήρησαν πως ο Γιαχβέ των Ιουδαίων ήταν ο Διόνυσος των Ελλήνων. Είδαν στο ναό της Ιερουσαλήμ τα κλήματα της αμπέλου και τα άλλα σημάδια, τα ντέφια και τους κισσούς, που ήταν Διονυσιακά. Από την ρίζα «για» προέρχονται και τα ονόματα του Διονύσου, Γιάκχος, Ίακχος, Βάκχος», επισημαίνει και ο σύγχρονος ιστορικός Adolfe Lods στο βιβλίο του για τον Μωυσή.

 Το οκτώ έτσι συμβολίζει για όλους του αρχαίους λαούς, εκείνους που γιόρταζαν το θάνατο και την ανάσταση του θεού, τον Κύριο των μυστηρίων, τον Διόνυσο, τον Αττη, τον Όσιρη, τον Άδωνη, τον Χριστό. Γιατί αυτή η γέννηση ήταν η νέα μέρα, η πρώτη μέρα ενός καινούριου κόσμου, ενός νέου ημερολογιακού έτους.

Οκτάκτινο σε νόμισμα της Κέρκυρας. Το οκτάκτινο το βλέπουμε σε νομίσματα της Μακεδονίας της Κρήτης και άλλων ελληνικών πόλεων.

 Από το τέσσερα του Διονύσου προέρχεται και ο συμβολισμός του οκτώ και γι αυτό το βλέπουμε εκεί που η Διονυσιακή θρησκεία κυριαρχεί όπως στους Δωριείς και στους Μακεδόνες. Το οκτάκτινο αστέρι εικονίζεται στα αρχαία νομίσματα των Ελλήνων, των Μακεδόνων και στα νομίσματα των Ασαμωναίων βασιλιάδων της Ιουδαίας.  Από δαιμονική σύμπτωση, θα έλεγε κανένας ανόητος, το όνομα Ιησούς, στο άθροισμα των γραμμάτων του μας δίνει τον αριθμό 888. Σύμφωνα με τον χριστιανό επίσκοπο της Λυών Ειρηναίο, οι Έλληνες χριστιανοί που αριθμολογούσαν κατά αυτό τον τρόπο, θεωρούσαν το όνομα ΙΗΣΟΥΣ «επίσημον», και του έδιναν μια ξεχωριστή συμβολική σημασία. Ο επίσκοπος Ειρηναίος τα αναφέρει όλα αυτά για να τους επικρίνει, γράφοντας μάλιστα ότι το όνομα αυτό δεν είναι ελληνικό αλλά είναι εβραϊκό, και στα εβραικά δεν έχει έξι γράμματα αλλά δυόμιση. Ωστόσο ο επίσκοπος Ειρηναίος κάνει το ίδιο λάθος το οποίο ακόμα και σήμερα επιμένουν να κάνουν οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι και οι λεγόμενοι χριστιανοί. Το όνομα Ιησούς, στα εβραικά προφέρεται Γιεχοσούα και σημαίνει ο Γιαχβέ σώζει, συνώνυμο του σωτήρας για τους Έλληνες.

 Οι Έλληνες, την εποχή του Αντιόχου, μετέφρασαν το εβραϊκό Γιεχοσούα σε Ιάσων. Η δοτική του Ιάσωνα, κάνει τω Ιήσονι και μας φανερώνει πόσο κοντά στο όνομα Ιησούς είναι αυτή η μετάφραση. Όμως το όνομα Ιησούς δεν είναι ούτε εβραϊκό, ούτε ελληνικό αλλά είναι χριστιανικό θα μπορούσε να πει κανείς και έλκει την καταγωγή του από την μετάφραση των εβδομήκοντα. Στα Μακκαβαϊκά βιβλία αναφέρεται ο Ιησούς ο Ναζιραίος ο οποίος ήταν αρχιερέας και δεν θυσίαζε αίμα στον βωμό του Θεού, ούτε θεωρούσε απαραίτητη την περιτομή. Ο Ιησούς ο Ναζιραίος καταδιώχθηκε από τους Ιουδαίους και αφού πήγε στην Αλεξάνδρεια από εκεί έφθασε στην Σπάρτη, όπου και πέθανε. Οι ελληνιστές Ναζιραίοι θεωρούσαν ότι οι Ιουδαίοι ήταν το ίδιο γένος με τους Σπαρτιάτες και γι αυτό όταν αργότερα οι Μακκαβαίοι ιερείς πήραν την εξουσία, αντάλλαξαν επιστολές με τις οποίες επιβεβαιώνουν το ομόφυλο μεταξύ των Ιουδαίων και των Σπαρτιατών.

