Ο ΓΙΑΧΒΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ

Ο θεός της βιβλου είναι πολύ αρχαίος, τόσο αρχαίος ώστε την εποχή του είχε δούλους. Θα μου πείτε ότι ο θεός εκτισε τον κόσμο και είναι αρχαιότερος του κόσμου όλου. Γεγονός είναι όμως ότι δεν συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας. Αποδέχτηκε την ύπαρξη των δούλων και νομοθέτησε μάλιστα γι αυτούς. Στην εντολή για την αργία του Σαββάτου, διατάζει να μην εργάζονται, ο δούλος σου και η δούλη σου.

Εξοδος  20.9

  ΕΞ ΗΜΕΡΑΣ ΕΡΓΑΖΟΥ ΚΑΙ ΚΑΜΝΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥ  10  Η ΗΜΕΡΑ ΟΜΩΣ Η ΕΒΔΟΜΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΥ ΜΗ ΚΑΜΗΣ ΕΝ ΤΑΥΤΗ ΟΥΔΕΝ ΕΡΓΟΝ ΜΗΤΕ ΣΥ ΜΗΤΕ Ο ΥΙΟΣ ΣΟΥ ΜΗΤΕ Η ΘΥΓΑΤΗΡ ΣΟΥ ΜΗΤΕ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΣΟΥ ΜΗΤΕ Η ΔΟΥΛΗ ΣΟΥ ΜΗΤΕ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΣΟΥ ΜΗΤΕ Ο ΞΕΝΟΣ ΣΟΥ Ο ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΣΟΥ

 Απαγορεύει ακόμα να επιθυμήσεις τον δούλο ή την δούλη του πλησίον σου, γιατί προφανώς του ανήκουν, όπως του ανήκουν τα βόδια και οι όνοι.

Εξοδος 20.17

 ΜΗ ΕΠΙΘΥΜΗΣΗΣ ΤΗΝ ΟΙΚΙΑΝ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΜΗ ΕΠΙΘΥΜΗΣΗΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΜΗΔΕ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ ΜΗΔΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΗΝ ΑΥΤΟΥ ΜΗΔΕ ΤΟΝ ΒΟΥΝ ΑΥΤΟΥ ΜΗΔΕ ΤΟΝ ΟΝΟΝ ΑΥΤΟΥ ΜΗΔΕ ΠΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ

Αυτές είναι οι κρίσεις του θεού της βίβλου, ο οποίος αφιερώνει σχεδόν όλο το 21^ο κεφάλαιο της Εξόδου για τους δούλους. Αν ένας εβραίος γίνει δούλος, σε έξι χρόνια πρέπει να ελευθερωθεί. Αυτό ισχύει μόνο για τους Εβραίους, ενώ οι υπόλοιποι μπορεί να παραμείνουν δούλοι σε όλη τους την ζωή. Προνοεί ο Κύριος μόνο για τον δικό του λαό, με μια ηπιότερη μεταχείριση. Ωστόσο ο δούλος παραμένει δούλος.

Εξοδος 21.1  ΑΥΤΑΙ ΔΕ ΕΙΝΑΙ ΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΘΕΛΕΙΣ ΕΚΘΕΣΕΙ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ 2  ΕΑΝ ΑΓΟΡΑΣΗΣ ΔΟΥΛΟΝ ΕΒΡΑΙΟΝ ΕΞ ΕΤΗ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΥΣΕΙ ΕΝ ΔΕ ΤΩ ΕΒΔΟΜΩ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΛΘΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΩΡΕΑΝ

 Η αυστηρότητα του θεού της βίβλου είναι γνωστή. Όποιος σκοτώσει άνθρωπο πρέπει εξάπαντος να θανατωθεί. Κι αν συμβεί συμφορά και χάσει κάποιος το μάτι του ή το δόντι του, τότε θα ισχύσει το οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τους δούλους.

Εξοδος 21.20  ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΙΣ ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ Η ΤΗΝ ΔΟΥΛΗΝ ΑΥΤΟΥ ΜΕ ΡΑΒΔΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΘΑΝΗ ΥΠΟ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΤΙΜΩΡΗΘΗ

21  ΑΝ ΟΜΩΣ ΖΗΣΗ ΜΙΑΝ ΗΜΕΡΑΝ Η ΔΥΟ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΙΜΩΡΗΘΗ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΥΡΙΟΝ ΑΥΤΟΥ

 Αν κάποιος κτυπήσει τον δούλο του και τον σκοτώσει τότε απλά θα τιμωρηθεί. Αν κτυπήσει κάποιος τον δούλο του και αυτός ζήσει  μία ή δυο μέρες και μετά πεθάνει, τότε δεν θα τιμωρηθεί γιατί ο δούλος είναι αργύριον αυτού, είναι δηλαδή η περιουσία του.

