ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ - ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ - ΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε ένα σταυρό στον ουρανό και τη γραφή ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ.  Ετσι υποστήριξε τους χριστιανούς για να κατακτήσει την αυτοκρατορία.

Αυτό το γράμμα ίσως σου φανεί πικρό μα δεν έχω την πρόθεση να ταράξω την αίσθηση της γλώσσας σου παρά μόνο να περιγράψω όσα αναγκάστηκα εγώ να χωνέψω τα χρόνια που με δασκάλευαν οι χριστιανοί παιδαγωγοί μου. Γιατί πρέπει όλοι να παραδεχθούμε πως η αλήθεια υπερβαίνει την υποκριτική ευσέβεια και η δικαιοσύνη είναι ισχυρότερη της κάλπικης καλοσύνης. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να πιστεύει και να υποστηρίζει την άποψη του. Κάτι τέτοιο όμως ποτέ δεν το δέχτηκαν οι καλοί χριστιανοί οι οποίοι στο όνομα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υποχρέωσαν όλο τον πληθυσμό της να εκχριστιανιστεί και να υποταχθεί στο πιστεύω του ενός Ρωμαίου Αυτοκράτορα, του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Είδε λέει σύμφωνα με τον προσωπικό του φίλο και βιογράφο του, επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο, στον ουρανό ένα σταυρό κι έγραφε μάλιστα ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ !

 Τώρα, εκατοντάδες χρόνια μετά, καλή συμπεριφορά είναι να μην μιλάμε για αυτό που θεωρούμε αληθινό αλλά να κάνουμε υπακοή σε μια ξοφλημένη πια θεοκρατική δογματοπληξία.

 ΠΙΣΤΕΥΩ Σ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ …..  Κάτι τέτοια έγραφε ο Καζαντζάκης και τον αγάπησαν οι παπάδες. Έτσι ξεκινάει το πιστεύω του, που βρίσκεται στο τέλος της Ασκητικής. Λες και όφειλε κι εκείνος να καταθέσει ένα πιστεύω. Το έκανε όμως ως μία αντίδραση στο πιστεύω των χριστιανών που επί δέκα και επτά αιώνες στέκει σαν ένα ανίκητο και παντοδύναμο δόγμα. Γι αυτό και η γνωστή φράση του λέει: Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει, αν επιτρέπεται να κάνει κανείς υποθέσεις σε τόσο σοβαρά θέματα, ότι ο Καζαντζάκης δήλωνε «δεν φοβάμαι κανένα θεό και τα λοιπά, δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, είμαι ελεύθερος».

Μετά από πολλές συνεδριάσεις κατέληξαν αργά το βράδυ σε συμφωνία για το τελικό κείμενο του χριστιανικού δόγματος, παρουσία της Αυτού Μεγαλειότητας Φλαβίου Βαλερίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στην αίθουσα των συνεδριάσεων συνέβησαν διαπληκτισμοί χωρίς ευτυχώς θύματα, παρόλο που αποχώρησαν οι Αρειανοί επίσκοποι οι οποίοι απουσιάζουν από την αναμνηστική αυτή φωτογραφία. 

 Πριν από χίλια και εφτακόσια χρόνια, ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος μάζεψε τους χριστιανούς επισκόπους, τους άκουσε και αποφάσισε ποιο θα είναι το κοινό πιστεύω όλων των πολιτών της αυτοκρατορίας του.  Οι Αρειανοί επίσκοποι ηττήθηκαν και εξορίστηκαν και η εκκλησία τους εξαφανίσθηκε γιατί στην σύνοδο επικράτησαν εκείνοι που ψήφισαν το «ομοούσιον».  Από τότε μια μικρή αλλαγή που έγινε στο κείμενο από την εκκλησία της Ρώμης, επιβεβαίωσε το σχίσμα μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών.

 Τι είναι όμως το πιστεύω των Χριστιανών; Είναι ένα κείμενο σύμβολο που έχει πάρει την θέση του θεού ή των ειδώλων; Είναι μια θεολογική τοποθέτηση τέλεια και θεοπαράδοτη που πρέπει να την σεβόμαστε και να την προσκυνούμε ως την μοναδική και αναντίρρητη αλήθεια; Πιστεύω σε Ένα Θεό και σε Ένα Υιό και στο Άγιο Πνεύμα αλλά κυρίως στην Μία Αγία και Καθολική Εκκλησία. Στο πιστεύω των χριστιανών η ανθρώπινη εκκλησία, αρχιερείς και Φαρισαίοι, έχουν καθίσει στον ουράνιο θρόνο μαζί με τον Χριστό δίπλα στον Πατέρα και την περιστερά.

