ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

 Η πάλη μεταξύ του ουρανού και της γης είναι ένας χορός πριν την ένωση τους που γεννάει το νέο κόσμο. Στην ανθρωπότητα αυτή η πάλη εκφράστηκε μέσα στις κοινωνίες που χτίστηκαν πάνω στην αγροτική παραγωγή και την κτηνοτροφία. Μεγάλα παλάτια χτίστηκαν από τον πλούτο που πρόσφερε η γη, στα οποία κατοίκησαν θεοί βασιλιάδες με τις θεές βασίλισσες. Οι κοινωνίες αυτές ήταν αρχικά μητριαρχικές και η αρμονία με τους βασιλιάδες αναπτύχθηκε με τον ιερό γάμο της νέας γελάδας με τον ηλιακό ταύρο.

 Αντίθετα με την πολυτελή ζωή αυτών των πολιτισμών της γης αναπτύχθηκε στις στέπες της Ασίας η σκληρή ζωή των νομάδων ποιμένων. Αυτοί εξημέρωσαν το άλογο και με την δύναμη του ζώου αυτού κατέκτησαν αρχικά τις πεδιάδες της ανατολής κι  έπειτα τα πλούσια παλάτια των μητριαρχικών κοινωνιών. Ο πατριαρχικός βασιλιάς δεν είναι συνηθισμένος σε απαλά ρούχα. Είναι πολεμιστής που μένει σε σκηνές και μετακινείτε με το άλογο του. Με τα κοπάδια του πληρώνει και αγοράζει ότι επιθυμεί ακόμα και τις γυναίκες του.

 Στον ελληνικό χώρο ο Μινωϊκός πολιτισμός είναι ο αρχαίος μητριαρχικός πολιτισμός και ο Μυκηναϊκός είναι ο πολιτισμός που προήλθε από την κατάληψη των παλατιών από τους ποιμένες.  Ο Τρωϊκός πόλεμος ήταν σταθμός στην ιστορία γιατί σημαίνει την νίκη των Πατριαρχικών Ελλήνων εναντίον των μητριαρχικών αρχαίων κοινωνιών. Η θεά Αφροδίτη είναι αυτή που υποστηρίζει περισσότερο από όλους τους θεούς, τους Τρώες και είναι αυτή που προστατεύει τον Πάρη και αργότερα τον Αινεία για τον οποίο προφητεύεται ότι θα κυριαρχήσει στον κόσμο.

 Σήμερα, όπως και τα τελευταία 2000 χρόνια, ο δυτικός κόσμος κυβερνιέται όμως από τους ευνούχους ιερείς της μεγάλης Μητέρας. Ο πόλεμος μεταξύ των ανδρών και των γυναικών έφερε στο προσκήνιο τους ομοφυλόφιλους. Τα εκφυλισμένα πατριαρχικά καθεστώτα γκρεμίστηκαν μέσα στις αρχαίες και ανίκητες μητριαρχικές δομές. Οι ομοφυλόφιλοι και οι ευνούχοι, ποτέ δεν έλειψαν μέσα από τα παλάτια και τους ναούς. Πάντα οι ευνουχισμένοι δούλοι ήταν αφιερωμένοι υπηρέτες των βασιλιάδων και των ιερειών. Υπηρέτησαν αρχικά την μεγάλη Μητέρα Θεά Κυβέλη κι έπειτα τον πατριαρχικό βασιλιά ή αυτοκράτορα, ως επιστάτες του χαρεμιού ή οικονόμοι του πλούτου. Η θέση των ευνούχων δούλων ήταν πάντα σημαντική αλλά τα κατάφεραν πραγματικά να ελέγχουν την κατάσταση τα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ελέγχοντας τον Ρωμαίο αυτοκράτορα ήταν οι κυβερνήτες όλου του κόσμου.

 Οι απελεύθεροι δούλοι από την αυλή του αυτοκράτορα Νέρωνα, οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι είναι αυτοί που θα γράψουν την ιστορία του κόσμου μετά την εμφάνιση του Χριστού. Αυτοί θα δημιουργήσουν την χριστιανική θρησκεία, αυτοί θα καταστρέψουν την ρωμαϊκή αυτοκρατορία και θα την παραδώσουν στους βάρβαρους, οι οποίοι εκχριστιανίζονται ευκολότερα καθώς είναι αμόρφωτοι.

 Οι περιθωριακοί και το μίσος των περιθωριακών για την κοινωνία, ομοφυλόφιλοι δούλοι και μειονότητες εθνικές, θα χτίσουν το νέο χριστιανικό κόσμο βυθίζοντας στο σκοτάδι τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, καταστρέφοντας χιλιάδες χρόνιας εμπειρίας.  Ενώ είναι ομοφυλόφιλοι στηρίζουν τις θρησκείες των φανατικών που δεν ανέχονται την ομοφυλοφιλία και τους περιθωριακούς. Αυτός είναι ο παράλογος κόσμος που δημιούργησαν.

 Δεν μπορεί κάποιος από την μία να είναι ομοφυλόφιλος και από την άλλη να στηρίζει θρησκείες που επιβάλλουν την μη ανοχή στην διαφορετικότητα και καταδιώκουν τους πάντες ως αμαρτωλούς και αιρετικούς.

 Ας δούμε όμως λίγα περιστατικά από την άνοδο των ομοφυλοφίλων δούλων στην εξουσία, τα οποία αποκρύπτουν επιμελώς οι σημερινοί ιστορικοί. Καλό θα ήταν να διαβάσει κανείς την πρώτη μου δημοσίευση για την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα για να διαπιστώσει, ότι ειδικά στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι ομοφυλόφιλοι κυριαρχούσαν.

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ – ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΟΙΜΑΣΑΙ;

  Στην μητριαρχική εποχή η ομοφυλοφιλία είχε μια αποδεκτή θέση μέσα στην κοινωνία. Η πατριαρχία όμως δυσκολεύτηκε να εντάξει την ομοφυλοφιλία μέσα στις κοινωνικές δομές. Στον ελληνικό κόσμο η ομοφυλοφιλία πήρε την μορφή των λεγόμενων "παιδικών" και έγινε θεσμός κυρίως ανάμεσα στους Δωριείς. Οι Έλληνες την κλασική εποχή δημιούργησαν τον πλατωνικό έρωτα των φιλοσόφων από τον θεσμό των παιδικών. Δεν έλλειπαν όμως οι κίναιδοι οι οποίοι κυριάρχησαν την Ρωμαϊκή εποχή. Αυτοί είναι που κατέστρεψαν την Δημοκρατία της Ρώμης και υποστηρίζοντας τον Ιούλιο Καίσαρα μετέτρεψαν την Ρώμη σε αυτοκρατορία. Αργότερα όλοι οι αυτοκράτορες είχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις.

 Ένας επιφανής αριστοκράτης ομοφυλόφιλος είναι ο εχθρός του δημοκρατικού Κικέρωνα, ο Κατιλίνας. Είναι γνωστός ο λόγος του Κικέρωνα εναντίον του και η φράση του, «μέχρι πότε Κατιλίνα;»  Μέχρι πότε Κατιλίνα θα συκοφαντείς, θα μηχανορραφείς, θα καταστρέφεις τον τόπο και θα προάγεις την διαφθορά και την ανηθικότητα;  Μέχρι πότε επιτέλους Κατιλίνα, θα κάνεις κατάχρηση της υπομονής μας;

ο Σεργιος Κατιλίνας.

 Ο Σέργιος Κατιλίνας αριστοκράτης προσπαθούσε να αποδείξει την καταγωγή του από τον Ανεία, τον ιδρυτή της Ρώμης. Τον υποστήριζαν ο Κράσος και ο Ιούλιος Καίσαρ. Νέος ακόμα είχε αναδειχθεί ένας από τους πιο αδίστακτους καταδότες του καθεστώτος του Σύλλα. Εξελέγη αγορανόμος και πραίτωρ στην επαρχία της Αφρικής. Εκεί φάνηκαν όλες οι σκιές του χαρακτήρα του. Ωργίασε καταπιέζοντας τους κατοίκους, τους εξεβίασε, τους λήστεψε.

Ο Κικέρων

Ας διαβάσουμε τι γράφει γι αυτόν ο Κικέρων.

«Σε ποιόν νεαρό, που τύλιξες με τη γοητεία σου, δεν επέδειξες είτε το σπαθί για να τον σπρώξεις σε ένα έγκλημα, είτε τη δάδα για να τον σπρώξεις σε ένα όργιο;

 Διότι από τους φίλους του Κατιλίνα, το έσχατο είδος είναι το καθεαυτό είδος του Κατιλίνα, τα σκεύη της εκλογής του ή μάλλον της καρδιάς και της αγκαλιάς του. Τους βλέπετε με καλοχτενισμένα μαλλιά, λουστραρισμένους, αγένιους η με γένι περιποιημένο να φοράνε χιτώνες με μανίκια που τους πέφτουν ως τον αστράγαλο, τυλιγμένους σε πέπλα και όχι σε τηβένους. Αυτωνών η εργατικότητα και οι κόποι, για να μένουν άγρυπνοι, εκδηλώνονται σε παννύχια δείπνα.

 Μέσα στα μπουλούκια τους βρίσκομε όλους τους παίκτες ζαριών, όλους τους μοιχούς, όλους τους αισχρούς τους αδιάντροπους. Αυτοί οι νεαροί, τόσο χαριτόβρυτοι και λεπτεπίλεπτοι διδάχθηκαν όχι μόνο να κάνουν και να τους κάνουν έρωτα, όχι μόνον να τραγουδάν και να χορεύουν, αλλά και να κραδαίνουν μαχαίρια και να χύνουν δηλητήρια.

 Αυτό ποιος θα το ανεχθεί να στήνουν ενέδρες οι δειλοί στους πιο γενναίους άνδρες, οι ανοητότατοι στους φρονιμότατους, οι μέθυσοι στους νηφάλιους, οι κοιμισμένοι στους αγρυπνούντες, οι λιγωμένοι από το κρασί, οι κορωμένοι από το φαγητό, οι ανθοστεφανωμένοι, οι αλειμένοι με αρώματα, οι αδυνατισμένοι από τις ακολασίες, να ξερνούν μέσα από το στόμα τους τον θάνατο των καλών πολιτών και τις πυρκαγιές της πόλεως.»

ΚΙΚΕΡΩΝ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΤΣΟΥ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

 Στην γνωστή ιστορία «σατυρικόν» του Ρωμαίου Πετρώνιου περιγράφονται οι απελεύθεροι δούλοι που ξαφνικά μετατράπηκαν σε αφεντικά.  «Ο Τριμαχλίωνας απελεύθερος πάμπλουτος αυτοκρατορικός υπάλληλος, όπως ο Νάρκισος και ο Πάλαντας. Πήγε ως δούλος στην Ρώμη, αλλά έγινε με την θέληση των θεών άρχοντας στο σπίτι και το αφεντικό τον έβαλε στην καρδιά του. Μ έκανε συγκληρονόμο του αυτοκράτορα και απόκτησα τα καλά του και τ’ αξιώματα του.» ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ – ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ

 Οι απελεύθεροι αυτοί δούλοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν ομοφυλόφιλοι, κανόνισαν τις δολοφονίες των αυτοκρατόρων Καλιγούλα και Κλαύδιου και Νέρωνα. Όπως αναφέρει ο Ιώσηπος ο ομοφυλόφιλος Χαιρέας ήταν αυτός που δολοφόνησε τον Καλιγούλα.

«Ο Χαιρέας συμμετείχε επειδή αισθανόταν ντροπή για τις προσβολές που εξαπόλυε ο Γάιος Καλιγούλας, κατά του ανδρισμού του. Επιπλέον όχι μόνο προσέβαλε τον Χαιρέα με άλλους τρόπους, αλλά όποτε ο Χαιρέας ζητούσε το σύνθημα, ο Γάιος του έδινε γυναικεία ονόματα και άλλα που υπονοούσαν αρκετά αισχρά πράγματα, μολονότι ούτε ο ίδιος ο Γάιος ήταν απαλλαγμένος από παρόμοια κηλίδωση…  Όποτε ο Χαιρέας έπαιρνε το σύνθημα εκνευριζόταν και ακόμα περισσότερο όταν το πέρναγε και τον χλεύαζαν εκείνοι που το έπαιρναν απ’ αυτόν, με αποτέλεσμα να τον περιγελούν ακόμα και οι συνάδελφοι του χιλίαρχοι.»  Ιωσηπος  Ιουδαική Αρχαιολογία - Βιβλίο ιθ

Ο Καλιγούλας

 Ο Γάιος Καλιγούλας σατύριζε την ομοφυλοφιλία του Χαιρέα κι εκείνος τον μισούσε τόσο ώστε πήρε μέρος στην δολοφονία του.

 Μετά τον θάνατο του Καλιγούλα, ο Κλαύδιος έστειλε τον Φήλικα τον αδερφό του Πάλαντα στην Ιουδαία για να αναλάβει την διοίκηση. Ο Φήλικας και ο Πάλαντας αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη. Όταν ο Νέρωνας άλλαξε τον Φήλικα με τον Πόρκιο Φήστο οι Ιουδαίοι τον κατηγόρησαν αλλά τον έσωσε ο αδερφός του ο Πάλλαντας στον οποίο είχε εκτίμηση ο Νέρωνας. Είναι γνωστό βέβαια ότι ο Νέρωνας σκοτώθηκε από τον δούλο απελεύθερο Επαφρόδιτο. ΚΙ αυτός αναφέρεται στις επιστολές του αποστόλου Παύλου και σε αυτόν αφιερώνει τα βιβλία του ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος.

Μετά την δολοφονία του Νέρωνα, τρεις αυτοκράτορες ακολούθησαν, μέσα σε ένα  χρόνο,  ο Όθων, Γάλβας και ο Βιτέλιος. Ο Βιτέλιος ήταν στρατηγός της Συρίας και όταν ο Βεσπασιανός του πήρε τον θρόνο, έλεγε «τουλάχιστον εγώ είμαι άνδρας.»

 Υπάρχει λοιπόν μια ομάδα απελευθέρων δούλων, οι οποίοι αναφέρονται από τον απόστολο Παύλο, με τους οποίους έχει άμεση σχέση και ο ιστορικός Ιώσηπος, φίλος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού. Αυτή η ομάδα ανατράφηκε μέσα στο παλάτι της Ρώμης και μέσω του χριστιανισμού αναπτύχθηκε στην Ιερουσαλήμ και σε άλλες πόλεις της αυτοκρατορίας. Έτσι χτίστηκε ο ρωμαίικος αυτοκρατορικός χριστιανισμός, ο οποίο ς και κυριάρχησε τελικά, εφόσον δεν στηρίχθηκε στην αλήθεια και την αγάπη αλλά στην εξαπάτηση και την μηχανορραφία. Αυτοί κατάφεραν να μπουν σε όλες τις εκκλησίες και να οδηγήσουν τον αυτοκρατορικό χριστιανισμό εκεί που είναι σήμερα.

 Στην ιστορία του Σωκράτη του σχολαστικού, ο  οποίος ήταν χριστιανός διαβάζουμε πως όταν ήρθε στην εξουσία ο Ιουλιανός ο λεγόμενος παραβάτης, προσπάθησε να διορθώσει όσα έπραξε εναντίον των Ελλήνων ο Άγιος Μεγάλος Κωνσταντίνος. «Ανοιγε τα ιερά των Ελλήνων αλλά και όσους είχαν αδικηθεί από τους ευνούχους δικαίωνε και όσα τους είχαν αφαιρέσει νομοθέτησε να τα πάρουν πίσω.»

 Κι άλλοι αυτοκράτορες, παρόλο που ήταν χριστιανοί στράφηκαν εναντίον των ευνούχων χριστιανών. Την αρχαία εποχή οι ευνούχοι αυτοί ήταν ένα νόμιμο κομμάτι της εκκλησίας και δεν κρυβόταν. Ο πλέον γνωστός ευνούχος επίσκοπος της εκκλησίας είναι ο Ωριγένης. Πολλοί όμως επίσκοποι και χριστιανοί σύμβουλοι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων είναι ευνούχοι. Μπορεί κανείς να διαβάσει γι αυτούς και να μάθει ότι και γάμος μεταξύ των ομοφυλοφίλων υπήρχε στο Βυζάντιο.

