ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Η Νέα Ρώμη δεν ήταν εχθρός των χριστιανών. Οι χριστιανοί δεν καταδιωκόταν πλέον από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μετά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο η αυτοκρατορική εκκλησία έγινε ο διώκτης των άλλων θρησκειών και όλων των χριστιανών που δεν συμφωνούσαν με το δόγμα του αυτοκράτορα. Αυτό ήταν το τέλος της ανεξιθρησκίας και το τέλος του αρχαίου κόσμου.

 Στα κείμενα μου εδώ στον Αναποδάρη εχω αναφέρει ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν εκείνοι που μεταρρύθμισαν την ελληνική θρησκεία και δίδαξαν την κατάργηση των θυσιών. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση έγινε από τους φιλοσόφους και από όσους συμμετείχαν σε αυτό το κίνημα, όπως οι θεραπευτές της Αιγύπτου, οι γυμνοσοφιστές των Ινδιών, οι Εσσαίοι ή Ναζιραίοι της Ιουδαίας. Πουθενά δεν θα βρεις μια διδασκαλία εναντίον των θυσιών στο ευαγγέλιο και στα σημερινά χριστιανικά κείμενα. Αναφορά σε αυτό το θέμα έκανα γράφοντας για τον φιλόσοφο άγιο, τον Μέγα Αντώνιο.   ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ - Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΑΓΙΟΣ

 Ο Ένας θεός των φιλοσόφων «χριστιανών» ήταν ανώνυμος και αγέννητος και σύμφωνα με την φιλοσοφία ήταν απλά το απόλυτο ΕΝΑ ή το απόλυτο ΑΓΑΘΟ.  Σκοπεύω να αναφερθώ στους εθνικούς χριστιανούς και στον Ελληνα συμπολίτη του αποστόλου Παύλου, τον Απολλώνιο τον Τυανέα, ο οποίος δίδαξε την αποχή από τις θυσίες. Η συγκριτική θρησκεία των φιλοσόφων ήταν η θρησκεία των αυτοκρατόρων μέχρι την εμφάνιση του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σε αυτό το κείμενο όμως δεν θα αναφερθώ σε αυτή την θρησκεία των φιλοσόφων ή των Εθνικών χριστιανών αλλά μονάχα στους μάρτυρες των Ελλήνων χριστιανών.

 Ο σημερινός χριστιανισμός δεν έχει καμία σχέση με τους χριστιανούς των πρώτων αιώνων, με εκείνους που έχυσαν το αίμα τους κάτω από τα σπαθιά των Ρωμαίων. Οι χριστιανοί που κατασπαράχθηκαν από τα λιοντάρια  μέσα στις ρωμαϊκές αρένες δεν γνώριζαν το σύμβολο της πίστεως, ούτε διάβαζαν τα ίδια ευαγγέλια. Γνωρίζουμε βέβαια ελάχιστα για αυτούς τους χριστιανούς όπως ακριβώς γνωρίζουμε ελάχιστα και για τον Χριστό. Κάποιοι φρόντισαν να σβήσουν την αρχή της ιστορίας του χριστιανισμού, θάβοντας στο σκοτάδι ακόμα και την βιογραφία του λεγόμενου μονογενή Υιού του Θεού.

 Τον τρίτο αιώνα καθορίστηκαν ποια θα είναι τα κανονικά κείμενα των ευαγγελίων, ποιο θα είναι το δόγμα και ποια θα είναι η ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας. Η σημερινή εκκλησιαστική ιστορία δημιουργήθηκε κατόπιν αυτοκρατορικής ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ. Η χριστιανική ιστορία είναι δημιούργημα του επισκόπου Καισαρείας Ευσέβιου. Οι χριστιανοί θεολόγοι ακολουθούν τον μοναδικό εκκλησιαστικό ιστορικό Ευσέβιο, τον υποτακτικό του Μεγάλου Κωνσταντίνου και κανένα άλλο.