 Σε αυτό το περιβάλλον αναπτύχθηκε η βασιλική οικογένεια των Ασαμωναίων. Ο πρώτος βασιλιάς που έβαλε το στέμμα το 104 π.Χ. ήταν ο Αριστόβουλος Α΄ που έφερε το όνομα φιλλέληνας.  Ο βασιλιάς Ηρώδης, κατάφερε να πάρει τον θρόνο της Ιερουσαλήμ από τους Ασαμωναίους το 36 π.Χ. επειδή παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Μαριάμμη, εγγονή του βασιλιά Αριστοβούλου Β’. Ο Ηρώδης έκανε δυό παιδιά από την απόγονο των Ασαμωναίων, τον Αλέξανδρο Ιωάννη και τον Αριστόβουλο Ιούδα. Ο Αλέξανδρος παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Γλαφύρα, κόρη του Μακεδόνα βασιλιά της Καππαδοκίας Αρχελάου. Η Γλαφύρα υπερηφανευόταν ότι ήταν απόγονος του Υστάσπη αρχαίου βασιλιά των Περσών από την μητέρα της και απόγονος του Ηρακλή από την πλευρά του πατέρα της. Ο Ηρώδης όμως ήταν γιός ενός Ιδουμαίου στρατηγού, που εργαζόταν υπό τις διαταγές των βασιλιάδων και δεν είχε καμιά ευγενική καταγωγή. Επειδή ζήλευε τους Ασαμωναίους ο Ηρώδης καταδίκασε την βασίλισσα Μαρία σε θάνατο με την κατηγορία ότι τον απάτησε με κάποιον ονόματι Ιωσήφ! Αργότερα καταδίκασε σε θάνατο και τα ίδια του παιδιά. Γι αυτό οι ιστορικοί της εποχής αναφέρουν πως καλύτερα να ήσουν το γουρούνι του Ηρώδη παρά παιδί του. Υποκρινόταν ο Μεγάλος βασιλιάς τον Ιουδαίο και δεν έτρωγε χοιρινό αλλά καταδίκαζε αμέσως σε θάνατο όποιον Ασαμωναίο έβρισκε στο δρόμο του ακόμα κι αν αυτός ήταν η γυναίκα του ή το παιδί του.

 Αυτές τις ιστορίες δεν τις διδάσκονται ούτε στις θεολογικές σχολές και δυστυχώς ούτε στις σχολές των ιστορικών επιστημών. Αυτό που έχει εδώ σημασία για τον δυτικό πολιτισμό είναι πως η αρχαία ελληνική θρησκεία με τα μυστήρια και την φιλοσοφία δημιούργησε μια κοινωνία ανώτερη και ένα άνθρωπο νέο, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου χριστιανικού κόσμου. Το έξι ως αριθμός της Αφροδίτης και του Εωσφόρου στάθηκε η πηγή των μυστηρίων της ψυχής και ήταν το σύμβολο στο δαχτυλίδι του Μίνωα. Από αυτό κατάγονται οι θρησκείες της Μεγάλης Μητέρας και στον 666 τελειώνουν τα ελληνικά μυστήρια. Το εφτά ως αριθμός υπήρξε η βάση για την Ιουδαϊκή βασιλεία και την ελληνική πολιτεία, όπου οι γιοί του Απόλλωνα βασιλεύουν και ιδρύουν βασίλεια και πολιτείες. Το 777 είναι ο θεμέλιος λίθος των Πατριαρχικών θρησκειών, της αρχαίας Ιουδαϊκής και της σημερινής χριστιανικής θρησκείας.

 Το 8 είναι η τελείωση της ελληνικής πόλης, όπου με την φιλοσοφία και τα μυστήρια η γνώση έχει δημιουργήσει μια νέα πολιτεία και ένα νέο άνθρωπο ικανό να οδηγήσει το άρμα του νού του και καθορίσει το μέλλον του. Το 888 είναι ο βασιλιάς αυτής της νέας θρησκείας η οποία ακόμα παλεύει να ιδρυθεί στη γη. Την εποχή μας, τώρα που περνάμε από τον καιρό του σιωπηλού Ιχθύ και τελειώνουμε με αυτή την κουραστική μύηση, πλησιάζει ο καιρός να ασχοληθούμε με το εννέα. Είναι όμως απαραίτητο η εργασία που έχει πραγματωθεί, η εργασία του 8 να αποδώσει τα οφειλόμενα στον κόσμο.

