ΟΙ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΑΜΩΝΑΙΟΙ

ΟΙ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΑΜΩΝΑΙΟΙ

1) Μακκαβαίοι, οι γιοι του Ιωαρείβ ή Γωβρύα ή Γειώρα

  Οι Μακκαβαίοι πολέμησαν εναντίον του Αντιόχου Δ΄ του Επιφανή, ή μάλλον σωστότερα εναντίον του αρχιερέα Ιησού, ο οποίος όπως τον κατηγορούν εξελλήνισε τελείως τους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι τον καιρό του Ιησού άφησαν τα παιδιά απερίτμητα, αμελούσαν τις θυσίες και έτρεχαν στα γυμναστήρια φορώντας το ελληνικό καπέλο, που φοράει και ο θεός Ερμής, τον λεγόμενο πέτασο. Πως λέμε σήμερα ότι τα αμερικανάκια φοράνε καπέλα του μπέηζμπολ.

 Οι Μακκαβαίοι απέκτησαν μονάχα το αρχιερατικό αξίωμα, αντίθετα με τους Ασαμωναίους που έγιναν και βασιλιάδες. Η πρώτη επανάσταση των Ιουδαίων εναντίον της κυριαρχίας των Μακεδόνων έγινε το 170 προ Χριστού από τον Ματταθία και τους πέντε γιους του.

“Εν ταις ημέραις εκείναις ανέστη Ματταθίας υιός Ιωάννου του Συμεών ιερεύς των υιών Ιωαρίβ από Ιερουσαλήμ και εκάθισε εν Μωδεείν, και αυτώ υιοί πέντε, Ιωάννης ο καλούμενος Γαδδίς, Σίμων ο καλούμενος Θασί, Ιούδας ο καλούμενος Μακκαβαίος, Ελεάζαρ ο καλούμενος Αυαράν, Ιωνάθαν ο καλούμενος Απφούς, ...και ανέκραξε ο Ματταθίας εν τη πόλει φωνή μεγάλη λέγων: πας ο ζηλών τω νόμω και ιστών την διαθήκην εξελθέτω οπίσω μου, και έφυγον αυτός και οι υιοί αυτού εις τα όρη και εγκατέλειπον όσα είχον εν τη πόλει”.(Μακκαβαίοι Β΄)

 Ο Ιώσηπος θεωρεί πρώτο Ασαμωναίο τον αρχιερέα Ιωνάθη, χωρίς όμως να μας εξηγεί για ποιο λόγο αποκλήθηκε έτσι εκείνος και όχι τα παλαιότερα μέλη της οικογένειας του. Τα βιβλία των Μακκαβαίων δεν αναφέρουν κανένα Ασαμωναίο. Τον Ιωνάθη τον γιο του Ματθία και αδελφό του Μακκαβαίου Ιούδα η βίβλος τον αποκαλεί Ιωνάθαν Απφούς.

 Τους Ασαμωναίους συγχέει με τους Μακκαβαίους ο Φλάβιος Ιώσηπος γράφοντας στο δωδέκατο βιβλίο της Αρχαιολογίας του, ότι ο Ματταθίας ήταν “υιός Ιωάννου του Συμεώνος του Ασαμωναίου, εφημερίδος Ιώαβος, Ιεροσολυμίτης” και συνεχίζει δίνοντας τα ονόματα των γιων του Ματταθία όπως ακριβώς είναι γραμμένα στο βιβλίο των Μακκαβαίων. Έτσι ο  Ιώσηπος αναφέρει ότι ο Σίμωνας του Ματαθία ήταν ο πρώτος Ασαμωναίος και όχι ο Ιωνάθης. Αυτό το κάνει επιθυμώντας προφανώς να συνδέσει τους Μακκαβαίους με τους Ασαμωναίους. Όμως το ψέμα του Ιώσηπου γίνεται φανερό από την αναφορά του στον Ματταθία στο άλλο του βιβλίο την “Ιστορία Ιουδαϊκού πολέμου”, όπου γράφει “Ματθίας υιός Ασαμωναίου των ιερέων”. Εδώ ο Φλάβιος Ιώσηπος ξεχνάει τον Σίμωνα, τον πατέρα του Ματθία και θυμάται μόνο τους Ασαμωναίους. Περισσότερη σημασία όμως έχει πως ο Ιώσηπος γράφει Ιώαβος και όχι Ιωαρείβ όπως η βίβλος. Παρακάτω θα δούμε γιατί ο Ιώσηπος παραλλάσσει το όνομα του προγόνου των Μακκαβαίων, του Ιωαρείβ ή Γειώρα ή Γωβρύα όπως γράφει ο Ηρόδοτος. Οι Μακκαβαίοι δεν είναι άλλοι από τους ιερείς που έκτισαν τον ναό της Ιερουσαλήμ με την βοήθεια των Περσών. Είναι οι απόγονοι του Μαρδονίου του Γωβρύα ή Ιωαρείβ ή Γειώρα. Ετούτοι είναι μιγάδες Ιουδαίοι, δηλαδή Ιουδαίοι από την Βαβυλώνα και η θρησκεία τους είναι Περσική.

 Όπως μάλιστα διαβάζουμε στην βίβλο, μόνο ο Ιούδας ονομαζόταν Μακκαβαίος και αυτός έδωσε το όνομα του στην επανάσταση, γιατί μόνο κάτω από την δική του αρχηγία οι αντάρτες κατάφεραν να μπουν στην Ιερουσαλήμ, περιτέμνοντας τα παιδιά που είχαν μείνει απερίτμητα. Ο αδερφός του Ιούδα, ο Σίμωνας του Θασί ακολούθησε αντίθετη πολιτική και συνδιαλλάχτηκε με τους Έλληνες. Ο πρώτος Ασαμωναίος, ο Ιωνάθης, φόρεσε την πορφύρα, η οποία ήταν βασιλικό ένδυμα. Δεν φόρεσε όμως το στέμμα.

 Η ιερατική οικογένεια των γιων του Γειώρα θα χωριστεί σε δύο ομάδες. Από την μια η γενιά του Ιωνάθη, του Σίμωνα και του γιου του Ιωάννη Υρκανου θα εξελιχθεί στην φιλελληνική βασιλική δυναστεία των Ασαμωναίων. Η γενιά όμως του Ιούδα του Μακκαβαίου θα εξελιχθεί στην αντίπαλο παράταξη, η οποία απεχθανόταν την βασιλεία και υποστήριζε ότι οι Ιουδαίοι πρέπει να κυβερνούνται μόνο από ιερείς. Είκοσι χρόνια μετά την σταύρωση και την ανάσταση του Ιησού Χριστού, κάποιος Σίμωνας του Γειώρα θα λάβει μέρος στην μεγάλη επανάσταση κατά των Ρωμαίων. Σύμφωνα με τον Χριστιανό Ηγήσσιπο, ο Ιησούς Χριστός και η οικογένεια του, οι λεγόμενοι Δεσπόσυνοι, κατάγονται από τους γιους του Γειώρα.

 Αφού είπαμε όλα αυτά για την καταγωγή των Μακκαβαίων ας δούμε και την ιστορία τους.   

2) Αντιόχος Δ΄, ο Επιφανής.

 Αντίοχος ο Επιφανής

 “Και  εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ο οποίος εξήλθεν εκ γης Χεττειείμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσε αντ΄αυτού πρότερος εν τη Ελλάδα. και συνεστήσατο πολέμους πολλούς και εκράτησεν οχυρωμάτων πολλών και …εβασίλευσε ο Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε. Και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τω τόπω αυτού, και εξήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίοχος Επιφανής υιός Αντιόχου βασιλέως, ο οποίος ήταν όμηρος στη Ρώμη και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ εικοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων”.

 Ο Επιφανής είχε αιχμαλωτισθεί το 176 π.Χ. από τους Ρωμαίους μετά την ήττα του πατέρα του, του Μέγα Αντιόχου Γ΄, στις Θερμοπύλες. Κρατήθηκε όμηρος αλλά εξαγοράστηκε από τον αδερφό του κι έτσι βασίλεψε από το 175 έως το 164 π.Χ.

 Ο Αντίοχος Δ΄ προώθησε την θρησκεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την θρησκεία του Υιού του Θεού που φανερώνεται εν σαρκί στους ανθρώπους και προνοεί έτσι όχι με κάποια θεαματική πνευματική επέμβαση αλλά με την ίδια την παρουσία του στην ανθρώπινη ζωή. Αυτόν τον θεό της Διονυσιακής θρησκείας, τον ζωντανό θεό διδάσκει και ο Αθηναίος γέροντας φιλόσοφος που στέλνει ο βασιλιάς στην Ιουδαία.   

 «Και έγραψεν ο βασιλεύς Αντίοχος πάση τη βασιλεία αυτού είναι πάντας εις λαόν ένα και εγκαταλειπείν έκαστον τα νόμιμα αυτού, και επεδέξατο πάντα τα έθνη το λόγο του βασιλέως και πολλοί από Ισραήλ ευδόκησαν τη λατρεία αυτού και έθυσαν τοις ειδώλοις και εβεβήλωσαν το σάββατον”.

 Ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής, ήταν ο βασιλιάς υπό τον οποίο οι Ιουδαίοι εξελληνίστηκαν τελείως, όπως μαρτυρούν τα βιβλία των Μακκαβαίων. Ο Ιώσηπος γράφει πως ο Αντίοχος, αφού κυρίεψε την Αίγυπτο, επέστρεψε αμέσως στην Ιερουσαλήμ, για να προλάβει τους Ρωμαίους. Μπήκε στην πόλη το 169 π.Χ. χωρίς να πολεμήσει, καθώς οι πύλες ήταν ανοιχτές από τους Ιουδαίους που τον υποστήριζαν.

 Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, γιατί οι αντίπαλοι των ελληνιστών Ιουδαίων είχαν επαναστατήσει. Τότε επέβαλε σε όλους τα ελληνικά έθιμα, τα οποία βεβαίως είχαν ήδη αποδεχθεί οικειοθελώς πολλοί Ιουδαίοι, Γαλιλαίοι και Σαμαρείτες. Ο αρχιερέας τους Ονίας είχε αλλάξει το όνομα του σε Μενέλαος και ο αδερφός του ο Ιησούς ονομαζόταν Ιάσων. Το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων αναφέρει ότι ο Ιάσων πήρε την αρχιεροσύνη από τον αδερφό του Μενέλαο, πληρώνοντας τον Μακεδόνα βασιλιά Αντίοχο Δ΄ και υποσχόμενος ότι θα εξελλήνιζε πλήρως τους Ιουδαίους.

 “Μεταλλάξαντος δε τον βίον του Σελεύκου και παραλαβόντος την βασιλείαν Αντιόχου του προσαγορευθέντος Επιφανούς, υπενόθευσεν ο Ιάσων, ο αδελφός Ονίου την αρχιερωσύνην, επαγγειλάμενος τω βασιλεί δι΄εντεύξεως αργυρίου τάλαντα ογδοήκοντα”.

 Ο Ιούδας ο Μακκαβαίος ξεκίνησε την επανάσταση του, αφού υποστηρίχθηκε οικονομικά από την ισχυρή συναγωγή των Ασιδαίων, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Φαρισαίους. Αρχικά πολέμησε τον αρχιερέα Ιάσονα και τους Ιουδαίους οπαδούς του Αντιόχου Δ΄. Η επιτυχία του Ιούδα του Μακκαβαίου οφειλόταν όχι μόνο στην βοήθεια των Φαρισαίων αλλά και στην συμμαχία που σύναψε με τους Ρωμαίους.

 Ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, όπως γράφει στο όγδοο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου των Μακκαβαίων “ήκουσεν το όνομα των Ρωμαίων, ότι εισί δυνατοί ισχύι, …και διηγήσαντο αυτώ τους πολέμους αυτών και τας ανδραγαθίας, άς ποιούσιν εν τοις Γαλάταις, και όσα εποίησαν εν χώρα Ισπανίας του κατακρατήσαι των μετάλλων του αργυρίου και του χρυσίου του εκεί,  ..και όσοι ήκουον το όνομα αυτών εφοβούντο από αυτών”. Γι΄αυτό και “επέλεξεν ο Ιούδας τον Ευπόλεμον υιόν Ιωάννου του Ακκώς και Ιάσονα υιόν Ελεαζάρου και απέστειλεν αυτούς εις Ρώμην στήσαι αυτούς φιλίαν και συμμαχίαν και του άραι τον ζυγόν απ΄αυτών, ότι είδον την βασιλεία των Ελλήνων καταδουλουμένους τον Ισραήλ δουλεία, και επορεύθησαν εις Ρώμην”.

 Προφανώς οι Ρωμαίοι δεν είχαν ακόμη την δυνατότητα ή την διάθεση να επέμβουν στρατιωτικά. Του έδωσαν μόνο κάποια βοήθεια, αφού ο Ιούδας έφτιαξε τον στρατό του σύμφωνα με τα Ρωμαϊκά πρότυπα, διορίζοντας χιλίαρχους, εκατόνταρχους, πεντηκοντάρχους και δεκάρχους.

 Μετά τον Αντίοχο τον Επιφανή, που σκοτώθηκε πολεμώντας τους Πέρσες, βασίλεψε ο γιος του ο Αντίοχος Ε΄ ο Ευπάτωρ. Ο Αντίοχος πολιόρκησε τον Ιούδα τον Μακκαβαίο στα Ιεροσόλυμα. Κατέλαβε την πόλη συμφωνώντας να αφήσει τους Ιουδαίους να ζουν σύμφωνα με τα έθιμα τους, όπως γράφει ο Ιώσηπος. Τον συμβούλεψαν μάλιστα να σκοτώσει τον αρχιερέα Ονία που είχε πάρει το ελληνικό όνομα Μενέλαος, γιατί αυτός ήταν που είχε πείσει τον πατέρα του, τον Αντίοχο Δ΄ Επιφανή, να αναγκάσει τους Ιουδαίους να εγκαταλείψουν την θρησκεία των πατέρων τους! Έτσι ο βασιλιάς έστειλε τον Μενέλαο στην Βέροια της Συρίας κι εκεί έβαλε να τον εκτελέσουν.

 Ο βασιλιάς Αντίοχος Ε΄ έκανε αρχιερέα τον Άλκιμο, που ονομαζόταν πρώτα Ελιακείμ. Τότε ο Ονίας, ο γιος του Μενελάου Ονία που σκοτώθηκε από τον Ευπάτωρα, κατέφυγε στον Πτολεμαίο της Αιγύπτου, όπου και του δόθηκε η άδεια να χτίσει ναό όμοιο με των Ιεροσολύμων, στον Ηλιουπολίτη νομό. Η ανέγερση του Ιουδαϊκού ναού της Αιγύπτου είχε προφητευτεί από τον Ησαΐα, πράγμα που δεν ξεχνάει να αναφέρει και ο Ιώσηπος. Οι Ιουδαίοι του Ονία θα εξελιχθούν σε ικανούς συμπαραστάτες του βασιλείου της Κλεοπάτρας.

 Τον καιρό του Αντιόχου Ε΄ έφτασε στην Συρία, με πολλούς μισθοφόρους από την Κρήτη, ο γιος του Σέλευκου, ο Δημήτριος Α΄, ανιψιός του Αντιόχου Επιφανή, που ήταν κι αυτός αιχμάλωτος στην Ρώμη αλλά κατάφερε να αποδράσει. Αυτός διέταξε πρώτα τον Βακχίδη κι έπειτα τον στρατηγό Νικάνορα, με τον οποίο είχαν αποδράσει μαζί από την Ρώμη, να προστατέψει τον αρχιερέα Άλκιμο και να καταδιώξει τον Ιούδα τον Μακκαβαίο και τους άνδρες του. Τον Άλκιμο υποστήριξαν οι ασεβείς και οι αποστάτες, όπως ο Ιώσηπος ονομάζει όσους Ιουδαίους δεν είναι πιστοί στους Μωσαϊκούς νόμους.

 Ο Νικάνωρ του Πατρόκλου σκοτώθηκε μπροστά στο Ναό, στην πύλη που οι Ιουδαίοι ονόμασαν του Νικάνορα, την Ωραία πύλη, στις 13 του μηνός Αδαρ. Η μέρα αυτή ονομάζεται στα βιβλία του Έσδρα, της Εσθήρ και των Μακκαβαίων Μαρδοχαϊκή. Αυτή την μέρα άρχισαν να χτίζουν τον ναό με την βοήθεια του Πέρση βασιλιά Δαρείου, αυτή την ημέρα ο Μαρδοχαίος, ο θείος της Εσθήρ κατάφερε να πείσει τον Αταρξέρξη να σταυρώσει τον Αμάν τον Μακεδόνα και τους δέκα γιους του. Αυτή την ημέρα σκοτώθηκε ο ασεβής και ο τρισαλητήριος Νικάνορας!

 Οι Ιουδαίοι σκότωσαν ακόμη τους αξιωματικούς του Μακεδόνα βασιλιά και τους πέταξαν σε ένα λάκκο. (Μακ.Β΄ι΄,37) “και τον Τιμόθεον αποκεκρυμένο εν τινί λάκκο κατέσφαξαν και τον τούτου αδελφόν Χαιρεά και τον Απολλοφάνην, ταύτα δε διαπραξάμενοι μεθ΄ύμνων και εξομολογήσεων ευλόγουν τω Κυρίω τω μεγάλως ευεργετούντι τον Ισραήλ και το νίκος αυτοίς διδόντι.”

 Τα βιβλία των Μακκαβαίων, όπως και το βιβλίο της Εσθήρ, δεν βρέθηκαν στο Κουμράν και δεδομένου ότι τα δύο τελευταία βιβλία των Μακκαβαίων γράφτηκαν μετά Χριστόν, είναι φανερό ότι παραποιήθηκαν και ενσωματώθηκαν αργότερα στην ελληνική βίβλο. Νομίζω ότι αρχικά τα βιβλία των Μακκαβαίων και της Εσθήρ γράφτηκαν για να κατηγορήσουν τους Ιουδαίους ως στυγερούς δολοφόνους. Αργότερα ανασκευάστηκαν σε Ιουδαϊκά επαναστατικά βιβλία. Οποίος Έλληνας διαβάσει αυτά τα βιβλία θα καταλάβει τι εννοώ. Ούτε ο πιο ηλίθιος Ιουδαίος δεν θα έγραφε αυτά τα πράγματα για τον λαό του. Οι Ιουδαίοι σφάζουν τους αντιπάλους τους και τους πετούν μέσα σε χαντάκια. Έπειτα χαίρονται και ψάλουν τον θεό που τους βοήθησε να σκοτώσουν τους εχθρούς τους. Μάλιστα γιορτάζουν την ανάμνηση της δολοφονίας του Αμάν του Μακεδόνα και όσων φόνευσαν οι Μακκαβαίοι, την 13η του μηνός Αδάρ. Ετούτη είναι και η ημερομηνία που σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός!

 Ο Φλάβιος Ιώσηπος διασώζει την κατηγορία του Απίωνα στο βιβλίο που έγραψε εναντίον του. Ο Απίωνας γράφει πως οι Ιουδαίοι είχαν ένα πολύ παράξενο και φρικιαστικό έθιμο. Κάθε χρόνο, την ίδια ημερομηνία, προφανώς στις 13 του μηνός Αδάρ, συνελάμβαναν κάποιο Έλληνα γυρολόγο και τον έδεναν μέσα στο ναό. Όταν ο Αντίοχος Δ΄ κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, μπήκε στον ναό όπου όντως είδε ένα Έλληνα αιχμάλωτο των Ιουδαίων. Εκείνος είπε στον βασιλιά ότι τον είχαν πολλές μέρες έτσι δεμένο και τον τάιζαν με ένα σωρό φαγητά. Την αρχή παραξενεύτηκε για ετούτη την συμπεριφορά τους αλλά έπειτα έμαθε από τους δούλους που τον έτρεφαν ότι σύμφωνα με το έθιμο θα τον θυσίαζαν στον Γιαχβέ κι έπειτα θα μεταλάμβαναν από τα σπλάχνα του!

 Ο Απίωνας αρνείται την κατηγορία και γράφει πως δεν ήταν δυνατόν τα εντόσθια ενός Έλληνα να φτάσουν για όλους τους Ιουδαίους. Ο Απίωνας είχε διαβάσει αυτήν την ιστορία σε κάποιον Έλληνα ιστορικό ονόματι Μνασέα. Λίγα χρόνια μετά την σταύρωση του Χριστού κυκλοφορούσαν αυτές οι φρικιαστικές ιστορίες για τους ελληνοφάγους Ιουδαίους!

3) Οι ελληνιστές Ναζιραίοι του αρχιερέα Ιησού.

 Στην παλαιά διαθήκη αναφέρεται ο Ναζιραίος Σαμσών, που έγινε γνωστός εξαιτίας της εξαπάτησης του από την Δαλιδά. Η δύναμη των Ναζιραίων βρισκόταν στα μακριά τους μαλλιά και ήταν ανάλογη του μήκους τους. Αυτά όμως συνέβαιναν στο αρχαίο Ισραήλ.

 Τους τελευταίους τρεις αιώνες προ Χριστού, τον καιρό δηλαδή της βασιλείας των Μακεδόνων, Ναζιραίους ονόμαζαν τους φιλόσοφους Ιουδαίους, εκείνους που αφιέρωναν την ζωή τους στον θεό. Οι Ναζιραίοι ζούσαν μόνοι στην έρημο ή σε σπηλιές των βουνών, αφήνοντας μακριά μαλλιά και απέχοντας από το κρέας και το κρασί, όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες φιλόσοφοι και όχι βέβαια οι λεγόμενοι σοφιστές οι οποίοι αντιστοιχούν στους νομοδιδασκάλους των Ιουδαίων.

 Αυτοί οι Ναζιραίοι είχαν το δικό τους μέρος στην αυλή των γυναικών του ναού της Ιερουσαλήμ. Η αυλή ονομαζόταν έτσι επειδή επιτρεπόταν να παραμένουν εκεί οι γυναίκες. Ο καθηγητής κ. Βέλας στην Εβραϊκή αρχαιολογία αναφέρει ότι η αυλή των γυναικών αποτελούσε κάποιο νεωτερισμό. Η θέση λοιπόν των Ναζιραίων στην αυλή αυτή ήταν συνήθεια των νεότερων χρόνων και όχι αρχαία. Στην αυλή αυτή εισερχόταν κανείς από την ανατολική μεγάλη αυλή, στην οποία επιτρεπόταν να μπαίνουν και οι εθνικοί

 Η νοτιοδυτική γωνία της αυλής των γυναικών ονομαζόταν αυλή των Ναζιραίων, διότι εκεί παρέμεναν κατά τον χρόνο της λατρείας οι Ναζιραίοι. Στην βόρεια πλευρά της αυλής καθόταν οι αρρωστημένοι και οι παράλυτοι αναζητώντας θεραπεία. Εκεί κήρυττε ο Ιησούς κι εκεί είδε την γυναίκα που έριξε το δίλεπτο στο γαζοφυλάκιο, χωρίς όμως από αυτό να συνάγεται αυτόματα ότι ο Ιησούς ήταν όντως Ναζιραίος, αν και προφανώς είχε σχέσεις με τους Ναζιραίους.

 Οι Ναζιραίοι σύχναζαν στην αυλή των γυναικών, όπως και οι Εσσαίοι γιατί περιφρονούσαν εκείνους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους γνήσιους πιστούς. Οι Ναζιραίοι της εποχής του Χριστού θεωρούσαν τον ναό μολυσμένο από τους αμαρτωλούς Φαρισαίους. Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει πως ο βασιλιάς Αγρίππας κανόνισε οι Ναζιραίοι να κουρεύονται ποιο συχνά, ομοιάζοντας έτσι στους φαλακρούς Αιγυπτίους ιερείς, την εποχή που κήρυττε ο Παύλος το ευαγγέλιο. Τότε ο ίδιος βασιλιάς, ανάγκασε τους Λευίτες ιερείς του ναού της Ιερουσαλήμ να φορούν λευκά λινά ρούχα όπως οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες ιερείς.

 Παρόλο που καθιερώθηκε ο Ναζωραίος ή Ναζιραίος να είναι περιτμημένος και φανατικός δια τας Ιουδαϊκάς γραφάς, στον Ιώσηπο και στα βιβλία των Μακκαβαίων οι Ναζιραίοι περιγράφονται ως ελληνιστές Ιουδαίοι και νεωτεριστές. Οι Ναζιραίοι εκβάλλονται από τον ναό της Ιερουσαλήμ από τους Μακκαβαίους επαναστάτες, ενάμιση αιώνα πριν την γέννηση του Χριστού από τους επαναστάτες Μακκαβαίους του Ιούδα. Ο Ιησούς ο Ναζιραίος που ήταν αρχιερέας εκείνη την περίοδο διώκεται και δεν βρίσκει πέτρα να σταθεί.

 (Μακ.Α,49) «και ήνεγκαν τα ιμάτια της ιερωσύνης και τα πρωτογεννήματα και τας δεκάτας και ήγειραν τους ναζιραίους, οί επλήρωσαν τας ημέρας, και εβόησαν φωνή εις τον ουρανό λέγοντες, τί ποιήσωμεν τούτοις και πού αυτούς απαγάγομεν; και τα άγια σου καταπεπάτηται και βεβήλωται και ιερείς σου εν πένθη και ταπεινώσει. και ιδού τα έθνη συνήκται εφ΄ημάς του εξάραι ημάς, …και μετά τούτον κατέστησεν ο Ιούδας ηγούμενους του λαού, χιλιάρχους και εκατοντάρχους και πεντηκοντάρχους και δεκάρχους”.

 (Μακ.Β,45) “Εκύκλωσε Ματταθίας και οι φίλοι αυτού και καθείλον τους βωμούς και περιέτεμον τα παιδάρια τα απερίτμητα, όσα εύρον εν όρίοις Ισραήλ, εν ισχύι και εδίωξαν τους υιούς της υπερηφανίας, και κατευοδώθη το έργον εν χειρί αυτών”.

 Οι γιοι της υπερηφάνειας δεν είναι άλλοι από τους Ναζιραίους του αρχιερέα Ιάσονα, του αρχιερέα των Ελλήνων Ιουδαίων. Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Μακκαβαίοι και ο αρχιερέας Ονίας ήταν κι εκείνοι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι που διατηρούσαν όμως τα Ιουδαϊκά έθιμα. Οι οπαδοί του Ιησού (Ιάσονα) όμως άφησαν τελείως τα Ιουδαϊκά έθιμα και ασπάστηκαν την ελληνική θρησκεία.

 Οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ ασπάστηκαν τα ελληνικά ήθη και έθιμα, ίδρυσαν γυμνάσιο και εφηβείο, ακύρωσαν την συμμαχία με την Ρώμη και αναγράφηκαν πολίτες της Αντιόχειας. Απέκτησαν έτσι ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες, μιμούμενοι τους Ιουδαίους της Αιγύπτου, οι οποίοι ως Αλεξανδρινοί πολίτες ήταν ισότιμοι με τους Έλληνες. Η περιγραφή όμως της βίβλου είναι αρκετά διαφωτιστική.

 Ο Ιησούς ο Ναζιραίος εζήτησε από τον βασιλιά Αντίοχο να: “συγχωρηθή δια της εξουσίας αυτού γυμνάσιον και εφηβείον αυτώ συστήσασθαι και τους Ιεροσολύμοις Αντιοχείς αναγράψαι. επινεύσαντος δε του βασιλέως και της αρχής κρατήσας, ευθέως επί τον Ελληνικόν χαρακτήρα του ομοφύλους μετήγε, και τα κείμενα τοις Ιουδαίοις φιλάνθρωπα βασιλικά διά Ιωάννου του πατρός Ευπολέμου, του ποιησαμένου την πρεσβείαν υπέρ φιλίας και συμμαχίας προς τους Ρωμαίους, παρώσατο και τας μεν νομίμους καταλύων πολιτείας, παρανόμους εθισμούς εκαίνιζεν, ασέμνως γαρ υπ΄αυτήν την ακρόπολιν γυμνάσιον καθίδρυσε και τους κρατίστους των εφήβων υποτάσσων υπό πέτασον ήγεν. ην δ΄ούτως  ακμή τις του Ελληνισμού και πρόσβασις αλλοφυλισμού διά την του ασεβούς και ουκ αρχιερέως Ιάσωνος υπερβάλλουσαν αναγνείαν, ώστε μηκέτι περί τας του θυσιαστηρίου λειτουργείας προθύμους είναι τους ιερείς, αλλά του μεν ναού καταφρονούντες και των θυσιών αμελούντες έσπευδον μετέχειν εν παλαίστρα παρανόμου χορηγίας μετά την του δίσκου πρόκλησιν, και τας μεν πατρώους τιμάς εν ουδενί τιθέμενοι, τας δε Ελληνικάς δόξας καλλίστας ηγούμενοι”. (Μακ.Β,δ,9)

 Όταν έγιναν αγώνες στην Τύρο “και του βασιλέως παρόντος, απέστειλεν Ιάσων ο μιαρός θεωρούς από των Ιεροσολύμων Αντιοχείς, όντας παρακομίζοντας αργυρίου δραχμάς τριακοσίας εις την του Ηρακλέους θυσίαν”. Ο αρχιερέας των Ιεροσολυμιτών, οι οποίοι λογαριάζονται πλέον Αντιοχείς, στέλνει χρήματα για την θυσία του Ηρακλή, τα οποία όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν για αγορά ζώων αλλά για την ναυπήγηση πλοίων για τον στόλο του βασιλιά.

 “Και ηξίωσαν”, λοιπόν “οι παρακομίσαντες μη χρήσθαι προς θυσίαν διά το μη καθήκειν, εις ετέραν δε καταθέσθαι δαπάνην, έπεσεν ουν ταύτα δια μεν τον αποστείλαντα εις την του Ηρακλέους θυσίαν, ένεκεν δε των παρακομιζόντων εις τα των τριήρων κατασκευάς”.

 Πως άραγε να χαρακτηρίσουμε εκείνους που δεν θυσιάζουν αλλά προσφέρουν χρηματικά ποσά, όπως κάνουν οι ελληνιστές Ιουδαίοι; Μήπως αυτό δεν γίνεται και σήμερα; Αντί θυσίες και αίματα οι πιστοί προσφέρουν τον οβολό τους. Όμως για όλα τούτα ο όπως αναφέρεται στην βίβλο (Μακ.Β,ε,8), ο Ιησούς ο Ναζιραίος καταδιώχθηκε από τους Ιουδαίους, “πόλιν εκ πόλεως φεύγων διωκόμενος υπό πάντων και στυγούμενος ως των νόμων αποστάτης και βδελυσσόμενος ως πατρίδος και πολιτών δήμιος, εις Αίγυπτον εξεβράσθη”.

 Από την Αίγυπτο ο αρχιερέας Ιησούς κατέφυγε στους Σπαρτιάτες εξαιτίας της φημολογούμενης συγγένειας που είχαν οι ελληνιστές Ιουδαίοι με τους Λακεδαιμονίους. Ο Ναζιραίος Ιησούς “επί ξένης απώλετο προς Λακεδαιμονίους αναχθείς ως διά την συγγένειαν τευξόμενος σκέπης και το πλήθος ατάφων εκρίψας απένθητος εγενήθη και κηδείας ουδ΄ ηστινοσούν ούτε πατρώου τάφου μετέσχε”.

 Ο Ιάσονας είναι ο αργηχός των προπεπτωκότων Ιουδαίων, εκείνων δηλαδή που εξέπεσαν δεχόμενοι την ελληνική θρησκεία και αφήνοντας τους νόμους του Μωυσή. Μετά την νίκη του ο Μακκαβαίος επαναστάτης Ιούδας, έκανε θυσίες περί αμαρτίας στα Ιεροσόλυμα (Μακ.Β,ιβ,43) “πάνυ καλώς και αστείως πράττων υπέρ αναστάσεως διαλογιζόμενος, ει γαρ μή τους προπεπτωκότας αναστήναι προσεδώκα, περισσόν αν ην και ληρώδες υπέρ νεκρών προσεύχεσθαι”. Με λίγα λόγια ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, αστειευόμενος θυσίασε υπέρ της αναστάσεως των προπεπτωκότων Ιουδαίων, γιατί αφού δε προσδοκούσε ότι θα αναστηνόταν ήταν περιττό και εύθυμο να εύχεται υπέρ εκείνων των νεκρών. 

 Ωστόσο ο Παύλος πιστεύει ότι θα γίνει ανάσταση νεκρών δικαίων και αδίκων. (Πραξεις-14,15) Ο Ιούδας είτε κορόιδευε την πίστη των Ελλήνων στην ανάσταση, είτε πίστευε όπως μερικοί Φαρισαίοι ότι η ανάσταση άξιζε μόνο στους “μετ΄ ευσεβείας κοιμωμένοις Ιουδαίους”, και όχι φυσικά στους προπεπτωκότας. Γι΄αυτό θυσίασε έτσι απλώς προς εξιλασμό, για να διώξει δηλαδή την αμαρτία από την πόλη.

 Ο Ιάσονας λοιπόν, ο αρχιερέας των Ελλήνων απορρίπτει τα Ιουδαϊκά έθιμα της περιτομής και της αποχής από το χοιρινό, δεν θυσιάζει αίμα στο βωμό και πιστεύει στην ανάσταση. Τον όνομα όμως του Ιάσων είναι Ιησούς και οι οπαδοί του ονομάζονται Ναζιραίοι. Σε αυτούς αναφέρεται ο Αντίοχος γράφοντας: (Μακ.Β.Θ,19) “τοις χρηστοίς Ιουδαίοις τοις πολίταις πολλά χαίρειν και υγιαίνειν και εύ πράττειν βασιλεύς και στρατηγός Αντίοχος”.

 Φυσικά οι πατέρες χριστιανοί του τρίτου αιώνα θεωρούν ότι το όνομα του Ιησού Χριστού δεν έχει καμία σχέση με τον Ιησού τον Ναζιραίο αλλά μόνο με τον Ιησού του Ναυή, ο οποίος και ανέλαβε την αρχηγία μετά τον θάνατο του Μωυσή.

4) Ο Ψευδομακκαβαίος Ελεάζαρος και Χριστιανοί Μακκαβαίοι

 Ο Ιώσηπος γράφοντας την Ιουδαϊκή αρχαιολογία, θεωρεί ότι αναφέρεται στην ιστορία του Ιουδαϊκού λαού, όταν γράφει για τους Ασαμωναίους βασιλιάδες της Ιερουσαλήμ, τον Αλέξανδρο, τον Αριστόβουλο, τον Αντίγονο και την βασίλισσα Μαρία. Γιατί όμως η ελληνική βίβλος περιγράφει τα κατορθώματα των Μακκαβαίων εναντίον του βασιλιά των Ελλήνων χωρίς να αναφέρει έστω την αρχή της βασιλείας των Ασαμωναίων, την οποία έφερε η επανάσταση τους;

 Σήμερα η εκκλησία μας γιορτάζει, όχι τους χρηστούς Ναζιραίους του Ιησού, που εσφάγησαν για την πίστη τους στην ανάσταση και την θέληση τους ν΄απορρίψουν τα Ιουδαϊκά έθιμα, ούτε φυσικά τους ελληνιστές Ασαμωναίους, αλλά τους Μακκαβαίους επαναστάτες που εσφάγησαν από τον Αντίοχο για την πίστη τους στην περιτομή και την αποχή από το χοιρινό. Όπως αναφέρει το τέταρτο βιβλίο των Μακκαβαίων, ο Εβραίος Ελεάζαρ, οι μαθητές του και η μητέρα τους Σολομωνή θανατώθηκαν προτιμώντας να πεθάνουν παρά να φάνε χοιρινό κρέας.

(Μακ. Δ.ε,1) “Προκαθίσας ο τύραννος Αντίοχος επί τινός υψηλού τόπου και των στρατευμάτων αυτώ ενόπλων κυκλόθεν παρεστηκότων, παρεκέλευε τοις δορυφόροις ενα έκαστον των Εβραίων επισπάσθαι, και κρεών υείων (χοιρινών) και ειδωλοθύτων αναγκάζειν απογεύεσθαι, ει δε τινές μή θελήσειαν μιαροφαγήσαι, τούτους τροχισθέντας ανερείναι. πολλών δε συναρπασθέντων εις πρώτος εκ της αγέλης Εβραίος ονόματι Ελεάζαρος, το γένος ιερεύς, την επιστήμην νομικός, και την ηλικίαν προήκων και πολοίς περί τον τύραννον διά την ηλικία γνώριμος παρήχθη πλησίον αυτού”.

 Όταν λοιπόν έφτασε μπροστά στον βασιλιά ο γέροντας Ελεάζαρος, ο βασιλιάς Αντίοχος του είπε ότι σεβόταν την ηλικία του και τον συμβούλευσε να φάει χοιρινό (ύειο) κρέας για να σώσει την ζωή του, αφού η φύση χάρισε στον άνθρωπο την τροφή αυτή και είναι ανόητο να ντρέπεται να την απολαύσει και άδικο να αποστρέφεται όσα η φύση χαρίζει. “δια γαρ της φύσεως κεχαρισμένης καλλίστην την τούδε του ζώου σαρκοφαγίαν βδελύττη; και γαρ ανόητον τούτο δοκεί, το μή απολαύειν των χωρίς ονείδους ηδέων, και άδικον αποστρέφεσθαι τας της φύσεως χάριτας”

 Ο Ελεάζαρος όμως αρνήθηκε λέγοντας:  “ου δέ μιανείς μου το σεμνόν γήρως στόμα ουδέ νομίμου βίου ηλικίαν”, και αρνούμενος να προδώσει τα πατρώα έθιμα πέθανε μαρτυρικά όπως η Σολωμονή και τα πέντε παιδιά της.

 Πως όμως θεωρούνται ετούτοι μάρτυρες του Χριστού και όχι οι Ναζιραίοι, οι μαθητές του Ιησού είναι πολύ περίεργο. Άλλωστε ο ίδιος Παύλος στην προς Τιμόθεον πρώτη επιστολή του επαναλαμβάνει ακριβώς τα λόγια του Αντιόχου γράφοντας:  (Προς Τιμόθ.4:1) “Το δε πνεύμα ρητώς λέγει οτι εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινές της πίστεως, προσέχοντες πνεύμασιν πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων, εν υποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν, κωλυόντων γαμείν, απέχεσθαι βρωμάτων τα οποία ο θεός έκτισεν εις μετάληψιν μετά ευχαριστίας τοις πιστοίς και επεγνωκόσι την αλήθειαν. οτι παν κτίσμα θεού καλόν, και ουδέν απόβλητον μετά ευχαριστίας λαμβανόμενον, αγιάζεται γαρ δια λόγου θεού και εντεύξεως”.

 Η χριστιανική εκκλησία καταδίωξε τους Έλληνες μάρτυρες του Χριστού αν και στα συναξάρια αναφέρονται αναλυτικώς τα μαρτύρια τους, μόνο και μόνο επειδή είχαν τα ελληνικά ονόματα, Βάκχος, Δίας, Απόλλων, Ερμής. Απαγόρευσε μάλιστα οι Έλληνες να λαμβάνουν τα ονόματα των πατέρων τους, αν και αυτά τα ονόματα έχουν αγιασθεί από το αίμα των ομώνυμων μαρτύρων. Θεωρεί όμως χριστιανούς τους Μακκαβαίους που μαρτύρησαν, αρνούμενοι να φάνε μία μπριζόλα, για να σώσουν την ζωή των χοίρων.

 Αυτοί οι Μακκαβαίοι αγιογραφούνται σήμερα κρατώντας σταυρούς στα χέρια τους. Αυτοί οι πιστοί Εβραίοι Μακκαβαίοι όμως, σίγουρα θα θανάτωναν τον Σωτήρα Χριστό αν μάθαιναν ότι ελλήνιζε όπως ο αρχιερέας Ιάσονας, και εργαζόταν το Σάββατο και περιφρονούσε γενικά τον Μωσαϊκό νόμο. Αν μάλιστα τον αποκαλούσαν Ναζιραίο σίγουρα θα εννοούσαν τον αιρετικό φιλέλληνα αλητήριο και αποστάτη των νόμων. Σοφός λοιπόν ο λόγος του Παύλου για τους ύστερους καιρούς των ερχόμενων ψευδολόγων.

 Αν αποδεχθούμε την σημερινή άποψη για τους Μακκαβαίους θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Ιησούς Χριστός προέρχεται από αυτούς και αυτοί οι Μακκαβαίοι ήταν οι προπάτορες των Χριστιανών. Όμως ετούτοι οι Μακκαβαίοι, που υποστηρίχθηκαν οικονομικά από τους Φαρισαίους, θεωρείται πως βασίλεψαν επί του Ισραήλ με το όνομα Ασαμωναίοι. Οι ιστορικοί του Ισραήλ και της εκκλησίας συνηθίζουν να συγχέουν τους Μακκαβαίους επαναστάτες και τους Ασαμωναίους βασιλιάδες, υποστηρίζοντας έτσι ότι και οι Ασαμωναίοι ήταν μια χριστιανική βασιλική δυναστεία και θα έπρεπε να τους ζωγραφίζουμε κρατώντας σταυρούς.

 Οι Ασαμωναίοι βασιλιάδες ήταν πολλοί φιλέλληνες για να γίνουν αποδεχτεί από τους περιτμημένους Ιουδαίους. Όλοι οι μελετητές της Ιουδαϊκής ιστορίας σταματούν στους αρχαίους βασιλιάδες Δαυίδ και Σολομώντα, αγνοώντας τους προκλητικά τους τελευταίους βασιλιάδες της Ιουδαίας.

 Προσωπικά πιστεύω ότι οι Ασαμωναίοι ήταν Χριστιανοί, δηλαδή ελληνιστές Ιουδαίοι βασιλιάδες. Ήταν άλλωστε φανατικοί αντίπαλοι των Φαρισαίων και των Ρωμαίων, όπως και ο Ιησούς των ευαγγελίων. Κυβέρνησαν ως βασιλιάδες και ιερείς μαζί, σύμφωνα με τα πρότυπα των Μακεδόνων βασιλιάδων, και μόνο οι Ρωμαίοι σε συμμαχία με τον Ηρώδη και τους Φαρισαίους, κατάφεραν τελικά να τους εξοντώσουν.

 Ο Ευσέβιος της Καισαρείας στην εκκλησιαστική του ιστορία προσπαθεί να μας πείσει ότι οι Χριστιανοί δεν είναι νέο έθνος αλλά κατάγονται από τους αρχαίους Εβραίους. Έχει δίκιο σε αυτό αλλά δυστυχώς θεωρεί Εβραίους μόνο τους περιτμημένους Ιουδαίους και μόνο τους Φαρισαίους. Γι΄αυτό ισχυρίζεται ότι “αν κανείς χαρακτηρίσει όλους εκείνους, τους μαρτυρημένους δια την δικαιοσύνην, από τον Αβραάμ προς τα άνω μέχρι του πρώτου ανθρώπου, ως Χριστιανούς εις τα έργα, αν και όχι εις το όνομα, δεν θα πέση έξω από την αλήθειαν. Διότι εκείνο το οποίον θέλει να δηλώσει το όνομα, ότι δηλαδή ο Χριστιανός πρέπει δια της γνώσεως και διδασκαλίας του Χριστού να διαπρέπει εις σωφροσύνη και δικαιοσύνη, αυτό εφρόντισαν εκείνοι να αποκτήσουν εις το ακέραιον όχι χειρότερα από εμάς. Αυτοί λοιπόν δεν ενδιεφέρεντο δια την περιτομήν του σώματος, όπως ούτε εμείς, αλλ΄ούτε δια την αποφυγή των τάδε τροφών και την διάκριση των άλλων – πράγματα τα οποία πρώτος εις την σειράν παρέδωσε ο Μωυσής – όπως ούτε οι σημερινοί Χριστιανοί». (Ευσέβιος Εκκλ. Ιστορία Α,4,2-6)

 Όλοι από τον Αβραάμ και πάνω σύμφωνα με τον Ευσέβιο είναι Χριστιανοί αν και δεν καλούνται έτσι, επειδή δεν έκαναν περιτομή και κατανοούσαν συμβολικώς τα Ιουδαϊκά έθιμα τα οποία παρέδωσε ο Μωυσής. Άρα Χριστιανοί λέγονται εκείνοι που δεν ακολουθούν τα Ιουδαϊκά έθιμα και συνεπώς τα παιδιά του Αβραάμ δεν είναι Χριστιανοί αλλά έγιναν αργότερα ακολουθώντας την διδασκαλία του Χριστού και αφήνοντας τα αρχαία έθιμα των Εβραίων.

 Ο Ευσέβιος, όπως και οι σημερινοί Χριστιανοί, αγνοούν παντελώς τους Ορθόδοξους ελληνιστές Ιουδαίους, δηλαδή εκείνους που εκατοντάδες χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού εξηγούσαν τις Μωσαϊκές εντολές αλληγορικά, παρατώντας τα έθιμα της περιτομής και του Σαββάτου. Οι Ναζιραίοι του αρχιερέα Ιάσονα (Ιησού), τον οποίο καταδίωξαν οι Μακκαβαίοι, σύμφωνα με τον Ευσέβιο έπρεπε να ονομάζονται Χριστιανοί αφού ήταν Χριστιανοί. Εκείνοι είχαν αφήσει τα Ιουδαϊκά έθιμα όπως πληροφορούμαστε από την βίβλο των Ο΄. Έτσι αν κάποιοι έπρεπε να θεωρηθούν Χριστιανοί και πρόδρομοι του Χριστού, ετούτοι είναι οι ελληνιστές Ιουδαίοι του αρχιερέα Ιησού και οι Ασαμωναίοι βασιλιάδες και όχι οι περιτμημένοι Ιουδαίοι, οι αντίπαλοι των ελληνιστών. Ο Ευσέβιος έπρεπε να γράψει ότι όλοι οι πιστοί των Ναζιραίων, και ο λαός των ελληνιστών Ιουδαίων από τους Μακκαβαίους και μετά ήταν κατ΄ουσίαν Χριστιανοί, αν όχι κατ΄όνομα.

 Ο Χριστιανός μάρτυρας Άγιος Ιγνάτιος ξεκαθαρίζει στις επιστολές του πως οι περιτμημένοι Ιουδαίοι πίστευσαν στον Χριστιανισμό και όχι οι απερίτμητοι Χριστιανοί στον Ιουδαϊσμό. Στους εν Μαγνησιαι ο Ιγνάτιος γράφει ότι “άτοπον εστίν ουν Χριστόν λαλείν και ιουδαϊζειν, ο γαρ χριστιανισμός ουκ εις ιουδαισμόν επίστευσεν, αλλ΄ ιουδαϊσμός εις χριστιανισμόν, ω πάσα γλώσσα πιστεύσασα εις Θεόν συνήχθη”. Στους Φιλαδελφείς παραγγέλει “εάν δε τις ιουδαϊσμόν ερμηνεύει υμίν, μην ακούετε αυτού, άμεινον γαρ ετσίν παρά ανδρός περιτομήν έχοντος χριστιανισμόν ακούειν ή παρά ακροβύστου ιουδαϊσμόν, ..Ει  γαρ και κατά σάρκα με τινές ηθέλησαν πλανήσαι, αλλά το πνεύμα ου πλανάται, από Θεού ον”.

 Ο Χριστιανισμός των περιτμημένων, όπως αναφέρει και ο Ωριγένης στην ερμηνεία του κατά Ιωάννη, δεν συγκεντρώνει ούτε τις 144.000 ψυχές οι οποίοι θα σωθούν όπως αναφέρει η ¨Αποκάλυψη” του Ιωάννου. Άρα οι Ιουδαίοι που θα σωθούν, συμπεραίνει ο Ωριγένης, προέρχονται από τους απερίτμητους Χριστιανούς, οι οποίοι αποτελούν και το μεγάλο πλήθος των πιστών Χριστιανών. Και να σκεφτεί κανείς πως ο Ωριγένης είχε ευνουχισθεί για να κερδίσει την βασιλεία των ουρανών!

 Αναρωτιέται κανείς βέβαια, μόνο οι 144.000 χιλιάδες απερίτμητοι Ιουδαίοι θα σωθούν; Όχι βέβαια, η Αποκάλυψη του Ιωάννου περιγράφει τον αναρίθμητο λαό του αμνού. (Αποκ.7,4) “και ηκουσα τον αριθμόν των εσφραγισμένων, εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής υιών  Ισραήλ. ..δώδεκα χιλιάδες από κάθε φυλή. Μετά ταύτα ειδον, και ιδού όχλος πολύς, ον αριθμησαι αυτόν ουδείς εδύνατο, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, εστωτες ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του αρνίου, περιβεβλημένους στολας λευκάς, και φοίνικες εν ταις χερσιν αυτών. και κράζουσιν φωνή μεγάλη λέγοντες,  Η σωτηρία τω θεώ ημών τω καθημένω επί τω θρόνω και τω αρνίω. και πάντες οι άγγελοι ειστήκεισαν κύκλω του θρόνου και των πρεσβυτέρων και των τεσσάρων ζώων, και έπεσαν ενώπιον του θρόνου επί τα πρόσωπα αυτών και προσεκύνησαν τω θεώ, λέγοντες,  Αμήν. η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς τω θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων. αμήν. Και απεκρίθη εις εκ των πρεσβυτέρων λέγων μοι, Ούτοι οι περιβεβλημένοι τας στολας τας λευκας τίνες εισιν και πόθεν ηλθον; και ειρηκα αυτω, Κύριέ μου, συ οιδας. και ειπέν μοι, Ουτοί εισιν οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολας αυτών και ελεύκαναν αυτας εν τω αιματι του αρνίου. δια τούτο εισιν ενώπιον του θρόνου του θεού, και λατρεύουσιν αυτω ημέρας και νυκτός εν τω ναω αυτού, και ο καθήμενος επί του θρόνου σκηνώσει επ' αυτούς. ου πεινάσουσιν ετι ουδέ διψήσουσιν ετι, ουδέ μη πέση επ' αυτούς ο ήλιος ουδέ παν καύμα, οτι το αρνίον το ανά μέσον του θρόνου ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς επί ζωής πηγας υδάτων. και εξαλείψει ο θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών αυτών”.

 Αυτοί λοιπόν οι Χριστιανοί θα “περιπατήσουσιν μετ' εμού εν λευκοις, οτι αξιοί εισιν. ο νικών ούτως περιβαλειται εν ιματίοις λευκοις, και ου μη εξαλείψω το όνομα αυτού εκ της βίβλου της ζωής, και ομολογήσω το όνομα αυτού ενώπιον του πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού. ο έχων ους ακουσάτω τί το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις”. γράφει ο Ιωάννης προς τους εν Σάρδεσι”.

 Ο θρύλος για τους λεγόμενους επτά παίδες Μακκαβαίους είναι λοιπόν όντως Χριστιανικός αλλά μεταγραμμένος σε μια εβραϊκή ανθελληνική εκδοχή, όπως ακριβώς είναι μετεγγραμμένοι και όλη η Χριστιανική ιστορία. Τα ανθελληνικά βιβλία των Μακκαβαίων, της Εσθήρ και της Ιουδίθ είναι άλλωστε τα μόνα που δεν βρέθηκαν μεταξύ των χειρογράφων της Νεκρής θάλασσας, πράγμα που αποδεικνύει ότι είναι νεώτερα κατασκευάσματα.

5) Ο Ψευδαλέξανδρος Ουάλας και η ελευθέρωση των Ιουδαίων από τον ζυγό των Ελλήνων.

Αλέξανδρος Ουάλας

 Το τρίτο βιβλίο των Μακκαβαίων περιγράφει πως οι Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας σώζονται αναπάντεχα από τους ελέφαντες που έστειλε εναντίον τους ο Έρμων, ένας υπασπιστής του βασιλιά Πτολεμαίου, όταν τα αφηνιασμένα ζώα παρεκτρέπονται από την πορεία του και ποδοπατάνε τους αντιπάλους τους. Οι Ιουδαίοι, “τον σωτήρα και τερατοποιόν αινούντες Θεόν”, άφησαν τα κλάματα και τους θρήνους και άρχισαν να χορεύουν με ευφροσύνη ειρηνικής σημείον. Έτσι “κοινόν ορισάμενοι περί τούτων θεσμό επί πάσα την παροικία αυτών εις γενεάς, εξαιτίας της σωτηρίας από τον θεό της γενομένης αυτοίς”.

 Αφού λοιπόν ο βασιλιάς Πτολεμαίος, λόγω του γεγονότος και των πολλών νεκρών έπαυσε τον διωγμό, οι Ιουδαίοι γιορτάζουν την σωτηρία τους. “Απογράφονται δε από 25 του Παχών έως της τετάρτης του Επιφί, επί ημέρας τεσσαράκοντα, συνίσταται δε αυτών την απώλειαν από πέμπτης του Επιφί έως εβδόμης, ημαίραις τρισίν, εν αις μεγαλοδόξως επιφάνας το έλεος αυτού ο των όλων δυνάστης απταίστους αυτούς ερρύσατο ομοθυμαδόν”. (Μακαβ.Γ΄,Η,38)

 Απογράφονται λοιπόν σαράντα μέρες, όσες οι μέρες της νηστείας του Πάσχα. Η απώλεια συνίσταται από την Πέμπτη, όπως και η σταύρωση την Μεγάλη Πέμπτη. Η απώλεια κρατάει μέχρι την εβδόμη ημέρα, ημαίραις τρισίν, αφού το Σαββάτο το πρωϊ και ώρα μία οι γυναίκες πήγαν στον τάφο του Ιησού αλλά δεν βρήκαν το σώμα του. Έτσι εξηγείτε η γιορτή των Αλεξανδρέων και όχι φυσικά όπως το τρίτο βιβλίο των Μακκαβαίων θυμάται την γιορτή του Πάσχα. Δεν είναι η σωτηρία των Ιουδαίων που εορτάζεται αλλά η ανάσταση του Θνήσκοντος Θεού.

 Το Πάσχα του αρχιερέα Χελκία, επί βασιλιά Ιωσία, όταν βρέθηκε το βιβλίο του νόμου, συμβολίστηκε με την φυγή από την Αίγυπτο, σύμφωνα με την φιλοβαβυλωνιακή πολιτική της Ιερουσαλήμ. Το Πάσχα όμως των Αλεξανδρινών Ιουδαίων γιορτάζεται σε ανάμνηση της σωτηρίας από των ελεφάντων του Ερμωνα, τον καιρό του Πτολεμαίου.

 Ο Βασιλιάς Πτολεμαίος ο Φιλοπάτωρ στην επιστολή του προς “τοις κατ΄Αίγυπτον στρατηγοίς”, παραδέχεται πως “των φίλων τινές, συνέπεισαν εμάς να συναθροίσομεν τους υπό την βασιλείαν μας Ιουδαίους και συστηματικά να τους βασανίσουμε. Ο βασιλιάς, επιθυμώντας μήποτε ευσταθήσει τα πράγματα, διότι έχουσι ούτοι προς πάντα τα έθνη δυσμένεια, νόμου Σκυθών αγριωτέραν εμπεπορπημένη ωμότητα, εμείς δε επί τούτοις σκληρότερον διαπειλησάμενοι, ενώ συνήθως έχομεν προς άπαντας τους ανθρώπους επιείκειαν. Τώρα όμως ανακοινώνεται το τέλος του πολέμου και διατάζω πάντας εις τα ίδιαν επιστρέφει, εν παντί τόπω μηδενός αυτούς το σύνολον καταβλάπτοντας, μήτε να κατηγοράει κανείς για όσα έγιναν.

 Οι Ιουδαίοι ενώ έλαβαν την επιστολή δεν κινήθηκαν αμέσως προς την έξοδο αλλά αξίωσαν ο βασιλέας τους να είναι από το γένος των Ιουδαίων.         

(Μακαβ.Γ΄,Ζ,10) “Λαβόντες δε την επιστολή ταύτην ουκ εσπούδασαν ευθέως γενέσθαι επί την άφοδον αλλά τον βασιλέα προσηξίωσαν τους εκ του γένους των Ιουδαίων, τον άγιο του Θεού αυθαιρέτως παραβεβηκότας και του Θεού τον νόμον τυχείν δι΄αυτών της οφελομένης κολάσεως”.

 Οι Ιουδαίοι ζητούν την βασιλεία της Ιερουσαλήμ και όχι φυσικά της βασιλεία της Αλεξάνδρειας. Είναι προφανές ότι στην Αίγυπτο δεν μπορούσε να υπάρχουν δύο βασιλιάδες. Οι Αλεξανδρείς Ιουδαίοι είχαν εθνάρχη, που ονομαζόταν αλάβαρχος, και προφανώς από το Αλεξανδρινό σύστημα πήραν το όνομα τους ο εθνάρχης Ηρώδης και ο εθνάρχης Αρχέλαος.

 Οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ βρήκαν μία νέα ευκαιρία για επανάσταση, με τον νέο βασιλιά Αλέξανδρο Ουάλα, που ήταν υποτίθεται γιος του Αντιόχου Δ΄ του Επιφανή. Έτσι τον αναφέρουν τα βιβλία της βίβλου και του Φαρισαίου ιστορικού Ιώσηπου. Σύμφωνα όμως με τους Έλληνες ιστορικούς, επρόκειτο για κάποιον τυχοδιώκτη από την Σμύρνη ή την Ρόδο που κατόρθωσε να γίνει βασιλιά της Συρίας με την βοήθεια των Ιουδαίων.

 Επειδή τον βασιλιά της Συρίας, τον Δημήτριο Α΄ τον Σωτήρα, τον μισούσαν οι περισσότεροι υπήκοοι του, ο Ηρακλείδης αδερφός του Τιμάρχου τον οποίο ο Δημήτριος είχε εξορίσει στην Ρόδο, συνέλαβε το σχέδιο να εμφανίσει ως διεκδικητή του θρόνου της Συρίας τον Αλέξανδρο Ουάλα, ως δήθεν γιο του Αντιόχου του Επιφανή. Ο Αλέξανδρος Ουάλας οδηγήθηκε στη Ρώμη συνοδευόμενος από την Λαοδίκεια την κόρη του Αντιόχου, που είχε μυηθεί στη συνωμοσία. Οι Ρωμαίοι του έδωσαν στρατιωτική βοήθεια και ο Αλέξανδρος έφθασε στην Παλαιστίνη, όπου τοποθέτησε αρχιερέα των Ιουδαίων τον Ιωνάθη, τον αδερφό του Ιούδα του Μακκαβαίου.

 Ο Ιωνάθης σύμφωνα με τον Ιώσηπο ήταν ο πρώτος από τα αδέρφια του Μακκαβαίου που φόρεσε την πορφύρα, το βασιλικό ένδυμα των Μακεδόνων. Αυτός όμως είναι και ο πρώτος Ασαμωναίος σύμφωνα πάλι με τον Ιώσηπο. Ήταν άραγε η πορφύρα που του φόρεσε στην πλάτη ο Αλέξανδρος Ουάλας απλά ένα σύμβολο βασιλικό ή συνοδευόταν και με κάποιο βασιλικό γάμο; Πάντως με την βοήθεια του των Ιουδαίων του Ιωνάθη, που ήταν αρχιερέας αλλά και στρατηγός, όπως ακριβώς ο Μωυσής, ο Ουάλας ανέβηκε στο θρόνο το 152 π.Χ.

 Η βασιλεία του ψεύτικου βασιλιά Αλεξάνδρου Ουάλα δεν κράτησε πολύ γιατί τον πολέμησε ο Πτολεμαίος μαζί με τον Δημήτριο Β΄, τον οποίο βοήθησαν οι μισθοφόροι του Κρητικού στρατηγού Λασθένη και τελικά ο Αλέξανδρος κατέφυγε στην Αραβία. Ο αρχηγός των Αράβων ονόματι Ζάβειλος αποκεφάλισε τον Αλέξανδρο κι έστειλε το κεφάλι του στον Πτολεμαίο. Ο Τρύφων, ένας Έλληνας στρατηγός, νίκησε τον Δημήτριο Β΄ κι έκανε βασιλιά τον πραγματικό γιο του Αντιόχου, συμμαχώντας με τον Ιωνάθη. Όταν όμως ο Δημήτριος Β΄ σκοτώθηκε στην Παρθία, ο Τρύφων που δεν χρειαζόταν πια τον Ιωνάθη τον σκότωσε και άρχισε να καταδιώκει τον τελευταίο από τα αδέρφια του Ιούδα του Μακκαβαίου, τον Σίμωνα τον ονομαζόμενο Σαθί.

 (Ιουδαική Αρχαιολογία ΙΓ΄,7) “Ο Σίμωνας αφού εκλέχτηκε αρχιερέας από το πλήθος, τον πρώτο χρόνο της θητείας του, ελευθέρωσε τον λαό από την κυριαρχία των Μακεδόνων, έτσι ώστε να μην χρειάζεται πια να πληρώνουν φόρο σ΄αυτούς. Τούτη η απελευθέρωση και η εξαίρεση από την φορολογία συνέβη στους Ιουδαίους το εκατοστό εβδομηκοστό έτος του Συριακού βασιλείου, (142 π.Χ.)”. Τον ίδιο καιρό, (146 π.Χ.) οι Ρωμαίοι καταστρέφουν την Κόρινθο.

 Ο Σίμωνας αυτός λοιπόν ονομαζόταν Θασί και όχι Μακκαβαίος, όπως ονομαζόταν μόνο ο αδερφός του ο Ιούδας. Η ιστορία των Μακκαβαίων και της Μακκαβαϊκής επανάστασης τελείωσε. Ήδη ο Σίμωνας Θασί παρόλο που ήταν σύμμαχος των Ρωμαίων και των Φαρισαίων είχε αρχίσει σταδιακά να παίρνει αποστάσεις από τους φανατικούς Ιουδαίους. Ο Σίμων έχτισε μνημείο από λευκό μάρμαρο για τους νεκρούς επαναστάτες κι ακόμη έχτισε για τους γονείς του και τα αδέλφια του εφτά μεγάλες πυραμίδες, μία για τον καθένα.

 Μετά από εφτά χρόνια στην εξουσία, ο γαμπρός του Σίμωνα, ο Πτολεμαίος, τον κάλεσε σε ένα συμπόσιο, όπου του έστησε παγίδα και τον σκότωσε, φυλακίζοντας την γυναίκα του και τα παιδιά του. Ξέφυγε μόνο ο μικρότερος γιος του, ο Ιωάννης ο Υρκανός, ο οποίος ανέλαβε την αρχιεροσύνη το 135 π.Χ..

 Η ελευθερία όμως των Ιουδαίων όπως την ονομάζει ο Ιώσηπος δεν ήρθε τόσο απλά. Ποιοί Ιουδαίοι κυβερνούσαν τον τόπο, οι ελληνιστές Ιουδαίοι που πιστεύουν σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία στον ενσαρκωμένο θεό και Υιό του θεού ή οι Φαρισαίοι που πιστεύουν σύμφωνα με την Περσική θρησκεία μόνο στο πνεύμα και όχι στο σώμα του θεού;

6) Η “αποκαλυπτική” παράδοση των Μακεδόνων Ιουδαίων

 Την εποχή των ελληνιστών Ασαμωναίων, οι ελληνόφωνοι Ιουδαίοι είχαν δημιουργήσει ήδη ένα αξιόλογο πολιτισμό. Εκείνο τον καιρό γράφτηκε στα ελληνικά η «Σοφία Σολομώντος», ένα βιβλίο που δεν βρίσκεται στις νεώτερες μεταφράσεις που χρησιμοποιούν κάποιες άλλες Χριστιανικές εκκλησίες. Αυτό το κείμενο σίγουρα αποδίδεται στην “αποκαλυπτική” παράδοση των Ιουδαίων και όχι στην Φαρισαϊκή. Το βιβλίο αυτό βρίσκεται μόνο στην ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα αλλά φυσικά δεν μεταφράστηκε από τους αρχαίους πατέρες αλλά γράφτηκε στα ελληνικά λίγο πριν ή λίγο μετά την εποχή του Χριστού.

 Παραθέτω εδώ ένα ενδεικτικό μέρος του δεύτερου κεφαλαίου της Σοφίας Σολομώντος. Το απόσπασμα αναφέρεται στον κίβδηλο άνθρωπο, ο οποίος λέει ότι είναι υιός του Θεού και τον οποίοι οι ιερείς καταδιώκουν. Ποιός είναι άραγε ο κίβδηλος και ο αλαζόνας ετούτος; Ο Ιησούς ο Ναζωραίος ή ο Ιάσονας ο Ναζιραίος;

 (Παλαιά Διαθήκη, Σοφία Σολομώντος Β΄1) «Είπαν στους εαυτούς τους σκεφτόμενοι όχι ορθά, λίγος είναι και λυπηρός ο βίος μας και δεν υπάρχει θεραπεία για τον θάνατο του ανθρώπου. Γεννηθήκαμε αυτοσχεδίως και μετά τον θάνατο είμαστε σαν να μην υπήρξαμε. Σκιά που περνάει είναι ο βίος μας και δεν υπάρχει επιστροφή από τον θάνατο στη ζωή. Ας απολαύσουμε λοιπόν τα υπαρκτά αγαθά και ας χρησιμοποιήσουμε την κτίση όπως όταν είμαστε νέοι, πίνοντας άφθονο πολυτελές κρασί και αλοιφόμενοι με μύρα. Ας καταδυναστεύσουμε τον δίκαιο και τον φτωχό, ας μην λυπηθούμε ούτε την χήρα και ούτε γέρο άνθρωπο να ντραπούμε.

 Ας είναι η δύναμη μας ο νόμος της δικαιοσύνης, γιατί το ασθενές μας είναι άχρηστο και ας στήσουμε ενέδρα στον δίκαιο, γιατί δεν μας είναι χρήσιμος και εναντιώνεται στα έργα μας και μας κατηγορεί για τις αμαρτίες του νόμου μας και δυσφημίζει την παιδεία μας ως αμαρτωλή, και θεωρεί ότι γνωρίζει τον αληθινό Θεό και υιό του Κυρίου ονομάζει τον εαυτό του. Αυτός ελέγχει τις ιδέες και τις σκέψεις μας και μας είναι δύσκολο ακόμη και να τον βλέπουμε γιατί είναι ανόμοιος ο βίος του από των άλλων ανθρώπων. Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι είναι ψεύτικος (κίβδυλος) και μας αποστρέφεται σαν τις ακαθαρσίες, μακαρίζοντας την νίκη των δικαίων στο τέλος του χρόνου και αλαζονεύεται λέγοντας ότι  Θεός είναι πατέρας του. Ας δούμε λοιπόν αν τα λόγια του είναι αληθινά και ας προσπαθήσουμε να δούμε το τέλος του. Γιατί αν είναι ο δίκαιος υιός του Θεού, ο πατέρας του θα ενδιαφερθεί και θα τον σώσει από τα χέρια εκείνων που του αντιστέκονται. Ας του χαρίσουμε βρισιές και βάσανα για να δούμε την καλοσύνη του και να δοκιμάσουμε την ανεξικακία του. Ας τον καταδικάσουμε σε άσχημο θάνατο, γιατί δημιουργήθηκε εκκλησία από τα λόγια του.

 Αυτά σκέφτηκαν και πλανήθηκαν γιατί τους τύφλωσε η κακία τους και δεν γνώρισαν τα μυστήρια του Θεού, ούτε μισθό έλπισαν οσιότητας».

 Αυτή η σοφία του Σολομώντα δεν αρέσει στους νέους Χριστιανούς και δεν την συμπεριέλαβαν στην Παλαιά Διαθήκη. 

 «Είπον γαρ εν εαυτοίς λογισάμενοι ουκ ορθώς, ολίγος εστί και λυπηρός ο βίος ημών, και ουκ εστίν ίασις εν τελευτή ανθρώπου, και ουκ εγνώσθη ο αναλύσας εξ΄ άδου, ότι αυτοσχεδίως εγεννήθημεν, και μετά τούτο εσόμεθα ως ουχ υπάρξαντες, ότι καπνός η πνοή ημών εν ρισίν ημών, και ο λόγος σπινθήρ εν κινήσει καρδίας ημών…. σκιά γαρ πάροδος ο βίος ημών, και ουκ εστίν αναποδισμός της τελευτής ημών, ..δεύτε ουν και απολαύσομεν των όντων αγαθών και χρησώμεθα τη κτίσει ως εν νεότητι σπουδαίως, οίνου πολυτελούς και μύρων πλησθώμεν, ..καταδυναστεύσομεν πένητα δίκαιον,  μη φεισώμεθα χήρας, μηδέ πρεσβύτου εντραπώμεν, …έστω δε ημών η ισχύς νόμος της δικαιοσύνης, το γαρ ασθενές άχρηστον ελέγχεται, ενεδρεύσωμεν δε τον δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστί και εναντιούται τοις έργοις ημών και ονειδίζει ημίν αμαρτήματα νόμου και επιφημίζει ημίν αμαρτήματα παιδείας ημών, επαγγέλεται γνώσιν έχει Θεού και παίδα Κυρίου εαυτόν ονομάζει, εγένετο ημίν εις έλγχον εννοιών ημών, βαρύς εστίν ημίν κα βλεπόμενος, ότι ανόμοιος τοις άλλοις ο βίος αυτού και εξηλλαγμέναι οι τρίβοι αυτού, εις κίβδηλον ελογίσθημεν αυτώ, και απέχεται των οδών ημών ως από ακαθαρσιών, μακαρίζει έσχατα δικαίων και αλαζονεύεται πατέρα Θεόν. Ιδωμεν αν οι λόγοι αυτού αληθείς, και πειράσωμεν τα εν εκβάσει αυτού, ει γαρ εστίν ο δίκαιος υιός Θεού, αντιλήψεται αυτού και ρύσεται αυτόν εκ χειρός ανθεστηκότων, ύβρει και βάσανω ετάσωμεν αυτόν, ίνα γνώμεν την επιείκια αυτού και δοκιμάσομεν την ανεξικακία αυτού, θανάτω ασχήμονι καταδικάσωμεν αυτόν, έσται γαρ αυτού επισκοπή εκ λόγων αυτού.»

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΕΔΩ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ :-)