ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

 Πριν προχωρησω σε μια ανάλυση της τρισυπόστατης ψυχης συμφωνα με τον Πρόκλο θα κανω μια εισαγωγη στα σύμβολα με τα οποία η ψυχη εκφραζεται. Πρεπει να γίνει κατανοητό ότι σύμφωνα με την αρχαία γνωση το Συμπαν έχει ψυχη και νου. Το να ενωθείς με την συμπαντικη ψυχη και τον συμπαντικο νου, είναι το ζητούμενο για τον φιλόσοφο.

 

 Στην βιογραφία του Απολλώνιου από τα Τύανα της Καππαδοκίας, ο Φιλόστρατος αναφέρεται στο ταξίδι του στην Ινδία, όπου ο Έλληνας φιλόσοφος ιερουργός, συζήτησε με τους Ινδούς γυμνοσοφιστές. Ακόμα και αυτοί, όπως του αποκάλυψαν, μπορούσαν να κατανοήσουν την ψυχή, αποσυμβολίζοντας όσα έβλεπαν μέσα τους.

 Η ανθρώπινη συνείδηση είναι διαφορετική από εκείνη την ανωτερη πνευματική ύπαρξη και είναι απαραίτητο να γίνει μια μετάφραση για να κατανοηθεί με τα ανθρώπινα μέτρα εκείνο που είναι αθάνατο και θεικό. 

 Ο σοφός Ινδός Ιάρχας, είπε συγκεκριμένα στον Απολλώνιο.

«ημεις έφη ω Απολλώνιε, πάντα ορώμεν τα της ψυχής είδη, ξυμβόλοις αυτά μυρίοις εξιχνεύοντες.»

(ΤΑ ΕΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ 3, ΧVI)

  «Εμείς είπε, ω Απολλώνιε, βλέπομε όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει η ψυχή,  κατανοώντας τα σύμβολα τα οποία χρησιμοποιεί.»

 Είναι λοιπόν δεδομένο ότι εκείνος που θέλει να κατανοήσει τα ψυχικά φαινόμενα, πρέπει να γνωρίζει τα σύμβολα με τα οποία η ψυχή εκφράζεται, όπως ακριβώς εκείνος που θέλει να επικοινωνήσει με ένα Έλληνα πρέπει να γνωρίζει την ελληνική γλώσσα.

 Για να αποδεχθουμε αυτή την δια συμβόλων επικοινωνια πρέπει πρωτα να αποδεχθουμε την αρχαία γνωση και να κατανοησουμε ότι το Συμπαν είναι ένας ευδαίμων θεός, με νου και ψυχη. Χωρίς αυτην την γνωση ματαιοπονουμε και πνιγόμαστε στον ωκεανό της αμάθειας. 

Για τον Ερμη τον Τριμέγιστο ο άνθρωπος είναι αθάνατος γιατι έχει αυτή την δυνατότητα να επικοινωνει με τον Θεό.

 «Με τον άνθρωπο μόνο ομιλεί ο θεός, την νυχτα με τα όνειρα και την ημέρα με τα συμβολα.. και με όλα προλέγει τα μέλλοντα, με τα πουλιά (οιωνους), με τα σπλάχνα, με το πνευμα, με τις δρυς.»

 Τουτω γαρ μονω τω ζωω ο θεος ομιλει, νυκτος μεν δι ονείρων, ημερας δε δια συμβόλων και δια παντων αυτων προλέγει τα μέλλοντα, δια ορνέων, δια σπλάχνων δια πνευματος, δια δρυος…

 ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ  ΛΟΓΟΣ  ΙΒ. 19

  Όπως αναφέρει ο φιλόσοφος Πρόκλος, με την ανάλυση των συμβόλων επικοινωνουν και οι Ελληνες από τους Ορφικους ξεκινώντας και τους Πυθαγόρειους.

 «Ο τρόπος ο οποίος επιθυμει με συμβολα να δηλώσει τα θεια είναι Ορφικος. Ο τρόπος με εικόνες είναι Πυθαγόρειος, επειδη από τους Πυθαγόρειους εχουν εφευρεθει τα μαθηματικα για την αναμνηση των θείων, γιατι και τους αριθμους και τα σχηματα τα ανηγαγαν στους θεους. … Ο τρόπος που βασίζεται στην επιστημονικη γνωση είναι ιδιαίτερος της Πλατωνικης φιλοσοφίας.»

 Ο τρόπος της μυθολογίας είναι αρχαίος, δηλώνοντας με υπονοούμενα τα θεία και απλώνοντας πολλά παρατετάσματα μπροστα από την αλήθεια και ατενίζοντας την φυση, η οποία προβάλλει τα αισθητα δημιουργηματα των νοητων και τα υλικά των άυλων, κατασκευαζει ειδωλα των αληθινων όντων και ψευτικα οντα. Γι αυτό δημιουργουν απάτες θεών, ακρωτηριασμους, πολέμους, αλληλοσπαραγμους, αρπαγες μοιχείες και πολλά άλλα τετοια συμβολα της κρυμμενης σε αυτά αλήθειας.

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Α Σελ. 108-109

 «Γιατι ολοκληρη η θεολογια των Ελλήνων προερχεται από την Ορφική μυηση καθως πρώτος ο Πυθαγόρας από τον Αγλαόφημο διδαχτηκε τα όργια των θεών και δεύτερος ο Πλάτωνας δεχτηκε την ολοκληρωμένη γνωση γι αυτους από τα Πυθαγόρεια και Ορφικά συγγραμματα.»

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Α Σελ. 119

 Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσω ότι η γνωση των συμβόλων δεν είναι αυτή η γνωση που μας ενώνει με το θείο. Η ένωση μας με την αγαθότητα του ουρανου, η ενωση μας με το ΕΝΑ, είναι αυτή που θα μας δώσει την δυνατότητα να ανιχνεύουμε τα συμβολα και να επικοινωνουμε με το Πνεύμα κατ’αυτόν τον τρόπο. Αυτό το λέει και ο Πρόκλος αλλά και ο Ερμης ο Τριμέγιστος και όλοι οι σοφοι του κόσμου τούτου.

 «Προς δε αυτο αγαθον ου γνωσεως ετι και ενεργείας δει τοις συναφθηναι σπευδουσιν αλλά ιδρυσεως και μονίμου καταστασεως και ηρεμίας»

 «Για την αγαθοτητα εξαλλου δεν χρειαζονται πλέον τη γνωση και την ενεργεια όσοι αδημονουν να συνδεθουν με αυτην, αλλά σταθερότητα και μονιμοτητα και ηρεμια.

 Τι όλα τα θεία τα ενωνει με την πρωταρχικη και απόρρητη εναδα της αγαθοτητας; Για να μιλησω συνοπτικα, είναι η πιστη των θεών αυτή που συνενωνει όλα τα γενη των θεων και των δαιμόνων και των ευτυχισμενων ψυχων.  Γιατι δεν πρέπει με την γνωση, ουτε με ένα ατελη τρόπο να αναζητουν το αγαθο αλλά παραδίδοντας τους εαυτους τους στο θειο φως και «μυσαντας» κλεινοντας τα ματια έτσι να εδραιώνονται στην αγνωστη και αποκρυφη Εναδα των όντων.»

 ΠΡΟΚΛΟΣ. ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

  Η πιστη που αναφερει ο Πρόκλος έχει άμεση σχέση με την ηρεμία που είναι απαραίτητη για την ένωση με το ΕΝΑ ΑΓΑΘΟ. Εκείνος που θέλει να συνδεθει με την ουράνια αγαθότητα είναι απαραίτητο να εγκαταλείψει την γήινη επιθυμια, να αφοσιωθεί στον θεό και να αφήσει πισω του τις βιωτικές μέριμνες. Εχοντας εμπιστοσυνη στην δυναμη του αγαθού, δεν λυπάται, ούτε θυμώνει, όταν τα γεγονότα δεν είναι τα αναμενόμενα, ή όταν του εναντιώνονται, γιατί γνωρίζει ότι ο Ουρανος θα υπερισχύσει, γιατί γνωρίζει ότι η μοίρα θα γυρίσει και κατά τρόπο θαυμαστό, όλα θα επιστρεψουν σε αυτόν.

 Βεβαια ο Απολλώνιος λέει ότι ο δήμος υπάκουει στους άρχοντες, οι άρχοντες υπακουουν στους νόμους, οι νόμοι στους φιλόσοφους, οι φιλοσοφοι στους θεους και οι θεοί στην πίστη,  Από αυτό καταλαβαίνει κανείς ποια είναι η δυναμη της πίστεως.

 Ετσι φτάνεις στο ένα αγαθό με την δυναμη της πίστεως που ενισχύει την ηρεμία της ανθρώπινης καρδιάς και του νου.

 Τα συμβολα αυτά βέβαια δεν είναι τα απλά λόγια αλλά νοούνται στην σιωπή. Και όπως η σάρκα είναι το σώμα του πνευματος, έτσι και οι λέξεις υπάρχουν ως τα σωματα των συμβόλων αυτών.  Υπάρχουν παγκόσμια σύμβολα σε όλες τις φιλοσοφίες και θρησκείες, που μπορεί κάποιος με βεβαιότητα να ακολουθησει, ανιχνεύοντας τις μυριάδες ψυχές εκείνων των ανθρώπων που πρώτοι τα χρησιμοποίησαν. Για όλες τις θρησκείες, ο πατερας είναι ο αριθμος Ένα και ο αγαθός ουρανός, ενώ ο αριθμος Δύο, είναι η Μητερα των πάντων Γη.

  Ο Πρόκλος γιάφει συγκεκριμένα για τον Πατέρα.

 «Κάθε τι λοιπόν διεισδύοντας στο απόρρητο της φυσης του, βρίσκει το σύμβολο του Πατέρα των πάντων και όλα από την φυση τους τον σέβονται εκείνον και με το μυστικο σημάδι που αντιστοιχει σε αυτόν ενώνονται μαζί του… από τον πόθο της άγνωστης φυσης και της πηγης του αγαθού.»

   Σελ. 119  ΠΕΡΙ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Β.

 Ο Τριμεγιστος Ερμης αναφέρει τα ίδια.

 «Ο γαρ θεός και Πατηρ και το αγαθον ουτε λέγεται, ουτε ακουεται»

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΜΕΓΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ Ι 9 

Πατηρ μεν ουν ο θεος του κοσμου, και ο μεν κοσμος υιος του θεου,

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΜΕΓΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ Θ 8

 Ο χριστιανισμος δεν έφτασε στο συμπερασμα του Πατέρα θεου χωρίς λόγο αλλά λαμβανοντας από τους αρχαίους φιλόσοφους την γνωση. Ωστόσο οι αρχαίοι δεν είχαν περιφρονήσει την Μητερα, τον αριθμο Δυο και την ύλη.  Οι χριστιανοι όμως ονομαζουν την ύλη το Δυο και την γυναίκα Σατανα και απαρνουνται την ζωη στην γη, μόνο θεολογικά βεβαια, γιατι κατά τα άλλα είναι χειρότεροι υλιστες από όλους, όσοι γεννηθηκαν σε αυτόν τον πλανητη.

  Ο Καρλ Γιουνγκ είναι εκείνος που κατανόησε αυτή την αρχαία σοφία και έφτασε στα δικά του συμπεράσματα ως πραγματικα ένας από τους λίγους σοφους του καιρου μας.  

Σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ το συλλογικό ασυνείδητο είναι μια περιοχή που είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους και περιλαμβάνει μνήμες από αρχαίες εμπειρίες του είδους μας, οι οποίες εκπροσωπούνται μέσα από συμβολισμούς, όνειρα και μύθους. Αυτά τα συμβολικά περιεχόμενα του συλλογικού ασυνειδήτου ονομάζονται αρχέτυπα. 

Φυσικά άλλο ένα φαινόμενο που μελέτησε ο Γιουνγκ είναι η συγχρονικότητα. Δεν εχουμε μονο τα συμβολα αλλά και μια συσχετηση που γινεται με όλα όσα μπορει να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Αυτά που φαίνονται ως ασημαντες συμτπωσεις δεν είναι παρά ο λόγος της ψυχης.

  Οι αριθμοι αποτελουν τα πιο σημαντικά σύμβολα στην κατανόηση του πνευματικου κόσμου. Γι αυτό δημιουργηθηκε η αριθμοσοφία και η αριθμολογία από τους Ελληνες και χρησιμοποιηθηκε από τους χριστιανους αλλα και τους Εβραίους στην Καμπαλά ως γκεμάτρια. Θα υποσημειώσω για όσους θέλουν να καταλάβουν, ότι τελικά η γνωση δεν έχει σημασία για την νικη και την επιτυχία, παρα μόνο όταν η πιστη είναι αληθης και η αγαθότητα ολοκληρωμένη. Διότι το πνευμα θα βρει τρόπο να επικοινωνησει με αυτόν που αγαπά.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

 

 ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Επειδη αναφερθηκα στην πιστη θελω να διευκρινισω οτι δεν λέμε πιστη, την πιστη σε κάποια γνωση ή σε κάποια δόγματα αλλά την πιστη στον εαυτό μας, οτι δεν είμαστε δημιουργηματα του μηδενος αλλά υπάρχουμε ενωμένοι με το σύμπαν που μας γέννησε. Πιστη οτι δεν ειμαστε αδεια ασκια αλλα μεσα μας υπάρχει πνευμα, ο εντος μας δαίμων. Μετα θα σου φανερωθει και θα γινει γνωση. 

Ακόμα λέμε την πιστη εκείνη έχει δημιουργηθεί μεσα μας ως δυναμη μεσω της πνευματικης μας εμπειρίας και της ενωσης μας με τον Ουρανο. Ακολουθουμε ένα δρόμο θυσιών και κανόνων και ξέρουμε ότι το πνευμα μας προστατεύει. Είναι όπως η πιστη του επιστήμονα, πριν ακομα κανει το πείραμα και βεβαιωθει για την αλήθεια του. Ο επιστημονας εχει πιστη στον εαυτό του και την γνωση του και τελικά καταφερνει να δικαιωθει. Ετσι ειναι το ταξιδι της πιστεως και μονο εκεινοι που δεν χανονται στους δρομους της φαντασίωσης αλλα παραμένουν λογικοι ειναι επιτυχημενοι επιστημονες. 

Η απόκτηση της ακινητης καρδιάς ή της μεταφυσικης καρδιάς είναι ηθικο και ψυχολογικο θέμα. Χρειαζεται εξαγνισμος, καθαρό σώμα καθαρη ψυχη και καθαρός νους. Οποτε ας μην συγχέουμε την παραλογη πιστη σε φαντασματα ή την πιστη σε δόγματα, με την πιστη στην οποία αναφερεται ο Πρόκλος. 

Για να κατανοηθει αυτο παραθετω δυο αποσπάσματα από τον Ισαακ τον Σύρο, ένα χριστιανό άγιο για να δειτε τι γράφει περί πιστεως.

Ακόμα, αναφερόμενος στην ένωση με τον Αγαθο Ουράνιο Πατερα, ακολουθω τις αναφορές των φιλοσόφων αλλά δεν σχολίασα για την ενωση με την Γηινη Μητερα και τον αριθμο δύο. Αυτό θα θεωρηθει από πολλους σατανικο. Το Δυο, η Ύλη, παράγει το ΕΓΩ.. κι αυτό είναι τελείως σατανικο.

ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΑΣΚΗΤΙΚΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΗ;

Σελίδα 62

Λέγομεν πίστιν ενταύθα, όχι εκείνην, ήτις υπάρχει θεμέλιον της ομολογίας όλων των πιστών, αλλ΄εκείνην την νοητήν δύναμιν, ήτις στηρίζει την καρδίαν δια του φωτός της διανοίας, και δια της μαρτυρίας της συνειδήσεως κινεί την ψυχή εις την άμμετρον προς τον Θεόν πεποίθησιν, ώστε να μην φροντίζη αυτή περί αυτής, αλλά πάντοτε και εις πάσαν περίστασιν να επιρρίπτη την φροντίδα αυτής εις τον θεόν, μένουσα αυτή αμέριμνος καθ’ όλα.

Σελίδα 325

Πίστιν δε λέγομεν όχι εκείνην, δι ης πιστεύει τις εις τας τρεις διαφόρους προσκυνητάς υποστάσεις, και εις την μίαν φύσην και ουσίαν της θεότητος, και εις την θαυμαστήν ένσαρκον οικονομίαν, αν και αύτη η πίστης είναι μεγάλη και υψηλή, αλλά λέγομεν εκείνην την πίστην, ήτις ανατέλλει εκ της θείας χάριτος εις την ψυχήν, και δια της μαρτυρίας της συνειδήσεως στηρίζει την καρδία εις την πληροφορίαν της ελπίδος. Η τοιαύτη πίστις δεν διδάσκεται δια λόγου, ούτε μανθάνεται δια της ακοής, αλλά φαίνεται και δεικνύει δια των πνευματικών οφθαλμών τα κεκρυμμένα θεία μυστήρια εις την ψυχήν, και τον πνευματικόν θείον πλούτον, όστις δεν καθοράται υπό των οφθαλμών των σαρκικών ανθρώπων, αλλά φανερούται εις μόνους τους διατηρούντας τας εντολάς του Χριστού, καθώς ο ίδιος είπεν, εάν φυλάττητε τας εντολάς μου, θέλω αποστείλει εις υμάς τον παράκλητον, το πνεύμα της αληθείας, τον οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβει, και εκείνος θέλει διδάξει υμάς πάσαν την αλήθειαν. Ούτος ο παράκλητος δεικνύει εις τον άνθρωπον την νοητήν εκείνην δύναμιν, ήτις ενοικεί πάντοτε εις αυτόν, και αποδιώκει εξ αυτού πάσαν βλάβην, την οποίαν δύναμιν αισθάνεται ο φωτεινός νους αοράτως δια των οφθαλμών της πίστεως, οι δε άγιοι γνωρίζουσιν αυτήν δια της πείρας.

Ο Ισαάκ, συμφωνα με την χριστιανικη λογικη ονομαζει παρακλητο το πνευμα της αληθείας που κατοικεί μεσα στον άνθρωπο και φανερώνεται με την πνευματικη άσκηση και τον εξαγνισμο της ψυχης του νοός και του σώματος. Αν ηταν Βουδιστης θα χρησιμοποιουσε καποιον Ινδουιστικο όρο κι αν ηταν Ελληνας ελληνικο, είναι όμως εκείνος ο αγαθος δαίμων που κατοικεί μεσα μας, ειτε εμεις το γνωρίζουμε αυτο είτε όχι.

Προσοχη ομως γιατι ο Σατανας λέει, βλέπεις όλους αυτους που προσευχονται σε διάφορους θεούς ;  .. Τους βλέπω Κυριε Σαταν του λέω. Εεεε,,, όλοι αυτοι προσεύοχονται σε μένα. Δεν εχουν ιδέα τι είναι θεός. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

 

 

 

 

 

Ο ΠΛΩΤΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΤΡΙΑΔΑ 123

Ο Πλωτινος και η τριάδα

 

Η πρώτη τριάδα των αριθμων 1 2 3 περιγράφει την ουσία του παντος στην κινηση της. Ο Πλάτων έδωσε αυτή την Πυθαγόρεια γνώση στους πολλους εκλαικεύοντας με τον Σωκράτη την εσωτερικη γνωση της εποχης του.

 Τρισυπόστατος είναι ο κοσμος που ζουμε, Ουρανος Γη Αδης, τρισυπόσταση είναι και η ψυχη, λογικον θυμικον, επιθυμητικον, … τρισυπόστατος είναι ο ουρανος, συμφωνα με τον Αριστοτέλη και φυσικά τρισυπόστατος είναι ο θεός σύμφωνα με τους χριστιανους.

Για να κατανοήσουμε το τρισυπόστατο πρέπει να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι ΕΝΑ ΟΝ με ΔΥΟ πλευρές, συμμετρικο, δύο ποδια, δύο χέρια, δύο μάτια κτλπ. Αλλά έχει τρία κέντρα, εγκέφαλος, καρδιά, γεννητικά όργανα, δηλαδη λογικον, θυμικον, επιθυμητικον.

Για να τα βάλλουμε στην σωστη σειρά, στον ελληνικο κόσμο άνθρωπο 123, το ΕΝΑ είναι ο κεραυνος του Διος στον Ουρανό, το ΔΥΟ είναι η δίαινα του Πλουτωνα, ο χθονιος Δίας, και το ΤΡΙΑ, εκείνος που κυβερνα γη και θάλασσα, με την τρίαινα του. Το ψυχικο της καρδιάς είναι το μεικτόν, ο αριθμος τρία που συμβολίζει τα πολλά.

Ποιος είναι λοιπον ο γεωμετρημένος Ελλην ; 123 ; Εκείνος που γνωρίζει για το ΕΝΑ, για το ΔΥΟ και το μεικτόν ΤΡΙΑ.

Ο Πλωτίνος είναι αυτος που σχολίασε σε βάθος αυτή την Τριάδα, αναφέροντας ότι πρώτο είναι το ΕΝΑ, έπειτα ακολουθεί η ΔΥΑΔΑ που είναι ο ΝΟΥΣ και τέλος η μεικτή ΤΡΙΑΔΑ που είναι η ψυχη.

Η κατανοηση αυτων των αριθμων αλλά και η κατανόηση της διαδοχης τους, πως από το ΕΝΑ πάμε στο ΔΥΟ και πως στο ΤΡΙΑ είναι υψιστης πνευματικης σημασίας για την ελληνικη φιλοσοφία.

Για ολη την σοφία του κόσμου και όχι μόνο για την ελληνικη, ο αριθμος ΕΝΑ είναι το ΑΓΑΘΟΝ. Είναι ακινητον. Είναι ο Ουρανος, είναι ο Πατερας, είναι ο Ήλιος, αλλά είναι απρόσιτο, αγνωστο, ακατάληπτο, ανωνυμο.

Για τους Πυθαγόρειους αλλα και για ολη την σοφία του κόσμου, ο αριθμος δύο είναι η ύλη, είναι κινητον, είναι η Μητερα, είναι η σελήνη.. ονομαζεται και γνωρίζετε ως αυτό που γέννησε τα πάντα.

Τα πάντα όμως είναι το τρία … το αθροισμα των δύο πρώτων αριθμων, το μείγμα των δυο πρώτων αρχων, ο αριθμος που σημαίνει τα πάντα, ο πληθυντικος αριθμος.

 Δεν θα επεκταθω αλλα σαν εισαγωγη γραφω αυτά τα αριθμολογικά, για να δημοσιεύσω μερικά αποσπασματα από τον Πλωτίνο που αλίευσα από το ιντερνετ…

Ως φίλος όμως σας λέω αν θελετε να κατανοήσετε δεν αρκει η απομνημονευση αλλά πρέπει να υποφερετε, να πονεσετε, να απομονωθείτε, να μην τρωτε αίμα, να μην καπνιζετε δηλητηρια, να μην κανετε παρανομο σεξ, να ακολουθησετε τον δρόμο του Ουρανου αναζητωντας τον Πατερα. Κι αν μεγαλώσατε στον χριστιανισμο αφηστε τον Χριστό να σας οδηγησει, κι αν είστε Ελληνες ο Απόλλωνας με τους φιλοσοφους του θα ερθουν να σας βρουν, αρκεί μονο ένας ποιητης για να σας βάλει στον παράδεισο της καρδιάς που είναι η ακινησία του ΕΝΑ, η ανάπαυση του πνευματος μας… το ατρεμές ήτορ των Ορφικων, η ησυχία, η απάθεια, η αταραξία και τόσα άλλα ονόματα που δοθηκαν στην ουράνια γαλήνη της ενότητας των πάντων που δημιουργεί η αγάπη.

Ακόμα και τότε, ακόμα και όταν ερθεις σε επαφή με την ακινησία του ΕΝΑ, παραμένει δύσκολο να αποδεχτείς την εμφάνιση του ΔΥΟ, τις ιδιότητες της κινησεως του και το ερώτημα ποιος είμαι εγώ παραμένει, μέχρι στο ΤΡΙΑ να αφιχθείς αμετανόητος ίσως κουρασμένος, μα ποτέ απελπίσμένος διότι η απελπισία είναι η μεγαλύτερη των αμαρτιών.

Αυτή είναι η πορεία 1 2 3 του Ελλην και εάν ο δαίμων βοηθήσει θα αναφερθω με περισσότερες λεπτομέρειες. Είναι καλό όμως να γνωρίζουμε τους ιερούς Πατερες αυτής της φιλοσοφίας, τον θεϊκό Πλάτωνα, τον ιερό Πλωτίνο και τον μέγιστο Πρόκλο.   

 Σημερα καποια αποσπάσματα από τον Πλωτίνο.

 

Νους και Ψυχή υπό το πρίσμα της αιωνιότητας και του χρόνου στον Πλωτίνο Αθηνά Γεωργίτσαρου

 

το Εν είναι ανώτερο από τα στοιχεία που εκπορεύονται από αυτό, δηλαδή βρίσκεται πέρα από την καθορισμένη ύπαρξη. Το Εν δεν διαθέτει καθορισμένα και πεπερασμένα χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί ως αντικείμενο γνώσης και συζήτησης.110 Ενώ μπορούμε να μιλήσουμε για την απορροή από το Εν, είναι αδύνατο να αποφανθούμε για αυτό· δηλαδή είναι κάτι άγνωστο και άρρητο.111 Το Εν για τον Πλωτίνο είναι η αρχή του Αγαθού, το οποίο παραμένει αγνό

 

Το Εν είναι η απόλυτη αιτία, η οποία είναι εντελώς απλή. Πώς από κάτι απλό προκύπτει ο Νους, ο οποίος χαρακτηρίζεται από πολλαπλότητα;121 Η απάντηση θα δοθεί μόνο, εάν στραφούν οι ψυχές μας προς τον θεό και μέσω της προσευχής προς εκείνον κατανοήσουν τον τρόπο δημιουργίας του Νου εκ του Ενός

 

Αρχικά, λόγω του δυναμισμού και της φύσης του Ενός προκύπτει μια ετερότητα, η Αόριστη Δυάς, η οποία αποτελεί το υλικό υπόβαθρο του Νου, δηλαδή είναι μια νοητή ύλη.138 Η δεύτερη φάση πραγματοποιείται με την επιστροφή του προϊόντος προς την πηγή προέλευσής του. Κατά την επιστροφική κίνηση συντελείται η μορφοποίηση αυτής της Αόριστης Δυάδας, η οποία παύει να είναι αόριστη, επειδή αρθρώνεται σε είδη, δηλαδή σε αριθμούς.1

Τι σημαίνει, όμως, η ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα; Σημαίνει ότι ο Νους νοεί τα νοητά, άρα δεν είναι ένα, αλλά δύο. Όμως, η απόλυτη εξάρτηση που υφίσταται μεταξύ των νοητών και του Νου τον καθιστά μια ενότητα, ένα όλον. Αυτό συμβαίνει, γιατί τα νοητά νοούνται, οπότε κάποιος πρέπει να τα νοεί και αυτός που τα νοεί καθίσταται Νους, λόγω της νόησης των νοητών. Κατά συνέπεια, ο Νους κάνει τα νοητά να είναι νοητά γιατί τα νοεί και, αντίστροφα, επειδή τα νοητά νοούνται, κάποιος τα νοεί και αυτός που τα νοεί δεν μπορεί παρά να είναι Νους. Οπότε, Νους και νοητά είναι αλληλένδετα και δεν υφίστανται χωριστά.151

 

Στην V.3[49] ο Πλωτίνος παρουσιάζει τον Νου ως αυτόφωτο, ως ένα φως το οποίο βλέπει ένα άλλο φως, δηλαδή ως κάποιο νοητό, το οποίο με ένα νοητό βλέπει ένα άλλο νοητό, δηλαδή αυτοφωτίζεται βλέποντας τα νοητά, όπου κάθε νοητό είναι και νοούν και νοούμενο· αντίθετα η Ψυχή από μόνη της είναι στο σκοτάδι και τα νοήματα που λαμβάνει από τον Νου είναι το φως που την φωτίζουν.

 

Σταυρος Πλουμιστός

Πλωτίνος: Το Εν, ο Νους και η Ψυχή

Ο φιλόσοφος Πλωτίνος αποτελεί τον κυριότερο εκπρόσωπο του Νεοπλατωνισμού. Γεννήθηκε το 204 με 205 μ.Χ. στην Αίγυπτο. Ίδρυσε φιλοσοφική σχολή στη Ρώμη στην οποία δίδασκαν όχι μόνο οι επαγγελματίες του είδους, αλλά και επιφανείς άνδρες.

Ο ίδιος δεν έδινε τόσο σημασία στη σωματική υπόσταση του ανθρώπου όσο στη δύναμη της ψυχής. Η ψυχή, κατά τη βασική θεωρία του των « τριών υποστάσεων », έχει θεϊκή προέλευση και θεϊκή υπόσταση. Η ψυχή δίνει πνοή στην αδιαμόρφωτη ύλη του κόσμου στην οποία συγκαταλέγονται και τα σώματα των ανθρώπων. Ο άνθρωπος λοιπόν για να εξασφαλίσει την αιωνιότητα της ψυχής του θα πρέπει να την αφιερώσει στον υπέρτατο σκοπό της ένωσης με το Θείο. 

 

Ο Πλωτίνος τοποθετεί την ψυχή ως μια ουσία που βρίσκεται ενδιάμεσα στις δύο προηγούμενες (νου και αισθητό κόσμο), λέγοντας ότι είναι εκείνο που υπάρχει ανάμεσα στα αισθητά και σ’ εκείνη την απολύτως αδιαίρετη φύση και φέρει σε ένωση αυτές τις δύο άκρως αντίθετες φύσεις. Αυτό το πραγματοποιεί γιατί μπορεί να μετέχει και στις δύο φύσεις, χάριν στο γεγονός ότι μπορεί να είναι συγχρόνως διαιρετή και αδιαίρετη 

 

«Ανάμεσα σ’ αυτήν που είναι αδιαίρετη και σ’ αυτήν που γίνεται διαιρετή και μεταβλητή στην περιοχή των σωμάτων ανέμειξε (ο δημιουργός;) ένα τρίτο είδος ουσίας που αποτελείται τόσο από το αμετάβλητο όσο και από το μεταβλητό.» (Πλάτων, Τίμαιος, 35 α)

 

Ας περάσουμε τώρα στην απάντηση που δίνει ο Πλωτίνος όσον αφορά το ερώτημα αν οι ψυχές-οντότητες συνεχίζουν να υπάρχουν ως οντότητες-ψυχές ακόμη και όταν πάψουν να βρίσκονται μέσα σε σώμα. Λέει λοιπόν, ότι κανένα ον δεν καταστρέφεται διότι οι «νόες» που αποτελούν την ύπαρξή τους δεν καταστρέφονται γιατί η φύση τους είναι να υπάρχουν μέσα σε μια ενότητα, δεν είναι σωματικά διαιρεμένοι, αλλά ο καθένας παραμένει χωριστά στην ετερότητα, έχοντας το ίδιο Είναι. Κατ’ επέκτασιν ούτε και οι ψυχές χάνονται διότι είναι οι λογικές εκφράσεις των νοών και εξαρτώνται από τον «κάθε νου».

 

Προς το τέλος της τρίτης πραγματείας (15) ο Πλωτίνος αναφέρεται στη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα, με ποιο τρόπο το σώμα εμψυχώνεται και ποιο μέρος της ψυχής είναι αυτό που εισέρχεται στο σώμα. Υποστηρίζει πως το κατώτερο μέρος της ψυχής είναι σε επαφή με το σώμα, ενώ όπως προείπαμε το ενδιάμεσο στρέφεται προς τη φροντίδα και το ανώτερο παραμένει ενωμένο με τον νου.

https://www.ploumistos.com/2020/09/blog-post_458.html

 

 

 

 

Βασιλης Χλετσος

Εισαγωγή στην φιλοσοφία του Πλωτίνου.

Βασική ιδέα του Πλωτίνου (204-268 μ.Χ., ιδρυτής του Νεο Πλατωνισμού) για τον κόσμο της πραγματικότητας είναι η διάκριση του κόσμου σε τρία επίπεδα, μεταξύ των οποίων υπάρχει συνεχής ροή επικοινωνίας που τους εξασφαλίζει μιαν αδιάσπαστη ενότητα. Tα επίπεδα αυτά, που ο Πλωτίνος τα ονομάζει «υποστάσεις» καθόσον το ένα υφίσταται στο άλλο, καθόσον το ένα υποστηρίζει το άλλο, είναι τρία: το Eν, ο νους και η ψυχή.

Το Εν είναι, όπως το Αγαθό στην Πολιτεία του Πλάτωνα, ἐπέκεινα τοῦ ὄντος. Ο Πλωτίνος το περιγράφει ως δύναμιν πάντων [1]. δηλαδή ως την ακατάσχετη και απεριόριστη ενέργεια από την οποία παράγεται το σύνολο της πραγματικότητας, νοητής και αισθητής.Το Εν είναι απολύτως απλό και γι' αυτό άρρητο. Το Εν – η πρώτη ύλη είναι μια εντελώς καθαρή, απόλυτα ανοιχτή, τελείως αόριστη δυνατότητα για οτιδήποτε. Μόνον έτσι μπορεί αυτή κι αποτελεί την μήτρα και την έσχατη και την κοινή βάση όλων ανεξαιρέτως των αισθητών αντικειμένων του φυσικού κόσμου.

Διαφορετικά, αν η πρώτη ύλη ταυτιζόταν με όλα ή με ορισμένα από τα χαρακτηριστικά ενός ορισμένου σώματος του πηλού, για παράδειγμα ή με κάποιο από τα απλούστερα στοιχεία του φυσικού κόσμου–με τον αέρα, λόγου χάρη, αυτή, προφανώς, δεν θ’ αποτελούσε την βάση όλων των σωμάτων, που διαφέρουν από τον πηλό, ούτε το κοινό σημείο αναφοράς των απλούστερων στοιχείων της φύσης –της γης, του νερού, της φωτιάς και του αέρα.

«Έτσι», αποφαίνεται ο Πλωτίνος, «μπορεί ο πηλός να είναι η ύλη του αγγειοπλάστη, αλλά δεν είναι η καθαρή και απλή ύλη». Η τελευταία αυτή δεν είναι τίποτε συγκεκριμένο. Είναι η δυνατότητα για οτιδήποτε. Μία δύναμη έξω και ανεξάρτητα από την πρώτη ύλη θα πρέπει να έδωσε στον υλικό κόσμο την μορφή που παρατηρούμε γύρω μας.Και η ρυθμιστική αυτή αρχή, κατά τον Πλωτίνο δεν είναι άλλη από την ψυχή. Η άποψη αυτή του Πλωτίνου για το σύμπαν ως ενός τεράστιου έμψυχου οργανισμού υποστηρίχτηκε, πριν από αυτόν, από τους Στωικούς φιλοσόφους.

Το Εν, υπερβαίνει εξ ολοκλήρου τη «γνώση» [2], ενώ επόμενες κατώτερες Υποστάσεις Νους- ψυχή - Φύση γνωρίζουν μόνο τις αιτιώδεις αρχές τις οποίες οι ίδιες περιέχουν και όχι τα δημιουργήματα τα οποία απορρέουν από αυτές- για παράδειγμα, η Ψυχή του Κόσμου γνωρίζει τη δραστηριότητα της στον κόσμο μόνο μέσα από την ενότητα της, όχι από την άμεση δραστηριότητα της στον κόσμο [3]. Αυτό όμως δεν υπονοεί καμία ατέλεια στη γνώση τους, εφόσον είναι περιττό για κάποιον ο οποίος γνωρίζει τις αρχέτυπες πραγματικότητες να αναζητεί την πρόσθετη γνώση των αισθητών τους [4]. Η δημιουργία δεν είναι συνεπώς το αποτέλεσμα εσκεμμένης απόφασης εκ μέρους των θεϊκών Υποστάσεων [5] .

Δεύτερη αρχή είναι ο Νοῡς, ο οποίος ταυτίζεται με τις Πλατωνικές Ιδέες, τα ιδανικά αρχέτυπα του ορατού κόσμου. Ο νους είναι εικόνα και παράγωγο του Εν- ός, καθώς δέχεται στο εσωτερικό του τις ιδέες, τα αρχέτυπα,τις μορφές των ατομικών ή των καθέκαστων όντων, ο νους μετασχηματίζεταισε δημιουργό του πλατωνικού Τίμαιου.

Μετά το Εν και τον Νου ακολουθεί η (συμπαντική) Ψυχή, η οποία προκύπτει ως γέννημα από της τελειότητας του Νου. Και όπως ο Νους είναι η εικόνα του Εν-ός, έτσι και η Ψυχή είναι η εικόνα του Νου, με αποτέλεσμα να στρέφει το βλέμμα της προς αυτόν. Επομένως η Ψυχή είναι ο λόγος και η ενέργεια του Νου, όπως ο Νους είναι ο λόγος και η ενέργεια του Ε- ός

Η ψυχή ανήκει στον υπεραισθητό κόσμο και φέρει στο εσωτερικό της ιδέες, καθώς και η ίδια είναι ιδέα και αριθμός. 

 

 

 

Πλωτίνος ο «μυστικιστής» φιλόσοφος. Από τον Βασίλη Χλέτσο.

Σκοπός του φιλοσόφου για τον Πλωτίνο, είναι να επιστρέψει στον Εν, με φρόνηση, στοχασμό, παρρησία, ένα μυστικό βίωμα. Μία τέτοια πρακτική δεν αφορά μία απλή κατανόηση της μεταφυσικής δομής του σύμπαντος και ένωση της ψυχής με το Εν, αλλά αποτελεί ένα τρόπο ζωής.

Για να το πετύχει αυτό κάποιος πρέπει να φθάσει στην «κάθαρση» , μέσω του ενάρετου βίου και έπειτα μέσω διαλογισμού να φθάσει σε μυστικιστική έκσταση και τελικά να ενωθεί με το Θεό. «Κάθε ψυχή είναι και γίνεται αυτό ακριβώς που βλέπει..» Πλωτίνος, Εννεάδα IV 3,8.15

Η ιδιαιτερότητα του μυστικισμού του Πλωτίνου έγκειται στο γεγονός πως η ένωση με τον Θεό επιτυγχάνεται μόνο μέσω διαλογισμού και όχι μέσω μαγείας, τελετουργικών ή διάφορων σαμανικών τελετών που χρησιμοποιούν παραισθησιογόνες ουσίες. «Δίχως να ασκούμε πραγματικά την αρετή θεός είναι μόνο μια λέξη» (“ἄνευ δὲ ἀρετῆς ἀληθινῆς θεὸς λεγόμενος ὄνομά ἐστιν”) Πλωτίνος, Ἐννεάδες, 2.9.15.39

Είναι πολύ πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα και αρκετά πιο ποιοτικό να πετύχεις την ένωση με το Θεό αποκλειστικά μέσω σκέψης σε αντίθεση με άλλες πρακτικές που απαιτούν κάποιο είδος βοήθειας για να την επιτύχουν. «...το τέλος και ο στόχος ήταν, για τον Πλωτίνο, η ένωση με τον υπέρτατο Θεό και η προσέγγισή του» (“Τέλος γὰρ αὐτῷ καὶ σκοπὸς ἦν τὸ ἑνωθῆναι καὶ πελάσαι τῷ ἐπὶπᾶσι θεῷ”). Πορφύριος, Πλωτίνου βίος, 23.15-16.

Ο Πλωτίνος περιγράφει το αίσθημα της «μυστικιστικής ένωσης» (το οποίο κατόρθωσε μόνο τέσσερις φορές στην ζωή του σύμφωνα με τον μαθητή του Πορφύριο) με το Θείο, το Εν (Εννεάδες IV .8.1.1-11):

«Πολλάκις αφυπνισθείς από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μέσα στο σώμα μου και εισελθών στον ίδιο τον εαυτό μου, αποξενώνομαι από κάθε τι άλλο. Μέσα στο εσώτερο είναι μου βλέπω μία θαυμάσια ομορφιά, που με πείθει για την υπέροχη μοίρα που με αναμένει. Η δραστηριότητα του πνεύματος μου βρίσκεται στο ύψιστο σημείο. Είναι ένα με τον Θεό, εδράζομαι σε αυτόν ευρισκόμενος υπεράνω κάθε νοητού. Έπειτα όμως, από την ανάπαυση μου σε αυτόν, αφού κατεβώ στον χώρο του λογισμού και η ψυχή μου επανεισέλθει στο σώμα, απορώ πως "πότε και νύν" ήταν δυνατόν να κατέλθω, και πως η ψυχή μπορούσε να εισέλθει στο σώμα, αφού είναι αυτή που μου αποκαλύφθηκε (κατά την έκσταση μου)...[...]...

Εκεί, πράγματι, μόλις και μετά βίας υπήρχε όραμα, εκτός μόνο με έναν τρόπο άγνωστο ˙ ήταν μια έκσταση, μια απλοποίηση, μια απάρνηση, μια τάση προς επαφή και ταυτόχρονα μια ανάπαυση, ένας διαλογισμός προς τη ρύθμιση ˙ τούτη είναι η μόνη θέαση αυτού που βρίσκεται μέσα στο άδυτο. Κοιτάζοντας με άλλο τρόπο, αποτυγχάνουμε....[...]...

Όταν η ψυχή αρχίζει πάλι να ανεβαίνει, δεν έρχεται σε κάτι ξένο, αλλά στον ίδιο της τον εαυτό ˙ έτσι αποσπασμένη , δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο εαυτός της ˙ υπάρχοντας καθαυτή στο εαυτό της, δεν είναι πλέον στην τάξη του όντος ˙ είναι στο υπέρτατο...[...].. Η ψυχή τότε δεν θα δει τον θεό να εμφανίζεται ξαφνικά μέσα της, διότι δεν υπάρχει τίποτα πια που να τους χωρίζει, καθώς τότε δεν υπάρχουν δύο. Ο ορών είναι ένα με το ορώμενο, δεν είναι όραμα αλλά ένωση. Και τότε η ψυχή δεν έχει πια συνείδηση πως βρίσκεται μέσα σε ένα σώμα, ούτε πως ο εαυτός της έχει κάποια ταυτότητα..

[...]..

Κατά την στιγμή της ένωσης με το θείο ο ορών είναι ένα με το ορώμενο, δεν ήταν όραμα αλλά ένωση. Ο άνθρωπος που διαμορφώνεται απ’ αυτή την ανάμειξη με το υπέρτατο πρέπει –εάν και μόνο θυμηθεί- να φέρει το είδωλο του αποτυπωμένο επάνω του. Έχει γίνει η ενότητα, τίποτα δεν υπάρχει μέσα του ή έξω του που να προκαλεί ποικιλία, τώρα καμιά κίνηση, κανένα πάθος, καμιά επιθυμία που να στρέφεται προς τα έξω, από τη στιγμή που επιτυγχάνεται αυτή η άνοδος. Αδρανεί η λογική και κάθε νόηση, ακόμα και για να τολμήσουμε την λέξη, ο ίδιος ο εαυτός: κρατημένος μακριά πλήρης θεού, έχει επιτύχει στην τέλεια ακινησία την απομόνωση. Με ήρεμο όλο του το είναι, δεν στρέφεται ούτε προς αυτή την πλευρά ούτε προς εκείνη, ούτε καν προς τα μέσα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Εντελώς ήρεμος, σε στάση, έχει γίνει η ίδια η στάση...»

Εννεάδες, . VI 9.10.20, vi, ix, 11,38 & vi 7,34,12, VI 9.11.5

Ακόμα και αν κάποιος κατορθώσει να βιώσει μια στιγμή ενόρασης του Εν-ός, δεν θα μπορέσει να μεταφέρει αντικειμενικά αυτήν την εμπειρία με λόγια ή εικόνες. Η μόνη συνεισφορά του θα είναι να δείξει τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να βιώσουμε την ίδια εμπειρία. Το θετικό στοιχείο όμως που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα, έστω αρχικά, για έμμεση θέαση του Εν-ός.

Ο Πλωτίνος συγκρίνει το Εν με τον ήλιο, που δεν μπορούμε να τον δούμε άμεσα αλλά έχουμε επαφή μαζί του μέσω του φωτός που στέλνει στα όντα. Έτσι, και η ατομική ψυχή μπορεί να προσεγγίσει έμμεσα το Εν, ενόσω βρίσκεται στην ενσώματη κατάσταση. Αυτό θα το πετύχει, διότι ενυπάρχει εντός της το θεϊκό στοιχείο και στρεφόμενη προς τον βαθύτερο εαυτό της θα ανακαλύψει όλη την αλήθεια και τη δύναμη που διαθέτει

Ο Κόσμος, αποτελεί μία αδιάσπαστη αλυσίδα. Συνεπώς και ο άνθρωπος, μπορεί να επιστρέψει στο Εν, εφόσον υπερβεί το κατώτατο τμήμα της ψυχής του με έναν μυστικό τρόπο, ταυτίζεται εσωτερικά ο εαυτός με το «Είναι», προκειμένου να ανακαλύψει την αλήθεια.

Και αυτό διότι σύμφωνα με τον Πλωτίνο, κάθε ον επιζητεί να επιστρέψει στην αιτία του (Εννεάδα III. 8. 7. 17-18). Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της στροφής προς τα ένδον, η αναγωγή στην αιτία ενός όντος συμπίπτει με την επι¬στροφή στον εαυτό του (Εννεάδα VI. 9. 2. 33-43..).

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ - Ο ΣΟΦΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

 

Ο μεγαλύτερος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του “ο Κήπος του Προφήτη”.

Τα θέματα του αφορούν την αγάπη, το θάνατο, τον κόσμο και εκφράζουν τις μεταφυσικές αναζητήσεις του συγγραφέα. Τα έργα του μεταφράστηκαν σ’ όλο σχεδόν τον κόσμο και άσκησαν μεγάλη επιρροή.

Ο Χαλίλ Γκιμπράν, ανάμεσα στ’ άλλα, έχει γράψει τα εξής: Νύμφες της Κοιλάδας, Θύελλες, Λιτανείες, Ο Προφήτης, ‘Αμμος και Αφρός, Ιησούς, ο Υιός του Ανθρώπου, Οι Εpωτικές Επιστολές του Προφήτη, Ο Προφήτης & ο Κήπος του Προφήτη.

Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεννήθηκε στο Λίβανο το 1883 και πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1931. Αρχικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και κατόπιν με τη συγγραφή. Τα έργα του, γραμμένα στην αραβική και την αγγλική γλώσσα, είναι επηρεασμένα από τη Βίβλο,τον Νίτσε και τον Γουίλιαμ Μπλέικ.

 

 

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

 

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

 

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

 

 

 

 

 

 

 "Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτιά της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σ’ αγκαλιάσουν, παραδώσου μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν τον βοριά που ερημώνει τον κήπο. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά. Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου". Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη (απόσπασμα)

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΕΠΙΘΥΜΙΑ 555

 

Ολη η γνωση είναι Μία. Λαμβανομαι πληροφορίες από διάφορες παραδόσεις και συστηματα σκέψεως για να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που Υπάρχει Τωρα. Αναλύομαι τα μερη του όλου ως ανατόμοι τεμαχίζουμε ένα πτώμα ώστε η ίδια μας η δραστηριοτητα το σκοτώνει. Δεν υπάρχει το ΕΝΑ μόνο του αλλά είναι μια παραδοξότητα. Δεν υπάρχει το ΔΥΟ μόνο του αλλά είναι ένα τίποτα. Δεν υπάρχει το τρία μόνο του αλλά τελειώνει όλα όσα είναι να συντελεσθουν. 

 Μιλώντας για την επιθυμία είναι αδύνατον να μην αναφερθείς στο αντίθετο της, την αγαθότητα του ουρανου. Στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε την επιθυμία, είναι αδυνατον να μην την εντάξουμε σε ένα συμπαντικο συστημα ή να την βαλουμε στην θεση της μέσα στην ψυχη. Το ανωτερο μερος της ψυχης είναι το λογικο, θυμικο ονομαζεται το κεντρικο μερος της ψυχης και είναι η καρδια και επιθυμητικον είναι το κατωτερο μερος της ψυχης. 

 Συμφωνα λοιπον με το ελληνικο θεολογικό σύστημα στην κορυφη του Ολύμπου είναι ο αγνος Πατερας Δίας, ή συμφωνα με την φιλοσοφία, το ΕΝΑ ΣΟΦΟ ΑΓΑΘΟ ΟΝ. Αντιθετα από τον ουρανο, τόσο βαθιά όσο ψηλα είναι ο ουρανος, βρίσκεται ο Αδης και αυτός είναι ο τόπος της επιθυμίας. Είναι κι εκεί ο Δίας με την μορφή του Χθόνιου Διος, του Πλουτωνα, του βασιλια του Αδη. 

 Σύμφωνα με το Ινδουιστικο σύστημα στην κορυφή είναι ο Βραχμα ή αλλιώς το σατβικο στοιχείο, η αγαθότητα. Στον Αδη χαμηλά είναι ο θεός του θανατου ο Σίβα, ο οποίος έχει στην κυριαρχία του τον δρόμο του Αδη, τον δρόμο της επιθυμίας, το Ταντρα. 

 Τα δύο αυτά ακρότατα στοιχεία του τριπλου κόσμου είναι αντιθετα και δεν ανακαταύονται μεταξυ τους αλλά η αγαθότητα πλέει όπως το λάδι πανω στο νερό. 

Υπάρχει όμως το τρίτο στοιχείο, η δαιμονικη βασιλεία του Διός, όπου το ΕΝΑ ουράνιο αγαθό, ανακατεύεται με το ΔΥΟ, το πονηρο στοιχείο του Αδη. Αυτό το τρίτο στοιχείο είναι η δυναμη της καρδιάς μας, είναι η δυναμη της ψυχης μας, να υπάρχει ως ο κικεών , το άθροισμα των ακραίων στοιχείων. 

 Σαν άνθρωποι όμως διαχωριζόμαστε συχνα μεταξυ όσων το σώμα μας επιθυμεί και όσων ο νους μας κατευθύνει. Η φιλοσοφία μας έχει καθοδηγήσει έτσι ώστε να πολεμήσουμε τις σαρκικές επιθυμίες, να αναστησουμε την δύναμη του αγαθού μας αγγέλου μεσα μας. Η φιλοσοφία στοχεύει να κατευθύνει τον άνθρωπο προς το αγαθο στοιχείο του ουρανου και να τον εξυψώσει πάνω από τα σαρκικά πάθη. 

Στην αρχη κιόλας του Ταο τε Κινγκ ο Κινέζος σοφός το ξεκαθαρίζει ότι αν δεν απορρίψεις την επιθυμία δεν θα αποκτήσεις εσωτερική πνευματική γνωση.

 

Παντα χωρίς επιθυμία να μένεις

Αν το βαθυ μυστηριο να νοιωσεις περιμένεις

Μα αν την επιθυμια ολοένα μεσα σου τρέφεις

Μοναχα την θωριά της επιφανειας θα έχεις.

 

 Στην ορθοδοξη παράδοση οι ασκητες νηστεύουν και προσεύχονται, αγρυπνουν και προσπαθουν με κάθε τρόπο να νικησουν τις επιθυμίες και τα πάθη. Με αυτόν τον τρόπο φτάνουν σε ανώτερη πνευματικη γνώση. Αυτός είναι ο δρόμος του ουρανου, προς την αγαθότητα κι έχει σκοπό να εξαγνίσει την ανθρώπινη ψυχη από την μοιρα της κακίας και του θανάτου.  Ετσι καθαρίζεται ο υλικός άνθρωπος για να εμφανιστεί ο πνευματικός άνθρωπος.

 

Κάποτε η γυναίκα του Βουδα τον κοίταξε και του είπε. Κοιτα πως είσαι ; χοντρός, λαίμαργος, τρως ένα μεγάλο πιάτο στην καθισιά… τα αυτιά σου κρέμονται όπως και η κοιλιά σου. Δεν το λες και για φιλοσοφική στάση αυτό. 

Χαχα διασκεδαζω αυτή την επιθυμία, αλλά όταν δεν εχω επιθυμία δεν θα μπορώ να ζησω άλλο εδώ στη γη. 

Και μια μερα ο Βουδας είπε στην γυναίκα του. Ο άγγελος μου δεν έχει καμία επιθυμία πιά για την ανάσα του αέρα, ούτε για νερό, ούτε για φωτιά, ουτε για φαγητό. 

Και ποιος είναι ο υλικός άνθρωπος; Αυτός που λέει, πεινώ, διψώ, νυστάζω… Κανεις δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν, όσο και να νηστέψει, όσο και να μείνει μόνος του μακριά από τον κόσμο. Κάποια στιγμη μάλιστα θα πεθάνει, όπως όλοι. 

Τον δρόμο του Ουρανου προς την αγαθότητα, υμνουν όλες οι θρησκείες. Τον δρόμο όμως του Αδη, τον απαγορεύουν όλες οι θρησκείες. Μονο η Ταντρα του Σιβα διδασκει την επιθυμια και ίσως καποιες απαγορευμενες αιρεσεις του γνωστικου χριστιανισμου. 

Στον δρόμο του Αδη είναι απαραίτητος ο εξαγνισμός γιατι όλοι γνωρίζουν πως οι επιθυμιες πρέπει τουλάχιστον να είναι κατανοητες και να βρισκονται υπό έλεγχο.

«Το Ταντρα κατανοεί πως η κακή συντροφιά, η δίψα για δυναμη και η επιθυμια για εγκόσμιες απολαύσεις είναι η μεγαλύτεροι μας εχθροι στο ταξίδι της αποκάλυψης της θεϊκης μας φύσης. Οι εγκόσμιες επιθυμίες ταράζουν τον νου κι ένας ταραγμένος από την επιθυμία νους, δεν μπορει να βρει έμπνευση και χαρά.»

 Το Ταντρα μας βεβαιώνει  ότι οι επιθυμιες είναι φυσιολογικες και όσο ειμαστε ενσαρκωμένοι θα τις έχουμε. 

Το Ταντρα δεχεται την επιθυμία ως την κύρια κινητήρια δύναμη του σύμπαντος και δεν ζητάει από αυτους που την εξασκούν να απαρνηθουν την επιθυμία. 

Εκείνοι που ζητουν να εξαλείψουν κάθε επιθυμία στηρίζονται σε μια δυνατότερη επιθυμία, να μην έχουν επιθυμίες. Αυτός είναι ο ζήλος του ασκητη, που περιγραφεται σαν σκύλος… και συχνα ο δαίμονας που δεν σε αφηνει να φας είναι δυνατότερος από κάθε λαιμαργία ή κοιλιοδουλεία. 

Συμφωνα με την Ταντρα, το σύμπαν είναι ένα προιόν αυτου του ζεύγους αντιθέτων, στατικο (σακτιμαν) και δυναμικο (σάκτι).

 

Το πρωτο κινουν ακινητο, το δεύτερο ρει παντα και ουδεν μένει.

¨

Το μοναδικο υπέρτατο ον δεν κινειται καθόλου αν και είναι ταχυτερο από την σκέψη. Γιατι ουτε οι ίδιοι οι θεοι μπορουν να το φθάσουν. Ανωνυμο αγνωστο αγαθο ένα είναι το Βραχμα των Ουπανισαδων, το αγαθο ον των Ελλήνων φιλοσόφων. 

Εκείνο που έχει όνομα, είναι η μητρα όλων όσων υπάρχουν. Γιαυτο και είναι δύο οι δρόμοι, ο ένας ανοδικος προς τον ουράνιο αγαθό Πατέρα και ο άλλος καθοδικός προς την Μητερα Νυκτα, που όλα τα γεννάει και τα δίνει μορφη. 

Προς τον ουράνιο πατερα βαδίζεις μόνος πολεμώντας τις επιθυμίες και τους λογισμους, προσπαθωντας να χασεις το θνητο εγώ σου και να ενδυθείς το αθάνατο Εγω του Σύμπαντος. 

Προς την Μητερα Νυκτα, εργαζόμενος την επιθυμία, βαδίζεις με παρεα τον σύντροφο σου για να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να υπάρξεις σύμφωνα με την επιθυμία του πνευματος σου. 

Συμφωνα με την ταντρα η επιθυμια είναι η αρχη κάθε κινησεως και όπως έλεγε ο Μεγας Αλέξανδρος όταν τον ρωτουσαν γιατι πολεμα, επειδη είχε μεσα του τον πόθο. Η επιθυμια στην καρδια γινεται πόθος και στο νου γινεται θέλημα.

 

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΒΕΔΙΚΗ 

Τοτε ουτε το ον υπήρχε, ουτε το μη ον. … Πρωτα αναπτυχθηκε η επιθυμια που σταθηκε ο πρώτος σπόρος της σκέψεως.

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΒΕΔΙΚΗ 

Τοτε δεν υπήρχε εκει ουτε οντοτητα, ουτε μη οντοτητα, ουτε κοσμος, ουτε ουρανος… Όμως Εκείνος ανέπνεε δίχως πνοη, μονος εκεινος συγκρατωντας την ζωη μεσα στον εαυτό οτυ. … Η πρωτη επιθυμια σχηματίσθηκε μεσα στο νου του θεου, κι έγινε το αρχέγονο παραγωγό σπέρμα.

 ΒΑΜΑΝΤΕΒΑ

 Καθιστω ισχυρό αυτόν που θα διαλέξω. Τον καθιστω Βραχμα, άγιο και σοφό. Τεντώνων το τόξο του Ρουντρα για να σκοτώσω τον δαίμονα, τον εχθρό του Βραχμα, πολεμω για τους λαους εναντιον των εχθρων τους και διατρεχω τον ουρανο και την γη.

Ετσι μιλησε ο Βαμαντέβα αναπαυόμενος μεσα στην μητρα… ανυψωθηκε αφου γκρεμισε τουτην τη σωματικη φυλακή,  έφθασε στον σκοπό κάθε επιθυμιας και εγινε αθάνατος. Εγινε αθάνατος.

Ποια είναι ετουτη η ψυχη για να μπορέσουμε να την λατρέψουμε ; Τι είναι ψυχή ; Μήπως είναι αυτό με το οποίο ένας άνθρωπος βλέπει ακουει αισθανεται τις οσμές ; που εκφέρει τον λόγο ; Μήπως είναι η καρδιά ή ο νους ; το αίσθημα ή η βούληση ; Μήπως είναι η μνήμη, ή η συγκαταβαση ; ή η απόφαση ; ή η ζωική δράση ; ή η κλίση ή η επιθυμία ;

 

500=Φ=ΝΥΝ

50=Ν

5=Ε

ΦΙΝΑΛΕ

 

Ο αριθμος πέντε ονομαζεται και δευτερος γαμος, καθως ο πρώτος είναι 1+2=3 και δευτερος 2+3=5

 

Οσο βαδίζεις προς τον ουρανο, η επιθυμία θα βρισκει τρόπο να εργαζεται… κι όσο βαδίζεις προς την επιθυμία η αγαθότητα θα βρίσκει τρόπο να εκφραζεται. Κάποιες φορές στην ζωη σου θα εργαστείς προς την μία κατεύθυνση αλλά πάντα η συμμετρία και η αρμονία θα είναι ο λόγος ο αληθινος.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 Για τον αριθμο πέντε

 

Η πεντάς πρώτη περιέλαβε τας αρχετύπους μορφάς όλων των αριθμών, ήτοι τον 2, τον πρώτον άρτιον, και τον 3, τον πρώτον περιττόν, διά τούτο και καλείται γάμος, ως αποτελούμενη εξ άρρενος και θήλεος. Είναι κέντρον της δεκάδος. Εάν υψωθεί εις το τετράγωνον, συνεχώς περιέχει τον εαυτόν της, δηλαδή πεντάκις πέντε 25.

 

Προσέτι εάν συνδυάσης καθ΄οποιονδήποτε τρόπο τον 10, μεσαίος θα ευρεθή ο 5 συμφώνως προς την αριθμητική αναλογίαν, δηλαδή 9 και 1, 8 και 2, 7 και 3, 6 και 4, εξ εκάστου δηλαδή συνδυασμού παράγεται ο 10 και εις το μέσον ευρίσκεται ο 5 συμφώνως προς την αριθμητικήν αναλογίαν, όπως αποδεικνύει το διάγραμμα:

 

 

Με την δεκάδα φαίνεται ότι διέδραμεν και ηνέγκαμεν εις πέρας τον κόσμον, όπως πολλάκις μας ελέχθη, με την μονάδα δε ότι εριζώθη κι κίνησην μεν ότι με την δυάδα έλαβεν, φύσιν δε ζωικήν με την πεντάδα, η οποία άλλως και εγγύτατα και μόνη είναι μέρος της δεκάδος, τω όντι μεν ακολουθεί αυτήν κατ’ ανάγκην το ισόζυγον, το δε ομώνυμον την δυάδα.

 

Κατ’ αναλογίαν δε της θέσεως τούτων, πέντε επινοούνται και επί της γης ζώναι, η κεκαυμένη μεν εις τον ισημερινόν, αι εύκρατοι δε εις τους δύο τροπικούς, ίσαι δε και αι δύο ακατοίκητοι λόγω του ψύχους των πλησίων των πόλων περιοχών. Πέντε ωσ αύτως και οι πλανήται, εκτός του ηλίου και της σελήνης.

 

Τα όργανα νυν των αισθήσεων των τελειοτέρων ζώων είναι τόσα ένεκα της συγγενείας και ομοίας διατάξεως και βάσεως με τα στοιχεία.

 

Απεκάλουν δεν την πεντάδα αφιλονικείαν, όχι μόνον διότι συνεχώς ο αιθήρ είναι ομοίως ο ίδιος ως πέμπτον και εν σχέση με τον εαυτό του διατεταγμένον στοιχείον,

 

εφ’ όσον η φιλονεικία και η μεταβολή υπάρχουν εις τα κάτωθεν αυτού στοιχεία από την σελήνην εως την γην, αλλά διότι τα πρωταρχικώς διάφορα και ανόμοια δύο είδη του αριθμού, το άρτιον και το περιττόν, αυτός τρόπον τινά συνεφιλίωσε και τα συνήψεν ως σύνολον.

 

Διά τούτο ο Μέγγυλος εις το περί αριθμών έργον του, τοιουτοτρόπως εκφράζεται: «Η δε πεντάς είναι τροποποίησις, φως, αφιλονεικία. Τροποποίησις μεν, διότι μετεβλήθη αφ’ ότου απέκτησε τρεις διαστάσεις, εις την ταυτότητα της σφαίρας, αφ’ εκινήθη κυκλικώς και εγέννησε το φως, dια το οποίον ακριβώς και ονομάζεται φως, αφιλονεικίαν δε ένεκα της συνθέσεως και ενώσεως όλων, όσα προηγουμένως ήσαν διεχωρισμένα και εξ αιτίας της συζεύξεως και συμφιλιώσεως των δύο αριθμών.