 Η όγδοη ημέρα είναι η ημέρας της αναστάσεως του Κυρίου. Ο Θεός επιστρέφει στη γη θριαμβευτής αφού έχει εκπληρώσει τον σκοπό του. Ο Λόγος έχει νικήσει τα σκοτάδια του μεσαίωνα και παρουσιάζεται χωρίς φόβο μπροστά στις Τιτάνιες ανάγκες που γεννάει η γη και η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Θεωρώ αληθινό και σύμφωνο με την επιθυμία του Θεού ότι είναι λογικό, ότι δεν υποτιμά την ανθρώπινη νοημοσύνη, έλεγε ο Σωκράτης. Θέλημα Θεού είναι να δοξάζεται το ανθρώπινο δημιούργημα του Θεού και όχι να ταπεινώνεται. Θέλημα Θεού είναι ο άνθρωπος να αναστηθεί στο ύψος της γνώσεως, πάνω από τις ανάγκες της γης και να ζήσει θριαμβευτής μέσα στον παράδεισο. Έργο του πονηρού διαβόλου είναι να υποτιμήσει τον άνθρωπο, την νοημοσύνη του ανθρώπου, να συκοφαντήσει, να πει ψέματα, να ακυρώσει την δημιουργία του Θεού.

Το οκτάκτινο αστέρι σε αμφορέα. Εικονίζεται άθλος του Ηρακλή. Ενός Έλληνα ήρωα που νίκησε τα σκοτάδια, το άδικο και το κακό.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ - ΑΥΞΕΙ ΦΩΣ

 Όλα είναι οκτώ έλεγαν οι Έλληνες. Εδώ στην γη, για εμάς τους εν σαρκί ανθρώπους, όλα είναι οκτώ. Στο οκτώ βρίσκει το τελείωμα της κάθε γέννηση ανθρώπινη και κάθε θεϊκή παρουσία συγχρόνως. Ο άνθρωπος δεν είναι πια μονάχα ζώο αλλά έχει ψυχή και πνεύμα ουράνιο. Ο Φιλόλαος λέει ότι «διά του έξι επιτυγχάνεται η εκδήλωση της ψυχής, εις τον εφτά ανήκουν ο νους και η υγεία και το υπ’ αυτού καλούμενον φως. Ύστερα από αυτά ο έρως και η φιλία και η σκέψις και η επίνοια (φαντασία) συμπίπτουν εις τα όντα (νοητά ή αισθητά) που έχουν σχέση με τον αριθμό  οκτώ.»  Το οκτώ ονομάζεται και παναρμονία, η αρμονία των πάντων δηλαδή. Το οκτώ είναι το φως μέσα στο σκοτάδι, η φωτεινή πανσέληνος μέσα στην νύχτα, το άσπρο σημάδι στην μαύρη μπάλα του μπιλιάρδου, το λευκό στην σκοτεινή πλευρά του ζεν που μπορεί όμως να είναι και το λευκό στην φωτεινή πλευρά του. Ο Ηράκλειτος γράφει «Αρμονίη αφανής φανερής κρείτων», η κρυφή αρμονία είναι σημαντικότερη από την φανερή. Η φύση, που της αρέσει να κρύβεται όπως λέει ο Αριστοτέλης, «η φύσει το κρύπτεσθαι φιλεί», βρίσκει στην εργασία του οκτώ όλη αυτή την κρυφή αρμονία.

 Η ογδώη μέρα, η Κυριακή, η μέρα του ήλιου, συμβολίζει ένα μαύρο βασιλιά, μια κρυφή ή μάλλον απόκρυφη εργασία, και είναι τέτοια όχι επειδή πρόκειται για απάτη ή για πονηριά αλλά επειδή δεν γίνεται κατανοητή από τους αμύητους ανθρώπους. Στην πραγμάτωση της στην γη φυσικά είναι απλά μια εργασία στη σιωπή. Ο μαύρος ήλιος. Ο μαύρος ήλιος είναι ο Διόνυσος, ο ήλιος που τα μεσάνυκτα είναι κάτω από την γη. Είναι ο ήλιος που λάμπει στο φεγγάρι, είναι το φως της νύχτας, είναι ο μεγάλος μύστης. Το φως της σελήνης στον νυκτερινό ουρανό είναι η γνώση που κατεβαίνει στα σκοτάδια του ασυνειδήτου και δημιουργεί τον συνειδητό εαυτό, εκείνον που γνωρίζει, εκείνον που κατέχει το μυστικό, που συμμετέχει στα μυστήρια της φύσεως αλλά δεν μιλάει γιατί γνωρίζει ότι κανείς αμύητος δεν θα κατανοήσει. Ο Κύριος των μυστηρίων.

