777 Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ Ο ΑΠΟΛΛΥΩΝ Ο ΟΥΛΙΟΣ Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ

777    ΨΟΖ

Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ - Ο ΑΠΟΛΛΥΩΝ - Ο ΟΥΛΙΟΣ

- Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ -

 Πριν φύγει ο Ιούλιος, θέλω να δημοσιεύσω μερικές παρατηρήσεις για τον αριθμό 777. Πρώτα γιατί ο Ιούλιος είναι ο έβδομος μήνας και ονομάστηκε όχι τυχαία με το όνομα του Ιούλιου, του Ρωμαίου που δεν ήθελε να τον αποκαλούν βασιλιά αν και φορούσε την λευκή τήβενο και λευκές ταινίες στο κεφάλι, που είναι σημάδι βασιλικό.

 Ούλιος ο Απόλλων, ιατρός γαρ ην, σημαίνει και ολέθριος, γράφει το λεξικό Σουίδα. Ούλε θα πει υγίεναι. Ουλή, επιπόλαιον έλκος, μια μικρή πληγή.  Ουλομένη όμως είναι η κατηραμένη από το όλλυμαι, έτσι ούλιος είναι ο ιατρός θεραπευτής αλλά και ο καταραμένος.

 Η διπλή αυτή σημασία του Ούλιου μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί γνώριζα ότι Ούλιους ονόμαζαν κυρίως του θεραπευτές του Ασκληπιού. Ο Θεός Απόλλων ήταν θεός της ιατρικής, πατέρας του Ασκληπιού, αλλά ήταν και ο θεός που έφερνε τις αρρώστιες. Οι περισσότερες αρρώστιες και οι επιδημίες έρχονται από την ζέστη του καλοκαιριού. Τον Ιούλιο μήνα. Όταν κυβερνά το ζώδιο του καρκίνου. Δεν υπάρχει πιο εγκληματικό ζώδιο από τον καρκίνο. Φταίει η ζέστη;

 Υπάρχει κάτι που με πληγώνει βαθιά. Το κάνει για να με θεραπεύσει. Ο Ηράκλειτος λέει ότι εκείνο που μας πονά δεν είναι απαραίτητα κακό. Γιατί και οι γιατροί κόβουν με νυστέρια και με φωτιά καυτηριάζουν τις πληγές για να θεραπεύσουν. Το ζητούμενο είναι η ισορροπία. Μεταξύ της πληγής και της θεραπείας υπάρχει μια απόσταση και μια άγνωστη πορεία. Η πληγή είναι η ουλή. Και ο Ούλιος είναι ο θεραπευτής αλλα και ο καταραμένος, ο εξολοθρευτής.

 Ο Απόλλων είναι ηλιακός θεός. Και ο φωτεινός ήλιος που είναι ο θεραπευτής είναι και ο καυτός ήλιος που φέρνει τις αρρώστιες. Ο Ηράκλειτος από τον Πόντο περιγράφει ακριβώς αυτό το φαινόμενο στα Ομηρικά προβλήματα, αναφερόμενος στην τιμωρία που επιβάλλει ο Απόλλωνας στους Δαναούς.

 «Ο Απόλλων βιάζεται να ρίξει τα βέλη του, - κάθισε μακριά από τα πλοία και τη σαίτα ρίχνει και το αργυρό αντιδόνησε τρομαχτικά δοξάρι - . Αν τόξευε από οργή, έπρεπε να κάθεται και να σημαδεύει από κοντά αυτούς που τραυμάτιζε. Μιλώντας όμως αλληγορικά για τον ήλιο, είναι φυσικό να βάζει τον ήλιο ψηλά και από εκεί να στέλνει τις ακτίνες.

Επίσης πολύ σαφή ένδειξη φέρει όταν λέει: - Στους ημιόνους πρώτα έριξε και τα γοργά σκυλιά -  Ο Απόλλων δεν θα ξόδευε την οργή του στα ζώα, ούτε ο θυμός του θα ξέσπαγε χωρίς λόγο στους ημιόνους και στα σκυλιά, όπως νομίζει ο δούλος από την Θράκη και καταλογίζει στον Όμηρο, εννοώ τον Αμφιπολίτη Ζώιλο, που τέτοιες ανοησίες και μωρολογίες λέει πάνω κάτω.

 Ο Όμηρος πολύ καλός γνώστης της φύσης, περιγράφει αυτό που συμβαίνει κατά κανόνα στις επιδημίες, πραγματικά η πείρα και η ακριβείς παρατηρήσεις της ιατρικής και της φιλοσοφίας έχουν διαγνώσει ότι στις επιδημίες πρώτα προσβάλλονται τα ζώα. Δύο βασικές αιτίες είναι γι αυτό επειδή τα ζώα είναι πιο ευάλωτα στη συμφορά και τρώνε και πίνουν χωρίς κανένα λογικό μέτρο να σταματάει τη λαιμαργία τους.

Πολύ εύστοχα επίσης ο ποιητής αναφέρει ότι η ασθένεια αρχίζει και τελειώνει με περιττό και όχι άρτιο αριθμό. – Εννιά μέρες ριχνόταν πάνω τους το θεικό σιτοβόλι.»

Αυτά γράφει ο Ηράκλειτος για το Ομηρικό επεισόδιο όπου ο Απόλλων τιμωρεί το στρατόπεδο των Ελλήνων, επειδή πήραν τις ιέρειες από το ναό του.

 Ο ίδιος θεός χτύπησε με την παλάμη του τον ώμο του Πάτροκλου κάνοντας τον να χάσει τα όπλα του και να τον σκοτώσει ο Εκτορας. Έτσι ο Απόλλων εκτέλεσε την επιθυμία του Δία να πεθάνει ο Πάτροκλος και να δοξαστεί ο Αχιλλέας σκοτώνοντας τον Έκτορα. Το πεπρωμένο κινείται σαν μια πνευματική δύναμη, σαν μια αντίθετη προς τον χρόνο φορά, όπως λέει ο Ηράκλειτος, κινείται ανάμεσα στις ζωές των ανθρώπων και δημιουργεί τις ζωές των ανθρώπων. Το πεπρωμένο αποτελείται απο αυτές τις φυσικές δυνάμεις των αριθμών και εκφράζεται μέσα απο τις ζωές των ανθρώπων. Για να διαβάσεις μέσα στη ζωή σου τα σημάδια του πεπρωμένου είναι απαραίτητο να κατανοήσεις την φύση αυτών των πνευματικών δυνάμεων, να τις σεβαστείς και να τις αντιμετωπίσεις.

