ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ - ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ - ΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε ένα σταυρό στον ουρανό και τη γραφή ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ.  Ετσι υποστήριξε τους χριστιανούς για να κατακτήσει την αυτοκρατορία.

Αυτό το γράμμα ίσως σου φανεί πικρό μα δεν έχω την πρόθεση να ταράξω την αίσθηση της γλώσσας σου παρά μόνο να περιγράψω όσα αναγκάστηκα εγώ να χωνέψω τα χρόνια που με δασκάλευαν οι χριστιανοί παιδαγωγοί μου. Γιατί πρέπει όλοι να παραδεχθούμε πως η αλήθεια υπερβαίνει την υποκριτική ευσέβεια και η δικαιοσύνη είναι ισχυρότερη της κάλπικης καλοσύνης. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να πιστεύει και να υποστηρίζει την άποψη του. Κάτι τέτοιο όμως ποτέ δεν το δέχτηκαν οι καλοί χριστιανοί οι οποίοι στο όνομα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υποχρέωσαν όλο τον πληθυσμό της να εκχριστιανιστεί και να υποταχθεί στο πιστεύω του ενός Ρωμαίου Αυτοκράτορα, του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Είδε λέει σύμφωνα με τον προσωπικό του φίλο και βιογράφο του, επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο, στον ουρανό ένα σταυρό κι έγραφε μάλιστα ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ !

 Τώρα, εκατοντάδες χρόνια μετά, καλή συμπεριφορά είναι να μην μιλάμε για αυτό που θεωρούμε αληθινό αλλά να κάνουμε υπακοή σε μια ξοφλημένη πια θεοκρατική δογματοπληξία.

 ΠΙΣΤΕΥΩ Σ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ …..  Κάτι τέτοια έγραφε ο Καζαντζάκης και τον αγάπησαν οι παπάδες. Έτσι ξεκινάει το πιστεύω του, που βρίσκεται στο τέλος της Ασκητικής. Λες και όφειλε κι εκείνος να καταθέσει ένα πιστεύω. Το έκανε όμως ως μία αντίδραση στο πιστεύω των χριστιανών που επί δέκα και επτά αιώνες στέκει σαν ένα ανίκητο και παντοδύναμο δόγμα. Γι αυτό και η γνωστή φράση του λέει: Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει, αν επιτρέπεται να κάνει κανείς υποθέσεις σε τόσο σοβαρά θέματα, ότι ο Καζαντζάκης δήλωνε «δεν φοβάμαι κανένα θεό και τα λοιπά, δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, είμαι ελεύθερος».

Μετά από πολλές συνεδριάσεις κατέληξαν αργά το βράδυ σε συμφωνία για το τελικό κείμενο του χριστιανικού δόγματος, παρουσία της Αυτού Μεγαλειότητας Φλαβίου Βαλερίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στην αίθουσα των συνεδριάσεων συνέβησαν διαπληκτισμοί χωρίς ευτυχώς θύματα, παρόλο που αποχώρησαν οι Αρειανοί επίσκοποι οι οποίοι απουσιάζουν από την αναμνηστική αυτή φωτογραφία. 

 Πριν από χίλια και εφτακόσια χρόνια, ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος μάζεψε τους χριστιανούς επισκόπους, τους άκουσε και αποφάσισε ποιο θα είναι το κοινό πιστεύω όλων των πολιτών της αυτοκρατορίας του.  Οι Αρειανοί επίσκοποι ηττήθηκαν και εξορίστηκαν και η εκκλησία τους εξαφανίσθηκε γιατί στην σύνοδο επικράτησαν εκείνοι που ψήφισαν το «ομοούσιον».  Από τότε μια μικρή αλλαγή που έγινε στο κείμενο από την εκκλησία της Ρώμης, επιβεβαίωσε το σχίσμα μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών.

 Τι είναι όμως το πιστεύω των Χριστιανών; Είναι ένα κείμενο σύμβολο που έχει πάρει την θέση του θεού ή των ειδώλων; Είναι μια θεολογική τοποθέτηση τέλεια και θεοπαράδοτη που πρέπει να την σεβόμαστε και να την προσκυνούμε ως την μοναδική και αναντίρρητη αλήθεια; Πιστεύω σε Ένα Θεό και σε Ένα Υιό και στο Άγιο Πνεύμα αλλά κυρίως στην Μία Αγία και Καθολική Εκκλησία. Στο πιστεύω των χριστιανών η ανθρώπινη εκκλησία, αρχιερείς και Φαρισαίοι, έχουν καθίσει στον ουράνιο θρόνο μαζί με τον Χριστό δίπλα στον Πατέρα και την περιστερά.

 Το πιστεύω δεν σφραγίζει μονάχα μια θεολογική θέση αλλά επικυρώνει την ισχυρή θέση της εκκλησίας στον ουρανό, δίπλα στον Χριστό αλλά κυρίως δίπλα στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα. Με το «πιστεύω» η εξουσία του Αυτοκράτορα συμβαδίζει με την εξουσία της εκκλησίας και με την εξουσία του Θεού. Η ράβδος των επισκόπων, η παπική τιάρα και το Πατριαρχικό στέμμα, όπως και τα χρυσά άμφια δεν είναι παρά σύμβολα της υψηλής τους εξουσίας, την οποία μοιράζονται με αυτοκράτορες και βασιλιάδες.  Οι Αρχιεπίσκοποι κάθονται σε υψηλό θρόνο επειδή «πιστεύουν» όσα πιστεύει και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Δεν έχει σημασία τι πιστεύουν. Δεν έχει σημασία ποια είναι η αλήθεια. Επιλέχθηκε μια αλήθεια σε κάποια χρονική στιγμή, αγαλματοποιήθηκε, υψώθηκε στην κορυφή των πνευματικών ουρανών και παρέμεινε εκεί απαράλλακτη μέσα στους αιώνες.

Πιστοί ιεράρχες στα ψηφισμένα από τις συνόδους άρθρα εν πλήρη δόξα ενδεδυμένοι.

 Αυτή όμως η αλήθεια έγινε η αιτία πολέμων και καταστροφών. Όποιος δεν παραδέχεται το σύμβολο της πίστεως, είναι άπιστος γιατί δεν πιστεύει τα ίδια με τον Αυτοκράτορα. Είναι άπιστος, παράνομος, αιρετικός και η εκκλησία τον καταδιώκει ως εχθρό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όταν κάποιος γράψει μερικά θεολογικά κείμενα, είναι πολύ εύκολο να βρεθεί κάποιο απόσπασμα που δεν συμφωνεί με το πιστεύω και να κατηγορηθεί αμέσως ως αιρετικός, ως εχθρός του Θεού. Εδώ ξεχνάμε την αγάπη προς τον πλησίον και την συγχώρεση και την πραότητα και όλες τις αρετές. Εδώ λαμβάνουμε πρόσωπο αυστηρού κριτή, τιμωρού και ζηλότυπου θεού, εκδικητή και ανθρωποκτόνου.  Έτσι το σύμβολο της πίστεως υπήρξε ένα δολοφονικό όπλο στα χέρια της εκκλησίας. Σύμφωνα με αυτό δολοφονήθηκαν χιλιάδες ανθρώπων σε ανατολή και δύση στους αιώνες που πέρασαν. Αυτό το όπλο κατασκευάστηκε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο από την αρχή. Δεν δημιουργήθηκε το σύμβολο της πίστεως για να οδηγήσει την ανθρωπότητα κοντά στο θεό, εφόσον είναι αδιάφορο το δόγμα και το θεολογικό πιστεύω με την αγάπη του ανθρώπου προς τον θεό ή τον συνάνθρωπο του. Το σύμβολο της πίστεως δημιουργήθηκε για να διχάσει και για να αποκόψει ένα μεγάλο πλήθος των χριστιανών από την εξουσία που τους χάριζε η εκκλησία.

 Το σύμβολο της πίστεως δεν είναι παρά το επιστέγασμα μιας διαδικασίας ενοποίησης της χριστιανικής θρησκείας και της εκκλησίας κάτω από το σκήπτρο του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Την ίδια εποχή κανονίσθηκε ποια κείμενα είναι γνήσια και ποια κείμενα δεν είναι παραδεκτά. Την εποχή εκείνη γράφτηκε η ιστορία του χριστιανισμού από την αρχή και διαφορετικές παραδόσεις και ίσως διαφορετικοί Χριστοί ενώθηκαν κάτω από ενιαία αυτοκρατορική εκκλησιαστική παράδοση.

Αιρετικοί επίσκοποι εν ώρα αιρετικής δράσης.

 Πιστεύω ότι ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε επί Ποντίου Πιλάτου λέει το δόγμα. Έφερε κανείς αντίρρηση; Να το πουμε στον αυτοκράτορα να καλέσει μια σύνοδο επισκόπων, να αναθεματίσουμε τον αντιρρησία, να θανατώσουμε όσους συνεχίζουν να αντιδρούν και να κάψουμε τα βιβλία τους. Το ανάθεμα αυτό θα καταχωρηθεί και κάθε φορά που εορτάζουμε την νίκη της ειρηνικής κατά τα άλλα θρησκείας μας, ο αναγνώστης θα ψάλει τα αναθέματα με βροντερή φωνή. Ανάθεμα και τα λοιπά, με αγάπη προς τον εχθρό.

Ιδού πως καταλήγουν οι αιρετικοί εφόσον δεν δηλώνουν πίστη στα ψηφισμένα άρθα των οικουμενικών συνόδων.

 Υπάρχουν και άλλα ευαγγέλια; Υπάρχουν και άλλοι που έχουν διαφορετική άποψη για τον Χριστό; Να καούν και τα ευαγγέλια και οι άλλοι στην πυρά όλοι μαζί ! Θα κανονίσουμε εμείς ποια ευαγγέλια πρέπει να διαβάζονται, θα τα τακτοποιήσουμε έτσι για να ταιριάζουν μεταξύ τους όσο γίνεται κι αν υπάρχουν αντιφάσεις εδώ κι εκεί, δεν πειράζει, η αυτοκρατορία θα το κανονίσει. Τα δικά μας ψέματα είναι η αντικειμενική αλήθεια. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη του αυτοκράτορα;

Άλλος ένας αιρετικός που στιγματίσθηκε εξαιτίας της απιστίας του.

