Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟΘΕΙΣΜΟΥ

 Στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου υπήρξε μία εξαπάτηση η οποία κυριάρχησε και υποδούλωσε τον άνθρωπο στην πλάνη και την υποκρισία. Αυτή η απάτη είναι η θεωρία του μονοθεϊσμού, όπως παρουσιάστηκε από τον Ιουδαϊσμό και τα παράγωγα του, μορφώματα δηλαδή, τον χριστιανισμό και τον ισλαμισμό. Η απάτη αυτή είναι πολυδιάστατη και δεν αφορά μόνο την δήλωση του θεού Γιαχωβά ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός θεός η οποία είναι βέβαια η ουσία της εξαπάτησης.

 Πρώτα πρέπει να ερμηνεύσουμε αυτή την δήλωση του θεού Γιαχωβά, όπως μας δίνετε από την βίβλο, εντοπίζοντας την ουσία του σημερινού μονοθεϊσμού. Οι μονοθεϊστές δεν πιστεύουν απλά ότι ένας θεός υπάρχει στο σύμπαν αλλά ότι αυτός ο θεός είναι ο συγκεκριμένος Γιαχωβάς, που μας άφησε μάλιστα την βιογραφία του σε ένα κατάπτυστο και φασιστικό κείμενο, την Ιουδαϊκή βίβλο. Ο ένας θεός, ο δημιουργός του σύμπαντος, πήρε υπό την προστασία του τον λαό των εβραίων με σκοπό να κατακτήσει την γη. Δηλαδή ο δημιουργός δεν έχει υπό την εξουσία του την γη αλλά θα το κάνει αυτό μέσω του περιούσιου λαού, οι οποίοι καλούνται να διαπράξουν γενοκτονίες, να αφανίσουν τα έθνη που δεν θα υποδουλωθούν σε αυτόν τον θεό. Ο θεός Γιαχβέ, δολοφονεί τα νήπια των Αιγυπτίων για να φανερώσει έτσι την δύναμη του. Ο Ιουδαϊκός μονοθεïσμός είναι μια ρατσιστική παράνοια που έχει επιβληθεί δια της βίας πάνω στην ανθρωπότητα.

 Ο μεγάλος δημιουργός του σύμπαντος είναι ένας ζηλότυπος, οξύθυμος, εκδικητικός, οργίλος θεός, και παρομίως οι πιστοί του είναι εκείνοι που εγκληματούν επί αιώνες εναντίον της ανθρωπότητας με την ιδέα ότι είναι πιστοί του μοναδικού αληθινού θεού. Έτσι βλέπουμε ότι αυτό που παρουσιάζεται σαν μία θεολογία του μονοθεϊσμού, είναι μια ρατσιστική ιδεολογία που δικαιολογεί την βία των εκλεκτών πιστών και την γενοκτονία των απίστων.

 Το θλιβερό στην απάτη του μονοθεϊσμού είναι ότι καθώς επικράτησε μόνο δια της βίας, της βίας των χριστιανών και των μουσουλμάνων, συκοφάντησε την αλήθεια και σκόρπισε την θεολογική πλάνη πάνω στην ανθρωπότητα. Πρέπει όλοι να γνωρίζουν ότι οι αρχαίες θρησκείες ήταν κατά βάση μονοθεϊστικές. Στον ελληνισμό οι Ορφικοί και οι φιλόσοφοι αναγνωρίζουν πως όλοι οι θεοί είναι στην πραγματικότητα εκφράσεις του ενός θεού, του Δία που κατοικεί στην καρδιά των ανθρώπων. 

Η ελληνική φιλοσοφία μάλιστα ταυτίζει το ΕΝΑ με το ΑΓΑΘΟ και αναγνωρίζει μία αρχή στην οποία οφείλουν την ύπαρξη τους και την ενότητα τους τα πάντα. Στον Ινδουισμό είναι το απόλυτο και μυστήριο Βράχμα, η ενότητα των πάντων. Αλλά και σε κάθε δρόμο του Ινδουισμού ο μονοθεϊσμός είναι δεδομένο καθώς ακόμα και ο Κρίσνα λέει στην Μπαγκαβαντ Γκιτά, ότι αυτός είναι ο ένας θεός και όλοι οι άλλοι θεοί απλώς οι διάφορες εκφράσεις του. Το ίδιο συμβαίνει και στην Κινέζικη θρησκεία και φιλοσοφία, όπου το απολυτο και μυστήριο Ένα, είναι το ονομαζόμενο Ταό. Βλέπουμε δηλαδή ότι οι αρχαίες θρησκείες και φιλοσοφίες αναγνώριζαν την ενότητα των πάντων αλλά δεν είχαν την μακάβρια ιδέα να δηλώσουν ότι αυτό το Ένα είναι ο εχθρός των πολλών θεών, όπως έκαναν οι μονοθεϊστές Ιουδαίοι. Οι πολλοί θεοί είναι οι εκφράσεις του Ενός θεού και όχι οι εχθροί του κακοί δαίμονες. Ετσι αυτό που σήμερα ονομάζουμε μονοθεϊσμό, είναι η εχθρότητα του ανθρώπου εναντίον της φύσεως, η εχθρότητα του ανθρώπου εναντίον της κτίσης και η κατασυκοφάντηση της αρχαίας γνώσεως, στο όνομα μια ρατσιστικής απάτης που υποδουλώνει τον άνθρωπο.

 Για να συνοψίσω λοιπόν, πριν περάσω σε κάποιες ιστορικές παρατηρήσεις της μονοθεϊστικής απάτης, οι μονοθεϊστες δεν πιστεύουν ότι ένας είναι ο θεός, αλλά ότι αυτός ο ένας είναι ο Γιαχβε των Εβραίων. Ότι ένας είναι ο θεός του κόσμου το γνωρίζουν όλοι οι αρχαίοι λαοί, ότι όμως αυτός ονομαζεται Γιαχβε και μίλησε στους περιούσιους εβραίους, αυτό δεν το ήξεραν οι αρχαίοι λαοί και το έμαθαν δια της βίας. Δια της βίας και της γενοκτονίας έμαθαν ακόμα ότι οι δικοί τους πολλοι θεοί ήταν δαιμόνια κακά κι ότι οι προφήτες καθόρισαν τον τρόπο που ο περιούσιος λαός θα κυβερνήσει τα έθνη με ράβδο σιδηρά.

 Πηγή του μονοθεϊσμού παρόλα αυτά δεν είναι ο Ισραήλ και οι Ιουδαίοι, καθώς και αυτοί ήταν πολυθεϊστες και λάτρευαν τον Γιαχβε μαζί με την γυναίκα του την βασίλισσα των Ουρανών. Από την μία όμως θεωρείται ότι στην παραμονή τους στην Αίγυπτο αναμείχθηκαν με τους μονοθεϊστές του Φαραώ Αμένοφι του Δ’ και τελικά κατέληξαν σε ένα ζωροαστρικό μονοθεϊσμό κατά την παραμονή τους στην Βαβυλώνα και υπό την Περσική κυριαρχία. Ο Ζωροάστρης θεωρεί ότι υπάρχει μόνο ένας θεός, ο θεός του καλού και του φωτός, ο Αχούρα Μαζντα. Ο θεός του σκότους και του θανάτου είναι ο αδερφός του ο Αριμάν, που δεν λογαριάζεται όμως σαν θεός, αφού θα ηττηθεί στο τέλος του χρόνου. Παρόλα αυτά υπάρχει η αρχαία Περσική παράδοση του Ζερβάν, του πατέρα αυτών των δύο πνευμάτων, ώστε κατανοούμε ότι και οι αρχαίοι Πέρσες γνώριζαν την αληθινή σοφία, πριν υποκύψουν στην πλάνη του μονοθεϊσμού.

 Αν εξετάσουμε τον μονοθεϊσμό ως μια καθαρά εβραϊκή υπόθεση, δεν θα φτάσουμε σε σωστά συμπεράσματα. Η ηλιακή θρησκεία του Φαραώ Αμενοφι Δ’ αλλά και ο Ζωροαστρισμός, είναι φαινόμενα που εκφράζουν την τάση του ανθρώπου να στραφεί προς το ουράνιο φως και να απομακρυνθεί φοβισμένος από το βαθύ σκοτάδι της νύκτας. Η ουράνια πορεία του ανθρώπου ανακάλυψε το καλό και μίσησε το κακό, χωρίς όμως να καταφέρει να αλλάξει τον άνθρωπο. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες και όλοι εκείνοι που θέλουν να φέρουν την δικαιοσύνη στον κόσμο, γίνονται οι πιο εγκληματικές ομάδες στην ιστορία. Οι χριστιανοί κατέστρεψαν τον αρχαίο κόσμο χωρίς να φέρουν κανένα καλό στη γη, πέρα από την πλάνη τους. Οι μουσουλμάνοι υπάρχουν σήμερα ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ανθρωπότητα. Και οι δίκαιοι κουμουνιστές έχουν να επιδείξουν μόνο τέρατα εγκληματιών, οι οποίοι βύθισαν στο αίμα κάθε λαό που προσπάθησαν να σώσουν.

 Η αλήθεια του μονοθεϊσμού εξαντλεί την σοφία της στην πραγματικότητα ότι για τον καθένα από εμάς υπάρχει μόνο ένας θεός, αυτός που ζει στην καρδιά μας. Το μάθημα που έχουμε πάρει από τους μονοθεϊστές είναι πως το να κατανοείς και να συγχωρείς το κακό είναι πιο σοφό από το να κατασκευάζεις για τον εαυτό σου το προσωπείο του αγαθού και ως αγαθός να καταδικάζεις τον εχθρό σου σε θάνατο. Η απάτη του μονοθεϊσμού λοιπόν καταλήγει σε αυτή την φράση…  εγώ δεν ξέρω άλλο θεό εκτός από μένα, τον περιούσιο, τον εκλεκτό, τον αγαθό, τον παναγιώτατο, τον δολοφόνο εκείνων που για ευκολία ονόμασα κακό δαίμονα…. Άπιστο… αιρετικό … μάγο, ομοφυλόφιλο, μοιχό, αμαρτωλό τέλος πάντων.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω…

Αγάπα τον εχθρό γιατί αν αγαπάς αυτόν που σε αγαπάει δεν κάνεις κάτι σπουδαίο.