 Το πιστεύω δεν σφραγίζει μονάχα μια θεολογική θέση αλλά επικυρώνει την ισχυρή θέση της εκκλησίας στον ουρανό, δίπλα στον Χριστό αλλά κυρίως δίπλα στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα. Με το «πιστεύω» η εξουσία του Αυτοκράτορα συμβαδίζει με την εξουσία της εκκλησίας και με την εξουσία του Θεού. Η ράβδος των επισκόπων, η παπική τιάρα και το Πατριαρχικό στέμμα, όπως και τα χρυσά άμφια δεν είναι παρά σύμβολα της υψηλής τους εξουσίας, την οποία μοιράζονται με αυτοκράτορες και βασιλιάδες.  Οι Αρχιεπίσκοποι κάθονται σε υψηλό θρόνο επειδή «πιστεύουν» όσα πιστεύει και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Δεν έχει σημασία τι πιστεύουν. Δεν έχει σημασία ποια είναι η αλήθεια. Επιλέχθηκε μια αλήθεια σε κάποια χρονική στιγμή, αγαλματοποιήθηκε, υψώθηκε στην κορυφή των πνευματικών ουρανών και παρέμεινε εκεί απαράλλακτη μέσα στους αιώνες.

Πιστοί ιεράρχες στα ψηφισμένα από τις συνόδους άρθρα εν πλήρη δόξα ενδεδυμένοι.

 Αυτή όμως η αλήθεια έγινε η αιτία πολέμων και καταστροφών. Όποιος δεν παραδέχεται το σύμβολο της πίστεως, είναι άπιστος γιατί δεν πιστεύει τα ίδια με τον Αυτοκράτορα. Είναι άπιστος, παράνομος, αιρετικός και η εκκλησία τον καταδιώκει ως εχθρό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όταν κάποιος γράψει μερικά θεολογικά κείμενα, είναι πολύ εύκολο να βρεθεί κάποιο απόσπασμα που δεν συμφωνεί με το πιστεύω και να κατηγορηθεί αμέσως ως αιρετικός, ως εχθρός του Θεού. Εδώ ξεχνάμε την αγάπη προς τον πλησίον και την συγχώρεση και την πραότητα και όλες τις αρετές. Εδώ λαμβάνουμε πρόσωπο αυστηρού κριτή, τιμωρού και ζηλότυπου θεού, εκδικητή και ανθρωποκτόνου.  Έτσι το σύμβολο της πίστεως υπήρξε ένα δολοφονικό όπλο στα χέρια της εκκλησίας. Σύμφωνα με αυτό δολοφονήθηκαν χιλιάδες ανθρώπων σε ανατολή και δύση στους αιώνες που πέρασαν. Αυτό το όπλο κατασκευάστηκε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο από την αρχή. Δεν δημιουργήθηκε το σύμβολο της πίστεως για να οδηγήσει την ανθρωπότητα κοντά στο θεό, εφόσον είναι αδιάφορο το δόγμα και το θεολογικό πιστεύω με την αγάπη του ανθρώπου προς τον θεό ή τον συνάνθρωπο του. Το σύμβολο της πίστεως δημιουργήθηκε για να διχάσει και για να αποκόψει ένα μεγάλο πλήθος των χριστιανών από την εξουσία που τους χάριζε η εκκλησία.

 Το σύμβολο της πίστεως δεν είναι παρά το επιστέγασμα μιας διαδικασίας ενοποίησης της χριστιανικής θρησκείας και της εκκλησίας κάτω από το σκήπτρο του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Την ίδια εποχή κανονίσθηκε ποια κείμενα είναι γνήσια και ποια κείμενα δεν είναι παραδεκτά. Την εποχή εκείνη γράφτηκε η ιστορία του χριστιανισμού από την αρχή και διαφορετικές παραδόσεις και ίσως διαφορετικοί Χριστοί ενώθηκαν κάτω από ενιαία αυτοκρατορική εκκλησιαστική παράδοση.

Αιρετικοί επίσκοποι εν ώρα αιρετικής δράσης.

 Πιστεύω ότι ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε επί Ποντίου Πιλάτου λέει το δόγμα. Έφερε κανείς αντίρρηση; Να το πουμε στον αυτοκράτορα να καλέσει μια σύνοδο επισκόπων, να αναθεματίσουμε τον αντιρρησία, να θανατώσουμε όσους συνεχίζουν να αντιδρούν και να κάψουμε τα βιβλία τους. Το ανάθεμα αυτό θα καταχωρηθεί και κάθε φορά που εορτάζουμε την νίκη της ειρηνικής κατά τα άλλα θρησκείας μας, ο αναγνώστης θα ψάλει τα αναθέματα με βροντερή φωνή. Ανάθεμα και τα λοιπά, με αγάπη προς τον εχθρό.

Ιδού πως καταλήγουν οι αιρετικοί εφόσον δεν δηλώνουν πίστη στα ψηφισμένα άρθα των οικουμενικών συνόδων.

 Υπάρχουν και άλλα ευαγγέλια; Υπάρχουν και άλλοι που έχουν διαφορετική άποψη για τον Χριστό; Να καούν και τα ευαγγέλια και οι άλλοι στην πυρά όλοι μαζί ! Θα κανονίσουμε εμείς ποια ευαγγέλια πρέπει να διαβάζονται, θα τα τακτοποιήσουμε έτσι για να ταιριάζουν μεταξύ τους όσο γίνεται κι αν υπάρχουν αντιφάσεις εδώ κι εκεί, δεν πειράζει, η αυτοκρατορία θα το κανονίσει. Τα δικά μας ψέματα είναι η αντικειμενική αλήθεια. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη του αυτοκράτορα;

Άλλος ένας αιρετικός που στιγματίσθηκε εξαιτίας της απιστίας του.

 Με αυτή την μέθοδο έχουν περάσει δεκαεφτά αιώνες κι ένα άγαλμα ακίνητο στέκει ψηλά στην συνείδηση των χριστιανών, σαν σύμβολο ισχύος της εκκλησίας, το πιστεύω που ψήφισαν υπό την εποπτεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μεγάλου Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου. Τις λεπτομέρειες τις κανόνισε η μητέρα του μεγάλου αυτοκράτορα, η οποία έκανε ανασκαφές στον Γολγοθά και ανακάλυψε τον σταυρό του Χριστού. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μερικοί τόνοι από τίμιο ξύλο στα φυλαχτά των χριστιανών. Αλλά και στον κήπο της Γεσθημανής ανακαλύφθηκε ο άδειος τάφος του Χριστού. Με συνοπτικές διαδικασίες η αυτοκρατορία είχε την θρησκεία που χρειαζόταν. Το μόνο που έμεινε να γίνει ήταν να διαταχθεί η καταστροφή των άλλων θρησκειών, να γκρεμιστούν ελληνικοί ναοί και να αρπαχτεί η περιουσία τους, να εξοριστούν φιλοσόφοι και να καούν τα βιβλία τους αλλά κυρίως να καταδιωχθεί αμείλικτα όποιος χριστιανός δεν συμφωνεί με το Πιστεύω το οποίο ψήφισαν οι επίσκοποι παρουσία του Μεγάλου Ρωμαίου Αυτοκράτορα.

Αυτός εκεί πάνω τραβάει τζούρα. Η σκηνή κατά την διάρκεια της οικουμενικής συνόδου. Εδώ υποστηρικτές του Αγίου Νικολάου.