 Με αυτή την μέθοδο έχουν περάσει δεκαεφτά αιώνες κι ένα άγαλμα ακίνητο στέκει ψηλά στην συνείδηση των χριστιανών, σαν σύμβολο ισχύος της εκκλησίας, το πιστεύω που ψήφισαν υπό την εποπτεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μεγάλου Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου. Τις λεπτομέρειες τις κανόνισε η μητέρα του μεγάλου αυτοκράτορα, η οποία έκανε ανασκαφές στον Γολγοθά και ανακάλυψε τον σταυρό του Χριστού. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μερικοί τόνοι από τίμιο ξύλο στα φυλαχτά των χριστιανών. Αλλά και στον κήπο της Γεσθημανής ανακαλύφθηκε ο άδειος τάφος του Χριστού. Με συνοπτικές διαδικασίες η αυτοκρατορία είχε την θρησκεία που χρειαζόταν. Το μόνο που έμεινε να γίνει ήταν να διαταχθεί η καταστροφή των άλλων θρησκειών, να γκρεμιστούν ελληνικοί ναοί και να αρπαχτεί η περιουσία τους, να εξοριστούν φιλοσόφοι και να καούν τα βιβλία τους αλλά κυρίως να καταδιωχθεί αμείλικτα όποιος χριστιανός δεν συμφωνεί με το Πιστεύω το οποίο ψήφισαν οι επίσκοποι παρουσία του Μεγάλου Ρωμαίου Αυτοκράτορα.

Αυτός εκεί πάνω τραβάει τζούρα. Η σκηνή κατά την διάρκεια της οικουμενικής συνόδου. Εδώ υποστηρικτές του Αγίου Νικολάου.

 Υπήρχαν και κάποιοι χριστιανοί, είμαι σίγουρος ότι δεν το γνωρίζετε, που ακολουθούσαν την εκκλησία του Άρειου. Εκείνοι είχαν δικά τους ευαγγέλια και κάθε Κυριακή στην εκκλησία έπαιζαν θέατρο σύμφωνα με το Διονυσιακό πρότυπο. Το αρχαίο θεατρικό κείμενο τους ονομαζόταν Θάλεια, έχοντας το όνομα της μούσας του Απόλλωνα. Ελάχιστα αποσπάσματα έχουν διασωθεί από ένα κείμενο που υπήρχε τότε σε χιλιάδες αντίτυπα. Ο Άρειος και οι πιστοί του που ήταν επηρεασμένοι από την ελληνική φιλοσοφία καταδιώχθηκαν αμείλικτα. Ήταν βλέπεις Έλληνες αιρετικοί, γιατί δεν δεχόταν το «ομοούσιον» μια λέξη που σήμαινε πως οι τρεις υποστάσεις ταυτιζόταν σε μία θεϊκή ουσία. Γι’ αυτό το λόγο ο Αγιος Νικόλαος χαστούκισε μέσα στην σύνοδο τον αιρετικό Άρειο ! Λέγεται ότι ο Άρειος του έστρεψε και το άλλο μάγουλο. Και ίσως ο πράος και γαλήνιος Νικόλαος να τον είχε αρχίσει στις μπουνιές, αλλά τον συνέλαβαν εφόσον φέρθηκε βίαια σε συνομιλητή του, μπροστά μάλιστα στον αυτοκράτορα.  Κανονικά έπρεπε να εκτελεσθεί και γι αυτό φυλακίστηκε. Ο αυτοκράτορας διέταξε να του αφαιρέσουν τα ιερατικά άμφια. Τη νύχτα όμως έγινε το εκπληκτικό θαύμα ! Ο ίδιος ο Χριστός και η Παναγία πήγαν στο κελί του, άνοιξαν τις πόρτες και του έδωσαν πίσω τα άμφια του. Ο αυτοκράτορας μαθαίνοντας για το θαύμα δεν μπορούσε να διαφωνίσει στην επιθυμία του Υιού του Θεού και της Μητέρας του. Ο ίδιος ο Πατέρας δεν εμφανίσθηκε βέβαια, αλλά προφανώς λόγω του «ομοούσιου» ήταν ωσάν παρόν κι Εκείνος.

Η κάμερα του δημοσιογράφου συνέλαβε εδώ τον Άγιο Νικόλαο την στιγμή που εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα του δια του Πατρός εκπορευομένου, καταφέρνει ένα πλήγμα στον αντίπαλο Αρειο τον αιρετικό.

 Δεν ήταν μόνο αυτό το θαύμα που διατρανώνει την αλήθεια της εκκλησίας και την πνευματική της δύναμη. Ακολούθησε το μεγάλο και θαυμάσιο θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα. Όταν οι δυνατοί στην φιλοσοφία Αρειανοί ήταν έτοιμοι να κερδίσουν αυτή την μάχη στα σημεία, σηκώθηκε από την θέση του ένας ταπεινός και αγράμματος βοσκός, ο Άγιος Σπυρίδωνας. Ίσως όλοι φοβήθηκαν κανένα νέο διαπληκτισμό. Όταν έβγαλε από την τσέπη του ένα κεραμίδι οι αντίπαλοι των Ορθοδόξων σίγουρα έσκυψαν να προφυλαχθούν πριν το πετάξει πάνω τους. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο αυτή την φορά. Ακόμα και στους πλέον δύσπιστους, τους οποίους τα φιλοσοφικά επιχειρήματα των δαιμόνιων Ελλήνων παραπλανούν, ο αγράμματος άγιος Σπυρίδων φανέρωσε με ένα θαύμα του στην σύνοδο το ομοούσιο της Αγίας Τριάδας. Μεταφέρω από ορθόδοξη ιστοσελίδα ένα συγκλονιστικό απόσπασμα.

«Τότε ο άγιος έβαλε το αριστερό χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα κεραμίδι και δείχνοντας το, έκαμε με το δεξί του το σημείο του σταυρού κι είπε:

— «Εις το όνομα του Πατρός».

Κι έσφιξε το κεραμίδι. Οι πατέρες που παρακολουθούν τη σκηνή, συγκλονίζονται κυριολεκτικά. Γιατί με τις λέξεις του αγίου, η φωτιά με την οποία ψήθηκε το κεραμίδι ανέβηκε πάνω.

- «Και του Υιού»,

Πρόσθεσε. Τότε το νερό με το οποίο ζυμώθηκε το ξερό κεραμίδι, έτρεξε κάτω.

— «Και του Αγίου Πνεύματος».

Συμπλήρωσε ο πρακτικός και θεοφώτιστος διδάσκαλος. Το χώμα έμεινε στο χέρι του.

- Αδελφοί και πατέρες μου, συνέχισε ο θαυματουργός• όπως το κεραμίδι αποτελεί ένα πράγμα μιας ουσίας και μιας φύσεως, αλλά είναι τρισύνθετο - φωτιά, νερό, χώμα — έτσι κι ο Άγιος Θεός.»

Βέβαια, αν οι χριστιανοί ήθελαν να παρομοιάσουν τον Πατέρα με την φωτιά και τον Υιό με το νερό καλά έκαναν, αλλά θα ήταν πιο εντυπωσιακό αν στο τέλος πεταγόταν και ένα περιστέρι, όπως κάνουν οι σημερινοί ταχυδακτυλουργοί, που συμβολίζει όπως ξέρουμε το άγιο Πνεύμα. Ο συμβολισμός του Αγίου Πνεύματος με μια χούφτα χώμα δεν είναι δα και τόσο εντυπωσιακός. Αναφέρεις που αναφέρεις αυτό το θαύμα, απέδωσε το άνθρωπε μου με ακρίβεια. Και σηκώνεται ο άγιος Σπυρίδων και θρυμματίζει ένα κεραμίδι μπροστά στα μάτια τους. Προς τα πάνω βγήκε φωτιά, προς τα κάτω έπεσε νερό και σκόνη δεν έμεινε καθόλου στο χέρι του, άδεια η χούφτα του αγίου, μόνο ένα περιστέρι πέταξε ανάμεσα τους !!!!  Ε αυτό εγώ το λέω πίστη σε θαύμα σωστό.

Μόλις εξήλθαν από την αίθουσα μετά το πέρας της οικουμενικής συνόδου ο αρχιεπίσκοπος Μασαχουσέτης και ο ξάδερφος του ικανοποιημένοι εμφανώς για το αποτέλεσμα. Ο αββα Ψινάκης δήλωσε ενθουσιασμένος, είδα ένα περιστέρι να φεύγει μέσα από τα χέρια του Αγίου Σπυρίδωνα και φρου φρου πέταξε ψηλά στους ουρανούς.

 Τι είναι όμως Πίστη; Τι σημαίνει πιστεύω; Είναι πολύ γνωστή η ερώτηση της Μαργαρίτας από τον Φάουστ του Γκαίτε. Πως μπορώ να πω ότι πιστεύω στον θεό και πως μπορώ να πω ότι δεν πιστεύω; Ποιος μπορεί να με κατηγορήσει ως άπιστο; Ποιος έχει το δικαίωμα να με κρίνει;

 Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση ο ορισμός που δίνει σε αυτό που λέγεται πίστη, ο Ορθόδοξος γέροντας Ισαάκ ο Σύρος. Λέμε πίστη όχι εκείνη η οποία υπάρχει θεμέλιο της ομολογίας μας αλλά τη νοητή δύναμη που στηρίζει την καρδιά μας και μας γεμίζει με σιγουριά ότι ο Θεός θα σταθεί βοηθός μας σε κάθε περίπτωση. Κι εξηγεί ξανά ο γέροντας Ισαάκ ο Σύρος, πίστη ονομάζομαι όχι εκείνη σύμφωνα με την οποία πιστεύουμε στις τρεις υποστάσεις και την μία φύση και ουσία της θεότητας και την ένσαρκο παρουσία του Υιού στη γη, αν και αυτή είναι μεγάλη πίστη, αλλά λέμε εκείνη την πίστη η οποία ανατέλλει με την θεία χάρη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και στηρίζει την καρδιά μας με την πληροφορία της ελπίδας προς τον Θεό. Αυτή η πίστη δεν διδάσκεται με τα λόγια, ούτε την μαθαίνει κανείς με την ακοή αλλά χαρίζεται σε εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού.