Ελληνική αριθμοσοφία

 Ουδεις αγεωμέτρητος έλεγαν οι Πλατωνικοι έχοντας πάρει βεβαια όλη την γνώση από τους Πυθαγόριους. Τι είναι όμως η Γεωμετρία ; Μαθηματικοι τύποι με τους οποίους βρισκουμε το εμβαδόν των γεωμετρικών σχημάτων ; Όπως ο Πυθαγόρειος τύπος για να βρουμε την υποτείνουσα ορθογώνιου τριγώνου γνωρίζοντας τις κάθετες πλευρές; Αυτή είναι η απλή γεωμετρία και τα απλά μαθηματικά. Ουσιαστικά γεωμετρία είναι η χρήση των αριθμών για το μέτρημα της γης αλλά και η χρήση τους για κάθε κατανόηση του επιστητού. Δεν είναι δηλαδή καθόλου τυχαίο που οι εβραίοι ονομάζουν Γκεμάτρια την αριθμολογία. Για τον εβραίο καμπαλιστή, αγεωμέτρητος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τα μυστικά σύμβολα της αριθμολογίας. Αγεωμέτρητος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει ότι τα γράμματα είναι αριθμοι και οι λέξεις σύνολα αριθμών.

Ο εχθρός της ανθρώπινης λογικής είναι ο νους εκείνος που δέχεται το πράγμα χωρίς απόδειξη και χωρίς στοιχεία. Κάθε άνθρωπος αναγνωρίζει την ύπαρξη του υλικού κόσμου, ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που κατανοούν τον πνευματικό κόσμο. Τρομαγμένος ο άνθρωπος από το ίδιο το πνεύμα που φέρει μέσα στο σώμα του, απορρίπτει την ύπαρξη του και αγνοεί τα δεδομένα. Αγνοεί ότι εκτός από υλικό σώμα ο άνθρωπος είναι και μία πνευματική ύπαρξη. Η ύλη αποτελείται από τα στοιχεία, αλλά το πνεύμα αγνοούμαι από τι αποτελείται. Ο Πλάτων ονόμασε ιδέες αυτά που αποτελούν τον πνευματικό κόσμο. Την ιδέα για τις ιδέες βέβαια την έλαβε από τους Πυθαγόριους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι πρωταρχικές ιδέες είναι οι αριθμοί. Ο αριθμός δεν φανερώνει μόνο την ποσότητα ή την σειρά σε μια διαδοχή, πρώτος, δεύτερος, τρίτος, αλλά φανερώνει και κάποια ποιότητα, ένα διαφορετικό είδος.

 Επειδή πολλά νούμερα περιφέρονται ασκόπως, ως φιλόσοφοι, παπαγαλίζοντας την αρχαία σοφία, αγνοώντας όμως τα απλά μαθηματικά της πνευματικής επιστήμης των αρχαίων μας προγόνων, θέλησα να γράψω αυτό το κείμενο για τους αριθμους. Η φυσική των αριθμών δεν μας φανερώνει μόνο τις υλικές σχέσεις των όντων και των πραγμάτων αλλά κυρίως φανερώνει την μεταφυσική τους διάσταση. Το σύμπαν για τον ανθρώπινο νου δεν είναι μόνο κάποιοι φυσικοί νόμοι που περιγράφουν τα υλικά όντα αλλά ένα ζωντανό ον που εκφράζεται μέσα από τα σύμβολα και κυρίως τους αριθμούς. Εκείνοι οι σοφοί που αγνοούν την μεταφυσική διάσταση του κόσμου μας και δεν έχουν καμία μεταφυσική εμπειρία, είναι άδεια ασκιά και μόνο η ευσέβεια τους διασώζει από τον διασυρμό και τον εξευτελισμό, καθώς υπάρχουν ως ανόητοι μέσα σε ένα κόσμο του πνεύματος.

 Βλέπουμε έτσι τους χριστιανούς να λατρεύουν την αγία τριάδα, συκοφαντώντας όμως την ελληνική αριθμολογία. Βλέπουμε τους μονοθεϊστές να φωνάζουν ότι βρήκαν την μεγάλη αλήθεια, πως ο θεός είναι ένας, αγνοώντας όμως τα πάντα για την ουσία της μονάδος και την δυνατότητα της να υπάρχει μέσα στα πολλά. Τα νούμερα αυτά φιλοσοφούν με μοναδικό κανόνα την αντίθεση τους στον ελληνισμό, αυτοευνουχιζόμενοι παραδίδουν την ψυχή τους στα Τάρταρα, εμπαιζόμενοι από τους δαίμονες.

Κατά τον Αριστοτέλη (Μεταφυσικά Α 5) «οι μεν γαρ Πυθαγόριοι μιμήσει τα όντα φασιν είναι των αριθμών». Τα όντα λοιπόν υπάρχουν κατά τον τρόπο των αριθμών, σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους. Σε αυτό βέβαια συμφωνεί ο Αριστοτέλης, όπως αναφέρει και ο Διογένης Λαέρτιος. Συνηθιζε να λέει πολύ συχνά στους φίλους και τους μαθητές του, όπου και αν βρισκονταν, ότι η όραση παίρνει φως από τον γυρω αέρα, ενώ η ψυχή από τα μαθηματικά. (Διογενης Λαέρτιος Βιβλιο Ε, 17, ). Ο Πλάτων συμφωνεί σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, αφού έλεγε ότι η ψυχή είναι αθάνατη κι έχει αρχή αριθμητική. (Βιβλιο Γ, 67)

 Ο αριθμολόγος φιλόσοφος κατανοεί τις ιδέες και τα σύμβολα και προπάντων τους αριθμούς, ως τα στοιχεία που περιγράφουν ένα ζωντανό σύμπαν. Δεν έχει ανάγκη τους θεούς, γνωρίζοντας ότι ακόμα και οι θεοί περιγράφονται με τους αριθμούς και η εργασία τους είναι μέσα στα πλαίσια της αριθμητικής λογικής. Ο Απόλλων εκφράζει την μονάδα και η θεά Ρέα την αόριστη δυάδα. Ο παντοκράτωρ Δίας, είναι η τριάδα και ο Διόνυσος η τετράδα. Γνωρίζοντας τα είδη των αριθμών και τις ποιότητες τους γνωρίζεις τους θεούς.

 Το υψηλότερο μυστικό αυτής της γνώσεως, είναι η δημιουργία του κόσμου, πως δηλαδή η αιώνια, αθάνατη και ακίνητη μονάδα, προχωρεί στην αόριστη υλική δυάδα και πως με αυτές τις δύο αρχές, οικοδομείται το σύμπαν. Όλοι οι θεοί να πέσουν από τους θρόνους τους και όλοι οι πλανήτες να καταστραφούν, οι αριθμοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως η βαση της πνευματικης επιστήμης εις τον αιώνα. Θα πρέπει όμως κάθε άνθρωπος που αναζητεί την αληθεια να ξεκινήσει σωστά, αντιλαμβανόμενος ότι όταν μιλάμε για ΟΝ, αναφερόμαστε στον εν σαρκί ανθρώπινο νου, αναφερόμαστε στον εαυτό μας. Εμείς ως ανθρώπινα όντα, είμαστε εκείνη η ακίνητη μονάδα στο κέντρο της ανθρώπινης καρδιάς, εμείς είμαστε αυτή η αόριστη δυάδα, ως πνευματικά όντα που διαχωριζόμαστε από τις εξωτερικές αισθήσεις και την εσωτερική νόηση, εμείς είμαστε τέλος η τριάδα, το μικτόν, ένας νους που παρατηρεί τον εξω και τον μέσα άνθρωπο. Η αληθινή φιλοσοφία ξεκινάει από τον εαυτό και δεν μπορεί να γνωρίσει τίποτα εκτός από τον εαυτό. Όταν κάποιος αναγνωρίσει τον εαυτό του, δηλαδή θυμηθεί ποιος είναι, τότε θα έχει την γνώση του σύμπαντος και του κάθε άλλου.

 Μπορώ λοιπόν εγώ σήμερα να σας πω, ότι δεν υπάρχει άλλος θάνατος εκτός από εκείνο του εφτά, της σεβαστής κατάπαυσης του θεού. Δεν υπάρχει άλλη ανάσταση εκτός από εκείνη του οκτώ, ουτε άλλη εξουσία εκτός από εκείνη του έξι, ουτε άλλος εαυτός εκτός από εκείνον του πέντε. Δεν υπάρχει άλλη άβυσσος εκτός από εκείνη του εννιά, ούτε άλλο αυτεξούσιο εκτός από το δέκα, την ιερή τετρακτίδα. Να σας τα πω βεβαίως, αλλά τι θα καταλάβετε αν δεν έχετε αναγνωρίσει τον εαυτό σας στον τετρακέρατο Διόνυσο, αν δεν έχετε γίνει παρατηρητες του τριπλού κόσμου που αποτελεί τον εαυτό σας. Αν δεν έχετε εισέλθει στο κέντρο της καρδιάς σας. 123. Γι αυτό λοιπόν, αν είστε πραγματικά άθεοι ή αν πιστεύετε στους θεούς, δεν θα πλησιάσετε την αλήθεια του κόσμου, αν δεν περιπλανηθείτε μέσα στους αριθμούς, μέσα στις συνειδητότητες της φύσεως, οι οποίες είναι αρμονικά χτισμένες με τους αιώνιους αριθμούς. Γιατί ποια είναι η υψηλότερη μύηση παρά η γνώση των αριθμών.

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ  - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΕΛΛΗΝ 123 – 4 ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ

 Η φιλοσοφία των Ελλήνων είναι κυρίως οντολογική, αλλά στην βάση της έχει την μαθηματική επιστήμη. Βέβαια οι Πυθαγόριοι είχαν ύμνους και ονόματα για τους αριθμούς και τους θεωρούσαν ιερούς, ως ιερά της φυσεως σύμβολα. Θα μου πείτε και οι χριστιανοί που δοξάζουν την αγία τριάδα, φανερώνουν τον ιερό χαρακτήρα της τριάδος. Υμνούν και την μονάδα στο πρόσωπο του Πατέρα, και την δυάδα στην διπλή φύση του θεανθρώπου Χριστού. Δεν πράττουν διαφορετικά από τους αρχαίους μας πρόγονους, αν εξαιρέσουμε βεβαια το γεγονός ότι εκείνοι, οι χριστιανοί δηλαδή, σταματανε στο τρία, και δεν προχωρουν στο τέσσερα. Το τέσσερα μενει στο ασυνείδητο σαν ο σταυρός του Γολγοθά. Όλα όσα είμαστε αλλά δεν θέλουμε να είμαστε. Ο δαίμων ο αληθινός που είναι στα μάτια μας κρυφός.