 Υπήρχαν και κάποιοι χριστιανοί, είμαι σίγουρος ότι δεν το γνωρίζετε, που ακολουθούσαν την εκκλησία του Άρειου. Εκείνοι είχαν δικά τους ευαγγέλια και κάθε Κυριακή στην εκκλησία έπαιζαν θέατρο σύμφωνα με το Διονυσιακό πρότυπο. Το αρχαίο θεατρικό κείμενο τους ονομαζόταν Θάλεια, έχοντας το όνομα της μούσας του Απόλλωνα. Ελάχιστα αποσπάσματα έχουν διασωθεί από ένα κείμενο που υπήρχε τότε σε χιλιάδες αντίτυπα. Ο Άρειος και οι πιστοί του που ήταν επηρεασμένοι από την ελληνική φιλοσοφία καταδιώχθηκαν αμείλικτα. Ήταν βλέπεις Έλληνες αιρετικοί, γιατί δεν δεχόταν το «ομοούσιον» μια λέξη που σήμαινε πως οι τρεις υποστάσεις ταυτιζόταν σε μία θεϊκή ουσία. Γι’ αυτό το λόγο ο Αγιος Νικόλαος χαστούκισε μέσα στην σύνοδο τον αιρετικό Άρειο ! Λέγεται ότι ο Άρειος του έστρεψε και το άλλο μάγουλο. Και ίσως ο πράος και γαλήνιος Νικόλαος να τον είχε αρχίσει στις μπουνιές, αλλά τον συνέλαβαν εφόσον φέρθηκε βίαια σε συνομιλητή του, μπροστά μάλιστα στον αυτοκράτορα.  Κανονικά έπρεπε να εκτελεσθεί και γι αυτό φυλακίστηκε. Ο αυτοκράτορας διέταξε να του αφαιρέσουν τα ιερατικά άμφια. Τη νύχτα όμως έγινε το εκπληκτικό θαύμα ! Ο ίδιος ο Χριστός και η Παναγία πήγαν στο κελί του, άνοιξαν τις πόρτες και του έδωσαν πίσω τα άμφια του. Ο αυτοκράτορας μαθαίνοντας για το θαύμα δεν μπορούσε να διαφωνίσει στην επιθυμία του Υιού του Θεού και της Μητέρας του. Ο ίδιος ο Πατέρας δεν εμφανίσθηκε βέβαια, αλλά προφανώς λόγω του «ομοούσιου» ήταν ωσάν παρόν κι Εκείνος.

Η κάμερα του δημοσιογράφου συνέλαβε εδώ τον Άγιο Νικόλαο την στιγμή που εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα του δια του Πατρός εκπορευομένου, καταφέρνει ένα πλήγμα στον αντίπαλο Αρειο τον αιρετικό.

 Δεν ήταν μόνο αυτό το θαύμα που διατρανώνει την αλήθεια της εκκλησίας και την πνευματική της δύναμη. Ακολούθησε το μεγάλο και θαυμάσιο θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα. Όταν οι δυνατοί στην φιλοσοφία Αρειανοί ήταν έτοιμοι να κερδίσουν αυτή την μάχη στα σημεία, σηκώθηκε από την θέση του ένας ταπεινός και αγράμματος βοσκός, ο Άγιος Σπυρίδωνας. Ίσως όλοι φοβήθηκαν κανένα νέο διαπληκτισμό. Όταν έβγαλε από την τσέπη του ένα κεραμίδι οι αντίπαλοι των Ορθοδόξων σίγουρα έσκυψαν να προφυλαχθούν πριν το πετάξει πάνω τους. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο αυτή την φορά. Ακόμα και στους πλέον δύσπιστους, τους οποίους τα φιλοσοφικά επιχειρήματα των δαιμόνιων Ελλήνων παραπλανούν, ο αγράμματος άγιος Σπυρίδων φανέρωσε με ένα θαύμα του στην σύνοδο το ομοούσιο της Αγίας Τριάδας. Μεταφέρω από ορθόδοξη ιστοσελίδα ένα συγκλονιστικό απόσπασμα.

«Τότε ο άγιος έβαλε το αριστερό χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα κεραμίδι και δείχνοντας το, έκαμε με το δεξί του το σημείο του σταυρού κι είπε:

— «Εις το όνομα του Πατρός».

Κι έσφιξε το κεραμίδι. Οι πατέρες που παρακολουθούν τη σκηνή, συγκλονίζονται κυριολεκτικά. Γιατί με τις λέξεις του αγίου, η φωτιά με την οποία ψήθηκε το κεραμίδι ανέβηκε πάνω.

- «Και του Υιού»,

Πρόσθεσε. Τότε το νερό με το οποίο ζυμώθηκε το ξερό κεραμίδι, έτρεξε κάτω.

— «Και του Αγίου Πνεύματος».

Συμπλήρωσε ο πρακτικός και θεοφώτιστος διδάσκαλος. Το χώμα έμεινε στο χέρι του.

- Αδελφοί και πατέρες μου, συνέχισε ο θαυματουργός• όπως το κεραμίδι αποτελεί ένα πράγμα μιας ουσίας και μιας φύσεως, αλλά είναι τρισύνθετο - φωτιά, νερό, χώμα — έτσι κι ο Άγιος Θεός.»