 Ο γέροντας Ισαάκ λέει ότι αυτή την πίστη την κερδίζει εκείνος που καθαρίζει την καρδιά του από τα πάθη, εκείνος που έχει καθαρή την συνείδηση του, και βλέπει όχι με τα σαρκικά μάτια, αλλά με τα πνευματικά μάτια την δύναμη του Θεού που κατοικεί στην ψυχή του. Αυτή η πίστη λοιπόν που είναι η ουσιαστική, δεν έχει καμία σχέση με το «πιστεύω» της οικουμενικής συνόδου αλλά μονάχα με την διδασκαλία του Χριστού.

 Το απόσταγμα της παλαιάς διαθήκης γράφτηκε με το δάχτυλο του θεού σε λίθινες πλάκες με την μορφή των δέκα εντολών. Ου κλέψεις, ου φονεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις και τα λοιπά. Το αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου, την λεγόμενη ενδέκατη εντολή του Χριστού δεν την κατέγραψε το πιστεύω της οικουμενικής συνόδου.

 Υποτίθεται ότι ο Χριστός περιφρόνησε ακόμα και τον γραπτό νόμο των Ιουδαίων, υπογραμμίζοντας την αξία της αγάπης και συγχώρεσε την πόρνη τον τελώνη και τον ληστή. Υποτίθεται ότι ο Χριστός μίλησε για τον πνευματικό νόμο που είναι γραμμένος όχι σε λίθινες πλάκες αλλά μέσα στην καρδιά μας. Κι όμως τριακόσια χρόνια μετά την σταύρωση του από τους Φαρισαίους, νέα κείμενα γράφτηκαν αυτή την φορά, τα οποία οι νέοι Φαρισαίοι θα τα υποστήριζαν με μεγαλύτερη μανία από ότι κάποτε υποστήριξαν οι Ιουδαίοι τα πατρογονικά τους έθιμα.

 Ο νους εκείνων που συμμετείχαν στις συνόδους μαζί με τον Μεγάλο Αυτοκράτορα δεν ενδιαφέρθηκε για μια εσωτερική πίστη που οδηγεί στην βασιλεία των ουρανών, τη βασιλεία που βρίσκεται εντός του ανθρώπου, αλλά μονάχα για την αυτοκρατορία που βρισκόταν μπροστά στα σαρκικά μάτια τους. Γι αυτό και μέχρι σήμερα εκείνοι που η αγάπη έπρεπε να φανερώνει ότι είναι μαθητές του Χριστού, ερίζουν για το δόγμα και την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα ή από τον Υιό. Ενδιαφέρθηκαν ποτέ όμως για την πραγματική πίστη και την αγάπη προς τον πλησίον; Είναι ολοφάνερο ότι ενδιαφέρονται μονάχα για την επί της γης εξουσία, για πασας τας βασιλείας του κόσμου και την δόξαν αυτών.

Ο Αυτοκράτορας Μεγάλος Κωνσταντίνος ήταν αβάπτιστος μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν λάτρης του Θεού Ανίκητου Ήλιου και όχι Χριστιανός. Ωστόσο χρησιμοποίησε την δύναμη των χριστιανών για να κερδίσει την εξουσία, τα βασίλεια της γης και την δόξα τους. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΑΣΚΗΤΙΚΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΗ;

Σελίδα 62

Λέγομεν πίστιν ενταύθα, όχι εκείνην, ήτις υπάρχει θεμέλιον της ομολογίας όλων των πιστών, αλλ΄εκείνην την νοητήν δύναμιν, ήτις στηρίζει την καρδίαν δια του φωτός της διανοίας, και δια της μαρτυρίας της συνειδήσεως κινεί την ψυχή εις την άμμετρον προς τον Θεόν πεποίθησιν, ώστε να μην φροντίζη αυτή περί αυτής, αλλά πάντοτε και εις πάσαν περίστασιν να επιρρίπτη την φροντίδα αυτής εις τον θεόν, μένουσα αυτή αμέριμνος καθ’ όλα.

Σελίδα 325

Πίστιν δε λέγομεν όχι εκείνην, δι ης πιστεύει τις εις τας τρεις διαφόρους προσκυνητάς υποστάσεις, και εις την μίαν φύσην και ουσίαν της θεότητος, και εις την θαυμαστήν ένσαρκον οικονομίαν, αν και αύτη η πίστης είναι μεγάλη και υψηλή, αλλά λέγομεν εκείνην την πίστην, ήτις ανατέλλει εκ της θείας χάριτος εις την ψυχήν, και δια της μαρτυρίας της συνειδήσεως στηρίζει την καρδία εις την πληροφορίαν της ελπίδος. Η τοιαύτη πίστις δεν διδάσκεται δια λόγου, ούτε μανθάνεται δια της ακοής, αλλά φαίνεται και δεικνύει δια των πνευματικών οφθαλμών τα κεκρυμμένα θεία μυστήρια εις την ψυχήν, και τον πνευματικόν θείον πλούτον, όστις δεν καθοράται υπό των οφθαλμών των σαρκικών ανθρώπων, αλλά φανερούται εις μόνους τους διατηρούντας τας εντολάς του Χριστού, καθώς ο ίδιος είπεν, εάν φυλάττητε τας εντολάς μου, θέλω αποστείλει εις υμάς τον παράκλητον, το πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβει, και εκείνος θέλει διδάξει υμάς πάσαν την αλήθειαν. Ούτος ο παράκλητος δεικνύει εις τον άνθρωπον την νοητήν εκείνην δύναμιν, ήτις ενοικεί πάντοτε εις αυτόν, και αποδιώκει εξ αυτού πάσαν βλάβην, την οποίαν δύναμιν αισθάνεται ο φωτεινός νους αοράτως δια των οφθαλμών της πίστεως, οι δε άγιοι γνωρίζουσιν αυτήν δια της πείρας.

ΜΗ ΜΟΥ ΚΟΥΝΑΣ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ (Δώρο Συνταγή: σπανάκι με αυγά χτυπητά)

Μη μου κουνάς τους κύκλους. Τους θέλω εδώ στη μέση χριστιανέ μου. Σε πειράζουν δηλαδή οι κύκλοι μου και θες να τους στείλεις δεξιά; Σε τα μας αυτά μην τα πουλάς. Μούκατσες στη μέση μέση και δεν σε κουνά δαίμονας. Και μου το παίζεις και κύριος μυστήριος, πλήρης πνεύματος και σοφίας. Τι λέει ρε. Βάλε στο παιδί ένα μπακλαβά γωνία, να φάει.

 Αν πας, δεξιά ή κατά την ανατολή, ακολουθείς τον δρόμο του θεού πατρός. Αν πας αριστερά, η κατά την δύση, ακολουθείς τον δρόμο του διαόλου ή της μητρός. Τόσο απλά τα έχουνε κάνει τα πράγματα οι χριστιανοί. Κάτω αριστερά είναι οι επιθυμίες του σώματος… ο Σατανάς…  μπρρρ…  και πάνω δεξιά οι αρετές του νου...  ο καλός θεούλης… χμ.  Άλλα ράφια δεν έχει. Διάλεξε κουρτίνα και πάρε. Ζονγκ, Μπίνγκο, και τέτοια δεν έχει. Η δεξιά με το μπαμπά ή αριστερά με τη μαμά. Βρε τι μας λές; Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Πάω στοίχημα ότι κάτι παίζει εκεί στη μέση και δεν μας λένε τίποτα οι φωστήρες των χριστιανών. Αυτή η ευθεία οδός, αλήθεια ποια είναι; Δεξιά στρίβεις για να πας ευθεία ή αριστερά; Μπα, κανείς παπάς δεν λέει τίποτα.  Να σου πω αυτό που βλέπω είναι πως εκεί στη μέση έχουν στρογγυλοκάτσει οι τοιούτοι χριστιανοί. Και δεν λένε τίποτα για το γλυκό.

 Μας έδιωξε λέει ο Θεός από τον παράδεισο γιατί φάγαμε από τον καρπό. Και μας το είχε δηλώσει, μας το είχε πει, μην φάτε. Ο Αδάμ, αυτός ο να μην τον χαρακτηρίσω, πήγε κι έφαγε γιατί του έδωσε λέει η Εύα. Άρα και η γυναίκα και ο άνδρας την πάτησαν. Ο ένας να περπατάει συνέχεια δεξιά και αυτή η άλλη, να πηγαίνει συνέχεια αριστερά. Τίποτα για τους τοιούτους όμως, του μεσαίου κυκλώματος. Αυτοί ρε παιδί μου, φάγανε, ή δεν φάγανε από τον καλό καρπό. Να ξεκαθαρίσει το θέμα πρέπει. Αν φάγανε, γιατί έχουνε γκαβατσώσει πρώτο τραπέζι πίστα στον παράδεισο; Και τον Θεό τον έχουνε στο ψιτ και ψιτ αδερφέ και τέτοια από ότι λένε οι φήμες. Τον Θεό δεν τον φωνάζουν με ανδρικό όνομα, ούτε με γυναικείο. Ο θεός λέει είναι ουδέτερο. Το Αυτό. Έτσι τον φωνάζουν οι τοιούτοι του μεσαίου χώρου.

 Δεν έχουν άδικο όμως. Πως αλλιώς μπορούσε να γίνει. Να τα έχεις όλα. Και πάνω αρετή πνευματική και κάτω επιθυμία σωματική, και δεξιά πατρική στοργή και αριστερά μητρική αγάπη και στη μέση …. όλα τα λεφτά. Το Αυτό, το ρε παιδί μου πως το λένε να δεις…. το απόλυτο… το ανέκφραστο…  το παν. Τι μου τσαμπουνάς τώρα ο Θεός, ο Μ.Α.Τ.Σ. που είναι αρσενικό και τις μας λές η Φύση ή Μεγάλη Μητέρα, που είναι θυληκό. Στη μέση δεν υπάρχουν τέτοια. Όλα, τα πάντα, είναι ένα και το Αυτό ΟΝ, το χρήμα. Τσίου τσίου. Νιάου νιάου.

 Τα περισσότερα λεφτά φεύγουν στα όπλα για τους πολέμους του θεού από δεξιά και στο εμπόριο της λευκής σαρκός για τις δουλειές του αλλουνού από αριστερά. Οι τοιούτοι στη μέση έχουν κάνει ειρήνη με όλους και δια όλους και φοράνε άμφια, εκ του αμφί και τα χώνουν όλα στα ναρκωτικά, κόκα σνιφ και δόξα σοι ο μέγας τοιούτος.