 Η ζέστη, ο πυρετός, είναι σημάδι ασθένειας. Η ίδια η ζέστη όμως, είναι σημάδι ζωής, αντίθετα με το παγωμένο πτώμα. Αυτός είναι ο μυστήριος αριθμός επτά. Αυτό είναι το γράμμα ζ, που στα ελληνικά είναι ο αριθμός εφτά. Ο αριθμός του Ιούλιου, του έβδομου μήνα. Ο μοναδικός αριθμός μέσα στην δεκάδα που δεν παράγεται από άλλους αλλά και δεν χωρίζεται σε άλλους. Αν το έξι είναι ο αριθμός της ψυχής, το εφτά είναι ο αριθμός του πνεύματος. Η ευλογία και η κατάρα είναι τα άκρα αυτού του αριθμού.

Ο εφτά είναι αμήτωρ, γράφει ο Ανατόλιος, επειδή δεν προκύπτει από διπλασιασμό ή πολλαπλασιασμό.

Αν και παράγεται από την μονάδα κάνει τον 28 τέλειον (1+2+3+4+5+6+7=28) Και επειδή 28 είναι οι μέρες της σελήνης φανερώνουν την σχέση που έχει αυτός ο αριθμός με τον κύκλο της σελήνης. Έτσι ο μήνας έχει τέσσερις εβδομάδες, 7+7+7+7=28 Λέγεται ότι ο 7 είναι ο αριθμός που φέρνει σε πέρας την ενσωμάτωση την δημιουργία του υλικού ανθρώπινου σώματος γι αυτό και καλείται τελεσφόρος, ο οδηγών εις το τέλος, την λύσην, ο κρίσιμος, καθότι επιζούν ως γνωστόν τα επτά μηνών ανθρώπινα έμβρυα. Και εις τας ασθενείας η κρίσιμος μέρα είναι η εβδόμη.

 Το τρίγωνο στο οποίο εφαρμόζουμε το Πυθαγόρειο θεώρημα, έχει πλευρές 3, 4, 5, όπου οι δύο κάθετες 3 και 4 μας δίνουν άθροισμα 7. Ακόμα οι πλανήτες είναι εφτά. Ο Πλάτων εξ επτά αριθμών υποστηρίζει ότι είναι η σύνθετος ψυχή. Τα πάντα προτιμούν το 7. Τα φωνήεντα είναι εφτά. Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη εφτά είναι οι περίοδοι της ζωής του ανθρώπου, δηλαδή, νήπιον, παιδίον, έφηβος, νέος, ενήλικος, μεσήλιξ, γέρων, ήτοι νήπιος μέχρι 7  ετών ότε αλλάσσει οδόντας, παιδίον μέχρι σπερματορύσεως ήτοι 14 έτη, έφηβος μέχρι πυκνώσεως του γενείου στα 21 έτη, νέος μέχρι ολοκληρώσεως του όλου σώματος ητοι στα 28 έτη, ανήρ ενήλικος μέχρι των 49 ετών 7Χ7 και μεσήλιξ μέχρι των 56 7Χ8 και πέρα των 56 γέρων. Αυτά γράφει ο Ανατόλιος.

Εφτα είναι τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και το ουράνιο τόξο είναι το σημάδι της ειρήνης του Θεού με τον κόσμο. Δεν θα ξαναφέρω καταστροφή στη γη. Το εφτά δεν έχει φύλο. Δεν είναι άνδρας. Δεν είναι γυναίκα. Συμβολίζει μια πνευματική οντότητα. Είναι η φανέρωση στη γη του πνευματικού αόρατου ανθρώπινου πνεύματος. 

 Ο Νικόμαχος ο Γερασηνός γράφει ότι η επτάδα αποκαλείται αγέλη, επειδή έτσι αποκαλούν τις ομάδες των αστέρων που κατά τέλειον τρόπο περιφέρονται. Και κατά τον ίδιον τρόπο τις ονομάζουν παρεφθαρμένα εις τους μυστηριακούς ιερούς λόγους (τα μυστήρια) κατά παράλειψιν του γράμματος Γ την λέξιν αγγέλους. Δια τούτον και τους αστέρας που κάθε τόσο προηγούνται τούτων των αγελών ονομάζουν και δαίμονας, (υπερανθρώπους οντότητας) καθ όμοιον τρόπον και αγγέλους και αρχαγγέλους οι οποίοι είναι ακριβώς επτά τον αριθμόν, ώστε σύμφωνα προς αυτήν την αιτία αυτήν η αγγελία κατά την ετυμολογίαν και κατά την προέλευσιν της λέξεως, ταυτίζεται προς την επτάδα (την εβδομάδα).

Μήπως όμως και η ίδια η εβδομάς εκ του αυτού λόγου ονομάζεται και φυλακίτις (δεσμωτις, φυλακισμένη, περιωρισμένη) διότι όχι μόνον επτά είναι οι αρχηγοί κατ’ αριθμόν φυλάκων, αλλά και ότι εκείνοι που φυλάσσουν το παν (το Σύμπαν) και συγκρατούν αυτό εις αιωνίαν συνοχήν και διαμονήν, επτά κατ’αριθμόν είναι.

Οι Πυθαγόριοι εδίδασκον ότι η επτάς δεν είναι ομοία προς τους άλλους αριθμούς αλλ΄ ότι είναι αξία ιδιαιτέρου σεβασμού καθώς υπεστήριζον εκ του λόγου τούτου σεπτάδα (σεβαστήν, σεβασμίαν) την ωνόμαζον.

Κατά την εξάδα η εκδήλωσις της ψυχής (ψύχωσις) και η ζωηγόνος έξις (η εκδήλωσις του σώματος). Εκ του «έξις» (συνήθεια εξ επαναλήψεως) και η εξάς ωνομάσθη ούτω, η δε τελείωσις (η προσπάθεια και επιθυμία επιδιώξεως του τελείου) και η διανόησις κατά την εβδομάδα (επτάδα), γράφει μεταξύ των άλλων ο Νικόμαχος. Το επτά ονόμαζαν και Αθηνά, Καιρό και Τύχη.

Το εφτά λοιπόν συμβολίζει τον πνευματικό άνθρωπο που υπάρχει πάνω από την σωματική ύπαρξη και γιαυτό δεν έχει μητέρα αλλά γεννιέται εξ ουρανού άνωθεν, είναι πνευματικό ον και δεν έχει φύλο, δεν είναι αρσενικό ή θυληκό. Στην Ινδική αριθμολογία το εφτά συμβολίζει το Θεού Κετού που είναι ένας ακέφαλος δράκος και αυτό συμβολίζει την πνευματικότητα του όντος, μια και δεν εμφανίζεται στην μορφή αλλά στο πνεύμα. Αυτή την αορατότητα του εφτά εξηγεί η σχέση που έχει ο αριθμός αυτός με την σελήνη, μέσω της οποίας φανερώνει τον εσωτερισμό του.