 Παρ’ όλες τις διαφορές που έχουν σήμερα μεταξύ τους οι χριστιανικές εκκλησίες, είναι όλες προϊόντα της αυτοκρατορικής αυλής του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το παραμυθάκι για το σημάδι που είδε στον ουρανό ο Μέγας Κωνσταντίνος, το «εν τούτω νίκα» το έχει γράψει ο Ευσέβιος. Η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου ανακάλυψε στην Ιερουσαλήμ τον τάφο του Χριστού, τον ξύλινο σταυρό και τα καρφιά. Με αυτόν τον τρόπο στήθηκε η νέα αυτοκρατορική θρησκεία.

Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνους με την μητέρα του Ελένη. Ο Κωνσταντίνους είδε ένα όραμα, πράγμα όχι ασυνήθιστο για χριστιανούς, ένα σταυρό στον ουρανό, που έγραφε εν τούτω νίκα. Αυτό αναφέρει στην βιογραφία του ο επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος. Η μητέρα του Κωνσταντίνους σε μεγάλη αρχαολογική ανασκαφή στην Ιερουσαλήμ ανακάλυψε τον τάφο του Χριστού, τον ξύλινο σταυρό και τα καρφιά ακόμα !!! Ο χριστιανός Αθηναγόρας κατηγορούσε τους Κρητικούς ότι έδειχναν τον τάφο του Δία. Τώρα οι χριστιανοί απέκτησαν τον δικό τους κενό τάφο. 

 Η επικράτηση της λεγόμενης μεγάλης εκκλησίας δημιούργησε μια ρωμαϊκή θρησκεία η οποία δεν ήταν καταδιωκόμενη αλλά ο διώκτης των άλλων θρησκειών και ο διώκτης των πρώτων εθνικών χριστιανών.  Αρκετοί  Έλληνες δέχθηκαν τον Χριστό όπως δέχθηκαν κι άλλους θεόσταλτους άνδρες οι οποίοι δίδαξαν τη νέα φιλοσοφική θρησκεία. Αυτοί οι αρχαίοι χριστιανοί μαρτύρησαν κάτω από το σπαθί των Ρωμαίων κι έχυσαν το αίμα τους για ένα καλύτερο κόσμο. Όμως οι νεότεροι ανθέλληνες χριστιανοί που επικράτησαν τους θεώρησαν αιρετικούς και έσβησαν τα ονόματα τους από την ιστορία επειδή ήταν Έλληνες.

Πολλά ονόματα Αγίων του χριστιανισμού αντλούνται από ένα πλήθος αρχαίων θεοτήτων, όπως ο Άγιος Δημήτριος (Δήμητρα),  ο Άγιος Αντώνιος (Άδωνις), ο Άγιος Ισίδωρος (Ίσιδα), ο Άγιος Σεραπίων (Σέραπις), ο Αμμώνιος ο φιλόσοφος (Άμμων), ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης (Διόνυσος), ο Άγιος Μερκούριος (Μέρκουρι).

 Όλοι οι Ελληνικοί θεοί και οι ήρωες έχουν τα αντίστοιχα τους σε μάρτυρες του Χριστού όπως δείχνει στην μελέτη της «τα αρχαία ονόματα στον Χριστιανισμό» η καθηγήτρια κυρία Ροδοπούλου. Η κ. Ροδοπούλου βρήκε στα συναξάρια της Ορθόδοξης εκκλησίας όλα τα αρχαία ονόματα των Ελλήνων, τα οποία η εκκλησία με διατάγματα απαγόρευσε να δίνονται κατά την βάπτιση στα παιδιά των Ελλήνων. Παρόλο που τα ονόματα αυτά ήταν αγιασμένα από το αίμα των ομωνύμων μαρτύρων γράφει η κυρία Ροδοπούλου, η εκκλησία τα απέκρυπτε και δεν τα γιόρταζε μόνο και μόνο επειδή ήταν πολύ ελληνικά. Σε τέτοιο βαθμό έχει φτάσει ο ανθελληνισμός της Ελληνικής Ορθόδοξης εκκλησίας.

 Η ύπαρξη των ελληνικών ονομάτων Δίας, Απόλλων, Ερμής, σημαίνει ότι οι αρχαίοι αυτοί Χριστιανοί δεν θεωρούσαν απαραίτητο να αλλάξουν τα ονόματα τους σε βιβλικά και απ΄ ότι φαίνεται δεν τους ενοχλούσαν τα ονόματα των εθνικών θεών. Μάλιστα ήταν συνειδητή, σκόπιμη και νεωτερίζουσα η επιλογή των θεϊκών ονομάτων γιατί ετούτα δεν τα χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι αυτούσια αλλά μόνο ως συνθετικά. Κανείς αρχαίος Έλληνας δεν θα τολμούσε να ονομασθεί Δίας, Απόλλωνας, Ήφαιστος ή Ερμής. Θα ονομαζόταν βέβαια Διογένης ή Απολλώνιος ή Ηφαιστίωνας ή Ερμότιμος. Μόνο τα ονόματα ηρώων χρησιμοποιούνταν αυτούσια, όπως Ιάσων, Οδυσσέας, Αχιλλέας.

 Οι Εθνικοί χριστιανοί δέχτηκαν ένα ανώνυμο θεό και πολλούς θεούς οι οποίοι ήταν όπως οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι της Ιουδαϊκής παράδοσης. Οι Εθνικοί χριστιανοί λάτρευαν Όσιους φιλοσόφους, Εθνικούς Ηρωες και πολλούς θεούς. Λάτρευαν τις εικόνες των φιλοσόφων και των μαθηματικών, πράγμα που εκνεύριζε όλους τους Πατέρες της εκκλησίας. Κατηγορούνται ακόμη Εθνικοί χριστιανοί πως έκαμαν θέατρο την εκκλησία. Ο Διόνυσος απέκτησε νέο, μακρυμάλλη και οινοπότη, σύντροφο. Ολοι τραγουδούσαν στις Αγάπες την ζωή του Κυρίου, χωρίς να λείπουν βέβαια τα κατάλληλα θεατρικά.  Οι αιρετικοί Αρειανοί χρησιμοποιούσαν ένα θεατρικό κείμενο, την ονομαζόμενη Θάλεια, και η λειτουργία τους ήταν θέατρο συνοδευόμενο με μουσική. 

 Τα αρχαία μαρτυρολόγια ήταν γραμμένα σε στίχους όπως όλα τα αρχαία ελληνικά θρησκευτικά κείμενα. Ετούτα όμως θεωρήθηκαν αιρετικά και «ο 63ος κανών της εν Τρούλλω συνόδου διατάσει την πυρπόλησιν των διαφθαρμένων τούτων μαρτυρολογίων, το (691 μ.Χ.)», γράφει ο κ. Σάθας στην εισαγωγή στο Κρητικό θέατρο. (σελ. ρκη)

 «Τα ψεύτικα μαρτυρολόγια που κατασκευάστηκαν από τους εχθρούς της αλήθειας για να ατιμάσουν τους μάρτυρες του Χριστού και να οδηγήσουν στην απιστία όσους τα ακούνε, προστάζομε να μην τα δημοσιεύουν στην εκκλησία αλλά να τα παραδώσουν στην φωτιά κι εκείνους που τα παραδέχονται ή τα προσέχουν σαν αληθινά να τους αναθεματίζομε.»

 Επεξηγώντας αυτό τον κανόνα η απόφαση της συνόδου του Βαλσαμώνα λέει: «Δεν ξέφυγε από τους αγίους πατέρες ότι πολλοί από τους άπιστους και τους μισόχριστους, δεν παραδέχονται τους άθλους των μαρτύρων και των ομολογητών αλλά υποκρινόμενοι ότι είναι αυτοί οι χριστιανοί που τα είχαν παραλάβει, κατασκεύασαν κάποια ψεύτικα και αλλόκοτα που ταιριάζουν στην κακία τους, ότι τάχα αυτά είπαν ή έκαναν οι μάρτυρες… εξαιτίας της εργασίας του Συμεώνα του Μεταφραστή αυτά τα μαρτυρολόγια καλωπίστηκαν σε ύμνο του θεού και δόξα αιώνια των αγίων μαρτύρων.»

Και επειδή τα αρχαία (στιχηρά, με ομοιοκαταληξία και ρυθμό) αυτά μαρτυρολόγια ρίχτηκαν στην πυρά,  δεν εχουμε κανένα στιχηρό βίο αγίου εφόσον κατά την περίοδο των Μακεδόνων βασιλέων όλη η αγιογραφία ξαναγράφτηκε από τον Συμέων τον Λογοθέτη, ο οποίος και ονομάστηκε και Μεταφραστής, αναφέρει ο Κ. Σάθας.

Ο Συμεών ο Μεταφραστής δεν μετέφραζε από ξένες γλώσσες, από τα βαρβαρικά στα ελληνικά παράδειγμα. Ανέλαβε να μεταφράσει τα μαρτυρολόγια όπως θεωρούσε ότι ήταν χριστιανικότερα γιατί τα αρχαία κείμενα ανέφεραν γεγονότα για τους μάρτυρες που ήταν ακατανόητα σύμφωνα με την δική τους χριστιανική θρησκεία.

 Ο Συμεών ανέλαβε να μεταφράσει προς το χριστιανικότερο όλα τα αρχαία μαρτυρολόγια. Οπότε τα μαρτυρολόγια των Ελλήνων τα οποία ανακαλύπτει η κυρία Ροδοπούλου στο Άγιον Όρος, μπορεί να αναφέρονται σε Έλληνες Χριστιανούς αλλά είναι σίγουρα παραποιημένα από τους νεώτερους ανθέλληνες χριστιανούς. Αυτή η μετάφραση προς το ανθελληνικό όλων των βίων των αγίων έγινε παντού. Ως παράδειγμα αναφέρω την ιστορία της Αγίας Παρασκευής της Καλλικράτειας. «Ο αγιότατος Πατριάρχης ο Νικόλας ο Μουζάλων, βρήκε καταγεγραμμένο την βιογραφία της αγίας Παρασκευής, την οποία τιμούσαν σε ένα χωριό, ιδιωτικά και ανάξια σε σχέση με την αγγελική διαγωγή της αγίας, και διέταξε να παραδοθεί στη φωτιά το κείμενο αυτό. Πρόσταξε το διάκονο του, τον Βασιλικό να συγγράψει τον νέο θεάρεστο βίο.»

Ιδού αμετάφραστο το απόσπασμα από τον Κωνσταντίνο Σάθα.  «Ο αγιότατος δε πατριάρχης εκείνος Νικόλαος ο Μουζάλων ευρών συγγραφέντα τον βίον της αγίας Παρασκευής της εν τω χωρίω τη Καλλικρατεία τιμωμένης παρά τινος χωρίτου ιδιωτικώς και αναξίως τη αγγελική διαγωγή της αγίας ώρισε πυρί παραδοθήναι, και επέτρεψε τω διακόνω εκείνων Βασιλικώ συγγράψασθαι τον ταύτης, θεάρεστον βίον.”

 Κατά τον ίδιο τρόπο βέβαια έχει γραφτεί νέος θεάρεστος βίος για τον Χριστό και για όλους χριστιανούς, οι οποίοι απαγορευόταν να είναι Έλληνες. Σήμερα υπάρχουν υπόνοιες για πολλούς αγίους, των οποίων οι βιογραφίες είναι ψεύτικες και φανταστικές. Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική ιστορία του σαυροκτόνου Αγίου Γεωργίου. Κανείς δεν ξέρει την αληθινή ζωή της Αγίας Αικατερίνης. Στην Μικρά Ασία βρέθηκε μαρμάρινη πλάκα από παλιά εκκλησία που έγραφε, Αγία Αικατερίνη Υπατία. Αυτό το αναφέρει στο βιβλίο της για την Υπατία η Dzielska Maria.

 Ο καθηγητής Κ. Σαθας στην “εισαγωγή στο κρητικό θέατρο”, αναφέρει για τους Έλληνες χριστιανούς δικηγόρους της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας πως ενώ ομολογούσαν ότι ήταν χριστιανοί δεν ανέφεραν το όνομα των χριστιανών στις ομιλίες τους. «Οι σοφιστές αυτοί ενώ είναι χριστιανοί στην επιφάνεια και με κάποιο χριστιανικό ζήλο ερμηνεύουν την Παλαιά Διαθήκη, ούτε στο ελάχιστο στις ομιλίες τους φανερώνουν το μίσος τους εναντίον της επίσημης θρησκείας, γιατί δεν αναφέρουν καθόλου το χριστιανικό όνομα. (Ο Σάθας θεωρει ότι αυτοι οι Ελληνες χριστιανοι μισουν την επίσημη εκκλησία)  Εκείνος όμως που θα διαβάσει τις ομιλίες του Προκοπίου και του Χορικίου αμφιβάλλει αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν χριστιανοί, αλλά μάλλον πιστεύει ότι ακούει ενθουσιώδεις λάτρεις των Ολυμπίων θεών και των ελληνικών ηρώων, από  άλλα δεδομένα πληροφορούμαστε ότι οι χριστιανοί αυτοί δικηγόροι όχι μόνο προστάτευαν το θέατρο, αλλά ότι στην θεατρική σκηνή εξεφώνουν τους πανηγυρικούς λόγους και το ποιο παράδοξο ότι αυτοί που δίδασκαν τους νόμους φορούσαν θεατρικές στολές. Το τελευταίο αυτό έθιμο, να φοράνε θεατρικές στολές διατηρήθηκε μέχρι τον έβδομο αιώνα (691 μ. Χ.) όταν απαγορεύτηκε ρητά και αναθεματίστηκε από την σύνοδο της Τρούλλω.

 Οι αρχαίοι χριστιανοί των πρώτων αιώνων ήταν μια ξεκάθαρα ελληνική οργάνωση και όλα τα κείμενα και οι επιστολές γραφόταν στα ελληνικά. Από την ανατολή μέχρι την δύση οι χριστιανικές εκκλησίες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ελληνικές κοινότητες μέσα σε μια ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν αντίπαλος τους και η Ρώμη ήταν ο μεγάλος εχθρός. Αυτός ο ελληνικός χριστιανισμός ήταν καταδιωκόμενος από τους Ρωμαίους και οι χριστιανοί αυτοί ήταν μάρτυρες που πέθαναν για να επικρατήσει η φιλοσοφική ζωή, για μια θρησκεία που δεν θα στηριζόταν στις αιματηρές θυσίες και την προσκύνηση των αγαλμάτων.

 Οι χριστιανοί θεολόγοι μας λένε για το διάταγμα περί ανεξιθρησκίας που ψήφισε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος το 312 μ.Χ. Δεν μας λένε όμως ότι αυτό το διάταγμα το ακύρωσαν οι ίδιοι οι Χριστιανοί για να καταδιώξουν με μίσος όλες τις άλλες θρησκείες και ακόμα όλους τους χριστιανούς που δεν συμφωνούσαν με το δόγμα του αυτοκράτορα και φυσικά να ρίξουν στην φωτιά κάθε διαφορετική ιστορική καταγραφή. 

 

 Η επικράτηση της λεγόμενης μεγάλης εκκλησίας τον τρίτο αιώνα δημιούργησε μια ρωμαϊκή ανθελληνική εκκλησία η οποία δεν ήταν καταδιωκόμενη αλλά ο διώκτης των άλλων θρησκειών και ο διώκτης των πρώτων εθνικών χριστιανών. Πριν τον τρίτο αιώνα είχαμε λοιπόν τις εκκλησίες του Χριστού με τα λάθη τους και τις ατέλειες τους. Μετά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο δεν έχουμε τις εκκλησίες του Χριστού αλλά την εκκλησία του αυτοκράτορα. Οι πρώτες χριστιανικές εκκλησίες καταδιωκόταν από την εξουσία. Η επόμενη χριστιανική εκκλησία ήταν η εξουσία που καταδίωξε τους υπόλοιπους. Αυτό είναι ένα δεδομένο που δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους ούτε οι Ελληνες εθνικοί, ούτε οι Ορθόδοξοι χριστιανοί όταν συζητούν για την σχέση ελληνισμού και χριστιανισμού.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΣΑΘΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

“Τα ψευδώς υπό των της αληθείας εχθρών συμπλασθέντα μαρτυρολόγια, ως αν τους Χριστού μάρτυρας ατιμάζειεν και προς απιστίαν ενάγοιεν τους ακούοντας, μή επ΄εκκλησίαις δημοσιεύεσθαι προστάσομεν, αλλά ταύτα πυρί παραδίδεσθαι, τους δε ταύτα παραδεχομένους, ή ως αληθέσι τούτοις προσέχοντας αναθεματίζομεν”.

 Επεξηγώντας αυτόν τον κανόνα ο Βαλσαμών λέει: “Ουκ έλαθε τους αγίους πατέρας ότι πολλοί των απίστων και των μισοχρίστων, μή παραδεχόμενοι τους των αγίων μαρτύρων και ομολογητών άθλους, ή και κατακαμώμενοι των ταύτα δεξαμένων χριστιανών συνεπλάσατο τινά ψευδή και αλλόκοτα και άξια της αυτών κακίας, ως δήθεν παρά των μαρτύρων λαληθέντα ή πραχθέντα, …χάρις τοίνυν τω μακαρίτη Μεταφραστή τω τα μαρτυρικά υπέρ της αληθείας σκάμματα πολλοίς πόνοις και ιδρώσι κατακαλλύναντι εις ύμνον θεού και δόξαν αιωνίζουσαν των αγίων μαρτύρων».

 «Και ο μεν τελευταίος ούτος λόγος (δηλαδή η ρίψη των μαρτυρολογίων στην πυρά) αρκούντος εξηγεί την εντελή σχεδόν έλλειψιν στιχηρών βίων, ορθοδόξων και μη αγίων, ως και τη επί των Μακεδόνων βασιλέων αναθεώρησιν και μετάπλασιν απάσης σχεδόν της αγιογραφίας υπό Συμεών Λογοθέτου του δια τούτο επονομασθέντος Μεταφραστού».

“Οι σοφισταί ούτοι, καίτοι χριστιανοί την επιφάνειαν και μετά τινός χριστιανικού ζήλου ερμηνεύοντες την Παλαιάν Διαθήκην, ουχ ήττον εν ταις δημηγορίαις αυτών επιδεικνύουσι το κατά της επισήμου θρησκείας μίσος, διότι ούτε καν αναφέρωσι ποτέ το χριστιανικόν όνομα, ο αναγιγνώσκων τας δημηγορίας του Προκοπίου και του Χορικίου αμφιβάλλει άν οι άνθρωποι εκείνοι ήσαν χριστιανοί, μάλλον δε πιστεύει ότι ακούει ενθουσιώδεις λάτρεις των Ολυμπίων θεών και των ελληνικών ηρώων, εξ άλλων δε διδομένων πληροφορούμεθα ότι οι χριστιανοί ούτοι δικηγόροι ου μόνο εκθύμως επροστάτευαν το θέατρο, αλλ΄ ότι εν αυτή τη σκηνή εξεφώνουν τους πανηγυρικούς λόγους, και το παραδοξότερον ότι οι διδάσκοντες τους νόμους εφόρουν θεατρικάς στολάς, το τελευταίον τούτο έθιμον διατηρηθέν μέχρι τέλους εβδόμης εκατονταετηρίδος (691 μ.Χ.) ρητώς απηγορεύθη και αναθεματίσθη υπό της εν Τρούλλω συνόδου.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος