ΤΟ ΔΥΟ ΩΣ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

 

Στον αναποδάρη έχω δημοσιεύσει δύο κείμενα που αφορούν τον ένα αγαθό θεό.

84 Ο ΑΓΑΘΟΣ ΘΕΟΣ

55 ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

 Σε αυτά τα κείμενα φανερώνεται η άποψη των Ελλήνων φιλοσόφων για το ΕΝΑ το οποίο είναι το Αγαθό και η αρχή όλων των όντων όσων υπάρχουν. Η ενότητα αυτή όμως δημιουργειται στον κόσμο εξαιτίας της ύπαρξης όλων των αριθμών, εξαιτίας του αριθμού δύο και μάλιστα εξαιτίας του αριθμού τρία, το οποίο είναι το μικτόν και φυσικά εξαιτίας της δεκάδος, η οποία είναι η τετρακτίδα. Χωρίς την δυάδα, την τριάδα και την δεκάδα και τους άλλους αριθμους δεν θα υπήρχε αυτός ο κόσμος ως ενιαίος αλλά και χωρισμένος σε διαφορετικά όντα. Γι αυτό, μιλώντας για την δεύτερη αρχή, δηλαδή τον αριθμό δύο, πρέπει να εχουμε υπόψιν μας ότι οι αριθμοι υπάρχουν όλοι μαζί και όχι ο καθενας ξεχωριστά στον κόσμο του.

 Μιλάμε ξεχωριστά για το ΕΝΑ το ΔΥΟ και το ΤΡΙΑ και τους άλλους αριθμους, μόνο για να αναλύσουμε τα μέρη ενός συνολικού ενιαίου όντος. Το καθένα όμως από μόνο του, ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να νοηθεί ως ύπαρξη αλλά μόνο ως αρχή, ως νόμος του παντός. Έτσι το Ένα είναι το αγαθό και ο ουρανός, ενώ το Δύο είναι το κακό και η γη. Το Ένα είναι ο νους του ανθρώπου που συμβολίζει τους αγαθούς θεους ενώ το δύο τα γεννητικα του όργανα, που συμβολίζουν τους υποχθόνιους δαίμονες του Αδη.  Όμως δεν υπάρχει κεφάλι χωρίς σώμα και δεν υπάρχει ουρανός χωρίς Αδη. Όπως το λέει ο Όμηρος, όσο ψηλά πάνω από την γη είναι ο ουρανός, τόσο βαθιά κάτω από την γη είναι ο Αδης.

 Η ελληνική θρησκεία, όπως οι περισσότερες θρησκείες του κόσμου, στράφηκαν προς τον ουρανο για να ανακαλύψουν τους αθάνατους θεούς, θεωρώντας τους θεούς του Αδη ως υποχθόνιους δαίμονες, κατώτερους από τους ουράνιους.

Τα χρυσα έπη του Πυθαγόρα ξεκινουν προτρέποντας πρώτα να τιμουμε τους αθανάτους θεους κι επειτα τους ήρωες και τους καταχθόνιους δαίμονες.

Αθανάτους μεν πρώτα θεούς, σέβαι … έπειτα ήρωας αγαυούς τους τε καταχθονίους σέβαι δαίμονας. Πυθαγόρας Χρυσά Επη.

 Ο Πυθαγόρας πρότεινε μάλιστα: Να μπαίνουμε στους ναούς από τα δεξιά και να βγαίνουμε από τα αριστερά, γιατί θεωρούσε το δεξιό ως αρχή του λεγόμενου περιττού αριθμού και θεϊκό, ενώ το αριστερό ως σύμβολο του άρτιου και διαιρετού. (Περί του Πυθαγόρειου βίου. Ιάμβλιχος 28-156)

 Εφόσον λοιπόν το ΕΝΑ είναι η αρχή του Αγαθού, το ΔΥΟ είναι η αρχή του κακού. Αυτό αναφερεται σαφεστατα από τους Πυθαγορίους, όπως μας παραδίδει ο Αριστοτέλης.

Ο Αριστοτέλης (Μετά τα φυσικά 1. 986 α 22) ορίζει τις εξής αντιθέσεις, που αποδίδει στον Αλκμαίωνα: πέρας και άπειρο, περιττό και άρτιο, ένα και πλήθος, αρσενικό και θηλυκο, ακίνητο και κινητό, ευθύ και καμπύλο, φως και σκοτάδι, καλό και κακό, τετράγωνο και παραλληλόγραμμο.

Το ίδιο αναφέρει και ο Πλούταρχος.

 Πυθαγόρας των αρχών την μεν μοναδαν θεόν και ταγαθόν, ήτις εστίν η του ενός φύσις, αυτός ο νους, την δε αόριστον δυάδαν δαίμονα και το κακόν, περί ην εστι το υλικόν πλήθος, έστι δε και ορατός ο κόσμος. Περί των αρεσκόντων φιλοσόφοις φυσικών δογμάτων Πλούταρχος Ηθικα.

 Η δυάδα είναι λοιπόν δαίμονας και το κακόν και η ύλη, θα μπορουσαμε να πουμε και η γυναίκα και η γη. Ετσι καταλαβαίνουμε γιατι οι χριστιανοι έφτασαν να μισουν την γη και την γυναίκα και τον κόσμο τούτο. Ο άγιος Αντώνιος λέει ουδεν καλον επι της γης.

  Ο Ανατόλιος εξηγεί γιατί η δυάδα είναι το κακό.

 Η δυάς ονομάζεται ούτω από το διιέναι (διαπερνάν) και το διαπορεύεσθαι (διαβαίνειν) επειδή δε πρώτη η δυάς απεχώρισε τον εαυτό της από την μονάδα, δια τούτο και αποκαλείται τόλμη, δηλαδή ενώ η μονάς φανερώνει ένωσιν, η δυάς φανερώνει διαχωρισμόν. Ιάμβλιχος Ανατόλιου Τα θεολογούμενα της αριθμιτικης. Εκδόσεις Ιδεοθέατρον

 Η δυάδα λοιπον είναι το Νείκος του Εμπεδοκλη, αυτό που χωρίζει τα πράγματα και τα όντα.

Ετσι, αυτό που λέγεται ενότητα, ταυτότητα, ισότητα, το αίτιο της σύμπνοιας και της συμπάθειας των πάντων και την διατήρηση αυτου, που μένει αναλλοίωτο, το ονόμασαν ένα.. αυτό που λέγεται δύο ειδών, διαφορά, ανισότητα, καθετί που επιμερίζεται, υπόκειται σε μεταβολή και βρίσκεται σε διαφορετική κατάσταση κάθε φορά, το ονόμασαν δυάδα. (Πυθαγόρου βίος, Πορφυρίου. 49,50)

  Ο Πυθαγόρας ο γιος του Μνησάρχου από την Σάμο, ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο φιλοσοφία, αρχές θεωρεί τους αριθμους και τις συμμετρίες τους… Η μονάδα και η αόριστη δυάδα συγκαταλέγονται μεταξύ των αρχών. Από τις αρχές η μία τείνει σύμφωνα με αυτόν προς το ποιητικό και μορφικό αίτιο, πράγμα που είναι ο νους, ο θεός, η άλλη προς το παθητικό και υλικό, πράγμα που είναι ο ορατός κόσμος. Πλουταρχος Περί των αρεσκόντων φιλοσοφοις φυσικων δογματων, 876,

Ο ορατός κόσμος είναι μεταβλητός και συνεχώς αλλάζει, σύμφωνα με τον Ηράκλειτο τα πάντα ρει, τα παντα αλλαζουν καθως έχουν μέσα τους την αρχή της μεταβλητότητας δηλαδη του Δύο.

Ελλειψις δε και περίσσευμα ονομάζεται και ύλη την οποίαν και αόριστον δυάδα συνωνύμως προς αυτήν αποκαλούν ένεκα του ότι έχει αποστερηθεί μορφής και σχήματος. Ιάμβλιχος Ανατολίου. Τα θεολογούμενα της αριθμιτικης

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η δυάδα προέρχεται από την μονάδα.

Στα Πυθαγόρια υπομνήματα βρίσκουμε και τα ακόλουθα. Αρχή των πάντων είναι η μονάδα. Από την μονάδα προήλθε η  αόριστη δυάδα, η οποία χρησιμεύει ως υλικό στη μονάδα που αποτελεί αίτιο. Λεξικό Σούδα Η ζωή και η διδασκαλία του Πυθαγόρα.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κοσμικό γιγνεσθαι δεν μένει σε αυτές τις δύο πρωτες αρχές αλλά συνεχίζει στην Τριάδα, στο μικτόν, το οποίο αποτελεί και την τελείωση του όντος, καθώς όπως προείπαμε κάθε ον είναι τριπλό αλλιως δεν γίνεται να υπάρξει.

Ο δημιουργός έπλασε την ψυχή του κόσμου με ένα μείγμα από τρία στοιχεία: την αδιαίρετη και αμετάβλητη ουσία, τη διαιρετή και μεταβλητή ουσία και μια τρίτη ουσία αποτελούμενη από το αμετάβλητο και το μεταβλητό. (Τίμαιος 35 α 36 β)

 Ας εξετάσουμε όμως την κακία του Δύο, όπως την έβλεπαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Πρέπει πρώτα να παραδεχτούμε ότι η κακία του Δύο είναι ανάλογη της αγαθότητας του Ενός. Το Ένα θεωρείται πεπερασμένο και συγκεκριμένο ενώ το μεταβλητό διαιρετό Δύο είναι το Απειρον. Ιδού τωρα πως ο Φιλόλαος περιγράφει την φύση του απείρου: «απείρω, ανοήτω, αλόγω, ψεύδος, φθόνος» (Τίμαιος 29 Ε)   Όσα αναφέρει για το δύο και το άπειρο ο Φιλόλαος τα αναφέρουν οι χριστιανοί για τις γυναίκες και την ζωή στην κακή γη.

 Αν προσπαθησουμε τωρα να δούμε την δημιουργία ως μια πρόοδο από το Ένα στο Δύο θα πρέπει να την συμβολίσουμε ως μια πρόοδο από την βασιλεία του Ουρανού στην βασιλεία του Κρόνου. Αλλιώς να θεωρήσουμε ότι από το πρώτο ορφικο αυγό, από μια αρχική κατάσταση όπου ο ουρανός και η γη ήταν Ένα, γεννήθηκε ο Φάνης, ο πρώτος Διόνυσος. Βέβαια οι Ορφικοι ονόμαζαν το Δύο Ρέα και Φανη. Ο Φανης είναι ο πρώτος θεός που γεννήθηκε στον κόσμο και συμβολίζει αυτό τον διχασμό καθως πανω από το κεφαλι του βρισκεται ο ουρανός και κατω στα πόδια του η γη. Όπως ο Φανης είναι ο πρώτος αιώνας και η αρχή των αιώνων έτσι και ο Κρόνος είναι ο γεννήτορας των αιώνων, όπως μας πληροφορεί ο Ορφικος ύμνος στον Κρόνο.

 Αν λοιπόν συμβολίσουμε την πρώτη γεννιά των θεών του Ουρανου με την αγαθή μονάδα και την δευτερη γεννιά των αντίθεων Τιτάνων με την πονηρή δυάδα δεν θα κάνουμε λάθος. Ο Κρόνος είναι αυτός που δολοφονεί τον Πατερα Ουρανό και καταβροχθίζει τα παιδιά του, όπως η δυάδα λαμβάνει την σειρά μετα την μονάδα, συμβολίζοντας τον χρόνο που τρέχει προς το άπειρον, χωρίς τίποτα να θεωρείται τετελεσμένο. Μόνο η αρχή του Διός, η τριάδα, ο περιττος αριθμός έρχεται να τελειώσει τον κόσμο, να τελειώσει την ψυχή, δημιουργώντας την τριπλή βασιλεία των δαιμόνων.

Θαλής Πυθαγόρας Πλάτων οι Στωικοί δαίμονες υπάρχειν ουσίας ψυχικάς. Πλουταρχος. Περί των αρεσκόντων φιλοσόφοις φυσικων δογματων

 Ο Θαλής, ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και οι Στωικοί λένε ότι οι δαίμονες είναι ουσίες ψυχικές, μας παραδίδει ο Πλούταρχος. Η ψυχη είναι η Τρίτη αρχή του όντος, η ψυχή είναι ο χώρος όπου ενώνονται το καλο και το κακό, το πνεύμα και η ύλη κι αυτος είναι ο χώρος των δαιμόνων.  Όπως ο Δίας είναι ο ύψιστος Δαίμων, έτσι και ο άνθρωπος είναι ένας δαίμων. Μέσα στην καρδιά του ανθρώπου γίνεται ο πόλεμος των θεών και των Τιτάνων, του καλου και του κακού. Πως όμως ο άνθρωπος θα νικήσει τις Τιτανικές δυνάμεις για να λάβει την δύναμη του Ενός αγαθου θεού, της μοναδος του περιττού αριθμου ; Θα πρέπει να συνεχίσουμε την έρευνα του κακού δύο για να γνωρίσουμε το καλό και το κακό και η γνώση αυτή να μας ελευθερώσει από την άγνοια.

 Καθώς θεϊκό είναι αυτό που ενώνει, ακολουθεί εκείνο που χωρίζει. Στον δρόμο προς τον αγαθό ουρανό ο άνθρωπος καλείται να αφήσει πίσω το εγώ του και να ενωθεί με την παγκόσμια ενιαία συμπαντική συνειδητότητα. Πρώτος όμως ο Κρόνος είπε στον πατέρα Ουρανό, εγώ υπάρχω, εγώ υπάρχω έξω από αυτή την ενότητα. Ο άνθρωπος έχει μέσα του ισχυρή αυτή την Κρόνια συνειδητότητα, ότι υπάρχει έξω από τον ουρανό, στην μεταβλητή ύλη, χωρισμένος από το αρχικο θεικό ακινητο στοιχείο. Ο ίδιος αυτός ο άνθρωπος όμως μπορεί να πει ότι αυτή η αρχική ενότητα υπάρχει μέσα του. Το ακίνητο ένα που όλα τα κινεί, το αγαθό ενοποιό στοιχείο υπάρχει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Κι όπως η Κρόνια συνειδητότητα μας χωρίζει από το Ένα, από την συμπαντικη καρδιά, η δαιμονικη συνειδητοτητα του Διός μας ενώνει ξανά με την αρχέγονη κατάσταση, όταν ο ουρανός και η γη ήταν Ένα. Ετσι ο άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από το Εγω του, είναι Κρόνιος ή να το πουμε εβραϊκά Σατανικός, ενώ ο άνθρωπος που προσβλέπει στην ενότητα των πάντων και δεν διαχωρίζει τον εαυτό του από την φυση και το σύμπαν, είναι άνθρωπος του Διός, είναι παιδί του Δία, όπως το λένε οι Ορφικοί, είναι παιδί του Ουρανου και της Γης.

 Ανακεφαλαιώνοντας θα πούμε ότι η αρχικη κατάσταση είναι ο χώρος της ουράνιας αγαθης ενότητας, όταν ο ουρανος και η γη ήταν Ένα, και ακολουθεί ο διχασμένος κόσμος, όπου ο Ουρανός είναι πάνω και η Γη κάτω. Η υπαρξη κατέρχεται στην γη και στην ύλη κι αποχωρίζεται την ουράνια ενότητα. Η Τρίτη κατάσταση κατασκευάζεται με την δημιουργία του Αδη, καθώς τα τιτανικά στοιχεία λαμβάνουν την κατώτατη θέση στον τριπλό κόσμο, μετά την νίκη του Διός. Έτσι οι χθόνιοι δαίμονες θεωρούνται κατώτεροι και δεύτεροι μετά τους ουράνιους αθάνατους Ολύμπιους θεούς. Ωστόσο από τους δαίμονες του Αδη έρχεται ο πλούτος, γι αυτό και ο θεός του Αδη ονομάζεται Πλούτωνας, και η γνώση καθώς οι χθόνιοι δαίμονες αποκαλούνται από τους Ορφικους ύμνους Εύβουλοι, δηλαδη αυτοι με την καλή βουλή. Εύβουλοι συμφωνα με τους Ορφικους ύμνους είναι ο Διόνυσος, ο Πλουτωνας και ο Αδωνις. 

 Ο τρεις φορές γεννημένος Διόνυσος είναι η ανθρώπινη ψυχή που έχει μέσα της αυτά τα τρία στοιχεία, του σταθερού πέρατος, του μεταβλητού απείρου και του μικτου ψυχικου δαιμονικου στοιχείου. Ο εν σαρκί θεός Διόνυσος είναι γιος του Δία και εγγονός του Κρόνου και ως η τέταρτη βασιλεία έχει τα στοιχεία των άρτιων αριθμων, της ύλης δηλαδή και του χθόνιου. Φέρει τα δύο κέρατα στο κεφάλι και παρατηρεί τον τριαδικό κόσμο με θαυμασμό.

Λέγει μάλιστα ο Ευριπίδης ότι με την γέννηση του Διονύσου γεννήθηκε και η αδικία, η ύβρις, γιατί ο μεθυσμένος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τον εαυτο του, μόνο το εγω του κι εξέρχεται κατά κάποιο τρόπο από τους θεϊκους θεσμους της ενότητας.

«τινές και του Διονύσου γένεσιν και την της ύβρεως κατά ταυτα γενέσθαι φασιν» Αθήναιος Δειπνοσοφισται. Β 36

 Είναι όμως ο Κρόνος και ο Διόνυσος και οι άρτιοι αριθμοι ενέργειες του κακού ; Αν δεχθούμε όσα μεχρι τώρα εχω αναφερει πρέπει να δεχθούμε ότι έχουν δίκαιο οι χριστιανοί που ονομάζουν τον κόσμο τον υλικό και την γη κακό. Θα πρέπει να δεχθούμε ότι η γυναίκα και η ύλη είναι όντως το κακό.  

 Το πρώτο ζευγάρι αντιθέτων είναι ο ουρανός και η γη, το οποίο αντιστοιχεί στο αρσενικο και το θηλυκό. Μπορούμε να πουμε ότι τελικά είναι το καλο και το κακό; Στον Ταοϊσμο το πρώτο ζευγάρι αντιθέτων είναι επισης ο πατέρας ουρανος και η μάνα γη. Στο βιβλίο των αλλαγών ο δεχτικος αντιπροσωπεύει την φύση της γης και ο αριθμός δύο συμβολίζει την γη. Ο δεχτικος είναι υποχωρητικός και παθητικός σε αντίθεση με τον πατερα ουρανό που είναι ενεργητικός. Το σχόλιο του δεχτικου γράφει: Τέλειο πράγματι είναι το μεγαλείο του Δεχτικού. Όλα τα όντα οφείλουν την γέννηση τους σε αυτόν κι αυτό επειδή δέχεται τον ουρανό με αφοσίωση.

 Οι περισσότεροι Ελληνες φιλόσοφοι δεν θέλησαν να αποδώσουν την έννοια  του κακού στην δυάδα, αντίθετα αναγνώρισαν σε αυτήν την αρχή των θηλυκών θεοτήτων. Είναι η δυάδα η ύλη λέει ο Πρόκλος αλλά δεν είναι η κακία, μα είναι η ανάγκη. Πρώτος ο Παρμενίδης χρησιμοποίησε την λέξη ανάγκη κι ακολούθησαν κι άλλοι Ελληνες φιλόσοφοι. Η ανάγκη για την ύπαρξη του κόσμου τούτου είναι η ύλη, ενώ κακία είναι η δυσαρμονία.

 Είναι λοιπόν ανάγκη να υπάρχει η ύλη, τα τέσσερα στοιχεία, για να υπάρχει το Ον, ενωμένο όλο μαζί στο τώρα, αιώνιο, αγέννητο και αθάνατο.

 Διάβασα το Περί της των κακών υποστάσεως του Πρόκλου αλλά δεν θα σας μεταφερω όλα τα επιχειρήματα του, πως η ύλη δεν είναι το κακό αλλά η αναγκη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δύο φορές αναφέρεται στον  κόσμο ως ένα ζωντανό ευδαίμων ον.

32. Ει δε αναγκαίον η ύλη προς το παν και ου αν ην ο κόσμος ο παμεγας ούτος και ευδαίμων θεός ύλης απούσης, πως έτι την του κακού φύσιν επί ταύτης ανακτέον.

 32. Αν όμως η ύλη είναι κάτι αναγκαίο για το σύμπαν και αν, σε περίπτωση που απουσίαζε η ύλη, τούτος ο κόσμος δεν θα ήταν ένας μεγάλος και ευδαίμων θεός, πως πλέον πρέπει να αναγάγουμε την φύση του κακού στην ύλη;

 Συμβαίνει λοιπόν οι αρχαίοι να λένε θεό την μονάδα, αλλά και να θεωρούν το σύμπαν και την ύλη ως σώμα του. Και είναι αναγκαίο να υπάρχει η ύλη, η σάρκα, για να υπάρχει το πνεύμα και ο νους. Για να υπάρχει ο κόσμος όλος σαν ένας ευτυχισμένος θεός.

 Ο αυτεξούσιος δαίμονας στην Πυθαγορεια αριθμοσοφία είναι η δεκάδα. Η δεκάδα είναι ένας άρτιος αριθμός, δηλαδη θηλυκός και γήινος αλλά είναι και μονάδα. Αν το Ένα δεν υπάρχει αλλά είναι μόνο ένας εσωτερικός νόμος ενοποιητικός, η δεκάδα υπάρχει ως πέρας των αριθμών, γιατι όπως λένε οι Πυθαγόριοι όλοι οι άνθρωποι μετρουν ως το δέκα και μετά ξεκινουν πάλι από την αρχή. Όταν αντιληφθούμε τις αρμονίες των αριθμών, την σπουδαιότητα της τριάδος και της δεκάδος, θα αντιληφθούμε και πως το πραγματικό κακό είναι η δυσαρμονία, η ανικανότητα του ανθρώπινου νου να μετέχει στις αρμονίες των αριθμών και στην αρμονία της φύσεως. Πριν λοιπόν καταδικάσουμε ένα αριθμο ή κάποιο Τιτάνα ως αρχή του κακού πρέπει να δούμε τις σχετικότητες και τις αρμονίες των αριθμων. Αλλιώς δεν μένει σε μας παρά να καταδικάσουμε όλο τον υλικο κόσμο ως κακό, όπως κάνουν οι χριστιανοί. Αν δεν θέλουμε να πέσουμε σε μια τέτοια πλάνη, είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε το συνολικό κόσμο, ως μια ένωση πνεύματος, ψυχης και σώματος και όχι μόνο ως κακή ύλη. Να δούμε δηλαδή όλο τον κόσμο όπως τον έβλεπε η ελληνικη θρησκεία ως ένα ευδαίμων θεό.

 Ο Δίας έδωσε τους νόμους στους ανθρώπους για να μην κυριαρχεί η βία και η αδικία. Κι ενώ τα ζώα, όπως το λέει ο Ησίοδος, τρώει το ένα το άλλο...

Ιχθύσι με και θηρσί και οιωνοίς πετηνοίς εσθεμεν αλληλους, επεί ού δίκη εστί μετ’ αυτοις. Ησίοδος Εργα και Ημέραι

...οι άνθρωποι έχουν νόμους και δικαιοσύνη, ώστε να μην ζουν σαν τα άγρια θηρία. Όταν όμως οι άνθρωποι δεν είναι παίδες Διός, αλλά χωρίς νόμο και δικαιοσύνη, είναι σαν τα ζώα και τα θηρία, γεμάτοι κακία και φθόνο, δεν μετέχουν της αρμονίας και δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους. Γιατί όπως το λέει και ο Δίων ο Χρυσόστομος,

Ουδείς γαρ των αφρόνων και των πονηρών επίσταται εαυτόν. Ου γαρ να τουτων πρώτον προσέταττεν ο Απόλλων ως χαλεπώτερον εκάστω, γνώναι εαυτόν. Διων Χρυσόστομος, Περί βασιλείας Δ’ 160

Κανείς από τους άφρονες και πονηρους δεν γνωρίζει τον εαυτό του, αλλιως δε θα πρόσταζε ο Απόλλωνας το δυσκολότερο για τον καθένα, που είναι να γνωρίζει τον εαυτό του.

Ουκ εισίν έξωθεν των ανθρώπων οι πονηροί και αγαθοί δαίμονες, οι τας συμφοράς και τα ευτυχίας φέροντες αυτοις, ο δε ίδιος εκάστου νους, ούτως εστι ο δαίμων του έχοντος ανδρος.

Γιατί δεν είναι έξω από τους ανθρώπους οι πονηροί και οι αγαθοί δαίμονες, αυτοι που φέρνουν τις συμφορές και τις ευτυχίες αλλά ο νους του καθενός είναι και ο δαίμονας του.

Κι αν η δυστυχία και ο πόνος και ο κόπος είναι δυσκολίες της ζωής, φέρνουν όμως την δύναμη του αγαθού δαίμονα στον άνθρωπο. Κι όπως λέει άλλος φιλόσοφος, οι γιατροί κόβουν με νυστέρι και καυτηριάζουν με φωτιά, πραγματα κακά αλλά για να θεραπεύσουν.

Το δε ήθος του ανθρώπου είναι ο δαίμονας του, 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΕΛΛΗΝ 123 – 4 Πυθαγόρεια αριθμολογία

Η φιλοσοφία των Ελλήνων είναι κυρίως οντολογική, αλλά στην βάση της έχει την μαθηματική επιστήμη.

55 ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

Το κείμενο που περιγράφει τις αρχές του πνευματικού κόσμου με σαφήνεια, δεν μπορεί παρά να αφορά την ουσία του αριθμού ΕΝΑ, καθώς από αυτό ξεκινάει η οντολογική φιλοσοφία των Ελλήνων και σε αυτό στηρίζονται όλες οι πνευματικές επιστήμες. Θα μπορούσαμε δηλαδή, καθόλου άστοχα, να ορίσουμε την επιστήμη του πνεύματος ως την θεωρία τους ΕΝΟΣ.

ΘΕΟΙ ΤΙΤΑΝΕΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Περί θεών και δαιμόνων μπορούμε να μιλήσουμε γενικά αλλά και ειδικά, σύμφωνα με το ελληνικό θεολογικό συστημα.

 Δαίμονες λέγονται από τους μονοθεϊστές όλοι οι θεοί των εθνών καθώς θεωρούν μόνο τον Γιαχωβά αληθινό. Σύμφωνα με τους μονοθεϊστες απέναντι από τους δαίμονες έχει τοποθετήσει ο καλός θεός τους αγγέλους. Μια τέτοια δημιουργία είναι του Αχουρα Μαζδα του καλού θεού των Περσών, όπου ο κακός Αριμαν δημιουργεί έξι κακούς δαίμονες και ο καλός Αχούρα Μαζδα δημιουργεί έξι καλούς αγγέλους. Οι Πέρσες ονομάζουν τους καλούς άγγελους Ασούρα όπως ονομάζουν τους κακούς δαίμονες οι Ινδοί. Οι Ινδοί ονομάζουν τους καλούς θεούς Ντέβας, όπως ονομάζουν τους κακούς δαίμονες οι Πέρσες. Σύμφωνα με τον ίδιο τρόπο οι χριστιανοί ονομάζουν τα κακά πνεύματα δαίμονες, όπως ονόμαζαν τους θεούς τους οι Ελληνες.

 Η αντίθεση δαίμονας άγγελος είναι καθαρά χριστιανική κι έχει προέλθει από τον περσικό μονοθεϊσμό. Ο μόνος άγγελος ανάμεσα στους θεούς των Ελλήνων είναι ο Ερμής, επειδή είναι ο αγγελιοφόρος των θεών. Ήδη όμως ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιάμβλιχος έχει εντάξει τους αγγέλους στο σύστημα του. Τοποθετεί μάλιστα τους αγγέλους ανάμεσα στους θεους και τους δαίμονες.

Και επόπτης των θυσιών προς τους θεούς είναι θεός, των θυσιων προς τους αγγέλους άγγελος, των θυσιών προς τους δαιμονες δαίμονας… Ιάμβλιχος Περί των Αιγυπτίων μυστηρίων Ε, 25

 Στο ελληνικό θεολογικό σύστημα όμως δεν έχουμε αγγέλους αλλά αγαθούς ουράνιους δαίμονες. Οι δαίμονες είναι δύο ειδών, ουράνιοι αγαθοί δαίμονες και καταστροφικοί χθόνιοι δαίμονες.

 Όπως αναφέρει ο ορφικός ύμνος, «δαίμονα τ’ ηγάθεον και δαίμονα πήμονα θνητών».

 Ο ύμνος αμέσως μετά αναφέρει τον χωρισμό των δαιμόνων σε έξι κατηγορίες, Δαίμονας ουρανίους τε και ειναλίους και ενύδρους, και χθονίους και υποχθονίους ηδ’ εμπεριφοίτους. Ευχή προς Μουσαίον Ορφικοι ύμνοι.  Δηλαδή δαίμονες ουρανίους και θαλασινους και υδάτινους και γήινους και υπόγειους αλλά και δαίμονες της φωτιάς.

 Ο χωρισμός των δαιμόνων σε έξι κατηγορίες υπάρχει και στις κατάρες της ελληνιστικής εποχής και στους αφορκισμούς των χριστιανων και παρουσιάζεται όμοιος με των Ορφικών. Υπάρχει μία διαφορά, ενώ οι αφορκισμοι των χριστιανων ως έκτη κατηγορία αναφέρουν τον μισοφαή, τον δαίμονα που μισεί το φως, οι ορφικοί γραφουν, τους εμπεριφοίτους δαίμονας, τους δαίμονες της φωτιάς, ίσως γιατί οι Ορφικοί και οι Πυθαγόριοι στο κέντρο της γης υποθέτουν το κεντρικό πυρ.

 Αυτό που γίνεται φανερό είναι πως οι δαίμονες καλύπτουν όλο το φάσμα του πνευματικού κόσμου από την κορυφή της ουράνιας αγαθότητας μέχρι τον βυθό του σκότους κάτω από την γη. Οι δαίμονες είναι η Τρίτη βασιλεία του Διός. Ο υψιστος δαίμονας Δίας καταπίνει όλο τον κόσμο και τον ξαναγεννάει σύμφωνα με τον Ορφικό μύθο. Η γενιά των δαιμόνων είναι τα παιδιά του Διός, τα οποία αποτελούν τον κόσμο από την κορυφή του ουρανού μέχρι τα βάθη του Αδη.

 Ο βασιλιάς Δίας είναι λοιπόν θεός, τιτάνας αλλά και δαίμων και ως δαίμων κυβερνά. Ο Κρόνος κυβερνά ως τιτάνας στην δεύτερη βασιλεία των τιτάνων καθώς νίκησε με την βοήθεια της γης τον Ουρανό, τον πρώτο βασιλιά του κόσμου. Η αρχική ουράνια αγαθότητα και η Κρόνια τιτανική συνειδητότητα δεν είναι μόνο το παρελθόν του κόσμου αλλά και η εσωτερική πνευματική εμπειρία του ανθρώπου. Ο αρχικός πόλεμος των Τιτάνων εναντίον του θεού Ουρανού είναι ο εσωτερικός πόλεμος μέσα στον άνθρωπο, ο πόλεμος που γεννάει την ζωή.

 Η φύση λοιπόν είναι δαιμονική και ο κόσμος όλος δαιμονικός αλλά το δαιμονικό στοιχείο είναι η Τρίτη βασιλεία του Διός, είναι ο ύψιστος δαίμονας που έχει κατανοήσει τον εαυτό του κι επιστρέφει στον εαυτό του, εναρμονίζοντας μέσα του τις δυνάμεις της ουράνιας αγαθότητας και της τιτανικής γνώσεως.

 Η ουράνια αγαθότητα, η μεγάλη ενότητα είναι η πρώτη βασιλεία ως το ακίνητο ένα μέσα στην καρδιά της φύσεως και του ανθρώπου. Η τιτανική γνώση είναι ο μεγάλος χωρισμός, είναι ο πόλεμος των τιτάνων εναντίον του θεού, είναι το ανθρώπινο ΕΓΩ το οποίο συνειδητοποιεί τον εαυτό του έξω από τον θεό. Η Τρίτη βασιλεία του Διός είναι η σύνθεση, είναι το μικτόν τρία που αποτελείται από την σύνθεση των δύο αντιθέτων.

 Βλέπουμε δηλαδή εδώ ότι ο δαιμονικός κόσμος στην ελληνική θεολογία δεν είναι ο αντίπαλος του θεού, καθώς αυτό τον ρόλο τον έχουν οι Τιτάνες. Οι Τιτανες με τον Κρόνο θα πολεμήσουν πρώτα με τον θεό Ουρανο και θα νικήσουν κι έπειτα με τον Δία και θα χάσουν. Οι Τιτάνες αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις του κακού και ο Κρόνος είναι ο αντίστοιχος Σατανας των Ελλήνων η Αριμαν όπως τον λένε οι Πέρσες. Η νίκη του Διός υπήρξε συμφωνα με τους Ελληνες η νίκη της σοφίας και του νόμου, η νικη του αγαθού απέναντι στο κακό.  

 Οι δαίμονες υπο την εξουσία του υψίστου δαίμονα Δία, αποτελούν τον τριπλό κόσμο, ουρανός, γη και Αδης και είναι μεσάζοντες μεταξύ της ανθρώπινης και της θεικής συνειδητότητας. Οι δαίμονες όπως αναφέραμε χωρίζονται στους ουράνιους αγαθούς δαίμονες και τους χθόνιους κακούς δαίμονες. Μέσα μας δεν υπάρχει μόνο το αγαθό θεϊκό στοιχείο αλλά και το πονηρό τιτανικό στοιχείο. Η βασιλεία του Διός είναι μια σύνθεση και ο δαίμονας του ανθρώπου είναι ένα απόσπασμα Διός, είναι η νίκη του Δία μέσα μας, είναι η κληρονομιά μας.  Ο άνθρωπος όμως για να ενωθεί με τον δαίμονα του και να λάβει τις δαιμονικές δυνάμεις πρέπει να ασκηθεί, να εκτελέσει άθλους, να γίνει ήρωας. Η ηρωϊκή ζωή κάνει τον άνθρωπο δαίμονα και μέσω των δαιμονικών ενεργειών αντιλαμβάνεται και εναρμονίζει τις τιτανικές και θεϊκές δυνάμεις μέσα του.

Θεοί, Τιτάνες και Δαίμονες είναι οι πνευματικές μηχανές που αποτελούν τον τριπλό κόσμο σύμφωνα με την ελληνική θεολογία. Οι θεοι κατοικούν τον ουρανό, στην μεγάλη ενότητα, στην απόλυτη αγαθότητα. Οι Τιτάνες έχουν ριχτεί στον Ταρταρο από τον Δία κι αποτελούν την ενέργεια του Αδη, καθως η βασιλεία του Κρόνου είναι η βασιλεία του διπλού κόσμου, του κόσμου των αντιθέτων. Ο υψιστος δαίμονας Δίας μαζί με τους δαίμονες του κυριαρχούν στον τριπλό κόσμο, έχοντας καταφέρει την σύνθεση, την εναρμόνηση των αντιθέτων. Το παλάτι του Δία είναι στην γη, ψηλά στον Όλυμπο αλλά όχι στην κορυφη του ουρανου. Ο Ορφικος μύθος ονομάζει τον Πλούτωνα, χθόνιο Δία. Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι το δαιμονικό σύστημα του Διος είναι μια οργανική σύνθεση όλων των δυνάμεων. Στο κεντρο μάλιστα του ζωδιακού κύκλου, ζωγραφίζονται συχνα, ο Απόλλωνας με την αδερφη του την Αρτεμη, είναι ο ήλιος και η σελήνη, είναι οι δύο Τιτάνες του δωδεκαθέου. 

 Η τέταρτη βασιλεία είναι εκείνη του Διονύσου. Η τέταρτη βασιλεία είναι εκείνη των ανθρώπων ηρώων, των εν σαρκί δαιμόνων. Η ελληνική θεολογία δεν σταματάει στον Δία, δεν σταματάει στο τρία. Μέχρι το τρία έχουμε συνθέσει ένα ιδεατό κόσμο στο χωροχρόνο αλλά μόνο στο τέσσερα αυτός ο κόσμος είναι υλικός. Η τέταρτη συνειδητότητα είναι ο άνθρωπος που παρατηρεί τον τριπλό δαιμονικό κόσμο, ευρισκόμενος εν μανία Διονυσιακή.

Όταν νομίζεις ότι βγήκες από τον εαυτό σου, μάθε ότι μπήκες στην καρδιά σου.

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

Οι βάρβαροι δεν έχουν θέατρα

 Τον έκτο αιώνα μετά Χριστό ο κόσμος είχε ήδη καταστραφεί. Οι φιλόσοφοι καταδιώχθηκαν, οι επιστήμονες καταδιώχθηκαν και ο ελληνισμός που είχε απλώσει τον πολιτισμό σε όλο τον κόσμο είχε αρχίσει να σβήνει. Κάπου στην Αραβία οι βοσκοί πήγαιναν στο πηγάδι του Αβραάμ να ποτίσουν τα ζώα τους. Ήταν ένα ξεχωριστό πηγάδι γιατί κατεβαινες στο νερό από σκάλες μαρμάρινες. Το 570 μετά Χριστόν ο Αντωνίνος Πλακέντιος αναφέρει το πηγάδι αυτό, ότι κατεβαίνεις με σκαλιά σαν θεάτρου. Οι σύγχρονες ανασκαφές απέδειξαν ότι όντως το περίεργο αυτο πηγάδι του Αβραάμ, ήταν ένα αρχαίο θέατρο. 

 Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος φώναζε από άμβωνος ότι οι βάρβαροι δεν έχουν θέατρα και καταδίωκε την τέχνη του Διονύσου με μίσος. Οι ηθοποιοί καταδιώχθηκαν, τα θέατρα γκρεμίστηκαν, οι αρχαίες ελληνικές πολιτείες μετατράπηκαν σε σωρούς σπασμένων μαρμάρων. Οι βάρβαροι λοιπόν πήγαιναν σε αυτό το αρχαίο θέατρο και πότιζαν τα ζώα τους, σίγουροι ότι αυτό ήταν το πηγάδι που άνοιξε ο Αβραάμ.

 Οι ηθοποιοί τα πρώτα χρόνια του βυζαντίου ήταν καθαρά Ελληνες κι επειδή ο λαός δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς θέατρο, τρεφόταν δημοσία δαπάνη αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να γίνουν χριστιανοί.

 Ο αιρετικος για την εκκλησία Αρειος είχε γράψει θεατρικο για τα πάθη του Χριστου που ονομαζόταν Θάλεια. Ηταν τόσο μεγάλη η δημοτικότητα της Θάλειας ώστε οι ορθόδοξοι αναγκάστηκαν να εισάγουν και αυτοι το άσμα στην λειτουργία. Τότε οι φανατικοι Ορθόδοξοι έλεγαν ότι η πίστης κινδυνεύει, διότι ο ελληνισμός επανήλθε.

 Μέχρι την εικονομαχία στις χριστιανικές εκκλησίες οι ύμνοι και τα άσματα συνοδευόταν από μουσικά όργανα, τα οποία οι ορθόδοξοι απαγόρευσαν, στοχεύοντας στην παντελή ήττα του ελληνισμού. Οι βάρβαροι δεν έχουν θέατρα αλλά δεν έχουν και μουσικά όργανα.

 Αυτοί οι ανθέλληνες ορθόδοξοι φαρισαίοι έχουν κατακτήσει και εξολοθρεύσει τον ελληνισμό, προβάλλοντας την βαρβαρότητα ως μόνη αρετή.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ – ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

The Herodian Dynasty. Nikow Kokkinos, page 119 - A circular depression called by Arabs the well of Imprahim was in Ascalon..  In CE 570 Antoninus Placentios mention the puteus pacis, “made like a theater, in which one goes down to the water by steps. However, the current excavator takes the depression to be an actual theater of the first or second century CE.

K. N. Οι βάρβαροι δεν έχουσι θέατρα. Χρυσοστόμου άπαντα εκδ. Montfaucon VI 100, 101, και II 157

Κ. Ν. Σάθα Περί του θεάτρου και της μουσικης των Βυζαντινών. Σελ. μη.

Σελ,  93 Η προς το θέατρον σχέσις του χριστιανικού κλήρου είναι αξιοπαρατήρητος διότι ου μόνον οι σκηνικοί ήταν καθαροί Έλληνες αλλά και αυτό το όνομα αυτών ισοδυνάμει προς τον εθνισμόν. Δημοσία δαπάνη τρεφόμενοι δεν είχον δικαίωμα να προσέλθωσιν στον χριστιανισμό, ο δε δήμος δεν μπορουσε να ζήσει άνευ θεάτρου.

Κ.Ν.ΣΑΘΑ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ

ήτοι εισαγωγή εις τό

ΚΡΗΤΙΚΟΝ ΘΕΑΤΡΟΝ

ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1878

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΝΟΤΗ ΚΑΡΑΒΙΑ

Α΄

ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Ως γνωστόν, οι πρώτοι του Χριστιανισμού πατέρες μετά πεισμονής σφοδροτάτης επετέθησαν κατά του θεάτρου, διότι μεν αφ΄ενός μεν ζωηρά και ανεπίληστος επέζησεν η παράδοσις του επί Νέρωνος διαδραματισθέντος κατά των χριστιανών φρικώδους εκείνου θεατρικού μαρτυρίου, αφ΄ετέρου διότι έβλεπον κατ΄εξακολούθησην από της σκηνής διακωμωδούμενα τα ιερώτερα της πίστεως μυστήρια, αν και οι δύο ούτοι λόγοι αρκούσιν εις αποχρώσαν δικαιολόγησιν του προς την θυμέλην ασπόνδου των τότε χριστιανών μίσους, ούχ ήττον δύναται να προστεθή και τρίτος τις, ότι δηλαδή πολλάκις αποπειραθέντες οι πρώτοι χριστιανοί την εκχριστάνισιν της σκηνής, απέτυχον.

Αι απόπειραι Μεθοδίου του μάρτυρος, Γρηγορίου του Ναζιανζινού, Απολλιναρίου του Λαοδικέως, και Ιωάννου του Δαμασκηνού εις αντικατάστασιν των αθανάτων της ελληνικής σκηνής προϊόντων δια των σκηνών της Παλαιάς και Νέας Διαθήκης εις ουδέν έτερον συνετέλεσαν ή ν΄αποδείξωσιν  ότι η χριστιανική φαντασία ηδύνατο να παραγάγη άλλα αριστουργήματα πλην δραματικών, ότι δε και αυτοί οι τότε χριστιανοί σιωπηλώς πως επέκριναν τας θεατρικάς ταύτας αποπείρας αρκεί αφ΄ενός μεν το γεγονός ότι ουδείς των βυζαντινών σχολιαστών ποείται λόγον τινά περί αυτών, αφ΄ετέρου δε αυτή η απώλεια του θεάτρου τούτου, του οποίου έν και μόνον δράμα περιήλθεν εις ημάς, ο Χριστός Πάσχων.

 Μετά τον τελικόν του χριστιανισμού θρίαμβον ήρξατο οπωσούν κοπάζων ο κατά του θεάτρου αμείλικτος πόλεμος των πρώτων χριστιανών, δυστυχώς όμως νέον έναυσμα εξ απρόπτου ΄ριφθέν ανεζωογόνησε τον υποτρέμοντα ήδη σπινθήρα της αντισκηνικής καταφοράς, αμέσως δε το τέως πολεμούμενον ως αντιχριστιανικό θέατρον μετά πλειοτέρας ζέσεως ανεθεματίσθη ως αιρετικόν.

(Εν τη περιόδω ταύτη ο θυμελικός κατέστη συνώνυμος τω αιρετικώ, ούτω Αναστάσιος ο πρεσβύτερος αποκαλεί τον μεν Αρειανίζοντα Ευνόμιον “πρωτοστάτη της Αρείου θυμελικής ορχήστρας”, τα δε συγγράμματα απάντων των Αρειανιζόντων “θυμελικάς βίβλους”

Αφορμή της νέας ταύτης αντιθυμελικής σταυροφορίας εγένετο ο διάσημος αιρεσιάρχης Αρειος, όστις προς ταις άλλαις καινοτομίαις εφαντάσθη ίνα εισαγάγει εν τη εκκλησία αυτού και πλήρες θεατρικό σύστημα, αυτός ούτος συγγράψας τα αναγκαία δράματα και τους δια τον θεόν θεατρικούς ύμνους, κατά μίμησην ως λέγεται, ενός των ακολαστότερων Αλεξανδρινών ποιητών, του Κρητός Σωτάδου.

Η ΚΑΤΑΔΙΩΞΙΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ

Ούτε κληρονομικά δικαιώματα είχεν ο σκηνικός, ούτε ως μάρτυς επί δικαστηρίου ηδύνατο παραστεί, καταγεγραμμένος εν τω θυμελικώ μητρώο ώφειλε να ζήση και ν΄αποθάνη εν τη σκηνή, η εκκλησία ου μόνον τω ηρνείτο την επιθανάτιαν παρηγορίαν, αλλά και δυσκόλως τω επέτρεπε τό τε βάπτισμα και την κοινωνίαν των χριστιανικών μυστηρίων, ώφειλε να μένη εν τη θυμέλη Ελλην, δηλαδή άπιστος, αν δε ποτέ ωμολόγει τον χριστιανισμόν επ΄ελπίδι βελτιώσεως τύχης, ο δήμος είχε το δικαίωμα να τον σύρη διά της βίας επί της σκηνής και να τον αναγκάση εις επανάληψιν της παλαιάς τέχνης, ήτις φυσικώς ηκύρου το βάπτισμα.

Η ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ

Κατά την περίοδον ταύτην επί τοσούτον ητιμώθη το σκηνικό επάγγελμα ώστε η μεν μιμάς εσήμαινε την εταίραν, το δε μιμάριον το χαμαιτυπείον. Ούτω την επί Θεοδοσίου Β΄ ακμάσασαν αγίαν Πελαγία ή Μαργαριτώ ο μεν Θεοφάνης αποκαλεί πρώτην των μιμάδων, όπερ καλώς μεταφράζει Αναστάσιος βιβλιοθηκάριος primam mimarum, Ιάκωβος ο Ηλιοπολίτης “πρώτην των πρωτοχοριστών της ορχήστυος (γρ. Πρωτοχορευτριών της ορχήστρας)” έτερον Συναξάριον “ταις ορχήστραις και ταις θεατροκοπίαις σχολάζουσαν και παλλακευομένην τη πόλει”, ..Συμεών ο Μεταφραστής “πρώτην των εν τη πόλει Μαινάδων, ..πόρνην”, Νικηφόρος ο Κάλλιστος “πρώτην των μαινάδων”, και το Βασιλειανόν Μαρτυρολόγιον απλώς “πόρνην.. από εταιρίδων”.

Γ΄

ΟΙ ΚΑΠΑΔΟΚΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Οι τρεις εκ Καπαδοκίας εκκλησιαστικοί πατέρες Βασείλιος και οι δύο Γρηγόριοι, παραδόξως ου μόνον δεν παρακολουθούσι τους συναδέλφους εν τη αντιθεατρική σταυροφορία, αλλ΄απεναντίας δι΄αυτής της σιωπής επιδεικνύουσιν, αν ουχί τελείαν συμπάθειαν, συμπαθή τουλάχιστον ανοχήν προς την ατυχή κατάδικον καθ΄ης εφρύαττεν ο Χρυσόστομος.

σελ. λη΄

όπως δήποτε όμως και αν έχει το πράγμα, βέβαιον είναι ότι έκτοτε εμορφώθη παρά τω λαώ η μέχρις ημών διατηρηθείσα παράξενος περί του Αγίου Βασιλείου παράδοσις καθ΄ην ο σοφός ιεράρχης εξυμνείται εν τη πρώτη του εκάστου έτους ως αγράμματος ραψωδός καταβαίνων εκ Καισαρείας μετά του συμβόλου των Ομηριδών (της χλωράς ράβδου) και ψάλλων το αλφαβητάρι (θεατρικά άσματα τα έχοντα εν ακροστιχίδι τα της αλφαβήτου γράμματα), ήτοι μετεμορφώθη εις καθαρόν βυζαντινόν θεατριστήν.

Αγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρείαν

βαστάει πένα και χαρτί, χαρτί και καλάμάρι,

το καλαμάριν έγραφε και το χαρτί αναγνώνει.

“Βασίλη μ΄πούθεν έρχεσαι και πούθε καταιβαίνεις”:

Από τη μάνα μ΄έρχομαι, ΄ς τον δάσκαλο παγαίνω,

πάγω να μάθω γράμματα, να μάθω και τραγούδια,

εγώ γράμματα έμαθα, τραγούδι να σας μάθω”.

Και ΄ς το ραβδί τ΄ακούμπησε να πη το αλφαβητάρι,

ξερό χλωρό ήταν το ραβδί, χλωρούς βλαστούς πετάει,

κι απάνω ΄ς τ΄ ακροβλάσταρα περδίκια καρκαριώνται,

δεν είν΄περδίκια μοναχά, μον΄είν΄και περιστέρια.

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΑΤΡΑ

σελ.μζ΄

Αλλ΄ οι τότε χριστιανοί εν τη εξάψει αυτών φαντασθέντες ότι θα εξηφάνιζαν το θέατρο από προσώπου γης, δεν υπελόγισαν και τας ενδεχομένας συνέπειας της τοιαύτης καταστροφής, προς δε τους απλοϊκώς ερωτώντας πως θέλει αναπληρωθεί το εν τη ανθρωπίνη καρδία προσγενησόμενον κενόν, απλοϊκώς απήντων: διά του περιπάτου και των ψαλμών του Δαυίδ! Βλέποντες όμως καταγελωμένην ως λίαν κωμικήν την πρότασιν, αλλά και απορούντες καταλληλοτέρου επιχειρήματος, επί τέλους στεναχωρούμενοι ειλικρινώς ωμολόγουν ότι χριστιανισμός και ελληνισμός ήσαν πράγματα όλως ασυμβίβαστα, επομένως εκήρυττον την ήκιστα χριστιανικήν ταύτην θεωρία: οι βάρβαροι δεν έχουσι θέατρα! 

ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

(τα εστώτα ποιήσατε άκυρα, όπερ μείζόν εστίν εγκώμιον του καθελείν, ει και μηδένα έτερον, τους γουν βαρβάρους ζηλώσατε, έσται απολογία λοιπόν, όταν ημείς οι του ουρανού πολίται και των χερουβίμ συγχορευταί και των αγγέλων κοινωνοί, των βαρβάρων χείρους γινώμεθα;) Ιωάννης Χρυσόστομος

ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

σελ. ν΄

Οι πλείστοι των τότε χριστιανών, ει και εξ ανάγκης ωμολόγησαν την επίσημον θρησκείαν του Ρωμαϊκού κράτους, ενδομύχως ήσαν Ελληνες, οι τελευταίοι ούτοι, άν μετά τινός απαθείας έβλεπον κατασκαπτόμενους τους παλαιούς ναούς και βαρβάρως καταστρεφόμενα τοσαύτα της ανθρωπίνης μεγαλοφυίας αριστουργήματα, δεν ηδύνατο όμως μετά της αυτής απαθείας να εκριζώσωσιν από της καρδίας αυτών έθιμα ερριζωμένα εν αυτή υπό τηε ηδείας παραδόσεως μιας ολόκληρης χιλιετηρίδος.

 Δύο όλας εκατονταετηρίδας μετά τον τελικόν του χριστιανικού θρίαμβον βλέπομεν ου μόνον τους παιδαγωγούς διδάσκοντας κατ΄ιδίαν τους μαθητάς τα παλαιά δράματα, αλλά και πάντας τους τότε δικηγόρους ή σοφιστάς, εκ πείσματος δημηγορούντας και υπέρ αυτών των εξηχρειωμένων μίμων.

 Οι σοφισταί ούτοι, καίτοι χριστιανοί την επιφάνειαν και μετά τινός χριστιανικού ζήλου ερμηνεύοντες την Παλαιάν Διαθήκην, ουχ ήττον εν ταις δημηγορίαις αυτών επιδεικνύουσι το κατά της επισήμου θρησκείας μίσος, διότι ούτε καν αναφέρωσι ποτέ το χριστιανικόν όνομα, ο αναγιγνώσκων τας δημηγορίας του Προκοπίου και του Χορικίου αμφιβάλλει άν οι άνθρωποι εκείνοι ήσαν χριστιανοί, μάλλον δε πιστεύει ότι ακούει ενθουσιώδεις λάτρεις των Ολυμπίων θεών και των ελληνικών ηρώων, εξ άλλων δε διδομένων πληροφορούμεθα ότι οι χριστιανοί ούτοι δικηγόροι ου μόνο εκθύμως επροστάτευαν το θέατρο, αλλ΄’οτι εν αυτή τη σκηνή εξεφώνουν τους πανηγυρικούς λόγους, και το παραδοξότερον ότι οι διδάσκοντες τους νόμους εφόρουν θεατρικάς στολάς, το τελευταίον τούτο έθιμον διατηρηθέν μέχρι τέλους εβδόμης εκατονταετηρίδος (691 μ.Χ.) ρητώς απηγορεύθη και αναθεματίσθη υπό της εν Τρούλλω συνόδου.

(Τους διδασκομένους τους πολιτικούς νόμους μη δειν τοις Ελληνικοίς έθεσι κεχρήσθαι, μήτε μήν επί του θεάτρων ανάγεσθαι,  …. Ει δε τις από του νυν τούτο πράξαι τολμήσοι, αφοριζέσθω.)

σελ.νδ΄,  

Εν έτει 379-380 οι εν Κωνσταντινουπόλει χριστιανοί διηρέθησαν εις δύο μερίδας μετά πολλού πείσματος διαμαχομένας, και της μεν πρώτης αρχηγός ην αυτός ο πατριάρχης Γρηγόριος Νανζιαζινός, της δε δευτέρας ο εξ Αλεξανδρείας Μάξιμος ο επιλεγόμενος Κυνικός, ο τελευταίος ούτος συνεδέετο προς το θέατρο δι΄αγνώστων ημίν δεσμών, ..Διαρκούντος του αγώνος τούτου εν τω θεάτρω παρίστατο κωμωδία υπόθεσιν έχουσα τους διαπληκτιζομένους χριστιανούς.

ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΘΙΜΩΝ

Σελ.ξς.

Ο Χρυσόστομος δεν περιωρίσθη εις μόνον τον κατά του κυρίως θεάτρου πόλεμον, αλλά μετά της αυτής ευγλωττίας και επιμονής εκεραυνοβόλησε τας ιπποδρομίας, τας Καλάνδας, τα γαμηλίους τελετάς, τα δημοτικά άσματα κι εν γένει πάσαν ιδιωτικήν ή δημόσιον τελετήν εν ή ο διορατικός αυτού οφθαλμός διέκρινεν υπολανθάνουσαν την παράδοσιν της παλαιάς θρησκείας.

ΓΑΜΟΣ

Ο γάμος ήν τότε αληθής θεατρική πομπή, διότι σπουδαίον εν αυτώ μέρος ελάμβανον οι σκηνικοί, μετά την τέλεση του χριστιανικού μυστηρίου, η νύφη παραδιδομένη εις τους οικείους του γαμβρού περιήρχετο από της εσπέρας μέχρι βαθείας νυκτός την αγοράν και τας κεντρικωτέρας της πόλεως οδούς εν μέσω πολυαρίθμου ακολουθίας ευωχούντων συγγενών και φίλων, ενώ οι προπορευόμενοι μίνοι έψαλλον επιθαλάμια άσματα και παρίστων κωμωδίας σχέσιν εχούσας προς τον γάμον.

 Αλλ΄ακούσωμεν αυτόν τον ρήτορα, όστις εν τη στηλιτεύσει της γαμηλίου τελετής διαγράφει τους κυριωτέρους αυτής χαρακτήρας. “Γάμος πορνείας αναιρετικόν φάρμακον, μη τοίνυν τούτον ατιμάζωμεν ταις διαβολικαίς πομπές, τα πορνικά άσματα και τα κεκλασμένα μέλη, και τα ατάκτους χορείας, και τα αισχρά ρήματα, και την διαβολικήν πομπήν και τον θόρυβο και τον κεχυμένον γέλωτα, ..μη μοι λεγέτω τις, ότι έθος εστίν, όπου αμαρτία τολμάται, έθους μη μνησθής, κατάλυσον .. Οι εφ΄ημών και ύμνους στην Αφροδίτη άδουσιν χορεύοντες.

Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙΡΑΙΩΝ

 Ο Ματθαίος αναφέρει πως ο Ιωσήφ επιστρέφοντας από την Αίγυπτο πήγε στην Ναζαρέτ και γι αυτό κλήθηκε Ναζωραίος ο Ιησους. ¨ακούσας οτι  Αρχέλαος βασιλεύει της  Ιουδαίας αντι του πατρος αυτου  Ηρώδου εφοβήθη εκει απελθειν. χρηματισθεις δε κατ οναρ ανεχώρησεν εις τα μέρη της Γαλιλαίας, 23 και ελθων κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, οπως πληρωθη το ρηθεν δια των προφητων οτι Ναζωραιος κληθήσεται¨ (Ματθ.Β,22)

  Δυστυχώς και αυτό το εδάφιο του Ματθαίου αντιφάσκει με τον Λουκά. Ο Ματθαίος ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς πήγε στην Ναζαρέτ επιστρέφοντας από την Αίγυπτο. Ο Λουκάς όμως τοποθετεί την οικογένεια του Ιησού στην Ναζαρέτ πριν ακόμη την γέννηση του Σωτήρα, αφού εκεί επισκέφθηκε ο άγγελος την Παρθένο Μαρία. (Λουκ.1,26)  Εν δε τω μηνι τω εκτω απεστάλη ο αγγελος Γαβριηλ απο του θεου εις πόλιν της Γαλιλαίας η ονομα Ναζαρεθ”.

 Ο Ιησούς Χριστός βέβαια δεν λεγόταν Ναζαρηνός ή Ναζωραίος επειδή η πατρίδα του ήταν ή Ναζαρέτ ή Ναζαρέθ ή Νάζαρα. Ναζιραίοι ονομάζονται οι ελληνιστες Ιουδαίοι του αρχιερέα Ιάσων, στην βιβλο των εβδομήκοντα, στα βιβλία των Μακκαβαίων. Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Ναζιραίοι δηλαδή ελληνιστες Ιουδαίοι, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει τα έθιμα της βίβλου.

 Τα ευαγγέλια για να επισημάνουν ότι το όνομα δηλώνει την πατρίδα του Ιησού αναφέρουν το όνομα Ναζαρηνός ή εκ Ναζαρέτ. Ο Μάρκος αναφέρει τρεις φορές το όνομα Ναζαρηνός και μία το Ναζωραίος. Ο Λουκάς αναφέρει δύο φορές το όνομα Ναζαρηνός και μία Ναζωραίος. Αυτοί οι δύο ευαγγελιστές αναφέρουν και την πατρίδα του Ιησού ως Νάζαρα, εκ της οποίας και το Ναζαρηνός. Ο Ιωάννης και ο Ματθαίος αναφέρουν μόνο δύο φορές το όνομα Ναζωραίος.

 Ναζαρηνό αποκαλεί τον Ιησού ο δαίμονας στην Ναζαρέτ ο οποίος εξήλθε από τον δαιμονισμένο φωνάζοντας: “τί εστί μεταξύ εμένα κι εσένα Ιησού Ναζαρηνέ”. Το ίδιο όνομα χρησιμοποιεί η γυναίκα που είπε για τον Πέτρο ότι ήταν με τον Ιησού τον Ναζωραίο, το βράδυ της σύλληψης του Ιησού. Με αυτό το όνομα πληροφορούν οι παρευρισκόμενοι τον τυφλό από την Ιεριχώ, λέγοντας του ότι φθάνει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Οι ίδιοι οι μαθητές του Χριστού και οι ευαγγελιστές δεν αποκαλούν τον Ιησού Ναζωραίο. Ο Ιησούς ήταν γνωστός με το όνομα Ναζωραίος από τα πλήθη αλλά δεν Τον αποκαλούσαν έτσι όσοι τον γνώριζαν από κοντά!

 Το όνομα Ναζωραίος αποδέχεται μόνο ο Λουκάς, ο οποίος στις Πράξεις το χρησιμοποιεί αρκετά. Οι Πράξεις αναφέρονται τρείς φορές στον “Ιησού Χριστό τον Ναζωραίο”, χρησιμοποιώντας τρία ονόματα για να περιγράψουν τον Σωτήρα, λες και εκτός από τον Ναζωραίο υπάρχει και άλλος Ιησούς Χριστός!

 Ο ίδιος ο Χριστός όταν εμφανίστηκε στον Παύλο εν τη οδώ, του είπε: εγώ είμαι εκείνος που διώκεις, ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Το βράδυ που έγινε η σύλληψη, οι Φαρισαίοι ρώτησαν ποιός είναι ο Ιησούς ο Ναζωραίος και ο Χριστός απάντησε, ¨εγώ είμαι¨.

 Ο Παύλος πριν ασπαστεί την αίρεση των “Ναζωραίων”, καταδίωκε τους ελληνιστές Χριστιανούς. Γι΄αυτό και όταν άλλαξε γνώμη και πήγε στην Αντιόχεια οι Χριστιανοί δεν τον δέχτηκαν. Εκείνοι μάλιστα που δεν τον δέχτηκαν ήταν κυρίως οι ελληνιστές, οι οποίοι προσπάθησαν μάλιστα να τον σκοτώσουν. Η αποτυχία τους να σκοτώσουν τον Παύλο, αποδείχθηκε καταστροφική για τον ελληνιστικό Ιουδαϊσμό. (Πράξεις 9,29) “ελάλει τε και συνεζήτει προς τους  Ελληνιστάς. οι δε επεχείρουν ανελειν αυτόν. 30 επιγνόντες δε οι αδελφοι κατήγαγον αυτον εις Καισάρειαν και εξαπέστειλαν αυτον εις Ταρσόν”. Αυτό συνέβει βέβαια όχι γιατί οι ελληνιστές δεν εδέχοντο το κύρηγμα του Ιησού Χριστού αλλά επειδή τους ελληνιστές κυρίως καταδίωκαν οι Φαρισαίοι και ο Παύλος, ο πρώην ονομαζόμενος Σαούλ.

 Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος που λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου από τους Ιουδαίους ήταν ελληνιστής. Ο Σαούλ δεν πέταξε πέτρες γιατί ήταν μικρός, κρατούσε μόνο τα ιμάτια εκείνων που λιθοβολούσαν μας πληροφορεί ο Λουκάς στις Πράξεις. Ο Παύλος τελικά γίνεται Ναζωραίος σύμφωνα με τις πράξεις, χωρις να κατάγεται από κάποια Ναζαρετ, κι εντάσσεται έτσι στο χριστιανικό κίνημα.

 Ο Ιησούς ονομάζεται Ναζωραίος επειδή, όπως λένε τα ευαγγέλια, έζησε στη Ναζαρέτ. Οι ιστορικοί όμως δεν δέχθηκαν ποτέ αυτή την εξήγηση. Η Ναζαρέτ δεν αναφέρεται από τους γεωγράφους και τους ιστορικούς της εποχής του Χριστού. Υπάρχουν όμως αντίθετα οι αναφορές των Πράξεων στην αίρεση των Ναζωραίων. Οι Ναζωραίοι όμως των ευαγγελίων, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της αιρέσως των Ναζιραίων. Οι Ναζιραίοι δεν πίνουν κρασί, δεν τρώνε κρέας, έχουν πάντα μακριά μαλιά τα οποία κουρεύουν όταν κάνουν ευχή. Ο Παύλος παράδειγμα επειδή έκανε ευχή, κούρεψε τα μαλιά του στις Κεχρεαίς, το ανατολικό λιμάνι της Κορίνθου, πριν μπει στο πλοίο για να ταξιδέψει στην Ιερουσαλήμ.

 “Ο δε Παυλος ετι προσμείνας ημέρας ικανάς τοις αδελφοίς αποταξάμενος εξέπλει εις την Συρίαν, και συν αυτώ Πρίσκιλλα και  Ακύλας, κειράμενος εν Κεγχρεαίς την κεφαλήν, είχεν γαρ ευχήν” (Πράξεις,18,18).

 Ο Παύλος θεωρείτε Ναζωραίος από τις Πράξεις των αποστόλων και όχι Ναζιραίος. (Πράξεις 24, 5) “ευρόντες γαρ τον άνδρα τούτον λοιμόν και κινούντα στάσεις πάσιν τοις  Ιουδαίοις τοις κατά την οικουμένην πρωτοστάτην τε της των Ναζωραίων αιρέσεως”. Ο ίδιος ο Παύλος παρουσιάζεται να ομολογεί ότι πιστεύει το θεό των Ιουδαίων με ένα τρόπο που οι Ιουδαίοι θεωρούν αιρετικό. (Πράξεις 24,) “14 ομολογώ δε τουτό σοι οτι κατά την οδόν ην λέγουσιν αιρεσιν ουτως λατρεύω τω πατρώω θεω, πιστεύων πασι τοις κατα τον νόμον και τοις εν τοις προφήταις γεγραμμένοις15 Ελπίδα έχων εις τον θεόν, ην και αυτοί ούτοι παραδέχονται, ανάστασιν μέλλειν έσεσθαι νεκρών, δικαίων τε και αδίκων”.

 Γιατί όμως να θεωρείτε αιρετική η πίστη του Παύλου αν πιστεύει όλους τους νόμους και τους προφήτες; Προφανώς γιατί σύμφωνα με τον Ελληνικό τρόπο η βίβλος και οι προφήτες πιστεύονται αλληγορικά και όχι κυριολεκτικά. Οταν ο Μωσαϊκός νόμος λέει να μην τρώτε χοιρινό, για τους ελληνιστές Ιουδαίους εννοεί, σύμφωνα με την επιστολή του Βαρνάβα, να μην κάνετε αμαρτίες. Αλλωστε οι ελληνιστές Ιουδαίοι δεν θεωρούσαν ότι ο θεός των Ιουδαίων είναι διαφορετικός από τον θεό των Ελλήνων ή των Αιγυπτίων. Αυτό το δηλώνει ο Ιουδαίος Αριστόβουλος στον βασιλιά Πτολεμαίο δύο αιώνες πριν την γέννηση του λεγόμενου Χριστού. Το συγκρητικό πνεύμα που κυριάρχησε κατά την βασιλεία των Ελλήνων του Αλεξάνδρου είναι υπεύθυνο για την δημιουργία αυτής της αίρεσης των Ναζιραίων, την οποία μετονόμασαν αργότερα σε Ναζωραίων.

 Γίνεται έτσι φανερό ότι υπήρξε όντως μια χριστιανική και όχι ιουδαϊκή αίρεση που έγινε γνωστή με το όνομα των Ναζιραίων. Με μεγάλη σιγουριά πρέπει να υποστηρίξουμε ότι ο Παύλος δίδαξε στους Ναζιραίους, στους ανθρώπους που ήταν αφιερωμένοι στον θεό. Οι ελληνιστές απερίτμητοι Ναζιραίοι επιμένουν στο αντιμωσαϊκό κήρυγμα του Ιησού και δεν δέχονται τον απόστολο Παύλο.

 Ούτε όμως οι Ιουδαίοι δέχονται τον Παύλο εξαιτίας αυτής ακριβώς της ανεκτικότητας του στους απερίτμητους εθνικούς Ιουδαίους. Μόνο δύο αιώνες αργότερα  τα γραπτά του Παύλου αξιοποιούνται από τους Ιουδαϊζοντες χριστιανούς.

 Οι Ιουδαϊζοντες Ρωμαίοι χριστιανοί της καθολικής εκκλησίας θα ανακαλύψουν στα συγράμματα του Παύλου τον απόστολο τους. Περιορίζουν έτσι την σημασία των δώδεκα αποστόλων του Χριστού και δημιουργούν ένα νέο υπεραπόστολο που η φιλοσοφία του είναι Φαρισαϊκή.

 Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας παράδειγμα όταν γράφει “ο απόστολος”  εννοεί τον Παύλο, ενώ για τους υπόλοιπους αναφέρει τα ονόματα τους. Ομως και η Καινή Διαθήκη είναι το βιβλίο που μεροληπτεί υπέρ του Παύλου, ειδικά στις πράξεις των αποστόλων όπου αναφέρονται κυρίως οι πράξεις του Παύλου. Οι πράξεις ακόμη, περιγράφουν τα γεγονότα της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, χωρίς να αναφέρουν τίποτα για την Αλεξάνδρεια ή την Ρώμη ή τις δραστηριότητες των υπολοίπων αποστόλων που σκορπίστηκαν στα πέρατα της γης. Σήμερα δεν μας φαίνεται περίεργο πως στην Καινή Διαθήκη μπορούμε να διαβάσουμε τις περισσότερες επιστολές του Παύλου, ενώ υπάρχουν ελάχιστες των υπολοίπων αποστόλων.

 Ο Σωτήρας των πράξεων του Λουκά είναι ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος και ο Παύλος του Λουκά ως ο αρχηγός της αίρεσης των Ναζωραίων, φέρνει ένα υποτίθεται γνήσιο κήρυγμα, κατευθείαν από την πηγή, πρώτα απ΄όλα από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ αλλά το κυριότερο από την πατρίδα του Ιησού, από την ανύπαρκτη Ναζαρέτ.  

 Παρόλο που καθιερώθηκε ο Ναζωραίος ή Ναζιραίος να είναι περιτμημένος και φανατικός δια τας Ιουδαϊκάς γραφάς, στον Ιώσηπο και στα βιβλία των Μακαβαίων οι Ναζιραίοι περιγράφονται ως ελληνιστές Ιουδαίοι και νεωτεριστές.

 Οι Ναζιραίοι εκβάλλονται από τον ναό της Ιερουσαλήμ από τους Μακαβαίους επαναστάτες, 150 χρόνια προ Χριστού. (Μακ.Α,)”49 και ήνεγκαν τα ιμάτια της ιερωσύνης και τα πρωτογεννήματα και τας δεκάτας και ήγειραν τους ναζιραίους, οί επλήρωσαν τας ημέρας, 50 και εβόησαν φωνή εις τον ουρανό λέγοντες, τί ποιήσωμεν τούτοις και πού αυτούς απαγάγομεν; 51 και τα άγια σου καταπεπάτηται και βεβήλωται και ιερείς σου εν πένθη και ταπεινώσει. 52 και ιδού τα έθνη συνήκται εφ΄ημάς του εξάραι ημάς, -55 και μετά τούτον κατέστησεν ο Ιούδας ηγούμενους του λαού, χιλιάρχους και εκατοντάρχους και πεντηκοντάρχους και δεκάρχους”.

  Οι Ιουδαίοι επαναστάτησαν εναντίον των Μακεδόνων του Αντιόχου Δ΄ του Επιφανή με αρχηγό τον Μακκαβαίο Ματταθία. Οι Μακκαβαίοι συμμάχησαν με τους Ρωμαίους για να αντισταθούν στους Μακεδόνες και γι΄αυτό ο Ιούδας κατέστησε χιλίαρχους και εκατόνταρχους σύμφωνα με τα Ρωμαϊκά πρότυπα.

 Πρώτος Μακκαβαίος επαναστάτης ήταν ο Ματταθίας ενισχυμένος από την πλούσια συναγωγή των Ασιδαίων (Φαρισαίοι).  (Μακ.Β) “45 και εκύκλωσε Ματταθίας και οι φίλοι αυτού και καθείλον τους βωμούς 46 και περιέτεμον τα παιδάρια τα απερίτμητα, όσα εύρον εν όρίοις Ισραήλ, εν ισχύι 47 και εδίωξαν τους υιούς της υπερηφανίας, και κατευοδώθη το έργον εν χειρί αυτών”.

 Οι γιοί της υπερηφανίας δεν είναι άλλοι από τους Ναζιραίους του αρχιερέα Ιάσονα, του αρχιερέα των Ελλήνων Ιουδαίων. Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Μακκαβαίοι και ο αρχιερέας Ονίας ήταν κι εκείνοι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι που διατηρούσαν όμως τα Ιουδαϊκά έθιμα. Οι ελληνιστές Ιουδαίοι από την πλευρά τους διατήρηρησαν όπως ήταν φυσικό ένα μεγάλο μέρος της Ιουδαϊκής τους παράδοσης. Οι οπαδοί του Ιάσονα άφησαν τελείως τα Ιουδαϊκά έθιμα και ασπάστηκαν την ελληνική θρησκεία.

Ο Ιάσονας ο Ναζιραίος, ο αρχιερέας των Ελληνιστών Ιουδαίων απορρίπτει τα Ιουδαϊκά έθιμα της περιτομής και της αποχής από το χοιρινό, δεν θυσιάζει αίμα στο βωμό και πιστεύει στην ανάσταση. Τον όνομα όμως του Ιάσων είναι Ιησούς και οι οπαδοί του ονομάζονται Ναζιραίοι.

 Σε αυτούς αναφέρεται ο Αντίοχος γράφοντας: (Μακ.Β.Θ,19) “τοις χρηστοίς Ιουδαίοις τοις πολίταις πολλά χαίρειν και υγιαίνειν και εύ πράττειν βασιλεύς και στρατηγός Αντίοχος”.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΩΤΗΡ ΚΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ

  Μέχρι σήμερα οι Ελληνες γιορτάζουν τον Υιό του Θεoύ  στις εκκλησίες που ονομάζονται του Σωτήρος Χριστού. Περιέργως αυτή η έκφραση “Σωτήρος Χριστού” δεν συναντάται στα ευαγγέλια. Ο Ματθαίος δεν αναφέρει καθόλου το όνομα σωτήρας για τον Χριστό. Ο Μάρκος μία φορά μόνο αναφέρεται στον Σωτήρα και αυτή είναι η τελευταία λέξη του ευαγγελίου του, σε ένα εδάφιο που θεωρείται εμβόλιμο ! Ο Ιωάννης αναφέρει το όνομα Σωτήρ δύο φορές. Ο Λουκάς αναφέρεται στον Σωτήρα οκτώ φορές, συμπεριλαμβανομένων εκφράσεων όπως το σωτήριον του θεού !

  Το όνομα Χριστός βρίσκεται στα ευαγγέλια, 16 φορές στον Ματθαίο, 7 φορές στον Μάρκο, 12 φορές στον Λουκά και 19 φορές στον Ιωάννη. Οι ευαγγελιστές χρησιμοποιούν συχνότερα τον προσδιορισμό Κύριος αλλά τις περισσότερες φορές το όνομα Ιησούς το οποίο το συναντάμε 143 φορές στον Ματθαίο, 120 φορές στον Μάρκο, 83 στον Λουκά και 252 φορές στον Ιωάννη.

 Φαίνεται λοιπόν ότι το όνομα Ιησούς, το οποίο οι Ελληνες χριστιανοί ονόμαζαν και “επίσημον” - σύμφωνα με τον αιρετικό Μάρκο, όπως αναφέρει ο Ειρηναίος της Λυών, σε όσα έγραψε εναντίον του - είναι το όνομα που χρησιμοποιείτε περισσότερο για τον Σωτήρα Χριστό. Αυτό το όνομα παρήγγειλε ο άγγελος του Θεού στον Ιωσήφ, λέγοντας του για την Μαρία ότι: “τέξεται δε υιον και καλέσεις το ονομα αυτου  Ιησουν, αυτος γαρ σώσει τον λαον αυτου απο των αμαρτιών αυτων”. (Ματθ. 1,21)

 Συνεχίζοντας όμως ο Ματθαίος εξηγεί γιατί ο άγγελος παρήγγειλε αυτό το όνομα. “1,22 Τουτο δε ολον γέγονεν ινα πληρωθη το ρηθεν υπο Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος, 23  Ιδου η παρθένος εν γαστρι εξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσιν το ονομα αυτου  Εμμανουήλ, ο εστιν μεθερμηνευόμενον Μεθ΄ ημων ο θεός”.

 Είναι μία ακόμα αντίφαση των ευαγγελίων. Πως είναι δυνατόν να λέει ο άγγελος “και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν” και τελικά να επαληθεύεται η προφητεία του Ησαϊα που λέει, “και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ”.