Όπως οι Ρωμαίοι μέσω της ομοφυλοφιλίας γινόταν αυτοκράτορες, έτσι και οι περισσότεροι Βυζαντινοί μέσω της ομοφυλοφιλίας τα κατάφερναν να αναρριχηθούν στον θρόνο. Γνωστός είναι ο Βασίλειος ο Μακεδών.

Βασίλειος Μακεδών. Βασιλεύς Ρωμαίων.

«Ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών "προήχθη από ευτελούς υπηρέτου ενός των μεγιστάνων της Κωνσταντινουπόλεως εις το περίβλεπτον αξίωμα του μονάρχου της Ανατολής. Ίνα αξιωθή τοιαύτης μεταβολής της εαυτού τύχης, ουδέν μέγα ή απλώς γενναίον έπραξεν· απ' εναντίας δεν ανέβη τας κυριωτέρας της κλίμακος εκείνης βαθμίδας ειμή δια πολυειδώς αισχρού εξευτελισμού και δια κακουργίας δεινής.»

 (Κ. Παπαρρηγόπουλου, "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τ. 5, κεφ. Β΄.) 

Ο Βασίλειος παντρεύτηκε δύο άνδρες, τον ηγούμενο Νικόλαο και το γιό μιας πλούσιας χήρας. Τέτοιοι γάμοι, αδελφοποιήσεις ήταν συνηθισμένοι τα παλιά χριστιανικά χρόνια.

 Σήμερα μόνο το παίζουν παρθένες και κρύβονται και μηχανορραφούν καταστρέφοντας την κοινωνία και ότι θα μπορούσε να είναι μια υγιής εκκλησία. Έπειτα οι μητροπολίτες αναφέρονται στους γάμους που δεν ευλογούν, ως πορνεία. Την δική τους πορνεία την αποκρύπτουν και την ευλογούν φυσικά. Βρέθηκα στο άγιο Όρος όπου είδα γέροντα από την μια κατηγορεί τους ομοφυλόφιλους και να αρνείται τον ομοφυλόφιλο γάμο και την άλλη μέρα να επισκέπτεται το κελί ομοφυλοφίλων καλόγερων και να περνά μια χαρά μαζί τους. Γνωρίζει βέβαια ότι οι περισσότεροι ηγούμενοι του Αγίου Όρους είναι ομοφυλόφιλοι και είναι γνωστοί με τα γυναικεία ονόματα τους. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα μεγάλα σπίτια του Όρους όπου ένα μεγάλος αριθμός μοναχών είναι ομοφυλόφιλοι. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στις μητροπόλεις και στα μοναστήρια έξω από το Όρος. Το ίδιο και στις άλλες εκκλησίες, καθολική εκκλησία και προτεστάντες, μια και η ομοφυλοφιλία είναι μια χριστιανική παράδοση.

 Πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτή την ανοιχτή πληγή της κοινωνίας. Ας επιτρέψουν αν θέλουν την ομοφυλοφιλία στην εκκλησία. Είναι παράλογο οι ίδιοι που με καταπίεση επιβάλλουν τις απαγορεύσεις, έπειτα να σε υποχρεώνουν να κρύβεσαι και να σε προστατεύουν. Ποιος είναι αυτός ο πονηρός που επιβάλλει αυτή την απάτη στην κοινωνία; Γιατί όπως λέει και απόστολος Παύλος, ο νόμος κατασκευάζει την οργή, εκεί που δεν υπάρχει νόμος δεν υπάρχει και παράβαση. Αυτοί βάζουν τους νόμους και τις απαγορεύσεις για να φυλακίζουν τους ανθρώπους μέσα στο ψέμα και την πονηρία, επιβάλλοντας την λατρεία του διαβόλου.

Προς Ρωμαίους. 4. 15 ο γαρ νόμος οργην κατεργάζεται. ου δε ουκ εστιν νόμος, ουδε παράβασις.

LEGALISE IT. OR DROP IT.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ – ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΟΙΜΑΣΑΙ;

Ιστορία Σωκρατους σχολαστικου -  Σωζομενος

Ο Ιουλιανός

Καὶ πρῶτον μὲν τὴν Κωνσταντίου ὠμότητα περὶ τοὺς ὑπηκόους διαβάλλειν καὶ ἐξελέγχειν παρὰ τῷ πλήθει βουλόμενος, τοὺς ἐξορισθέντας ἐπισκόπους ἀνακληθῆναι ἐκέλευσε, καὶ τὰς δημευθείσας οὐσίας αὐτοῖς ἀπεδίδου· καὶ τὰ ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων ᾗ τάχος ἀνοίγειν τοῖς ἐπιτηδείοις προσέταττε· τοὺς δὲ ὑπὸ τῶν εὐνούχων ἀδικηθέντας ἀπολαμβάνειν τὰ κακῶς ἀφαιρεθέντα ἐθέσπιζεν.

ΟΙ ΕΥΝΟΥΧΟΙ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Κωνστάντιος Β’ (317-361) ή Flavius Iulius Constantius αναφέρεται ως έρμαιο των ευνούχων και ειδικά του Ευσέβιου

Ιουλιανός (361-363) ή Flavius Claudius Julianus Augustus, δάσκαλός του για 4 χρόνια ήταν ο Γότθος ευνούχος Μαρδόνιος, πάντως μόλις ανέλαβε αυτοκράτορας απέλυσε χιλιάδες παλατιανούς υπηρέτες και ευνούχους

Αρκάδιος (395-404) ή Flavius Arcadius Augustus, ήταν μαριονέτα πολλών μεταξύ των οποίων και του ευνούχου Ευτρόπιου

Θεοδόσιος Β’ (408-450) ή Flavius Theodosius, ήταν ισχυρός ο ευνούχος Χρυσάφιος

Λέων Α’ (457 – 474) ή Flavius Valerius Leo χρησιμοποίησε τους παλατιανούς ευνούχους για να εξουδετερώσει τους Αλανούς συνωμότες που τον ανέβασαν στο θρόνο (Άσπαρ και τον γιο του Αρμπαντούρ)

Ιουστινιανός Α’ (478-573) ή Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus, ο σημαντικός Αρμένιος στρατηγός του Ναρσής Καμσαρακάν ήταν ευνούχος

Κώνστας Β’ (642-648 ), ήταν ισχυρός ο ευνούχος Ευσέβιος

Ειρήνη η Αθηναία (748-802), ήταν ισχυροι οι ευνούχοι Σταυράκιος και Αέτιος

Νικηφόρος Α’ ο Λογοθέτης (802-811), εκλέχθηκε αυτοκράτορας με τη βοήθεια των πατρικίων και των ευνούχων εκθρονίζοντας την Ειρήνη

Λέων Στ’ ο Σοφός (886 – 912), ο ευνούχος Σαμονάς ήταν σύμβουλός του

Ρωμανός Α’ ο Λεκαπηνος (920-944), ο νόθος γιος του Βασίλειος σταδιοδρόμησε σαν ευνούχος ασκώντας μεγάλη επιρροή την περίοδο 976-985

Ρωμανός Β’ (938-963), σύμβουλός του ήταν ο ευνούχος Ιωσήφ Βριγγάς

Νικηφόρος Φωκάς (963-969), οι ευνούχοι Ιωσήφ Βριγγάς, Βασίλειος Λεκαπηνός έλυναν και έδεναν. Ο Βασίλειος τον βοήθησε τον αυτοκράτορα να ξεφορτωθεί τον Βριγγά και αυτός τον έκανε πρόεδρο της Συγκλήτου. Δολοφονήθηκε από τον Ιωάννη Τσιμισκή.

Ιωάννης Τσιμισκής (969-976), δηλητηριάστηκε μάλλον από τον ευνούχο Βασίλειο Λεκαπηνό.

Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος (958-1025), όταν ανέλαβε όλη η εξουσία ήταν στα χέρια του ευνούχου Βασίλειου Λεκαπηνού (ο οποίος επέζησε 5 αυτοκρατόρων!). Ο Λεκαπηνός εκδιώχτηκε γιατί στήριξε την στάση του Βάρδα Σκληρού αφού υπηρέτησε σαν αυτοκρατορικός σύμβουλος από το 945-985 αποκτώντας τεράστια δύναμη και περιουσία.

Ρωμανός Γ’ Αργυρός (1028-1034), ο παρακοιμώμενος αρχιευνούχος Ιωάννης ο Ευνούχος ή Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος είχε ισχύ, ο Ρωμανός δολοφονήθηκε στο λουτρό του και ανέλαβε βασιλιάς ο Μιχαήλ Δ’ ο Παφλαγόνας αδερφός του Ευνούχου που παντρεύτηκε την αυτοκράτειρα Ζωή. Τον Μιχαήλ είχε φέρει νωρίτερα στο παλάτι ο Ιωάννης.

Ζωή (1028-1050), ο αρχιευνούχος Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος οποίος ουσιαστικά κυβερνούσε την αυτοκρατορία. Αυτό το κάθαρμα ανέβασε κάμποσους σαβούρες στο θρόνο του Βυζαντίου, καταστρέφοντας παράλληλα τον αξιότερο και ικανότερο που έβγαλε το Βυζάντιο στην εποχή του, στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη.

Ανδρόνικος Α’ Κομνηνός (1118-1185), σε συνεργασία με τον ευνούχο Πτερυγεωνίτη (Pterygeonites) και τους «εταιριάρχες» του δηλητηρίασε την ξαδέρφη του Μαρία την Πορφυρογέννητη και τον άντρα της. Μετά ανάγκασε τον νόμιμο βασιλιά δεκάχρονο Αλέξιο Β’ να υπογράψει την θανατική καταδίκη της μητέρας του. Μετά σκότωσε και τον Αλέξιο Β’ (στραγγαλισμός με χορδή τόξου). Πιο πριν είχε σφάξει 80,000 Λατίνους την Πόλης. Μετά παντρεύτηκε την 12χρονη Αγνή, κόρη του βασιλιά της Γαλλίας, που προοριζόταν για τον νόμιμο αυτοκράτορα (65 ο Ανδρόνικος)! Η συνέχεια της βασιλείας του ήταν ακόμα πιο εγκληματική και το τέλος του φρικτό! Τα παιδιά του ήταν ιδρυτές της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας.

ΠΗΓΗ: http://lykawn.blogspot.gr/2009/09/blog-post_19.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ :

Ο ανήλικος ευνούχος πατριάρχης Θεοφύλακτος

ΒΥΖΑΝΤΙΟ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΥΝΟΥΧΩΝ

ΑΓΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

ΟΙ ΔΥΟ ΓΑΜΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΜΕ ΑΝΔΡΕΣ

Όταν η Εκκλησία«ευλογούσε» τις ομόφυλες ενώσεις

ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Δημήτρης Ναλπάντης, αρχαιολόγος (περ. Αρχαιολογία, 10/1984)

Ομοφυλοφιλία

Η ομοφυλοφιλία σαν έκφραση της σεξουαλικότητας του άτομου αντιμετώπισε την πολεμική και της Εκκλησίας και του κράτους. Οι πληροφορίες, που έχουμε, για να συνθέσουμε σε γενικές γραμμές την ιστορία της, βρίσκονται κυρίως σε εκκλησιαστικά και νομοθετικά κείμενα. Η ύπαρξη των πληροφοριών σε πηγές διάφορων εποχών της ιστορίας της αυτοκρατορίας αποδεικνύει, ότι παρά την πολεμική της εξουσίας η έκφραση αυτή εξακολουθούσε να υπάρχει.

Στις πηγές γίνεται λόγος για παιδεραστία και για σχέσεις μεταξύ ενηλίκων. Σ' αυτές τις τελευταίες σύμφωνα με την τότε τρέχουσα ηθική ελαφρότερο ήταν να το πάθει κάποιος από άλλον, βαρύτερο να το κάνει σε άλλον και το χειρότερο απ' όλα να το πάθει και να το κάνει.

Τον 4ο καί 5ο αί. οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ήταν κάτι το συνηθισμένο, όπως δείχνουν οι συχνές αναφορές στα διάφορα πατερικά κείμενα. Ο Ιωάννης ό Χρυσόστομος (4ος αί.) αναφέρει, ότι στα χρόνια του πολλοί είχαν σχέσεις με άνδρες κι όχι με γυναίκες, άλλοι ξόδευαν την περιουσία τους με μικρά αγόρια κι άλλοι ανάγκαζαν τους υπηρέτες τους να έχουν σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους. Συνεχίζοντας λέει ότι η παιδεραστία ήταν νόμος και ότι το γένος των γυναικών κατάντησε να είναι περιττό, αφού ό.τι έκαναν εκείνες το κάνουν οι άνδρες. Ο Γρηγόριος ό Θεολόγος (4ος αί.) μιλά για θηλυπρεπείς άνδρες, oι όποιοι δεν ήταν ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες και oι οποίοι ήταν άνδρες για τις γυναίκες και γυναίκες για τους άνδρες. Επίσης λόγο κάνουν οι Βασίλειος ο Μέγας (4ος αι.), Γρηγόριος ο Νύσσης (4ος αι.), οι Διαταγές των Αποστό-λων (4ος αι.). ό Θεόδωρος Στουδίτης (8ος αι.) και άλλοι. Τον 15ο αι. ο Κύπριος χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς διαπιστώνει, ότι οι ερωτικές σχέοεις μεταξύ ανδρών ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο στην Αμμόχωστο.

Οι Βυζαντινοί ονόμαζαν τήν ομοφυλοφιλία με την λέξη Σοδομιτισμό και τους ομοφυλόφιλους Σοδομίτες ή Σοδομηνούς.

Ομοφυλόφιλους, παιδιά ή νέους, μπορούσε να συναντήσει κανείς στα συμπόσια των πλουσίων, στα καπηλειά, στα πορνεία ή στα θέατρα. Ήταν καλλωπισμένοι, χρησιμοποιούσαν αρώματα και φορούσαν κοσμήματα.

Από τις πηγές γνωρίζουμε, ότι ό αυτοκράτορας Κώνστας (337-350) ήταν ομοφυλόφιλος. Σαν παιδεραστής κατηγορήθηκε και ο πατριάρχης Μακεδόνιος (5ος αι.). Ο ύπαρχος επί 'Ιουστινιανού Ιωάννης Καππαδόκης είχε αδυναμία στους νεαρούς. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β' ό μικρός (408-450) αγαπούσε τον κουθικουλάριο Χρυσάφιο. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε' (741-775) αγαπούσε τους όμορφους νέους. Στα χρόνια του Λέοντα του Μεγάλου (1198-1219) η ομοφυλοφιλία επικρατούσε όχι μόνο ανάμεσα στους ταπεινούς, αλλά μέχρι και τους ανώτερους άρχοντες.

Η Εκκλησία διδάσκοντας κήρυττε, ότι ο «παρά φύσιν» έρωτας εξοργίζει το Θεό, που έκτος των άλλων κακών στέλνει και σεισμούς για τιμωρία. Οι ποινές, που επέβαλλαν οι διάφοροι πατέρες της Εκκλησίας, ήταν η αποχή από τη θεία Κοινωνία από 2 μέχρι 18 χρόνια, νηστεία και 200 μετάνοιες τη μέρα. Ο ομοφυλόφιλος δεν επιτρεπόταν να γίνει διάκονος ή ιερέας. Ο επίσκοπος δεν έπρεπε να δέχεται προσφορές ομοφυλόφιλων.

Παράλληλα, το κράτος από την πλευρά του ποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία. Ο Μ. Κωνσταντίνος βλέποντας ότι η παιδεραστία διενεργούνταν ελεύθερα και ότι ο αριθμός των ομοφυλόφιλων ήταν μεγάλος, πήρε αυστηρά μέτρα. Ο αυτοκράτορας Κώνστας παρακινούμενος ίσως από αισθήματα ένοχης για τις ομοφυλόφιλες τάσεις του, θέσπισε το 342 νόμο πού τιμωρούσε την ομοφυλοφιλία με ποινή θανάτου. Μερικά χρόνια αργότερα όμως εγκατέλειψε τον μάταιο αγώνα με τον εαυτό του και αφέθηκε οτη φύση του. Οι Πανδέκτες του Ιουστινιανού όριζαν σαν τιμωρία για τους παιδεραστές την ποινή του θανάτου. Ο Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος (913-959) τιμωρούσε με αποκεφαλισμό τους ομοφυλόφιλους αν ο «παθητικός» στη σχέση ήταν κάτω των 12 χρόνων συγχωρούνταν και έμπαινε σε μοναστήρι. Ο Λέων ό Μέγας τους φυλάκιζε, τους εξόριζε ή τους έπνιγε. Τον 13ο αί. ο πατριάρχης Αθανάσιος ζητούσε από τον Ανδρόνικο Β' Παλαιολόγο (1282-1328) να μη μένουν ατιμώρητοι οι ομοφυλόφιλοι.

Στα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας ο λόγιος μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος (14ος-15ος αί.) πίστευε, ότι οι συμφορές που βρήκαν τό κράτος, οφείλονταν στο ότι οι άνθρωποι ήταν επιρρεπείς στην ομοφυλοφιλία. Και ο λόγιος κληρικός Γεωργιλάς {15ος αί.) υποστήριζε, ότι την υποδούλωση στους Τούρκους προκάλεσε έκτος των άλλων η ύπαρξη τής ομοφυλοφιλίας.

Από τις πηγές γνωρίζουμε και για την ύπαρξη της γυναικείας ομοφυλοφιλίας.

Προς Ρωμαίους 3.δια γαρ νόμου επίγνωσις αμαρτίας. 21 Νυνι δε χωρις νόμου δικαιοσύνη θεου πεφανέρωται.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΟΚΟΣ

Υπάρχει δόγμα. Τέλος κάθε αναζήτησης. Αποφάσισαν οι Αγιες Οικουμενικές Συνόδοι. 

 Είναι συνηθισμένο οι χριστιανοί να χρησιμοποιούν τις αλήθειες της ελληνικής φιλοσοφίας για να νομιμοποιήσουν την δική τους μονοθεϊστική άποψη. Το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό, να αναζητά κανείς δηλαδή την επιβεβαίωση από τα λόγια του εχθρού του. Γιατί η λογική και η ελληνική φιλοσοφία ήταν και παραμένει ο εχθρός των χριστιανικών εκκλησιών. Δεν θέλω να πω με αυτό ότι ο αρχικός χριστιανισμός ή ο ίδιος ο Χριστός ήταν εχθρός της ελληνικής φιλοσοφίας. Όχι, βέβαια. Εχθροί της ελληνικής και της παγκόσμιας σοφίας υπήρξαν η εκκλησία και εκείνοι που επιμένουν φανατικά στην αποκλειστική αλήθεια των θείων εβραϊκών γραφών.  

 Πως λοιπόν μπορούν να αναφέρονται στην φιλοσοφία εκείνοι που κατάργησαν τις φιλοσοφικές σχολές; Πως είναι σίγουροι ότι όταν μιλούσαν για τον μοναδικό θεό οι Έλληνες φιλόσοφοι, αναφερόταν στον Εβραίο Ιεχωβά; Μήπως δεν έχει καμία σχέση ο φιλοσοφικός μονοθεϊσμός με τον εβραϊκό φανατισμό; Γιατί στην φιλοσοφία είχαμε πολλές σχολές και κάθε φιλοσοφική σχολή ονομαζόταν αίρεση. Οι χριστιανοί όταν καταδιώκουν τις αιρέσεις, καταδιώκουν ακριβώς αυτό το δικαίωμα που έχει ο Έλληνας άνθρωπος να φιλοσοφεί, να αναζητά, να αναρωτιέται. Οι μεγάλοι φιλόσοφοι των χριστιανών είναι κάτι σαν οι κομουνιστές του πνεύματος. Δεν σηκώνουν αντιρρήσεις, δεν δέχονται μια διαφορετική άποψη. Η θρησκεία των χριστιανών δεν έχει στην πρώτη θέση τον Θεό ή τον Υιό του αλλά τις μεγάλες αναμφισβήτητες αλήθειες που το Άγιο Πνεύμα αποκάλυψε στους Αγιους Πατέρες των Αγίων οικουμενικών συνόδων, υπό το βλέμμα του εκάστοτε Αγιου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει λοιπόν φιλοσοφία, δεν υπάρχει δυνατότητα διαφορετικής άποψης αλλά μονάχα το δόγμα, η δική μας αίρεση, το πιστεύω, το οποίο καλείται να υπογράψει, ως δήλωση εθνικοφροσύνης κάθε άνθρωπος, αν θέλει να συνεχίσει να ζει εν ειρήνη πάνω στον χριστιανικό πλανήτη. Σε αυτό το κείμενο θα δείξω ότι η Ορθοδοξία αλλά και κάθε εκκλησία που υπακούει σε ένα δόγμα είναι αίρεση. 

Ο Φιλόσοφος Πυθαγόρας. 

 Δεν δικαιολογεί λοιπόν η ελληνική φιλοσοφία, την καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, την καταδίωξη της γνώσεως, την δολοφονία των ερευνητών του πνεύματος και των αληθινών φιλοσόφων. Δεν δικαιολογεί η ελληνική φιλοσοφία, ο Σωκράτης και ο Εμπεδοκλής και ο Ηράκλειτος, τις σφαγές των Ελλήνων, την κακοποίηση των εθνών και την υποταγή της ανθρωπότητας σε μια αρχαία εβραϊκή θρησκεία με την δύναμη των ρωμαίικων λεγεώνων. Το χειρότερο όμως για τους υποτιθέμενους χριστιανούς είναι ότι και τα λόγια του Χριστού, δεν δικαιολογούν την ύπαρξη μιας κακοδαιμονικής αυτοκρατορικής θρησκείας που επιβάλει δια της βίας την αδικία και την εξαπάτηση πάνω σε αυτό τον ευλογημένο πλανήτη.

Η δεύτερη οικουμενικη σύνοδος. Στην κορυφή το Άγιο Πνεύμα, ως περιστερά και στην μέση ο Ρωμαίος αυτοκράτορας. Ούτε ο Φαραώ των Αιγυπτίων δεν είχε κάνει τέτοια δουλειά. 

 Ας επιστρέψουν οι χριστιανοί στην ανθρώπινη λογική, ας κατανοήσουν την ελληνική φιλοσοφία από τα λόγια του ίδιου του Χριστού, ο οποίος απέρριψε τον εβραϊκό φανατισμό και την ανθρώπινη παράδοση. Ο Χριστός δεν απέρριψε την φιλοσοφία και την λογική, ούτε επέβαλε κάποιο δόγμα. Είπε ξεκάθαρα ότι η αγάπη είναι το παν, πέρα από κάθε γνώση και γνώμη. Εκείνοι που σήμερα λένε ότι είναι χριστιανοί δεν διακρίνονται από έργα χριστιανικά ούτε πιστεύω χριστιανικά. Η σημερινή χριστιανική θεολογία είναι ένα ανακάτεμα εβραϊκού βιβλικού φανατισμού και μιας παρεξηγημένης ελληνίζουσας ψευδοφιλοσοφίας.

 Πολύ εύκολα οι λεγόμενοι χριστιανοί με την συμπαράσταση των αυτοκρατόρων έφτασαν σε ασφαλή θεολογικά συμπεράσματα χτίζοντας αιώνια δόγματα μέσα στα οποία φυλάκισαν τον ανθρώπινο νου. Με όπλο τα αυτοκρατορικά διατάγματα καταδίωξαν τις φιλοσοφικές αιρέσεις, είτε αυτές ήταν χριστιανικές, είτε όχι, και καταδίκασαν σε θάνατο τους ίδιους τους φιλοσόφους. Η φράση του Χριστού, «όποιος θέλει ας έρθει πίσω μου», μεταφράστηκε σε «όποιος δεν με ακολουθήσει θα σφαχτεί», σύμφωνα με τα πρότυπα της βίβλου των Εβραίων. Όποιος δεν ακολουθεί το δικό μας δόγμα είναι αιρετικός. Έτσι μετέφρασαν οι χριστιανοί την αλήθεια τους. Δόγμα σημαίνει αυτό που νομίζουμε εμείς ως σωστό. Το δόγμα είναι ένα "νομίζω" καθώς προέρχεται από την λέξη "δοκώ" που σημαίνει "νομίζω". Δοκούν λοιπόν ορθά οι χριστιανοί, νομίζουν τα σωστά, και έτσι είναι αίρεση όπως ακριβώς σημαίνει η ελληνική λέξη. Επειδή είναι χριστιανοί ανθέλληνες, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν κι έχουν το δικαίωμα να μεταφράζουν όπως εκείνοι θέλουν τις ελληνικές λέξεις και να διαστρεβλώνουν τα νοήματα τους για να ταιριάζουν στην χριστιανική απολογητική. Όπως δηλαδή έχουν κάνει και με τόσες άλλες λέξεις, όπως δαίμων, εωσφόρος, Άδης, θάνατος, σοφία...

 «Αίρεση είναι αυτή που ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη λογική σύμφωνα με τα φαινόμενα ή θέλει να ακολουθεί. Ο Ιππόβοτος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν εννέα αιρέσεις των φιλοσόφων. Η Μεγαρική, η Ερετριακή, η Κυρηναϊκή, η Επικούριος, Η Αννικέριος, η Θεοδώρειος, η Ζηνώνια η οποία ονομάζεται και Στωϊκή, η Ακαδημαϊκή και η Περιπατιτική.»

 Αυτά αναφέρει το λεξικό της Σούδας για τις αιρέσεις. Οι  κυνικοί φιλόσοφοι δεν θεωρούν απαραίτητο να  έχουν κάποια συγκεκριμένη άποψη για τον κόσμο, δεν υποστηρίζουν κάποιο δόγμα και δεν αποτελούν αίρεση.  Το ίδιο και οι σκεπτικοί φιλόσοφοι του Πύρωνα, εφόσον δεν έχουν καταλήξει σε ένα δόγμα και δεν δέχονται ότι υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, δεν αποτελούν αίρεση. Το ίδιο ήταν και οι πρώτοι χριστιανοί. Δεν υποστήριζαν κάποιο δόγμα, δεν θεωρούσαν πως υπάρχει μια άλλη αλήθεια πέρα από την αγάπη που φανέρωσε η  ζωή του Χριστού κι έτσι δεν ήταν κάποια αίρεση. Εκείνοι πίστευαν στην αγάπη. Ο Θεός είναι αγάπη. Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Πρώτα η αγάπη κι έπειτα η γνώση ελευθερώνει. Η γνώση που οδηγεί στην αγάπη ελευθερώνει και όχι η γνώση που οδηγεί στο μίσος και τον πόλεμο. Μακάριοι οι ειρηνοποιοί. 

Ο Διογένης είχε ένα φανάρι μια φορά, τώρα του πήραν εκείνοι στην Ινσταμπούλ. 

  Όταν συναντούσαν κάποιον φιλόσοφο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν περιπλανώμενοι ταξιδευτές, τον ρωτούσαν «τι το σχήμα;» Δηλαδή σύμφωνα με ποια αίρεση ακολουθείς τον δρόμο της σοφίας; Πέρα όμως από τις διαφορετικές αιρέσεις της φιλοσοφίας, κυριαρχούσε το φιλοσοφικό σχήμα. Ανεξάρτητα δηλαδή το δόγμα, ο άνθρωπος ήταν πρώτα φιλόσοφος και φορούσε τον μαύρο χιτώνα. Σήμερα οι καλόγεροι λένε ότι έχουν το μοναχικό σχήμα. Κάποιοι από αυτούς είναι μάλιστα και μεγαλόσχημοι. Φιλόσοφοι όμως έχουν πάψει να είναι, διότι δεν υπάρχει πλέον ανάγκη φιλοσοφίας. Δεν υπάρχει αντίλογος. Μια και μόνο μία δόξα έχει παραμείνει στον κόσμο, η ορθή των χριστιανών δόξα. Οι αιρετικοί κάηκαν στην πυρά, είτε Πλατωνικοί, είτε Στωικοί, είτε Επικούριοι.

 Κάποτε διακωμωδούσαν τους φιλοσόφους για τις ατέλειωτες διαφωνίες τους, λέγοντας ότι είναι όπως τα ρολόγια που ποτέ δεν λένε την ίδια ώρα. Ποτέ όμως οι φιλόσοφοι δεν σφάχτηκαν μεταξύ τους. Ποτέ δεν καταδίκασαν τους αντίπαλους σε θάνατο, όπως έπραξε η νέα ετούτη χριστιανική φιλοσοφία. Κι όμως, μέσα στους κόλπους της εκκλησίας των χριστιανών, οι νέες αιρέσεις φυτρώνουν περισσότερες παρά ποτέ. Τώρα δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο και τον κόσμο όπως έκαναν κάποτε στο παρελθόν. Τώρα όλες αυτές οι χριστιανικές αιρέσεις διαπληκτίζονται για την πορφύρα του Βασιλέα Χριστού, την οποία διαμοιράσθησαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες.

Δυστυχώς ο σημερινός Χριστός, ο αμόρφωτος μαραγκός, δεν ακούγεται καθόλου. γιατί μιλάνε οι διάφοροι Πατέρες, Αυτοκράτορες, Πάπες, και τα λίγα λόγια του Χριστού αγνοούνται. 

 Τότε πως θα γνωρίζουμε εκείνους που ακολουθούν την χριστιανική φιλοσοφία; Θα φτιάξουμε ένα πιστεύω, ένα ακλόνητο δόγμα και όσοι το ακολουθούν θα είναι ορθόδοξοι αληθινοί χριστιανοί και όσοι δεν το ακολουθούν θα είναι αιρετικοί και θα τους κάψουμε στην πυρά; Όχι βέβαια. Οι αληθινοί χριστιανοί δεν έχουν δόγμα, δεν είναι αιρετικοί, πιστεύουν στην αγάπη. Έτσι θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, λέει ο Χριστός στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, επειδή θα είστε αγαπημένοι μεταξύ σας.

Κατα Ιωάννη 13. 35 εν τούτω γνώσονται πάντες οτι εμοι μαθηταί εστε, εαν αγάπην εχητε εν αλλήλοις

Αν μεταξύ σας είστε ο καθένας στο πείσμα του και στο δόγμα του τότε δεν είστε μαθητές του Χριστού, ούτε έχετε κάποια σχέση με την χριστιανική φιλοσοφία. 

 Δυστυχώς οι χριστιανοί απέτυχαν να κατανοήσουν την ελληνική φιλοσοφία αλλά δεν κατανόησαν και τα λόγια του ίδιου του Χριστού. Ειδεμή θα άκουγαν που είπε ο Χριστός ότι βλέπουν το κάρφος στο μάτι του αδερφού τους αλλά τη δοκό που είναι στο δικό τους μάτι δεν την καταλαβαίνουν. Έτσι σήμερα οι τέλειοι και παντογνώστες χριστιανοί, κρίνουν τους αρχαίους και διδάσκουν την αλήθεια και την αγάπη βλέποντας τις αμαρτίες των Ελλήνων, τη δοκό όμως που είναι στο δικό τους μάτι δεν την βλέπουν.

 Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης είπε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι απόλυτα σαφές και την βέβαιη αλήθεια κανείς δεν μπορεί να την γνωρίζει με ακρίβεια αλλά και όταν ακόμα κανείς κατανοήσει την αλήθεια και πάλι ο ίδιος δεν θα μπορεί να το γνωρίζει γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στην άποψη του, δεν μπορεί να κάνει  αλλιώς παρά να εκφράσει την προσωπική του άποψη. Καταλήγει ο φιλόσοφος Ξενοφάνης με την φράση, «δόκος επί πάσι τέτυκται», γιατί ο καθένας νομίζει την δική του ιδέα ως αληθινή ή ο καθένας έχει το προσωπικό του δόγμα, το προσωπικό του δοκάρι.  

Δόκος επί πάσι τέτυκται.

 Και πως λες στον αδελφό σου κατσε να σου βγάλω το κάρφος από το μάτι σου και ιδού η δοκός μεσα στο δικό σου το μάτι.

«η πως ερεις τω αδελφω σου,  Αφες εκβάλω το κάρφος εκ του οφθαλμου σου, και ιδου η δοκος εν τω οφθαλμω σου;»

«Δοκος επι πάσι τετυκται»

  Είπαμε. Δοκεί μοι, σημαίνει ¨μου φαίνεται¨ και δοκώ σημαίνει νομίζω. Η δόξα είναι γνώμη και όχι ένα ασφαλές συμπέρασμα. Έτσι σου φαίνεται, έτσι νομίζεις, και το δοκάρι που έχει ο κάθε άνθρωπος στο κεφάλι του δεν είναι παρά όσα νομίζει ότι είναι αληθινά επειδή και μόνο τον συμφέρει.

 Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης ήταν ένας από τους δασκάλους του Σωκράτη. Εκείνος τον δίδαξε το "ουδέν οίδα", το "δεν γνώρισα". Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το ακατάληπτο Θεϊκό Ον. Γιατί για τους Έλληνες φιλοσόφους της εποχής από τον Παρμενίδη μέχρι τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, μία ήταν η αλήθεια. Υπάρχει Μία Ανώτατη Ύπαρξη, αλλά αυτή είναι άγνωστη, ανώνυμη και ακατανόητη. Οπότε ο Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης λέει, "Ένα γνώρισα, ότι τίποτα δεν γνώρισα". Οι σημερινοί φιλόσοφοι διάβασαν λάθος την πρόταση. Νομίζουν ότι ο Σωκράτης γνώρισε το τίποτα, ή γνώρισε ότι δεν υπάρχει τίποτα. Έτσι οι σημερινοί φιλόσοφοι έχουν χωριστεί σε εκείνους που γνώρισαν αυτό που δεν μπορεί να γίνει γνωστό από την ανθρώπινη διάνοια, τον τρισυπόστατο Θεό και σε εκείνους που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα. Κι όμως υπάρχει ...

Εδω η δόκος στα ρώσικα. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

7:1 Μη κρίνετε, ινα μη κριθητε. 2 εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρειτε μετρηθήσεται υμιν. 3 τί δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμω του αδελφου σου, την δε εν τω σω οφθαλμω δοκον ου κατανοεις; 4 η πως ερεις τω αδελφω σου,  Αφες εκβάλω το κάρφος εκ του οφθαλμου σου, και ιδου η δοκος εν τω οφθαλμω σου; 5 υποκριτά, εκβαλε πρωτον εκ του οφθαλμου σου την δοκόν, και τότε διαβλέψεις εκβαλειν το κάρφος εκ του οφθαλμου του αδελφου σου.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

6. 39 Ειπεν δε και παραβολην αυτοις. Μήτι δύναται τυφλος τυφλον οδηγειν; ουχι αμφότεροι εις βόθυνον εμπεσουνται; 40 ουκ εστιν μαθητης υπερ τον διδάσκαλον, κατηρτισμένος δε πας εσται ως ο διδάσκαλος αυτου. 41 Τί δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμω του αδελφου σου, την δε δοκον την εν τω ιδίω οφθαλμω ου κατανοεις; 42 πως δύνασαι λέγειν τω αδελφω σου,  Αδελφέ, αφες εκβάλω το κάρφος το εν τω οφθαλμω σου, αυτος την εν τω οφθαλμω σου δοκον ου βλέπων; υποκριτά, εκβαλε πρωτον την δοκον εκ του οφθαλμου σου, και τότε διαβλέψεις το κάρφος το εν τω οφθαλμω του αδελφου σου εκβαλειν.

ΛΕΞΙΚΟ ΣΟΥΙΔΑ

Αίρεσις, η λόγω τινί κατά το φαινόμενον ακολουθούσα ή δοκούσα ακολουθείν. Ιππόβοτος δ θ’ φησίν αιρέσεις είναι των φιλοσόφων και αγωγάς α’ Μεγαρικήν, Ερετριακήν, Κυρηναϊκήν, Επικούρειον, Αννικέρειον, Θεοδώρειον, Ζηνώνειον, την και Στωϊκήν, Ακαδημαϊκήν, Περπατιτικήν, ούτε δε Κυνικήν ούτε Ηλιακήν, ούτε Διαλεκτικήν, την γαρ Πυρώνειον ουδ’ οι πλείους προσποιούνται δια την ασάφειαν, ει γαρ αίρεσις νοοίμεν πρόσκλισιν εν δόγμασιν ακουλουθίαν έχουσαν, ουκέτ’ αν προσαγορεύοιτο αίρεσις η Πυρώνειος.

Αίρεση είναι αυτή που ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη λογική σύμφωνα με τα φαινόμενα ή θέλει να ακολουθεί. Ο Ιππόβοτος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν εννέα αιρέσεις των φιλοσόφων. Η Μεγαρική, η Ερετριακή, η Κυρηναϊκή, η Επικούριος, Η Αννικέριος, η Θεοδώρειος, η Ζηνώνια η οποία ονομάζεται και Στωϊκή, η Ακαδημαϊκή και η Περιπατιτική. Ούτε η Κυνική, ούτε η Ηλιακή, ούτε η Διαλεκτική δεν θεωρούνται αιρέσεις, γιατί η Πυρώνειος φιλοσοφία δεν έχει κάποια σαφή δόγματα, και εφόσον αίρεση θεωρούμε την πρόσκληση σε κάποιο δόγμα που έχει μια συνέπεια, δεν μπορούμε να ονομάσουμε αίρεση την Πυρώνεια φιλοσοφία.

ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ απόσπασμα Β34

Και το μεν ουν σαφές, ου τις ανηρ ίδεν ουδέ τις έσται,

Ιδως αμφι θεών τε και άσσα λεγων περί πάντων,

Ει γαρ και τα μάλιστα τύχη τετελεσμένον ειπών,

Αυτός όμως ουκ είδε, δόκος δε επί πάσι τέτυκται.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΚΗΝΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΛΑΛΙΑΣ, ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΒΑΛΕΡΙΑΝΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΝΗΣΟ ΔΟΚΟ

Η παράδοση αλλά και αρκετά ιστορικά στοιχεία μας μεταφέρουν ότι κατά την διάρκεια της κατάληψης της Καρχηδόνας από τους  Άραβες τον 7ο αιώνα μ.Χ. οι Βυζαντινοί από τον φόβο ότι θα έρθει και η σειρά να καταληφθεί και η Βαρκελώνη, μετέφεραν για φύλαξη  εκτός της Ισπανίας, τα σκηνώματα της Αγίας Ευλαλίας και των Αγίων Βικεντίου και Βαλεριανού  που είχαν αρχικά ενταφιαστεί στην εκκλησία της «Santa Maria de les Arenes» (Αγίας Μαρίας της Θάλασσας).

Το πλοίο των Βυζαντινών που μετέφερε την λάρνακα με τα οστά της Αγίας Ευλαλίας αλλά και των άλλων Αγίων, πλέοντας ανατολικά και προσεγγίζοντας την ανατολική Πελοπόννησο έπεσε μέσα σε σφοδρή θύελλα.  

Συνέπεια της θύελλας ήταν το πλοίο να βυθιστεί αλλά κατά θαυματουργικό τρόπο οι λάρνακες με τα σκηνώματα των τριών Αγίων να καταλήξουν στην νησίδα Δοκό  και μέσα στον κόλπο του Σκίντου.

Στο σημείο που η θάλασσα εναπόθεσε τα ιερά λείψανα, κτίστηκε ένα παραθαλάσσιο εκκλησάκι προς φύλαξη τους. Το εκκλησάκι αυτό βρίσκεται ανατολικά του κόλπου και είναι αφιερωμένο στον θαλασσινό Άγιο Νικόλαο. Αν μάλιστα παρατηρήσει κάποιος προσεχτικά θα δει ότι το ιερό της εκκλησίας συνδέεται με διαφορετική τοιχοποιία με το κύριο μέρος της εκκλησίας, προφανώς γιατί οικοδομήθηκε σαν προέκταση της παλιότερης κατασκευής που προϋπήρχε.

Αλλά και πάλι όπως αναφέρεται τα σκηνώματα των Αγίων με θαυμαστό τρόπο μεταφέρθηκαν σε άλλο σημείο του νησιού και συγκεκριμένα στην σημερινή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη. Η εκκλησία βρίσκεται σε σχετικά κοντινή απόσταση από το κάστρο του Δοκού.

Τα ιερά λείψανα παρέμειναν περίπου 40 χρόνια στο νησί και φαίνεται πως κάποιοι εκείνη την εποχή επιχείρησαν να τα βεβηλώσουν ή και να τα μεταφέρουν από τον χώρο της εκκλησίας όπου είχαν εναποτεθεί.

Όπως μας μεταφέρει η παράδοση,  τα χέρια των βέβηλων παρέλυσαν και τους κατέλαβε τρόμος. Οι φήμες για αυτό το θαύμα έφτασαν στον Μητροπολίτη Νικήτα της Μονεμβάσιας και ο οποίος με εντολή του έστειλε πλοίο και μετέφερε τις λάρνακες στην Μονεμβάσια και στον τότε Καθεδρικό ναό της Αγίας Αναστασίας (μετέπειτα του Ελκόμενου Χριστού). Η εποχή της μεταφοράς συνέπεσε με την επιδρομή των Αράβων που αντιμετώπισε επιτυχώς η Βυζαντινή αυτοκρατορία την εποχή του Κωνσταντίνου Δ' (668-685).

Τα ιερά λείψανα παρέμειναν περίπου διακόσια χρόνια στην Μονεμβάσια, αλλά το 1292 η πόλη λεηλατήθηκε από τον Καταλανό ναύαρχο Ρογήρο ντε Λούριαπου πήρε ομήρους τον τότε Μητροπολίτη ζητώντας λύτρα αλλά και τα ιερά λείψανα που  φυλάσσονταν στον Καθεδρικό ναό της Αγίας Αναστασίας της Μονεμβάσιας.

Ο Καταλανός ναύαρχος Ρογήρο ντε Λούρια αφού πήρε τα σκηνώματα των Αγίων τα μετέφερε στην Βαρκελώνη και τοποθετήθηκαν στον νεοαναγειρόμενο ναό που αφιερώθηκε στην Αγία Ευλαλία.  Η κατασκευή του ναού άρχισε το 1298, επάνω στα ερείπια μιας ρωμανικής εκκλησίας του 1058.

Αυτό ήταν σε συντομία το χρονικό για την Αγία Ευλαλία και των Αγίων Βικεντίου και Βαλεριανού  που η νησίδα της Δοκού είχε την τιμή και την ευλογία να φυλάξει τα ιερά σκηνώματα τους.

ΠΗΓΗ

http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewspeaker.aspx?

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΕΝΑΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Γεια σου Κώστα.

  Αναφερόμενος σε ένα δύσκολο θέμα, όπως είναι η κατάρα του Θεού της Βίβλου, αναγνωρίζω ότι χρειάζεται να εκτιμηθούν και να κατανοηθούν οι κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες της αρχαίας εκείνης εποχής. Πρέπει να κατανοηθεί η ιδιαιτερότητα του Εβραϊκού λαού και η σχέση που ανέπτυξε με τον Θεό της βίβλου μέσω των προφητών κατά την ιστορική του διαδρομή. 

 Δυστυχώς όμως οι σημερινοί χριστιανοί και οι Ιουδαίοι δεν αναγνωρίζουν αυτές τις ιδιαιτερότητες αλλά επιβάλλουν στον σύγχρονο πολιτισμό τις ιδέες και τα συναισθήματα μιας αρχαίας εποχής αβασάνιστα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχουν στον ψυχισμό της ανθρωπότητας. Επιβάλλουν λοιπόν την θεοπνευστία της βίβλου, και αναφέρονται στην αγία Γραφή ως το τελειότερο εγχειρίδιο χρήσης της θεϊκής βούλησης.

 Η επιστήμη έχει αποδείξει πλέον ότι μονάχα συμβολικά θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε τις ιστορίες της βίβλου περί δημιουργίας. Η βίβλος είναι μια συλλογή μύθων. Η θρησκεία της βίβλου παραμένει στην μαγική θεώρηση της θρησκείας, όπου ο ιερέας προσεύχεται για την καταστροφή του εχθρού και με κατάρες παρακαλεί τα πνεύματα να τον βοηθήσουν στο καταστροφικό του έργο. Εφόσον η ανθρωπότητα έχει μετακινηθεί από την εποχή των αιματηρών θυσιών, η λατρεία της βίβλου είναι πλέον ανεπαρκής και ακατανόητη. Εκείνο που χρειάζεται είναι να κατανοήσουμε τα ψυχικά δεδομένα που έχουμε κληρονομήσει από τις αρχαίες θρησκείες, να τα αναγνωρίσουμε μέσα στο ασυνείδητο μας και τις συμπεριφορές μας ώστε να δημιουργήσουμε μια νέα σχέση ξεκάθαρη και χρήσιμη με τον εσωτερικό, πνευματικό μας κόσμο και να ελευθερωθούμε από την φυλακή που το ασυνείδητο έχει χτίσει για μας.

 Η άρνηση αυτής της πραγματικότητας, είναι παρομοίως επιζήμια, όπως προσπαθεί να κάνει ο αθεϊσμός, εφόσον τα ασυνείδητα δεδομένα είναι εκεί ισχυρά, και καθορίζουν την συμπεριφορά μας και τον τρόπο σκέψεως μας. Η θρησκεία οφείλει να είναι ο θεσμός εκείνος που θα εξωτερικεύσει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την ψυχική δύναμη της ανθρωπότητας και όχι ο θεσμός που θα λειτουργεί ως η φυλακή του ανθρώπινου νου και τα δεσμά της ανθρώπινης καρδιάς.

 Ο θεοί μας ή αν θέλετε, ο Θεός μας, δεν μπορεί να ειδωθεί ως μια απόλυτα αυτόνομη, ξεχωριστή από την ανθρωπότητα και την φύση οντότητα αλλά ως μια δύναμη που εκφράζεται μέσα από μας και από την φύση, η οποία είναι ο καθρέπτης της δικής μας δραστηριότητας. Τουλάχιστον στο πρώτο επίπεδο επικοινωνίας με τον πνευματικό μας κόσμο, θα αντιμετωπίσουμε τον άγνωστο εαυτό μας, το μέρος εκείνο του Θεού που μας εκφράζει. Τον φύλακα άγγελο μας. Η δική μας αλήθεια, η δική μας αγνότητα, η δική μας καθαρότητα, το δικό μας φως είναι η δύναμη του, μια δύναμη που μπορεί να μας οδηγήσει στην λύση του αινίγματος της ζωής μας και να εξημερώσει τα πάθη μας, τα οποία είναι κρυμμένα βαθιά μέσα μας, στο πεπρωμένο μας, στα χρόνια του παρελθόντος, στις περασμένες μας ζωές. Το συνειδητό δεν μπορεί να απορρίπτει το ασυνείδητο με μια δειλή και αδιάφορη στάση αλλά είναι αναγκαίο το συνειδητό να έρθει σε κοινωνία με το ασυνείδητο και αυτή ήταν η εργασία των θρησκειών από την αρχαία εποχή. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως είναι ανάγκη να θεραπεύσουμε τους θεούς μας, να τους επιτρέψουμε να ζήσουν μαζί μας, να κατοικίσουν ανάμεσα μας και να μεταλλαχθούν από τις σκοτεινές εκείνες δαιμονικές φιγούρες του παρελθόντος, τις βασανισμένες και οργισμένες μαγικές δυνάμεις, σε φωτεινές οντότητες που θα δημιουργήσουν τον νέο κόσμο για μια ειρηνική ανθρωπότητα.

 Αναγνωρίζω την ανάγκη να δούμε την ιστορία των θρησκειών με μια ψυχαναλυτική προοπτική, όπως έκανε ο Φρόυντ και ο Κάρλ Γιουνγκ. Δεν θέλω να προσδώσω στα κείμενα αυτά, εθνικιστικό, θρησκευτικό ή καθαρά ιστορικό ενδιαφέρον. Για μένα πρώτιστη σημασία έχει η ανθρώπινη ψυχολογία και το πεπρωμένο που έχει δημιουργηθεί. Είναι όμως απαραίτητο να γνωρίσουμε τα πραγματικά γεγονότα, να δούμε από κοντά εκείνα που έχουν μεγαλύτερη σημασία, να μην τα αποφύγουμε επειδή δεν συμφέρει την εθνικιστική ή θρησκευτική άποψη που με πονηρία έχουμε κατασκευάσει για τον εαυτό μας, αλλά να τα αποδεχθούμε και να τα κατανοήσουμε.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Διαβάστε επίσης:

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