 Αν όμως τον κτυπήσει με συνέπεια ο δούλος να χάσει το μάτι του ή κάποιο δόντι, ο δούλος τότε θα αφεθεί ελεύθερος. Δεν ισχύει εδώ το ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος.

Εξοδος 21.26  ΕΑΝ ΤΙΣ ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΝ ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ Η ΤΟΝ ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΤΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΥΦΛΩΣΗ ΑΥΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΑΥΤΟΥ

27  ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΚΒΑΛΗ ΤΟΝ ΟΔΟΝΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ Η ΤΟΝ ΟΔΟΝΤΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΟΔΟΝΤΟΣ ΑΥΤΟΥ

Προφανώς ο θεός της βίβλου δεν ήθελε να ταράξει τα κοινωνικά δεδομένα. Ο θεός της βίβλου εγκρίνει τον ξυλοδαρμό των δούλων. Πρέπει μόνο να προσέχει το αφεντικό, να μην τραυματίσει τον δούλο θανάσιμα και να μην του βγάλει το μάτι ή το δόντι γιατί μετά χάνει την περιουσία του. Υπάρχει βέβαια ο σαφής διαχωρισμός του δούλου από τον ελεύθερο και των Εβραίων από το υπόλοιπο του κόσμου.

 Πως όμως να είναι εναντίον της δουλείας ο θεός της βιβλου, από την στιγμή που θεωρεί τους Εβραίους δούλους του.

 «Επειδή, οι γιοι του Ισραήλ είναι δούλοι σε μένα. Δούλοι μου είναι, τους οποίους έβγαλα από τη γη της Αιγύπτου. Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σας» (Λευιτικό 25:55).

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ 8.31  Ελεγεν ουν ο  Ιησους προς τους πεπιστευκότας αυτω  Ιουδαίους,  Εαν υμεις μείνητε εν τω λόγω τω εμω, αληθως μαθηταί μού εστε, 32 και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμας. 33 απεκρίθησαν προς αυτόν, Σπέρμα  Αβραάμ εσμεν και ουδενι δεδουλεύκαμεν πώποτε. πως συ λέγεις οτι  Ελεύθεροι γενήσεσθε; 34 απεκρίθη αυτοις ο  Ιησους,  Αμην αμην λέγω υμιν οτι πας ο ποιων την αμαρτίαν δουλός εστιν της αμαρτίας. 35 ο δε δουλος ου μένει εν τη οικία εις τον αιωνα. ο υιος μένει εις τον αιωνα. 36 εαν ουν ο υιος υμας ελευθερώση, οντως ελεύθεροι εσεσθε

Κατά Ιωάννη 15.15 ουκέτι λέγω υμας δούλους, οτι ο δουλος ουκ οιδεν τί ποιει αυτου ο κύριος. υμας δε ειρηκα φίλους, οτι πάντα α ηκουσα παρα του πατρός μου εγνώρισα υμιν

Προς Γαλάτας 4. 6  Οτι δέ εστε υιοί, εξαπέστειλεν ο θεος το πνευμα του υιου αυτου εις τας καρδίας ημων, κραζον, Αββα ο πατήρ. 7 ωστε ουκέτι ει δουλος αλλα υιός. ει δε υιός, και κληρονόμος δια θεου

Δουλεία και δούλοι στην Αγία Γραφή

http://wwwapologitiki.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html

ΕΞΟΔΟΣ - 21o Κεφάλαιο

1  ΑΥΤΑΙ ΔΕ ΕΙΝΑΙ ΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΘΕΛΕΙΣ ΕΚΘΕΣΕΙ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ

2  ΕΑΝ ΑΓΟΡΑΣΗΣ ΔΟΥΛΟΝ ΕΒΡΑΙΟΝ ΕΞ ΕΤΗ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΥΣΕΙ ΕΝ ΔΕ ΤΩ ΕΒΔΟΜΩ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΛΘΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΩΡΕΑΝ

3  ΕΑΝ ΕΙΣΗΛΘΕ ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΛΘΕΙ ΕΑΝ ΕΙΧΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΤΕ Η ΓΥΝΗ ΑΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΛΘΕΙ ΜΕΤ ΑΥΤΟΥ