 Μη νομίζετε ότι έχω διάθεση σκωπτική. Κουράστηκα είναι αλήθεια. Βαρέθηκα είναι αλήθεια. Η πολύ σοβαρότητα μπορεί να ξεροψήσει την πίτσα ή να μας χαλάσει τον κιμά στο μουσακά. Μου την έχει βαρέσει και το χρέος. Αυτό να δεις. Και είπα να εκμυστηρευτώ κι εγώ τις ανησυχίες μου. Γιατί είμαι σίγουρος ότι τελικά όλα θα καταλήξουν κάπου στην μέση, του πουθενά.

  Το βιβλίο της δημιουργίας, ονομάστηκε Γέννεσις.  Διότι ο άνδρας Δημιουργός εγέννησεν ως μήτηρ τον κόσμο με το λόγο του. Τις δέκα εντολές εναντίον της θρησκείας των γλυπτών, το δάκτυλο του θεού τις έφτιαξε ανάγλυφο σε πέτρα. Είναι καταδικασμένος όποιος αρνείται το ένα, με την αντίθετη του άποψη να φτάνει ξανά εκεί που δεν θα ήθελε να πάει. Από αυτόν τον νόμο της μοίρας, κανένας θεός ή άνθρωπος, δεν μπορεί να ξεφύγει. Όποιος πάει αριστερά, θα δει τον εαυτό του σε μερικά χρόνια να βαδίζει δεξιά. Την ευθεία οδό, τη μέση, την κρύβουν τα βράχια και οι αναστεναγμοί. Αναστεναγμοί ερωτικοί για την χώρα του απολύτου Αυτού. Λένε η δεξιά ατραπός είναι η στενή. Είναι όμως και η ευκολότερη, γιατί όλοι σε σπρώχνουν δεξιά. Είναι στενά αλλά χωράει. Μια φορά θα πονέσεις και μετά όλα θα γίνονται εύκολα και αυτόματα. Ακόμα και ο διάβολος άμα σε βαρεθεί, πάνε στο θεό σου λέει. Και ο θεός, χαρά μεγάλη ο Κύριος. Μη χάσει ακόμα ένα, να τον πάρει μαζί του. Τι μας λες. Δεν έρχομαι.

Η άλλη, η πλατειά οδός, η ευρεία, έτσι τη λένε, όλοι θέλουν να πάνε από κεί, αλλά για δοκίμασε και θα δεις. Τρως κάτι κλωτσιές και βρίσκεσαι έξω στο πι και φι. Βρε από εδώ θέλω να πάω… όχι εσύ θα πας δεξιά… βρε μαρέσει το αριστερό… όχι, δεν έχεις τα προσόντα, δεν είσαι αρκετά πονηρός, δεν είσαι καθόλου κακός και σε χρειάζεται ο θεός. Όλα ανάποδα μας τα λένε. Και όλα ανάποδα μας τα κάνουνε. Επίτηδες. Θες να πας πάνω, σε τραβάνε κάτω. Θες να πας κάτω σε στέλνουν πάνω. Θες να μείνεις στην μέση, σου λένε, το ξέρεις το Αυτό; Ας το καλύτερα. Όποιος δεν κατάλαβε τίποτα είναι πανταχού παρών, εντός, εκτός και εναλλάξ, ο αυτός και ο Αλλόκοτος; Γένοιτο.

Πλένεις το σπανάκι καλά, το βράζεις, και το ρίχνεις στο τηγάνι με λίγο κρεμυδάκι και πιπέρι και αλάτι και σπας και δυο αυγά από πάνω και ανακατεύεις μέχρι να στρίψει ο άλλος ένα τσιγάρο είναι έτοιμο το φαγητό, μην τανάψει πέστου, μετά. Να φάτε πρώτα.

P.S. πεπερ σαλτ .Επειδή είμαι λέει πολύ σοβαρός, σχεδόν βλαμμένος, είπα να γράψω κάτι ελαφρύ για τις φίλες μου. :-)

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ - Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΑΓΙΟΣ

Ο Μεγας Αντωνιος

 Στην έρημο, εκεί που οι πέτρες γίνονται άμμος και οι δροσοσταλίδες ποτίζουν τ’ αγκάθια, ο άνθρωπος συναντάει την ψυχή του γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος να του αποσπάσει την προσοχή. Στις ερήμους της Παλαιστίνης έζησαν οι Εσσαίοι, οι ερημίτες Ιουδαίοι. Στην Ινδία απομονωμένοι στα δάση έζησαν οι γυμνοσοφιστές που αναφέρει ο Απολλώνιος ο Τυανέας  Στην έρημο της Αιγύπτου έζησαν οι θεραπευτές που αναφέρει ο Φίλωνας ο Αλεξανδρινός. Κι ενώ εκεί στην ερημιά μεγάλωνε η ψυχή του ανθρώπου, χρόνια πολλά πριν ακόμα τον ερχομό του Χριστού, ο Μέγας Αθανάσιος στην βιογραφία του Αντωνίου αναφέρει ότι δεν υπήρχαν παλιά μοναχοί και ο Αντώνιος ήταν ο πρώτος, εκείνος που ίδρυσε το τάγμα των μοναχών.

 Σήμερα οι ερευνητές αμφιβάλλουν αν η βιογραφία του Αντωνίου είναι γραμμένη από τον Αθανάσιο αλλά πολύ περισσότερο αμφιβάλλουν αν ο ίδιος ο Μέγας Αντώνιος είναι εκείνος ο πρώτος χριστιανός μοναχός που περιγράφει αυτή η βιογραφία. Όπως όλα τα χριστιανικά κείμενα, κι εκείνα που αφορούν τον Μέγα Αντώνιο είναι γεμάτα αντιφάσεις και ιστορικές ανακρίβειες. Είναι σίγουρο πως ο Αντώνιος υπήρξε μια μεγάλη ασκητική μορφή. Ήταν όμως περισσότερο ένας έλληνας φιλόσοφος παρά ένας χριστιανός ασκητής όπως τον περιγράφει η βιογραφία που αποδίδεται στον Αθανάσιο.

 Τα γράμματα που αποδίδονται στον Αντώνιο είναι γεμάτα από την γνώση των φιλοσόφων και δεν έχουν καμία σχέση με την χριστιανική βιογραφία του. Τα γράμματα διαφωνούν μάλιστα με όσα η βιογραφία του αναφέρει. Η αυτογνωσία είναι κυρίαρχη ιδέα στα γράμματα του Αντωνίου, όπως ακριβώς συμβαίνει στην φιλοσοφία του Ωριγένη και του Πλάτωνα. Η σχέση του Ωριγένη με τα κείμενα του Αντωνίου έχει επισημανθεί αλλά λίγη προσοχή έχει δοθεί στην σχέση που έχει ο Αντώνιος με την ελληνική φιλοσοφία εκτός από τον Πλάτωνα και με σύγχρονα του φιλοσοφικά κείμενα.

 Στο κείμενο του Μέγα Αντωνίου που βρίσκεται στην φιλοκαλία υπάρχει ένα απόσπασμα παρμένο κατευθείαν από τον Στωικό φιλόσοφο Επίκτητο. Διαβάζουμε στην πρώτη διατριβή του Επίκτητου, (ιδ 11): «Μήπως σου λέει κανείς ότι έχεις δύναμη όση και ο Δίας; Αφού αυτός, βέβαια, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχει βάλει δίπλα στον καθένα μας ξεχωριστά, για να τον φροντίζει, την προσωπική του θεότητα, και τον παρέδωσε σε αυτήν να τον φυλάει, και αυτή είναι άγρυπνη και χωρίς να σκέφτεται κάτι άλλο. Γιατί, σε ποιον άλλο φύλακα, πιο καλό κι επιμελή, θα μπορούσε να παραδώσει τον καθένα μας;

 Επομένως, όταν κλείσετε τις πόρτες και είναι σκοτεινά, να θυμάστε να μη λέτε ποτέ ότι είστε μόνοι, γιατί δεν είστε, αφού ο θεός και η προσωπική σας θεότητα, βρίσκονται εκεί.»

 Και στον Μέγα Αντώνιο διαβάζουμε επίσης το αντίστοιχο απόσπασμα.  «Όταν κλείσεις τις πόρτες του σπιτιού και είσαι μόνος, να το ξέρεις ότι δίπλα σου στέκει εκείνος ο άγγελος, που έχει διορίσει ο Θεός για κάθε άνθρωπο, τον οποίο οι Έλληνες ονομάζουν οικείον δαίμονα. Αυτός άγρυπνος χωρίς να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από σένα, στέκει δίπλα σου πάντα και παρακολουθεί τα πάντα, χωρίς να τον εμποδίζει το σκοτάδι.» (Παραινέσεις ξβ΄)

 Το γνωστότερο κείμενο του Μεγάλου Αντωνίου είναι το πρώτο κείμενο της φιλοκαλίας. Στα εκατόν εβδομήντα κεφάλαια του συγγράμματος του Αντωνίου, συναντάμε ελάχιστες παραπομπές στην Αγία Γραφή αλλά διαβάζουμε ένα κείμενο με αναφορές στην Ερμητική και Πλατωνική φιλοσοφία. Ζωή είναι η ένωση του νου και της ψυχής. Θάνατος δεν είναι η απώλεια του νου και της ψυχής αλλά η διάλυση της γνώσεως τους. 

¨Ζωή εστίν η ένωσις και συνάφεια του νοός και της ψυχής και του σώματος, ο δε θάνατος εστίν ουκ απώλεια των συναφθέντων, αλλά διάλυση της γνώσεως αυτών¨. (Παραινέσεις 93)

Μέγας Αντώνιος Παραινέσεις - Φιλοκαλία

 Αυτό πιστεύουν ο Εμπεδοκλής και ο Αναξαγόρας οι οποίοι διδάσκουν ότι δεν υπάρχει ζωή και θάνατος παρά μόνο ανάμειξη και διαχωρισμός αλλά αυτό το αναφέρουν και τα ερμητικά κείμενα. Λέει λοιπόν ο Τριμέγιστος ακριβώς τα ίδια, ότι ζωή είναι η ένωση του νου και της ψυχής, θάνατος όχι η απώλεια των συναχθέντων αλλά η διάλυση της ενώσεως. ¨ζωή δε εστίν ένωσις νου και ψυχής, θάνατος δε ουκ απώλεια των συναχθέντων, διάλυσις δε της ενώσεως¨. 

 Ο Μέγας Αντώνιος λέει, ¨ουδέν αγαθόν επί της γης¨, έτσι και ο Τριμέγιστος λέει, ¨ο καλός κόσμος, ουκ εστί αγαθός, υλικός γαρ και ευπάθητος¨ και ο Χριστός είπε: ¨Τί με λέγεις αγαθόν, ουδείς αγαθός παρά μόνο ο Θεός¨.

Από τα νεκρικά πορτραίτα του Φαγιούμ των ελληνιστών Αιγυπτίων

   Ποιοι είναι λοιπόν οι μοναχοί της ερήμου που μελετούσαν τους Έλληνες φιλοσόφους και την ερμητική γνώση των αιγυπτίων; Είναι οι άγνωστοι πρώτοι χριστιανοί που δεν διακρινόταν από ανθελληνισμό και μανία εναντίον την ελληνικής φιλοσοφίας. Είναι αυτοί που όπως οι Πυθαγόριοι και οι νεοπλατωνικοί δεν έτρωγαν κρέας και γι αυτό δεν θυσίαζαν ζώα σε βωμούς.

 Είναι αξιοπρόσεχτο, ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας, ο Απίωνας ο λεγόμενος μόχθος που ήταν Κρητικός στην καταγωγή, κατηγορεί τους Ιουδαίους ιερείς, ότι ¨θύουσιν και εσθίουσιν¨ (θυσιάζουν και τρώνε).

 Ο Ιουδαίος Ιώσηπος που έγραψε ένα λόγο ¨Κατ΄Απίωνος¨ για να υπερασπιστεί τους ομόφυλους του, απαντάει πως αν δεν θυσίαζαν θα χανόταν οι ανθρώποι και θα γέμιζε η γη με ζώα και άγρια θηρία. Βγάζει μάλιστα το συμπέρασμα ότι ο Απίων δεν είναι Έλληνας αλλά Αιγύπτιος γιατί οι Έλληνες θυσίαζαν εκατόμβες.

 Περιγράφοντας τα μαρτύρια των Αιγυπτίων χριστιανών, στην επαρχία Θμούη και υπό τον επίσκοπο Φιλέα, ο Ευσέβιος της Καισάρειας αναφέρει πως δεχόταν τους βασανισμούς καρτερικά, μη θέλοντας να θυσιάσουν,  «γιατί γνώριζαν όσαν είχαν προλεχθεί σε μας από τις Ιερές Γραφές, που λένε ότι όποιος θυσιάζει σε άλλους θεούς θα εξολοθρευθεί και δεν θα έχεις άλλους θεούς εκτός από Μένα.»

 ¨διότι εγνώριζαν τα προλεχθέντα εις ημάς από τας ιεράς Γραφάς, που λένε ότι όποιος θυσιάζει σε άλλους θεούς θα εξολοθρευθεί και δεν θα έχεις άλλους θεούς πλην εμού.¨

   Είναι φανερή η διαστρέβλωση της αλήθειας από τον Ευσέβιο, αφού οι Ελληνιστές Αιγύπτιοι δεν θυσιάζουν, όχι επειδή θυσιάζουν μόνο στον Γιαχβέ αλλά γιατί πιστεύουν ότι ο Θεός δεν αγαπά τις αιματηρές θυσίες αλλά τις λογικές θυσίες από καρδιάς.

 Αλλά και ο Παύλος συμφωνώντας με τον Ευσέβιο δεν δέχεται τις θυσίες ακριβώς γι΄ αυτόν το λόγο. Γράφοντας στους Κορινθίους τους εξηγεί:  «Τα έθνη θυσιάζουν στα δαιμόνια και όχι στον Θεό και δεν θέλω εσάς να γίνεστε συμμέτοχοι των δαιμονίων. Δεν γίνεται να συμμετέχετε στην τράπεζα του Κυρίου και την τράπεζα των δαιμονίων.»

¨ Βλέπετε τον Ισραήλ κατά σάρκα, ουχί οι εσθίοντες τας θυσίας κοινωνοί του θυσιαστηρίου εισί; Τι ουν φημί; ότι είδωλον εστί; ή ότι ειδωλόθυτον τί εστίν; Αλλ΄ότι α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει, και ου Θεώ, ου θέλω δε υμάς κοινωνούς των δαιμονίων γίνεσθαι. Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων, ου δύνασθαι τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων. (Α,ι΄ 18-21)

 Η διδασκαλία των φιλοσόφων και των αιγυπτίων μοναχών δεν είναι αυτή. Οι αιματηρές θυσίες δεν ταιριάζουν καθόλου στον αληθινό Θεό. Οι Πυθαγόριοι, οι Ναζιραίοι, οι μοναχοί θεραπευτές της Αιγύπτου, όπως και οι μοναχοί του Αγίου Όρους δεν τρώνε κρέας. Οι ιερείς της νέας φιλοσοφικής θρησκείας δεν τρώνε κρέας και δεν θυσιάζουν αίμα. Αυτή είναι η αλήθεια την οποία αποκρύπτουν οι σημερινοί χριστιανοί, εκείνοι που δολοφόνησαν ως αιρετικούς τους πρώτους φιλοσόφους χριστιανούς. Στην Αίγυπτο υπήρχαν χριστιανοί που είχαν εικόνες των φιλοσόφων μαζί με τις εικόνες του Χριστού. Αυτοί ήταν οι πρώτοι χριστιανοί που θυσίασαν την ζωή τους για να μη θυσιάσουν ζώα. Και το έκαναν αυτό όχι επειδή ήθελαν να θυσιάζουν μονάχα στον Θεό της παλαιάς διαθήκης, αλλά επειδή ακολουθούσαν την νέα φιλοσοφική και λογική θρησκεία. Αυτή η θρησκεία όμως δεν έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Και οι μάρτυρες αυτής της θρησκείας ξεχάστηκαν, είτε ονομάζονται χριστιανοί από τους παραχαράκτες της ιστορίας.

 Πουθενά στις Ιερές Γραφές δεν θα διαβάσεις για την διδασκαλία εναντίον των θυσιών. Γιατί αυτοί που θυσιάστηκαν για να σταματήσουν οι αιματηρές θυσίες ήταν οι έλληνες φιλόσοφοι και τα κείμενα τους δεν υπάρχουν πιά. Το χριστιανικό ιερατείο τους θυσίασε στο βωμό των συμφερόντων του. Ο Μέγας Αντώνιος ήταν ένας άγιος φιλόσοφος, όπως πολλοί άλλοι την εποχή εκείνη. Όμως η μοίρα τους ήταν είτε να σφαγούν από τα πλήθη των λεγομένων Ορθοδόξων, όπως η Υπατία, είτε να βαφτιστούν χριστιανοί που δεν θυσιάζουν γιατί είχαν διδαχθεί από τις Γραφές, πως δεν θα θυσιάζεις σε κανένα άλλο εκτός από Μένα.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

 Αφιερωμένο στον μεγάλο Βάρδο της Κρήτης, Ψαραντώνη.

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Τα γράμματα του Αγίου Αντωνίου: Μοναχισμός και η δημιουργία ενός αγίου.

The letters of St. Antony: monasticism and the making of a saint

Samuel Rubenson

There is no reference in the letters  to the principal theological ideas of the life. On the contrary we find a number of conflicting ideas. Moreover the main arguments of the letters are missing in the life.

The rather confuse  and somewhat heterodox teaching of the letters, also make difficult to see why if unauthentic they should be preserved and attributed to St. Antony.

The way biblical expressions are mixed with philosophical concepts often makes it extremely difficult to understand Antony’s thinking. Thus is necessary to draw upon the philosophical and theological background that is discernible behind the letters.

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

ΔΙΑΤΡΙΒΗ Α

Ιδ. 11– Τούτο δε σοι και λέγει τις, ότι όσην έχεις δύναμιν τω Διί; Αλλ΄ ουν ουδέν ήττον και επίτροπον εκάστω παρέστησεν τον εκάσοτυ δαίμονα και πα΄ρεδωκεν φυλάσσειν αυτόν αυτώ και τούτον ακοίμητον και απαραλόγιστον. Τίνι γαρ άλλω κρείτονι και επιμελεστέρω φύλακι παρέδωκεν αν ημών έκαστονς ωσθ’ όταν κλείσητε τας θύρας και σκότος ένδον ποιήσετε, μέμνησθε μηδέποτε λέγειν ότι μόνοι εστέ, ου γαρ εστέ, αλλ’ ο θεός ένδον εστί και ο υμέτερος δαίμων εστίν. Και τιε τουτοις χρεία φωτός εις το βλέπειν τι ποιείτε;

 Μήπως σου λέει κανείς ότι έχεις δύναμη όση και ο Δίας; Αφου αυτός, βέβαια, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχει βάλει δίπλα στον καθένα μας ξεχωριστά, για να τον φροντίζει, την προσωπική του θεότητα, και τον παρέδωσε σε αυτήν να τον φυλάει, και αυτή είναι άγρυπνη και αξεγέλαστη. Γιατί, σε ποιον άλλο φύλακα, πιο καλό κι επιμελή, θα μπορούσε να παραδώσει τον καθένα μας;

 Επομένως, όταν κλείσετε τις πόρτες και είναι σκοτεινά, να θυμάστε να μη λέτε ποτέ ότι είστε μόνοι, γιατί δεν είστε, αφού ο θεός και η προσωπική σας θεότητα, βρίσκονται εκεί.

Μέγας Αντώνιος

Παραινέσεις ξβ΄

Όταν κλείσεις τας θύρας του οικήματος και μόνος υπάρχεις, γίνωσκε, ότι συμπάρεστι σοι ο υπό του Θεού αφορισθείς εκάστω ανθρώπω άγγελος, ον οι Έλληνες οικείον δαίμονα καλούσι, ούτος ακοίμητος και απαραλόγιστος υπάρχων, αεί συμπάρεστι σοι, πάντα βλέπων και υπό του σκότους μη εμποδιζόμενος.

Όταν κλείσεις τις πόρτες του σπιτιού και είσαι μόνος, να το ξέρεις ότι δίπλα σου στέκει εκείνος ο άγγελος, που έχει διορίσει ο Θεός για κάθε άνθρωπο, τον οποίο οι Έλληνες ονομάζουν οικείον δαίμονα. Αυτός άγρυπνος χωρίς να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από σένα, στέκει δίπλα σου πάντα και παρακολουθεί τα πάντα, χωρίς να τον εμποδίζει το σκοτάδι.

ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑ Β' - Παπαδοκρατία ή μια ελεύθερη ψυχή ;

 Πριν ένα χρόνο έγραψα ένα κείμενο με τίτλο παπαδοκρατία. Αναφέρθηκα στην επιρροή της εκκλησίας στην ελληνική πολιτική. Η παπαδοκρατία όμως δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο. Οι διεφθαρμένες εκκλησίες κυβερνούν τα πλήθη των ανυποψίαστων πιστών  και αυτός είναι ο κανόνας σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν είναι εύκολο να διορθώσεις τις εκκλησίες και να διδάξεις την ηθική σε εκείνους που την διδάσκουν και την επιβάλλουν δια της βίας σε σένα. Είναι όμως απαραίτητο να υποστηρίξεις κυβερνητικά σχήματα που θα απομονώνουν αυτά τα διεφθαρμένα κατά παράδοση μέρη της ανθρώπινης κοινωνίας.

 Κάθε κοινωνία βυθίζεται στην διαφθορά όταν το επιτρέπει η ίδια η εξουσία. Μια διεφθαρμένη διακυβέρνηση αναπαράγει τον εαυτό της και δίνει το παράδειγμα για μια διεφθαρμένη συμπεριφορά. Είναι μάταιο για ένα διαφθαρμένο γονέα να προσπαθήσει να συνετίσει το παιδί του και απόλυτα μάταιο για μια διεφθαρμένη εξουσία να προσπαθήσει να μαζέψει δίκαια τους φόρους.   Όμως εδώ μιλάμε για μια κοινωνία και όχι για μια δημοκρατική πολιτεία. Η κοινωνία είναι κάτι ευρύτερο από ένα κράτος. Σε αυτή την περίπτωση η εξουσία δεν είναι η κυβέρνηση αλλά η ομάδα των ανθρώπων που στηρίζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Πολλοί νομίζουν ότι οι κυβερνήσεις ανήκουν σε μερικές πλούσιες οικογένειες. Αυτή δεν είναι όμως η αλήθεια. Οι οικογένειες αυτές δίνουν τα χρήματα τους σε κάποιους μόνιμους κυβερνητικούς σχηματισμούς, για να εργαστούν προς το συμφέρον τους. Οι σχηματισμοί αυτοί είναι κυρίως εκκλησίες που διευθύνονται από τεκτονικές στοές.

 Η κεφαλή της κοινωνίας μας είναι αυτές οι στοές, τα λιοντάρια, οι τροχοί και οι τέκτονες, που εργάζονται σε μια υπάρχουσα εκκλησιαστική δομή. Στο πρώτο κείμενο «παπαδοκρατία», αναφέρω ότι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα είναι ελεγχόμενες από την εκκλησία. Εγραψα ότι η Ε.Υ.Π. σε συνεργασία με μοναστήρια του Αγίου Όρους είχε φτιάξει την κυβέρνηση Καραμανλή και αργότερα την κυβέρνηση Παπανδρέου. Πρωτεργάτης σε αυτή την συνεργασία είναι η μονή Βατοπεδίου. Ο σημερινός πρωθυπουργός που επιβλήθηκε από τα κόμματα και τα συμφέροντα στους Έλληνες χωρίς εκλογές, είναι ένα ακόμα παπαδημοκρατικό τέκνο της επιρροής Βατοπεδίου.

 Θα μου πείτε πως ο ηγούμενος της μονής Βατοπεδίου είναι στην φυλακή. Είναι όμως φανερό ότι ένας εμφύλιος μεταξύ των εκκλησιών έχει ξεκινήσει τώρα και μερικά χρόνια. Ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης μάχονται εναντίον Ορθοδόξων της Αθήνας και μουσουλμάνοι Σουνίτες μάχονται εναντίον μουσουλμάνων Σιιτών. Προτεστάντες μάχονται εναντίον των καθολικών και όλες οι παλιές θρησκείες εναντίον των νέων εναλλακτικών θρησκειών. Η παπαδοκρατία αγωνίζεται να εγκατασταθεί στα κορυφαία δώματα της νέας τάξης.

 Υπήρχε πάντα μια συνεργασία των εκκλησιών, χριστιανικών και ισλαμικών με τις τεκτονικές στοές. Σε αυτή την συνεργασία οι πιστοί του Μεγάλου Αρχιτέκτονα ήταν οι άρχοντες και οι θρησκείες οι υπηρέτες. Τελευταία όμως αυτή η τάξη οδεύει προς μια πλήρη ανατροπή. Νέες συμμαχίες με προτεστάντες της Αμερικής και Ορθοδόξους της Ρωσίας, έχουν φέρει τις εκκλησίες της ανατολής σε μια θέση υπεροχής. Οι εκκλησίες αντί να κυβερνούνται από τις τεκτονικές στοές προσπαθούν να κυβερνήσουν εκείνες τους πιστούς του Μεγάλου Αρχιτέκτονα, συμμαχώντας ακόμα και με τους αθεϊστές τέκτονες.

  Το γεγονός  το οποίο προκάλεσε τις αλλαγές που σήμερα βιώνουμε, ήταν η ήττα του Σοβιετικού καθεστώτος. Τώρα γκρεμίζονται οι αραβικές δημοκρατίες που είχαν στηριχθεί στην κουμουνιστική βοήθεια. Η άνοδος της δύναμης της Ρώσικης εκκλησίας έχει στρέψει τον ζυγό προς την κυριαρχία των εκκλησιών. Η Κύπρος που ηττήθηκε από την Τουρκία γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ζήτησε την βοήθεια της Ρωσίας τώρα παρουσιάζεται ευνοημένη. Η Ρωσία έχασε τις πρώτες μάχες, όπως ήταν ο πόλεμος στην Σερβία και το Ιράκ. Τώρα όμως είναι έτοιμη να πάρει το αίμα της πίσω.

 Στο παρελθόν ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος είχε αγοράσει πυραύλους από την Ρωσία και το γεγονός αυτό είχε προκαλέσει την επέμβαση των Αμερικανών και τελικά οδήγησε στην κατοχή της βόρειας Κύπρου από τον Αττίλα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε τότε βοηθήσει τον Μακάριο. Αργότερα η Κύπρος, με το ενιαίο δόγμα, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πρωθυπουργός, αγόρασε ξανά Ρώσικους πυραύλους S300, οι οποίοι κατέληξαν στην Κρήτη, όταν άρχισε ο βομβαρδισμός της Σερβίας.

  Ο άξονας Ρωσία, Κύπρος, Βατοπέδι, είναι ενεργός και επηρεάζει την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Άλλωστε οι μόνες κυβερνήσεις στην ανατολική μεσόγειο που μένουν σταθερές είναι η ισλαμική τουρκική κυβέρνηση και εκείνη της Κύπρου του Δημήτρη Χριστόφια, η οποία δεν συγκινήθηκε από την έκρηξη στο στρατόπεδο που βύθισε το νησί στο σκοτάδι. Αίγυπτος, Λιβύη, Ιταλία και Ελλάδα έχουν μεταβατικές κυβερνήσεις και πολλές άλλες χώρες έχουν προβλήματα ή βρίσκονται σε εμφύλιο.

  Οι Ορθόδοξοι Ρωσοεβραίοι  έχουν συμβάλλει στην αλλαγή της Ισραηλινής πολιτικής καθώς επηρεάζουν πλέον ένα μεγάλο μέρος της Μοσάντ. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στην ανατολική μεσόγειο είναι η αντανάκλαση της επιρροής των Ρωσοεβραίων στο κράτος και την κοινωνία του Ισραήλ. Τώρα στο Ισραήλ έχουν δύο αργίες την εβδομάδα, το Ιουδαϊκό Σάββατο και την Χριστιανική Κυριακή, με τους μουσουλμάνους να παραπονιούνται που η δική τους ημέρα, η Παρασκευή, είναι ημιαργία. Όταν γκρεμίστηκε η Σοβιετική ένωση κανείς δεν φαντάστηκε τις αλλαγές που θα προκαλούσε η ελευθέρωση της Ορθόδοξης εκκλησίας και η μετανάστευση των Ρώσων Εβραίων στο Ισραήλ.

  Δεν έχω σκοπό να αναλύσω τις  αλλαγές που έχουν συμβεί στην Κύπρο, την Αγγλία και την Ελλάδα εξαιτίας αυτής της μετανάστευσης. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα ανάλογα με τις γνώσεις του και τα πιστεύω του. Το σίγουρο είναι πως αυτή την φορά, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι αόρατος για όσους δεν έχουν την δυνατότητα να δουν λίγο πιο μακριά από την μύτη τους, για την πλειονότητα δηλαδή του πληθυσμού.

 Το σιωνιστικό αγαθό παραμένει ο στόχος κάθε παγκόσμιας εξουσίας, όπου τα όπλα θα γίνουν γεωργικά εργαλεία και η ειρήνη θα θριαμβεύσει. Αυτή είναι όμως μια προσδοκία θεωρητική που δεν ταιριάζει σε όσα τελικά καταφέρνουν αυτές οι σιωνιστικές πολιτικές.  Άλλωστε είναι ψέματα αυτό που λένε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

 Μέσα σε αυτό το πολεμικό κλίμα η Ευρώπη κινδυνεύει και παραπαίει. Ενώ ετοιμαζόταν να ψηφίσει το σύνταγμα της, κάθε προσπάθεια παραπάνω ενοποίησης της σταμάτησε και άρχισε η κατηφόρα. Τα Ευρωπαϊκά έθνη θέλουν να αναφέρουν την κυριαρχία του χριστιανικού πολιτισμού στο σύνταγμα. Οι νέα τάξη θέλει μια Ισλαμική Ευρώπη. Με την είσοδο της Τουρκίας και των μεταναστών θα επιχειρηθεί η ισλαμοποίηση της Ευρώπης. Έτσι ο χριστιανισμός δεν θα είναι ο δημιουργός του Ευρωπαϊκού Λεβιάθαν. Έχει όμως ο ευρωπαϊκός πληθυσμός την πολυτέλεια να αναλωθεί σε ένα θρησκευτικό πόλεμο;

 Οι βάσεις του δυτικού πολιτισμού βρίσκονται στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Ο ελληνικός πολιτισμός μας έδωσε την φιλοσοφία και την δημοκρατία. Οι Ρωμαίοι τους νόμους και την κυβερνητική. Ο χριστιανισμός κατέστρεψε χωρίς να χτίσει φέρνοντας τον θεοκρατικό μεσαίωνα σε ανατολή και δύση. Είναι γνωστό ότι ο ελεύθερος τεκτονισμός δημιούργησε την νέα πολιτισμένη Ευρώπη, επαναφέροντας τις αξίες του αρχαίου ελληνορωμαϊκού κόσμου. Είναι τουλάχιστον αστείο να προσπαθούν σήμερα στην Ευρώπη να στηρίξουν ένα ευρωπαϊκό σύνταγμα στις βάσεις του χριστιανισμού και του ισλαμισμού, επειδή έτσι θέλουν οι εκκλησίες.

Η αρχαία ψυχή της Ευρώπης πρέπει να αναστηθεί για να δημιουργήσει ένα νέο άνθρωπο ελεύθερο από την παπαδοκρατία.

 Η Ευρώπη δεν είναι δημιουργία καμιάς θρησκείας. Ούτε ο χριστιανισμός, ούτε το Ισλάμ έχουν το δικαίωμα να μονοπωλήσουν την κρατική εξουσία στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή παράδοση, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και όλες οι επιστήμες κατάγονται από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, έρχονται από τον προχριστιανικό κόσμο. Η Ευρώπη είναι απαραίτητο να ανακαλύψει ξανά τους αρχαίους πολιτισμούς που δημιούργησαν τις επιστήμες, την δημοκρατία, τον ανθρωπισμό και την φιλοσοφία. Η Ελλάδα και η Ευρώπη μπορούν να παραμείνουν αυτόνομες, πιστές στην αρχαία προχριστιανική παράδοση τους.  Η αρχαία ψυχή του Κέλτη, του Γερμανού, του Λατίνου, του Ίβηρα και του Έλληνα πρέπει να αναδυθεί από το σκοτάδι, όπου την τοποθέτησαν οι χριστιανοί. Η αρχαία ψυχή της Ευρώπης πρέπει να αναστηθεί και να δημιουργήσει, ελεύθερη από κάθε παπαδισμό, το νέο άνθρωπο που θα είναι ελεύθερος πολίτης της γης.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Διαβάστε επίσης

ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑ Α'  - ΠΩΣ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ή με τον Ελεάτη στο κομμωτήριο !

 Μίλησα πρόσφατα με μια φίλη μου στο τηλέφωνο και μου είπε ότι επιτέλους έφτιαξε τα μαλλιά της όπως πάντα ήθελε και άλλα πολλά δευτερεύουσας σημασίας αφού πρωτεύων και λίαν σημαντικό ήταν…  ότι αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει. Ναι, διάβασε ξανά την Ασκητική του Καζαντζάκη και το πιστεύω του, που τελειώνει με το αποτρόπαιο μυστικό, ότι αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει. Με έβαλε ξανά σε σκέψεις, όχι για τα ωραία της μαλλιά, τα έκανε λίγο πιο σγουρά, αλλά για όλη αυτή την απογοήτευση που σκορπάει ο κρητικός φιλόσοφος, να γράφει ένα πανέμορφο βιβλίο, γεμάτο πάθος και αλήθεια και να τελειώνει με αυτή την φράση, πως όλα είναι ΕΝΑ και αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει.

 Πρώτα από όλα θα ήθελα να καθησυχάσω την φίλη μου και όσους δυσανασχετούν με αυτή την ανυπαρξία του όντος. Αυτό το Ένα δεν υπάρχει αν ως ύπαρξη θεωρήσουμε αυτόν τον κόσμο που εμείς τώρα γνωρίζουμε. Το ΕΝΑ αυτό υπάρχει παντού, αλλά εμείς ζούμε σε μια άλλη ανθρώπινη διάσταση, είμαστε γεμάτοι ανθρώπινες ανάγκες, έχουμε τόσες πολλές δουλειές, ώστε δεν μας μένει χρόνος ούτε για να το φανταστούμε και γι αυτό είναι πράγματι σα να μην υπάρχει για μας. Ωστόσο υπάρχει αυτό το ΕΝΑ και είναι αιώνιο και είμαστε ένα μαζί του, παρόλο που βρισκόμαστε σε διαφορετικούς κόσμους, εμείς σε ένα ανθρώπινο μικρόκοσμο και αυτό σε ένα αιώνιο συμπαντικό κόσμο. Εμείς δεν βρισκόμαστε μέσα μας, το μυαλό μας δεν κατοικεί στην καρδιά μας αλλά πάντα βρίσκεται κάπου αλλού, πάντα κάτι άλλο το απασχολεί.  Ένα μέρος όμως  της ανθρώπινης ύπαρξης μας είναι πάντα ενωμένο με αυτό το ΕΝΑ, προέρχεται από την καρδιά του Διονύσου και είναι αιώνιο και Θεϊκό και βρίσκεται μέσα μας.

 Αυτή βέβαια η πεποίθηση είναι προϊόν της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και δεν έχει θέση στην ευρωπαϊκή φιλοσοφία ή στην νέα χριστιανική θεολογία. Ο Νίκος Καζαντζάκης παρόλο που νιώθει λες και έχει την ψυχή του Δία μέσα του, είναι μορφωμένος με την ευρωπαϊκή φιλοσοφία και την χριστιανική θεολογία, ώστε παραβλέπει την Διονυσιακή παράδοση και μπορεί να πει με τέτοια αφοπλιστική ελαφρότητα ότι αυτό το ΕΝΑ δεν υπάρχει. Μέγα λάθος.

 Το λάθος αυτό έχει την καταγωγή του στην παρεξήγηση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας από τους ευρωπαίους φιλοσόφους. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης εξήγησαν τους προσωκρατικούς φιλοσόφους σε ανθρώπους μυημένους στα ελληνικά μυστήρια. Οι νεότεροι όμως φιλόσοφοι είναι εκπαιδευμένοι από χριστιανούς θεολόγους. Οι Έλληνες πίστευαν ότι τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το μηδέν και γι αυτό δεν είχαν το μηδέν στην φιλοσοφία και την αριθμητική τους. Για τους Έλληνες ο κόσμος υπήρχε από πάντα και θα υπάρχει πάντα σαν μια φωτιά που πότε ανάβει και πότε σβήνει. Για τους Έλληνες όλα είναι μέρη της Αιώνιας Μονάδας και προέρχονται από την Αιώνια Μονάδα. Για τους Χριστιανούς όμως κάποτε δεν υπήρχε τίποτα και ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν. Αυτός ο θεός δημιουργός για τους επιστήμονες δεν υπάρχει και για κάποιους φιλόσοφους είναι ένας κακός θεός γιατί η δημιουργία του είναι πολύ κακοποιημένη. 

 Σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία όλα προέρχονται από το αρχέγονο χάος, από μια ακαθόριστη και αώνια αρχή. Όλα γεννιούνται και τίποτα δεν δημιουργείται από το χέρι ενός θεού που βρίσκεται έξω από το σύμπαν. Η ελληνική επιρροή υπάρχει βέβαια και στην Βίβλο γι αυτό και το πρώτο κεφάλαιο δεν ονομάζεται Δημιουργία αλλά ονομάζεται Γέννησις. Από το αρχέγονο χάος, από την άβυσσο θα γεννηθεί το φως και όλος ο κόσμος. Μέσα σε αυτό το χάος υπάρχει από την αρχή, αυτό που οι στωικοί φιλόσοφοι ονόμαζαν «σπερματικός λόγος». Όπως υπάρχει το γενετικό υλικό μέσα στο αυγό έτσι και μέσα στο αρχικό αυγό της δημιουργίας υπήρχε ο λόγος που καθόρισε αυτή την δημιουργία. Από το κοσμογονικό αυγό γεννιέται ένας θεός, ο Φάνης, ο συμπαντικός θεός, ολόκληρο το σύμπαν, σύμφωνα με την Ορφική δημιουργία.

 Για τους Ευρωπαίους ιδεαλιστές, ζούμε μέσα στο μυαλό του θεού. Για τους αρχαίους Έλληνες ζούμε μέσα στο σώμα του θεού, και όπως ο απόστολος Παύλος είπε παραφράζοντας τον φιλόσοφο Άρατο, ο θεός είναι παντού, βρίσκεται στις άκρες των δακτύλων μας, γιατί ότι νιώθουμε γύρω μας είναι θεός. Τώρα πως καταφέραμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει θεός, ενώ προερχόμαστε από μια τέτοια θρησκευτική παράδοση, είναι ερώτημα που μονάχα οι χριστιανοί θεολόγοι μπορούν να απαντήσουν και να ερμηνεύσουν με την αριστοτεχνική απολογητική τους. Πως ένας λαός που σεβόταν την φύση σαν θεό, τώρα έχει καταλήξει να είναι ένα σύνολο άθεων και υλιστών, αυτό μόνο εκείνοι που είναι υπεύθυνοι μπορούν να το εξηγήσουν.

 Ο φιλόσοφος που προσπάθησε να ιδρύσει την επιστήμη της λογικής στον ελληνικό κόσμο είναι ο Παρμενίδης. Την λογική του δεν την φαντάστηκε αλλά όπως ισχυρίζεται ο ίδιος την εμπνεύστηκε από την Θεά, στην οποία τον οδήγησαν οι κόρες του ήλιου. Ο Παρμενίδης είπε ευθύτατα ότι, βρε παιδιά το ΜΗΔΕΝ, εκείνο που αποκαλούμε «μη ον», δεν υπάρχει. Γι αυτό άλλωστε το λέμε και μηδέν. «Εστί γαρ είναι, μηδέν δ’ ουκ εστίν». Άρα αυτό που υπάρχει είναι το «ον», και είναι ένα και ενιαίο. Και αυτό το ΕΝΑ που υπάρχει, αυτό σκέφτεται και είναι μαζί. Το Σύμπαν είναι ζωντανό και νοεί. Αυτό είναι η ύπαρξη. Αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μόνο η συνειδητότητα της ίδιας της ύπαρξης, χωρίς συμπτώματα. Ο θεός είναι συνειδητότητα, είναι καθαρή ύπαρξη. Γι αυτό και στην Βίβλο όταν ο Μωυσής ρωτάει το όνομα του  θεού, έλαβε την απάντηση, «εγώ είμαι ο Ων», εγώ είμαι αυτός που Υπάρχει. Την φιλοσοφία αυτή, πως ο Θεός είναι καθαρή ύπαρξη, υποστήριξε και ο γνωστός Γερμανός χριστιανός μυστικιστής Meister Eckehart, τον 13^ο αιώνα. Φυσικά και τον καταδίωξε η ιερά εξέταση, και μόνο τον περασμένο αιώνα ανακαλύφθηκαν ξανά τα κείμενα του.

 Δείτε όμως τι γράφει ο πανεπιστημιακός Θεοδωρίδης στην εργασία του για τον Επίκουρο, όσον αφορά τον Παρμενίδη.

 «Κίνηση, αλλαγή, χρώματα, ήχοι, ο αισθητός κόσμος στο σύνολο, είναι για τον Παρμενίδη φαινόμενα μονάχα, ξεγέλασμα των αισθήσεων. Το πραγματικό ον είναι νοητό, ότι μένει άμα του αφαιρέσεις τα συμπτωματικά. Το δέντρο που το βλέπω και χαίρουμε, η θάλασσα που μ’ εξουσιάζει, ο ουρανός με τ’ άστρα του, ο ήλιος με τη λάμψη του είναι φαινομενικά. Τ’ αληθινά είναι ότι μένει άμα κλείσω τα μάτια, συλλογιστώ και ιδώ στην σκέψη μου, δηλαδή οι έννοιες δέντρο, θάλασσα, ουρανός, ήλιος. Το απλό αυτό νόημα έχει η περίφημη φράση : «ταυτόν εστι νοείν τε και είναι» ή όπως διατυπώνει ο ίδιος ο Παρμενίδης : «ταυτόν δ’ εστί νοείν τε και ούνεκεν εστι νόημα» Έννοια και ον είναι το ίδιο, νόηση κι αντικείμενο το ίδιο. Με μια λέξη πραγματικό ον είναι η ένοια.» (Χ. Θεοδωρίδης Επίκουρος Σελ. 55)

 Ο Θεοδωρίδης πάσχει να εξηγήσει πως αυτό που υπάρχει πραγματικά και η ιδέα που έχει ο άνθρωπος γι αυτό είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό το λάθος κάνουν όλοι οι άθεοι φιλόσοφοι στην δύση. Δεν μπορούν να δουν ότι αυτό που υπάρχει είναι ένα ζωντανό ον. Δεν δίνουν σημασία στην ύπαρξη. Σα να μας λένε αυτό που υπάρχει είναι μια ιδέα και όχι ένα πράγμα, άρα δεν υπάρχει, γιατί οι ιδέες δεν υπάρχουν. Αν ήταν πράγμα θα υπήρχε ! 


Από την φράση του Παρμενίδη βγάζουν το συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν υπάρχει. Έτσι ενώ ο Έλληνας φιλόσοφος προσπαθεί να αποδείξει και να εξηγήσει την ύπαρξη του κόσμου ως μία ολότητα, αυτοί καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος δεν υπάρχει, παρά μόνο μέσα στην σκέψη μας. Καταλαβαίνουν δηλαδή αυτό που θέλουν να καταλάβουν και όχι αυτό που προσπαθεί να τους εξηγήσει ο φιλόσοφος. 

 Ας το πούμε λοιπόν με ποιο απλά λόγια, μήπως το καταλάβουν και οι άθεοι και οι ξανθιές. Ο Παρμενίδης λέει πως «είναι το ίδιο ζωντανό ον αυτό που νοεί και αυτό που υπάρχει ως νόημα». Δηλαδή, παράδειγμα, εγώ που νοώ, που σκέφτομαι, εγώ ο άνθρωπος, το ανθρώπινο πνεύμα, είμαι  τα δέντρα, εγώ είμαι η θάλασσα, εγώ είμαι ο ουρανός, εγώ είμαι τα πάντα, εγώ είμαι ο θεός, εγώ είμαι το είναι. Αυτή την κατανόηση αναζητά ο Γαλάτης Δρυίδης, ο Πέρσης Μάγος, ο Έλληνας Φιλόσοφος.


 Ο Παρμενίδης δεν είναι άθεος αλλά περιγράφει την βασική αρχή της ελληνικής θρησκείας. Ο Παρμενίδης  επειδή ξέρει πόσο εγωιστές είναι οι άνθρωποι, δεν το λέει έτσι άμεσα. Δεν λέει ο άνθρωπος είναι το όν και ο κόσμος. Δεν καταλήγει σε αυτό που ονομάζουν σήμερα ανθρωπομορφισμό της ελληνικής θρησκείας. Λέει όμως ότι το Ον που υπάρχει, ο Θεός, αυτή η Ολότητα, είναι αυτό που σκέφτεται, που νοεί και δρα και μέσα από το πνεύμα του ανθρώπου. Η νόηση δεν είναι μοναχά ιδιότητα του ανθρώπινου πνεύματος αλλά είναι βασικό γνώρισμα του Σύμπαντος. Το δικό μας πνεύμα δεν είναι παρά μιά σπίθα από την συμπαντική φωτιά και η δική μας νόηση ένας μικρό μέρος της συμπαντικής νόησης.

Πραγματικά είναι τόσο αστείο να είμαστε σίγουροι ότι εμείς, ένα κομμάτι ύλης με τρίχες, υπάρχουμε και σκεφτόμαστε και κατανοούμε, χωρίς να είμαστε μέρη ενός μεγαλύτερου όντος, που υπάρχει και σκέφτεται και κατανοεί, χωρίς να έχει απαραίτητα τρίχες. Αυτό που κάποτε για τον άνθρωπο ήταν κοινή λογική και η πλέον απλή σκέψη, τώρα θεωρείται παραλογισμός. Αυτό είναι το νόημα της ελληνικής θρησκείας, ότι το Όλον είναι ζωντανό και σκέφτεται και  κατανοεί. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ο ανθρώπινος κόσμος, ο ζωϊκός κόσμος, ο φυτικός κόσμος, ο ορυκτός κόσμος, το σύμπαν. Όταν κατανοήσεις αυτή την αλήθεια της ελληνικής θρησκείας, όλοι οι χριστιανοί στην πραγματικότητα είναι άθεοι και πλανεμένοι. Αν δεν δέχεσαι τα απλά και την αλήθεια την αληθινή, τότε πώς θα δεχτείς ότι η φύση είναι ιερή και ο άνθρωπος ναός του θεού.

 Αυτή την έννοια της ύπαρξης, του ζωντανού όντος οι σημερινοί φιλόσοφοι την αγνοούν. Για τους φιλόσοφους της δύσεως οι ιδέες υπάρχουν αλλά ο Θεός που νοεί δεν υπάρχει. Εμείς πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους ότι η ιδέα και το ζωντανό Ον που έχει την ιδέα, είναι το ίδιο πράγμα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός, δεν υπάρχει από την μια μεριά η ιδέα που έχουμε για το δέντρο και από την άλλη κάποιος που σκέφτεται το δέντρο. Αυτό συμβαίνει στην ανθρώπινη κατάσταση καθώς έχουμε διαχωρισμό του όντος σε υλικό και ιδεατό. Στην πραγματικότητα η ιδέα του δέντρου και αυτός που έχει αυτή την ιδέα, δεν είναι παρά ένα μέρος του Θεού.  Όλα είναι αποσπάσματα της Μεγάλης Θεϊκής ύπαρξης.  Όλα είναι ζωντανά γι αυτούς που μπορούν να έχουν αυτή την κατανόηση.

 Αυτή την Μεγάλη και Αιώνια Θεϊκή Ύπαρξη στην Κίνα την είπανε ΤΑΟ. Στην Ινδία την λένε Βράχμα αλλά την ταυτίζουνε με τον θεό Κρίσνα. Οι αρχαίοι Εβραίοι την μοναδική Ύπαρξη την είπανε Ιαβε. Στην Ελλάδα οι φιλόσοφοι την είπανε Ενάδα και Αγαθό και οι χριστιανοί τον Αιώνιο Συμπαντικό Λόγο τον είπανε Χριστό.

 Μακάριος είναι αυτός που γνωρίζει το μέγα και αποτρόπαιο μυστικό, ότι ο Θεός κι εμείς είμαστε ένα και αυτό το Ένα δεν υπάρχει ως μια ορατή υλική ουσία διαρκώς μεταβαλλόμενη, αλλά είναι Ένα Αόρατο Αιώνιο Αγαθό και Σταθερό. Αυτό το Ένα είναι ή Βάση και η Αρχή των πάντων όσων βλέπουμε και σκεφτόμαστε. Αυτό το Ένα είναι το μοναδικό Ον που πραγματικά υπάρχει και από αυτό το Ένα αντλούμαι εμείς οι άνθρωποι και τα ζώα και ο κόσμος όλος δύναμη για ζωή και ενέργεια για δημιουργία. Σκοπός της ζωής μας είναι αυτός, όσο το μπορούμε να ζούμε σύμφωνα με τον ρυθμό του και να ταυτιζόμαστε μαζί του, ώστε πραγματικά να είμαστε Ενα.

 Δεν γνωρίζω πόσο μπορεί να επηρεάσει αυτή η γνώση το κομμωτήριο και τις άλλες καθημερινές δραστηριότητες. Σίγουρα όχι αποφασιστικά μια και όταν είσαι στην καρέκλα του κομμωτή μπορείς να σκεφτείς ότι θέλεις, εκτός αν η φλυαρία δεν σ’ αφήσει ν’ αναλογιστείς αν αυτό το Ένα υπάρχει ή όχι. Θεωρώ όμως βασικό να μην κοροϊδεύομαι τον εαυτό μας με θεωρίες του στυλ, ο θεός δεν υπάρχει. Ειδάλλως, ας περιοριστούμε στο σγουρό στυλ ή σε καμιά πανκ τρίχα και ας αφήσουμε την φιλοσοφία  για εκείνους που δεν περιορίζουν την δυνατότητα ύπαρξης μονάχα στα τριχωτά όντα, μια και οι τελευταίες πληροφορίες λένε πως ο μοναδικός αληθινός θεός είναι και υπαρκτός και φαλακρός. Λέω για εκείνον το χοντρούλη Βούδα.