ΙΟΥΔΑΪΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

ΙΟΥΔΑΪΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 Η ιστορική έρευνα και οι αρχαιολογικές ανασκαφές φανερώνουν ότι ο Χριστός λατρεύτηκε από όλα τα έθνη, σύμφωνα όμως με τα ιδιαίτερα έθιμα και την πολιτιστική παράδοση κάθε τόπου. Η πρακτική αυτή συμφωνούσε άλλωστε με τον συγκρητισμό των θρησκειών που επικράτησε μετά το "κύρηγμα" του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ετσι αμέσως μετά την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην γη δημιουργήθηκαν ομάδες πιστών του Σωτήρα σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλά και πέρα από τα σύνορα της. Οι βασικές αρχές της καινούργιας θρησκείας ήταν πολύ απλές. Η βασικότερη όμως όλων ήταν η πίστη στον Ενα Αγνωστο και Αόρατο Θεό, κοινό Πατέρα όλων των ανθρώπων.

 Γνωρίζουμε ότι εκείνη τον καιρό εκείνο λατρευόταν ως θεοί οι αυτοκράτορες των Ρωμαίων, οι Φαραώ της Αιγύπτου και οι βασιλιάδες των Περσών. Οι Βασιλιάδες των Ιουδαίων, σύμφωνα με την ελληνική ιουδαϊκή παράδοση, ονομαζόταν Χριστοί.

 Η ενοποίηση των ανθρώπων κάτω από ένα κοινό πατέρα θα γινόταν μόνο αν ένας βασιλιάς καταλάμβανε με την δύναμη των όπλων όλο τον κόσμο. Ο λόγος του Σωτήρα έρχετε να δώσει ένα τέλος σε αυτή την χαζομάρα. Ο Σωτήρας φανερώνει ότι όλοι είμαστε παιδιά ενός Αόρατου Πατέρα και το καταφέρνει αυτό μόνο επειδή δεν είχε σαρκικό πατέρα. Η Βασιλεία του Ουρανού, είναι η βασιλεία του Πνευματικού Πατέρα όλων μας. Η ισότητα που φέρνει ο Σωτήρας δεν είναι μια Μαρξιστική ηθική όπως πολύ πιστεύουν. Είναι η ισότητα των ανθρώπινων ψυχών απέναντι στον πόνο, στον θάνατο και την ζωή.

 Ο πολιτισμός που ένωνε τους ανθρώπους της ανατολής την εποχή που ο Ιησούς γεννήθηκε από την "Παρθένο" ήταν ο ελληνικός πολιτισμός των Μακεδόνων. Οι Πέρσες, οι Αιγύπτιοι και οι Ιουδαίοι είχαν δημιουργήσει ένα κοινό Αλεξανδρινό πολιτισμό. Οι Ρωμαϊκές λεγεώνες αδυνατούσαν να κυριαρχήσουν στην ελληνική ανατολή. Οι Μακεδόνες βασιλιάδες διαγράφουν ήδη τον τρίτο αιώνα της κυριαρχίας τους.

 Στην Ιουδαία οι Φαρισαίοι και όλοι οι φανατικοί Εβραίοι συμμαχούν με τους Ρωμαίους και αποτελούν την λεγόμενη μερίδα των φιλορωμαίων. Οι Ελληνιστές αντίθετα παραμένουν πιστοί στους Μακεδόνες βασιλιάδες της Ιουδαίας και αποτελούν την λεγόμενη μερίδα των φιλοβασιλικών. Οι πρώτοι ακολουθούν πιστά το Μωσαϊκό νόμο, μισούν οτιδήποτε ελληνικό και βλέπουν τους Ρωμαίους ως σωτήρες. Οι δεύτεροι είναι απερίτμητοι φορούν τα ελληνικά τους καπέλα (πέτασο) και συχνάζουν στα λουτρά και τα γυμναστήρια. Για τους ελληνιστές Ιουδαίους ο Θεός είναι Ενας και ονομάζεται Δίας ή Γιαχβέ ή Αμωνας ή Τζούπιτερ ή όπως ο καθένας συνηθίζει να αποκαλεί τον κοινό Πατέρα όλων στην γλώσσα του. Για τους Ρωμαιόφιλους ο μοναδικός θεός είναι ο Γιαχβέ και όλοι οι υπόλοιποι είναι δαιμόνια κακά. Αυτή η σκληρή τους στάση έστρεψε ακόμη και τους Ρωμαίους εναντίον τους, με συνέπεια τα θλιβερά γεγονότα της καταστροφής της Ιερουσαλήμ.