 Οι οκτώ φλόγες του καντηλιού κατά το Χανουκά είναι οι οκτώ πρώτοι αριθμοί και η ένατη θέση είναι από εκεί που τα ανάβεις. Ο πρώτος αριθμός και ο τελευταίος 1 + 8 μας δίνουν εννέα. Το ίδιο ο δεύτερος με τον προτελευταίο 2 + 7 και ου το καθ εξής. 3 + 6 = 9 και 4 + 5 = 9  Όλα τα δεδομένα είναι στην αριθμολογία είναι οκτώ. Το εννέα δεν λογαριάζεται όταν προσθέτεις τους αριθμούς μιας λέξης. Το εννέα στην αριθμολογική πρόσθεση είναι ίσον με το μηδέν, απλά το διαγράφεις και συνεχίζεις προσθέτοντας τους υπόλοιπους αριθμούς. Αυτό που μας μένει λοιπόν είναι οι πρώτοι οκτώ αριθμοί από τους οποίους παίρνουμε τα πάντα όσα έχουμε στη γη. Όλα είναι οκτώ. Στην γη όλα έλκουν την καταγωγή του από το οκτώ.

Μία ακόμα λυχνία Χανουκά

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Μ Α Τ Α

777 Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ Ο ΑΠΟΛΛΥΩΝ Ο ΟΥΛΙΟΣ Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ

ΔΗΜ. Γ. ΤΣΑΜΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

Η ΟΓΔΩΗ ΗΜΕΡΑ

α. Προέλευση της ονομασίας ογδώη ημέρα.

Οι δοξασίες γύρω από το συμβολισμό των αριθμών, που ήταν αρκετά διαδεδομένες στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, διαφαίνονται σε ορισμένους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, όπως π.χ. στον Κλήμεντα Αλεξανδρείας, τον Ευσέβιο της Καισάρειας και τον ιερό Αυγουστίνο.

Ποια όμως είναι η όγδοη ημέρα; Από πού η ονομασία της; Καταρχήν σαν όγδοη ημέρα εννοείται η Κυριακή η οποία άλλοτε ονομάζεται «ημέρα μία». Ωστόσο ορισμένοι ερευνητές προσπάθησαν να αποδώσουν την ονομασία αυτή σε εξωεκκλησιαστικές πηγές, όπως στον νεοπυθαγορισμό ή σε διάφορες γνωστικές διδασκαλίες.

Σε μη κανονικά κείμενα, όπως αυτό του Ενώχ αναφέρεται συγκεκριμένα η ογδόη ημέρα. Ενώχ 2 32-33 «Και ευλόγησα την εβδόμη ημέρα και όρισα επίσης την ογδόη ημέρα, ώστε η όγδοη να είναι η πρώτη που δημιουργήθηκε μετά το έργο».

Τα γνωρίσματα της όγδοης ημέρας είναι η τοποθέτηση της έξω από την ανακύκληση του χρόνου, ο υπεχρονικός όχι όμως ό άχρονος χαρακτήρας της ογδόης, ο συσχετισμός της με την πρώτη και ο σύνδεσμος της ογδόης με τις χιλιαστικές αντιλήψεις για την ιστορία.