 Στο βιβλίο των αλλαγών όταν όλες οι γραμμές είναι εννιά, δηλαδή ολόκληρες έχουμε το εννιά στην κορυφή του δημιουργικού όπου το σχόλιο αναφέρει μια πτήση ακέφαλων δράκων και εξηγεί ότι η φύση του ουρανού είναι να εμφανίζεται χωρίς κεφάλι. Αυτό δηλώνει την κρυφή δράση του ουρανού, που επεμβαίνει όπως η ανώτατη μοίρα και καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων και τα γεγονότα χωρίς να φαίνεται.

 Η τελείωση στην οποία οδηγεί ο εφτά είναι η πνευματική εξέλιξη και στην πορεία του δεν θεωρεί την ύλη ως φράγμα αλλά την ξεπερνάει με κάθε τρόπο, πράγμα το οποίο εκφράζει την σκληρότητα του και την δημιουργία φαινομενικά αρνητικού πεπρωμένου. Λέω φαινομενικά γιατί για ένα πνευματικό ον η σαρκική ύπαρξη δεν μπορεί να θεωρηθεί εμπόδιο προς την πνευματική τελείωση αλλά την χρησιμοποιεί αδιαφορώντας για τις κακουχίες και τις ασθένειες που μπορεί να επιβάλλει.

Οι ασθένειες όταν ειδωθούν από αυτή την εξέταση του αριθμού εφτά είναι εύκολο να κατανοηθούν ως θεραπείες πνευματικές, οι οποίες γίνονται κατανοητές μόνο σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Ακόμα και η καταστροφή του πλανήτη από τον Θεό θα θεωρηθεί ως θεραπεία εφόσον η ανθρωπότητα, που είναι υπεύθυνη για την ζωή πάνω στη γη, έχει χάσει την δυνατότητα να εξουσιάζει δίκαια πάνω στα πλάσματα της θείας δημιουργίας.

Ο Ούλιος θεραπευτής εφαρμόζει την τέχνη του, ακόμα και σήμερα, με την μορφή των φαρμάκων αλλά και με την έσχατη ποινή που είναι ο θάνατος. Το δηλητήριο μπορεί να είναι θανατηφόρο αλλά σε μικρή ποσότητα μπορεί να είναι θεραπευτικό. Ο δηλητηριασμένος έχει ύφος σκυθρωπό, ψακωμένος, γεμάτος χολή, και συναισθήματα άσχημα, θεραπεύει την καρδιά του με την τιμωρία. Φυσικά δεν είναι τυχαίο που το κέντρο δηλητηριάσεων έχει ένα τηλεφωνικό αριθμό που τελειώνει σε 777. Δεν θα αναφερθώ με περισσότερες λεπτομέρειες πάνω σε αυτό αλλά θα πω για τον Φαρμακό, τον αποπομπαίο τράγο, που τον ταίζουν δηλητήρια και πάνω του αφήνουν όλη την περιφρόνηση τους, θεωρώντας  ότι εκείνος θα σηκώσει τις αμαρτίες της πόλης.

Αυτός ο Φαρμακός, ο Καταραμένος, δεν είναι παρά ένας σταυρωμένος άνθρωπος, που βαστάζει τις αμαρτίες των άλλων. Πάνω του ως σημάδι έχει τον αριθμό του Σταυρού. Όταν το στ, πάρει την θέση του 6, όπως γράφουμε το έξι στα ελληνικά, τότε έχουμε  ΣΤ = 6 +  Α = 1 +  Υ = 400 + Ρ = 100 + Ο = 70 +  Σ = 200 = 777 
 Ο αριθμός του Σταυρού, ο επικατάρατος, ο κρεμάμενος επί ξύλου.

 Ας δούμε όμως και την σχέση του επτά με τον φόνο. Ο Απόλλωνας σκότωσε την δράκαινα και έπρεπε να εξαγνιστεί γι αυτό πήγε στα Τέμπη. Ο Πλούταρχος (Αίτια Ελληνικά, 12.393 C) εξηγώντας μια γιορτή των Δελφών, τα Σεπτήρια, μας λέει ότι πήγε στα Τέμπη "Τὸ μὲν οὖν Σεπτήριον ἔοικε μίμημα τῆς πρὸς τὸν Πύθωνα τοῦ θεοῦ μάχης εἶναι καὶ τῆς μετὰ τὴν μάχην ἐπὶ τὰ Τέμπη φυγῆς καὶ ἐκδιώξεως." Στα Τέμπη ο Απόλλωνας δούλεψε ως σκλάβος του βασιλιά των Φερρών Άδμητου για επτά χρόνια· γυρνώντας στους Δελφούς έφερε μαζί του και κλαδιά δάφνης με τα οποία έκτισε τον πρώτο ναό.

 Το ίδιο έγινε και με τον Ηρακλή, ο οποίος μετά τους άθλους του έπρεπε να εξαγνιστεί για να λάβει μέρος στα μυστήρια. Ο εξαγνισμός είναι μέρος της μύησης και θα μπορούσε κανείς να πει ότι ακόμα και ο φόνος εδώ στη γη είναι μέρος μια μύησης εφόσον εκείνος που διαπράξει τον φόνο αποδεχτεί την αμαρτία του.

 Μια τέτοια περίπτωση είναι και η σφραγίδα που λαμβάνει ο αδερφοκτόνος Κάιν από τον Θεό. Όπως ο Απόλλωνας μετά τον φόνο της δράκαινα ταξιδεύει και μετά πολλές περιπέτειες φτάνει στα Τέμπη όπου εξαγνίζεται, έτσι και ο Κάιν διώκεται από τον Θεό «και θέλω είσθαι πλανήτης και φυγάς επί της γης και πας όστις με εύρει θέλει με φονεύσει» λέει ο Κάιν στον Θεό. Είπε δε προς αυτόν ο Κύριος, δια τούτο όστις φονεύσει τον Κάιν επταπλασίως θέλει τιμωρηθεί. Και έβαλε ο Κύριος σημείον εις τον Κάιν. Ο απόγονος του Κάιν, ο Λάμεχ, εφόνευσε παρομοίως άνδρα, και λέει στις γυναίκες του καθώς ετοιμάζεται προφανώς προς εξαγνισμό, εξομολογείται «επειδή άνδρα εφόνευσα εις πληγήν μου. Και νέον εις μάστιγα μου. Διότι ο μεν Κάιν επταπλασίως θέλει εκδικηθεί, ο δε Λάμεχ εβδομηκοντάκις επτά.»

 Ο Λάμεχ έζησε 777 χρόνια και ήταν ο πατέρας του Νώε. Ο Νώε θα ήταν αυτός που μετά την καταστροφή όλου του ανθρώπινου γένους θα γινόταν ο πάτερας μια νέας γεννιάς ανθρώπων, ελεύθερης από την κατάρα του θεού. 

ΓΕΝΕΣΙΣ 5 . 29  "ΚΑΙ ΕΚΑΛΕΣΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ ΝΩΕ ΛΕΓΩΝ ΟΥΤΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΕΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ ΗΜΩΝ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΑΤΗΡΑΣΘΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ 

30  ΕΖΗΣΕ ΔΕ Ο ΛΑΜΕΧ ΑΦΟΥ ΕΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΝΩΕ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΕΝΕΝΗΚΟΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΚΑΙ ΕΓΕΝΝΗΣΕΝ ΥΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΥΓΑΤΕΡΑΣ

31  ΚΑΙ ΕΓΕΙΝΑΝ ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΤΟΥ ΛΑΜΕΧ ΕΠΤΑΚΟΣΙΑ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΕΠΤΑ ΕΤΗ ΚΑΙ ΑΠΕΘΑΝΕ"

 Ο αριθμός της σφραγίδας του προς εξαγνισμό φονιά, είναι ο 7 και ο 77. Ο δολοφόνος είναι υπό την προστασία του Θεού, εφόσον ταξιδεύει σε αυτή την ζωή μέχρι να κατανοήσει ότι έχει πληγώσει την ψυχή του και να εξαγνιστεί.

Το πεντάκτινο αστέρι έχει μεγάλη σχέση με τον αριθμό εφτά. Είναι η σχέση του εβδομήντα με τον κύκλο, εφόσον 5Χ70=350 Η Ελληνική βίβλος μεταφράστηκε στην Αλεξάνδρεια από 72 σοφούς και γι αυτό ονομάζεται η Βίβλος των Ο' . Ο = 70.  72Χ5=360 Εβδομήντα δύο επί πέντε μας δίνει τις τριακόσιες εξήντα μοίρες του κύκλου ή τις τριακόσιες εξήντα μέρες του χρόνου. Έτσι το πεντάκτινο συμβολίζει το πνεύμα του ηλιακού έτους.

 Αυτός που θεραπεύει, είναι αυτός που στέλνει τις αρρώστιες, αυτός που δηλητηριάζει είναι αυτός που χορηγεί ιαματικά φάρμακα, αυτός που προσφέρει τον εξαγνισμό από τον φόνο, είναι αυτό που χαρίζει και τον θάνατο, αυτός που είναι ευλογημένος, είναι και ο καταραμένος. Αυτό είναι το μυστικό του αριθμού 777 και μπορούμε να το δούμε στο όνομα που αναφέρεται για το θηρίο στην Αποκάλυψη, όπου ονομάζεται Απολλύων. Είναι προφανής η προσπάθεια του χριστιανικού κειμένου να αποδώσει αρνητικό νόημα σε ένα Έλληνα θεό, όπως είναι ο Απόλλων.

«Αποκάλυψη 9.11 εχουσιν επ' αυτων βασιλέα τον αγγελον της αβύσσου. ονομα αυτω Εβραϊστι Αβαδδων και εν τη Ελληνικη ονομα εχει Απολλύων.»

 Μου κάνει εντύπωση που στα Εβραική το όνομα Αμπαντόν, μπορεί να αποδώσει το αγγλικό αυτός που εγκαταλείπει, ο εγκαταλείπων. Αυτός που απολλύει, αυτός που εγκαταλείπει το ανθρώπινο σώμα και αναχωρεί.

Αν διαβάσουμε τις τελευταίες γραμμές από το βιβλίο του Μάρκου Αυρήλιου «τα εις εαυτόν» θα δούμε οτι ο Στωικός Ρωμαίος αυτοκράτορας έχει μια πιο ολοκληρωμένη άποψη.

«Γιατί το τέλειο το ορίζει εκείνος που είναι αιτία της συνοχής, τώρα είναι αιτία της διαλύσεως, κι εσύ είσαι αναίτιος και των δύο. Αποχώρησε λοιπόν με ευλογίες γιατί κι εκείνος που σε απολύει είναι ευλογημένος.»

Ο Στωικισμός του Αυρηλίου τον κάνει να αποδεχτεί την κυριαρχία της φύσεως πάνω στον άνθρωπο, να αποδεχθεί ότι η Θεότητα είναι εκείνη που φροντίζει, εκείνη που προνοεί, η Θεία Πρόνεια και σε αυτήν υπακούει με στωικότητα, κατανοώντας ότι εκείνος ο ευλογημένος που δίνει την ζωή, είναι κι εκείνος που την παίρνει πίσω. Ο Απολλύων.

777

Τρεις φορές το εφτά μας δίνει 21, και στο ταρώ είναι η κάρτα του κόσμου. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτός είναι ο αριθμός του βασιλιά του κόσμου. Όπως ακριβώς το λέει η αποκάλυψη, έχουσιν επ’ αυτων βασιλέα τον Απολλύων. Τώρα αν αυτός είναι άγγελος της αβύσσου, δηλαδή ο Ποσειδώνας, ή άγγελος του ουρανού, δηλαδή ο Απόλλωνας, δεν είναι απαραίτητο να το ανιχνεύσουμε. 

Τα εις εαυτον Μαρκος Αυρήλιος.

«12, 36 το γαρ τέλειον εκείνος ορίζει ο τότε μεν της συγκρίσεως, νυν δε της διαλύσεως αίτιος, συ δε αναίτιος αμφοτέρων. Άπιθι ουν ίλεως και γαρ ο απολύων ίλεως.»

 Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος 30 - 7 - 2011

Υ.Γ. Ο Ιούλιος μήνας ήταν πολύ αιμοβόρος, ας ελπίσουμε ότι ο Αύγουστος θα είναι καλύτερος και ειρηνικός.

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΔΑ

EMILE DURKHEIM

SUICIDE

A study in Sociology

CHAPTER 2

EGOISTIC SUICIDE

First let us see a glance at the map of European suicide, it is at once clear that in purely Catholic countries like Spain, Portugal, Italy, suicide is very litlle developed, while it is at its maximum in Protestant countries, in Prussia, Saxony, Denmark. The following averages compiled by Morselli confirm this first conclusion:

Average of suicides per Million Inhabitants

Protestant states 190

Mixed states (Protestant and Catholic) 96

Catholic states 58

Greek Catholic states 40

The low proportion of the Greek Catholics cannot be surely attributed to religion; for as their civilisation is very different from that of the European nations, this difference of culture may be the cause of their lesser aptitude.

Η έρευνα του Ντυρκάιμ για την αυτοκτονία δεν είναι πρόσφατη αλλά ωστόσο φανερώνει την μεγάλη διαφορά που υπάρχει στους λαούς της Ευρώπης. Ο Ντυρκάιμ αποδίδει την αυξημένη τάση αυτοκτονίας των βόρειων Ευρωπαίων στην θρησκεία και όχι στην ιδιοσυγκρασία του λαού. Είναι φανερό ότι οι προτεστάντες έχουν περισσότερες αυτοκτονίες αλλά όμως όλοι γνωρίζουν ότι είναι και λαοί περισσότερο εσωστρεφείς. Προσωπικά έχω την άποψη ότι οι βόρειοι ακολούθησαν τον προτεσταντισμό επειδή είναι τέτοιοι χαρακτήρες και δεν έγιναν ξαφνικά ενοχικοί επειδή το έμαθαν από την προτεσταντική ηθική. Ο Μαξ Βέμπερ επίσης αποδίδει στην προτεσταντική ηθική την συγκέντρωση κεφαλαίου και την άνοδο του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Και τα δύο φαινόμενα όμως αυτά ακολουθούν την ιδιοσυγκρασία των βόρειων λαών παρά που είναι συνέπειες μια ηθικής που επιβλήθηκε σε αυτούς. Γιατί άλλωστε ο προτεσταντισμός δεν βρήκε απήχηση στη Βαυαρία, όπου έχουμε τα μικρότερα ποσοστά αυτοκτονιών ή στην Πολωνία όπου ο καθολικισμός επικράτησε. Είναι λοιπόν χαρακτηριστικό εθνικό και όχι της θρησκείας. Όπου έχουμε μικτούς πληθυσμούς, εκεί έχουμε μικτά έθνη στην πραγματικότητα, όπως συμβαίνει στην Ελβετία, την Αυστρία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Υποθέτω ότι ο Morselli έχει πάρει στοιχεία για τις χώρες γενικά και όχι μόνο για τους Καθολικούς και αναφέρει ως Ελληνες Καθολικους, εκείνους που ανήκουν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Γιατί σε όλες τις χώρες ονομάζονται Greek Orthodox σε αντίθεση με τους Roman Catholics. Είναι σίγουρο ότι οι Έλληνες είναι αισιόδοξοι από την φύση τους και δεν παραδίδουν τα όπλα στην πρώτη δυσκολία. Όπως είναι κατανοητό ότι μια θρησκεία που έχει κάνει την ενοχή δόγμα όπως εκείνη των προτεσταντών θα προκαλέσει απαισιοδοξία και θλίψη. Για τους προτεστάντες ο άνθρωπος είναι ένοχος απέναντι στον Θεό ότι και να κάνει όσο καλός και να είναι. Έτσι μεταφράζουν το ουδείς αναμάρτητος. Η σωτηρία έρχεται μονάχα με την πίστη και την Θεία Χάρη και όχι επειδή ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι πρακτικό ώστε να την αξίζει. Μου κάνει όμως εντύπωση η μεγάλη διαφορά που υπάρχει και μεταξύ των Καθολικών και των Ελλήνων 58 στους 1000 με 40 στους 1000 δεν είναι μικρή διαφορά.

Αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση οι πληθυσμοί της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι την εποχή εκείνη ήταν μάλιστα κάτω από Οθωμανική κατοχή. Την πρώτη φορά που διάβασα το βιβλίο του Ντυρκάιμ υπέθεσα αμέσως ότι τα χαμηλά ποσοστά αυτοκτονιών στα Βαλκάνια οφείλονται ακριβώς στην Οθωμανική κατοχή και στο ισχυρό ένστικτο της αυτοσυντήρησης που αναπτύσσεται σε ένα σκλαβωμένο ή καταδιωκόμενο πληθυσμό. Όταν κάθε μέρα εργάζεσαι για να επιβιώσεις, επί τετρακόσια ή και δυό χιλιάδες χρόνια κάτω από την σκλαβιά των αυτοκρατόρων ή των πασάδων, ενώ σαν λαός έχεις γεννηθεί μέσα στην δημοκρατική πολιτεία, το τελευταίο που θα σου περάσει από το νου, είναι να σκεφτείς πως θα αυτοκτονήσεις. Πραγματικά δεν έχεις χρόνο για τέτοιες σκέψεις. Δεν έχεις την πολυτέλεια. Χρειάζεται μια άνεση, μια πολυτέλεια, μια ας το πούμε ελαφρότητα για να σκεφτείς την αυτοκτονία. Εκτός από την αυτοκτονία των στωικών, που αν υποφέρεις τόσο που δεν αντέχεις προτείνεται σαν η καλύτερη λύση, στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ κρούσματα αυτοκτονίας σε τέτοιο μεγάλο βαθμό όπως σήμερα.

Θα πρόσθετα βέβαια ότι η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία μεταφέροντας την δημοκρατική παράδοση των Ελλήνων έκτισε παντού κοινότητες με τον Πρόεδρο και τον ιερέα να διευθύνουν τους πληθυσμούς. Αυτή η ελαστικότητα των Ελληνικών πληθυσμών φανερώθηκε στην μικρασιατική καταστροφή όταν εκατομμύρια Έλληνες ήρθαν στην κυρίως Ελλάδα και έχτισαν κοινότητες πρότυπα χωρίς την βοήθεια κανενός οργανισμού αλλά μόνο με το ένστικτο της φυλής. Όλοι αυτοί οι βασανισμένοι άνθρωποι δεν είχαν χρόνο και διάθεση να αυτοκτονήσουν αλλά μονάχα να ξαναχτίσουν τον γήινο τους παράδεισο.

Κι όμως, τώρα που ζούμε τις μέρες της κρίσης, την οποία ονομάζουμε οικονομική, ώστε να μην δούμε τα πραγματικά προβλήματα, οι αυτοκτονίες έχουν μιά αύξηση 40 τοις 100. Όλοι θα αποδώσουν την αύξηση πολύ εύκολα στην οικονομική δυσκολία που αντιμετωπίζουμε. Όμως δεν είναι ο μοναδικός λόγος η ανεργία και η φτώχεια. Όπως δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα στην Ελλάδα η οικονομία. Όποιος έχει ανοιχτά τα μάτια του θα δεί ότι το πρόβλημα είναι κυρίως κοινωνικό, υπάρχει εδώ και δεκαετίες και έφτασε η ώρα που η πληγή σαπίζει και η μόλυνση απλώνεται παντού.