 Για να πάρουμε μιά ιδέα από την παράδοση των φιλοβασιλικών Ιουδαίων θα αναφέρω μόνο ένα από τους κυριότερες βασιλιάδες της Ιουδαίας, τον Αλέξανδρο τον Ιαναίο. Ο Αλέξανδρος πολέμησε με μίσος τους Φαρισαίους και τους φανατικούς Ιουδαίους. Σταύρωσε σύμφωνα με τον Ιώσηπο οκτακόσιους Φαρισαίους και σκότωσε πενήντα χιλιάδες Ιουδαίους υποστηρικτές τους. Είναι ο βασιλιάς που έφτιαξε το ικρίωμα γύρω από το θυσιαστήριο του ναού επειδή οι διαμαρτυρόμενοι Ιουδαίοι του πετούσαν λεμόνια όταν εκτελούσε τις θυσίες. Προσωπική μου άποψη είναι, επειδή πουθενά κάτι τέτοιο δεν αναφέρετε ξεκάθαρα, ότι ο Αλέξανδρος εκτελούσε αναίμακτες θυσίες. Τα λεμόνια δεν χρησίμευαν λοιπόν στους Εβραίους που ερχόταν να φάνε το κρέας των θυσιών. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου οι Φαρισαίοι πήραν στα χέρια τους την εξουσία και από τότε ξεκινούν οι πολέμοι και οι εξορίες των ελληνιστών από την Ιουδαία. 

 Ο σημερινός Χριστιανισμός είναι ένα μείγμα όλων των παραδόσεων, ελληνικών, αιγυπτιακών, περσικών και ιουδαϊκών. Η Ιουδαία όμως είναι το κυρίως θέατρο της επίγειας "θεανθρώπινης" δράσης του Σωτήρος. Οι δύο παρατάξεις των Ιουδαίων της εποχής αντιπροσωπεύονται ξεκάθαρα στούς πρώτους ¨χριστιανούς¨. Ο Παύλος ως ο πρώτος φιλορωμαίος Φαρισαίος Χριστιανός και ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής ως ο πιό δυναμικός ελληνιστής πιστός του Υιού του Θεού.  Και οι δύο όμως παρατάξεις είναι μορφωμένες από την παλαιά διαθήκη αν και την ερμηνεύουν διαφορετικά. Πρέπει να έχουμε όμως υπόψιν μας ότι Αιγύπτιοι, Ελληνες και Πέρσες πιστοί του Σωτήρα, είχαν τους δικούς τους προφήτες και δεν απέδιδαν καμία αυθεντία στις Ιουδαϊκές Γραφές. Οι Ελληνες είχαν τους φιλοσόφους και την Σίβυλλα, οι Πέρσες τους Μάγους και τις προφητείες του Υστάσπη και οι Αιγύπτιοι τα βιβλία του Ερμή του Τρισμέγιστου. Οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων αποδεχόταν ότι ο ερχομός του Σωτήρος προφητευόταν από όλες τις παραδόσεις του κόσμου.

Α΄

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΕΟΒΑ

 Ως Πατέρας του Σωτήρα δεν θεωρήθηκε από όλους τους ¨Χριστιανούς¨ ένας γνωστός τοπικός θεός με ονοματεπώνυμο αλλά ο Αγνωστος Θεός, ο Αόρατος και ο Ακατάληπτος Θεός, ο Αγαθός Θεός των φιλοσόφων. Τα πνεύματα των άστρων και των βασιλιάδων και οι αγαθοί δαίμονες των ιερών ναών, αποτελούσαν μόνο στρατιές των θεών του κόσμου, όπως τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και οι στρατιές αρχαγγέλων και αγγέλων.

 Ο αληθινός Θεός, ο μοναδικός Αγαθός, ο Θεός των όλων, δεν έχει όνομα. Οπως γράφει ο Αγιος Αντώνιος, ¨Ονομα εστί σημασία ενός των πολλών. Οθεν ανόητον εστί το νομίζειν τον Θεόν, ένα όντα και μόνον, άλλον έχει όνομα. Το γαρ Θεός τούτο σημαίνει, τον Αναρχον, τον τα πάντα ποιήσαντα διά τον άνθρωπον¨. (Φιλοκαλία, Αγίου Αντωνίου,ρξβ΄)

 Η άποψη των Εβραίων χριστιανών δεν συμφωνεί με την λογική του Αγίου Αντωνίου, όταν θεωρούν τον Χριστό Γιό του επονομαζομένου με το ιερό τετραγράμματο των Εβραίων ¨ιεοβά¨(Εξ.ΣΤ,3). Πολοί χριστιανοί, όπως ο Ειρηναίος και ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας επιχειρηματολόγησαν για να αποδείξουν ότι ο Πατέρας του Ιησού και ο Θεός των Εβραίων ήταν ο ίδιος Θεός. Οι αντιδράσεις των εθνiκών χριστιανών ήταν έντονες. Κάποιες αιρέσεις ταύτισαν τον ¨Ιεοβά¨ με τον δαίμονα του κακού και ως βασικό επιχείρημα έθεσαν το γεγονός πως ο ¨ιεοβά¨ δεν επέβλεψεν επί της θυσίας του Κάιν, η οποία αποτελείτο από καρπούς και γεννήματα της γης αλλά αντίθετα επέβλεψεν επί της αιματηρής θυσίας του Αβελ.

 Η θυσία του Αβραάμ υποδηλώνει ότι ο θεός των Εβραίων δεν επιθυμούσε το αίμα του Ισαάκ αλλά ευχαριστήθηκε ωστόσο το αίμα του αρνιού με το οποίο αντικατέστησε τον γιό του εθνάρχη, όπως ακριβώς έγινε και με την Ιφιγένεια στην Αυλίδα.

 Η στάση των αιρετικών Χριστιανών που δεν δεχόταν τον θεό των Εβραίων, υποδηλώνει οπαδούς κάποιων θεών στους οποίους δεν προσφερόταν αίμα. Υπήρχαν προ πολλού θυσιαστήρια τα οποία δεν είχαν μολυνθεί με αίμα, όπως αυτό του Απόλλωνα της Δήλου, το μοναδικό που επισκέφθηκε ο Πυθαγόρας, όπως αναφέρει και ο Χριστιανός απολογητής Αθηναγόρας. Είναι βέβαια παράλογο να θεωρείτε η διαθήκη των Εβραίων, την οποία οι Εβραίοι δεν ονομάζουν βέβαια παλαιά αλλά μόνο οι Ιουδαιοχριστιανοί, ως η πηγή της θρησκείας των αναίμακτων θυσιών, όταν γνωρίζουμε ότι οι Πυθαγόριοι και οι πιστοί της Παναγίας Βασίλισσας του ουρανού ήταν εκείνοι που δεν χρησιμοποιούσαν αίμα στις θυσίες, παρά μόνο θυμίαμα και καρπούς της γης. 

 Επειδή όμως δεν έχουν διασωθεί τα κείμενα των εθνικών χριστιανών ανακαλύπτουμε αναφορές σε αυτούς μόνο μέσω των επικριτών τους. Ο Ειρηναίος διασώζει τα επιχειρήματα των Ελλήνων ¨αιρετικών¨ που αντλούν αποσπάσματα από τις Ιουδαϊκές γραφές για να αποδείξουν ότι οι Ιουδαίοι δεν γνώρισαν τον αληθινό θεό. Ο Ευσέβιος αναφέρει τον Κέδρωνα που δίδασκε στην Ρώμη, ότι ¨ο υπό του νόμου και των προφητών κεκηρυγμένος θεός δεν είναι ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον μεν γαρ γνωρίζεσθαι, τον δε αγνώτα είναι, και τον μεν δίκαιον, τον δε αγαθόν υπάρχοντα¨.  Αλλωστε και ο Παύλος είπε στους Αθηναίους στην ομιλία του στον Αρειο Πάγο, ότι κυρήτει τον Αγνωστο Θεό του οποίου τον βωμό είδε στην πόλη και ο οποίος δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς. (Πράξεις ιζ΄,22-23) Ο Ιεχωβάς όμως κατοικούσε στον ναό της Ιερουσαλήμ που αναμφισβήτητα ήταν χειροποίητος και ήταν πολύ γνωστός στους Αθηναίους. Βέβαια, πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι η ομιλία του Παύλου στην Αθήνα περιέχει αποσπάσματα του Ελληνα φιλοσόφου Αρατου. 