123.

ΠΕΡΙ ΤΡΙΑΔΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

 Η κατανόηση του τριπλού κόσμου είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο, καθώς με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνεται ο παρών υλικός κόσμος και η ψυχή του. Λένε για το τρία οι αριθμητικοί Πυθαγόριοι πως δηλώνει τον χρόνο, παρελθόν, παρόν και μέλλον, αλλά και τον χώρο καθώς απλώνεται σε όγκο στις τρείς διαστάσεις. Αυτά τα επιχειρήματα, τα παλαιά, τα αριστοτελικά, άλλωστε χρησιμοποίησαν οι χριστιανοί, με το γράμμα του Γεώργιου στον Οθωμανό Πασά για να τον κάνουν χριστιανό.

 Είναι άραγε δυνατόν να κατανοήσει κανείς το νόημα της Αγίας Τριάδας των χριστιανών; Γιατί οι χριστιανοί την υμνούν και την λατρεύουν, χωρίς ποτέ ο Αβραάμ να πει κάτι γι αυτήν, καθώς οι Ιουδαίοι από τους Έλληνες έμαθαν να αριθμολογούν. Ονόμασαν μάλιστα και την αριθμολογία τους Γκεμάτρια. Μια καλή προσπάθεια αν αναλογιστούμε την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας από τους χριστιανούς. Η τριάδα λοιπόν είναι ιερή για τους Έλληνες, όπως ομολογεί ο Αριστοτέλης στο «περί ουρανού».

«Καθάπερ γαρ φησί και οι Πυθαγόριοι, το παν και τα πάντα τοις τρισι ώρισται, τελευτή γαρ και μέσον και αρχή τον αριθμόν έχει τον του παντός, ταύτα δε τον της τριάδος. Διό παρά της φύσεως ειληφότες ώσπερ νόμους εκείνης, και προς τας αγιστείας χρώμεθα των θεών τον αριθμόν τούτον» Αριστοτέλους Περί Ουρανού

«Όπως άλλωστε, λένε και οι Πυθαγόριοι, το παν και τα πάντα ορίζονται από τον αριθμό τρία, γιατί το τέλος και το μέσο και η αρχή αντιπροσωπεύονται από τον αριθμό του παντός, που είναι ο αριθμός τρία. Γι αυτό έχοντας πάρει από την φύση αυτές τις έννοιες, σαν νόμους της, χρησιμοποιούμε κατά τις θεουργικές τελετές αυτόν τον αριθμό.»

 Σύμφωνα με την φύση λοιπόν οι Έλληνες χρησιμοποιούν το τρία στις τελετές, όπως και σήμερα οι χριστιανοί, λέγοντας τρεις φορές το Κύριε ελέησον παράδειγμα και άγιος άγιος άγιος Κύριος Σαββαώθ.  Είμαστε βέβαια υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε ότι τον αριθμό του παντός, εκείνον που ορίζει το πλήθος, έχουν επιλέξει ως σέβασμα και οι χριστιανοί, όπως έκαναν και οι Έλληνες αλλά και όλοι οι αρχαίοι λαοί, πράττοντας σύμφωνα με τις προσταγές της φύσεως. Καθώς το τρία είναι πληθυντικός αριθμός, αφορά τα πολλά και τους πολλούς θεούς μάλιστα.

Οι φιλόσοφοι βέβαια αποδέχθηκαν ότι μια αρχική τριάδα εξουσιάζει, την οποία αποτελούν το Ένα, ο Νους και η Ψυχή. Το ένα είναι το απόλυτο ΑΓΑΘΟ, το δύο είναι ο διχασμένος νους, όπου κάθε τι υπάρχει ως είδωλο ενός νοήματος, και  το τρία ο μικτός κόσμος, η ψυχή του κόσμου που διαμοιράζεται στο πλήθος των ψυχών. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, παρόμοια είναι και η κατασκευή της ανθρώπινης ψυχής, η οποία διαιρείται στο λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Τριπλός είναι και ο διαχωρισμός των ενεργειών στην Ινδική θρησκεία, η αγνότητα, το Σατβα, η βασιλική οδός, το ράτζα, και η ενέργεια της επιθυμίας, η ταμασική. Κατά τον ίδιο τρόπο στην γη πάνω βασιλεύουν οι τρεις ηγεμονικές μορφές του Διός, η ουράνια του Δία, ο Ποσειδών της θάλασσας και ο Αδης του κάτω κόσμου.

 Είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε την αριθμολογία των τριών πρώτων αριθμών, οι οποίοι δεν είναι πραγματικοί αριθμοί, αλλά υποστάσεις του τριαδικού όντος, δηλαδή του σύμπαντος κόσμου. Ο κόσμος σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία είναι ζωντανός με νου και ψυχή, όπως παραδίδει ακόμα και ο Πλάτωνας. Πρέπει να έχουμε συνεχώς στο νου μας αυτήν την αρχή της ελληνικής θρησκείας, την οποία ονόμασαν ανθρωπομορφισμό οι χριστιανοί απολογητές. Το σύμπαν και ο άνθρωπος έχουν την ίδια κατασκευή, δηλαδή αποτελούνται από την ίδια αρχική τριάδα, το Ένα, τον Νου και την Ψυχή, το ένα το δύο και το τρία.

Η ΑΡΙΘΜΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΧΩΝ

 Αρχή όλων των αριθμών είναι το ένα.  Το δύο θεωρείται αρχή των ζυγών αριθμών. Από το δύο γεννιούνται όλοι οι ζυγοί αριθμοί, 2468… όπως από το ένα γεννιούνται οι μονοί 3579... Οι μονοί θεωρούνται αρσενικοί και οι ζυγοί θηλυκοί. Σύμφωνα με αυτό από το ένα προέρχονται οι αρσενικοί θεοί και από το δύο όλες οι θηλυκές θεότητες.  Γι αυτό οι αριθμητικοί ονόμαζαν το δύο Ίσις και Ρέα ενώ το ένα Απόλλων.

Στους πρώτους δύο αριθμούς δεν βλέπουμε μόνο τις δύο αρχές, το ακίνητο ένα και το κινητό δύο, αλλά το πρώτο ζεύγος αντιθέτων. Πάνω είναι ο ουρανός και κάτω η γη. Το φως κυριαρχεί την ημέρα και το σκοτάδι την νύχτα. Όλα είναι μοιρασμένα στο αρσενικό ένα και το θηλυκό δύο.

 Η μονάδα, κατά κάποιο τρόπο θεωρείται και θηλυκός αριθμός γιατί από αυτήν προέρχεται η δυάδα, και όλοι οι ζυγοί αριθμοί. Το τρία όμως είναι ένας αρσενικός αριθμός. Μέσα στην τριάδα, υπάρχει όμως η μονάδα και η δυάδα, ο άνδρας και η γυναίκα, το καλό και το κακό.

Μετρώντας μέχρι το τρία, έχουμε φτάσει ήδη με το νου μας στο έξι, το οποίο είναι το άθροισμα των τριών πρώτων αριθμών.  1+2+3=6

Το έξι είναι ο πρώτος τέλειος αριθμός γιατί διαιρείται με όλα τα μέρη του. 6:3=2  6:2=3  6:1=6  

  Το τρία θεωρείται πολύ σημαντικός αριθμός, γιατί είναι πρώτος αριθμός που περιέχει αρχή μέση και τέλος, έτσι θεωρείται ότι είναι αυτός που φέρνει σε πέρας τα πράγματα. Το τρία ενισχύει την ιδιότητα της μονάδας, να ενώνει τα πάντα, να φέρνει το πέρας, να τα τελειοποιεί.

 Το δύο, αντίθετα από την τριάδα και την μονάδα, είναι εκείνο που διαχωρίζει τα πράγματα, είναι ο αριθμός που πρώτος κινήθηκε προς το πλήθος, προς την δημιουργία των πολλών οντοτήτων που υπάρχουν στο σύμπαν. Γι αυτό οι Πυθαγόριοι ονόμαζαν την δυάδα, τόλμη. Έδιναν μάλιστα οι αρχαίοι μια αρνητική χροιά σε αυτή την τόλμη, γιατί αυτή ήταν η αιτία που η ψυχή κατερχόταν από την ουράνια κατοικία της, για να αποκτήσει ένα φθαρτό γήινο σώμα.

  Αν το ένα αφορά την ενότητα και το πεπερασμένο, το δύο έχει να κάνει με τον διαχωρισμό και το άπειρο. Το Ένα στέκει ακίνητο στην αιωνιότητα, το δύο είναι αυτό που κινείται μέσα στο χρόνο. Το τρία είναι και τα δύο αυτά, ο πρώτος γάμος των αριθμών, ο πρώτος αριθμός που εκφράζει πλέον το πλήθος καθώς από μόνος του είναι ένα σύστημα μονάδων.

 Ο αριθμός δύο ενώ μας οδηγεί προς το πλήθος, δεν είναι πραγματικό πλήθος. Γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τον δυϊκό αριθμό, μεταξύ του ενικού και του πληθυντικού. Το ίδιο συμβαίνει και στα σανσκριτικά. Το τρία είναι όμως πληθυντικός αριθμός κι έτσι η τριάδα ως πρώτο πλήθος, συμβολίζει τους πολλούς θεούς με τους οποίους εκδηλώνεται η φύση.  Ως κατά φύση πολυθεϊστές οι χριστιανοί λατρεύουν την τριάδα, ως ένδειξη της ευσέβειας που έχουν απέναντι στην εκδηλωμένη φύση των πολλών θεοτήτων. 

