84 Ο ΑΓΑΘΟΣ ΘΕΟΣ

84 ΘΕΟ ΑΓΑΘΟ

Στην εποχή μας ο θεός θεωρείται από όλους αγαθός. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι ισχυρίζονται το ίδιο για τον θεό στον οποίο πιστεύουν. Δεν έχουν όμως δίκαιο να ισχυρίζονται ότι ο Σαβαώθ τον οποίο ψάλλουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ή ο θεός της βίβλου στον οποίο αναφέρεται ο Μωάμεθ, είναι ο ένας αγαθός θεός. Ο αγαθός θεός είναι μια προσφορά των φιλοσόφων και δεν ταυτίζεται με κανένα από τους θεούς του κόσμου.

 Σε παλαιότερες δημοσιεύσεις έχω αναφερθεί στην θρησκεία των φιλοσόφων, εκείνη την θρησκεία που έφερε όλες αυτές τις νέες ιδέες στον κόσμο, από τον Μέγα Αλέξανδρο και μετά, όπως την αλληγορική κατανόηση των μύθων, τις αναίμακτες θυσίες και τον ένα αγαθό θεό.

 Η φιλοσοφία του αγαθού θεού έχει τις ρίζες της στον Πλάτωνα και είναι μια διδασκαλία του Σωκράτη.

 Γράφει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο:

Τίμαιος. Ας εξετάσουμε λοιπόν για ποιο λόγο έφτιαξε ο δημιουργός τη γέννεση και το σύμπαν. Ήταν αγαθός και ο αγαθός δεν έχει κανένα φθόνο μέσα του για τίποτα.

Τίμαιος. Λέγωμεν δη δι΄ήντινα αιτίαν γένεσιν και το παν τόδε ο συνιστάς συνέστησεν. Αγαθός ην, αγαθώ δε ουδείς περί ουδενός ουδέποτε εγγίγνεται φθόνος.

 Ο θεός ο οποίος συνιστά το σύμπαν, όπως το γράφει ο Πλάτων, είναι εξολοκλήρου αγαθός και δεν έχει κανένα φθόνο μέσα του για τίποτα. Αυτό το εδάφιο από τον Πλάτωνα είναι η σημαντικότερη πηγή της φιλοσοφίας του αγαθού θεού. Ενώ πριν τον Σωκράτη οι περισσότεροι φιλόσοφοι αναζητούσαν την πρώτη ουσία στη φύση έξω από τον άνθρωπο, ο Σωκράτης στρέφει την προσοχή προς τα μέσα, αναζητώντας το αγαθόν. Η διαλεκτική μέθοδος που εφαρμόζει είναι μια μέθοδος με την οποία θα αναζητηθεί το αγαθόν. (Πρόκλος.  Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας Α 39)

Ο φιλόσοφος Σωκράτης είναι εκείνος που πρώτος μιλάει για τον ένα αγαθό θεό. 

 Πριν τον Σωκράτη, οι Πυθαγόριοι και ο Παρμενίδης πραγματοποίησαν αυτή την στροφή προς τον εσωτερικό άνθρωπο και το νοητό κόσμο. Όμως ο Σωκράτης, μέσα από τα κείμενα του Πλάτωνα, ήταν αυτός που ύψωσε την ιδέα του αγαθού ως την πρώτη αρχή. Ότι είναι ο ήλιος για τον κόσμο των αισθήσεων, είναι η ιδέα του αγαθού για το νοητό, γράφει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία.

   Ένας μαθητής του Σωκράτη, ο Ευκλείδης ο Μεγαρικός, του οποίου οι οπαδοί εξακολουθούσαν να διαπρέπουν στην πρώιμη ελληνιστική περίοδο, υιοθέτησε τον μονισμό του Παρμενίδη υποστηρίζοντας ότι το «αγαθό είναι ένα πράγμα, που του δίνουμε πολλά ονόματα». (Διογ.Λαέρτ. 2.106.) Στο ίδιο κείμενο ο Διογένης ο Λαέρτιος παρατηρεί ότι ο Ευκλείδης αρνιόταν την ύπαρξη αυτού που είναι αντίθετο προς το αγαθό.

 Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος από την Αλεξάνδρεια, ο Πλωτίνος στην Δεύτερη Εννεάδα .9  «Προς Γνωστικούς» γράφει:

«Επειδή λοιπόν η απλή φύση του Αγαθού εμφανίστηκε σ΄ εμάς και ως κάτι πρωταρχικό  – διότι κάθε τι που δεν είναι πρωταρχικό δεν είναι απλό  – και ως κάτι που δεν περιέχει τίποτα μέσα του, αλλά έχει ενότητα, και επειδή η φύση του λεγόμενου Ενός είναι η ίδια  – δεδομένου ότι αυτή δεν είναι κάτι άλλο και ύστερα είναι ένα, ούτε το Αγαθό είναι κάτι άλλο και ύστερα είναι αγαθό -, πρέπει είτε αναφερόμαστε στο Ένα είτε αναφερόμαστε στο Αγαθό, να θεωρούμε ότι αναφερόμαστε στην ίδια φύση, και να το ονομάζουμε  Ένα όχι σαν να του αποδίδουμε κάποιον χαρακτηρισμό αλλά σαν να το αποσαφηνίζουμε σ΄ εμάς τους ίδιους, όσο μας είναι δυνατόν.»

 Το ΕΝΑ λοιπόν, αυτό που αναζητούσαν οι φιλόσοφοι πριν τον Σωκράτη έξω στο σύμπαν, είναι το ίδιο το αγαθό. Το αγαθό μάλλον έχει αυτή την ιδιότητα να ενώνει τα πράγματα, όπως ξεκαθαρίζει ο φιλόσοφος Πρόκλος στην "θεολογική στοιχείωση."

13 Κάθε αγαθό έχει ενωτική δύναμη για όσα το μετέχουν και κάθε ενοποίηση είναι αγαθό και το κάθε αγαθό είναι το ίδιο με το Ένα.

Πρόκλος Στοιχείωσις θεολογική: 13 παν αγαθόν ενωτικόν εστί των μετεχόντων αυτού, και πασα ένωσις αγαθόν και ταγαθόν τω ενί ταυτόν.

 Η ελληνική θρησκεία, με την φιλοσοφία και την αριθμολογία αλλά και τις άλλες επιστήμες αστρονομία, μαθηματικά, ήταν ένα ενιαίο εξελισσόμενο σύστημα συμβόλων. Φθάνοντας στην φιλοσοφία του αγαθού θεού, αριθμολόγησε ικανώς για να δώσει τον αριθμό 84 στον αγαθό θεό. Σαφώς αν προσθέσουμε την αριθμολογική αξία των γραμμάτων στις λέξεις αγαθό και θεό μας δίνουν και οι δύο τον αριθμό 84.

Α 1+ Γ 3 + Α 1 + Θ 9 + Ο 70 =84 και Θ 9 + Ε 5 + Ο 70 = 84

Το ίδιο συμβαίνει και την λέξη Αγιο. Α 1 + Γ 3 + Ι 10 + Ο 70 = 84

 Το 84 αριθμολογικά είναι 8+4=12  Έτσι στο άθροισμα του 8 συν 4 έχουμε το δώδεκα που αντιστοιχεί στο δωδεκάθεο. 

  Δεν είναι μόνο οι κύκλοι της ακαδημίας και οι νεοπλατωνικοί που φιλοσοφούν για τον αγαθό θεό. Τα κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου διδάσκουν το αγαθό θεό με την ίδια σαφήνεια. Σύμφωνα με τους ελληνίζοντες Αιγύπτιους τα κείμενα αυτά είναι οι ομιλίες του αιγύπτιου θεού Θωθ, του θεού της σοφίας.

Ο θεός της σοφίας Θωθ των Αιγυπτίων, παρομοιάσθηκε από τους ελληνιστές Αιγύπτιους με τον θεό Ερμή των Ελλήνων. 

 Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, Λόγος Β’  γράφει: «Ούτε κανείς από τους λεγόμενους θεούς, ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας, δεν μπορεί να είναι τόσο αγαθός όσο ο θεός. Αυτό ισχύει και τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα είναι αδύνατον να χωρέσουν τη φύση του αγαθού.

 Αυτό είναι το αγαθό, αυτό είναι ο θεός. Και να μην πεις άλλο αγαθό, γιατί ασεβείς και να μη δώσεις στο θεό άλλο όνομα πέρα από εκείνο του αγαθού, γιατί πάλι ασεβείς.»

"Ούτε γαρ των άλλων λεγομένων θεών ούτε ανθρώπων, ούτε δαιμόνων τις δύναται καν κατά ποσονουν αγαθός είναι ή μόνο ο θεός, και τουτο εστίν μόνον και ουδέν άλλον"

  Όμως δεν είναι πρώτοι οι ελληνιστές Αιγύπτιοι οι οποίοι διδάσκουν για τον αγαθό θεό, μέσω των κειμένων του Ερμή του Τρισμέγιστου.  Πρώτοι οι Ινδοί θεολόγησαν με αυτόν τον τρόπο, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Απολλώνιος ο Τυανέας στην βιογραφία του Φιλοστράτου.

«Ο λόγος (όλων των φιλοσόφων, Βραχμάνων και Αιγυπτίων), αναγνωρίζει ένα θεό δημιουργό της γεννήσεως των όλων και της ουσίας, το γεγονός ότι συνέλαβε όλα αυτά έχει ένα αίτιο, ότι αυτός είναι αγαθός.»

ΤΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ Βιβλίο 8 Κεφ.7

«Ο λόγος δε της μεν των όλων γεννέσεως τε και ουσίας θεόν δημιουργόν οίδε, του δε ενθυμηθηναι ταύτα αίτον το αγαθόν είναι αυτόν….  Και φημι τους αγαθούς των ανθρώπων θεού τι έχειν.»

 Και ισχυρίζομαι, συνεχίζει ο Απολλώνιος ο Τυανέας, ότι οι αγαθοί άνθρωποι έχουν κάτι από τον θεό μέσα τους. Κι όπως το μαντείο των Δελφών αποκάλεσε τον βασιλιά των Σπαρτιατών Λυκούργο, αγαθό άνδρα, έτσι και τον Απολλώνιο ονομάζει ο βιογράφος του Φιλόστρατος, χρηστό άνδρα. Καθώς χρηστός είναι ο αγαθός, ο εξ αγάπης αλλά όχι εξ ανάγκης, όπως διευκρινίζει το λεξικό Σουίδα.

ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Ο Σωκράτης και ο Χριστός, δύο παράλληλοι βίοι. Καταδικάσθηκαν σε θάνατο από τους συμπολίτες τους γιατί δίδαξαν τον ένα άγνωστο αγαθό θεό πατέρα όλων των ανθρώπων.

  Όταν αποκαλούσαν τον Απολλώνιο τον Τυανέα «χρηστό», δηλαδή αγαθό, ο Έλληνας φιλόσοφος δεν ένιωθε άσχημα αλλά συμφωνούσε, καθώς ο ίδιος πίστευε ότι οι άνθρωποι καλλιεργώντας τις αρετές μπορούν να προσεγγίσουν το αγαθό και κατά συνέπεια το θεϊκό. Όταν όμως κάποιος αποκάλεσε τον Χριστό «διδάσκαλε αγαθέ», ο Σωτήρας των χριστιανών του απάντησε:  Γιατί με αποκαλείς αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός εκτός από ένα, τον θεό.»

Κατά Λουκά 18:19 Τι με λέγεις αγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός.

 Η θέση του Χριστού σε αυτό το λόγιο, συμφωνεί περισσότερο με τα κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου, παρά με τον Απολλώνιο τον Τυανέα και τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, οι οποίοι πίστευαν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι και θείος και αγαθός.

«Ασφαλώς κάποιοι προφέρουν την λέξη αγαθό αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι τι σημαίνει. Γι αυτό ούτε τον θεό μπορούν να κατανοήσουν όλοι. Αλλά από άγνοια και τους θεούς και μερικούς των ανθρώπων ονομάζουν αγαθούς.»

Ερμής Τρισμέγιστος Λογος Β.

«Αλλ’ αγνοία και τους θεούς και τινάς των ανθρώπων αγαθούς ονομάζουσι. Ο δε θεός το αγαθόν, ου κατά τιμήν, αλλά κατά φύσιν, μία γαρ η φύσις του θεού, το αγαθόν.»

 Από άγνοια κάποιοι ονομάζουν αγαθούς τους θεούς αλλά και κάποιους ανθρώπους, σύμφωνα με τον Ερμη τον Τρισμέγιστο. Ούτε ο Δίας των ποιητών, ούτε ο Γιαχβέ της βίβλου, ούτε κανένας θεός ή άνθρωπος είναι τόσο αγαθός όσο το απόλυτο Ένα Αγαθό.

 Ο Μέγας Αντώνιος έχει την ίδια άποψη διευκρινίζοντας πως δεν υπάρχει τίποτα αγαθό πάνω στην γη. Ο άγιος Αντώνιος λέει: «Ο θεός είναι αγαθός, ο άνθρωπος είναι πονηρός. Τίποτα κακό δεν υπάρχει στον ουρανό και κανένα αγαθό δεν υπάρχει στη γη. Ο λογικός άνθρωπος  το καλύτερο επιλέγει και γνωρίζει τον θεό των όλων.»

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΗΘΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ Φιλοκαλία ιερών νηπτικών.

Ρβ. Ο Θεός αγαθός, ο άνθρωπος πονηρός. Ουδέν κακόν εν ουρανώ, ουδέν αγαθόν επί της γης. Ο δε λογικός άνθρωπος το βέλτιον επιλέγεται και γνωρίζει τον Θεόν των όλων..

 Στο χριστιανικό αυτό κείμενο του Μεγάλου Αντωνίου δεν βρίσκουμε αναφορές στην βίβλο. Βρίσκουμε όμως αποσπάσματα Ελλήνων φιλοσόφων, όπως του Επίκτητου.  Το σημαντικό στοιχείο είναι εδώ ότι η πεποίθηση των χριστιανών για την κακία της ύλης, την πονηρία του κόσμου και την απουσία του αγαθού από την γη, είναι διαμορφωμένη στα κανονικά κείμενα και διδάσκεται από όλους τους αρχαίους χριστιανούς πατέρες.

Ο Σωκράτης ήπιε το κόνιο 399 χρόνια πριν ο Χριστός σταυρωθεί. Είχε ήδη τότε διαμορφωθεί η φιλοσοφία του αγαθού θεού την οποία ακολουθεί ο Χριστός. 

 «Ο κόσμος όλος βρίσκεται μέσα στον πονηρό», γράφει ο Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του. Και ο Μέγας Αντώνιος κάνει σαφές ότι «η κακία είναι πάθος της ύλης, γι αυτό για την κακία δεν ευθύνεται ο θεός. Για να γνωρίσουν όμως να σπουδάσουν και να διακρίνουν το αγαθό από το κακό ο θεός έδωσε το αυτεξούσιο στον άνθρωπο.»

Α Ιω. 5,19 οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν, καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται

Πθ. Η κακία παθός της ύλης εστί, της δε κακίας αναίτιος ο θεός, γνώσιν δε και επιστήμην και το διακριτικόν του αγαθού τε καικακού και το αυτεξούσιον παρέσχε τους ανθρώπους.

 Σήμερα οι χριστιανοί, αδιαφορώντας για αυτό το γεγονός αναφέρουν πως τάχα μόνο οι αιρετικοί και κυρίως οι λεγόμενοι γνωστικοί «διαχώριζαν την «ύλη», η οποία ήταν κακή και απόλυτα απομακρυσμένη από τον Θεό, και το «πνεύμα», το οποίο θεωρούνταν αγαθό και προσκείμενο στο θείο. Ο φυσικός κόσμος, ως υλική επικράτεια, θεωρούνταν κακός.» Αυτή η τοποθέτηση είναι βασικό στοιχείο της χριστιανικής θεολογίας και γι αυτό οι χριστιανοί φαντάζονται ένα νέο κόσμο, ουράνιο και θεϊκό, όπου θα ζήσουν αιώνια μετά την ανάσταση της δευτέρας παρουσίας.

 Η χριστιανική άποψη, ότι η γη και η ύλη και ο κόσμος δεν έχουν τίποτα το αγαθό, γιατί μόνο ο θεός είναι αγαθός, δεν συμφωνεί με την άποψη των φιλοσόφων, οι οποίοι θεωρούν ότι όσο προχωρούμε από τον ουρανό προς την γη η επιρροή του αγαθού μειώνεται αλλά δεν εξαφανίζεται. Γιατί ότι δεν έχει μέσα του έστω λίγο αγαθό δεν μπορεί καθόλου να υπάρχει, καθώς το αντίθετο του αγαθού είναι ανύπαρκτο, δεν έχει πραγματική ουσία.

 Ο φιλόσοφος Πλωτίνος έγραψε ένα ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στους χριστιανούς γνωστικούς. «Αντίθετα, επειδή δεν τιμούν τη δημιουργία αυτή, ούτε τη γη αυτή, λένε ότι για τους ίδιους έγινε μια νέα γη, στην οποία θα πάνε από εδώ, και ότι αυτή είναι η λογική του κόσμου.»

 «Αλλά ου τιμώντες ταυτην την δημιουργία ουδέ τηνδε τη γη, κανήν αυτοίς γην φασι γεγονέναι, εις ην δη εντεύθεν απελεύσονται, τούτο δε λόγον είναι κόσμου».  Εννεάς Δευτέρα. Προς Γνωστικούς.

Τις δοξασίες αυτές των χριστιανών για την πονηρία του κόσμου και την ανυπαρξία του αγαθού στην γη θα εξετάσω σε άλλη δημοσίευση. Εδώ θέλω μόνο να επισημάνω ότι στη διδασκαλία του Χριστού για την ουράνια βασιλεία και τον ουράνιο πατέρα θεό, όπως παρουσιάζεται στα ευαγγέλια, η σημασία της γήινης ζωής μειώνεται και γίνεται μονάχα το πεδίο γύμνασης της ανθρώπινης ψυχής ώστε να κερδίσει την ουράνια βασιλεία. Αυτή είναι και η θέση του Πλάτωνα και των Αιγυπτίων ιερέων του Ερμή του Τρισμέγιστου.

Ο ΑΓΑΘΟΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΖΗΛΟΤΥΠΟΣ ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

 Η πίστη των χριστιανών στον αγαθό θεό ώθησε πολλούς χριστιανούς διδάσκαλους και φιλοσόφους, να υποστηρίξουν ότι θεός της παλαιάς διαθήκης δεν ήταν ο πατέρας του Χριστού. Πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται το όνομα του θεού ως Γιαχβέ ή Σαβαώθ. Αντίθετα η νομοθεσία του Μωυσή θεωρείται βάρβαρη και ξεπερασμένη. Όπως όλοι οι θεοί του κόσμου είναι κατώτεροι του ενός αγαθού θεού, έτσι συμβαίνει και με τον θεό του Αβραάμ, τον επονομαζόμενο Γιαχωβά ή Σαβαώθ.

Ένα επιχείρημα των φιλοσόφων χριστιανών ήταν ότι ο αγαθός θεός ήταν ανώνυμος ενώ ο θεός της βίβλου αναφέρεται με το όνομα Ιεχωβά. Ο αγαθός θεός είναι άγνωστος αλλά ο Ιεχωβά είναι ο γνωστός θεός των Ιουδαίων. Ο αγαθός θεός δεν είναι ζηλότυπος, όπως είναι ο θεός της βίβλου.

 Ο Γνωστικός χριστιανός Πτολεμαίος στην επιστολή προς τη Φλώρα, αναφέρει ότι ο Μωσαϊκός νόμος δεν υπαγορεύθηκε από τον απόλυτο θεό, τον Πατέρα, γιατί ούτε έχει τελικό χαρακτήρα, ούτε στοχεύει σ ένα απόλυτο θεό, αφού κάποιες από τις εντολές του αντιτίθενται στη φύση και το πνεύμα ενός τέτοιου θεού. Ο θεός αυτός είναι κατώτερος από τον απόλυτο θεό και με λιγότερη δικαιοσύνη. Μη δημιουργημένος είναι μόνο ένας, ο Πατέρας, από τον οποίο προέρχονται τα πάντα και μέσα στον οποίο υπάρχουν τα πάντα. (Επιφάνιος, Πανάριον XXXIII 3,1-7,10)

Στο γνωστικό ευαγγέλιο της αλήθειας, η εργασία του Σωτήρα στη γη ήταν να αποκαλύψει τον πραγματικό Πατέρα. «Η αναγνώριση του πατέρα και η φανέρωση του υιού του, τους έδωσε την δυνατότητα της γνώσης. Όταν τον είδαν και τον άκουσαν και τους επέτρεψε να γευτούν, να οσφριστούν και να αγγίξουν τον υιό του τον αγαπητό. Όταν φανερώθηκε ο τελευταίος, κήρυξε για τον ασύλληπτο πατέρα. Ο Πατέρας είναι γλυκύς και το θέλημα του αγαθό.» Γνωσις Το βιβλίο των απόκρυφων ευαγγελίων. Werner Hormann

 Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος της Καισάρειας,  αναφέρει τον Κέδρωνα που δίδασκε στην Ρώμη, ότι ο θεός που κηρύχτηκε από τους προφήτες των Ιουδαίων δεν είναι ο Πατέρας του Χριστού, γιατί αυτός είναι γνωστός, ενώ ο αληθινός θεός είναι άγνωστος, και ο πρώτος είναι δίκαιος ενώ ο αληθινός μοναδικός θεός είναι αγαθός.

 ¨ο υπό του νόμου και των προφητών κεκηρυγμένος θεός δεν είναι ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον μεν γαρ γνωρίζεσθαι, τον δε αγνώτα είναι, και τον μεν δίκαιον, τον δε αγαθόν υπάρχοντα¨.

  Με την άποψη του Κέδρωνα συμφωνούσε ο γνωστός αιρετικός Μαρκίων ο οποίος δίδασκε ότι ο σκληρός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι διαφορετικός και μάλιστα κατώτερος από το Θεό της αγάπης που αποκάλυψε ο Χριστός. Ο εκκλησιαστικός χριστιανός, ο Ιππόλυτος γράφει για τον Μαρκίωνα ότι  «Τον Χριστό θεωρεί πως είναι υιός του αγαθού θεού και από αυτόν έχει σταλεί για την σωτηρία των ψυχών, τον οποίο εσωτερικό άνθρωπο ονομάζει, που φανερώθηκε σαν άνθρωπος ενώ δεν ήταν απλός άνθρωπος, και με σάρκα ενώ ήταν χωρίς σάρκα.»

 "Τόν δέ Χριστόν υιόν είναι του αγαθού θεού και υπ' αυτού πεπέμφθαι επί σωτηρία των ψυχών, όν έσω άνθρωπον καλεί, ως άνθρωπον φανέντα λέγων ουκ όντα άνθρωπον και ως ένσαρκον ουκ ένσαρκον δοκήσει πεφηνότα ούτε γένεσιν υπομείναντα, ούτε πάθος, αλλά τω δοκείν" (Ιππολύτου, "Έλεγχος", 10.19)

 Ο επίσκοπος Ειρηναίος αναφέρει τους αιρετικούς χριστιανούς φιλοσόφους, οι οποίοι «Τον Πατέρα ασώματον και άμορφον υπέθετον, θεωρώντας ότι εμφανίστηκε σαν άνθρωπος. Και ισχυρίζονται πως ο θεός των Ιουδαίων ήταν ένας από τους αγγέλους. Επειδή ο Πατέρας ήθελε να καταλύσει όλους τους άρχοντες ήρθε ο Χριστός για να καταργήσει τον θεό των Ιουδαίων και να σώσει αυτούς που θα τον πιστέψουν. Είναι δε αυτοί που έχουν τον σπινθήρα της ζωής μέσα τους.» 

  Στους γνωστικούς αναφέρεται και ο Κλήμεντας Αλεξαδρείας λέγοντας ότι θεωρούσαν «άλλου θεού του αγαθού πως ήταν υιός ο σωτήρας», αλλά βέβαια δεν συμφωνούσε με αυτό.

«άλλου δηλονότι θεού του αγαθού υιόν πεφυκότα, το δε ουχ ούτως έχει.» Κλήμεντος Αλεξανδρείας Στρωματείς Γ΄Χ.35

 Οι χριστιανοί αυτοί αναγνώριζαν τον θεό Πατέρα, τον άγνωστο και αγαθό και ανώνυμο και αγέννητο σύμφωνα με την ελληνική φιλοσοφία αλλά και τις άλλες μυστηριακές θρησκείες της αρχαιότητας. Πίστευαν ότι :«Κάθε τι διεισδύοντας στο απόρρητο της φύσης του, βρίσκει το σύμβολο του Πατέρα των πάντων και όλα από την φύση τους σέβονται εκείνον… από τον πόθο της άγνωστης φύσης και της πηγής του αγαθού.» όπως γράφει ο φιλόσοφος Πρόκλος.

«Εκαστον ουν εις το της εαυτού φύσεως αρρητον εισδυόμενον ευρίσκει το σύμβολον του πάντων Πατρός, και σέβεται πάντα κατά φύσιν εκείνον… πόθω της αγνώστου φύσεως και της του αγαθού πηγής.»  Πρόκλος Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας Β΄56.

 Την εποχή του Χριστού στην ανατολή και στην δύση κυριαρχούσε το ελληνικό πνεύμα. Οι σχολές φιλοσοφίας υπήρχαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Ο εξελληνισμός της Ιουδαίας είχε λάβει χώρα ήδη τρεις αιώνες πριν την εποχή του σωτήρα των χριστιανών. Ακόμα και η Ιουδαϊκή βίβλος είχε μεταφραστεί στα ελληνικά στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο προχριστιανικό αιώνα. «Και πρέπει να είναι κανείς ή πολύ αμαθής ή πολύ κατεργάρης, ώστε να ισχυρίζεται ότι οι Εβραίοι εδίδαξαν τους Έλληνες»  γράφει ο Βολταίρος στο δοκίμιο του για τον Μωυσή.

Ο αγαθός θεός των όλων σύμφωνα με την φιλοσοφία είναι το απόλυτο Ενα και μόνο η ανθρώπινη φαντασία του δίνει ανθρώπινη μορφή. 

 Στην εποχή μας έχει βέβαια επικρατήσει το παράδοξο, λόγω της θρησκευτικής επικράτησης του σπέρματος Αβραάμ. Οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι, πιστεύουν στον ένα αγαθό θεό, αλλά θεωρούν ότι ο θεός της Εβραϊκής βίβλου είναι ο αγαθός θεός που δημιούργησε τον ουρανό και την γη και τον άνθρωπο από λάσπη. Όμως ο νόμος του Μωυσή διατάσσει αιματηρές θυσίες και ολοκαυτώματα, διατάσσει την θανάτωση των απίστων και των παρανόμων, διατάσσει πόλεμο ενάντια στον εχθρό.
 Η πρόθεση του Γιαχβέ Σαβαώθ να υπερισχύσει πάνω στη γη δια της βίας, χρησιμοποιώντας τον αγαπητό του λαό για να υποδουλώσει τα έθνη, δεν αρμόζει στον αγαθό θεό των όλων.  Ο αγαθοποιός θεός των όλων, δεν μπορεί να είναι ευλογία μόνο για τον αγαπημένο του λαό και κατάρα για τους άλλους λαούς της γης. Για να το πούμε σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού, ο αγαθός θεός, ο ουράνιος πατέρας των ανθρώπων, «τον ήλιο του ανατέλλει πάνω από τους πονηρούς και τους αγαθούς και βρέχει πάνω από δίκαιους και αδίκους.»

"Γιατί δεν είναι, νομίζω, έργο της θερμότητας το να ψύχει, αλλά του αντιθέτου. Ναι. Ούτε της ξηρασίας να υγραίνει, αλλά του αντιθέτου της. Βέβαια. Ούτε του καλού να βλάπτει, αλλά του αντιθέτου του. Έτσι φαίνεται... Ο δίκαιος, όμως, είναι, αγαθός; Βεβαίως. Οπότε, δεν είναι, έργο του δίκαιου να βλάπτει, Πολέμαρχε, ούτε φίλο ούτε κανέναν άλλο, αλλά του αντιθέτου του, του άδικου. Μου φαίνεται, Σωκράτη, πως λες πέρα για πέρα την αλήθεια, είπε." Αυτά γράφει ο Πλάτων στην Πολιτεία, ότι ο αγαθός δεν βλάπτει κανένα, ούτε τον φίλο ούτε τον εχθρό.

 Και συμφωνώντας με τον Σωκράτη, λέει ο Χριστός: «Αν ακούσατε ότι ειπώθηκε, να αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου, εγώ δε λέγω αγαπάτε τους εχθρούς σας.»

 Ο λόγος του Χριστού φανερώνει ένα νέο αγαθό θεό, ο οποίος επιθυμεί μόνο το αγαθό και όχι το κακό.  Μην ακούτε πια, λέει στους Ιουδαίους συμπολίτες του ο Χριστός, ένα αρχαίο θεό όπως τον Γιαχβέ Σαβαώθ που σας λέει να δολοφονήσετε τον εχθρό σας. Η επιθυμία του αληθινού θεού είναι το αγαθό και μόνο.

Κατά Ματθαίον 5.43  Ηκούσατε οτι ερρέθη,  Αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. 44 εγω δε λέγω υμιν, αγαπατε τους εχθρους υμων και προσεύχεσθε υπερ των διωκόντων υμας, 45 οπως γένησθε υιοι του πατρος υμων του εν ουρανοις, οτι τον ηλιον αυτου ανατέλλει επι πονηρους και αγαθους και βρέχει επι δικαίους και αδίκους.

  Αυτή είναι η διδασκαλία για τον αγαθό θεό από το στόμα του λεγόμενου Χριστού. Υπάρχει σαφώς διατυπωμένη στα ευαγγέλια. Αν ακούσατε λοιπόν ότι ο θεός καταδικάζει σε θάνατο τους αμαρτωλούς, αν ακούσατε για λιθοβολισμούς και σταυρώσεις, αν ακούσατε για κάψιμο μαγισσών και φιλοσόφων, να ξέρετε ότι αυτά δεν είναι έργα θεού, γιατί ο θεός είναι μονάχα αγαθοποιός και δεν μπορεί να είναι αίτιο κακών.

 Πάλι αν ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους οδόντα αντί οδόντα και οφθαλμό αντί οφθαλμού εγώ σας λέω να μην πιστέψετε ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν από τον αγαθό πατέρα θεό, γι αυτό να μην αντισταθείτε στον πονηρό.  Μην μπείτε σε μια μάχη με το πονηρό πνεύμα κι αν κανείς σε ραπίσει, στρέψε και το άλλο μάγουλο. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπισθεί το κακό, είναι το αγαθό.

  Αυτή είναι η φιλοσοφία του αγαθού θεού, η οποία κάνει σαφές, ότι όσα ειπώθηκαν στους αρχαίους Ιουδαίους από τον θεό του Μωυσή, δεν ήταν σωστά και δεν ισχύουν στη νέα εποχή του ελληνορωμαϊκού κόσμου, όταν το φως της φιλοσοφίας φωτίζει τον κόσμο. Οι εντολές του Γιαχωβά δεν ισχύουν πια. Ο Χριστός διδάσκει τις κατακτήσεις της φιλοσοφίας στους Ιουδαίους. Η ανθρωπότητα όμως επέλεξε τον Βαραββά αντί του Χριστού και το σκοτάδι του μεσαίωνα αντί το φως της φιλοσοφίας. Οι χριστιανοί καταδίωξαν με μίσος τους φιλοσόφους και τους γνωστικούς χριστιανούς, επειδή δεν υποτάχθηκαν στον θεό της παλαιάς διαθήκης αλλά αναζήτησαν την γνώση ενός άλλου ανώτερου θεού, ενός θεού των όλων, απόλυτα αγαθού.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ   - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

 ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Βολταίρου Φιλοσοφικά δοκίμια. Εκδόσεις Αναγνωστίδη Αβραάμ σελ.22

Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών. Εκδοτικός οίκος Αστηρ. Αγίου Αντωνίου.

Γνωσις Το βιβλίο των απόκρυφων ευαγγελίων. Werrner Horman Εκδόσεις Κονιδάρη

Πλωτίνος Εννεάδες Αρχαία Ελληνική γραμματεία Εκδότης Οδυσσέας Χατζόπουλος

Πρόκλος Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας. Αρχαία Ελληνική γραμματεία Εκδότης Οδυσσέας Χατζόπουλος

Πλάτων Τίμαιος. Αρχαία Ελληνική γραμματεία Εκδότης Οδυσσέας Χατζόπουλος.