ΠΑΝΑΓΗΣ ΛΕΚΑΤΣΑΣ - ΔΙΟΝΥΣΟΣ

 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Όπως αναφέρει ο αείμνηστος καθηγητής Παναγής Λεκατσάς στο βιβλίο του για τον Διόνυσο, «ο Πλούταρχος πασχίζει να δείξει πως η λατρεία των Ιουδαίων είναι διονυσιακού τύπου. Ο αρχιερέας τους φοράει στις γιορτές μίτρα και νεβρίδα χρυσοπλούμιστη, ποδήρη χιτώνα και κοθόρνους κι έχει κρεμασμένα από τη στολή κουδούνια που σημαίνουν καθώς περπατεί, ως και παρ’ ημίν, μεταχειρίζουνται κρότους σε νυκτερινές τους τελετές, (παρά τα νυκτέλια). Απέναντι του ναού δείχνουνται τα σχέδια του θύρσου και ντεφιών και όλα αυτά σε κανένα άλλο θεό δεν αρμόζουν παρά στον Διόνυσον. Τις ομοιότητες, αυλούς, τύμπανα, κισσούς, και το χρυσό κλήμα του ναού, τις βλέπει και ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος, μα με κριτικότερο μάτι: Οι γιορτές του Διονύσου είναι χαρωπές και γελαστές, μα των Εβραίων ρυπαρές και παράλογες, λέει. Ο Λυδός πληροφορεί πως ο θεός των Εβραίων είναι για τους Ελληνες ο ορφικός Διόνυσος, γιατί τα χρυσοκλήματα που κρατούσαν τα παραπετάσματα του ιεροσολυμίτικου ναού τους δίνανε ν΄απεικάζουν πως το περίλητο ιερό ήταν του Διονύσου. ..Ο ίδιος τέλος ο Ιαβέ είτανε θνήσκων και ανασταινόμενος θεός, με τη βασιλική λατρεία συνδεμένος.»

 «Τα ιουδαϊκά από την άλλη νομίσματα», γράφει ο Παναγής Λεκατσάς, «παρουσιάζουν για σήματα γνώριμα διονυσιακά εμβλήματα, το κληματόφυλλο, το σταφύλι, τον αμφορέα, την κούπα. Σ΄ιουδαϊκές έτσι αποικίες της Μικράς Ασίας που τις εγκατασταίνουν οι Σελευκίδες, η λατρεία του Ιεχωβά-Σαβαζίου χωνεύεται με τις ντόπιες λατρείες του Σαβαζίου. Ανάλογο έχουμε ενός Σαβαζίου Διός στην Ρώμη. Η λατρεία τούτη κατηγορείται από τις εξουσίες πως υπονομεύει την ηθικότητα και ξεριζώνεται το 139 π.Χ. Από την κατηγορία απεικάζετε πως θα΄ταν εκστασιακή λατρεία ελληνιζόντων Ιουδαίων, που στο θρακοφρυγικό Σαβάζιο ξαναβρίσκουν τον Ιεχωβά τους.»

ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ ΙΒ

 20 «Αρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν. Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ, και νυν αφ ου έγνωμεν ταύτα, καλώς ποιήσετε γράφοντες υμίν περί της ειρήνης υμών.

 Ο Άρειος βασιλιάς των Σπαρτιατών χαιρετά τον μεγάλο αρχιερέα Ονία. Βρέθηκε σε κείμενο σχετικά με τους Σπαρτιάτες και τους Ιουδαίους ότι είναι αδέλφια από το γένος του Αβραάμ και τώρα αφού το γνωρίζουμε αυτό, καλώς κάνατε και μας γράψατε για την κοινή ειρήνη μεταξύ μας.

 Αυτό το απόσπασμα από το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων εξηγεί την σχέση Σπαρτιατών και Ιουδαίων, ότι είναι αδέρφια και έχουν κοινή καταγωγή τον Αβραάμ. Στα βιβλία των Μακκαβαίων αναφέρονται η διαμάχη του τρισαλητήριου αρχιερέα Ιησού (Ιάσονα) και του μισοπόνηρου αρχιερέα Ονία (Μενέλαου). Ο αρχιερέας Ιησούς διέφυγε στην Αλεξάνδρεια και πέθανε εξόριστος στην Σπάρτη. Ο αρχιερέας Ονίας πού αργότερα πήρε το όνομα Μενέλαος ήταν εχθρικός προς τον αρχιερέα Ιησού και δολοφονήθηκε. Γι αυτό το λόγο κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι και οι δυό παρατάξεις ήταν ελληνίζουσες με μοναδική διαφορά την στάση τους απέναντι σε κάποια θρησκευτικά θέματα, όπως τα έθιμα. Κάποιος Ονίας (Μενέλαος), διάδοχος του πρώτου Ονία, εκδιώχθηκε και κατέληξε στην Αλεξάνδρεια, όπου και έφτιαξε δεύτερο ναό. Η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα είχε δύο Ιουδαίους στρατηγούς οι οποίοι πολέμησαν εναντίον των Σελευκιδών και των Ιουδαίων της Ιερουσαλήμ.