 Στο τρία έχει συντελεσθεί η ένωση των αντιθέτων κι έχει δημιουργηθεί η έννοια του χρόνου, καθώς ο χρόνος χωρίζεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μπορούμε να πούμε ότι έχει δημιουργηθεί το ον που ήταν, είναι και θα είναι. Όμως αυτή η δημιουργία είναι μια πτώση από το ένα, καθώς το ένα ζει στην αιωνιότητα και δεν υπάρχει γι αυτό παρελθόν ή μέλλον αλλά είναι πάντα όλο μαζί στο τώρα. Έτσι η κατάσταση του πλήθους των θεών μπορεί να θεωρηθεί η αρνητική πλευρά, ως τιθέμενη απέναντι στην μονάδα. Είναι όμως η ενότητα εκείνη που συνδέει όλους τους θεούς γύρω από την μονάδα μια κοσμική αρμονία μια ανώτερη τάξη, η οποία κυριαρχεί και δεν αφήνει να θεωρηθεί ότι το πλήθος είναι αντίθετο στο ένα. Το πλήθος εκφράζει την ενότητα του μέσω των αριθμών, αλλιώς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Είναι ανάγκη ο κόσμος να είναι έτσι διαμορφωμένος, ώστε να υπάρχει και να είναι ταυτόχρονα ενιαίος και χωρισμένος σε πολλά είδη.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ

Η λέξη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ εχει αριθμολογικο αθροισμα 1234 ακριβως. 

 Από το ένα μέχρι το τρία, ο συμπαντικός νους έχει χτιστεί στο χρόνο, αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμα σώμα με κάποια μορφή, καθώς αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της τετράδας. Γι’ αυτό η τετράδα ήταν ο αριθμός του ενσαρκωμένου πλέον θεού, του Διονύσου. Όταν έχεις όμως τους τρείς πρώτους αριθμούς, μπορείς να παράγεις και το τέσσερα και το πέντε και το έξι. 3+1=4, 3+2=5, 1+2+3=6

 Ο τέταρτος νους είναι ο Διόνυσος, αυτός που ενσαρκώνεται στην ύλη και συνειδητοποιεί το παν, τον τριπλό κόσμο, στο τώρα. Χωρίς τον Διόνυσο ο Δίας δεν μπορεί να κατεβάσει το θέλημα του στη γη, να στείλει κάτω τον κεραυνό του. Για να το κατανοήσουμε αυτό σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πρώτος νους είναι ο Ουρανός που βασιλεύει στην αρχή, δεύτερος ο Κρόνος, και τρίτος ο Δίας. Τέταρτος ο Διόνυσος, ο οποίος συμβολίζεται με τον ισοσκελή σταυρό. Είναι ο θεός ο σταυρωμένος πάνω στο υλικό σώμα. Είναι ο εν σαρκί θεός, ο θνήσκων και αναστηνόμενος ηλιακός θεός, ο οποίος μεταφέρει την εξουσία του ουράνιου Δία στη γη και στον Αδη.

 Αυτό όμως που φανερώνεται σα να έχει κάποια χρονική διάρκεια, και εμφανίζεται ως πρώτο το ουράνιο και δεύτερο το Κρόνιο και τρίτο του Διός, είναι το φαινόμενο του κόσμου, καθώς στον υλικό κόσμο οι τρείς αυτές υποστάσεις του πνευματικού κόσμου, υπάρχουν παρούσες και ομοούσιες, πάντα και παντού. Στη γη πάνω βασιλεύουν ισότιμα, ο ουράνιος Δίας, ο θαλασσινός Ποσειδών αλλά και ο υποχθόνιος Δίας, ο  Άδης. Κατά τον ίδιο τρόπο στην Ινδική θρησκεία βασιλεύουν ισότιμα ο Βράχμα, ο Βισνού και ο θεός του θανάτου και της καταστροφής, ο Σίβα. Οι τρεις αυτές υποστάσεις του όντος υπάρχουν ταυτόχρονα στον κόσμο αλλά και στον άνθρωπο. Αυτοί είναι και οι τρείς δρόμοι τους οποίους καλείται να ξεπεράσει ο άνθρωπος Διόνυσος, για να συνειδητοποιήσει την πραγματική ουσία του τριπλού κόσμου. Το αναλλοίωτο Ένα, το μεταβαλλόμενο Δύο και το μικτόν τρία είναι οι πρώτες υποστάσεις των αριθμών και οι αρχές του παντός.

 Το τέσσερα είναι ο δεύτερος ζυγός αριθμός. Ο Κρόνιος χρόνος επιστρέφει στην δημιουργημένη πλέον χρονική πραγματικότητα, στην τελειωμένη και δίνει μορφή στην πλάνη, εμφανιζόμενος ως η υπέρτατη αρμονία.  Ο αιώνας εκφράζεται στον χρόνο, έχοντας στα χέρια του τους τέσσερις ανέμους και τα τέσσερα στοιχεία.

Το τέσσερα είναι ο πρώτος αριθμός, καθως οι τρείς πρώτοι είναι αρχικές υποστάσεις και δεν μπορούν να υπάρξουν από μόνες τους. Το όλον για να υπάρχει όπως το βιώνουμε εμείς οι άνθρωποι, χρειάζεται να είναι η αρμονία των τριών πρώτων αριθμών. Συνείδηση αυτης της αρμονίας έχει εκείνος που μπορεί να βρεθεί στο τέσσερα, ο κάθε άνθρωπος δηλαδή ο οποίος είναι πνεύμα θεού τρισυπόστατου, σταυρωμένο στην ύλη.  Βλέπουμε δηλαδή στην μορφή του εσταυρωμένου Χριστού τον Έλληνα Διόνυσο να κουβαλάει όλα τα σύμβολα της ελληνικής θρησκείας.  Το ένα είναι ο ηλιακός θεός, ο Απόλλων, ο ήλιος, ο Χριστός. Το δύο είναι η σεληνιακή θεότητα, η Αρτεμις ή η Παναγία και το τρία ο Δίας ο παντοκράτωρ. Αυτός όμως ο Έλληνας Χριστός Διόνυσος κάπως ασθενεί.

  ΕΛΛΗΝ     5+30+30+8+50= 123

 Η λέξη Έλλην έχει αριθμολογική αξία 123.

   Ένας δύο τρείς, που είναι αγαπητέ μου Τίμαιε, ο τέταρτος των χθεσινών μας καλεσμένων, σημερινών μας οικοδεσποτών;  Αυτή είναι η πρώτη πρόταση στον Τίμαιο του Πλάτωνα.

 Ο τέταρτος της παρέας είχε ασθενήσει και δεν μπορούσε να παραβρεθεί. Δεν συμμετείχε στην συζήτηση για την ουσία της ψυχής, του σύμπαντος και την χαμένη Ατλαντίδα. Γιατί ο Τίμαιος είναι το βιβλίο του Πλάτωνα που προσπαθεί να εξηγήσει τι είναι ο κόσμος, τι είναι ο άνθρωπος και τι συγκεκριμένα είναι ο Έλληνας άνθρωπος. Γίνεται δηλαδή σε αυτό το βιβλίο η πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια αυτογνωσίας.

«Σόλων, Σόλων, εσείς οι Έλληνες είστε πάντα παιδιά. Δεν υπάρχει γέρος Ελληνας.» Αυτά είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα. Ο ελληνισμός όπως διαμορφώθηκε γεννήθηκε από τα ερείπια του μινωϊκού και του μηκυναϊκού πολιτισμού. Ποτέ δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί και να αποκτήσει μια πολύ συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα που θα τον έκανε αυτοκρατορία. Οι διαχωριστικές τάσεις των επιμέρους εθνικών μορφών ήταν περισσότερο έντονες από την ενωτική. Οι πόλεις κράτη ή τα ελληνικά βασίλεια, δημιουργήθηκαν σε ένα κοινό περιβάλλον αλλά διαμόρφωσαν το καθένα τα ιδιαίτερα του χαρακτηριστικά. Η αυτονομία και η διαφορετικότητα έγιναν στοιχεία του ελληνισμού. Κάθε πόλη είχε τους δικούς της θεούς με κυρίαρχο κάποιο εκ των δώδεκα θεών. Κάθε πόλη είχε το δικό της αλφάβητο, το δικό της ημερολόγιο και το δικό της νόμισμα. Όλες όμως οι πόλεις αναγνώριζαν τον Δία ως Ύψιστο θεό και είχαν κοινή γλώσσα και θρησκευτικά έθιμα. Η ένωση τους δεν ήταν γήινη υπόθεση, αλλά ουράνια. Η ίδρυση μιας πόλεως δεν ήταν ένα γήινο μόνο θέμα. Για να ιδρυθεί μια πολιτεία, ένας φυσικός φιλόσοφος, ένας άνθρωπος που επικοινωνούσε με τον ουρανό, αναλάμβανε να οδηγήσει την αποστολή. Αυτός έβλεπε τα σημάδια και σύμφωνα με την θέληση του ουρανού, τοποθετούσε την νέα βασιλεία στον πνευματικό κόσμο. Κάθε πόλη ήταν μια νέα σκάλα που οδηγούσε στον ουρανό και κάθε πόλη είχε δημιουργηθεί από μια ουράνια σπίθα. Την σπίθα αυτή άναβε στις ψυχές των πολιτών ο Διόνυσος, ο θεός της δημοκρατίας, εκείνος που κατέβαζε τον κεραυνό του Διός στη γη.

 Ο  Έλλην άνθρωπος, είναι εκείνος που μπορεί με τους τρεις πρώτους αριθμούς, να γνωρίσει την ψυχή του κόσμου. Θα χρειαστεί όμως και τους υπόλοιπους αριθμούς για να αποκτήσει εαυτό και να υπάρξει. Είναι λοιπόν απαραίτητη η ύπαρξη της ύλης, του Διονύσου, του αριθμού τέσσερα, για να υπάρξει ζωή επί της γης. Αλλά προς το παρόν ο τέταρτος άνθρωπος ασθενεί… οι Έλληνες απώλεσαν τον Διόνυσο, τον θεό που κατεβάζει τον κεραυνό του Διός στη γη, κι ακόμα στον Αδη. Μέχρι το τρία, τα πάνε περίφημα οι σημερινοί Έλληνες. Λατρεύουν μάλιστα ως Ορθόδοξοι, την Αγία Τριάδα. Με το τέσσερα όμως, με τον ισοσκελή σταυρό του Διονύσου έχουν μεγάλο πρόβλημα. Ασθενεί και ασθενεί βαριά.

 Προς τι άραγε ετούτη η ασθένεια; Μήπως είναι η εξύβρισης του Άδη, του θεού του θανάτου; Μήπως είναι η εξύβρισης των υποχθόνιων δαιμόνων; Γιατί οι Έλληνες ονόμαζαν τον θεό του κάτω κόσμου Πλούτωνα και υποχθόνιο Δία και κανένα φόβο δεν είχαν για τον θάνατο αλλά με τις τελετές τους φρόντιζαν να γνωρίσουν τους θεούς και τον Αδη. Σήμερα όμως έχουμε αρνηθεί τις υποχθόνιες θεότητες, έχουμε δηλαδή αρνηθεί το κάτω μέρος του ανθρώπινου σώματος, βέβαια υποκριτικά, καθώς λίγοι είναι εκείνοι που τέμνουσιν τα αιδοία τους, όπως ο χριστιανός Ωριγένης, για να κερδίσουν λέει με αυτόν τον τρόπο την βασιλεία των ουρανών! Προς την αντίθετη κατεύθυνση ο Διόνυσος έχει ως ισχυρότερο σύμβολο τον ανδρικό φαλό !

  Όπως όμως γράφει ο Πλάτων στον Φαίδωνα, εκείνοι που μεταβαίνουν στον Αδη, κι εδώ εννοείται η σεξουαλική πράξη και τα άλλα του Αδη γνωρίσματα, θάνατος και άγνοια και βία, εκείνοι λοιπόν που πράττουν τα του Άδη ενώ είναι αμύητοι και χωρίς καμία προετοιμασία ενεργούν κατά αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν συναντούν τους θεούς αλλά σαν γουρούνια κυλιούνται στον βόρβορο. Μόνο εκείνοι που φιλοσοφούν ορθά έχουν την δυνατότητα να εργαστούν στον Αδη χωρίς να μολύνουν την ψυχή τους.

Πλάτων Φαίδων 69c “καὶ κινδυνεύουσι καὶ οἱ τὰς τελετὰς ἡμῖν οὗτοι καταστήσαντες οὐ φαῦλοί τινες εἶναι, ἀλλὰ τῷ ὄντι πάλαι αἰνίττεσθαι ὅτι ὃς ἂν ἀμύητος καὶ ἀτέλεστος εἰς Ἅιδου ἀφίκηται ἐν βορβόρῳ κείσεται, ὁ δὲ κεκαθαρμένος τε καὶ τετελεσμένος ἐκεῖσε ἀφικόμενος μετὰ θεῶν οἰκήσει. εἰσὶν γὰρ δή, [ὥς] φασιν οἱ περὶ τὰς τελετάς, “ναρθηκοφόροι [69d] μὲν πολλοί, βάκχοι δέ τε παῦροι”· οὗτοι δ᾽ εἰσὶν κατὰ τὴν ἐμὴν δόξαν οὐκ ἄλλοι ἢ οἱ πεφιλοσοφηκότες ὀρθῶς.”

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΤΟ ΔΥΟ ΩΣ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

55 ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

Ελληνική αριθμοσοφία

ΘΕΟΙ ΤΙΤΑΝΕΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

 Στην δημοσίευση μου για τα αρχαία νομίσματα με τα σύμβολα του Διονύσου, έχω δείξει ότι ο αριθμός τέσσερα προσδιορίζει την θεότητα του Διονύσου. Ο θεός υμνείται από τους ορφικούς ως τετράφωτος και τετρακέρατος, ενώ σε όλα τα νομισματα, το τετραγωνο και το στοιχείο τέσσερα είναι αυτό που κυριαρχεί.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

Ο Διόνυσος ως φύση, είναι τα τέσσερα στοιχεία της ύλης. Γη, φωτιά, νερό και αέρας, είναι τα τέσσερα στοιχεία που αποτελούν τον υλικό κόσμο.

 Στην προσωκρατική φιλοσοφία μας λένε οι σύγχρονοι φιλόσοφοι, οι Έλληνες προσπάθησαν να αναγνωρίσουν σε ένα στοιχείο της φύσεως τον θεό ή αυτό που ονόμαζαν πρώτη ουσία. Γι αυτό τον λόγο θεωρούνται κατά κάποιο τρόπο υλιστές. Αρχαιότερος ο Θαλής ο Μιλήσιος, εξέφρασε την άποψη των πιο αρχαίων θρησκειών και κυρίως της Αιγυπτιακής, λέγοντας ότι το νερό είναι η πρώτη ουσία. Ο Ηράκλειτος ακολουθώντας μια άλλη παράδοση, την ίδια που ακολούθησαν ο Εμπεδοκλής και οι Πυθαγόριοι, θεώρησαν ως πρώτο στοιχείο την φωτιά, όπως οι Πέρσες. Ο Αναξιμένης θεώρησε ως πρώτο στοιχείο τον αέρα. Η γη, η οποία είναι το τέταρτο στοιχείο, συμπληρώνει τα στοιχεία της φύσης, τα οποία για να κατανοήσουμε την ποιότητα τους, πρέπει να δεχθούμε ότι είναι πνευματικές αρχές και όχι υλικά τα οποία υπάρχουν μόνο στην υλική πραγματικότητα. Τα τέσσερα στοιχεία είναι τρόποι με τους οποίους εμφανίζεται και υπάρχει η φύση. Είναι και τα τέσσερα ιερά και αναλογούν σε συμπαντικές πνευματικές δυνάμεις, τις οποίες μέχρι σήμερα η μαγεία και η αλχημεία αλλά και άλλες πνευματικές επιστήμες, ονομάζουν στοιχειακές δυνάμεις.

 Αυτό το οποίο πρέπει αρχικά να γίνει κατανοητό είναι πως τα τέσσερα στοιχεία δεν υπάρχουν ξεχωριστά το καθένα αλλά λειτουργούν πάντα και τα τέσσερα μαζί για να χτίσουν αυτή την υλική πραγματικότητα. Το ένα στοιχείο μετατρέπεται σε άλλο για να δημιουργηθεί μια αλυσίδα από φαινόμενα τα οποία δημιουργούν το μεταβλητό σύμπαν. Έτσι για τον Θαλή όλα τα γέννησε το νερό, καθώς η ίδια η γη πλέει πάνω στο νερό, ενώ για τον Ηράκλειτο όλα θα μετατραπούν σε φωτιά και θα ξαναγίνουν πάλι κόσμος των τεσσάρων στοιχείων.

 Κατά κάποιο τρόπο κάθε στοιχείο είναι κεντρικό και πρωταρχικό. Κανένα στοιχείο δεν κυβερνά τον κόσμο. Στην καρδιά κεντρικό στοιχείο είναι ο αέρας. Στο νου κεντρικό στοιχείο είναι το πυρ. Στο σώμα κεντρικό στοιχείο είναι η γη. Στο πνεύμα κεντρικό στοιχείο είναι το νερό. Όπου το ένα στοιχείο είναι κεντρικό τα άλλα τρία στοιχεία το περιβάλλουν. 

 Τα τέσσερα στοιχεία αποτελούν την βάση του υλικού κόσμου και συμβολίζονται με τις τέσσερις γωνίες του τετραγώνου και τις τέσσερις ίσες πλευρές του. ‘Ετσι όταν λέμε γη, καμιά φορά εννοούμε τον υλικό κόσμο, ο οποίος αποτελείται από αυτά τα τέσσερα στοιχεία. Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καθορίζουν τα όρια αυτού του υλικού κόσμου. Η σύγχρονη επιστήμη αποκάλυψε μάλιστα πως όλη η οργανική ζωή στηρίζεται στις τέσσερις βάσεις του DNA.

Τα τέσσερα στοιχεία χωρίζονται στα δύο καθοδικά, τη γη και το νερό και δύο ανοδικά τη φωτιά και τον αέρα. Ο Αριστοτέλης στο περί Ουρανού λέει ότι τα πάντα όλα είναι τρία, τα δύο ανοδικά, τα δύο καθοδικά και το τρίτο στοιχείο, ο αιθέρας, όπου τα όντα κινούνται κυκλικά. Με αυτόν τον τρόπο ο Αριστοτέλης καθορίζει τις τρεις πρώτες υποστάσεις σύμφωνα με τις κινήσεις τους.  Αποδίδει με αυτόν τον τρόπο την δυάδα στα εις ευθείαν κινούμενα στοιχεία και την μονάδα στα κυκλικώς κινούμενα. Και αυτό είναι το όλον σύμφωνα με τον Αριστοτέλη.

Η καρδια

Ο αριθμός τέσσερα είναι λοιπόν ο αριθμός του Διονύσου αλλά και της καρδιάς. Τετράχωρη είναι η ανθρώπινη καρδιά, και στην ινδική σοφία είναι στο τέταρτο τσάκρα. Μεχρι το τέταρτο τσάκρα, το αναχάτα, όλα τα στοιχεία είναι υλικά. Η καρδιά λειτουργεί με το στοιχείο του αέρα. Το κέντρο του σύμπαντος, ο εν σαρκί θεός Διόνυσος, βρίσκεται στην ύλη, φτιαγμένος από τα τέσσερα στοιχεία, στα οποία τον έχουν διαχωρίσει οι Τιτάνες. Προς τα πάνω αέρας και φωτιά, προς τα κάτω, νερό και γή. Εκεί στην καρδιά βρίσκεται το κέντρο του σύμπαντος. Στην ύλη. Στα στοιχεία.

Η τετράδα

Δια της φυσικής επαυξήσεως εις την τετραδα όλα τα υπάρχοντα εις τον κόσμον συμπληρούνται, γενικως και μερικως. Η τετρας η οποία είναι ο μετρητης και η συγκράτησις των πάντων, αλλά και ότι έχει όριον έως αυτήν η ενσωμάτωσις και η διάστασις εις τρία, διότι το μικρότερον και το κατεξοχήν εμφανιζόμενος σώμα η πυραμίς, φαίνεται δια της τετράδος, είτε των γωνιών είτε των επιπέδων, όπως ακριβώς και το αισθητόν από υλικόν και μορφήν, το οποίον είναι αποτέλεσμα με τρεις διαστάσεις, είναι μεταξύ τεσσάρων ορίων (τριών υλικών διαστάσεων και μορφής)

Λέγεται, μάλιστα ότι η κατανόησις της εις τας υπάρξεις αληθείας και η σταθερά ακι επιστημονική διάγνωσις γίνεται καλλίτερον και πλέον απροσκόπτως δια των τεσσάρων μαθηματικών επιστημών.

Τέσσαρες βέβαια είναι οι κλίμακες προς την κατάκτησιν της σοφίας, η αριθμιτική, η μουσική, η γεωμετρία και η αστρονομία. 