 Μεγαλύτερο όμως εμπόδιο για την απόδειξη της πατρότητας του ¨Ιεοβά¨ είναι η εθνικιστική στάση του συγκεκριμένου Θεού, που αναλαμβάνει προσωπικά την ανατροφή του Εβραϊκού έθνους. Ο ¨Ιεοβά¨ αναφέρεται άπειρες φορές στην Παλαιά Διαθήκη ως θεός των Εβραίων και όχι ως Θεός των όλων, όπως αναφέρεται ο Αγνωστος Θεός της συγκρητικής θρησκείας που κύρηξε ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο μονοθεϊσμός των Εβραίων δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σήμερα λέμε ενοθεϊσμό. Ενοθεϊσμός σημαίνει ένας Θεός για όλους τους ανθρώπους και όχι ένας αληθινός θεός για τον περιούσιο λαό των Εβραίων και πολλοί ψεύτικοι θεοί για τους υπόλοιπους λαούς. Οι Εβραίοι δεχόταν την ύπαρξη των θεών άλλων λαών, θεωρώντας τους όμως κακούς δαίμονες και σατανάδες. Ο Βελζεβούλ και ο Εωσφόρος (Αυγερινός) λατρεύτηκαν ως αγαθά πνεύματα από τους λαούς της Παλαιστίνης και μόνο το εθνιστικό μένος των Εβραίων τους μετέτρεψε σε διαβόλους, όπως ακριβώς έγινε με τον Πάνα και άλλους θεούς των Ελλήνων.

 Οι Εβραίοι πάντα διατηρούσαν την άποψη πως ο θεός τους είναι υπεράνω των άλλων θεών και γι΄αυτό ο ¨Ιεοβά¨, δεν συμμετάσχει στην ¨ένωση¨ των Πατέρων του Μεγάλου Αλεξάνρου μαζί με τον Δία και τον Αμμωνα. Προτίμησαν αντίθετα να παραχαράξουν την βιογραφία του Αλεξάνδρου, γράφοντας στον ¨Ψευδοκαλισθένη¨, ότι ο Μακεδόνας βασιλιάς ¨πάντας εξουθένησε τους θεούς της γης και μόνον ένα θεόν αληθινόν ανεκήρυξεν, αθεώρητον, ανεξιχνίαστον, τον επί των Σεραφείμ εποχούμενον και τρισαγίω φωνή δοξαζόμενον¨.

Β΄

Η ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ

 Οπως ισχυρίζονται οι εκλεκτοί του θεού, ο Ιεχωβάς εσυνέταξε διαθήκη, παραχωρώντας σ΄αυτούς την κυριαρχία επί των απίστων εθνών. Το πνεύμα των ιερών γραφών των Εβραίων συνοψίζεται στα δεινά και τις καταστροφές που προκαλούσε η παράβαση της αιώνιας διαθήκης και στον πλούτο και την εξουσία επί των απίστων εθνών που έφερνε η υπακοή στο νόμο του Θεού των Εβραίων, ο οποίος είπε από αρχαίων χρόνων ¨και θέλω στήσει την διαθήκη μου ανάμεσον εμού και σου, και του σπέρματος σου μετά εις τας γενεάς αυτών, εις διαθήκην αιώνιον, δια να είμαι θεός εις σε και εις το σπέρμα σου μετά σε¨,(Γεν.ΙΖ,6-7).

 Βασικά στοιχεία της διαθήκης των Εβραίων είναι η περιτομή, το Σάββατο, η αποχή από το χοιρινό και οι θυσίες των αμνών. Οπως λέγει ο Κύριος, ¨Αύτη είναι η διαθήκη μου την οποία θέλετε φυλάξει, ..Και θέλετε περιτέμνει την σάρκα της ακροβυσίας υμών, και θέλει είσθαι εις σημείον της διαθήκης μεταξύ εμού και υμών¨. (Γεν.ΙΖ,11) Στο εικοστό κεφάλαιο της Εξόδου, όπου δίνονται οι γνωστές δέκα εντολές ο Κύριος είπε: ¨θυσιαστήριον εκ γης κάμε εις εμέ, και θυσίαζε επ΄αυτού τα ολοκαυτώματα σου και τας ειρηνικάς προσφοράς σου, τα πρόβατα σου και τους βόας σου, εν παντί τόπω όπου αναμνήσω το όνομα μου¨.(Εξ,Κ,24)

 Η αυστηρότητα του νόμου της διαθήκης δεν επιτρέπει σε απερίτμητο να φάει από την θυσία του Πάσχα. ¨Ουδείς αλλογενής θέλει φάγει από αυτού, και έκαστος δούλος αργυρώνυτος αφού περιτμηθεί, τότε θέλει φάγει από αυτού, διότι ουδείς απερίτμητος θέλει φάγει από αυτού¨. Ο Μωυσής σφράγισε την διαθήκη σύμφωνα τις οδηγίες του Ιεοβά, ¨σηκωθείς νωρίς το πρωί ωκοδόμησε θυσιαστήριον και προσέφεραν ολοκαυτώματα και εθυσίασαν μοσχάρια. Λαβών δε ο Μωυσής το ήμισυ του αίματος, έβαλεν εις λεκάνας και το ήμισυ του αίματος ερράντισεν επί το θυσιαστήριον. Επειτα λαβών το βιβλίον της διαθήκης, ανέγνωσεν εις τα ώτα του λαού, οι δε είπον, Πάντα όσα ελάλησεν ο Κύριος θέλομε κάμει και θέλομε υπακούει. Και λαβών ο Μωυσής το αίμα, ερράντισεν επί τον λαόν και είπεν, Ιδού, το αίμα της διαθήκης την οποία ο Κύριος έκαμε προς εσάς κατά πάντα τούτους τους λόγους.¨(Εξ.ΚΔ,5-8)

 Οι Εβραίοι ασπάστηκαν το κύρηγμα του Ιησού, χωρίς να κάνουν όμως σημαντικές παραχωρήσεις. Θεώρησαν τον Ιησού ως τον αναμενόμενο από τους προφήτες Μεσσία, εκείνο που θα δικαίωνε την διαθήκη και δεν θα την καταργούσε, δεν θα άλλαζε ούτε ένα ιώτα, όπως χαρακτηριστικά γράφει το εβραϊκό ευαγγέλιο του Ματθαίου. Σύμφωνα με τους Εβραίους η παρουσία του Υιού του Θεού στην γη, είχε μοναδικό σκοπό την σωτηρία της διαθήκης και όχι την σωτηρία όλων των ανθρώπων της γης, αφού όλα γίνονται ¨ίνα πληρωθεί το ρηθέν των προφητών¨.

Γ΄

Ο ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

 Είναι κοινά αποδεκτό ότι ο Υιός του Θεού δεν εμφανίσθηκε στον κόσμο για την σωτηρία ενός συγκεκριμένου λαού αλλά όλου του κόσμου. Η οικουμενικότητα της Χριστιανικής θρησκείας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιδέα του περιούσιου λαού των Εβραίων. Γράφοντας ο Κλήμεντας Ρώμης στην εκκλησία των Κορινθίων ότι ¨ο παντεπότης Θεός και δεσπότης των πνευμάτων και κύριος πάσης σαρκός, ο εκλεξάμενος τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και ημάς δι΄ αυτού εις λαόν περιούσιον¨, μεταφέρει την Εβραϊκή δοξασία στον χριστιανισμό. Ο Κλήμεντας της Ρώμης, υπερασπιστής του Παύλου, φανερώνει στην επιστολή του, ότι δεν έχει αποκηρύξει την Εβραϊκή παράδοση αλλά συνεχίζει να είναι ένας εκ ¨των θρησκευόντων την μεγαλοπρεπή και ένδοξον θρησκείαν του υψίστου¨. (Κλήμεντα,Προς Κορινθ. XLV-6,7).

 Ο Κλήμεντας στην ίδια επιστολή, προσεύχεται στο Θεό λέγοντας ¨τους πλανωμένους του λαού σου επίστρεψον¨, αφού θεωρεί ότι ¨εσκληρύνθη η καρδία των στασιαζόντων προς τον θεράποντα του Θεού Μωυσή¨.  Οι σταζιάζοντες δεν είναι άλλοι παρά οι πιστοί του Σωτήρα Χριστού, όπως θα δούμε παρακάτω. Το κύρηγμα των Ιουδαιοχριστιανών είχε μοναδικό σκοπό να καλέσει πίσω στην πατρογονική θρησκεία όσους ο Χριστός είχε καλέσει μαζί του.