4  ΕΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΥ ΕΔΩΚΕΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΕΓΕΝΝΗΣΕΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΥΙΟΥΣ Η ΘΥΓΑΤΕΡΑΣ Η ΓΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΑΥΤΗΣ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΥΤΗΣ ΑΥΤΟΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΛΘΕΙ ΜΟΝΟΣ

5  ΑΛΛ ΕΑΝ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΕΙΠΗ ΦΑΝΕΡΑ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΞΕΛΘΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

6  ΤΟΤΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΦΕΡΕΙ ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΑΣ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΦΕΡΕΙ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ Η ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΝ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΡΥΠΗΣΕΙ ΤΟ ΩΤΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΜΕ ΤΡΥΠΗΤΗΡΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΑΥΤΟΝ ΔΙΑΠΑΝΤΟΣ

7  ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΙΣ ΠΩΛΗΣΗ ΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΑΥΤΟΥ ΔΙΑ ΔΟΥΛΗΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΛΘΕΙ ΚΑΘΩΣ ΕΞΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ

21.12  ΟΣΤΙΣ ΠΑΤΑΞΗ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΘΑΝΗ ΘΕΛΕΙ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΩΘΗ

21.20  ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΙΣ ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ Η ΤΗΝ ΔΟΥΛΗΝ ΑΥΤΟΥ ΜΕ ΡΑΒΔΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΘΑΝΗ ΥΠΟ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΤΙΜΩΡΗΘΗ

21  ΑΝ ΟΜΩΣ ΖΗΣΗ ΜΙΑΝ ΗΜΕΡΑΝ Η ΔΥΟ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΙΜΩΡΗΘΗ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΥΡΙΟΝ ΑΥΤΟΥ

21.22  ΕΑΝ ΜΑΧΩΝΤΑΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΑΞΩΣΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΓΚΥΟΝ ΚΑΙ ΕΞΕΛΘΗ ΤΟ ΠΑΙΔΙΟΝ ΑΥΤΗΣ ΔΕΝ ΣΥΜΒΗ ΟΜΩΣ ΣΥΜΦΟΡΑ ΘΕΛΕΙ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΚΑΜΕΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΙΝ Ο ΠΑΤΑΞΑΣ ΟΠΟΙΑΝ Ο ΑΝΗΡ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΕΠΙΒΑΛΗ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΤΩΝ ΚΡΙΤΩΝ

23  ΑΝ ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΗ ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΔΩΣΕΙ ΖΩΗΝ ΑΝΤΙ ΖΩΗΣ

24  ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΟΔΟΝΤΑ ΑΝΤΙ ΟΔΟΝΤΟΣ ΧΕΙΡΑ ΑΝΤΙ ΧΕΙΡΟΣ ΠΟΔΑ ΑΝΤΙ ΠΟΔΟΣ

25  ΚΑΥΣΙΜΟΝ ΑΝΤΙ ΚΑΥΣΙΜΑΤΟΣ ΠΛΗΓΗΝ ΑΝΤΙ ΠΛΗΓΗΣ ΚΤΥΠΗΜΑ ΑΝΤΙ ΚΤΥΠΗΜΑΤΟΣ

26  ΕΑΝ ΤΙΣ ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΝ ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ Η ΤΟΝ ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΤΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΥΦΛΩΣΗ ΑΥΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΑΥΤΟΥ

27  ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΚΒΑΛΗ ΤΟΝ ΟΔΟΝΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ Η ΤΟΝ ΟΔΟΝΤΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΕΛΕΥΒΕΡΟΝ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΟΔΟΝΤΟΣ ΑΥΤΟΥ

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

                          

Νόμισμα της Κνωσου, Κρητης.

 Ο Καρλ Γιουνγκ στο Ροζάριουμ Φιλοσοφόρουμ γράφει για την τετραδα:  «Η τετραδα είναι ένα από τα πιο διαδομενα αρχετυπα και εχει επίσης αποδειχθει πως είναι από τα πιο χρησιμα διαγράμματα για την παρουσία της διάταξης των λειτουργειων, που συμφωνα με αυτές προσανατολίζεται το συνειδητό. Ο σταυρός που σχηματίζεται από τους βραχίονες της τετράδας, δεν είναι λιγότερο παγκόσμιος και έχει πρόσθετα την υψηλότερη δυνατη ηθική και θρησκευτικη σημασία για τον Δυτικό.»

 Ο σταυρός χρησιμοποιηθηκε στην αρχαιότητα ως συμβολο του θεού. Στους Έλληνες ο σταυρός και το τετραγωνο συμβολίζουν την δύναμη της φυσης και την λογικη της φυσης. Ο λόγος δεν είναι προνόμιο του ανθρώπου αλλά ενυπαρχει μεσα στην φυση σαν μια θεική δυναμη. Αυτός ο Λόγος συμβολίζεται με το τετραγωνο, τον σταυρο και τον αριθμό τέσσερα.

Η τετραδα αποκαλείτε από τους Ορφικους θεϊκή γιατί αν προστεθούν οι πρωτοι τέσσερις αριθμοί μας δινουν την δεκάδα, την ονομαζόμενη τετρακτίδα την οποία θεωρουσαν ιερή οι Πυθαγόριοι. Αυτός ο συμπαντικος λόγος που εκφραζεται με την τετράδα δεν είναι άλλος από τον θεό Διόνυσο, τα συμβολα αυτου του θεου βρισκονται στα νομισματα που εχουν και τον σταυρό.

 Η τετραδα συμβολίζει την θεότητα του Διονύσου όπως αναφέρει ξεκάθαρα ο Πρόκλος στα σχόλια του στην Πολιτεία του Πλατωνα.

«Η τετραδα είναι η θεότητα του Διονύσου, καθώς η Ορφική θεολογία μυριάδες φορές υμνεί τον θεό ως τετράφωτο και τετρακέρατο.»

«Εστιν δε τετρας η Διονυσιακή θεότης, τετραυγέα τετρακέρατον μυριάκις της Ορφικης θεολογίας τον θεον υμνούσης»

Στα θεολογουμενα της αριθμητικης αναφερεται πως χωρις την τετραδα δεν θα μπορει να γινει η καθολικη διακοσμηση γιαυτο και την ονόμαζαν κλειδουχο της φυσεως. Ο κοσμος αποτελείται από τα τεσσερα στοιχεία, γη, νερό, φωτιά και αέρα. Ο χρόνος αποτελείται από τέσσερις εποχές και ο ορίζοντας από τα τεσσερα σημεία, βοράς, νότος, ανατολή και δύση. Η τετραδα της φυσεως ενοποιείται από την πέμπτη ουσία τον αιθέρα, την πεμπτουσία, όταν ξεκινάει ο πνευματικός κόσμος.

 Οι χριστιανοί θεωρουσαν την φυση κτισμα του θεού και γιαυτό θνητή. Η φυση υπηρετεί τον άνθρωπο, ο οποίος ως πνεύμα είναι αθάνατος, ενώ τα στοιχεία είναι θνητά. Στην φιλοκαλία των ιερών νηπτικών ο Μέγας Αντώνιος αναφέρει πως τα στοιχεία υπηρετούν τον άνθρωπο. Σε αρχαιότερες μεταφρασεις αναφερει τα τεσσερα στοιχεία αλλά ο Άγιος Νικόδημος αφαίρεσε τον αριθμό τέσσερα στην δικη του μετάφραση.

Ρλη’   Τα θνητα τοις αθανατοις υπόκεινται, τα δε αθανατα τοις θνητοις υπηρετει, τουτεστιν τα στοιχεία τω ανθρώπω, δια την φιλανθρωπία κι εμφυτον αγαθοτητα του θεου.

  

 Ο Καρλ Γιουνγκ αναφέρει πως η εκκλησία της Ρωμης με την ψηφιση της αμωμης συλληψης της Μαρίας, ικανοποίησε την θεληση του λαου για την λατρεία της φυσης, θεωρωντας την Παναγία ως το τέταρτο πρόσωπο μετα την Αγια Τριάδα. Ωστόσο είναι προφανής στο χριστιανισμό η απομάκρυνση από την φυση, το αυνείδητο πνευμα της οποίας θεωρεί διαβολικο κι επικινδυνο.

 Ο Αγιος Αυγουστίνος προειδοποιεί στις «Εξομολογήσεις» του (16, Χ, 8): «Και οι άνθρωποι πάνε και θαυμαζουν τα ψηλά βουνά και τα μεγαλα κύματα της θάλασσας και τους μεγάλους χειμάρους των ποταμών και την τεράστια έκταση του ωκεανού και τις τροχιές των αστέρων και απομακρύνονται από τον εαυτό τους…»

 Ας δούμε όμως πως οι Έλληνες οι οποίοι αναγνωρίζουν στην φύση την δυναμη του Λόγου, του θεου Διονύσου, έχουν αποτυπώσει αυτή την λατρεία της φύσης στα νομίσματα των πόλεων τους. Στα αρχαιότερα ελληνικά νομίσματα, η πίσω οψη έχει πάντα ένα τετραγωνο και η μπροστά το σύμβολο της πόλεως.

Αυτη ειναι η πισω όψη του νομίσματος από την Φωκαια του 530 π.Χ.

Η πίσω όψη νομίσματος από την Λέσβο του 450 π.Χ.

Αργότερα το απλό τετράγωνο αντικαθίσταται από ένα τετράγωνο και τον σταυρό. Πολλές πολιτείες έχουν και την σβαστικα.

Το μπρος και το πισω από νόμισμα της Εφέσου.

Νομισμα από την πόλη της Ακάνθου.

Η πίσω όψη από νεότερο νόμισμα της Ακάνθου.

Εδω το μπρος και το πίσω από νόμισμα της Μακεδονίας του Αλεξανδρου Α' του 498 π.Χ.

Νομισμα από τα Αβδηρα της Μακεδονίας.

Το μπρος και το πίσω από νόμισμα της Αμφίπολης.

Νομισμα της Κορίνθου του 550 π.Χ.

Νομισμα από την Λαμψακο.

Νομισμα από την Κύζικο.

Νόμισμα από την Λητη της Μακεδονίας.

Οι πίσω όψεις νομισματων από την Μαρωνεια της Θρακης. Στο αρχαιότερο ηταν μονο ο σταυρός, αργότερα προστεθηκαν τα τεσσερα σταφυλια μια κι εβγαζαν εκει καλο κρασί.

Μπρος και πισω όψη νομίσματος από την Μενδη της Θρακης.

Η μπρος και η πίσω όψη νομίσματος του 5ου π.Χ. αιώνα από την Μήλο.

Η μπρος και η πίσω οψη νομίσματος από την Σαμοθρακη του 530 π.Χ.

Μπρος και πισω όψη από νόμισμα της Θασου.

Μπρος και πισω όψη από νόμισμα της Τηνου.

Μπρος και πισω όψη από νόμισμα της Νεάπολης. Καβαλα.

Μπρος και πίσω όψη από νόμισμα της Τορώνης Χαλκιδικης.

Νομισμα από το Παντικαπαιον Ευξεινου Πόντου.

Νόμισμα από τις Συρακούσες.

Νόμισμα από τον Σελινούντα.

Νόμισμα από την Χίο.

Νόμισμα από την Χερόνησο του Ευξεινου Πόντου.

Νόμισμα ΤΗΙΩΝ ΑΓΝΩΝ !

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Ορφικά. Εκδόσεις Κακτος τεταρτος τόμος.ΣΕΛ.195

Προκλος. Εις Πλάτ Πολιτεία

«Εστιν δε τετρας η Διονυσιακή θεότης, τετραυγέα τετρακέρατον μυριάκις της Ορφικης θεολογίας τον θεον υμνούσης»

ΙΑΜΒΛΙΧΟΥ

ΤΑ ΘΕΟΛΟΓΟΥΜΕΝΑ ΤΗς ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΚΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ

 Τα μοναστήρια ήταν πάντα ένας συνηθισμένος προορισμός στις ημερήσιες εκδρομές με το δημοτικό σχολείο.  Με το σχολείο επισκέφθηκα σχεδόν όλα μοναστήρια του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Μία από τις εκδρομές αυτές είχαμε επισκεφθεί την Μονή της Παναγίας της Κεράς. Θυμάμαι που ένας καλόγερος μας διηγήθηκε πως η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας είχε μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη αλλά επέστρεψε μόνη πετώντας,  στην Κρήτη, στο αγαπημένο της μοναστήρι.  Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου διέταξε ξανά να μεταφερθεί η εικόνα στην Πόλη και για να μη φύγει την έδεσαν με αλυσίδα σε ένα πέτρινο στύλο. Η εικόνα όμως σήκωσε τον πέτρινο στύλο και μετά από ένα αεροπορικό ταξίδι έφτασε στο μοναστήρι της κουβαλώντας μαζί της τον στύλο και την αλυσίδα.