Επειδή δε είναι τοιαύτη η τετρας, δι αυτής ωρκίζοντο οι άνδρες εις τον Πυθαγόρα, εφ΄όσον προφανώς εξεπλήττοντο και επευφήμουν δια την ανακάλυψιν, ακριβώς όπως και ο Εμπεδοκλής λέγει: Όχι εις το όνομα εκείνου ο οποιος παρέδωσε την τετρακτυν αλλα, εις το ιδικό μας γένος (η οικογένεια των μεμυημένων βεβαίως) η οποία περιέχει την πηγήν της αειρύτου φύσεως και τα στοιχεία της.

 Συμφωνα με τα παραπάνω πρέπει να κατανοήσουμε ότι η καρδιά, το πνευματικό κέντρο του ανθρώπου βρίσκεται στα υλικά στοιχεία, στον αριθμο 4. Ο αιθέρας, η πεμτουσία είναι η θεική δύναμη που κάνει τα στοιχεία να κινουνται κυκλικά. Αυτό το στοιχείο είναι η ίδια η συνειδητότητα της ανθρώπινης ύπαρξης εν δράσει. Το ΕΙ των Δελφων. 

 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΕΟΥ

 Τώρα και χιλιάδες χρόνια, κάθε άνοιξη οι λαοί γιορτάζουν την ανάσταση του θεού, όπως γιόρτασαν τον χειμώνα την γέννηση του. Ο Διόνυσος και ο Αδωνις των Ελλήνων είναι οι θνήσκοντες θεοί, οι οποίοι αναστήνονται από τον Αδη για να θριαμβεύσουν στον κόσμο. Παλαιότερα στην Κρήτη είναι ο ίδιος ο Δίας που με την μορφή του Ζαγρέα γεννιέται, πεθαίνει και αναστήνεται. Δεν είναι εύκολο με λίγα λόγια να αναφερθείς στον μυητικό κύκλο της ζωής, όπως τον δημιούργησαν οι αρχαίες θρησκείες σε όλα τα έθνη. Είναι όμως απλό να κατανοήσει κανείς ότι οι αρχαίες θρησκείες γεννήθηκαν όχι από κάποια λογική εξέταση η οποία έφερε αυτά τα αποτελέσματα, αλλά αντίθετα πήγασαν από το ανθρώπινο συλλογικό ασυνείδητο και γι αυτό το λόγο, είναι οι ίδιες παντού και μεταφέρουν ακριβώς τους ίδιους συμβολισμούς. Παρόλες τις εθνικές διαφορές ο θάνατος και η ανάσταση του Αιγυπτίου θεού Όσιρη, είναι το ίδιο με τον θάνατο και την ανάσταση του Διονύσου των Ελλήνων ή του Χριστού. Η συμφωνία αυτή των αρχαίων θρησκειών επιβεβαιώνει ότι τα αρχέτυπα όπως τα ονομάζει ο Καρλ Γιουνγκ, δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας αλλά δεδομένα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, τα οποία εκφράζονται από την φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον θεό που θα γεννηθεί και με τον θεό που θα πεθάνει κι έχει την ελπίδα να ταυτιστεί τελικά με τον νικητή αναστημένο θεό.

 Εκείνο το οποίο είναι σημαντικό να κατανοήσει κάποιος για τις εορτές των χριστιανών αλλά και όλων των θρησκειών που αναφέρονται στην γέννηση και το θάνατο των θεων, είναι η σχέση που έχουν αυτοί οι θεοί με το σύμπαν, με τον υλικό κόσμο, με την δημιουργία. Ο θεός που θα γεννηθεί και θα πεθάνει έχει δηλώσει ξεκάθαρα την ύπαρξη του στον υλικό κόσμο και την συμμετοχή τους στις αλλαγές της ύλης. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση, εφόσον εορτάζουμε την γέννηση και τον θάνατο του θεού, να θεωρήσουμε ότι αυτός βρίσκεται απομονωμένος κάπου πέρα από την ύλη, πέρα από την γήινη ύπαρξη. Ο θεός ενσαρκώθηκε με την γέννηση, απέκτησε υλικό σώμα, και όπως συμβαίνει με όλα τα όντα που γεννιούνται, είναι απαραίτητο να πεθάνει. Η παγκόσμια σοφία είναι σαφέστατη σε αυτό το θέμα. Ότι γεννιέται πεθαίνει. Μονάχα αυτό που δεν θα γεννηθεί στη γη, δεν θα αναγκασθεί να πεθάνει. Γι αυτό και οι μονοθεϊστές ξεκαθαρίζουν ότι ένας είναι ο αγέννητος θεός. Επειδή αυτή την μοναδικότητα προσπάθησαν να την αποδώσουν στον Χριστό, η καινή διαθήκη αναφέρει ότι ο  Χριστός δεν γεννήθηκε από γυναίκα. Ωστόσο κάτι τέτοιο είναι απόλυτα ψευδές, καθώς η γέννηση από παρθένο είναι η πρώτη εορτή του θεού. Ο αγέννητος θεός δεν έχει κατέλθει στην γη, δεν έχει διαχωριστεί από την ουράνια ενότητα, δεν υπάρχει στον χρόνο όπου όλα μεταβάλλονται, αλλά υπάρχει ως απόλυτη ακίνητη ουσία στον αιώνα των αιώνων. Ο αγέννητος θεός δεν έχει σώμα και μορφή, δεν έχει όνομα και εγώ, δεν είναι ένας καλός ή κακός δαίμονας αλλά μονάχα η απόλυτη αγαθότητα της μονάδας. Ο Χριστός και κάθε ενσαρκωμένος θεός έχει έτσι διπλή φύση, θεϊκή και ανθρώπινη, είναι όπως λένε οι χριστιανοί θεάνθρωπος. Το γεννητό μέρος είναι το ανθρώπινο θνητό, εκείνο που πεθαίνει και το αγέννητο είναι το αιώνιο εκείνο που θα αναστηθεί δηλαδή θα γεννηθεί άνωθεν.

Μένει λοιπόν σε μας να αναρωτηθούμε ποια είναι η σχέση τους ενός αγέννητου θεού, με τους θεούς των εθνών οι οποίοι γεννιούνται κατά τόπους και εποχές, και πεθαίνουν για να αναστηθούν. Στο χριστιανισμό αυτή η διευθέτηση έχει γίνει με την θεολογία της αγίας τριάδος, όπου ο πατερας και το πνεύμα είναι αγέννητες υποστάσεις του θεού. Μονάχα ο Υιός είναι αυτός που θα ενσαρκωθεί, έχοντας όμως την δυνατότητα να αναστηθεί γιατί στην ουσία του υπάρχουν και οι δύο άλλες υποστάσεις του Πατέρα και του Πνεύματος. Ο Υιός γίνεται φορέας του αγέννητου θεού, μορφή του Πατερα και δύναμη του Πνεύματος. Ο υλικός άνθρωπος, είναι το κέντρο της συνολικής ύπαρξης, καθώς μέσα σε αυτόν εμφανίζεται και δρα ο αγέννητος θεός.

Οι αρχαίες θρησκείες δεν έλεγαν κάτι το διαφορετικό. Ο Υιός του Διός και της Σεμέλας, ο ενσαρκωμένος Διόνυσος, είναι ο βασιλιάς του κόσμου και είναι αυτός που λαμβάνει το σκήπτρο και τον κεραυνό του Διός. Στον Διονυσιακό συμπαντικό χορό της ύλης, ο Διόνυσος είναι ο ηγεμών αλλά είναι μόνο η κορυφή ενός γεγονότος που λαμβάνει χώρα συνεχώς και παντού. Ο μυητικός κύκλος του θεού που πεθαίνει και αναστήνεται εκφράζεται από πολλούς άλλους θεούς και ήρωες. Η λατρεία των ηρώων είναι διονυσιακής μορφής και σύμφωνα με αυτό, δεν είναι μόνο ο Διόνυσος που θα αναστηθεί αλλά κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να αποκτήσει ηρωϊκή ψυχή και να αναστηθεί. Καθώς η διαδικασία της γέννησης, του θανάτου και της ανάστασης είναι η μορφή εκδήλωσης όλου του σύμπαντος, ισχύει και για κάθε οντότητα ξεχωριστά. Ο Κύριος των μυστηρίων και όλοι οι θεοί και οι ανθρώποι είναι ενωμένοι μέσα στην συμπαντικη ουσία η οποία εμφανίζεται με αυτόν τον τρόπο παντου.

Το συμπέρασμα από αυτή την ανάλυση είναι πως δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να θεωρήσουμε το σύμπαν ως ένα άψυχο κτίσμα. Η παρουσία του αγέννητου θεού είναι αυτή ακριβώς η δυνατότητα του υλικού κόσμου να μεταβάλλεται και να συνεχίζει να υπάρχει, φυσικά με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ο υλικός κόσμος δεν είναι η πτώση των δαιμόνων αλλά αντίθετα είναι ο θρίαμβος του θεού, ο οποίος με την δημιουργική του ενέργεια, τακτοποιεί το χάος σε τάξη και κάνει δυνατή την αιώνια αρμονία. Ο κόσμος όλος θεώμενος ως ένα ζωντανό συνεχές, δεν έχει ανάγκη την δευτέρα παρουσία του θεού στο τέλος του χρόνου, για να γίνει μια συνολική διευθέτηση του καλου και του κακου. Στον υλικό κόσμο για να γίνει η φανέρωση της αγαθότητας, είναι απαραίτητη η ύπαρξη της κακίας. Δεν υπάρχει δηλαδή δυνατότητα μιας διαφορετικής μονοσήμαντης ύπαρξης. Η βασιλεία των ουρανών, ο χώρος του αγέννητου Πατέρα, είναι ένας διαφορετικός κόσμος, που υπάρχει μέσα στην υλική ύπαρξη. Η βασιλεία του ουρανού είναι πάντα γύρω μας και είναι θέμα προσωπικό αν αποκτήσουμε κάποια επαφη μαζί του. Ο ουρανός είναι ήδη μέρος αυτού του κόσμου, ως πρότυπο της αγέννητης ουσίας του θεού. Την ύπαρξη του ουρανού στην γήινη ζωή κάνει δυνατή η ανάσταση του θεού.

