ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΑΝΑΠΟΔΑΡΗ

Aνάμεσα στις πικροδάφνες ξάπλωσα, στου ποταμού την όχθη

και θρόιζαν στον άνεμο καλάμια και ιτιές

κι έμοιαζε να ταν η φωνή του ποταμιού

που ερχοτανε στα αυτια μου,

γεμάτη από παράπονα

κι από θλιμμένα λόγια.

Ποιος είσαι εσύ που μου μιλάς και η φωνή σου τόσο είναι λυπημένη;

Της Κρήτης είμαι ο ποταμός από όλους πιο μεγάλος

και όταν σείρω, τα νερά απλώνω στις πεδιάδες

πνίγω χωριά της Μεσαράς, χαλώ το Μονοφάτσι,

μα φύγαν πια περάσανε, τα χρόνια που οι ανθρώποι

σεβότανε τις όχθες μου και τη ζωή αγαπούσαν που ανέθρεφα

στις φυλλωσιές, στις πέτρες, στις κολύμπες.

Τώρα ξεράθηκε η γη, κοπήκανε τα δέντρα,

κι έγινε η Κρήτη έρημος μοιάζει με ξένη χώρα

που την λεηλατήσαν βάρβαροι κι εχθροί κάψαν τα δάση

και γκρέμισαν αλύπητα τσ ελπίδες των ανθρώπων.

Στο ύπνο μου έρχεσαι και κλαις, εσύ θεός που είσαι,

πως σου χαλάσαν οι θνητοί το όμορφο σου σώμα

και είναι τώρα ασχημοι καιροί και ο κακος αιώνας;

Κάνε αν είσαι αθάνατος, θαύματα

στο όνομα σου να πίνουν νερό οι κρητικοί

να χαίρεται η γενιά σου.

Θα φύγω θα ξενιτευτώ, αλλού θα πα να τρέχω

όπου οι ανθρώποι αγαπούν, τον τόπο και το βιός τους.

Να ξεραθεί ο κάμπος σας, να ερημώσει η χώρα

γιατί δεν είναι εγώ τι πεθυμώ, μα τι αξίζει ο νους σας.

Γιατί να κάθομαι εδώ, στην προδομένη γη σας;

Για ποιον την Ιδη να παρακαλώ

νερά να με γεμίσει;

Ποιος θα μου πει ευχαριστώ

ο ουρανός αν βρέξει;

Μακάρι να μουνα αλλούσε χώρα άλλων ανθρώπων

να έρχονται να λούζονται στα καθαρά νερά μου

να παίζουν και να τραγουδούν

πάντα ευτυχισμένοι.

Μα είμαι δω ένας ξερός και με ξερούς τριγύρω ανθρώπους

που σκέφτονται το χαλασμό που οι ίδιοι προκαλούνε.

Σκέψου να ήμουνα πλωτό ποτάμι

και πλοία να ταξίδευαν και βάρκες

στα ήσυχα νερά μου.

Ζηλεύεις του μεγάλου Δούναβη, του Ρήνου και του Βόλγα?

Μα τότε στο νησί της Κρήτης δε θα χώραγες.

Σκέψου να ήμουν ποταμός μεγάλος,

και να τανε πολιτείες ξακουστές

στις όχθες μου χτισμένες,

να ακούγεται παντού και μένα το όνομα μου.

Ζηλεύεις του Τίβερη, του Τάμεση του όμορφου Σηκουάνα?

Μα τότε στο νησί της Κρήτης δε θα χώραγες.

Σκέψου να θρεφα ψάρια πολλά

να πότιζα πεδιάδες να τρώνε πλήθη από τον πλούτο μου

και να με προσκυνάνε.

Ζηλεύεις του Ινδού, του Νείλου, του Ευφράτη?

Μα τότε στο νησί της Κρήτης δε θα χώραγες.