 Ο καλόγερος λέγοντας αυτά σήκωσε το χέρι του και έδειξε απέναντι στον λόφο ένα βράχο. Να, βλέπετε εκείνο τον βράχο; Βλέπετε που έχει ένα σημάδι σαν να είναι το πρόσωπο της Παναγίας; Που να τολμήσεις βέβαια να μην το δεις. Να σε θεωρήσουν και άπιστο; Όλα τα παιδιά συμφώνησαν. Ε, εκεί στάθηκε η Παναγία για να ξεκουραστεί όταν επέστρεφε από την Πόλη. Μα καλά γέροντα του είπα, εκεί στάθηκε, που ήθελε μόνο τόσο λίγο για να φτάσει; Με κοίταξε αγριεμένα ο καλόγερος και χωρίς να απαντήσει, συνέχισε. Και όταν ήρθαν οι Γερμανοί επειδή δεν πίστευαν την χάρη της Παναγίας θέλανε να πάρουνε τον πέτρινο στύλο και άρχισαν να σκάβουν γύρω του για να τον βγάλουν. Αλλά αρρώστησαν και πέθαιναν και αναγκάστηκαν να σταματήσουν.

 Έπειτα πήγαμε μέσα στην εκκλησία, μαζί με τους πιστούς μας δασκάλους, όπου ο καλόγερος μας τύλιγε έναν έναν με την αλυσίδα για να πάρουμε την θαυματουργή δύναμη της εικόνας. Πολλά παιδιά πήραν μάλιστα χώμα από εκεί που ήταν καρφωμένος ο στύλος που είχε έρθει με την εικόνα παρέα από την Κωνσταντινούπολη. Είναι γεγονός ότι αυτή η θρησκεία απαιτεί πραγματικά να είμαστε φτωχοί στο πνεύμα.

 Μετά από  χρόνια διαβάζοντας την ιστορία της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Κεράς, έμαθα ότι ο καλόγερος εκείνος μας έκρυψε την αλήθεια. Το περιστατικό της θαυματουργής επιστροφής της εικόνας   από την Κωνσταντινούπολης αναφέρεται ότι έγινε την εποχή του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου (824-842).

 Όμως η εικόνα που σήμερα βρίσκεται στην μονή δεν είναι εκείνη που επέστρεψε από την Πόλη. Η υπάρχουσα εικόνα χρονολογείται από το 1735. Τι έγινε λοιπόν η πρώτη θαυματουργή εικόνα, στην οποία αναφέρεται ο θρύλος; Η γνήσια αυτή εικόνα βρίσκεται στην Ρώμη. Φυσικά αναρωτιέται κανείς γιατί η εικόνα παρέμεινε στην Ρώμη και δεν επέστρεψε στο νησί της Κρήτης. Ο καλόγερος παρέλειψε να αναφερθεί σε μια τέτοια λεπτομέρεια. Πως θα δικαιολογούσε μετά τον ενθουσιασμό του για το τόσο σπουδαίο θαύμα. Η εικόνα επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη αλλά μετά έφυγε για Ρώμη κι έμεινε εκεί. Ελάτε τώρα να σας δείξω τον στύλο, την αλυσίδα και μια άλλη εικόνα που φτιάξαμε. Γιατί τουλάχιστον μας έμεινε ο πέτρινος στύλος και η σιδερένια αλυσίδα.

 Τι έγινε λοιπόν με την αρχαία εικόνα της Παναγίας της Κεράς; Υπάρχει λοιπόν η αναφορά του Λατίνου κληρικού από την Φλωρεντία, του Χριστόφορου Μπονοαντελμόντι στην εικόνα της Παναγίας της Κεράς, η οποία μοιράζει άπειρα θαύματα στους θνητούς. Ο κληρικός αυτός διέσχισε το οροπέδιο Λασιθίου και από την Έμπαρο έφτασε στην μονή της Κεράς. Αυτή η επίσκεψη στη μονή έγινε το 1415. Την εποχή εκείνη η Ρώμη είχε την εμπειρία της διχόνοιας. Υπήρχαν τρεις πάπες.   Το 1410 η δυτική Χριστιανοσύνη βρίσκεται διχασμένη μεταξύ του Πάπα Ιωάννη ΙΘ΄ που διοικεί τη Γαλλία, την Αγγλία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Πορτογαλία, τις Βόρειες Χώρες και μέρη της Ιταλίας και της Γερμανίας, του Βενέδικτου ΙΒ΄ (Καστίλλη, Αραγώνα, Ναβάρα, Σκωτία, Βρετάνη, Κορσική και Σαρδηνία) και του Γρηγορίου ΙΒ΄ (βασίλειο της Νάπολης, Βαυαρία, Ρηνανία, Μπράνσβικ, Εσση και Κολωνία).