 

 Επειδή δε κατά τους φυσικούς τρία είναι τα ικανά να παράσχουν ζωή μετά την ενσωμάτωσιν, το φυτικόν, το ψυχικόν και το λογικόν, και εφόσον το λογικόν είναι διατεταγμένον κατά την εβδομάδα, το δε ψυχικόν κατά την εξάδαν, εξ ανάγκης κληρούται δια το φυτικόν η πεντάς, ώστε η πεντάς να είναι το ελάχιστον άκρον της ζωικής φύσεως.

 

 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

ΑΙΩΝ   861

ΧΡΟΝΟΣ 1090

Μιλάμε για τον αιώνα και τον χρόνο, χωρις να γνωρίζουμε την βασικη διαφορά τους. Ο κοσμος συμφωνα με τους φιλοσόφους γεννηθηκε μαζι με τον χρόνο και υπάρχει μεσα στον χρόνο. Πριν την γεννηση του κόσμου δεν υπήρχε ο χρόνος αλλά μονο ο αιώνας η απαρχη δηλαδη των πάντων.

«Η αιωνιοτητα και ο χρονος είναι δυο διαφορετικές ένοιες, καθως η μεν αιωνιότητα ανηκει στην σφαίρα της αϊδίου φυσεως, ο δε χρόνος στην σφαίρα του γιγνεσθαι και στο παρον σύμπαν.»

Πλωτίνου περι αιώνος και χρόνου

Ει γαρ αιων μεν περι νουν, χρόνος δε περί ψυχην. λέει ο Πλωτίνος, ξεκαθαρίζοντας ότι ο νους ανηκει στην αιωνιότητα ενω η ψυχη μερίζετε χρονικα και υλικα, 

 Ο αιώνας είναι η ακινητη στιγμη, ενώ ο χρόνος ρέει ακατάπαυστα. Ο αιώνας είναι η ουσία των πάντων ενώ ο χρόνος υπάρχει στην εκδηλωμένη πλέον φύση.

Ο Αριστοτέλης δινει τον ορισμο του αιώνα ως το περιεχόμενο μιας ζωής από την γέννηση μεχρι τον θάνατο. 

Το γαρ τέλος το περιέχον τον της εκάστου ζωής χρόνον, ου μηθεν έξω κατά φυσιν, αιών εκάστου κέκληται.

Γιατι, το όριο που περιέχει τον χρόνο της ζωής του καθενός, έξω από το οποίον δεν υπάρχει κατά φύσιν τίποτα, αιώνας του καθενος χαρακτηριζεται.

Αριστοτελης περι ουρανου

 Επειδή η ζωη ενός ανθρώπου είναι περίπου εκατό χρόνια, καθορίστηκε και η διάρκεια του αιώνα αυτά τα χρόνια. Αν όμως αναφερθούμε σε άλλα όντα θα εχουμε διαφορετικο αιώνα από τα εκατό χρόνια και αν αναφερθουμε σε ολόκληρο το σύμπαν θα έχουμε όλο τον χρόνο διάρκειας του σύμπαντος.

Στην Ινδικη μυθολογία ο Αιώνας αυτός είναι το Βραχμα, κι εκεί μετραμε τις περιόδους σε Βραχμα. Στην ελληνική μυθολογία  αρχικός Αιώνας είναι ο πρώτος δαίμων λεγόμενος Φανης. Ο Φανης γεννηθηκε από το αρχικο αυγό κι έχει τον ουρανο πανω από το κεφάλι του και την γη στα πόδια του ενώ γύρω του υπάρχει ο χρόνος που ρέει, ο οποίος συμβολίζεται με τα 12 ζώδια. Ετσι ο αιώνας είναι στο κέντρο της ύπαρξης, ακινητος και αίδιος ενώ γύρω του αναπτύσεται ο υλικος κόσμος με τον χρόνο.

 Αν σαν άνθρωποι ξεχάσουμε τον χρόνο που τρέχει και απορροφηθουμε από την στιγμή, εκεί θα συναντησουμε τον αιώνα. Όπως η γνωση μας αναλυει το παρελθον και το μέλλον βαζοντας μεσα στον χρόνο, η λήθη μας τοποθετεί στο κέντρο του αιώνα. Γι αυτό οι σοφοί Ταοιστες όταν γνωρίζουν τον φυσικο κόσμο καθηκον έχουν πλέον να ξεχνανε για να απορροφηθουν από την στιγμη.

Ο Πλωτίνος ξεκαθαρίζει αυτό ακριβως αναφερόμενος στον αιώνα και τον χρόνο.

 «Εάν λοιπον η φυση της αιωνιότητας δεν σχετίζεται ποτέ με το πρότερον ή το ύστερον αλλά ορίζεται στο παρον ως ουσία και ζωη αμεταβλητη, τότε η υπαρξη της, το είναι της, βρισκεται αληθινά στον εαυτό της, σταθερα στην φυση της.»

Ει ουν μητε προτερον μήτε υστερον περι αυτό, το δ΄εστιν αληθεστατον των περί αυτό και αυτό, και ουτω δε, ότι εστιν ως ουσία ή τω ζην, πάλιν αυ ηκει ημιν τουτο, ο δη λεγομεν αιών.

Πλωτίνου περι αιώνος και χρόνου

 Ο αιώνας λοιπόν είναι το ΤΩΡΑ, αυτή η ακινητη στιγμη μεσα στην καρδιά μας. Δεν έχει σχέση με τον παρελθον και το μέλλον, αλλα είναι όλο το παρελθον και το μέλλον σε μια στιγμη.

  Ο πιο εύκολος τρόπος να κατανοησει κανεις την αιωνιότητα και την διαφορά του με τον χρόνο είναι να δει το παραδειγμα του ανθρώπινου δαίμονα, ποιος είναι και ποια η φυση του. Γιατί όταν ο δαίμων γεννηθει στην υλική ζωή δηλαδη υπάρξει στον χρόνο, η αθανατη ουσία του παραμένει στον αιώνα. Αυτό σημαίνει πως ο δαίμων γνωρίζει από την στιγμη της γέννησης του το τελος του, δηλαδη τον θανατο του, και γνωρίζει ολη την μοιρα της ζωής του. Αυτός ο εντος μας δαίμων εχει έτσι την δυνατότητα να διορθώσει την μοιρα μας, να αλλάξει το τέλος μας και να διευθετησει την ζωή μας με ένα καλυτερο τρόπο. Η δυνατότητα αυτή του αθάνατου δαίμονα είναι η δυνατότητα της φύσεως να εξελλισσεται προς ένα καλύτερο κόσμο.

Ο αιών του ανθρώπου, δηλαδη ο αθανατος δαίμονας του, χτιζει το μέλλον, διευθετει τα πάντα στον χρόνο, ελέγχοντας έτσι το ανθρώπινο γιγνεσθαι.

 Μεταξυ του ακινητου και του κινητου υπάρχει ο δαίμων, το μικτον στοιχείο, εκ του οποιου τα όντα όπως οι άνθρωποι κτίζονται. Μιλωντας για το ένα και το δύο δεν πρέπει να ξεχναμε το μικτον τρία και πως το όλον αποτελείται από την αρμονια ολων των αριθμων. Πουθενα δεν θα βρεις αυτό το ένα μόνο του, ουτε αυτό το δύο μόνο του. Η ανθρωπινη προσπάθεια να κατανοησει τι είναι αυτή η ύπαρξη αναλύει και τέμνει όπως ένας ανατόμος που χωρίζει τα μέλη του ανθρώπινου σώματος. Καμία καρδιά όμως κανενας πνεύμονας δεν μπορεί να υπάρξει μόνος του, ουτε πόδια χωρις σώμα, ουτε κεφάλι. Πρέπει λοιπον πρωτα να αποδεχθουμε την αρμονια όλων όσων υπάρχουν και να κατανοήσουμε ότι αναλύουμε για να γνωρίσουμε τις ποιότητες των μερών του όλου.

Ο αθανατος αγαθος δαίμονας ζει στον αιώνα, ενώ ο θνητος πονηρός δαίμονας ζει στον χρόνο. Μεταξυ των δύο αυτών αντίθετων δυνάμεων υπάρχει ο μεικτος δαίμων που είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση. Μεσα στην καρδια του ανθρώπου γινεται η μιξη των δυο αντιθετων στοιχείων. Μπορουμε να κανουμε μια μεταφορά, ότι ο αγαθος δαίμων είναι το λάδι και ο πονηρος το νερό και μεταξυ τους δεν αναμειγνύονται αλλά παντα το κάδι παραμένει στην κορυφη.

Στο κεντρο ομως της καρδιας αυτά τα δυο στοιχεία συνυπάρχουν, ο αιώνας με τον χρόνο… γινονται ένα όνειρο.. για αυτό και όνειρος κοινος παντων θνητών και αθανάτων.

 

Η ζωη του ανθρώπου είναι σαν ένα λουλουδι. Η αιωνιοτητα είναι στην αρχη ο σπορος και ο χρόνος τα άνθη… ένας αέναος κύκλος είναι η μοιρα του ανθρώπου και σε μας ανήκει η δυνατότητα να εξελιχθουμε αντιλαμβανόμενοι αυτή την δυναμη του σύμπαντος που έχουμε μέσα μας. Να αντιληφθουμε οτι η ομορφια και η μυρωδια των λουλουδιων ειναι η ευωδία της αθανασίας.

 

 ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ  - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