 Όταν ο αρχιερέας Ιησούς νίκησε τον αρχιερέα Ονία και παρέμεινε με τους Ναζιραίους του στο ναό, δεν έκανε θυσίες, δεν φρόντιζε να γίνει περιτομή στα παιδιά. Τα παιδιά των Ιουδαίων φορούσαν τον «πέτασο», ένα καπέλο με γείσο όπως αυτό που φορά ο θεός Ερμής και πηγαίνανε στον γυμναστήριο που ίδρυσε στην Ιερουσαλήμ. Οι Μακκαβαίοι έβγαλαν τους μιαρούς Ναζιραίους του αρχιερέα Ιάσονα από το ναό και αφού έκαναν θυσίες κανονικά άναψαν την λυχνία χωρίς να έχουν αρκετό λάδι. Τότε έγινε το θαύμα που γιορτάζουν σήμερα ως Χανουκά οι Ιουδαίοι.

 Αυτούς τους αρχιερείς Ονία (Μενέλαο) και Ιησού (Ιάσονα) αντικατέστησαν οι επαναστάτες Μακκαβαίοι οι οποίοι κυριάρχησαν στην Ιουδαία και συμμάχησαν με τους Μακεδόνες. Εφόσον τα παιδιά τους έλαβαν ελληνικά ονόματα, (Αριστόβουλος, Αντίγονος) προφανώς παντρεύτηκαν ελληνίδες πριγκίπισσες και έτσι δημιουργήθηκε μια ελληνοϊουδαική βασιλική οικογένεια. Οι Ραβίνοι ποτέ δεν αποδέχτηκαν την βασιλεία των Ασαμωναίων αλλά επιθυμούσαν μια δημοκρατική ή αριστοκρατική κυβέρνηση όπου θα διοικούσε το συνέδριο των ιερέων.

ΟΙ ΝΑΖΙΡΑΙΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΑ ΙΗΣΟΥ

 Στην παλαιά διαθήκη αναφέρεται ο Ναζιραίος Σαμσών, που έγινε γνωστός εξαιτίας της εξαπάτησης του από την Δαλιδά. Η δύναμη των Ναζιραίων βρισκόταν στα μακριά τους μαλλιά και ήταν ανάλογη του μήκους τους. Αυτά όμως συνέβαιναν στο αρχαίο Ισραήλ.

 Τους τελευταίους τρεις προχριστιανικούς αιώνες, τον καιρό δηλαδή της βασιλείας των Μακεδόνων, Ναζιραίους ονόμαζαν τους φιλόσοφους Ιουδαίους, εκείνους που αφιέρωναν την ζωή τους στον θεό. Οι Ναζιραίοι ζούσαν μόνοι στην έρημο ή σε σπηλιές των βουνών, αφήνοντας μακριά μαλλιά και απέχοντας από το κρέας και το κρασί, όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες φιλόσοφοι, ιδιαίτερα μάλιστα οι Πυθαγόριοι και οι νεοπλατωνικοί.

 Αυτοί οι Ναζιραίοι είχαν το δικό τους μέρος στην αυλή των γυναικών του ναού της Ιερουσαλήμ. Η αυλή ονομαζόταν έτσι επειδή επιτρεπόταν να παραμένουν εκεί οι γυναίκες. Ο καθηγητής κ. Β. Βέλας στην Εβραϊκή Αρχαιολογία  αναφέρει ότι η αυλή των γυναικών αποτελούσε κάποιο νεωτερισμό. ΕΒΡΑΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ (Σελ. 145) Βασιλείου Μ. Βέλλα - Εκδόσεις Αποστολική Διακονία. ΑΘΗΝΑΙ 1984

 Παρόλο που καθιερώθηκε ο Ναζιραίος να είναι περιτμημένος και φανατικός δια τας Ιουδαϊκάς γραφάς, στον Ιώσηπο και στα βιβλία των Μακκαβαίων οι Ναζιραίοι περιγράφονται ως ελληνιστές Ιουδαίοι και νεωτεριστές. Οι Ναζιραίοι εκβάλλονται από τον ναό της Ιερουσαλήμ από τους Μακκαβαίους επαναστάτες, ενάμιση αιώνα πριν την γέννηση του Χριστού. Ο Ιησούς ο Ναζιραίος που ήταν αρχιερέας εκείνη την περίοδο διώκεται και δεν βρίσκει πέτρα να σταθεί.