Αρχικά πρέπει να δει κανείς την αύξηση των διαζυγίων. Έπειτα να δει το κλείσιμο των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων καθώς στην θέση τους ήρθαν τα θηρία και οι Έλληνες έγιναν υπάλληλοι. Και τέλος τα αποτελέσματα από νέα γενιά χωρίς κανένα ιδεολογικό στήριγμα, χωρίς κανένα σεβασμό σε μια εκκλησία που έχει χάσει πλέον την αίγλη της δια της βίας επιβολής στους ελληνικούς πληθυσμούς. Αυτό που μένει είναι εφτακόσια ευρώ το μήνα για τους περισσότερους Έλληνες και μια καταπιεστική εξουσία η οποία ενδιαφέρεται πως θα ληστέψει τον φτωχό και πως θα καταστήσει δούλο τον ελεύθερο. Λες και δεν είναι ο βοσκός μας ο νόμιμος ιδιοκτήτης της στάνης αλλά κάποιος κλέφτης και δεν μας γνωρίζει ως καλά και αγαθά πρόβατα αλλά συμπεριφέρεται ως χασάπης που λαμβάνει και σφάζει και τρώει και ταίζει και τα τεκνά του.

Η αγανάκτηση της πλατείας είναι άσκοπη αν δεν υπάρξει γνώση ξεκάθαρη του προβλήματος. Αν δεν συνειδητοποίησουμε ποιός είναι αυτός που μας σκλαβώνει και που απαιτεί από εμάς να αυτοθυσιαζόμαστε για να παραμένει στην εξουσία. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Λεφτά υπάρχουν. 

Ο ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

Ο ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

 Ο τσαλαπετεινός είναι ένα πολύ όμορφο πουλί. Στην επαρχία το ονομάζουν και αγριοκόκορα. Μοιάζει με πετεινό κι έχει ψηλό λοφίο είναι πολύχρωμο αλλα μικρότερο σε μέγεθος και φυσικά πετάει. Συχνά θα το δούμε να μεταφέρει μυνηματα σε μάγους, γιατί συμβολίζει το πτηνό της εσωτερικής γνώσεως και είναι πολύ γνωστό από την ιστορία με τον Σολομώντα.

Στα αρχαία ελληνικά ο τσαλαπετεινός ονομάζεται έποψ, επόπτης δηλαδή, αλλά και τηρεύς, αυτός που επιτηρεί, αυτός που τα βλέπει όλα. Ο Ηλιος στην ελληνική μυθολογία ονομάζεται παντεπόπτης γιατί βλέπει τα πάντα, και είναι ο οφθαλμός που όλα τα παρακολουθεί απο ψηλά. Ηλιακό πτηνό είναι και ο πετεινός, όπως και το κοράκι, αλλά ο τσαλαπετεινός έχει ένα μυστηριακό συμβολισμό γιατί θεωρείται το εσωτερικό μεταφυσικό μάτι.

Ο βασιλιάς Σολομώντας, ήταν ως γνωστό μάγος και επικοινωνούσε με τα ζώα, γνώριζε την γλώσσα τους κι εκείνα την δική του. Καλούσε συχνά τα ζώα και μιλούσε μαζί τους. Κάποτε κάλεσε τα ζώα και ήρθαν όλα, αλλά ο έποψ δεν εμφανίσθηκε. Αναρωτήθηκε τι έγινε και μετά από μερικές μέρες που επέστρεψε τον ρώτησε που χάθηκε. Για τρεις μήνες είπε, βασιλιά μου, δεν εχω φάει τίποτα και δεν εχω πιει νερό γιατί τριγύριζα όλο τον κόσμο, για να βρώ μιά χώρα που δεν ανήκει σε σένα. Είδα τα πάντα στην γη. Και τελικά υπάρχει μόνο ένα πλούσιο βασίλειο που το χρυσάφι είναι πιο φτηνό από την σκόνη, είναι η χώρα της βασίλισσας του Σαβά.

Ο έποψ δηλώνει εδώ ότι είδε τα πάντα σε όλη την γη και αυτό φανερώνει την ιδιότητα του ως παντεπόπτη. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι είδε και το μυστικό βασίλειο της βασίλισσας του Σαβά, το μοναδικό που δεν είχε υποταχθεί στον Σολομώντα.

 Υπάρχει ένα κείμενο αρχαίο των Σούφι, που λέγεται το συνέδριο των πουλιών. Το έχει γράψει ο Αττάρ από το τάγμα του Κιντρ, του Αγίου Γεωργίου δηλαδή. Σε αυτό το κείμενο, ο τσαλαπετεινός καλεί τα άλλα πουλιά να ψάξουν για να βρουν τον μυστηριώδη βασιλιά τους. Όλα όμως δικαιολογούνται και δεν θέλουν να συμμετέχουν. Ο τσαλαπετεινός ακούγοντας τις δικαιολογίες του καθενός, αποκρίνεται με μια ιστορία που δείχνει την ματαιότητα του να προτιμάει κανείς ότι έχει ή ότι μπορεί να έχει, από εκείνο που θα έπρεπε να έχει. Το δαχτυλίδι του Σολομώντα, η φύση του Κιντρ, του κρυμένου οδηγού, και ανέκδοτα των αρχαίων σοφών γεμίζουν τις σελίδες του.

Ο τσαλαπετεινός λέει στα πουλιά πως στην αναζήτηση τους πρέπει να διασχίσουν εφτά κοιλάδες. Πρώτη είναι η κοιλάδα της αναζήτησης, όπου προβάλει κάθε είδους κίνδυνος και όπου ο προσκυνητής απαρνείται τις επιθυμίες. Έπειτα έρχεται η κοιλάδα της Αγάπης, η απεριόριστη έκταση όπου ο Αναζητητής κατακαίεται από τη δίψα για τον Αγαπημένο. Η Αγάπη ακολουθείται από την κοιλάδα της ενορατικής γνώσης, όπου η καρδιά δέχεται άμεσα τη φώτιση του Θεού. Στην κοιλάδα της απόσπασης ο ταξιδιώτης αποδεσμεύεται απο τις επιθυμίες και την εξάρτηση.

Στην ανταλλαγή γνωμών που ακολουθεί ο τσαλαπετεινός ασχολείται με το αηδόνι. Ο Αττάρ εξηγεί την ματαιότητα των εκστατικών και το ρομαντισμό σαν αυτοσκοπό, που μεθούν με λαχτάρα, που παρασύρονται σε εκστατικές εμπειρίες και χάνουν κάθε επαφή με την ανθρώπινη ζωή.

Το παράφορο αηδόνι προβάλει έξαλλο από πάθος. Σε καθένα απο τα χιλιάδες διαφορετικά τερετίσματα του εκφράζει και ένα διαφορετικό μυστηριώδες νόημα. Μιλάει τόσο εύγλωττα για τα μυστήρια που τα πουλιά πέφτουν σε σιωπή.