Ο μυητικός κύκλος του νεκρού και αναστημένου θεού, υποδηλώνει ακριβως αυτή την διαδικασία όπου ο αγέννητος θεός ενυπάρχει μέσα στο σύμπαν και το ζωοποιεί. Ο αναστημένος θεός ή ο ήρωας δεν είναι η καταδίκη του υλικού κόσμου ως άψυχου και πονηρού αλλά αντίθετα η επιβεβαίωση ότι το σύμπαν δεν είναι διάφορο του αγέννητου θεού αλλά είναι σαφώς ενωμένο με την απόλυτη αγαθότητα και σε αυτή οφείλει την ουσιαστική του ύπαρξη. Το γεγονός πως στην ύλη υπάρχει η ανάγκη, το κακό, οι επιθυμίες και τα πάθη δεν σημαίνει ότι απουσιάζει η θεϊκή συμμετοχή. Η ανάσταση του θεού δεν σώζει μονάχα τον άνθρωπο από την ανυπαρξία του σκότους αλλά όλη τη φύση και αυτό είναι το ξεκάθαρο νόημα της. Η φύση βλαστάνει, ανθίζει και κάνει καρπούς γιατί ο γεννημένος θεός θα πεθάνει και θα αναστηθεί. Η θρησκεία του αναστημένου θεού γίνεται ανθρωποκεντρική μονάχα όταν ο κύκλος αυτός της γέννησης και της ανάστασης, κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου και βιωθεί από την ανθρώπινη καρδιά, ώστε να υπάρξει ένα εσωτερικό ταξίδι, της γέννησης του ανθρώπου, του θανατου της πλάνης και της αναστασης της ψυχής, της αιώνιας αλήθειας.

 Σύμφωνα με τον σπουδαίο μελετητή του ελληνικού πνεύματος, τον Παναγή Λεκατσά, οι αρχαίοι λαοί πίστευαν ότι ο άνθρωπος έχει δύο ψυχές. Στο βιβλίο του για την ψυχή, φανερώνει τις δύο ψυχές, την ζωτική ψυχή, εκείνη του ζωντανού ανθρώπου, την νεκροψυχή, εκείνη του πεθαμένου και την Τρίτη, την αθάνατη ψυχή, η οποία θα γεννηθεί άνωθεν, όπως έλεγε ο Χριστός, με την βοήθεια των μυστηρίων της ελληνικής θρησκείας. Η σωτηρία της ψυχής για τον Έλληνα άνθρωπο δεν είναι η αποκόλληση της από την ύλη και η ύπαρξη της σε μια ουράνια σφαίρα. Είναι μια δυνατότητα που αποκτάει η ψυχή να υπάρχει ταυτόχρονα και στον ουρανό και στη γη, πέρα από την γνώση του καλού και του κακού, πέρα από την ζωή και τον θάνατο, πέρα από τον διχασμό που προκαλεί η ύπαρξη στον υλικό κόσμο. Η αναστημένη ψυχή, η γεννημένη άνωθεν, είναι η νίκη του αγέννητου θεού πάνω στον γεννημένο υλικό κόσμο, είναι η εξουσία της αιώνιας ζωής πάνω στο μεταβαλλόμενο μεταξύ γέννησης και θανάτου, υλικό σώμα.

 Η συνολική απόρριψη της γήινης ζωής και της υλικής ύπαρξης, η αντιστοίχηση της γης ως κακού και σκοτεινού και του ουρανου ως καλού και φωτεινού, είναι μια εσφαλμένη θέση, την οποία υποβάλλει ο αγώνας του ανθρώπου για να αποδεσμευθεί από τις ανάγκες της ύλης. Αυτή η άποψη είναι γέννημα του πολέμου και δεν ευσταθεί όταν ο άνθρωπος αποκτήσει έστω ελάχιστη εσωτερική ειρήνη. Η θλίψη, ο πόνος, η ασθένεια και ο θάνατος είναι αυτά που χαρακτηρίζουν μονοσήμαντα την υλική ύπαρξη όταν ο πόλεμος κυριαρχεί. Η πείνα, η δίψα ο κόπος και το μίσος είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την ζωή στην γη, όταν εκείνη αφοσιώνεται στον εξωτερικό πόλεμο. Αυτό συμβαίνει δηλαδή, όταν ο άνθρωπος είναι απορροφημένος από την πλάνη και ανίκανος να αναζητήσει την ουράνια βασιλεία. Γι αυτό έλεγε ο Χριστός να μην ανησυχούμε μόνο για το τι θα φάμε και τι θα φορέσουμε. Όχι γιατί υπάρχει η κακία στην ύλη αλλά γιατί υπάρχει ο πόλεμος των αντιθέτων.

Παρόλα αυτά, υπάρχει η θέση σε όλες τις θρησκείες, πως ο άνθρωπος τελικά μπορεί να αναζητήσει το τελειότερο, το οποίο είναι η ύπαρξη της ψυχής έξω από τον τριπλό κόσμο, έξω από την μοίρα και τον κύκλο των γεννήσεων και η ένωση της με την ουσία του αγέννητου θεού. Τέτοιες ψυχές, οι οποίες δεν έχουν ανάγκη την ενσάρκωση, έρχονται στην γη, ως σοφοί και ημίθεοι ανάμεσα στους Έλληνες και ως αβατάρα και ενσαρκώσεις των αθανατων θεών στους Ινδους. Αυτή είναι η πρόνοια του ουρανού για την γη.

 Οι θεοί ενδιαφέρονται άμεσα για την αρμονία του κόσμου και είναι οι αιώνιοι επιτηρητές της. Οι Τιτανικές δυνάμεις του σύμπαντος σύμφωνα με τους Έλληνες, ο Τυφώνας σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, όλοι αυτοί που συμβολίζουν τις πρωτόγονες και καταστροφικές δυνάμεις του σύμπαντος, έχουν ήδη υποταχθεί στην συμπαντική αρμονία με την επέμβαση των θεών. Ο κόσμος ευσταθεί και υπάρχει επειδή οι δυνάμεις των θεών έχουν υπερισχύσει στις πρωτόγονες τιτανικές δυνάμεις. Η νίκη αυτή είναι το γεγονός της ανάστασης του θεού. Η ανάσταση του Διονύσου, μετά την θανάτωση του από τους Τιτάνες ή του Οσιρη μετά την θανάτωση του από τον Τυφώνα, είναι η νίκη των θεών απέναντι στην δύναμη του χάους. Η ανάσταση λοιπόν του θεού επιβεβαιώνει την νίκη αυτή και πληροφορεί τον άνθρωπο για την αξία της. Του δείχνει έτσι τον δρόμος της αλήθειας και τον αποτρέπει από τον δρόμο της πλάνης. Τον ελευθερώνει από τα δεσμά της ύλης, πληροφορώντας τον ότι ο δρόμος προς τον ουρανό είναι ανοιχτός και δεν έχει παρά να τον αναζητήσει. Μέσα στην ψυχή του ανθρώπου ζει μια τεράστια νίκη. Είναι η νίκη του Διονύσου, του Υιού του θεού, του προσηλωμένου στην ύλη του πνεύματος, του σταυρωμένου στα πάθη της σάρκας, που θα αναστηθεί και υψωμένος πάνω από την μοίρα και την ανάγκη της γήινης ζωής, θα θριαμβεύσει στον κόσμο.

 Η παραμονή του ανθρώπου σε κατάσταση διχασμού, τον οποίο δημιουργεί η παράδοση στις αντίθετες δυνάμεις που δημιουργούν το υλικό σύμπαν, συνεχίζει απλά τον άσκοπο πόλεμο και απορρίπτει την γήινη ζωή. Ο συνεχής πόλεμος εναντίον του σκότους, η περιφρόνηση της γήινης ποιότητας ως κατώτερης και σατανικής, ο φόβος του θανάτου και η άγνοια της κατώτερης ανθρώπινης φύσης, δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να κατανοήσει την αλήθεια του εαυτού του και του σύμπαντος. Ο άνθρωπος παραμένει στα δεσμά του μίσους και της ύλης, αποκομμένος από την ενέργεια του αγαθού θεού, τον οποίο υποτίθεται λατρεύει. Δεν συμμετέχει στην ανάσταση του θεού, αλλά μετατρέπει τη νίκη εναντίον του θανάτου σε μια ανούσια νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι,  τέτοια που αντί να γεννήσει άνωθεν ένα νέο άνθρωπο, ενδιαφέρεται μονάχα να δολοφονήσει τον παλιό, τον οποίο έχει δαιμονοποιήσει κι έχει προβάλλει πάνω του όλες τις κακές δυνάμεις. Ο άνθρωπος αυτός αντί να αποστασιοποιηθεί από τον πόλεμο των αντιθέτων, και να βγει έτσι από την πλάνη της υλικής ύπαρξης, συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο, ταυτίζοντας τον εαυτό του με την δύναμη του φωτός ή του σκότους. Γίνεται έτσι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης του, μέσω της ουράνιας διευθέτησης. Αυτός ο άνθρωπος θα ανακαλύψει τελικά ότι αυτό είναι ο Αδης, ο διχασμένος κόσμος μεταξύ των αντιθέτων, ο πόλεμος, και ο θάνατος του ουρανού, η απουσία δηλαδή της ενότητας. Το αποτέλεσμα της πλάνης είναι το μίσος εναντίον του κόσμου, η αποστροφή του σώματος και των απολαύσεων, η καταδίκη της θηλυκής μορφής του σύμπαντος. Ο άνθρωπος αντί να αναστηθεί και να βαδίσει ενωμένος με την συμπαντική πνοή, διαχωρίζεται από τον κόσμο, πέφτει σε κατάσταση πλήρης άγνοιας, και αυτοκτονεί ως τζιχαντιστής και μάρτυρας.

 Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση των μονοθεϊστικών θρησκειών σήμερα. Κατάφεραν να αποξενώσουν τον άνθρωπο από την φύση και τον εαυτό του, να τον διαχωρίσουν από το συμπαντικό πνεύμα και να τον εντάξουν σε ένα ανελέητο πόλεμο εναντίον του εχθρού, ο οποίος εχθρός είναι ο οποιοσδήποτε άλλος. Έτσι τα λόγια τους είναι μάταια και η πίστη τους πλάνη. Οι πράξεις τους φανερώνουν το μίσος τους και τον θησαυρό της καρδιάς τους. Η μοναδική αλήθεια τους αναφέρει ότι «εγώ είμαι θεός και κανένας άλλος». Αυτός ο ένας όμως θεός, δεν υπάρχει  πάνω από το καλό και το κακό, δεν αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και όλη την πλάση. Αυτός ο ένας θεός είναι ο τυφλωμένος από τον υλικό εγωϊσμό άνθρωπος που θεωρεί ότι μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να ζει και να εξουσιάζει τον κόσμο. Ουδείς γνωρίζει πως ο μονοθεϊστής έλαβε τέτοια κληρονομιά από τον Πατέρα θεό του ουρανού. Η βίβλος πάντως αναφέρει ότι ο Αβραάμ θυσίασε αίμα στον θεό και έκαμε διαθήκη μαζί του, έκλεισε συμβόλαιο με τον θεό, πως θα του δώσει στην εξουσία του όλη την γη. Η ανάσταση του θεού, η συμμετοχή του ανθρώπου στην συμπαντική πορεία, δεν είναι απαραίτητη εδώ, ούτε κατανοητή. Αυτό που έχει μόνο σημασία είναι το συμβόλαιο, και οι κατάρες του θεού. Ο κόσμος είναι ένα κτίσμα, και ο μονοθεϊστής δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει στις εκδηλώσεις του κτίσματος, αλλά μονάχα να τις εξουσιάσει. Η αντίδραση του μονοθεϊστή είναι η αντίδραση πανικού ενός ανθρώπου βασανισμένου από τις κακουχίες του πολέμου και εξορισμένου από τον παράδεισο. Ο Ιερεμίας καταριέται την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκε, βλέποντας τον κόσμο να μην ακολουθεί τις εντολές του Γιαχωβα. Η μόνη επιλογή του Ιουδαίου είναι να υποδουλωθεί πλήρως στην κατάρα του θεού για να λάβει την ευλογία του. Η διαθήκη του ανθρώπου με τον θεό, είναι η μόνη επικοινωνία με τον ουρανό και η μόνη δυνατότητα αποφυγής των βασάνων του γήινου πολέμου.

 Η ανθρώπινη εμπειρία έχει φανερώσει ότι οι μονοθεϊστικές θρησκείες προκαλούν άπειρα βασανα σε εκείνους που δεν τις ακολουθούν αλλά ακόμα περισσότερα στους ίδιους τους μονοθεϊστές. Η κυριαρχία του μίσους και του πολέμου, απαγορεύει κάθε πνευματική πρόοδο και υποδουλώνει τον άνθρωπο στην ίδια την κακή του μοίρα. Οι μονοθεϊστές όταν εξοντώσουν όλους τους εχθρούς τους και επικρατήσουν, θα χωρισθούν αμέσως σε ομάδες για να πολεμήσουν μεταξύ τους και να εκφρασουν έτσι την καταρα και την ευλογία του μοναδικού θεού. Η σοφία που γέννησε η υποδούλωση του ανθρώπου στον φόβο και το μίσος του πολέμου, δημιούργησε την μονοθεϊστική θρησκεία και πανω στον πανικό της κατασκεύασε τις διάφορες διαθήκες, τα συμβόλαια με τον μοναδικό θεό. Αυτά τα συμβόλαια ακυρώνουν την αξία της όποιας γέννησης και ανάστασης του θεού και απαξιώνουν την σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

 Η εβραϊκή θρησκεία δεν είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες θρησκείες των λαών, όπως το ίδιο και η Περσική θρησκεία δεν είναι μια εντελώς νέα δημιουργία. Στην πορεία όμως την ιστορική των λαών, δημιουργήθηκε σαν ασθένεια μέσα στην αληθινή θρησκεία της φύσης, η επιβολή δαιμονικών δυνάμεων, οι οποίες διαχωρισμένες από το πηγαίο πνεύμα του σύμπαντος, ενδιαφέρθηκαν να υποτάξουν το ανθρώπινο πνεύμα και σώμα, κάτω από την δική τους εξουσία. Ο μονοθεϊσμός υπήρξε η νίκη των δαιμονικών στοιχείων απέναντι στο θεϊκό στοιχείο της γης. Είναι αλήθεια πως η κατανόηση αυτής της πορείας του ανθρώπινου πνεύματος έχει πολλά να μας διδάξει. Γιατί συμβαίνει οι θρησκείες του αγαθού θεού να ηττώνται στη γη και να εξαφανίζονται οι πιστοί τους, όπως συνέβει με τους Πυθαγόριους και τους πλατωνικούς, με τους πρώτους αληθινούς χριστιανούς και τους πρώτους βουδιστές της Ινδίας και γιατί από την άλλη μια καθαρά δαιμονική θρησκεία που στηρίζεται στο συμβόλαιο αίματος με ένα δαίμονα θεό, να κυριαρχεί.

Είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητή η έννοια του ενοθεϊσμού, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σε όλες τις αρχαίες θρησκείες, όπου το απόλυτο ον, βρίσκεται όντως έξω από την μεταβλητή ουσία της υλικής ύπαρξης, απαλλαγμένο από την βία των αντιθέσεων. Είναι εκείνος ο αγαθός θεός που δεν έχει αντίπαλο σατανά, ούτε είναι ο εχθρός και ο διώκτης όλων των άλλων θεών, αλλά αντίθετα είναι αυτός που τους δίνει μορφή. Το πλήθος των θεών στον ενοθεϊσμό, δεν είναι οι κακοί δαίμονες τους οποίους καταδιώκει ο Γιαχωβας με το όνομα, αλλά αναπόσπαστα μέρη της υπερβατικής ουσίας του θεού. Το ζεν, το βράχμα, το απόλυτο αγαθό των Ελλήνων φιλοσόφων, δεν είναι ο διώκτης κανενός δαίμονα και ούτε λογίζεται ως το φως ο διώκτης του σκότους. Η ουσία αυτή του απόλυτου θεού είναι διατυπωμένη σαφως σε όλες τις σοφίες των λαών κι έχει φυσικά διδαχθεί από τον Πυθαγόρα, τον Χριστό και τον Βούδα. Η σημερινή πλάνη όπου το απόλυτο ον έχει μετατραπεί σε ένα τοπικό εθνικό θεό με όνομα και πεπραγμένα επί της γης δεν εκφράζει κανένα αληθινό ενοθεϊσμό αλλά αποτελεί την ξεκάθαρη επιβολή ενός δαιμονικού πνεύματος στον κόσμο και τον άνθρωπο. Η λογική αυτή του θεού Γιαχωβά είναι απόλυτα εξαρτημένη από τους στόχους της πλάνης, οι οποίοι είναι η απόλυτη υποδούλωση του ανθρώπου στην διαθήκη και το όνομα του θεού, στοιχεία δηλαδή καθαρά μαγικά, και στην κατάκτηση του υλικού κόσμου με την εξόντωση όλων των αντιπάλων. Αυτή η διαβολική λογική απέχει πολύ από την διδασκαλία του Χριστού, η οποία δεν έχει σκοπό να υποδουλώσει τον άνθρωπο σε ουράνιους υποτίθεται νόμους, αλλά ούτε και να κατακτήσει την γη. Η αγάπη προς τον εχθρό δεν είναι μια υπερβολή της αγάπης αλλά μια ουσιαστική γνώση που ελευθερώνει τον άνθρωπο από το μίσος του αντίπαλου, από την φαινομενική υλική ύπαρξη των αντιθέτων. Ο εχθρός που πρέπει να αγαπήσει ο άνθρωπος είναι ακριβώς αυτό που έχει μάθει να μισεί. Ποτέ, ούτε ο Βούδας, ούτε ο Χριστός, ούτε ο Πυθαγόρας, δεν δίδαξαν τον αμείλικτο πόλεμο ενάντια στο σκότος. Αντίθετα περιέγραψαν τον ουρανό με την ιδιότητα της ειρήνης, της απουσίας οποιουδήποτε μίσους, την απόλυτη εξουσία των πάντων από την ουράνια αγαθότητα.

Σήμερα ο πιο εύκολος τρόπος να ανέβεις στον ουρανό είναι να φυτέψεις ένα σπόρο από εκείνη την φασολιά γίγαντα. Οι λαοί θα τρώνε φασόλια και θα πέρδονται και οι μύστες θα σκαρφαλώνουν τα κλαδιά της γιγάντιας φασολιάς.

Για να κατασκευάσετε ένα σπόρο γιγάντιας φασολιάς, θα χρησιμοποιήσετε ένα απλό σπόρο, αλλά πρέπει να τον αφήσετε νύχτα με πανσέληνο να φωτίζεται από το φως της σελήνης, μέσω όμως ενός καθρέπτη. Επειδή ο ουρανός κινείται συνεχώς, πάντα κάποιο διαφορετικό άστρο θα βρίσκεται πάνω ακριβώς από την φασολιά. Γι αυτό πρέπει να υπολογιστεί σωστά ο χρόνος ανάβασης. Έτσι θα κατασκευάσετε το σήμερα και το αύριο και δεν θα αφήσετε τίποτα στην τύχη.

Για την ευόδωση του εγχειρήματος είναι απαραίτητη η πνευματική προετοιμασία. Οι φαύλοι θα γλιστρήσουν στη γη, οι ανόητοι θα φτιάξουν φωλιά στα κλαδιά και μόνο οι άξιοι θα προχωρήσουν.

Φύλακας της οδού είναι ο Ερμής. Όποιος θέλει όμως καλεί τα γνωστά του πνεύματα για να τον βοηθήσουν. Η μαγική λέξη δεν είναι άμπρα κατάμπρα.

Βασιλάκης Νεκταριος. Ελλην ασεβης. 

Σημείωμα

Το κείμενο αυτό δεν είναι μια ανάλυση για τον θνησκοντα θεο. Αν διαβάσει κάποιος το θειον βρεφος του Λεκατσα θα πάρει όλες τις πληροφορίες που θα τον διαφωτίσουν για την λατρεία του θνησκοντα και αναστηνόμενου θεου, του θείου βρεφους. Όπως το λέει άλλωστε ο Ηράκλειτος, παιδός η βασιλείη. Το κείμενο αυτό το έγραψα ως σχόλιο σε μια ομάδα μάγων του φωτός πριν από ένα χρόνο. Εκτοτε μου απαγόρευσαν την είσοδο σε αυτη την ομάδα ! Τωρα το δημοσιεύω εδώ, υποσχόμενος για περισσότερες αναλύσεις, πέρα από τις ιστορικές παρατηρήσεις και τις μυθολογικές αναλύσεις, για να κατανοήσουμε καλύτερα την ψυχη μας. 

Με αγάπη προς τον αληθινό θεό που γεννιέται και πεθαίνει μέσα στην ύλη, αλλά ζει πάντα με τα φτερά του έρωτα έξω από κάθε πραγματικότητα.