Και τώρα που είμαι ο πιο τρανός

μες το νησί της Κρήτης;

ποιος είναι αυτός που σέβεται 

ότι έχει ο Θεός δοσμένο;

Γύρω σου κοίτα και θα δεις

πως με σκουπίδια με έχουνε ζωσμένο

λες και μίσος νιώθουνε

μονάχα για τη γη

που όλους μας έχει γεννημένους.

Αυτή την φωτογραφία την τράβηξα πριν από μερικές μέρες. Η εικόνα αυτή με ώθησε να γράψω το παράπονο του ποταμού Αναποδάρη. Μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να κατανοήσω πως ένας άνθρωπος μπορεί να παρατήσει δίπλα στην ομορφιά αυτή την ασχήμια, χωρίς να δείξει κανένα σεβασμό αν όχι για την φύση, την οποία λάτρευαν ως Θεά οι πρόγονοι μας, αλλά τουλάχιστον για την αισθητική του τοπίου. Δεν είναι η ζημιά που προκαλεί άμεσα ο κάθε αυτοσχέδιος σκουπιδότοπος αλλά φανερώνει την αναισθησία μας και την γενικη στάση μας απέναντι στην φύση. Λένε οι κρητικοί ότι αγαπάνε την πατρίδα τους. Αναρωτιέμαι πια πατρίδα αγαπάνε; 

Νεκταριος Φ.  Βασιλακης 

Ο τοξότης Γι

 Ο τοξότης Γι ήταν επιτήδειος στο να πετυχαίνει και τον πιο μικρό στόχο αλλά ήταν αδέξιος στο να αποφεύγει τον έπαινο των ανθρώπων. Ο σοφός είναι επιτήδειος σε ότι αφορά τον ουρανό, αδέξιος όμως σε ότι αφορά τον άνθρωπο. Μονάχα ο τέλειος άνθρωπος είναι επιτήδειος στα του ουρανού και επιδέξιος στα των ανθρώπων.

 Ένα σκουλήκι είναι ένα σκουλήκι γιατί δεν απομακρύνεται από τον ουρανό του. Ο τέλειος άνθρωπος μισεί τον ουρανό, τον ουρανό των ανθρώπων, και πόσο μάλλον το εγώ που ξεχωρίζει τον ουρανό από τον άνθρωπο!

 Όταν περνούσε ένα πουλί μπροστά από τον τοξότη Γι σίγουρα το χτυπούσε: τέτοια ήταν η δεξιότητα του. Αν ο κόσμος όλος γίνει ένα κλουβί τα πουλιά δεν θα μπορούν πια να ξεφύγουν πουθενά. Έτσι ο Τανγκ έβαλε στο κλουβί τον Γι Γιν κάνοντας τον μάγειρα κι ο άρχοντας Μου έβαλε στο κλουβί τον Πολ-λι Χσι δίνοντας πέντε προβιές. Αν θέλεις να βάλεις ένα άνθρωπο στο κλουβί πιάστον μ αυτό που του αρέσει, αλλιώς δεν θα τα καταφέρεις.

 Ένας άνθρωπος με κομμένα πόδια δε στολίζεται με ωραία ρούχα γιατί δεν σκοτίζεται πια για την εμφάνιση του. Ένας κατάδικος δεν φοβάται τα απόκρυμνα ύψη γιατί δε σκέφτεται πια τη ζωή και το θάνατο. Όποιος είναι πάντα άνετος και δε ντρέπεται, όποιος ξεχνάει τους ανθρώπους και ξεχνάει πως είναι άνθρωπος ο ίδιος, αρχίζει να γίνεται άνθρωπος του ουρανού. Αν του φερθείς με σεβασμό δε χαίρεται, αν του φερθείς περιφρονητικά δε θυμώνει. Μονάχα εκείνος που έχει την αρμονία του ουρανού είναι έτσι. Ο θυμός που βγαίνει από τον άνθρωπο που δεν είναι θυμωμένος είναι θυμός που βγαίνει από τον μη θυμό. Η πράξη που βγαίνει από τον άνθρωπο που δεν πράττει είναι πράξη που βγαίνει από την απραξία.