(…Και εβόησαν φωνή μεγάλη λέγοντες, τι να κάνουμε σε αυτούς και που να τους μεταφέρουμε, διότι καταπάτησαν και βεβήλωσαν τα άγια σου και οι ιερείς σου βρίσκονται σε πένθος και ταπείνωση και να τα έθνη συνάχτηκαν εναντίον μας για να μας εξοντώσουν…)

 (Μακ.Α, Γ. 49) «και ήνεγκαν τα ιμάτια της ιερωσύνης και τα πρωτογεννήματα και τας δεκάτας και ήγειραν τους ναζιραίους, οί επλήρωσαν τας ημέρας, και εβόησαν φωνή εις τον ουρανό λέγοντες, τί ποιήσωμεν τούτοις και πού αυτούς απαγάγομεν; και τα άγια σου καταπεπάτηται και βεβήλωται και ιερείς σου εν πένθη και ταπεινώσει. και ιδού τα έθνη συνήκται εφ΄ημάς του εξάραι ημάς, …και μετά τούτον κατέστησεν ο Ιούδας ηγούμενους του λαού, χιλιάρχους και εκατοντάρχους και πεντηκοντάρχους και δεκάρχους”.

(Κύκλωσε ο Ματταθίας και οι φίλοι του και κετέστρεψαν τους βωμούς και έκαναν περιτομή στα απερίτμητα παιδιά οσα βρήκαν μέσα στα όρια του Ισραήλ, και έδιωξαν τους γιούς της υπερηφάνιας…)

 (Μακ.Β,45) “Εκύκλωσε Ματταθίας και οι φίλοι αυτού και καθείλον τους βωμούς και περιέτεμον τα παιδάρια τα απερίτμητα, όσα εύρον εν όρίοις Ισραήλ, εν ισχύι και εδίωξαν τους υιούς της υπερηφανίας, και κατευοδώθη το έργον εν χειρί αυτών”.

 Οι γιοι της υπερηφάνειας δεν είναι άλλοι από τους Ναζιραίους του αρχιερέα Ιάσονα, του αρχιερέα των Ελλήνων Ιουδαίων. Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Μακκαβαίοι και ο αρχιερέας Ονίας ήταν κι εκείνοι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι που διατηρούσαν όμως τα Ιουδαϊκά έθιμα. Οι οπαδοί του Ιησού (Ιάσονα) όμως άφησαν τελείως τα Ιουδαϊκά έθιμα και ασπάστηκαν μια μορφή ελληνικής θρησκείας.

The Meaning of the Hanukkah Oil

By Rabbi Arthur Waskow

The meaning of Hanukkah can be greatly enriched by seeing (a) the Rabbis' discomfort with the Hasmonean dynasty (the royal line that sprang from the Maccabees) and (b) their setting forth the story of the Bottle of Oil at the Temple, as a coherent hologram, a case where the medium and the message cohere.

The Rabbis of the Talmud believed they came to an understanding of the Maccabeean revolt with a higher consciousness than the Maccabees themselves, because they had the advantage of an historical vantage point in which they could see how the Maccabeean mindset and power-pattern worked out.

They didn't like it. Although Akiba supported the revolt of Bar Koziva/ Bar Kokhba, most of the rabbis did not — and after the decimation of the Jewish community of Eretz Yisrael that resulted from the revolt, they liked it even less.

On top of that, they had experienced the "unconstitutional" fusion of priestly and kingly power in the Hasmonean dynasty, and they didn't like that either.

The rabbis realized that their task was to transform the militarism of the Maccabees, without totally rejecting it. The rabbis were a movement for Jewish renewal, not Jewish amnesia. So they kept respect for the Maccabees alive, but muted. They did not canonize the Books of the Maccabees. (The Christians, drawing on Hellenized Jewry's paradoxical admiration for the book, did canonize them — IN GREEK!!!)

And while the Rabbis provided for Torah reading on the eight days of Hanukkah, they did not assign the chanting of even part of Hallel. And the passage on Hanukkah in the Talmud is short, almost a side-thought that occurs in the midst of a discussion of candles for Shabbat: "Mai Hanukkah?" — "What is Hanukkah?" This holiday has no Talmudic tractate of its own (unlike Purim).

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος