ΠΕΡΙ ΜΑΓΕΙΑΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

 Μάγοι καλούνται οι ιερείς των Περσών και από αυτούς πήρε το όνομα της η μαγεία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι την μαγεία δεν την εξασκούσαν και άλλοι λαοί εκτός από τους Πέρσες. Οι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν επικλήσεις στους δαίμονες και τους θεούς για να τακτοποιήσουν θέματα τα οποία δεν μπορούσαν να επηρεάσουν με τις ανθρώπινες δυνάμεις τους. Διασημότεροι μάγοι μάλιστα υπήρξαν από την αρχαιότητα οι Εβραίοι.


 Την ελληνιστική εποχή και μέχρι το μεσαίωνα η μαγεία κατέληξε να είναι επικλήσεις σε δαίμονες με Εβραϊκά και Αιγυπτιακά ονόματα. Συνήθως βρίσκουμε τα ονόματα Ιαώ, Σαβαώ αλλά και πολλά ονόματα αγγέλων της Εβραϊκής αγγελολογίας, όπως συμβαίνει στη λεγόμενη Σολομωνική, μια και ο βασιλιάς Σολομώντας θεωρείται από τους μεγαλύτερους μάγους.

 Η τέχνη που ασκούσαν οι Ορφικοί και κάποιοι προσωκρατικοί φιλόσοφοι όπως ο Εμπεδοκλής έχει πολλλά κοινά στοιχεία με την λεγόμενη μαγεία. Οι Ορφικοί διδάσκουν την χρήση των λίθων και των φαρμάκων, των ύμνων, των επικλήσεων σε δαίμονες και άλλες τέχνες με τις οποίες μπορείς να αναστήσεις ακόμα και νεκρό. Σε όλη την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα οι επικλήσεις των «μάγων» γινόταν σε υποχθόνιους θεούς. Ο Διόνυσος είναι ο κατεξοχήν θεός της μαγείας και φυσικά οι γυναικείες θεότητες της Σελήνης, όπως η Αρτεμη, η Εκατη και η Περσεφόνη.

Η θεά Αρτεμη. 

 Οι μάγοι επικαλούνται τη Σελήνη, αφού οι μαγικές πράξεις γίνονται συνήθως νύχτα. Η Σελήνη ταυτίζεται με την Εκάτη, Αρτέμιδα, Περσεφόνη και στους Μαγικούς Παπύρους. Η τριάδα Εκάτη – Άρτεμη - Σελήνη σταθεροποιείται κατά την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή εποχή.

Ο Barb δημοσίευσε ένα μικρό αποσπασματικό κύλινδρο, που τον αποτελούσαν δύο ενεπίγραφα, λεπτά μεταλλικά φύλλα, ένα χρυσό κι ένα ασημένιο, τυλιγμένα το ένα μέσα στο άλλο, ταφικό εύρημα που πιθανώς χρονολογείται στον 3ο αιώνα μ.Χ. Το ασημένιο φύλλο περιείχε ένα ελληνικό κείμενο:

«Προς ημίκρανον. Ανταύρα εξήλθεν εκ της θαλάσσης, ανεβόησεν ως έλαφος, ανέκραξεν ως βους. Υπαντά αυτή Αρτεμις Εφεσία «Ανταύρα, που υπάγεις; Εις το ημίκρανον. Μη ουκ ….»

David Jordan Το τρισάθλιο θέμα της Μαγείας Περιοδικό Αρχαιολογία Τεύχος 70  Μαρτιος 1999

 Ο μικρός κύλινδρος αυτός ονομαζόταν από τους αρχαίους φυλακτήριον, δηλαδή φυλαχτό. Το φορούσαν για να τους φυλάει από το κακό και το συγκεκριμένο από τον πονοκέφαλο.  Αυτό το φυλαχτό, έγραφε. Για την ημικρανία. Ο πονοκέφαλος βγήκε από την θάλασσα και φωναξε σαν ελάφι κι έκραξε σαν βόδι. Τον συνάντησε η Αρτεμη της Εφέσου και τον ρώτησε πονοκέφαλε που πάς;»

 Την αφήγηση αυτού του φυλαχτού συμπληρώνει ένα παρόμοιο κείμενο που βρέθηκε σε χειρόγραφο του 16ου αιώνα και γράφτηκε στην νότια Ιταλία.

 «Ευχή ημικράνη εις πονοκεφάλι. Ημίκρανον εξήρχετο από θάλασσαν κρουόμενον και βρυχόμενον και υπήντησε αυτώ ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και είπεν αυτώ. Που υπάγεις, κράνιον και ημικράν και πονοκεφάλι και οφθαλμόπονον και ανεμοπυρωμα και δάκρυα και λεύκωμα και κεφαλοσκότωσις; Και απεκρίθη ο πονοκέφαλος προς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Υπάγομεν ίνα καθίσωμεν εις την κεφαλή του δουλου δείνα. Και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός λέγει προς αυτόν. Βλέπε μη υπάγε εις τον δούλον μου, αλλά φεύγετε και υπάγετε εις τα άγρια όρη και ανέβητε εις ταύρου κεφαλήν, εκεί κρέας φάγητε, εκεί αίμα πίετε, εκεί οφθαλμούς διαφθείρετε, εκεί κεφαλήν σκοτώσατε, κυμαίνετε, διαστρέψατε. Ει δε και παρακούσετε μου, εκεί σε απολέσω εις το καύσιον όρος, όπου κύων ουκ υλακτεί ο τε αλέκτωρ ου φωνεί.»

 Η τελευταία αυτή φράση, «όπου σκυλί δεν γαυγίζει και πετεινός δεν φωνάζει», χρησιμοποιείται συχνά στις κατάρες των αρχαίων κι έχουν βρεθεί αρκετά φυλαχτά που την περιέχουν. Υπάρχει όμως και σε παραδοσιακές γητιές της Κρήτης και της Κεφαλονιάς. Γητειά της Κρήτης αναφέρει «άμε στα όρη στα βουνά, που πετεινός δεν κράζει και σκύλος δεν γαυγίζει, να βρεις τα άγρια θεριά». Και άλλη από την Κεφαλονιά που λέει: Να πάει η αρρώστια όθε κόκορας δεν λαλεί, καμπάνα δε σημαίνει, κουλούρα μικρου παιδιού δε βλογάει». Κι από την Αθήνα, που λέει: Άγιοι Ανάργυροι διώχνουν τη βασκανία στα όρη τα βουνά, εκεί κουλούρα δεν δανείζεται και αλέχτορας δεν φωνάζει».

 Ο Χριστός εδώ καλείται να κάνει την εργασία της θεάς Άρτεμης και να διώξει την ασθένεια μακριά στα όρη στα άγρια θεριά. Μια τέτοια εργασία όμως δεν είναι ξένη για τον Ιησού που έχει εξορίσει όπως περιγράφουν τα ευαγγέλια τους δαίμονες σε ένα κοπάδι δύο χιλιάδων χοίρων. (Μάρκος 5.1 – Ματθαιος 8.28 – Λουκάς 8.26)

"Η κυρίαρχη ιδεολογία στον δυτικό κόσμο είναι αυτή του χριστιανισμού. Δεν έχει καμία διαφορά αν πρόκειται για Ορθόδοξους, καθολικούς ή διαμαρτυρόμενους. Όλοι μοιράζονται την ίδια μυθολογία και έχουν τις ίδιες αντιλήψεις, για τον Θεό , τον διάβολο και την μαγεία.

Στην αρχαία Περσία οι μάγοι ήταν ολόκληρη φυλή που ασχολιόταν με τις ιερατικές τελετές και την πρόγνωση του μέλλοντος από τα όνειρα και τις κινήσει των άστρων. Βέβαια, αν εξαιρέσουμε την πλάνη των ειδώλων που λάτρευαν, κατά τα άλλα οι μάγοι της Περσίας δεν χρησιμοποιούσαν μαγικά τεχνάσματα για το κακό των ανθρώπων. Ήταν διαφορετικοί από τους γνωστούς μας υπηρέτες του σατανά. Ήταν μάλλον απλοί ιερείς και αστρολόγοι. Τέτοιοι ήταν οι τρεις μάγοι που βλέποντας ένα άστρο στον ουρανό ήρθαν να προσκυνήσουν τον νεογέννητο Κύριο και Σωτήρα μας." Αυτά αναφέρει ο χριστιανός που γράφει την εισαγωγη στον αγιο Κυπριανό, τον μαγο των χριστιανών. Οι χριστιανοί για να δικαιολογήσουν τα αντιφατικά και παράλογα ευαγγέλια υποτιμουν την νοημοσύνη τους με μεγάλη ευκολία για να διατηρήσουν την πίστη τους στους μύθους. Αυτοό οι μάγοι δηλαδή είναι καλοί, όλοι οι άλλοι όμως του σατανά. Εντάξει, ότι πείς φιλε. από που είπες ότι πανε στον παράδεισο; 

 Οι μάγοι εξ ανατολής ήρθαν βέβαια να προσκυνησουν τον Χριστό όταν ακόμα ήταν βρεφος μέσα στο σπήλαιο της γεννήσεως. Για τους θεολόγους αυτοί οι μάγοι ήταν αστρολόγοι. Για την εκκλησία όμως όλοι είναι κακοί μάγοι, είτε αστρολόγοι, είτε μαθηματικοί. Όταν οι σημερινοί καλόγεροι και άλλοι ¨μάγοι¨ χρησιμοποιούν κείμενα της εκκλησίας στις μαγικές τους επικλήσεις δεν νιώθουν πως κάτι τέτοιο είναι αταίριαστο. Ο καθηγητής Αγαμέμνων Τσελίκας παραδίδει μερικές τέτοιες μαγικές συνταγές από το Χειρόγραφο της Δημητσανας.

 «Δια να λύσεις ανδρόγυνον έπαρε χολή κοράκου και μελτζουβόλαδο ίσια και τα δύο και ας αληφθεί ο άνδρας εις όλον το κορμί του και γράψε πάνω το τροπάριον της Πεντηκοστής να το βαστά επάνω του. Λύει τα δεσμά και δροσίζει την φόργα (φλόγα του πάθους) και τα εξής. Και τότε ας πέσει με τη γυναίκα του και λύει η μαντεία.»

 Χρησιμοποιείται ακόμα και το Πάτερ ημών για να χωρίσεις καλούς φίλους !

 «Δια να χωρίσεις αγαπημένους φίλους, έπαρε τρία φύλλα της δάφνης και γράψε εις κάθε φύλλον μία πεντάλφαν. Έπαρε από νεκρό χώμα από την κεφαλή μερδικό και πέ το Πάτερ ημών δύο φορές. Και από τα ποδάρια άλλο μερτικό και πε το Πάτερ ημών οκτώ λόγια από τη μέση και δύο. Και κοπανίζεις τα φύλλα με το χώμα και πάρτο ημέρα Σάββατο εις τα τριάντα της σελήνης ή εις τα είκοσι και ότι μέρα ζυμώσεις το χώμα κάμε πλιθάρι και πήγαινε εις τον ποταμόν κι εύρε μια πέτραν και τζάκις το επάνω και λέγε αύτως, Ως εχωρίσθηκαν οι νεκροί από τους ζωντανούς έτζι και να χωρίσουν και ο δέινας με τον δείνα γυναίκα ή άνδρα. Και χωρίζοτν πλέον διαπαντός.»

 Οι χριστιανοί βέβαια, όπως όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι δεν έπαψαν να χρησιμοποιούν τις επικλήσεις και φυσικά θεωρούσαν πως ο θεός τους Κύριος Ιησούς ήταν διατεθειμένος να τους βοηθήσει, για να καταραστούν κάποιον, ειδικά όταν είχαν το δίκαιο με το μέρος τους. Η γνωστότερη και πιο εύγλωττη δίκαιη κατάρα είναι η κατάρα του χριστιανού Σαβίνου από την Αίγυπτο (6ος μ.Χ. αιώνας), ο οποίος βρισκόταν σε διαμάχη με την κόρη του και μάλλον τον άντρα της:

 «Να μάθουν όλοι πως ο κύριος ο θεός θα φροντίσει για την υπόθεση μου. Να κυνηγηθούν ο Δίδυμος και η Σευηρίνη, η κόρη μου, που πριν από καιρό με καταδίωξαν. Να ξεραθεί το σώμα τους στο κρεβάτι, όπως είδες και το δικό μου να ξεραίνεται από αυτούς που σκίασαν την τιμή μου. Κύριε, φανέρωσε γρήγορα τη δύναμη σου. Κάνε άπραγες τις επιβουλές που έχουν στην καρδιά τους εναντίον των αγαπημένων μου παιδιών. Να καθίσουν στο Βήμα του κατηγορούμενου, κύριε αφέντη, οπουδήποτε εσύ δικάζεις. Εγώ, ο Σαβίνος, κλαίγοντας και στενάζοντας μέρα και νύχτα, χάρισα την περιουσία μου στον θεό, τον αφέντη των πάντων, για να εκδικηθεί τα κακουργήματα που έπαθα από τη Σευηρίνη και το Δίδυμο. Υιέ του μεγάλου θεού, εκείνου που κανείς άνθρωπος δεν αντίκρυσε ποτέ, που έδωσες στους τυφλούς να δουν το φως του ήλιου, φανέρωσε όπως και πριν τα θεϊκά σου θαύματα. Ζήτησε το αντίτιμο για τα μνημεία των βασάνων που έπαθα, που υπέμεινα από τη μια μου θυγατέρα, πατάσσοντας τους εχθρούς μου με τα δυνατά σου χέρια. Πάρε εκδίκηση, Εμμανουήλ, πάρε εκδίκηση».

Η τριπλη Εκάτη.

 Σήμερα η μαγεία θεωρείται σατανική τέχνη και οι μαγικές επικλήσεις  απευθύνονται κυρίως σε κακούς δαίμονες. Αυτή η άποψη έχει προωθηθεί από την εκκλησία η οποία έχει δαιμονοποιήσει όλες τις αρχαίες θεότητες. Ο Μεγάλος Κωνσταντίνος διαχώρησε την μαγεία σε καλή και κακή, κάτι που έκαναν και άλλοι νομοθέτες. Η εκκλησία όμως θεωρεί κάθε πνευματική δραστηριότητα που γίνεται έξω από τους κόλπους της ως σατανική. Θεωρεί ότι ακόμα πως όλες οι θεραπείες γίνονται με την βοήθεια κακών δαιμόνων και όχι με την δύναμη του αληθινού θεού. Αυτή η άποψη είναι η ίδια η άποψη των Φαρισαίων οι οποίοι κατηγορούσαν τον Ιησού ότι θεράπευε με την δύναμη των δαιμόνων.  Δεν τους ενδιέφερε αν ένας ασθενής θεραπεύτηκε αλλά αν αυτό έγινε με την συμπαράσταση ενός ξένου θεού, ενός κακού δαίμονα. Ο Χριστός δεν κρίνεται από τις πράξεις του, καθώς θεραπεύει τους ασθενείς, αλλά από την αποδοχή των δικών τους δογμάτων και εθίμων. Κατά τον ίδιο τρόπο οι σημερινοί Φαρισαίοι δεν κρίνουν αν κάποιος αγαθοποιεί και τον πλησίον αγαπά αλλά ενδιαφέρονται μονάχα αν ακολουθεί τα δικά τους δόγματα.

  Όλες οι εναλλακτικές θεραπείες χαρακτηρίζονται από την εκκλησία δραστηριότητες αιρετικών που εργάζονται με την βοήθεια κακών δαιμόνων. Αυτή η άποψη φυσικά βολεύει και την παραδοσιακή δυτική ιατρική και τις φαρμακοβιομηχανίες. Η μαγεία, σε πολλές μορφές ασκείται σήμερα από την εκκλησία και την ιατρική. Αυτοί είναι οι πιστοί του καλού θεού, οι δε λοιποί οι ακολουθούντες την πλάνη των κακών δαιμόνων.  Σε αυτό το θέμα όμως θα αναφερθώ σε επόμενη δημοσίευση. Καλή πρωτομαγιά. Το κόκκινο στεφάνι του Μαγιού, είναι αρκετά μαγικό από μόνο του για να μας υποδείξει την χαρά που φέρνει η φύση, ο παράδεισος μέσα στον οποίο ζούμε. Αυτοί που νομίζουν ότι έχουν βγει από τον παράδεισο, καλά να πάθουν.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος


συνέχεια Η ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Empedocles, fr. 111.

In one of the most famous fragments of Empedocles, he writes:88

You shall learn all the remedies (pharmaka) that there are for ills and

defense against old age, since for you alone I will accomplish all this. And

you shall stay the force of the unwearied winds which sweep over the earth

and lay waste the fields with their blasts; and then, if you wish, you shall bring

back breezes in requital. After black rain you shall cause drought for men in

due season, and then after summer drought causing air-inhabiting and

tree-nourishing streams. And you shall bring from Hades the life force of

a dead man.89

Γυναίκα - Μάγισσα:

Θνητή και Αθάνατη

Αφροδίτη Α. Αβαγιανού

Το φαινόμενο συγκρητισμού Άρτεμης-Εκάτης42 μαρτυρείται στα ανατολικά

ή βόρεια όρια της Ελλάδας. Η λατρεία της Άρτεμης-Εκάτης μαρτυρείται επιγραφικά

στη Θάσο και στη Μακεδονία.43 Τον 5ο αι. ένα άγαλμα της Εκάτης-

Άρτεμης Επιπυργιδίας υπάρχει κοντά στην είσοδο της Ακρόπολης των Αθηνών,

το πρώτο που απεικονίζει την Εκάτη με τριπλή μορφή.44 Ήδη στον

'Ομηρικό Ύμνο στην Δήμητρα η σχέση της Εκάτης με την Ελευσίνα και την

Περσεφόνη είναι εδραιωμένη και η Εκάτη είναι η προστάτιδα των διαβάσεων

και μάλιστα των χθονίων.45

Η Εκάτη του Διόδωρου Σικελιώτη46 είναι το αρχέτυπο της φαρμακευτικής

μαγείας, η Φαρμακεϋτρια. Η αμφισημία της λέξεως φάρμακον {=δηλητήριο ή

γιατρικό) αντιπροσωπεύεται από τις δύο θυγατέρες της Εκάτης κατά τον Διόδωρο.

Η Κίρκη είναι η φαρμακεύτρια, η Μήδεια η ιδρυτρια των γιατρικών.47 Η

ίδια η Εκάτη είναι η εφευρέτρια του ακονίτου, του δηλητηρίου που παράγεται

από το δηλητηριώδες φυτό που αυξάνεται σε απότομα βράχια, ή σε τόπο

καλούμενο Άκόναί.48 Κατά τον Διόδωρο, η τρισυπόστατη Εκάτη, με αρνητική

σημασία, είναι: η βασίλισσα-ιέρεια, η τοξότρια και η φαρμακεϋτρια.

Η Εκάτη είναι ευμενής κατά τον Πίνδαρο,49 ή δασπληης (=φοβερή) κατά

τον Θεόκριτο.

Η Σελήνη (Εικ. 2) ήταν κόρη της Θείας ή της Ευρυφαέσσης και του Υπε-

ρίωνος ή του Πάλλοντος,52 αδελφή του Ηλίου και της Ηούς. Ο Αισχύλος την

αποκαλεί κόρη της Λητούς -ταυτίζοντας την με την Άρτεμη.53 Μεταγενέστερος

μύθος τη θεωρεί σύζυγο του Ήλιου.54 Στην παράδοση των Ορφικών η Σελήνη

θεωρείται μητέρα του Μουσαίου. Οι μάγοι επικαλούνται τη Σελήνη, αφού οι

μαγικές πράξεις γίνονται συνήθως νύχτα. Η Σελήνη ταυτίζεται με την Εκάτη,

Αρτέμιδα, Περσεφόνη και στους Μαγικούς Παπύρους. Η τριάδα Εκάτη - Άρτεμη

- Σελήνη σταθεροποιείται κατά την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή εποχή.55

Οι Εκάτες της Ελληνικής

Γραμματείας είναι και ουράνιες ( 'Ομηρικό Ύμνο στην Δήμητρα) και χθόνιες

(Σοφοκλής, Ευριπίδης). Προς το τέλος της αρχαιότητας, στους Μαγικούς

Παπύρους, σταθεροποιείται η περιγραφή της Εκάτης ως κλειδοκρατόρισσας

του Τάρταρου. Ο U. von Wilamowitz παρατήρησε ότι μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ.

το όνομα της Εκάτης είχε καλή φήμη. Όμως, κατόπιν, κρίνοντας από τη λογοτεχνική

και αρχαιολογική μαρτυρία, η Εκάτη, κατά τη διάρκεια του 5ου αι.,

σταδιακά συγχωνεύθηκε με τη θεά Εν(ν)οδία από τις Φερές της Θεσσαλίας, η

οποία απεικονίζεται με στέφανο μυρτιάς, μία ή δύο δάδες στα χέρια, και ιππεύοντας

άλογο.95

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

9.34 οι δε Φαρισαιοι ελεγον,  Εν τω αρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια.

Ο Χριστός θεωρεί πως παρόλο που δεν ακολουθεί τα Ιουδαϊκά έθιμα, με την δύναμη του αγαθού θεού θεραπεύει. Αυτό δεν το δεχόταν οι Φαρισαίοι που ακολουθούσαν τον θείο νόμο, δηλαδή τα δόγματα και γι αυτό θεωρούσαν ότι ο Χριστός με την βοήθεια του Σατανά θεράπευε. Τότε ο Χριστός είπε στους Φαρισαίους ότι βρίζουν το αγαθό Πνεύμα και πως δεν θα συγχωρεθούν ποτέ γιατί οποίος βρίζει τον Πατέρα και τον Υιό συγχωρείται αλλά όχι εκείνος που βρίζει το Άγιο Πνεύμα.

 Ως επιχείρημα μάλιστα έλεγε, «πως είναι δυνατόν ο Σατανάς να εκβάλει τον Σατανά;». Οι σημερινοί χριστιανοί που πιστεύουν μόνο στο δόγμα, στα γράμματα και όχι στο Πνεύμα, κατηγορούν τους πάντες ως αιρετικούς σε σχέση με τους ψηφισμένους νόμους και κανόνες, αδιαφορώντας για την δικαιοσύνη του ουρανού και την αγάπη της καρδιάς.

12. 24 οι δε Φαρισαιοι ακούσαντες ειπον, Ουτος ουκ εκβάλλει τα δαιμόνια ει μη εν τω Βεελζεβουλ αρχοντι των δαιμονίων. 25 ειδως δε τας ενθυμήσεις αυτων ειπεν αυτοις, Πασα βασιλεία μερισθεισα καθ' εαυτης ερημουται, και πασα πόλις η οικία μερισθεισα καθ' εαυτης ου σταθήσεται. 26 και ει ο Σατανας τον Σαταναν εκβάλλει, εφ' εαυτον εμερίσθη. πως ουν σταθήσεται η βασιλεία αυτου; 27 και ει εγω εν Βεελζεβουλ εκβάλλω τα δαιμόνια, οι υιοι υμων εν τίνι εκβάλλουσιν; δια τουτο αυτοι κριται εσονται υμων. 28 ει δε εν πνεύματι θεου εγω εκβάλλω τα δαιμόνια, αρα εφθασεν εφ' υμας η βασιλεία του θεου. 29 η πως δύναταί τις εισελθειν εις την οικίαν του ισχυρου και τα σκεύη αυτου αρπάσαι, εαν μη πρωτον δήση τον ισχυρόν; και τότε την οικίαν αυτου διαρπάσει. 30 ο μη ων μετ' εμου κατ' εμου εστιν, και ο μη συνάγων μετ' εμου σκορπίζει. 31 Δια τουτο λέγω υμιν, πασα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται. 32 και ος εαν ειπη λόγον κατα του υιου του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτω. ος δ αν ειπη κατα του πνεύματος του αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτω ουτε εν τούτω τω αιωνι ουτε εν τω μέλλοντι. 33  Η ποιήσατε το δένδρον καλον και τον καρπον αυτου καλόν, η ποιήσατε το δένδρον σαπρον και τον καρπον αυτου σαπρόν. εκ γαρ του καρπου το δένδρον γινώσκεται. 34 γεννήματα εχιδνων, πως δύνασθε αγαθα λαλειν πονηροι οντες; εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλει. 35 ο αγαθος ανθρωπος εκ του αγαθου θησαυρου εκβάλλει αγαθά, και ο πονηρος ανθρωπος εκ του πονηρου θησαυρου εκβάλλει πονηρά. 36 λέγω δε υμιν οτι παν ρημα αργον ο λαλήσουσιν οι ανθρωποι αποδώσουσιν περι αυτου λόγον εν ημέρα κρίσεως. 37 εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση, και εκ των λόγων σου καταδικασθήση.

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ 3.22 και οι γραμματεις οι απο  Ιεροσολύμων καταβάντες ελεγον οτι Βεελζεβουλ εχει, και οτι εν τω αρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια. 23 και προσκαλεσάμενος αυτους εν παραβολαις ελεγεν αυτοις, Πως δύναται Σατανας Σαταναν εκβάλλειν; 24 και εαν βασιλεία εφ' εαυτην μερισθη, ου δύναται σταθηναι η βασιλεία εκείνη. 25 και εαν οικία εφ' εαυτην μερισθη, ου δυνήσεται η οικία εκείνη σταθηναι. 26 και ει ο Σατανας ανέστη εφ' εαυτον και εμερίσθη, ου δύναται στηναι αλλα τέλος εχει. 27 αλλ ου δύναται ουδεις εις την οικίαν του ισχυρου εισελθων τα σκεύη αυτου διαρπάσαι εαν μη πρωτον τον ισχυρον δήση, και τότε την οικίαν αυτου διαρπάσει. 28  Αμην λέγω υμιν οτι πάντα αφεθήσεται τοις υιοις των ανθρώπων, τα αμαρτήματα και αι βλασφημίαι οσα εαν βλασφημήσωσιν. 29 ος δ αν βλασφημήση εις το πνευμα το αγιον ουκ εχει αφεσιν εις τον αιωνα, αλλα ενοχός εστιν αιωνίου αμαρτήματος,ς 30 οτι ελεγον, Πνευμα ακάθαρτον εχει.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ ΤΑΦΟΥ – ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΤΗ

Η χριστιανική θρησκεία δεν κατάφερε να απαντήσει στα ερωτήματα του ανθρώπου για το πνεύμα του. Ούτε η σύγχρονη φιλοσοφία όμως έδωσε κάποια απάντηση. Είναι ανάγκη να αφήσουμε αυτόν τον άδειο τάφο και να ακούσουμε ξανά τις φωνές των αρχαίων φιλοσόφων.

 Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για αθεία.  Ισως παρερμήνευσαν το «ουδέν οίδα». Γιατί μερικοί επιμένουν να στρέφουν την προσοχή τους σε αυτό που ο φιλόσοφος δεν γνώρισε και όχι σε αυτό που γνώρισε. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Η σημασία της φράσης αυτής εξαντλείται σε αυτό που ο Σωκράτης κατανόησε. Όλα όσα βλέπουμε, ακούμε και αισθανόμαστε, μας περιγράφουν ένα κόσμο που δεν υπάρχει όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Αυτή η πρόταση του Σωκράτη καταργεί τον Αγγλικό εμπειρισμό και μας βάζεις αμέσως σε σκέψεις. Ένας Άγγλος φιλόσοφος όμως θα δώσει σημασία μόνο στο «ουδέν οίδα», θα θεωρήσει ότι τίποτα δεν υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή εκτός από μια περίεργη παρόρμηση την οποία ο Σωκράτης ονόμαζε εσωτερικό δαίμονα.

 Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Ο Σωκράτης στην απολογία του το ξεκαθάρισε ότι πιστεύει στην ύπαρξη των θεών, των δαιμόνων, των ηρώων και των πνευματικών μηχανών γενικά.  Τι νομίζεις Μέλισσε είπε σε εκείνον που τον κατηγορούσε για αθεία, είναι δυνατόν να πιστεύω στα δαιμονικά και όχι στους δαίμονες; Δεν πιστεύω δηλαδή ούτε σε δαίμονες, ούτε σε θεούς, ούτε σε ήρωες, ούτε στην ύπαρξη κάποιας μηχανής;  όπως ακριβώς λέει στην απολογία του.  «καὶ αὖ τοῦ αὐτοῦ μήτε [28a] δαίμονας μήτε θεοὺς μήτε ἥρωας, οὐδεμία μηχανή ἐστιν.»

 Ο Σωκράτης είναι η αρχή της δυτικής φιλοσοφίας. Αν παρεξηγήσουμε τον Σωκράτη, έχουμε παρεξηγήσει τα πάντα γύρω από τον δυτικό άνθρωπο. Η φιλοσοφία σήμερα δεν αγωνίζεται όμως να καταλάβει τον Σωκράτη και όλα όσα εκείνος πίστευε, τα δαιμόνια, τους θεούς, τους ήρωες, όλες αυτές τις μηχανές δηλαδή, αλλά καταδιώκει κάθε σκέψη γύρω από αυτές.

Η φιλοσοφία σήμερα μας λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ο άνθρωπος που εκ του μηδενός κατασκευάζει τον ίδιο του τον εαυτό. Κυριαρχεί δηλαδή αυτό που ονομάζω η φιλοσοφία του άδειου τάφου, μια χριστιανική απάτη.

 Η αρχαία Ινδική φιλοσοφία αναγνωρίζει πως ο κόσμος μας είναι μια ψευδαίσθηση. Σε αυτό συμφωνεί και ο Ινδουϊσμός ως θρησκεία, πως δηλαδή αυτός ο τριπλός κόσμος στον οποίο ζούμε εμείς οι άνθρωποι είναι «μάγια» ψευδαίσθηση. Τις απόψεις αυτές περί του τριπλού κόσμου της ματαιότητας, ο οποίος κυβερνιέται από ένα τρισυπόστατο θεό συμμερίζεται και η ελληνική θρησκεία και προσυπογράφει βέβαια και η αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπου και να στραφείς και να ρωτήσεις, Κινέζους ή Αφρικάνους ή στη νότιο Αμερική θα σε πληροφορήσουν ότι αυτός ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση δημιουργημένη από μια ανώτερη ουράνια δύναμη.

 Αυτός ο κόσμος μας στον οποίο ζούμε είναι η σκιά ενός αληθινού κόσμου που υπάρχει στους ουρανούς. Ο αληθινός άνθρωπος υπάρχει σε αυτόν τον αληθινό κόσμο κι εμείς δεν είμαστε παρά η αντανάκλαση αυτής της ουσιαστικής ύπαρξης. Αυτός ο άνθρωπος, που δεν είναι γεννημένος από γυναίκα, στον οποίο αναφερόταν ο Πλάτωνας και ο Χριστός και το Δελφικό Μαντείο, είναι ο στόχος της αναζητήσεως κάθε φιλοσόφου.

 Κι ενώ φαίνονται όλα τόσο ξεκάθαρα και μπορούμε να αναφερθούμε σε αυτά μέσα σε δυο παραγράφους, οι Ευρωπαίοι φιλόσοφοι εξάντλησαν τόνους χαρτιού και μελάνης, «κινέζικες ανακαλύψεις που ξοδεύτηκαν χωρίς κινέζικη σοφία», για να μας πούνε ότι δεν υπάρχει τίποτα, ούτε θεός, ούτε άνθρωπος και πως είναι μάλιστα μάταιο να αναζητάμε την αλήθεια.

 Οι Ευρωπαίοι φιλόσοφοι αναποδογύρισαν τα τραπέζια των αρχαίων φιλοσόφων, τάραξαν τους κύκλους του Αρχιμήδη, αλλά δεν μας παρέδωσαν καμία αδιαφιλονίκητη αλήθεια, εκτός από την πρόταση, δεν υπάρχει τίποτα, ούτε καμιά αλήθεια, αλλά όλα παίζουνε, όλα είναι ανοιχτά και ο άνθρωπος σαν θεός δημιουργεί τον εαυτό του κατά βούληση. Αυτό συμβαίνει γιατί μέσα στο ανθρώπινο σώμα δεν κατοικεί κανένα πνεύμα, αλλά εμείς οι ίδιοι είμαστε μια μυστήρια και οργανωμένη σύμφωνα με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία μηχανή. Αυτή η ανθρωπομηχανή είναι ένα παράξενο φάντασμα την καταγωγή του οποίου ακόμα και σήμερα αγνοούμαι, που μας δίνει όμως τις μεγάλες δυνατότητες να μιλούμε να έχουμε απόψεις για όλα και να θεωρούμαι ότι γι’ αυτό διαφέρουμε από τα ζώα.

 Ο πνευματικός άνθρωπος αποφασίζει ό ίδιος τι είναι και ποια φαντάσματα κατοικούν στο σώμα του και στο μυαλό του. Ο Κρίσνα στη Μπαγκαβάντ Γκιτά λέει ότι ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει τον ιδιοκτήτη του σώματος και της ζωής. Ο Σωκράτης μιλούσε για τον δαίμονα που ζει μέσα μας. Ο Στωικοί φιλόσοφοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι σκοπός της ζωής είναι η συνειδητοποίηση αυτού του ένδον δαιμονίου.

 Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος όταν αφαίρεσε από την ψυχή του, τα δεδομένα των αρχαίων θρησκειών παρέμεινε μετέωρος να παρακολουθεί το μεγάλο κενό μέσα του. Η εκκλησία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διατηρήσει τον άνθρωπο άδειο από πνεύμα προσφέροντας τα δικά της χάπια για την ανακούφιση της απόλυτης κενότητας που ένιωθε. Η εκκλησία όμως δεν τα κατάφερε. Η αναγέννηση στην Ιταλία των τεχνών και των αστρολόγων, ελευθέρωσε τον ανθρώπινο νου από την εκκλησία. Τα δεδομένα των Ελλήνων φιλοσόφων προστέθηκαν ξανά μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο για να γκρεμίσουν τα κάστρα της χριστιανικής θρησκείας. Οι Ευρωπαίοι τότε συνειδητοποίησαν το μεγάλο κενό μέσα τους.

 Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος δεν προήλθε μέσω της σταδιακής ανάπτυξης από τον  αρχαίο πολιτισμό αλλά από την βίαιη κατάργηση κάθε ανθρώπινου πολιτισμού και την δημιουργία ενός χριστιανικού όντος. Ο σημερινός δυτικός άνθρωπος είναι ένα ον δημιουργημένο σε πειραματικό σωλήνα. Προσεκτικά αφαιρέθηκαν από την ψυχή του όλες οι προηγούμενες γνώσεις και οι εμπειρίες και επανατοποθετήθηκαν με ένα νέο χριστιανικό τρόπο.  Παρά τις μεγάλες αλλαγές η ελληνική γνώση αναστήθηκε και δημιούργησε την σύγχρονη επιστήμη.

 Ο χριστιανισμός καταστρέφοντας τις αρχαίες θρησκείες, τους εθνικούς, τους Δρυίδες και τους Βάρδους και καίγοντας στην πυρά τις τελευταίες μάγισσες του μεσαίωνα, άφησε μέσα στον άνθρωπο ένα τεράστιο κενό που η Αγία Γραφή  δεν μπορούσε να καλύψει. Οι φιλόσοφοι και όσοι είχαν τον χρόνο να κάνουν μια κάποια ενδοσκόπηση, κοίταξαν μέσα τους και είδαν ένα γκρεμό. Κανένα πνεύμα ζωντανό δεν τους μίλησε. Κανένα σωκρατικό δαιμόνιο δεν τους περίμενε. Κανένας ένδον θεός δεν υπήρχε. Όπως το είπε ο Νίτσε, ο θεός πέθανε. Τον τελευταίο θεό, τον Ιησού Χριστό, τον σταύρωσαν στην Ιερουσαλήμ. Κι αυτός ο θεός προσπάθησε με κάθε τρόπο να αναστηθεί και να κατοικίσει στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά πριν να τα καταφέρει, οι άνθρωποι έσβησαν την παρουσία του από την ανθρώπινη ιστορία. Με λίγα λόγια αυτός ο Γαλιλαίος φιλόσοφος δεν υπάρχει πια πουθενά, παρά μόνο στα βιβλία των παπάδων και στις φαντασιώσεις των θεολόγων. Το μόνο που έχει μείνει στους χριστιανούς είναι ένας άδειος τάφος.

  O δυτικός άνθρωπος είναι δημιούργημα της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας και των πολιτικών γεγονότων που αυτή προκάλεσε, δηλαδή την κοινοβουλευτική βασιλεία στην Αγγλία, τη Γαλλική επανάσταση, το τρίτο Ράιχ και τη Σοβιετική  Ένωση. Οι Ευρωπαίοι φιλόσοφοι, μετά τον μεσαίωνα και την αναγέννηση ξεκινάνε από την αρχή, από σκραπ, να χτίσουν τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Πρώτα βγάζουν έξω τα μπάζα, όλα όσα είχαν μαζευτεί από χριστιανούς και ειδωλολάτρες, για να δημιουργήσουν το Νέο Ανθρωπο, τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε, του Μαρξ, του Φρόυντ, του Δαρβίνου και των άλλων επαναστατών του πνεύματος.

Ο Τζον Λοκ, ενας από τους πρωτους Αγγλους φιλόσοφους που υποστήριξαν  ότι η εμπειρία των αισθήσεων μας είναι η μόνη πηγή της γνώσεως μας που θα μας οδηγήσει στην αλήθεια.

 Οι Άγγλοι φιλόσοφοι έκαναν τα χωματουργικά, μπήκαν μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και έκαναν το παλιό σπίτι οικόπεδο ισοπεδώνοντας τα πάντα. Πρώτα ο Τζον Λόκ είπε τη μαγική λέξη tabula rasa, λευκό χαρτί, σβήνοντας κάθε προηγούμενη εμπειρία. Ο άνθρωπος είπαν είναι όσα ο νους του αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του και τίποτα άλλο. Αυτή την αλήθεια του Λοκ και του Χιουμ παρέλαβαν οι Γάλλοι που την ψάξανε παρομοίως θετικά, πετάξανε όλα τα αρνητικά και είπαν να δημιουργήσουν το νέο άνθρωπο χωρίς την ανάγκη φαντασμάτων, που έχουν μάλιστα περίεργες ιδέες και συνήθειες. Μέσα στο κεφάλι μας δεν υπάρχουν θεοί και δαίμονες, δεν υπάρχουν πνεύματα και ψυχές αλλά μόνο ιδέες.

 Τι είναι ο  άνθρωπος; Τι είναι το ανθρώπινο πνεύμα, ο Θεός, η φύση;  Τα δεδομένα αναλύθηκαν από τους Γάλους, για να γίνουν περισσότερο ιδεαλιστικά. Σύμφωνα με τους χριστιανούς ιδεαλιστές ο άνθρωπος έχει την λογική ικανότητα την οποία δεν έχουν τα ζώα. Γι αυτό ο άνθρωπος είναι το μόνο ον του πλανήτη που μπορεί να σκεφτεί, γι αυτό άλλωστε και υπάρχει, cogito ergo sum, ενώ τα ζώα δεν μπορούν, ούτε να σκεφτούν, ούτε να μιλήσουν, γιατί πολύ απλά δεν έχουν ψυχή, και προφανώς η ύπαρξη τους αμφισβητείται. Ψυχή είναι αυτή η λογική ικανότητα να επικοινωνούμε με τον κόσμο του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, μια και ο ίδιος ο Θεός κανόνισε να έχει ένα διάλογο μαζί μας και έστειλε μάλιστα τον Υιό του στην Γη.

Ο Γάλος φιλόσοφος Ρενέ Ντεκαρτ.

 Ο Καρτέσιος υποστήριξε ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή, και σ’ αυτό συμφώνησαν ενθουσιασμένοι οι χριστιανοί. Οι φωνές των ζώων είναι όπως τον ήχο που βγάζει ένα καρότσι που τρίζει καθώς κινείται. Αυτός είναι ο ιδεαλισμός και αυτός είναι ο νέος χριστιανικός άνθρωπος της Ευρώπης που άρχισε να χτίζεται με δεδομένη την Αγγλική εμπειρία από την Γαλλική θετική σκέψη. Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο γιατί… σκέφτεται. Ο άνθρωπος αυτοδημιουργείται. Μέσα του δεν υπάρχουν τώρα θεοί και δαίμονες των αρχαίων θρησκειών αλλά σκέψεις θεϊκές, κατηγορίες και ιδέες, δεδομένα από την ελληνική φιλοσοφία συνταιριασμένα με ένα χριστιανικό τρόπο.  Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο, αλλά είναι ο ίδιος μέρος του θεϊκού πνεύματος, είναι ο ίδιος θεός.

 Από τον Καρτέσιο μέχρι τον Μπέρξον, ο νους του ανθρώπου γεμίζει αριστοτελικές κατηγορίες και πλατωνικές ιδέες.  Οι ιδέες είναι στην πραγματικότητα οι σκέψεις του ενός και μοναδικού Θεού. Μονάδες όπως τις είπε ο Λέιμπνιτς. Σκέψεις του Θεού όπως συμφώνησε ο Τζορτζ Μπέρκλευ… ή όλα υπάρχουν μέσα στην σκέψη του ανθρώπου όπως είπε ο Ζαν Πολ Σαρτρ.

 O Χένρυ Μπέρξον ταυτιζόμενος με τηγ Δαρβίνια εξέλιξη θα δει την εξέλιξη του συμπαντικού πνεύματος και μαζί με τον Φριδερίκο Νίτσε θα διαμορφώσει το δικό μας πνεύμα όπως εκφράστηκε από τον Νίκο Καζαντζάκη. «Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος». Αυτό γράφει στην Ασκητική περιγράφοντας την κυριαρχία του ανθρώπινου νου, όπου όλος ο κόσμος ζει και πεθαίνει μέσα στο ανθρώπινο κρανίο. Και αυτό το κρανίο το κρατάει ο Άμλετ του Γουίλιαμ Σαίξπηρ και αναλογίζεται, να ζει κανείς ή να μη ζει, ιδού η απορία. To be or not to be. Μα φυσικά δεν έχει σημασία, να είσαι ή να μην είσαι, αφού το μόνο που υπάρχει είναι ο νους… και ίσως αυτές οι σκιές που είναι έξω από το νου και τις οποίες ο νους παρατηρεί… μμμ  κι εμείς που παρατηρούμε όσα ο νους παρατηρεί… που όλα μαζί κάνουν αυτό το Ένα… που τελικά μεταξύ μας τώρα… αποτρόπαιο μυστικό… αυτό το Ένα δεν υπάρχει. Ο τάφος είναι στην πραγματικότητα άδειος. Άκρα του τάφου σιωπή.

 Γι αυτό και η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία από του Άγγλους εμπειριστές και τους Γάλλους ιδεαλιστές, περνάει στους Γερμανούς, όπου το συμπέρασμα είναι μια ερώτηση…  γιατί να υπάρχει το «είναι» και όχι το «τίποτα», όπως αναρωτήθηκε ο Μάρτιν Χάιντεγκερ. Στο τέλος τέλος γιατί να υπάρχουν όλα αυτά; Ποιο το νόημα της ύπαρξης του Θεού, του ανθρώπου και της ίδιας της φιλοσοφίας που ρωτά για όλα αυτά;

Ποιο ειναι το νόημα της ζωής; Είναι η αλήθεια σχετική; Τι είναι πραγματικότητα; Σκέφτομαι άρα υπάρχω.

 Δεν είναι όλα αυτά μάταια; Δεν είναι όλα αυτά ματαιότης ματαιοτήτων όπως έλεγε ο Βασιλέας Σολωμόντας στον Εκκλησιαστή;  Δεν είναι καλύτερα να κάτσεις σπιτάκι σου, με την γυναικούλα σου, και να διάγεις βίο ανέμελο, όπως έλεγε ο Σολωμόντας; Γιατί να μάθεις τα πάντα γύρω από τον Θεό και τους ανθρώπους, να γίνεις βασιλιάς των πάντων και τελικά να πεθάνεις και να τα αφήσεις όλα στο γιό σου, σε αυτό το βλάκα που ποτέ δεν αναρωτήθηκε για τίποτα, ποτέ δεν κουράστηκε για τίποτα αλλά πάντα για το τίποτα ταλαιπωρείται άδικα;

 Η τέλεια αυτή ερώτηση του Χάιντεγκερ, όπως την αντιλαμβάνομαι δεν αφορά την ύπαρξη του κόσμου ή του Θεού.  Η ερώτηση αυτή αφορά την ύπαρξη της ύπαρξης. Για να το κατανοήσουμε αυτό πρέπει να σκεφθούμε ξανά την Ευρωπαική φιλοσοφία όπως ξεκίνησε. Ο άνθρωπος κοίταξε μέσα στην ψυχή του και δεν είδε τίποτα. Ο Θεός είχε πεθάνει. Μέσα στην ανθρώπινη καρδιά ήταν ξαπλωμένο ένα πτώμα. Το πτώμα του Ιησού του Ναζωραίου. Γιατί λοιπόν μέσα μας να υπάρχει ένας νεκρός θεός και να μην υπάρχει το Τίποτα; Αυτή είναι η ερώτηση του Χάιντεγκερ. Γιατί να μην συμφιλιωθούμε με τον χριστιανό άνθρωπο που για ψυχή του και θεό του έχει ένα άδειο τάφο;

 Όταν αναστήθηκε ο Χριστός δεν τον είδε κανένας, αν εξαιρέσει κανείς ένα κηπουρό και τους φύλακες. Οι υπόλοιποι είδαν ένα άδειο τάφο και κάτι φαντάσματα. Το ξεκίνημα του νέου δυτικού χριστιανού ανθρώπου, είναι τα εξής δεδομένα. Πρώτα ένας άδειος τάφος. Ο Πέτρος με τον μικρό μαθητή, τον οποία ηγάπα ο Ιησούς, πήγαν στο μνημείο και το μνημείο ήταν άδειο. Ναι, το μνημείο ήταν άδειο. Έπειτα αυτοί  ενημέρωσαν τις γυναίκες, οι οποίες δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους, και όταν πήγαν στο μνημείο είδαν και αυτές τον άδειο τάφο. Κάθε χριστιανός που επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ και τον κήπο της Γεσθημανής γίνεται μάρτυρας του μεγάλου χριστιανικού  μυστηρίου, του κενού τάφου. Που είναι το πτώμα; Πως ένας νεκρός σηκώθηκε και περπάτησε και πήγε στην πορεία του στους Εμμαούς; Αυτό είναι το μυστήριου του αναγεννημένου δυτικού χριστιανού. Πως ένας άνθρωπος ξύπνησε από τον μεσαίωνα, από μια γη επίπεδη, από μια γη που δεν κινιόταν, από ένα Θεό των δέκα εντολών,  για να αναζητήσει την δική του αυτόνομη πορεία;

Ο άδειος τάφος των χριστιανών. Βλέπουμε ξεκάθαρα τα μασωνικά σύμβολα, τις στήλες δεξιά και αριστερά και το καρό ασπρόμαυρο πάτωμα. Εδω γίνεται το ετήσιο θαύμα όπου ο Αγιος Κύριος Σαβαώθ ανάβει τα κεράκια του Πατριάρχη Ιεροσολύμων. Είναι πλέον βεβαιωμένο ότι πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες απάτες των χριστιανών.

 Κάθε Πάσχα οι χριστιανοί από όλη την γη μαζεύονται στην Ιερουσαλήμ για να πάρουν το Άγιο Φως που κατά θαυματουργό τρόπο εξέρχεται εκ του Αγίου Τάφου. Το μυστήριο των μυστηρίων της χριστιανοσύνης βρίσκεται εν πλήρη δράση. Ο Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ βγαίνει από τον άδειο τάφο, κρατώντας στα χέρια του κεριά με φλόγες από τις οποίες οι πιστοί χριστιανοί, ενθουσιασμένοι από την εμπειρία του θαύματος, συνωστίζονται για να πάρουν το Άγιο φως. Αυτό το Άγιο Φως θα ταξιδέψει με κάθε μέσο και θα φτάσει και στην μικρότερη εκκλησία των χριστιανών για να μοιραστούν όλοι την πνευματική χάρη του Υψίστου Θεού που για μια ακόμα φορά θα φροντίσει το πλήρωμα της εκκλησίας Του.

 Εκείνο λοιπόν το βράδυ, ο ίδιος ο Θεός, εκείνος που δημιούργησε τον ουρανό και την γη και τον άνθρωπο την έκτη ημέρα, θαυματουργεί και φροντίζει για τους πιστούς του. Όπως από το μηδέν εποίησε τον κόσμο έτσι από το τίποτα παράγει φωτιά και ανάβει τα κεριά του Πατριάρχη. Το θαύμα αυτό εποίησε ο θεός και με τον Πατριάρχη Ειρηναίο. Παρόλο που αυτή η θαυματοποιία επιβεβαίωνε την αποδοχή του από τον Θεό για τον θρόνο της Ιερουσαλήμ, τα εκκλησιαστικά συμφέροντα τον θεώρησαν πολύ  Έλληνα και όργανο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εχθρού της Κωνσταντινουπόλεως, όπως ο Αχιλλέας ήταν εχθρός του Έκτορα, και τον έπαψαν από την ισόβια θέση του. (Η Ιερουσαλήμ είναι προτεκτοράτο της Τροίας και όχι της Αθήνας)

 Μπορεί λοιπόν ο θεός των χριστιανών να θαυματουργεί και τα θαύματα του να συγκινούν τα εκατομμύρια των χριστιανών αλλά δεν επηρεάζουν τα συναισθήματα εκείνων που μισούν τον εχθρό τους.  Γι αυτό άλλωστε τον λόγο, όταν σχεδιάστηκε ένας βωμός, πάνω στον οποίο θα μεταφερόταν το φως του Απόλλωνα στο Ολυμπιακό στάδιο, κατά την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, η εκκλησία επαναστάτησε και ζήτησε να αντικατασταθεί ο βωμός με κάτι ποιο απλό, φοβούμενη όπως πάντα για την επιστροφή των Ελλήνων πολυθεϊστών.

  Μπορεί λοιπόν μέσα στον άδειο χριστιανικό τάφο να μην υπάρχει πτώμα αλλά υπάρχει πνεύμα φλογοβόλο.  Αυτό το πνεύμα ανάβει κεριά και κατακαίει τους εχθρούς του πατριάρχη και τους εχθρούς των χριστιανών γενικά. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος δεν έχει μέσα του δαιμόνιο σωκρατικό ή πνεύμα θεών αλλά έχει ένα πνεύμα φλογοβόλο έτοιμο να εξέλθει ως υγρό πυρ βυζαντινό να κατακάψει κάθε βιβλίο αντιχριστιανικό, κάθε μάγισσα σατανική και κάθε εχθρό των χριστιανών κάθε αιρετικό και κάθε ειδωλολάτρη.

 Πολλοί αναρωτιούνται γιατί τόσο φανατισμός; Τι είναι φανατισμός; Φανατισμός είναι ο ζήλος που θολώνει το μυαλό κάθε άδικου ή εσφαλμένου νου. Όταν η λογική ή η σοφία απουσιάζει, ο ανθρώπινος νους επικαλείται το δίκαιο που τον πνίγει, τον ζήλο του και κάθε συναίσθημα ή ένστικτο επιβίωσης με το οποίο θα καταπνίξει κάθε λογική πρόταση που μπορεί να εμφανισθεί μέσα στο κενό των σκέψεων του.

Ο Πυθαγόρας, ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο Φιλοσοφία.

 Η Φιλοσοφία είναι λοιπόν φάρμακο για το μυαλό του ανθρώπου, ώστε αυτός ο άνθρωπος, να πιστεύει αυτά που είναι και να μην πιστεύει αυτά που δεν είναι. Η φιλοσοφία δεν είναι ένα σύνολο θεωριών αλλά μια μονάχα φωνή εσωτερική που προτρέπει τον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει τον λόγο του και να μην παραμείνει έρμαιο των συναισθημάτων του και των επιθυμιών του. Γι αυτό φιλοσοφία δεν είναι να νομίζει κανείς τι είναι ο άνθρωπος ή τι δεν είναι, αλλά να προσπαθεί να είναι λογικός και σεμνός. Αυτό το πετυχαίνει εκείνος που επικαλείται το όνομα της φιλοσοφίας όχι με την δύναμη των ιδεών αλλά με την δύναμη του ανθρώπινου ελεύθερου πνεύματος που ζει μέσα στην ανθρώπινη ζωή και χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σώμα. Για τον φιλόσοφο, το σώμα αυτό είναι όχημα ενός αθάνατου πνεύματος. Για εκείνους όμως που τους αρέσει να εγκληματούν και να αυτοεξαπατούνται δεν υπάρχει θεός γιατί δεν τους συμφέρει να υπάρχει θεός και δεν υπάρχει πνεύμα γιατί δεν τους συμφέρει να υπάρχει πνεύμα. Αποφάσισαν μόνοι τους τι είναι ο άνθρωπος και κατέγραψαν μόνοι τους τι είναι το πνεύμα που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο.

  Οι χριστιανοί που πιστεύουν πως ο Παντοδύναμος Θεός ανάβει τα κεράκια του Πατριάρχη κάθε Πάσχα, ειδικά για να εορτάσουν όλοι μαζί την ανάσταση του Υιού Του, προφανώς πιστεύουν σε μια οφθαλμαπάτη. Όσοι πιστεύουν σε πράγματα που δεν είναι αλήθεια πάσχουν από κάποια μορφή σχιζοφρένειας, είναι φρενοβλαβής. Αυτή είναι η καταδίκη των χριστιανών, οι οποίοι με αυτοκρατορικά διατάγματα δολοφόνησαν εκατομμύρια Ελλήνων επειδή και μόνο πίστευαν στην θρησκεία των πατέρων τους. Σύμφωνα με τον Κύριλο Αλεξανδρείας, τον δολοφόνο της Υπατίας, οι Έλληνες δεν είδαν τον αληθή και κατά φύσιν θεόν. Γι αυτό και όπως διαβάζουμε στον νομικό κώδικα του Ιουστινιανού έκλεισαν οι σχολές της φιλοσοφίας στην Αθήνα, για να καταδιωχθεί η «φρενοβλάβεια των αμαρτωλών Ελλήνων».

  Ο Πατέρας Αθηναγόρας στους λόγους του εναντίον των Ελλήνων, κατηγορεί τους Κρήτες ότι διαδίδουν τον θάνατο του Διός και δείχνουν μάλιστα τον τάφο του, αναρωτούμενος πως γίνεται ένας θεός να πεθάνει. Όπως πέθανε ο Χριστός θα του έλεγε κάποιος, αλλά τον καιρό του Αθηναγόρα, η Αγία Ελένη δεν είχε ακόμα ανακαλύψει τον τίμιο σταυρό και τον άδειο τάφο και όλα τα άγια προσκυνήματα.

 Κατά τον ίδιο τρόπο ο Πατέρας Αριστείδης κατηγορεί τους Έλληνες στην απολογία του, ιδιαίτερα τον φιλόσοφο Αναξαγόρα που πίστευε ότι η γη και η σελήνη ήταν χώματα και πέτρες και ο ήλιος φωτιά. Πρόσφατα, μόλις τον 15ο αιώνα, την φρενοβλάβεια των Ελλήνων αναφέρει ο Αγιος Πατέρας Γρηγόριος ο Παλαμάς, κατηγορώντας τους Έλληνες που διέδιδαν ότι η γη είναι στρογγυλή και μάλιστα έχει κατοίκους από την κάτω πλευρά τους αντίποδες. Άκουσον, άκουσον, η γη είναι σφαίρα και έχει κατοίκους από την κάτω πλευρά. Ο Πατέρας Γρηγόριος, πίστευε ότι η γη πλέει στο νερό.

 Τώρα οι σημερινοί δυτικοί, με την βοήθεια των Ευρωπαίων φιλοσόφων, στη θέση του κάθε πνεύματος που υπήρχε μέσα στο ανθρώπινο σώμα ή την ανθρώπινη ψυχή εάν και εφόσον υπάρχει τέτοια, έχουν βάλει τον κακό ληστή. Μέσα στον καθένα μας έχει μπει ένας ληστής που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ρωτά τον εσταυρωμένο, «αν είσαι όντως ο θεός σώσε τον εαυτό σου και μένα».  Την ίδια ερώτηση έκαναν και στον Διόνυσο. Αν είσαι θεός, και όντως σε γέννησε ο Δίας, και δεν είσαι κανένα μπάσταρδο της Σεμέλας, όπως σε κατηγορεί το σόι του Πενθέα, σώσε τον εαυτό σου και εμάς. Η φιλοσοφία όμως, η οποία είναι η αγάπη για την σοφία και την αλήθεια, θα μας οδηγήσει στην γνώση του εαυτού μας. Η γνώση του αληθινού εαυτού μας, είναι η μόνη σωτηρία. Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει. 

Το κείμενο αυτό το είχα γράψει για την ημέρα της φιλοσοφίας. Δεν κατάφερα να το δημοσιεύσω. Δημοσιεύω εδώ και το υστερόγραφο που είχα τότε ετοιμάσει μια και την ημέρα αυτη διοργάνωνε το 2011 το κράτος του Ιραν.

Υ.Γ. Διάβασα ότι στη δύση κάποιοι φιλόσοφοι αρνούμενοι να στηρίξουν την Ιρανική κυβέρνηση δεν τίμησαν την ημέρα φιλοσοφίας που οργανώνει το κράτος αυτό με την παρουσία τους. Θα ήθελα να εκφράσω την άποψη, ότι κανένα χριστιανικό κράτος δεν δικαιούται να λέγεται ότι τιμά την φιλοσοφία, γιατί όχι μόνο ιστορικά οι χριστιανοί καταδίωξαν τους φιλοσόφους αλλά γιατί και μέχρι σήμερα οι χριστιανικές εκκλησίες είναι οργανώσεις που χαρακτηρίζονται με μίσος εναντίον των Ελλήνων, των φιλοσόφων και κάθε ελεύθερου πνεύματος. Ας βγάλουν πρώτα οι δυτικοί χριστιανοί το κάρφος από το μάτι τους και ύστερα να κρίνουν τις κυβερνήσεις των ισλαμικών χωρών. Πρέπει όλοι να τιμήσουν τον Ιρανικό λαό που μας έχει προσφέρει μια ανώτερη φιλοσοφία. Στην Περσία μπορεί να δει κανείς τα μνημεία των φιλοσόφων ποιητών, τα οποία δεν θα τα δει πουθενά στην δύση. Αυτός ο λαός τιμά την σοφία και το ανθρώπινο πνεύμα, όπως δεν το κάνει κανένα δυτικό έθνος.  Η παρουσία των φιλοσόφων θα είναι τιμή και βοήθεια προς αυτόν τον άξιο λαό.

Βασιλάκης Φ. Νεκταριος

ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ 

 Η σχέση της λέξεως σώμα και σήμα είναι προφανής. Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι παρά το σήμα του ανθρώπινου πνεύματος που πραγματικά υπάρχει. Οι Έλληνες ως σήμα θεωρούσαν και τον τάφο. Σήμα είναι η στήλη που υποδείκνυε την παρουσία του θαμμένου πτώματος αλλά και του πνεύματος που κάποτε συντρόφευε ένα ζωντανό κορμί. Το σήμα ως τάφος με το σήμα ως σώμα δεν έχουν τεράστια διαφορά εφόσον το ζωντανό μέρος του ανθρώπινου όντος δεν είναι το υλικό σώμα αλλά το πνευματικό σώμα. Προσκυνώ στον τάφο ενός ανθρώπου ή προσκυνώ το σώμα ενός ανθρώπου δεν είναι και πολύ διαφορετικό. Η προσκύνηση στον τάφο όμως θεωρείτο ως η προσκύνηση ενός θεωμένου ανθρώπου, εφόσον γίνεται κανείς θεός μετά θάνατον, όταν όλα έχουν συντελεστεί και ο ήρωας έχει θεωθεί. Οι Έλληνες δεν προσκυνούσαν ζωντανούς, όπως έκαναν με τους βασιλιάδες θεούς στην ανατολή. Αυτό ήταν το πρόβλημα με τον Αλέξανδρο τον οποίο δεν ήθελαν να προσκυνήσουν σύμφωνα με το ανατολικό πρότυπο όσο ήταν εν ζωή.

 Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, υπήρξε το Αλεξάνδρου Σήμα. Αυτό ήταν ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου πήγαιναν ακόμα και οι Καίσαρες για να προσκυνήσουν το σώμα του Μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά. Ο τάφος αυτός ήταν γεμάτος, και όχι άδειος όπως ο σημερινός χριστιανικός τάφος. Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, αίμα και σαρξ βασιλεία θεού δεν θα κερδίσει. Τότε τι απέγινε το σώμα του Χριστού; Αναλήφθηκε στον ουρανό μας λένε οι χριστιανοί. Το ίδιο έγινε και με την μητέρα του Χριστού την Παρθένα Μαρία. Αναλήφθηκαν στον ουρανό. Ο άδειος τάφος είναι η απόδειξη όχι μονάχα της αναστάσεως αλλά και της αναλήψεως

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ - ΑΣΚΗΤΙΚΗ

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμε, οσφραίνουμε κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου.

 Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.

Τα άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι ιδέες, οι άνθρωποι και τα ζώα βόσκουν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου.

Θωρώ  = βλέπω

Γρικώ = ακούω

Μελίγγι = μηνίγγι

 ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ

Α. 1. Λογοι του Εκκλησιαστού, υιού του Δαυίδ, βασιλέως εν Ιερουσαλήμ. 2 Ματαιότης ματαιοτήτων είπεν ο Εκκλησιαστής, ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. 3 Τις η ωφέλεια εις τον άνθρωπον εκ παντός του μόχθου αυτού, τον οποίον μοχθεί υπό τον ήλιον; 4 Γενεά υπάγει και γενεά έρχεται, η δε γη διαμένει εις τον αιώνα.

5 Και ανατέλει ο ήλιος, και δύει ο ήλιος και σπεύδει προς τον τόπο αυτού.

Γ. 18. «θέλει δοκιμάσει αυτούς ο Θεός και θέλουσιν ιδεί ότι αυτοί καθ εαυτούς είναι κτήνη. Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους και εν συνάντημα είναι εις αυτούς, καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος και η πνοή είναι εις πάντας  και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος, διότι τα πάντα είναι ματαιότης». 21 «Τις γνωρίζει το πνεύμα των υιών των ανθρώπων, αν αυτό ανεβαίνει εις τα άνω, και το πνεύμα του κτήνους, αν αυτό κατεβαίνει κάτω εις την γην;»

Α. 1.Λόγια του Εκκλησιαστή γιου του Δαβίδ, βασιλέα στην Ιερουσαλήμ. Ματαιότης ματαιοτήτων είπεν ο Εκκλησιαστής, ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Ποια είναι η ωφέλεια για τον άνθρωπο από όλο τον κόπο του που κοπιάζει κάτω από τον ήλιο; Γενιά φεύγει και γενιά έρχεται και μονάχα η γη παραμένει στον αιώνα.

Ανατέλει ο ήλιος και δύει ο ήλιος, βιαστικά επιστρέφει στον τόπο του.

Γ.18. Θα δοκιμάσει αυτούς ο Θεός και θα καταλάβουν ότι είναι κτήνη. Γιατί η συνεύρεση των ανθρώπων και η συνεύρεση των ζώων είναι το ίδιο,  μία συνεύρεση είναι σε αυτούς, και όπως πεθαίνει εκείνος έτσι πεθαίνει και αυτό και μοιράζονται μία ανάσα. Ο άνθρωπος δεν είναι κάτι περισσότερο από το κτήνος, γιατί τα πάντα είναι ματαιότητα. 21 Ποιος γνωρίζει αν το πνεύμα των ανθρώπων ανεβαίνει προς τα πάνω και το πνεύμα του κτήνους, αν αυτό κατεβαίνει στην γη;

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Παραινέσεις ξβ΄

Όταν κλείσεις τας θύρας του οικήματος και μόνος υπάρχεις, γίνωσκε, ότι συμπάρεστι σοι ο υπό του Θεού αφορισθείς εκάστω ανθρώπω άγγελος, ον οι Έλληνες οικείον δαίμονα καλούσι, ούτος ακοίμητος και απαραλόγιστος υπάρχων, αεί συμπάρεστι σοι, πάντα βλέπων και υπό του σκότους μη εμποδιζόμενος.

Όταν κλείσεις τις πόρτες του σπιτιού και παραμένεις μόνος, γνώριζε ότι δίπλα σου στέκει ο διορισμένος από τον Θεό για κάθε άνθρωπο άγγελος, τον οποίο οι Έλληνες αποκαλούν προσωπικό δαίμονα. Αυτός χωρίς ποτέ να κοιμάται ή να σκέφτεται κάτι άλλο εκτός από σένα, στέκει δίπλα σου βλέποντας τα πάντα χωρίς να τον εμποδίζει το σκοτάδι.

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ

 Τα εις εαυτόν

5. ιζ. Συζην θεοίς, συζη δε θεοίς ο συνεχώς δεικνύς αυτοίς την εαυτου ψυχήν αρεσκομένην μεν τοις απονεμομένοις, ποιούσαν δε, όσα βούλεται ο δαίμων, ον εκάστω προστάτην και ηγεμόνα ο Ζευς έδωκεν, απόσπασμα εαυτού, ούτος δε εστίν ο εκάστου νους και λόγος.

Να ζεις παρέα με τους θεούς. Και ζει παρέα με τους θεούς αυτός που πάντα φανερώνει μια ψυχή τέτοια που αρέσει σε εκείνους που σε εκείνους που του την έδωσαν, και κάνει όσα ο προσωπικός του δαίμονας θέλει, τον οποίο προστάτη και ηγεμόνα του έχει δώσει ο Δίας, μέρος του εαυτού μας, αυτόν που του καθενός από μας ο νους και ο λόγος του.

ΚΟΡΑΝΙ

ΙΓ Η ΒΡΟΝΤΗ

12. Έκαστον άνθρωπον συνοδεύει άγγελος Κυρίου, διαφυλάττων αυτόν κατά τας βουλάς του Θεού.

ΚΑΤΑ ΘΩΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  (Βρέθηκε σε ανασκαφές στο Ναγκ Χαμαντί της Αιγύπτου.

Λέγει ο Ιησούς, εάν οι έλκοντες υμάς είπωσιν υμίν, Ιδού η βασιλεία εν ουρανώ, υμάς φθήσεται τα πετεινά του ουρανού, εάν δ’ είπωσιν ότι υπό την γην εστίν, εισελεύσονται οι ιχθύες της θαλάσσης προφθάσαντες υμάς και η βασιλεία του θεού εντός υμών εστίν.

Λέει  ο Ιησούς, εάν εκείνοι που σας οδηγούν σας πουν, ιδού η βασιλεία είναι στον ουρανό, θα σας προλάβουν τα πουλιά του ουρανού, εάν σας πουν ότι κάτω στην γη είναι, θα έρθουν τα ψάρια της θάλασσας και θα σας προφθάσουν αλλά η βασιλεία του θεού βρίσκεται μέσα σας.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Α

3 20 οτι μείζων εστιν ο θεος της καρδίας ημων και γινώσκει πάντα.

4 4 οτι μείζων εστιν ο εν υμιν η ο εν τω κόσμω

12 θεον ουδεις πώποτε τεθέαται. εαν αγαπωμεν αλλήλους, ο θεος εν ημιν μένει και η αγάπη αυτου εν ημιν τετελειωμένη εστιν.

16 και ημεις εγνώκαμεν και πεπιστεύκαμεν την αγάπην ην εχει ο θεος εν ημιν.  Ο θεος αγάπη εστίν, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω θεω μένει και ο θεος εν αυτω μένει.

Μεγαλύτερος είναι ο θεός της καρδιάς μας ο οποίος γνωρίζει τα πάντα.

 Μεγαλύτερος είναι ο θεός που ζει μέσα μας από τον θεό του κόσμου.

Τον θεό δεν τον είδε ποτέ κανένας, αν αγαπάμε όμως αλλήλους, ο θεός μένει μέσα μας και η αγάπη αυτού είναι τέλεια μέσα μας.

Κι εμείς γνωρίσαμε και πιστέψαμε την αγάπη την οποία έχει ο Θεός για μας. Ο Θεός είναι αγάπη κι εκείνος που παραμένει στην αγάπη, παραμένει στο Θεό και ο Θεός μένει σε αυτόν.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Ρήτορας πολυφθόγους, ως ιχθύας αφώνους, 
ορώμεν επί σοι Θεοτόκε· 
απορούσι γαρ λέγειν το πώς καί Παρθένος μένεις καί τεκείν ίσχυσας· 
ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν· 
χαίρε σοφίας Θεού δοχείον χαίρε προνοίας αυτού ταμείον 
χαίρε φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα 
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα 
χαίρε ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί χαίρε ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί 
χαίρε των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα 
χαίρε των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα 
χαίρε βυθού αγνοίας εξέλκουσα χαίρε πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα 
χαίρε ολκάς των θελόντων σωθήναι 
χάιρε λιμήν των του βίου πλωτήρων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Το απόσπασμα αυτό από τους χαιρετισμούς στην Παναγία τους παραθέτω εδώ και τους αφήνω αμετάφραστους και ασχολίαστους.

Λέγω δε πάσι το χαίρε.

ΤΕΛΟΣ

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΙΟΥΔΑΣ - ΑΘΩΟΣ Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ

Το φιλί του Ιούδα έχει γίνει σύμβολο της προδοσίας. Είναι όμως αυτή μια αληθινή ιστορία; 

  Ένοχος θανάτου, είναι ο προδότης Ιούδας, σύμφωνα με την χριστιανική μυθολογία. Καταδικασμένος με μίσος, καιόμενος κάθε ανάσταση, υβριζόμενος κάθε στιγμή, ως ο άνθρωπος που πήρε πάνω του όλη την αμαρτία του κόσμου. Μήπως όμως έτσι κλέβει τον ρόλο του Χριστού ; Ο Χριστός δεν είναι εκείνος που απορρίφθηκε και καταδιώχτηκε ; O Χριστός δεν είναι ο απορριμένος λίθος που έγινε η πέτρα η οποία στήριξε τελικά όλη την οικοδομή ; Αν σε κάθε κατατρεγμένο αναγνωρίζουμε τον Χριστό, που αλλού παρά στο πρόσωπο του Ιούδα, θα αναγνωρίζαμε τον άνθρωπο που καταδιώχθηκε περισσότερο από κάθε άλλον ;

 Καταλαβαίνει κανείς πως ο Ιούδας είναι ένα πρόσωπο και ένας ρόλος που δεν ταιριάζει στην θρησκεία του ανθρώπου που δίδαξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Γιατί ο Χριστός δεν παραδόθηκε μόνος του, σώζοντας ένα ακόμη άνθρωπο από τα χέρια του διαβόλου ; Γιατί δημιουργήθηκε το πρότυπο του μισητού εχθρού του Χριστού και ποιός ο ρόλος του ;

 Σύμφωνα με την χριστιανική μυθολογία ο Ιησούς δεν παραδόθηκε μόνος του ως άνθρωπος αλλά ως θεός. Γνώριζε πως ο Ιούδας θα τον πρόδιδε, αλλά δεν έφυγε να σωθεί. Έτσι δεν παραδίδεται μόνος του, αλλά μόνο μετά από προδοσία. Ο Ιούδας παίζει εδώ το ρόλο του Άνυτου και του Μέλητου. Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο αρνούμενος να αποδράσει, επιλέγοντας την μοίρα του, όπως ακριβώς ο Ιησούς.

 Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά της ιστορίας του Ιησού με την ιστορία του Σωκράτη. Τα ευαγγέλια περιέχουν περισσότερα μυθολογικά στοιχεία παρά τα βιβλία του Πλάτωνα, του Ξενοφώντα ή ακόμη και των Αθηναίων δραματουργών !

  Έχουμε πάρα πολλές πηγές που αναφέρονται στον Σωκράτη. Για τον Χριστό και τον Ιούδα όμως, δεν γνωρίζουμε τίποτα σίγουρο. Πως μπορούμε λοιπόν να απαντήσουμε  με σιγουριά πως ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού ; Αν τελικά υπήρξε κάποιος Ιούδας και κάποιος Ιησούς. Δεν είναι λοιπόν εύκολο να προσεγγίσεις ένα θέμα τόσο δύσκολο αλλά και τόσο σημαντικό.

Ποιός είναι ο Ιούδας

Φυσικά δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτόν τον άνθρωπο. Δεν θα αναφερθώ λοιπόν στο πραγματικό πρόσωπο του Ιούδα αλλά στο μυθικό πρόσωπο της Καινής Διαθήκης που είναι γνωστό με το όνομα Ιούδας Ισκαριώτης. Είναι παραδεχτό από τους ερευνητές ότι Ισκαριώτης σημαίνει «άνθρωπος της σικά», δηλαδή άνθρωπος που χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο μαχαίρι. Το μαχαίρι αυτό χρησιμοποιούσαν οι ζηλωτές, μια παράταξη που η δράση της προκάλεσε τον πόλεμο με τους Ρωμαίους και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος, ο οποίος αντιπαθεί ιδιαίτερα τους ζηλωτές. Άρα τον Ιούδα τον μισούσαν επειδή ήταν ζηλωτής ή ακόμη τον θεώρησαν ζηλωτή επειδή τον μισούσαν.

Αδιαφορώντας για το αληθινό πρόσωπο του Ιούδα, θα εξετάσω τον μαθητή του Ιησού σύμφωνα με όσα αναφέρει η Κ.Δ.

Ποιά είναι η δράση του Ιούδα

 Η δράση του Ισκαριώτη Ιούδα στα ευαγγέλια περιορίζεται στην προδοσία. Τρεις είναι οι σκηνές όπου εμφανίζεται ο Ιούδας. Και οι τρεις αφορούν την προδοσία. Άρα ο Ιούδας, όποιος και να ήταν, όποιος και να ήταν ο πραγματικός του ρόλος στην ιστορία, εκείνο που τον χαρακτήρισε αποκλειστικά, ήταν η προδοσία.

Η πρώτη σκηνή γίνεται στη Βηθανία, όπου ο Ιούδας παραπονιέται για την σπατάλη του μύρου.  Η δεύτερη στο μυστικό δείπνο, όπου ο Ιούδας λαμβάνει το ψωμίον και πάει να κάνει ότι έχει να κάνει. Η τρίτη σκηνή είναι η στιγμή της παράδοσης.

 Δυστυχώς, όποιο θέμα και να εξετάσεις στα ευαγγέλια θα αντιμετωπίσεις σοβαρά προβλήματα. Τα ευαγγέλια αντιφάσκουν μεταξύ τους. Οι τυχόν συμφωνίες οφείλονται κυρίως σε επαναλήψεις και διορθώσεις, οι οποίες γελοιοποιούν τις γραφές. Από αυτό το γραφικό περιβάλλον θα προσπαθήσουμε να εξάγουμε κάποια λογικά συμπεράσματα.

Το μύρωμα ή Δείπνος Βηθανίας

 Βρισκόμαστε στην Βηθανία, μια πόλη ανατολικά της Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς φιλοξενείται στο σπίτι του Φαρισαίου Σίμωνα. Μόλις έχει αναστήσει από τον τάφο τον Λάζαρο. Μετά την ανάστάση ακολουθεί δείπνο, μικρό συμπόσιο δηλαδή, όπου οι αδερφές του Λαζάρου περιποιούνται τους συνδαιτημόνες. Αυτό το γεγονός συμβαίνει μόλις έξι μέρες πριν το Πάσχα.
 ΙΩ.12:1


 Εκεί συμβαίνει και το μυρωμα του Ιησου από την πόρνη. Η εκκλησία παραδέχεται πως μετά το μύρωμα του Ιησού από την πόρνη, ο Ιούδας πήγε αμέσως στους ιερείς για να καταδώσει τον Ιησού.  Θεωρείται πως η μοναδική αιτία ήταν η τσιγγουνιά του Ιούδα, ο οποίος θύμωσε για το ακριβό μύρο που χύθηκε.

 4 λέγει δε  Ιούδας ο  Ισκαριώτης εις εκ των μαθητων αυτού, ο μέλλων αυτόν παραδιδόναι, 5 Δια τί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοις;


Λέγει ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ένας από τους μαθητές, αυτός που θα τον παράδιδε: Γιατί τούτο το μύρο δεν πωλήθηκε τριακόσια δηνάρια και να δοθεί στους φτωχούς;

 Κι όμως τα ευαγγέλια του Μάρκου και του Ματθαίου δεν συμφωνούν με τον Ιωάννη.

ΜΡ. 14. 4 ήσαν δέ τινές αγανακτουντες προς εαυτούς, Εις τί η απώλεια αυτη του μύρου γέγονεν; 5 ηδύνατο γαρ τούτο το μύρον πραθηναι επάνω δηναρίων τριακοσίων και δοθηναι τοις πτωχοις. και ενεβριμωντο αυτη.


τινές = μερικοί αγανάκτησαν λέγοντας γιατί έγινε αυτή η απώλεια; μπορούσε αυτό το μύρο να πωληθεί πάνω από τριακόσια δηνάρια και να δοθεί στους φτωχούς! 

ΜΘ. 26. 8 ιδόντες δε οι μαθηται ηγανάκτησαν λέγοντες, Εις τί η απώλεια αυτη; 9 εδύνατο γαρ τουτο πραθηναι πολλου και δοθηναι πτωχοις.


όταν το είδαν οι μαθητές αγανάκτησαν λέγοντες γιατί έγινε αυτή η απώλεια; θα μπορουσε να πωληθεί και να δοθεί στους φτωχούς.

 Όπως διαβάζουμε ο Μάρκος λέει: ήσαν δε τινές, οι οποίοι αγανάκτησαν, ενώ ο Ματθαίος γράφει: ιδόντες δε οι μαθητές ηγανάκτησαν. Πουθενά ο Ιούδας. Ακόμη χειρότερα, ο Λουκάς τοποθετεί το μύρωμα σε άλλο χρόνο, πολύ πριν την σταύρωση και όχι έξι μέρες πριν το Πάσχα. Εκείνος που παραπονιέται δεν είναι κάποιοι άγνωστοι μαθητές, ούτε συγκεκριμένα ο Ιούδας αλλά ο Σίμωνας ο Φαρισαίος, ο οποίος μάλιστα δεν αγανακτεί επειδή το μύρο είναι ακριβό αλλά επειδή η γυναίκα αυτή είναι ποταπή γυνή και πόρνη.

 Ο Λουκάς βάζει τον Σίμωνα τον Φαρισαίο να λέει (ΛΚ. 7. 36) «Αν αυτός ήταν  προφήτης θα γνωριζε ότι αυτή η γυναίκα που τον αγγίζει είναι ποταπή και αμαρτωλη».

 Ο Χριστός όμως δεχεται το μύρωμα και συγχωρεί την πόρνη.

 Ο Μάρκος τοποθετεί το μύρωμα στη Βηθανία δύο μέρες πριν το Πάσχα και δεν ξεχνάει να αναφέρει την προδοσία του Ιούδα. ΜΡ. 14:1 

 Είναι φανερό ότι υπάρχει κάποια σύγχυση του γεγονότος που έλαβε χώρα στην Βηθανία με τον μυστικό δείπνο. Ο Τατιανός, που έγραψε ένα ευαγγέλιο που συνίσταται από την συμφωνία και των τεσσάρων ευαγγελίων (το Διατέσσαρον), τοποθετεί δύο φορές το μύρωμα. Μία φορά νωρίς στην ιστορία όπως κάνει ο Λουκάς και μία φορά στην Βηθανία, λίγο πριν την σταύρωση. Το μύρωμα στην Βηθανία, δεν αναφέρεται από τον Λουκά.

 Θα πρόσθετα πως το λούσιμο από την κορυφή μέχρι τα πόδια με μύρο είναι ελληνική συνήθεια. Το Ιουδαϊκό χρίσμα είναι μια συγκεκριμένη τελετή, όπου λίγο από το ιερό έλαιο χύνεται στο κεφάλι του ατόμου που θα χριστεί ιερέας ή βασιλιάς. Οι Ιουδαίοι απέφευγαν  το μύρο και το έλαιο, όπως απέφευγαν όλες τις συνήθειες των εθνικών.   

 Ας εξετάσουμε όμως τώρα την δεύτερη σκηνή, τον μυστικό δείπνο.

Ο Μυστικός Δείπνος

Ο Ιωάννης θεωρεί πως ο διάβολος είχε ήδη μπει στην καρδιά του Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου στο δείπνο που έγινε λίγο πριν την σταύρωση. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι είναι ο δείπνος στην Βηθανία.

ΙΩ. 13:1 Προ δε της εορτης του πάσχα ειδως ο  Ιησους οτι ηλθεν αυτου η ωρα ινα μεταβη εκ του κόσμου τούτου προς τον πατέρα, αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς. 2 και δείπνου γινομένου, του διαβόλου ηδη βεβληκότος εις την καρδίαν ινα παραδοι αυτον  Ιούδας Σίμωνος  Ισκαριώτου

Κι όμως εδώ όλοι καταλαβαίνουν ότι ο ευαγγελιστής αναφέρεται στον μυστικό δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης. Όπου ο Ιησούς ομολογεί ότι αυτός που θα τον παραδώσει είναι εκείνος που έτρωγε μαζί του. Κάποιος δηλαδή από τον κύκλο του.

ΙΩ.13: 3 «ειδως οτι πάντα εδωκεν αυτω ο πατηρ εις τας χειρας και οτι απο θεου εξηλθεν και προς τον θεόν υπάγει, 4 εγείρεται εκ του δείπνου και τίθησιν τα ιμάτια, και λαβων λέντιον διέζωσεν εαυτόν. 5 ειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα και ηρξατο νίπτειν τους πόδας των μαθητων και εκμάσσειν τω λεντίω ω ην διεζωσμένος»

 Σύμφωνα με το κατά Ιωάννη, ο Ιησούς πλύνει τα πόδια των μαθητών. Ο Σίμωνας Πέτρος αρχικά αρνείται.

ΙΩ.13.10 «λέγει αυτω ο  Ιησους,  Ο λελουμένος ουκ εχει χρείαν ει μη τους πόδας νίψασθαι, αλλ εστιν καθαρος ολος. και υμεις καθαροί εστε, αλλ ουχι πάντες. 11 ηδει γαρ τον παραδιδόντα αυτόν. δια τουτο ειπεν οτι Ουχι πάντες καθαροί εστε.»

 Αυτός που έχει λουστεί, είπε ο Ιησούς, δεν χρειάζετε να πλύνει τίποτα άλλο παρά μόνο τα πόδια του. Κι εσείς, είστε καθαροί αλλά όχι όλοι, και το είπε αυτό γιατί γνώριζε πως ποιός θα τον παραδώσει.

 Όπως γνωρίζουμε οι ιερείς κατηγορούσαν τον Ιησού, πως παρά τον σαφή Ιουδαϊκό νόμο, εκείνος και οι μαθητές του έτρωγαν ανίπτοις χερσί. Ο Ιησούς περιφρονούσε τα Ιουδαϊκά έθιμα. Και επειδή η ειρωνία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα του, φρόντισε να πλύνει τα πόδια τους και όχι τα χέρια τους. Γι΄αυτό και Σίμων Πέτρος αντιδρά, νιώθοντας την ειρωνία να τον αγγίζει. Όμως ο λελουμένος δεν χρειάζετε να πλύνει τίποτα άλλο, παρά μόνο τα πόδια του.

 Τα πόδια, οι πατούσες, συμβολίζονται στον αστρολογικό κύκλο από τους ιχθύς. Ο Ιησούς ψάρευε βέβαια, αλλά όχι σε λίμνες. Ψάρευε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Οι ΙΧΘΥΣ, όπως και τα πόδια, λαμβάνουν συμβολικό χαρακτήρα από το επεισόδιο αυτό.

 Έπλυνε λοιπόν ο Ιησούς τα πόδια των μαθητών μετά το δείπνο ; Μα σαν σωστός Μακεδόνας Ελληνιστής θα πήγαινε ανύπτοις ποσί σε συμπόσιο; Ακόμη και ο βρωμιάρης Σωκράτης έπλυνε τα πόδια του και φορούσε καθαρά σανδάλια για να πάει στο συμπόσιο. Επειδή τον καιρό εκείνο δεν καθότανε σε αναπαυτικές καρέκλες αλλά ξάπλωναν σε καναμπέδες, τα πόδια έπρεπε να είναι καθαρά. Γι΄αυτό ο Ιησούς έπλυνε τα πόδια των μαθητών πριν το δείπνο.

Πρέπει λοιπόν να ψάξουμε για να βρούμε τον βρωμοπόδαρο; Εκείνον που περπατάει σε κακότοπους δρόμους; Αυτό που βλέπω στο μυστικό δείπνο του Ιωάννη, είναι ότι κάνει κεντρικό θέμα την προδοσία του Ιούδα, την οποία αναλύει και τεκμηριώνει εκτενώς.

ΙΩ. 13.18 «ου περι πάντων υμων λέγω. εγω οιδα τίνας εξελεξάμην. αλλ ινα η γραφη πληρωθη,  Ο τρώγων μου τον αρτον επηρεν επ' εμε την πτέρναν αυτου. 19 απ' αρτι λέγω υμιν προ του γενέσθαι, ινα πιστεύσητε οταν γένηται οτι εγώ ειμι.»

Κι εδώ λαμβάνουμε την πλέον σπουδαία απάντηση. ΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΗΤΕ ΟΤΑΝ ΓΕΝΗΤΑΙ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΙ. Αν λοιπόν δεν γινόταν αυτό που ο Ιούδας έπρεπε να κάνει, κανείς δεν θα γνώριζε ποιός ήταν ο Ιησούς. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ρόλος του Ιούδα ήταν να αποκαλύψει τον Ιησού στους ανθρώπους. Η προδοσία του Ιούδα είναι κεντρικό σημείο στο ευαγγέλιο του Ιωάννη. Γι΄ αυτό και όταν οι ιερείς πήγαν στον κήπο, ο Ιησούς φώναξε, ποιόν ψάχνετε, τον Ναζωραίο; ΕΓΩ ΕΙΜΙ.

 Τα ευαγγέλια βέβαια πάντα αντιφάσκουν. Λένε διαφορετικά πράγματα, τα οποία δεν στοιχειοθετούν την κατηγορία εναντίον του Ιούδα. Ας δούμε μερικές από αυτές τις αντιφάσεις, τις οποίες βέβαια αποκρύπτουν οι χριστιανοί θεολόγοι. Είναι γνωστή η σκηνή από τον μυστικό δείπνο, όταν ο Σίμων Πέτρος σκύβει για να ρωτήσει τον Ιωάννη ποιος είναι αυτός που θα προδώσει τον Χριστό. Τότε ο Χριστός λέει, ότι θα τον προδώσει εκείνος που θα λάβει το ψωμί από το χέρι του. Αυτό συμβαίνει στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο όπου δεν αναφέρεται η θεία κοινωνία. Στα άλλα ευαγγέλια όλοι οι μαθητές λαμβάνουν το ψωμί από και κοινωνούν το σώμα του Χριστού. Στο κατά Ιωάννη όμως ο Ιούδας λαμβάνει το ψωμί και φεύγει αμέσως, λες και πήρε μια διαταγή να κάνει κάτι προσυμφωνημένο. Άλλωστε ο Χριστός του λέει κάνε αυτό που είναι να κάνεις!  

 Μονάχα ο Ιούδας έλαβε το ψωμίον από τα χέρια του Ιησού στο μυστικό δείπνο;

ΙΩ. 13.21

 Είναι λοιπόν σημαντικό ότι ο Ιωάννης, παρόλο που είναι ο πλέον Ελληνορθόδοξος ευαγγελιστής, δεν αναφέρει την κοινωνία με το ψωμί και το κρασί. Στον Ιωάννη μόνο ο Ιούδας λαμβάνει τον άρτο. Όποιος τρώει το ψωμί, μεταλαμβάνει το σώμα του Χριστού. Γιατί ο Ιούδας λοιπόν να κάνει κάτι διαφορετικό, εφόσον σύμφωνα με τον Ιωάννη έλαβε το ψωμί από το χέρι του Ιησού. Γιατί η μπουκιά του Ιούδα να περιέχει το διάβολο ενώ οι υπόλοιπες μπουκίτσες θεωρούνται σώμα θεού;  

« Εσθιόντων δε αυτων λαβων ο  Ιησους αρτον και ευλογήσας εκλασεν και δους τοις μαθηταις ειπεν, Λάβετε φάγετε, τούτο εστιν το σωμά μου»

Ο Ματθαίος γράφει ότι ενώ έτρωγαν πήρε ο Ιησούς τον άρτο, τον αφού ευλόγησε τον έκοψε και έδωσε στους μαθητές λέγοντας, πάρτε και φάτε αυτό είναι το σώμα μου.

ή μήπως βουτάει το χέρι του στη σάλτσα μαζί με τον Ιησού;

ΜΡ. 14.17

 Ο Μάρκος όμως μας λέει ότι ο προδότης δεν λαβαίνει το ψωμίον, αλλά είναι αυτός που μαζί με τον Ιησού βούτηξε πριν τα χέρια του στο τρυβλίο. Επειδή τώρα η διήγηση από το κατά Ιωάννη έχει κυριαρχήσει, έχει κυριαρχήσει και η παρεξήγηση πως το τρυβλίο είναι ένα πιάτο με σάλτσα όπου ο Ιούδας βουτάει το ψωμί του. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Ματθαίος μας δίνει κάποιες απαντήσεις. ΜΘ. 26. 20

  Ο προδότης δεν λαμβάνει το ψωμίον, αλλά είναι ο εμβάψας την χείρα εν τω τρυβλίω, δηλαδή εκείνος που θα βυθίσει το χέρι του μέσα στο δοχείο.

 «Αμην λέγω υμιν οτι εις εξ υμων παραδώσει με. 22 και λυπούμενοι σφόδρα ηρξαντο λέγειν αυτω εις εκαστος, Μήτι εγώ ειμι, κύριε; 23 ο δε αποκριθεις ειπεν, Ο εμβάψας μετ' εμου την χειρα εν τω τρυβλίω ούτος με παραδώσει.»

 Ο ίδιος ο Ιούδας δεν γνωρίζει ποιός θα είναι ο προδότης. Ρωτάει λοιπόν κι εκείνος, μήπως είμαι εγώ. Σύ είπας, του απαντάει ο Ιησούς. Όπως δηλαδή απάντησε στον Πιλάτο όταν τον ρώτησε αν είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων. Μα, αναρωτιέμαι, δεν είδαν οι μαθητές ποιός βούτηξε το χέρι του στο τρυβλίο μαζί με τον Ιησού; Ο ίδιος ο Ιούδας δεν αντελήφθη το γεγονός;

 Το βάπτισμα σε δοχείο με νερό, είναι η Ιουδαϊκή συνήθεια πριν το φαγητό. Κανείς δεν βουτάει τα χέρια του στην σάλτσα. Πως οι αγαπητοί μας χριστιανοί παραβλέπουν την αλήθεια είναι φανερό. Φανταστείτε τον Ιησού και τον Ιούδα να βουτάνε τα ΧΕΡΙΑ τους στο ζωμό, όπως μεταφράζουν οι χριστιανοί. Κι έφαγαν έπειτα τα δάχτυλα τους ;

 Πριν το δείπνο λοιπόν, βουτάνε τα χέρια τους στο νερό. Αυτοί που τρώνε μαζί, βουτάνε τα χέρια τους στο ίδιο νερό. Αυτός που τρώει μαζί με τον Ιησού, είναι αυτός που θα τον προδώσει, σύμφωνα με την προφητεία. Τα ευαγγέλια είναι γεμάτα αντιφάσεις, γιατί άλλα υποστηρίζουν την Εβραϊκή παράδοση του Ιησού και άλλα την ελληνική παράδοση του Σωτήρα Χριστού. Άλλα ευαγγέλια κατηγορούν τον Σίμωνα Πέτρο ως αρνητή του Χριστού και άλλα ευαγγέλια τον Ιούδα. Είναι γεγονός πως έχει επικρατήσει η άποψη εναντίον του Ιούδα. Αυτό όμως δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί από τις αντιφατικές πληροφορίες των ευαγγελίων.  Κάθε δικαστήριο θα τον αθώνωνε λόγω αμφιβολιών.

Δεν αναφερω την τριτη σκηνη, η οποία είναι η σκηνη της προδοσίας με το περίφημο φιλί. Του χρόνου !!!

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΩ.12:1  «Ο ουν  Ιησους προ εξ ημερών του Πάσχα ηλθεν εις Βηθανίαν, όπου ην Λάζαρος, ον ηγειρεν εκ νεκρών  Ιησούς. 2 εποίησαν ουν αυτω δειπνον εκεί, και η Μάρθα διηκόνει, ο δε Λάζαρος εις ην εκ των ανακειμένων συν αυτω. 3 η ουν Μαριάμ λαβουσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικης πολυτίμου ηλειψεν τους πόδας του  Ιησού και εξέμαξεν ταις θριξιν αυτής τους πόδας αυτού. η δε οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου. 4 λέγει δε  Ιούδας ο  Ισκαριώτης εις εκ των μαθητων αυτού, ο μέλλων αυτόν παραδιδόναι, 5 Δια τί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοις; 6 ειπεν δε τούτο ουχ οτι περί των πτωχών εμελεν αυτω αλλ οτι κλέπτης ην και το γλωσσόκομον έχων τα βαλλόμενα εβάσταζεν. 7 ειπεν ουν ο  Ιησούς,  Αφες αυτήν, ίνα εις την ημέραν του ενταφιασμού μου τηρήση αυτό. 8 τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ' εαυτών, εμε δε ου πάντοτε έχετε.»

ΛΚ. 7. 36  «Ηρώτα δέ τις αυτον των Φαρισαίων ινα φάγη μετ' αυτου. και εισελθων εις τον οικον του Φαρισαίου κατεκλίθη. 37 και ιδου γυνη ητις ην εν τη πόλει αμαρτωλός, και επιγνουσα οτι κατάκειται εν τη οικία του Φαρισαίου, κομίσασα αλάβαστρον μύρου 38 και στασα οπίσω παρα τους πόδας αυτού κλαίουσα, τοις δάκρυσιν ηρξατο βρέχειν τους πόδας αυτού και ταις θριξιν της κεφαλής αυτής εξέμασσεν, και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ηλειφεν τω μύρω. 39 ιδων δε ο Φαρισαίος ο καλέσας αυτόν ειπεν εν εαυτω λέγων, Ούτος ει ην προφήτης, εγίνωσκεν αν τίς και ποταπή η γυνή ήτις άπτεται αυτού, οτι αμαρτωλός εστίν. 40 και αποκριθείς ο  Ιησούς είπεν προς αυτόν, Σίμων, έχω σοί τι ειπειν. ο δέ, Διδάσκαλε, ειπέ, φησίν. 41 δύο χρεοφειλέται ησαν δανιστη τινι. ο εις ωφειλεν δηνάρια πεντακόσια, ο δε ετερος πεντήκοντα. 42 μη εχόντων αυτων αποδουναι αμφοτέροις εχαρίσατο. τίς ουν αυτων πλειον αγαπήσει αυτόν; 43 αποκριθεις Σίμων ειπεν,  Υπολαμβάνω οτι ω το πλειον εχαρίσατο. ο δε ειπεν αυτω,  Ορθως εκρινας. 44 και στραφεις προς την γυναικα τω Σίμωνι εφη, Βλέπεις ταύτην την γυναικα; εισηλθόν σου εις την οικίαν, υδωρ μοι επι πόδας ουκ εδωκας. αυτη δε τοις δάκρυσιν εβρεξέν μου τους πόδας και ταις θριξιν αυτης εξέμαξεν. 45 φίλημά μοι ουκ εδωκας. αυτη δε αφ' ης εισηλθον ου διέλιπεν καταφιλουσά μου τους πόδας. 46 ελαίω την κεφαλήν μου ουκ ηλειψας. αυτη δε μύρω ηλειψεν τους πόδας μου. 47 ου χάριν λέγω σοι, αφέωνται αι αμαρτίαι αυτης αι πολλαί, οτι ηγάπησεν πολύ. ω δε ολίγον αφίεται, ολίγον αγαπα. 48 ειπεν δε αυτη,  Αφέωνταί σου αι αμαρτίαι»

ΜΡ. 14:1  «Ην δε το πάσχα και τα αζυμα μετα δύο ημέρας. και εζήτουν οι αρχιερεις και οι γραμματεις πως αυτον εν δόλω κρατήσαντες αποκτείνωσιν. 2 ελεγον γάρ, Μη εν τη εορτη, μήποτε εσται θόρυβος του λαου. 3 Και οντος αυτου εν Βηθανία εν τη οικία Σίμωνος του λεπρου κατακειμένου αυτου ηλθεν γυνη εχουσα αλάβαστρον μύρου νάρδου πιστικης πολυτελους. συντρίψασα την αλάβαστρον κατέχεεν αυτου της κεφαλης. 4 ησαν δέ τινες αγανακτουντες προς εαυτούς, Εις τί η απώλεια αυτη του μύρου γέγονεν; 5 ηδύνατο γαρ τουτο το μύρον πραθηναι επάνω δηναρίων τριακοσίων και δοθηναι τοις πτωχοις. και ενεβριμωντο αυτη. 6 ο δε  Ιησους ειπεν,  Αφετε αυτήν. τί αυτη κόπους παρέχετε; καλον εργον ηργάσατο εν εμοί. 7 πάντοτε γαρ τους πτωχους εχετε μεθ' εαυτων, και οταν θέλητε δύνασθε αυτοις ευ ποιησαι, εμε δε ου πάντοτε εχετε. 8 ο εσχεν εποίησεν. προέλαβεν μυρίσαι το σωμά μου εις τον ενταφιασμόν. 9 αμην δε λέγω υμιν, οπου εαν κηρυχθη το ευαγγέλιον εις ολον τον κόσμον, και ο εποίησεν αυτη λαληθήσεται εις μνημόσυνον αυτης. 10 Και  Ιούδας  Ισκαριωθ ο εις των δώδεκα απηλθεν προς τους αρχιερεις ινα αυτον παραδοι αυτοις. 11 οι δε ακούσαντες εχάρησαν και επηγγείλαντο αυτω αργύριον δουναι. και εζήτει πως αυτον ευκαίρως παραδοι. 12 Και τη πρώτη ημέρα των αζύμων, οτε το πάσχα εθυον, λέγουσιν αυτω οι μαθηται αυτού,»

ΛΚ. 22:1  «Ηγγιζεν δε η εορτη των αζύμων η λεγομένη πάσχα. 2 και εζήτουν οι αρχιερεις και οι γραμματεις το πως ανέλωσιν αυτόν, εφοβουντο γαρ τον λαόν. 3 Εισηλθεν δε Σατανας εις  Ιούδαν τον καλούμενον  Ισκαριώτην, οντα εκ του αριθμου των δώδεκα. 4 και απελθων συνελάλησεν τοις αρχιερευσιν και στρατηγοις το πως αυτοις παραδω αυτόν. 5 και εχάρησαν και συνέθεντο αυτω αργύριον δουναι. 6 και εξωμολόγησεν, και εζήτει ευκαιρίαν του παραδουναι αυτον ατερ οχλου αυτοις.»

ΙΩ. 13.21 «Ταυτα ειπων ο  Ιησους εταράχθη τω πνεύματι και εμαρτύρησεν και ειπεν,  Αμην αμην λέγω υμιν οτι εις εξ υμων παραδώσει με. 22 εβλεπον εις αλλήλους οι μαθηται απορούμενοι περι τίνος λέγει. 23 ην ανακείμενος εις εκ των μαθητων αυτου εν τω κόλπω του  Ιησου, ον ηγάπα ο  Ιησους. 24 νεύει ουν τούτω Σίμων Πέτρος πυθέσθαι τίς αν ειη περι ου λέγει. 25 αναπεσων ουν εκεινος ουτως επι το στηθος του  Ιησου λέγει αυτω, Κύριε, τίς εστιν; 26 αποκρίνεται ο  Ιησους,  Εκεινός εστιν ω εγω βάψω το ψωμίον και δώσω αυτω. βάψας ουν το ψωμίον λαμβάνει και δίδωσιν  Ιούδα Σίμωνος  Ισκαριώτου. 27 και μετα το ψωμίον τότε εισηλθεν εις εκεινον ο Σατανας. λέγει ουν αυτω ο  Ιησους,  Ο ποιεις ποίησον τάχιον. 28 τουτο δε ουδεις εγνω των ανακειμένων προς τί ειπεν αυτω. 29 τινες γαρ εδόκουν, επει το γλωσσόκομον ειχεν  Ιούδας, οτι λέγει αυτω ο  Ιησους,  Αγόρασον ων χρείαν εχομεν εις την εορτήν, η τοις πτωχοις ινα τι δω. 30 λαβων ουν το ψωμίον εκεινος εξηλθεν ευθύς. ην δε νύξ. 31  Οτε ουν εξηλθεν λέγει  Ιησους, Νυν εδοξάσθη ο υιος του ανθρώπου, και ο θεος εδοξάσθη εν αυτω»

ΜΡ. 14.17 “Και οψίας γενομένης ερχεται μετα των δώδεκα. 18 και ανακειμένων αυτων και εσθιόντων ο  Ιησους ειπεν,  Αμην λέγω υμιν οτι εις εξ υμων παραδώσει με, ο εσθίων μετ' εμου. 19 ηρξαντο λυπεισθαι και λέγειν αυτω εις κατα εις, Μήτι εγώ; 20 ο δε ειπεν αυτοις, Εις των δώδεκα, ο εμβαπτόμενος μετ' εμου εις το τρύβλιον. 21 οτι ο μεν υιος του ανθρώπου υπάγει καθως γέγραπται περι αυτου, ουαι δε τω ανθρώπω εκείνω δι' ου ο υιος του ανθρώπου παραδίδοται. καλον αυτω ει ουκ εγεννήθη ο ανθρωπος εκεινος. 22 Και εσθιόντων αυτων λαβων αρτον ευλογήσας εκλασεν και εδωκεν αυτοις και ειπεν, Λάβετε, τουτό εστιν το σωμά μου. 23 και λαβων ποτήριον ευχαριστήσας εδωκεν αυτοις, και επιον εξ αυτου πάντες. 24 και ειπεν αυτοις, Τουτό εστιν το αιμά μου της διαθήκης το εκχυννόμενον υπερ πολλων. 25 αμην λέγω υμιν οτι ουκέτι ου μη πίω εκ του γενήματος της αμπέλου εως της ημέρας εκείνης οταν αυτο πίνω καινον εν τη βασιλεία του θεου. 26 Και υμνήσαντες εξηλθον εις το  Ορος των  Ελαιων.»

ΜΘ. 26. 20  «Οψίας δε γενομένης ανέκειτο μετά των δώδεκα. 21 και εσθιόντων αυτων ειπεν,  Αμην λέγω υμιν οτι εις εξ υμων παραδώσει με. 22 και λυπούμενοι σφόδρα ηρξαντο λέγειν αυτω εις εκαστος, Μήτι εγώ ειμι, κύριε; 23 ο δε αποκριθεις ειπεν, Ο εμβάψας μετ' εμου την χειρα εν τω τρυβλίω ούτος με παραδώσει. 24 ο μεν υιος του ανθρώπου υπάγει καθως γέγραπται περι αυτου, ουαι δε τω ανθρώπω εκείνω δι' ου ο υιος του ανθρώπου παραδίδοται. καλον ην αυτω ει ουκ εγεννήθη ο ανθρωπος εκεινος.  25 αποκριθεις δε  Ιούδας ο παραδιδους αυτον ειπεν, Μήτι εγώ ειμι, ραββί; λέγει αυτω, Συ ειπας.  26  Εσθιόντων δε αυτων λαβων ο  Ιησους αρτον και ευλογήσας εκλασεν και δους τοις μαθηταις ειπεν, Λάβετε φάγετε, τούτο εστιν το σωμά μου. 27 και λαβων ποτήριον και ευχαριστήσας εδωκεν αυτοις λέγων, Πίετε εξ αυτου πάντες, 28 τουτο γάρ εστιν το αιμά μου της διαθήκης το περι πολλών εκχυννόμενον εις αφεσιν αμαρτιων. 29 λέγω δε υμιν, ου μη πίω απ' αρτι εκ τούτου του γενήματος της αμπέλου εως της ημέρας εκείνης οταν αυτο πίνω μεθ' υμων καινον εν τη βασιλεία του πατρός μου.»

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