“Ξέρω τα μυστικά της αγάπης,” λέει. “Όλη νύχτα καλώ την αγάπη μου. Εγώ ο ίδιος διδάσκω τα μυστικά. Όποιος μ ακούει χάνει το μυαλό του μέσα στην έκσταση εγκαταλείποντας την συνηθισμένη του συμπεριφορά. Όταν χάνω για μεγάλο διάστημα την αγάπη του Ρόδου, θρηνώ ακατάπαυστα... και όταν το Ρόδο επιστρέφει στον κόσμο το καλοκαίρι, ανοίγει η καρδιά μου από αγαλλίαση. Τα μυστικά μου δεν είναι γνωστά σε όλους, αλλά το Ρόδο τα γνωρίζει. Δε σκέφτομαι τίποτα άλλο από το Ρόδο, δεν επιθυμώ τίποτα άλλο απο το ρουμπινένιο Ρόδο.”

 Ο τσαλαπετεινός κραυγάζει, “Ω τεμπέλη, που ασχολείσαι με το απλό σχήμα των πραγμάτων! Άφησε τις ικανοποιήσεις που η μορφή τους είναι τόσο απατηλή! Η αγάπη της μορφής του Ρόδου απλώς έχει εισάγει αγκάθια στην καρδιά σου. Έχει γίνει κύριος σου. Όσο όμορφο και να είναι το Ρόδο, η ομορφιά του χάνεται σε λίγες μέρες. Η αγάπη για κάτι τόσο φθαρτό προκαλεί μόνο την αποστροφή του Τέλειου Ανθρώπου. Αν το χαμόγελο του Ρόδου αφυπνίζει την επιθυμία σου, αυτό γίνεται μόνο για να σε κρατάει ακατάπαυστα σε θλίψη. Αυτή είναι η αγαπημένη σου που σου γελάει κάθε Άνοιξη, αλλά αυτή δεν κλαίει – άφησε το Ρόδο και την κοκκινάδα του.”

Σχολιάζοντας αυτό το απόσπασμα ένας δάσκαλος παρατηρεί πως ο Αττάρ δεν αναφέρεται μόνο στον εκστατικό που δεν αντιλαμβάνεται το μυστικισμό πέρα από την έκσταση. Αναφέρεται και στον αντίστοιχο του εκστατικού, δηλαδή στο άτομο που νοιώθει συχνά αγάπη, αλλά αγάπη ατελή και που, αν και επηρεάζεται βαθιά απο αυτή, δεν αναγεννιέται ούτε διαφοροποιείται απ' αυτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε η ίδια του η ύπαρξη να υποστεί μια αλλαγή: Είναι το πυρ της αγάπης που εξαγνίζει, που είναι διαφορετικό όποτε εμφανίζεται, που φλογίζει το μυαλό και πυρακτώνει τον εσωτερικό πυρήνα. Το μετάλλευμα αποσπάται από το καλούπι και προβάλλει ο Τέλειος Άνθρωπος, έτσι αλλαγμένος που κάθε όψη της ζωής έχει του έχει εξευγενιστεί. Κάθε ίνα του έχει εξαγνιστεί, έχει ανυψωθεί σε μια ανώτερη κατάσταση, κραδαίνεται σε ένα ανώτερο τόνο, τη συμπάθεια ανδρών και γυναικών, αγαπιέται περισσότερο και μισείται περισσότερο. Μετέχει ενός πεπρωμένου, ενός κλήρου, σε ύψιστο βαθμό κατωχυρωμένου και αναγνωρισμένου, είναι αδιάφορος για τα πράγματα που τον επηρεάζουν, ενώ αυτός προτιμάει να είναι στη σκιά της οποίας είναι η ουσία, όσο έξοχη κι αν ήταν η προηγούμενη εμπειρία του.”

Αυτός είναι ο δρόμος για το πέμπτο κύπελο όπως λέει αυτός ο σχολιαστής, (Αλντίμ Αλίμι) που προειδοποιεί ότι αυτά τα αισθήματα δεν θα ελκύσουν όλους: Ο υλιστής θα τα αμφισβητήσει, ο θεολόγος θα αντιστρατευτεί, ο ρομαντικός θα τα αγνοήσει, ο επιπόλαιος θα τα αποφύγει, ο εκστατικός θα τα απορρίψει, ο θεωρητικός και ο δήθεν Σούφι θα τα καλωσορίσουν αλλά θα τα παρανοήσουν.”

 Η πέμπτη κοιλάδα είναι η κοιλάδα της ενοποίησης, όπου ο αναζητητής καταλαβαίνει πως εκείνα που του φαινόταν διαφορετικά είναι στην πραγματικότητα ένα.

Στην κοιλάδα της Έκπληξης, ο ταξιδιώτης αντικαθιστά την γνώση με κάτι που αποκαλείται αγάπη.

 Η έβδομη κοιλάδα είναι η κοιλάδα του θανάτου. Εδώ ο αναζητητής καταλαβαίνει το μυστήριο και το παράδοξο του πως κάθε ξεχωριστή σταγόνα μπορει να συγχωνευτεί στον ωκεανό κι όμως να παραμένει μεστή νοήματος. Εκεί βρίσκει τη θέση του.

Το ψευδώνυμο του Φαριντουνίν Αττάρ από το τάγμα του Αγίου Γεωργίου, που έγραψε το συνέδριο των πουλιών, είναι Αττάρ ο Χημικός ή ο Αρωματοποιός.

Φυσικά οι εφτά κοιλάδες αντιστοιχούν στα εφτά σώματα και τα εφτά τσακρας.

Θέλω να καταλήξω ότι ο Έποψ, ως συμβολισμός του τρίτου σώματος, κατοικεί στο ηλιακό πλέγμα και θεωρεί, βλέπει , παρακολουθεί την δραστηριότητα των άλλων δύο σωμάτων. Δηλαδή βλέπει τα πάντα όλα, σε όσα το δεύτερο σώμα ταξιδεύει με την μορφή ενός αέρινου ψαριού αλλά και το μυστικό βασίλειο της περίεργης βασίλισσας του Σαβά, που τον επισκέφθηκε. 

Μάλιστα στην ιστορία φαίνεται ότι εκείνη η βασίλισσα είναι ισχυρότερη από τον Σολομώντα και του κάνει ερωτήσεις για να διαπιστώσει την σοφία του. Βέβαια φεύγοντας ο Σολομώντας της δίνει περισσότερα δώρα από όσα εκείνη του είχε χαρίσει. Μόλις έχει αποχωρήσει η βασίλισσα του Σαβλα κι έχουν αναφερθεί τα δώρα, η βίβλος αναφέρει.