 Ο Χριστός ονομάζεται Ιησούς, αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού. Με λίγα λόγια ο Χριστός ονομάζεται Σωτήρ, αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού. Το Εμμανουήλ που μεθερμηνεύεται ο θεός μαζί μας, έχει για τον Ματθαίο την ίδια ένοια με το Σωτήρας ή το Ιησούς. Ετσι Ιησούς ή Εμμανουήλ ή Σωτήρας είναι ένα και το αυτό όνομα του Χριστού. Γι΄αυτό παρόλο την προφητεία του Ησαϊα περί Εμμανουήλ, ο Ματθαίος συνεχίζει την διήγηση του γράφοντας, “εγερθεις δε ο  Ιωσηφ απο του υπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτω ο αγγελος κυρίου και παρέλαβεν την γυναικα αυτου. 25 και ουκ εγίνωσκεν αυτην εως ου ετεκεν υιόν. και εκάλεσεν το ονομα αυτου  Ιησουν (ΜΘ.1,24)”.

 Το όνομα Σωτήρ παρόλο που δεν χρησιμοποιείται στα ευαγγέλια, ήταν ένα πολύ συνηθισμένο όνομα του Χριστού την αρχαία εποχή. Οι περισσότεροι εκκλησιαστικοί συγγραφείς μιλούν για τον Σωτήρα Χριστό.

 Ενα απόσπασμα του ευαγγελίου, 48 σειρές γραμμένες σε πάπυρο, το οποίο αναφέρει ο Κορδάτος στο βιβλίο του για τον Χριστιανισμό, αναφέρεται στον Σωτήρα και όχι στον Ιησού. Τις δύο φορές που αναφέρεται στο Χριστό γράφει: “και είπεν τω Σωτήρι, τις επέτρεψεν σοι”, και “ο Σωτήρ αποκριθείς προς αυτόν είπεν”. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες υπήρχαν ευαγγέλια που μιλούσαν για τον Σωτήρα και όχι για τον Ιησού.

 Ομως και ο Ειρηναίος αναφέρεται ξεκάθαρα στο ελληνικό όνομα του Ιησού που είναι Σωτήρ. Στο δεύτερο βιβλίο του εναντίον των αιρετικών, (14,1) ο Ειρηναίος ισχυρίζεται ότι οι Ελληνες του ειδωλοποιού Μάρκου κακώς χρησιμοποιούν το όνομα Ιησούς ως “επίσημον”. Το κάνουν όμως επειδή στο ελληνικό αριθμητικό σύστημα τα γράμματα του ονόματος Ιησούς δίνουν το άθροισμα 888, ένα αριθμό που συμβολίζει τον λόγο του θεού και το ελληνικό αλφάβητο.

 Ο Ειρηναίος ισχυρίζεται ότι το όνομα Ιησούς ανήκει στην Εβραϊκή γλώσσα κι έστι κακώς οι Ελληνες χρησιμοποιούν το ελληνικό αριθμητικό σύστημα. Ο Ειρηναίος γράφει ότι το όνομα Ιησούς στα εβραϊκά περιέχει δυό και μισό γράμματα ενώ στα ελληνικά έξι. Το ελληνικό όνομα του Χριστού που είναι ΣΩΤΗΡ, έχει μόνο πέντε γράμματα και γι΄αυτό δεν αριθμολογούν σύμφωνα με αυτό, καταλήγει ο Ειρηναίος.

 Βέβαια το όνομα Ιησούς γράφεται με ελληνικά γράμματα και οι Εβραίοι λένε Γιεσούα και όχι Ιησούς.  Οπως όλα τα Εβραϊκά ονόματα, έτσι και το “Ιησούς” έχει εξελληνιστεί με δύο τρόπους. Η βίβλος των εβδομήκοντα έχει μεταφράσει το Γιεσούα σε Ιησούς. Στο βιβλίο όμως των Μακκαβαίων που γράφτηκε στα ελληνικά μερικούς αιώνες αργότερα ο αρχιερέας Ιησούς ονομάζεται Ιάσων. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Εβραίος Τζόζεφ μεταφράζεται Ιωσήφ στην βίβλο των εβδομήκοντα ενώ ο ιστορικός Ιώσηπος μεταφράζει Ιώσηπος. Η Μύριαμ στα ευαγγέλια ονομάζεται Μαρία ενώ στον Ιώσηπο Μαριάμμη. Η Εβραϊκή Τζερούσαλεμ στην βίβλο και στα ευαγγέλια, ονομάζεται Ιερουσαλήμ ενώ στον Ιώσηπο Ιεράπολη. 

  

 Ο Φαρισαίος ιστορικός Ιώσηπος ομολογεί ότι δεν μιλάει καλά τα ελληνικά, όπως και άλλοι ομοϊδεάτες του. Είναι μάλιστα απίθανο στην προφορική ομιλία ο Ιουδαίος Ιώσηπος να ονόμαζε την Ιερουσαλήμ Ιεράπολη. Τα ονόματα που χρησιμοποιεί, -Ιώσηπος, Μαριάμμη, Ιεράπολη,- βρίσκονται κυρίως στον γραπτό ελληνικό λόγο, ενώ τα ονόματα των ευαγγελίων, -Ιωσήφ, Μαρία, Ιερουσαλήμ- προέρχονται από την καθημερινή ομιλία των Ελληνιστών Ιουδαίων.

 Ετσι το όνομα Ιησούς, θα μπορούσε κανείς να πεί ότι δεν είναι ούτε Εβραϊκό, ούτε ελληνικό αλλά ελληνοϊουδαϊκό, ανήκει στον λαό που δημιουργήθηκε από την μίξη των δύο λαών, ανήκει στο λαό των ελληνιστών Ιουδαίων δηλαδη των αληθινών χριστιανών!

 

 Ο Ειρηναίος ισχυρίζεται μάλιστα ότι το όνομα Ιησούς σημαίνει παράδεισος πράγμα όμως που δεν είναι ορθό. Ιησούς σημαίνει σωτήρας όπως όλοι παραδέχονται και γι΄αυτό το αντίστοιχο ελληνικό όνομα του Ιησού όπως ο ίδιος ομολογεί είναι Σωτήρ. Ο λανθασμένος ισχυρισμός του Ειρηναίου πως το Ιησούς σημαίνει παράδεισος στα Εβραϊκά, σκοπεύει να αποπροσανατολίσει τελείως τους Ελληνες χριστιανούς από την αλήθεια. Ο Σωτήρας των Ελλήνων ουδεμία σχέση έχει με τον Χριστό του Ειρηναίου.

 Ο Λουκάς αναφέρει “οτι ετέχθη υμιν σήμερον σωτηρ ος εστιν Χριστος κύριος εν πόλει Δαυίδ”( 1,11). Ο Ηρώδης όταν οι μάγοι του μίλησαν για τον αστέρα της ανατολής “συναγαγων πάντας τους αρχιερεις και γραμματεις του λαου επυνθάνετο παρ αυτων που ο Χριστος γενναται” (Λουκά 2,4). Ετσι όπως σήμερα λέμε ο Σωτήρας Χριστός, έτσι και ο Λουκάς παραδίδει σε αυτούς του στοίχους ότι ετέχθη υμίν Σωτήρ και Χριστός γεννάται. Και τα δύο τούτα ονόματα του Υιού του Θεού είναι ελληνικά, και τα δύο ετούτα ονόματα έχουν βεβαίως γίνει στόχος των παράδοξων ερμηνειών των Ιουδαιοχριστιανών.

 

 Η αντιπάθεια στο όνομα Σωτήρας δημιουργείται φυσικά εξαιτίας της ελληνικότητας του. Πρώτοι οι Αθηναίοι, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος στον βίο του Δημητρίου του Πολιορκητή, ονόμασαν τους Μακεδόνες βασιλιάδες Αντίγονο και Δημήτριο, θεούς σωτήρες και τους απεσταλμένους προς αυτούς ονόμαζαν θεωρούς, διότι έβλεπαν τα πρόσωπα των θεών. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι και στο βιβλίο των Μακαβαίων οι ελληνιστές Ιουδαίοι, οι οποίοι είχαν μάλιστα διδαχθεί την φιλοσοφία από ένα γέροντα Αθηναίο που έστειλε στην Ιερουσαλήμ ο βασιλιάς Αντίοχος Επιφανής, έστελναν θεωρούς στον Μακεδόνα βασιλιά Αντίοχο. “Απέστειλεν ο Ιάσων ο μιαρός θεωρούς”, γράφει η βίβλος (Μακ.Β.Δ,19) αφού αυτοί οι  Ιουδαίοι “τας ελληνικάς δόξας” πίστευαν. 

 Σωτήρες ονομάστηκαν πολλοί Μακεδόνες βασιλιάδες, Πτολεμαίοι, Σελευκίδες, Μικρασιάτες και Ινδοί. Ο βασιλέας των Ιουδαίων, τυγχάνοντας εκ της φιλελληνικής βασιλείας, ονομάστηκε Σωτήρας, πράγμα που αργότερα όταν το μίσος εναντίον των Ελλήνων κυριάρχησε, δεν έγινε αποδεκτό από τους Ιουδαίους χριστιανούς.

 Ομως, όπως ακριβώς οι Αθηναίοι και γενικά οι Ελληνες χειροτονούσαν επισκόπους έτσι και σήμερα η χριστιανική εκκλησία χειροτονεί τους επισκόπους της και δεν τους χρίζει. Λειτουργεί λοιπόν η χριστιανική εκκλησία σύμφωνα με τον ελληνικό και όχι με τον Εβραϊκό τρόπο, φανερώνοντας ότι οι ρίζες της βρίσκονται σον ελληνιστικό και όχι στον Περσικο Ιουδαϊσμό.

 Ακόμα και το όνομα Ιησους υποδηλώνει λοιπόν την ελληνικότητα του λόγω της αριθμολογικης του αξίας 888 αλλά και λόγω του Ιησου του Ναζιραίου, του πρώτου αρχιερέα των ελληνιστών Ιουδαίων, την εποχή του Αντιόχου του Επιφανή. Ο Ιησους αυτός που αναφερεται και ως Ιάσων, δεν έκανε αιματηρες θυσίες, ούτε περιτομή, ουτε ακολουθουσε τον νόμο του Μωυσέως κατά γράμμα. Η ορθόδοξη εκκλησία όμως, καθως από την αρχή με τον απόστολο Παύλο κυριαρχήθηκε από ανθέλληνες Φαρισαίους, εορτάζει τους εχθρους του Ιησου του Ναζιραίου, τους Μακκαβαίους, οι οποίοι πολέμησαν για το δικαίωμα τους να θυσιάζουν αίμα και να κάνουν περιτομή. Η εκκλησία των φαρισαίων, των εχθρών του Χριστου, πολέμησε κάθε ελληνικό στοιχείο του χριστιανισμού, καταδιώκοντας έτσι τον αληθινό αρχικό χριστιανισμό, ο οποίος γεννήθηκε ως θρησκεία, δύο αιώνες πριν την γέννηση του Χριστου, μέσα στον ελληνιστικό Ιουδαϊσμό.  

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ

ΟΙ ΑΣΑΜΩΝΑIΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙΡΑΙΩΝ

1119 ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