Η εκλογή του Γρηγορίου αποτελεί συμβιβαστική λύση, που αποδεικνύεται ανίσχυρη να υπερκεράσει το σχίσμα. Για τον λόγο αυτόν ο Γρηγόριος πείθεται να παραιτηθεί και συγκαλεί τη δεύτερη σύνοδο της Κωνσταντίας, όπου υποβάλλει την παραίτησή του τον Ιούλιο του 1415. Αυτός ήταν ο τελευταίος Πάπας που παραιτήθηκε από τον θρόνο του μέχρι σήμερα που επανέλαβε κάτι τέτοιο ο Βενέδικτος.

 Βέβαια η εκκλησία της Κρήτης ανήκει στην Ρώμη μέχρι και την εποχή του Λέοντος του Γ' (717-741) όταν η Εκκλησία Κρήτης περιήλθε οριστικά στη δικαιοδοσία της Ανατολικής Εκκλησίας (732/733). Όταν λοιπόν η Κωνσταντινούπολη έβαλε χέρι στην Εκκλησία της Κρήτης προσπάθησε να πάρει κάποια ιερά κειμήλια. Από την εποχή εκείνη πρέπει να έρχεται ο θρύλος της θαυματουργής επιστροφής της εικόνας στην Κρήτη.  Ένας εικονομάχος θα κατέστρεφε την εικόνα και δεν θα την έδενε σε μια κολόνα ! 

 Η επίσκεψη του Λατίνου κληρικού το 1415, την τελευταία φορά που παραιτήθηκε Πάπας, υπήρξε προφανώς καταλυτική για την ιστορία της εικόνας. Δεν ήταν ο κληρικός όμως που έκλεψε την Παναγία της Κεράς. Υπάρχει μια παράδοση στην Ρώμη πως ένας Έλληνας κρασέμπορος έκλεψε την εικόνα της Παναγίας της Κεράς από το μοναστήρι όπου «ετύγχανε κοινής προσκυνήσεως και έκανε πολλά θαύματα». Η εικόνα της Παναγίας τον έσωσε από το ναυτικό ταξίδι αλλά ο κρασέμπορος μόλις έφτασε στην Ρώμη αρρώστησε και πέθανε. Ο γνωστός του Ιταλός έμπορος πήρε την εικόνα σπίτι του. Η Παναγία παρουσιάστηκε επανειλημμένα σ’ αυτή και στην κόρη της και τους έλεγε να την παραδώσουν αμέσως στην κοινή προσκύνηση και ότι έπρεπε να τιμάται με το όνομα Παναγία της διαρκούς βοηθείας. Ύστερα από αυτό την παρέδωσαν στην εκκλησία του Αγ. Ματαθίου στην οδό Merulan όπου παρέμεινε τρεις αιώνες. Ύστερα στις 26 του Απρίλη το 1866 μεταφέρθηκε με μεγάλη πομπή κι επισημότητα στο Ναό του Αγ. Αλφόνσου στο Εσκουιλίνο.

 Στην Ρώμη ιδρύθηκε και αδελφότητα με την ονομασία «επίκληση της Παναγίας της Διαρκούς Βοηθείας». Έχει δημιουργηθεί ολόκληρη βιομηχανία για την χάραξη και την αποτύπωση της εικόνας της Παναγίας. Τα τάγματα της Παναγίας της Διαρκούς Βοήθειας έχουν φτάσει τα τέσσερα εκατομμύρια αδελφούς.

 Προς τιμήν της Παναγίας της Διηνεκούς Βοήθειας έχουν κτιστεί στην Ιταλία τεσσαράκοντα εκκλησίαι και πολυάριθμοι ευκτήριοι οίκοι και βωμοί. Είναι λοιπόν ολοφάνερο από την συμπεριφορά της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας  της Κεράς, ότι η εν λόγω Παναγία εγκατέλειψε την Ορθοδοξία και ασπάστηκε τον καθολικισμό; Προτίμησε ολοφάνερα τον Πάπα. Τώρα προφανώς αυτή η θαυματουργή εικόνα κάποια σχέδια έχει στο νου της.

 Πάντως αντίγραφο της πρώτης εικόνας της Κεράς, βρίσκεται σήμερα στο Μητροπολιτικό ναό του Ρεθύμνου γνωστή με το όνομα Παναγία του Πάθους ή Κυρία των Αγγέλων. Όποιος δεν μπορεί να πάει στην Ρώμη, έχει την δυνατότητα να προσκυνήσει το αντίγραφο της, στο Ρέθεμνος.