Χρονικων Β' θ 12 Και έδωσεν ο βασιλεύς Σολομών εις την βασίλισσαν του Σαβά πάντα όσα ηθέλησεν, όσα εζήτησε, πλειότερα των όσα έφερε προς τον βασιλέα. Και επέστρεψε, και ανεχώρησεν εις την γην αυτής, αυτή και οι δούλοι αυτής. 13. Το βάρος του χρυσίου, το οποίον ήρχετο εις τον Σολομώντα κατ' ετος, ήτο εξακόσια εξήκοντα εξ τάλαντα χρυσίου 14 εκτός του συναγόμενου εκ των τελωνών και των εμπόρων.

30 Εβασίλευσεν δε ο Σολομών εν Ιερουσαλήμ, επί πάντα τον Ισραήλ τεσσαράκοντα έτη.

 Το σαράντα είναι αριθμός πειρασμού, σαράντα μέρες πειρασμού του Χριστού στην έρημο, σαράντα χρόνια οι Ιουδαίοι του Μωυση στην έρημο. Γι αυτο και η βασίλισσα του Σαβά κάνει ερωτήσεις για να περάσει τις δοκιμασίες ο Σολομώντας.

 Ο τσαλαπετεινός είδε λοιπόν τα πάντα, όσα ήταν κάτω από την εξουσία του Σολομώντα, αλλά είδε και αυτά που δεν ήταν κάτω από την εξουσία του Σολομώντα. Είδε το βασίλειο της Σαβά. Το βασίλειο της κρυμμένης γης. Και από την ιστορία αυτή γίνεται φανερό ότι τα σαράντα χρόνια της βασιλείας του Σολομώντα συμβολίζουν την επι της Γης βασιλεία του. Ο αριθμός σαράντα συμβολίζει την Γη και συγκεκριμένα τη θάλασσα. Και ο αριθμός 666 συμβολίζει την μύηση που πέρασε ο Σολομώντας και την οποία του πρόσφερε η βασίλισσα του Σαβά, ως μια Ηλιάδα κόρη, που τον επισκέφθηκε, όχι για να κάνουν έρωτα και να απολαύσουν τα γήινα αγαθά αλλά για να αποκτήσουν την γνώση την εσωτερική εκείνη που θα τους επιτρέψει να είναι άρχοντες στην μοίρα τους και βασιλιάδες του εαυτού τους.

 Υπάρχει ο μύθος πως η Βασίλισσα του Σαβά ζήτησε από τον Σολομώντα να μην εκβιάσει τον έρωτα της. Ο Σολομώντας της είπε ότι δεν θα της έκανε έρωτα αν δεν έπαιρνε κάτι από αυτόν χωρίς να το ζητήσει. Της προσφέρθηκε όμως πολύ αλμυρό φαγητό και η βασίλισσα ήπιε νερό την νύχτα χωρίς να το ζητήσει. Έτσι γεννήθηκε ο ο γιός τους Μενελήκ, ο οποίος όμως δεν βασίλευσε στην Ιερουσαλήμ. 

 Ο τσαλαπετεινός συμβολίζει μια οντότητα που υπάρχει στον κάθε άνθρωπο και εφόσον έρθει σε επαφή μαζί της γίνεται ο δάσκαλος του και μόλις ετοιμασθεί του φέρνει την βασίλισσα του για μια δοκιμασία που πρέπει να την περάσει και να εισέλθει στην καρδιά, στην τέταρτη κοιλάδα. Όπως στο ποίημα του Παρμενίδη οι Ηλιάδες κόρες, οι χρυσές κόρες του Ήλιου, τον οδηγούν κατά περίεργο τρόπο όχι ψηλά στον ουρανό αλλά κάτω στις υπόγειες κατοικίες των θεών και μάλιστα τον πηγαίνουν μπροστά στο σκαλοπάτι του Αδη. Εκεί θα συναντήσει την Μεγάλη Βασίλισσα, την Περσεφόνη την κόρη της Δήμητρας.

Το πρώτο σώμα συμβολίζεται με ένα δέντρο και με κρύσταλλα ή πολύτιμους λίθους. Οι πολύτιμοι λίθοι υπάρχουν εκεί κάτω στις σπηλιές και είναι οι εμπειρίες που μαζεύεις και η γνώση που κατοικεί μέσα σου από την σιωπή. Όταν ο Μεγας Αλέξανδρος πήγε ως την άκρη της γης, σύμφωνα με τον Καλισθένη, κατέβηκαν σε σπηλιές όπου, όπως τους είπε ένας γέροντας, μάζεψαν πέτρες και τις πήραν μαζί τους. Όταν βγήκαν από το σπήλαιο οι πέτρες είχαν γίνει χρυσάφι. Εκεί κάτω υπήρχε και η πηγή με το αθάνατο νερό. Αυτός είναι ο κάτω κόσμος, της Βασίλισσας της Γης. Εκείνος που δεν είναι άξιος πηγαίνει εκεί και δεν επιστρέφει ξανά. Εκείνος όμως που είναι αγνός και είναι άξιος της καθόδου με την καθοδήγηση της Θεάς γίνεται οδηγός για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να εξερευνήσουν την αλήθεια της ζωής.

Για την σημερινή χριστιανική γνώση ο κάτω κόσμος είναι ο κόσμος του διαβόλου. Είναι αλήθεια ότι και οι Έλληνες θεωρούσαν τον κόσμο αυτόν του Άδη σκοτεινό και προτιμούσαν να είναι στη γη φτωχοί άνθρωποι παρά βασιλιάδες στον κάτω κόσμο, όπως αναφέρεται στον Όμηρο. Όμως δεν αποδίδεται η έννοια του κακού σε αυτόν τον κόσμο. Αντίθετα οι Πυθαγόριοι και άλλοι φιλόσοφοι θεωρούν ως κατοικία του κακού την ίδια την γη και όχι τον κάτω κόσμο. Ουδεν αγαθόν επί της γης λένε οι Ερμητικοί. Έτσι το κακό ο καθένας το ανακαλύπτει όπου θέλει κι ακόμα και στον ουρανό υπάρχουν κακοί δαίμονες. Η ερμηνεία του αριθμού 666 ως σύμβολο του σατανά είναι προβληματική αν λάβω υπόψιν μου και την σχέση που εχει με τον Σολομώντα αφού φανερώνει ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τελειοποίηση μιας ψυχής, όπως η παραγωγή χρυσού στην Αλχημεία. Και τελικά ο κάτω κόσμος δεν είναι ο κόσμος του διαβόλου, αλλά το βασίλειο του Πλούτωνα και της Περσεφόνης για το οποίο τόσα λίγα γνωρίζουμε και τόσες συκοφαντίες ακούγονται από την σημερινή λεγόμενη γνώση.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

WebRep

currentVote

noRating

noWeight