 Όποιος θέλει την γαλήνη εναρμονίζει την αναπνοή του. Όποιος θέλει την έμπνευση εναρμονίζει την καρδιά του. Όποιος θέλει να ευστοχούν οι πράξεις του πράττει χωρίς απώτερο σκοπό. Αυτό είναι το ΤΑΟ του Σοφού.

ΤΣΟΥΑΝΓΚ ΤΣΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΜΗΣ
Μεταφραση Μανια Σεφεριαδη

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ 

ΖΑΝ ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ "οι ονειροπολησεις του μοναχικου οδοιπορου"

 Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος αλλά παντού είναι σκλαβωμένος και αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του κύριο των άλλων δεν παύει να είναι πιο σκλάβος από αυτούς.

 Αυτή είναι η πιο γνωστή φράση του μεγάλου Ελβετού φιλοσόφου της αναγέννησης Ζαν Ζακ Ρουσσώ. (Jean Jacques Rousseau)

 Στα αποσπάσματα που παραθέτω παρακάτω, ο Ρουσσώ αναφέρει ένα πολύ σημαντικό ορισμό της ελευθερίας. Η ελευθερία του ανθρώπου γράφει, δεν συνίσταται στο να μπορεί κάποιος να κάνει ότι θέλει αλλά στο να μπορεί να μην κάνει αυτό που δεν θέλει. Αυτό το αναφέρει όχι απλά ένας φιλόσοφος της αναγέννησης, αλλά ένας άνθρωπος που το κατεστημένο προσπάθησε με κάθε τρόπο να του στερήσει την ελευθερία.

 Ο Ρουσώ γεννήθηκε το 1712 στην Γενεύη.  Έμεινε από μικρός ορφανός και τον μεγάλωσε ένας προτεστάντης πάστορας.  Ήταν αρκετά διάσημος, όταν έγραψε το κοινωνικό συμβόλαιο, το βιβλίο για το οποίο είναι σήμερα γνωστός. Ωστόσο οι ριζοσπαστικές ιδέες του προκάλεσαν μεγάλες αντιπάθειες και το κατεστημένο τον καταδίωξε αμείλικτα.

  Το 1762 δημοσιεύονται τα έργα του ο Αιμίλιος ή περί αγωγής και το Κοινωνικό συμβόλαιο. Στις 9 Ιουνίου το Κοινοβούλιο του Παρισιού καταδικάζει τον Αιμίλιο και εκδίδει διάταγμα φυλάκισης του συγγραφέα του. Ο Ρουσσώ καταφεύγειι στην Ελβετία, αλλά οι αρχές της Γενεύης αποφασίζουν να καούν στην πυρά το Κοινωνικό συμβόλαιο και ο Αιμίλιος, και εκδίδεται ένταλμα σύλληψης του ίδιου. Δοκιμάζει να εγκατασταθεί στη Βέρνη, αλλά εκδιώκεται από τις τοπικές αρχές. Βρίσκει καταφύγιο στο Μοτιέ. που υπαγόταν στην επικράτεια της Πρωσίας. Ο Αρχιεπίσκοπος του Παρισού δημοσιεύει θέσπισμα εναντίον του Αιμιλίου. Ο Ρουσσώ γράφει ένα πολεμικό κείμενο, την Επιστολή προς τον Κριστόφ Μπομόν, Αρχιεπίσκοπο Παρισίων (1763). Οι αρχές της Γενεύης, υπό την πίεση των παρισινών αρχών, απαγορεύουν την κυκλοφορία της Επιστολής, και ο Ρουσσώ παραιτείται από την ιδιότητα του πολίτη της Γενεύης. Το 1965 οι επιστολές του βουνού καταδικάζονται και καίγονται στην Χάγη. Στις 6 Σεπτεμβρίου "ο λιθοβολισμός του Μοτιέ".

 Αυτά τα γεγονότα ήταν η αρχή της καταδίωξης του φιλοσόφου, η οποία κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Ρουσσώ κυνηγήθηκε, όπως ο ίδιος αναφέρει από τους γιατρούς, τους ιεροκύρηκες και γενικά το σύστημα της εποχής του. Αυτό του πρόσφερε ασυνήθιστες εμπειρίες, τις οποίες ο Ρουσώ κατέγραψε στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «οι ονειροπολήσεις του μοναχικού οδοιπόρου». Λίγα αποσπάσματα από αυτό δημοσιεύω εδώ.

Ζαν Ζακ Ρουσώ

Οι ονειροπολήσεις του μοναχικού οδοιπόρου

Μετάφραση Νίκος Σημηριώτης

Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

Σελ. 25, 26

 Τα άτομα πεθαίνουν, αλλά τα ομαδικά σώματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Τα ίδια τα πάθη διαιωνίζονται, και το φλογερό τους μίσος, αθάνατο σαν τον δαίμονα που το εμπνέει, διατηρεί πάντα την ίδια δραστηριότητα. Όταν όλοι μου οι προσωπικοί εχθροί θα χουν πεθάνει, οι γιατροί, οι ιεροκύρηκες θα ζουν ακόμα, κι όταν δεν θάχω για διώκτες μου παρά μόνο αυτά τα δυο σωματεία, πρέπει να είμαι βέβαιος πως δε θ’ αφήσουν πιο ήσυχη τη μνήμη μου μετά το θάνατο μου απ΄ότι αφήνουν εμένα τον ίδιο όσο ζω. Ίσως, με τον καιρό, οι γιατροί, που πράγματι τους έχω προσβάλει, θα μπορούσαν να εξευμενιστούν: αλλά οι ιεροκύρηκες που αγαπούσα, που εκτιμούσα, που τους είχα κάθε εμπιστοσύνη, και δεν τους πρόσβαλα ποτέ, οι ιεροκύρηκες, άνθρωποι της Εκκλησίας και μισο-καλόγεροι, θα είναι για πάντα αμείλικτοι, η δική τους αδικία αποτελεί την αμαρτία μου που ο εγωισμός τους δε θα τη συγχωρέσει ποτέ, και το κοινό, που θα φροντίσουν να διατηρήσουν και να εμψυχώσουν αδιάκοπα την έχθρα του, δεν θα εξευμενιστεί περισσότερο από αυτούς.

Σελ 31

Η συνήθεια να επιστρέφω στον εαυτό μου μ έκανε να χάσω τελικά την αίσθηση και σχεδόν τη θύμηση των καημών μου, έμαθα έτσι με τη δική μου εμπειρία πως η πηγή της αληθινής ευτυχίας βρίσκεται μέσα μας, και πως δεν εξαρτάται απ΄ τους ανθρώπους να κάνουν αληθινά δυστυχισμένο κάποιον που ξέρει να θέλει την ευτυχία. Αυτές οι γοητείες, αυτά τα θέλγητρα που ένιωθα μερικές φορές περπατώντας έτσι μονάχος, ήταν χαρές που χρωστούσα στους διώκτες μου: δίχως αυτούς δε θα είχα βρει ή γνωρίσει τους θησαυρούς που έκλεινα μέσα μου.

Σελ. 41

Ο Θεός είναι δίκαιος, θέλει να υποφέρω και ξέρει πως είμαι αθώος. Αυτός είναι ο λόγος της εμπιστοσύνης μου, η καρδιά μου κ΄ η λογική μου, μου φωνάζουν πως δεν θα με ξεγελάσει. Ας αφήσουμε λοιπόν να κάνουν ότι θέλουν οι άνθρωποι και το πεπρωμένο: ας μάθουμε να υποφέρουμε χωρίς διαμαρτυρίες, όλα τελικά θα μπουν σε μια τάξη,  κ΄ η σειρά μου θα ρθει αργά ή γρήγορα.

Σελ. 105

 Δεν πίστεψα ποτέ ότι η ελευθερία του ανθρώπου συνίσταται στο να κάνει αυτό που θέλει, αλλά στο να μην κάνει αυτό που δε θέλει, κι αυτή έχω πάντα επιδιώξει, και συχνά διατηρήσει, και που εξαιτίας της βρέθηκα πολύ συχνά σε αντίθεση με τους σύγχρονους μου.

 Γιατί γι΄ αυτούς, δραστήριους, κινούμενους, φιλόδοξους, απεχθανόμενους την ελευθερία των άλλων και μη θέλοντας την ούτε για τον εαυτό τους, αρκεί να κάνουν καμιά φορά αυτό που θέλουν ή μάλλον να υποτάξουν την θέληση των άλλων, τυραννιούνται όλη τους την ζωή για να κάνουν αυτό που σιχαίνονται και δεν παραλείπουν τίποτα το δουλοπρεπές για να μπορούν να διατάζουν.  Το λάθος τους λοιπόν δεν ήταν το να μ΄ απομακρύνουν από την κοινωνία τους σαν μέλος άχρηστο, αλλά να με προγράψουν σαν μέλος ολέθριο: γιατί έχω κάνει πολύ λίγο καλό, το ομολογώ, αλλά όσο για το κακό, ποτέ στη ζωή μου δεν έχει μπει στη θέληση μου, κι αμφιβάλλω αν υπάρχει κανένας άνθρωπος στον κόσμο που να έχει κάνει αληθινά λιγότερο κακό στην ζωή του από μένα.

 Αφιερωμένο σε αυτούς που απεχθάνονται την ελευθερία των άλλων και κάνουν πάντα το δουλοπρεπές και αυτό που σιχαίνονται, μόνο και μόνο για να μπορούν να διατάζουν !!!

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΓΕΝΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ

  Σε μια χώρα, που είναι υποβαθμισμένη από τους πιστωτικούς οργανισμούς, επειδή δεν είναι πλέον αξιόπιστη, όπως η Ελλάδα, η υποβάθμιση είναι γενική, και μας αφορά όλους. Οι υπεύθυνοι αρχηγοί της μπανανίας, που κυβερνάνε τα κεφάλια μας, και φροντίζουν να μας εκνευρίζουν και να μας ρουφάνε την ενέργεια, πτωματοφάγα καθώς είναι ερπετά και όρνια, ανόητοι και πνευματικά ανύπαρκτοι, δορυφόροι ξένων δυνάμεων, μαριονέτες σε θέατρο με κούκλες, παπαγαλίζουν λόγια που δεν κατανοούν και ζουν μια ξένη ζωή, που δεν τους ανήκει. Έχουν μελετήσει με λεπτομέρειες την ζωή των άλλων και με τα κυβερνητικά τους μηχανήματα, καθορίζουν τις τύχες ενός λαού, μάλλον τον οδηγούν στον γκρεμό, κάθε μέρα, ανύποπτοι στην πραγματικότητα για την επερχόμενη καταστροφή.

 Αντί να προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους, στήνουν συνεχώς άσκοπα παιχνίδια, για να υψώσουν όσους είναι υποχείρια τους και να ταπεινώσουν όσους είναι ελεύθεροι. Γεμάτοι φθόνο και μίσος, για όποιον καταφέρνει να μένει αδέσμευτος και μακριά από τα αρπακτικά τους νύχια, εργάζονται μεθοδικά να τον καταστρέψουν, αδιαφορώντας αν καταστρέφουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Τυφλοί τσαρλατάνοι, ανελέητοι εγκληματίες, παίζουν το ρόλο του μαύρου χάρου και απλώνουν τα φτερά τους πάνω από μια χώρα που υποφέρει ήδη δέκα χρόνια την στυγνή τυραννία.

Οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε σκιές των αληθινών μας εαυτών, φαντάσματα και οπτασίες, που ζούμε σε μια θολή και πλαστική πραγματικότητα....

Πέρα από τους πέρα κάμπους, της ευφυίας κονσερβοκούτι και της ταριχευμένης εξυπνάδας, ζούνε άλλα όντα, που δεν ξοδεύονται σε πρόσκαιρες και πλαστές τερπνότητες…

Δυστυχώς, όταν φτάσεις εκεί, πολεμάς κάθε μέρα με τα φαντάσματα ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να καταλάβουν, γιατί αρκούνται στην θαλπωρή μιας ψευδαίσθησης.

Κάποτε έλεγαν η σιωπή είναι συνενοχή. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα για να σιωπήσεις. Απλά υποκρίνεσαι πως δεν καταλαβαίνεις.

ΠΕΡΔΙΚΑ - ΜΑΝΤΙΝΙΑΔΕΣ

πέρδικα π όντα περπατείς

στα μάτια με ξανοίγεις

κατέχω ντο πως με θωρείς

κι απόι θες να φύγεις

θωρώ ντα εγώ τα χρώματα

απού ΄χεις στα φτερά σου

κατέχω κιόλας πως πετάς

όπου γυρνά η καρδιά σου

κι αφού μ αφήνεις να σε δω

κάνεις πως δεν με είδες

και μ΄ ένα φτεροκόπημα

γκρεμίζεις τις ελπίδες

μα ήντα θαρρείς δε σε γροικώ

σ τσι θάμνους απού παίζεις

κρυφό δεν είναι μυστικό

πως με παρακατσεύεις

στ ανέμου τα φυσήματα

θαρρώ πως ξεπορτίζεις

σ άλλου πουλιού τη θύμηση

πως ξαφνικά γυρίζεις;

τα κάλλη σου δε ζήλεψα

μούδε την ομορφιά σου

τα δάση μόνο μίσησα

που κρύβουν την καρδιά σου

ποιος σού πε πάλι ψέματα

και χώνεσαι στα χόρτα

πως έχω σπίτι ένα κλουβί

με σιδερένια πόρτα

δεν με θωρείς που κάθομαι

ήσυχα κι ανιμένω

δε θέλω μόνο να σε δω

κι απόις θε να πηαίνω

στιχοι: Βασιλάκης Νεκτάριος

Λεξικό

όντα = όταν

θωρείς = βλέπεις

θωρώ ντα = τα βλέπω

ξανοίγεις = κοιτάζεις

κατέχω = γνωρίζω

απόι = μετά

παρακατσεύεις = παρακολουθείς, κρυφοκοιτάζεις

θαρρώ = νομίζω

ήντα = τί

γροικώ = ακούω

χώνεσαι = κρύβεσαι

ανιμένω = περιμένω

απόις = μετά

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ

ΠΑΝ ΕΡΠΕΤΟ ΝΕΜΕΤΑΙ ΠΛΗΓΗ    Ηράκλειτος

Αναλύοντας αυτή την αρχαία φράση του σκοτεινου φιλοσόφου, μπορεί κανείς να κατανοήσει την φύση των ερπετών. Τα ερπετά ονομάζονται έτσι επειδή δεν περπατούν αλλά έρπουν και μάλιστα μόνο σε κοντινές αποστάσεις.  Και το κάνουν αυτό γιατί δεν κυνηγούν την τροφή τους αλλά η τροφή τους έρχεται σε αυτά. 

 Ακόμα και αν έχουν πόδια δεν τα χρησιμοποιούν, εκτός αν θέλουν να πάνε μέχρι την τουαλέτα ή το πολύ έως το αυτοκίνητο. Είναι όντα φρικιαστικά, όσο και αν εξωτερικά φτιάχνονται και ντύνονται με θεωρίες και αμπελοφιλοσοφίες περί του δικαιώματος στο κακό, στην κλοπή και σε άλλα εγκλήματα. Για τα ερπετά  η μεγαλύτερη απάτη είναι η αγάπη. Δεν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα κι αν υπάρχει αφορά μόνο τα παιδιά, τους αφελής και τους αδύναμους. Κατηγορούν την αγάπη αλλά τα ίδια τα ερπετά έχουν δέσει μια πριγκίπισσα στο στύλο και της λένε ότι την αγαπούν. Ο λόγος αυτός είναι ο απόκρυφος φιδίσιος λόγος που εξαπάτα την Εύα καθημερινά. Ο αρχέγονος όφις εξαπάτησε την Εύα μία φορά. Τα ερπετά όμως, γνήσια τέκνα του πρώτου απατεώνα εξαπατούν την ζωή κάθε μέρα.  Βγαίνουν από την σπηλιά τους με μάτια κόκκινα και τρίχες ορθωμένες σαν αγκάθες σκαντζόχοιρου και λένε στην γυναίκα που είναι δεμένη στον στύλο δίπλα στην πηγή, σσσεεεε αααγαααπώ.