 Αυτό βέβαια που μου κάνει σήμερα εντύπωση είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Κεράς προτίμησε τη Ρώμη από την Κωνσταντινούπολη. Η Παναγία αποχώρησε αφήνοντας τους ανατολίτες ελληνόφωνους ρωμιούς να γίνουν τα υποζύγια των μουσουλμάνων Οθωμανών. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΡΔΙΩΤΙΣΣΑΣ (ΚΕΡΑΣ)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ»

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΚΡΗΤΗΣ

Η Εκκλησία Κρήτης κατά την Α' Βυζαντινή Περίοδο

 Τόσο κατά την πρώιμη Βυζαντινή περίοδο (325- 535) όσο και κατά την περίοδο της υπαγωγής της Μεγαλονήσου στην πνευματική εποπτεία του παπικού θρόνου (535-732), η Εκκλησία  Κρήτης συμμετείχε ενεργά σε όλα τα μεγάλα πρoβλήματα της Εκκλησίας, όπως φαίνεται από την εκπροσώπηση της Μητρόπολης Κρήτης στις Οικουμενικές Συνόδους (Γ', Δ', Ε', ΣΤ' και Ζ'). Από την εκπροσώπηση αυτήν προκύπτει ότι ήδη από τα μέσα του 5ου αιώνα η Εκκλησία Κρήτης είχε σχεδόν πλήρη ανάπτυξη. Είχε ένα σύνολο εννέα Επισκοπών (Χερρονήσου, Κνωσού, Λάμπης (Λάππας), Ελευθερνών, Καντάνου, Ιεράπυδνας Σουβρίτου (Συβρίτου), Κυδωνιάς, Κισάμου), υποκείμενων στην Αρχιεπισκοπή Γορτύνης.

 Από τα πρακτικά των Συνόδων φαίνεται επίσης ότι η ιεραρχική θέση της Εκκλησίας Κρήτης δεν παρέμενε σταθερή, ήταν όμως πάντοτε σημαντική. Έτσι ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης, όπως ονομαζόταν πλέον ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Μεγαλονήσου, υπογράφει αρχικά ανάμεσα στην 39η και 48η και αργότερα ανάμεσα στην 9η και 14η θέση.

 Οι δεσμοί ανάμεσα στην Κωνσταντινούπολη και στην Κρήτη, παρά την επίσημη εξάρτηση της τελευταίας από τη Ρώμη, ήταν στενοί. Η σχέση αυτή φαίνεται καθαρά στην περίπτωση του Ανδρέα του Ιεροσολυμίτη, του διασημότερου ιεράρχου της Κρήτης. Η εκλογή του στην Κωνσταντινούπολη περί το 710 ή 711, ως προκαθημένου μιας Εκκλησίας που τυπικά ανήκε στη Ρώμη, δείχνει πως ή από την εποχή αυτήν η Κρήτη βρισκόταν ως ένα βαθμό υπό τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου.

 Επί Λέοντος του Γ' (717-741) η Εκκλησία Κρήτης περιήλθε οριστικά στη δικαιοδοσία της Ανατολικής Εκκλησίας (732/733). Αυτήν την πράξη επηρέασε αναμφισβήτητα η εικονομαχία (726-843), που συγκλόνισε για έναν περίπου αιώνα το Βυζάντιο. 

Γρηγόριος ΙΒ΄

Ο γεννημένος το 1325 στη Βενετία Γρηγόριος υπήρξε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 1390, προτού εκλεγεί Πάπας το 1415 σε μία προσπάθεια γεφύρωσης του σχίσματος και επανένωσης των παπικών εδρών της Ρώμης και της Αβινιόν.

Το 1410 η Χριστιανοσύνη βρίσκεται διχασμένη μεταξύ του Πάπα Ιωάννη ΙΘ΄ που διοικεί τη Γαλλία, την Αγγλία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Πορτογαλία, τις Βόρειες Χώρες και μέρη της Ιταλίας και της Γερμανίας, του Βενέδικτου ΙΒ΄ (Καστίλλη, Αραγώνα, Ναβάρα, Σκωτία, Βρετάνη, Κορσική και Σαρδηνία) και του Γρηγορίου ΙΒ΄ (βασίλειο της Νάπολης, Βαυαρία, Ρηνανία, Μπράνσβικ, Εσση και Κολωνία).

Η εκλογή του Γρηγορίου αποτελεί συμβιβαστική λύση, που αποδεικνύεται ανίσχυρη να υπερκεράσει το σχίσμα. Για τον λόγο αυτόν ο Γρηγόριος πείθεται να παραιτηθεί και συγκαλεί τη δεύτερη σύνοδο της Κωνσταντίας, όπου υποβάλλει την παραίτησή του τον Ιούλιο του 1415.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