Βέβαια, αν οι χριστιανοί ήθελαν να παρομοιάσουν τον Πατέρα με την φωτιά και τον Υιό με το νερό καλά έκαναν, αλλά θα ήταν πιο εντυπωσιακό αν στο τέλος πεταγόταν και ένα περιστέρι, όπως κάνουν οι σημερινοί ταχυδακτυλουργοί, που συμβολίζει όπως ξέρουμε το άγιο Πνεύμα. Ο συμβολισμός του Αγίου Πνεύματος με μια χούφτα χώμα δεν είναι δα και τόσο εντυπωσιακός. Αναφέρεις που αναφέρεις αυτό το θαύμα, απέδωσε το άνθρωπε μου με ακρίβεια. Και σηκώνεται ο άγιος Σπυρίδων και θρυμματίζει ένα κεραμίδι μπροστά στα μάτια τους. Προς τα πάνω βγήκε φωτιά, προς τα κάτω έπεσε νερό και σκόνη δεν έμεινε καθόλου στο χέρι του, άδεια η χούφτα του αγίου, μόνο ένα περιστέρι πέταξε ανάμεσα τους !!!!  Ε αυτό εγώ το λέω πίστη σε θαύμα σωστό.

Μόλις εξήλθαν από την αίθουσα μετά το πέρας της οικουμενικής συνόδου ο αρχιεπίσκοπος Μασαχουσέτης και ο ξάδερφος του ικανοποιημένοι εμφανώς για το αποτέλεσμα. Ο αββα Ψινάκης δήλωσε ενθουσιασμένος, είδα ένα περιστέρι να φεύγει μέσα από τα χέρια του Αγίου Σπυρίδωνα και φρου φρου πέταξε ψηλά στους ουρανούς.

 Τι είναι όμως Πίστη; Τι σημαίνει πιστεύω; Είναι πολύ γνωστή η ερώτηση της Μαργαρίτας από τον Φάουστ του Γκαίτε. Πως μπορώ να πω ότι πιστεύω στον θεό και πως μπορώ να πω ότι δεν πιστεύω; Ποιος μπορεί να με κατηγορήσει ως άπιστο; Ποιος έχει το δικαίωμα να με κρίνει;

 Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση ο ορισμός που δίνει σε αυτό που λέγεται πίστη, ο Ορθόδοξος γέροντας Ισαάκ ο Σύρος. Λέμε πίστη όχι εκείνη η οποία υπάρχει θεμέλιο της ομολογίας μας αλλά τη νοητή δύναμη που στηρίζει την καρδιά μας και μας γεμίζει με σιγουριά ότι ο Θεός θα σταθεί βοηθός μας σε κάθε περίπτωση. Κι εξηγεί ξανά ο γέροντας Ισαάκ ο Σύρος, πίστη ονομάζομαι όχι εκείνη σύμφωνα με την οποία πιστεύουμε στις τρεις υποστάσεις και την μία φύση και ουσία της θεότητας και την ένσαρκο παρουσία του Υιού στη γη, αν και αυτή είναι μεγάλη πίστη, αλλά λέμε εκείνη την πίστη η οποία ανατέλλει με την θεία χάρη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και στηρίζει την καρδιά μας με την πληροφορία της ελπίδας προς τον Θεό. Αυτή η πίστη δεν διδάσκεται με τα λόγια, ούτε την μαθαίνει κανείς με την ακοή αλλά χαρίζεται σε εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού.

 Ο γέροντας Ισαάκ λέει ότι αυτή την πίστη την κερδίζει εκείνος που καθαρίζει την καρδιά του από τα πάθη, εκείνος που έχει καθαρή την συνείδηση του, και βλέπει όχι με τα σαρκικά μάτια, αλλά με τα πνευματικά μάτια την δύναμη του Θεού που κατοικεί στην ψυχή του. Αυτή η πίστη λοιπόν που είναι η ουσιαστική, δεν έχει καμία σχέση με το «πιστεύω» της οικουμενικής συνόδου αλλά μονάχα με την διδασκαλία του Χριστού.

 Το απόσταγμα της παλαιάς διαθήκης γράφτηκε με το δάχτυλο του θεού σε λίθινες πλάκες με την μορφή των δέκα εντολών. Ου κλέψεις, ου φονεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις και τα λοιπά. Το αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου, την λεγόμενη ενδέκατη εντολή του Χριστού δεν την κατέγραψε το πιστεύω της οικουμενικής συνόδου.

 Υποτίθεται ότι ο Χριστός περιφρόνησε ακόμα και τον γραπτό νόμο των Ιουδαίων, υπογραμμίζοντας την αξία της αγάπης και συγχώρεσε την πόρνη τον τελώνη και τον ληστή. Υποτίθεται ότι ο Χριστός μίλησε για τον πνευματικό νόμο που είναι γραμμένος όχι σε λίθινες πλάκες αλλά μέσα στην καρδιά μας. Κι όμως τριακόσια χρόνια μετά την σταύρωση του από τους Φαρισαίους, νέα κείμενα γράφτηκαν αυτή την φορά, τα οποία οι νέοι Φαρισαίοι θα τα υποστήριζαν με μεγαλύτερη μανία από ότι κάποτε υποστήριξαν οι Ιουδαίοι τα πατρογονικά τους έθιμα.

 Ο νους εκείνων που συμμετείχαν στις συνόδους μαζί με τον Μεγάλο Αυτοκράτορα δεν ενδιαφέρθηκε για μια εσωτερική πίστη που οδηγεί στην βασιλεία των ουρανών, τη βασιλεία που βρίσκεται εντός του ανθρώπου, αλλά μονάχα για την αυτοκρατορία που βρισκόταν μπροστά στα σαρκικά μάτια τους. Γι αυτό και μέχρι σήμερα εκείνοι που η αγάπη έπρεπε να φανερώνει ότι είναι μαθητές του Χριστού, ερίζουν για το δόγμα και την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα ή από τον Υιό. Ενδιαφέρθηκαν ποτέ όμως για την πραγματική πίστη και την αγάπη προς τον πλησίον; Είναι ολοφάνερο ότι ενδιαφέρονται μονάχα για την επί της γης εξουσία, για πασας τας βασιλείας του κόσμου και την δόξαν αυτών.

Ο Αυτοκράτορας Μεγάλος Κωνσταντίνος ήταν αβάπτιστος μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν λάτρης του Θεού Ανίκητου Ήλιου και όχι Χριστιανός. Ωστόσο χρησιμοποίησε την δύναμη των χριστιανών για να κερδίσει την εξουσία, τα βασίλεια της γης και την δόξα τους. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΑΣΚΗΤΙΚΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΗ;

Σελίδα 62

Λέγομεν πίστιν ενταύθα, όχι εκείνην, ήτις υπάρχει θεμέλιον της ομολογίας όλων των πιστών, αλλ΄εκείνην την νοητήν δύναμιν, ήτις στηρίζει την καρδίαν δια του φωτός της διανοίας, και δια της μαρτυρίας της συνειδήσεως κινεί την ψυχή εις την άμμετρον προς τον Θεόν πεποίθησιν, ώστε να μην φροντίζη αυτή περί αυτής, αλλά πάντοτε και εις πάσαν περίστασιν να επιρρίπτη την φροντίδα αυτής εις τον θεόν, μένουσα αυτή αμέριμνος καθ’ όλα.

Σελίδα 325

Πίστιν δε λέγομεν όχι εκείνην, δι ης πιστεύει τις εις τας τρεις διαφόρους προσκυνητάς υποστάσεις, και εις την μίαν φύσην και ουσίαν της θεότητος, και εις την θαυμαστήν ένσαρκον οικονομίαν, αν και αύτη η πίστης είναι μεγάλη και υψηλή, αλλά λέγομεν εκείνην την πίστην, ήτις ανατέλλει εκ της θείας χάριτος εις την ψυχήν, και δια της μαρτυρίας της συνειδήσεως στηρίζει την καρδία εις την πληροφορίαν της ελπίδος. Η τοιαύτη πίστις δεν διδάσκεται δια λόγου, ούτε μανθάνεται δια της ακοής, αλλά φαίνεται και δεικνύει δια των πνευματικών οφθαλμών τα κεκρυμμένα θεία μυστήρια εις την ψυχήν, και τον πνευματικόν θείον πλούτον, όστις δεν καθοράται υπό των οφθαλμών των σαρκικών ανθρώπων, αλλά φανερούται εις μόνους τους διατηρούντας τας εντολάς του Χριστού, καθώς ο ίδιος είπεν, εάν φυλάττητε τας εντολάς μου, θέλω αποστείλει εις υμάς τον παράκλητον, το πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβει, και εκείνος θέλει διδάξει υμάς πάσαν την αλήθειαν. Ούτος ο παράκλητος δεικνύει εις τον άνθρωπον την νοητήν εκείνην δύναμιν, ήτις ενοικεί πάντοτε εις αυτόν, και αποδιώκει εξ αυτού πάσαν βλάβην, την οποίαν δύναμιν αισθάνεται ο φωτεινός νους αοράτως δια των οφθαλμών της πίστεως, οι δε άγιοι γνωρίζουσιν αυτήν δια της πείρας.