 Η γυναίκα αυτή όμως είναι πριγκίπισσα και αγαπιέται αληθινά από πολλούς άνδρες. Και όλοι αυτοί έχουν χάσει την ζωή τους και η καρδιά τους πονάει. Η γυναίκα εκείνη έχει προκαλέσει μια μεγάλη πληγή στην καρδιά εκείνων που την αγαπούν. Ο πόνος αυτής της πληγής τους οδηγεί με ένα μυστήριο τρόπο κοντά της. Και το ερπετό είναι εκεί κρυμμένο στην σπηλιά και περιμένει. Μόλις εμφανισθεί ο ερωτευμένος νέος το ερπετό τον τρώει. Στην καλύτερη περίπτωση του ανοίγει μια μεγάλη πληγή στο σώμα και ο νέος φεύγει λαβωμένος. Είναι όμως τώρα μαγεμένος από το ερπετό και δεν αναζητά την αγάπη αλλά γίνεται ο ίδιος σημάδι για τα επόμενα θύματα.

 Αν η πριγκίπισσα στεναχωρηθεί ή φανερώσει μια κάποια αδυναμία, αν νιώσει άσχημα, το ερπετό θα αρχίσει να κατηγορεί ξανά την αγάπη. Δεν υπάρχει αγάπη θα της πει. Λένε ψέματα ότι σε αγαπούν. Ο κόσμος είναι κακός. Η απάτη κυβερνά. Αυτά είναι τα λόγια του ερπετού. Αυτή είναι η δράση του ερπετού. Όμως ο μόνος που δεν αγαπά είναι το ψυχρόαιμο ερπετό. Ο μόνος που είναι απατεώνας είναι το καταραμένο ερπετό και όχι φυσικά τα θύματα του. 

 Εκείνος που αγαπά περισσότερο την δεμένη πριγκίπισσα, εκείνος θα είναι ο ήρωας που θα την λυτρώσει από το ανώμαλο τέρας. Θα φτάσει έξω από την σπηλιά, θα λύσει τα δεσμά της πριγκίπισσας και θα καρφώσει στην κοιλιά του καταραμένου ερπετού το ακόντιο του ή την σπάθα του. Είναι όμως απαραίτητο πρώτα να λύσει την πριγκίπισσα από τα δεσμά της. Πρέπει η πριγκίπισσα να καταλάβει ότι εκείνος που λέει ότι δεν υπάρχει αγάπη δεν είναι ικανός να αγαπήσει ποτέ αληθινά. Πρέπει η πριγκίπισσα να καταλάβει ότι εκείνος που υμνεί το κακό και την απάτη δεν κάνει εξαιρέσεις αλλά εφαρμόζει την μαύρη φιλοσοφία του σε όλους ακόμα και στον εαυτό του. Πρέπει η πριγκίπισσα να δει την αλήθεια, να μισήσει το ψέμα, να ποθήσει την ελευθερία της. Τότε ο πρίγκιπας του παραμυθιού θα πλησιάσει χωρίς φόβο και θα σκοτώσει το καταραμένο τέρας.

Βασιλακης Νεκταριος

Υπάρχει αγάπη; Μα βέβαια είναι το ξίφος που πληγώνει την καρδιά. 

Υπάρχει αγάπη ; Μα βέβαια, αγάπη υπάρχει παντου. Ο ήρωας την βρίσκει με την περιπέτεια.

Υπάρχει αγάπη ; Μα βεβαια, Της μητρος και του πατρός και του πλησίον και του φίλου και της πατρίδος και των θεών και των αγαθων πάντων, και η δαίμονας της ανάγκης αγαπα σε..