 Ο Κλήμεντας πιστεύει πως οι Χριστιανοί πρέπει να θυσιάζουν σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, όπως ο ¨δεσπότης επιτελείν εκέλευσεν κατά καιρούς τεταγμένους¨. Τονίζει δηλαδή ότι μόνο στον ναό της Ιερουσαλήμ και ¨ου πανταχού προφέρονται θυσίαι, κακεί δε ουκ εν παντί τόπω προσφέρεται αλλ΄έμπροσθεν του ναού προς το θυσιαστήριον, μωμοσκοπηθέν το προσφερόμενον διά του αρχιερέως¨.  Ιδιαίτερα επιμένει ο Κλήμεντας στην παιδεία του θεού των Εβραίων, γράφοντας ¨αναλάβωμεν παιδεία, εφ΄η ουδείς οφείλει αγανακτείν¨, και ¨εγκεκύφατε εις τα γραφάς, τας αληθείς, τας διά πνεύματος του Αγίου¨. (βλέπε και Προς Εβραίους ιβ΄,5-11)

ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ

 Η παράταξη των εξελληνισμένων Ιουδαίων θεωρεί ότι ο Θεός των Εβραίων άλλαξε τους όρους της διαθήκης, στέλνοντας τον Υιό του στη γη γι΄αυτό τον σκοπό. Οπως κάποτε ¨μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησεν άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη η καρδία αυτού¨(Γεν.ΣΤ΄,6) έτσι άλλαξε γνώμη ακόμη μία φορά, αφαιρώντας την διαθήκη από εκείνους που τηρούσαν τον νόμο και δίνοντας καινούρια διαθήκη σε κείνους τους Ιουδαίους που αποστάτησαν από τον νόμο του Μωυσή αποδεχόμενοι τα ήθη και τα έθιμα των εθνών.  

 Ο απόστολος Βαρνάβας είναι από αυτούς που υποστηρίζει αυτή την άποψη. Στην επιστολή του, γράφει στους πιστούς, ¨να προσέχουν μην τυχόν εξομοιωθούν με μερικούς, οι οποίοι επισωρεύουν τις αμαρτίες τους, λέγοντας ότι η διαθήκη μας, παραμένει σε αυτούς¨. Την ¨διαθήκην ην ώμοσεν (όρκισε) τοις πατράσι δούναι τω λαώ¨, δεν έγιναν άξιοι για να την πάρουν, γιατί ¨λαβόντος ήδη του Μωυσέως, εις τέλος απώλεσαν αυτήν¨. Ο Βαρνάβας πιστεύει ότι ο Κύριος ¨εφανερώθη δε ίνα εκείνοι (δηλαδή οι Εβραίοι) τελειωθώσιν τοις αμαρτήμασιν και ημείς (οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι) διά του κληρονομούντος διαθήκην Κυρίου Ιησού λάβωμεν¨.

 Ο Βαρνάβας ανήκει σε ένα γένος Ιουδαίων το οποίο δεν έλαβε και φυσικά δεν απώλεσε την διαθήκη του Μωυσέως. Ελαβε όμως το γένος του Βαρνάβα την διαθήκη μέσω του Ιησού ο οποίος και είναι ο κληρονόμος της διαθήκης του Πατέρα Του. Την άποψη του Βαρνάβα συμμερίζονται όλοι οι Ελληνιστές Ιουδαίοι, οι οποίοι θεωρούν ότι οι Εβραίοι όχι μόνο σκότωσαν τον Χριστό αλλά και τους προφήτες και δεν κατανόησαν την αλήθεια της παλαιάς διαθήκης. Γι΄αυτό ο Βαρνάβας, αντίθετα από τον Κλήμεντα, αντλεί εδάφια από τις Γραφές για να αποδείξει ότι οι προφήτες υποστήριζαν τις αναίμακτες θυσίες αν και κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε.

 Το εδάφιο από τον Ησαϊα που συνήθως χρησιμοποιούν οι Ελληνιστές Ιουδαίοι δεν φανερώνει ότι ο προφήτης ήταν κατά των θυσιών. ¨Τί μοι πλήθος των θυσιών υμών λέγει ο Κύριος, πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών και στέαρ αρνών και αίμα ταύρων ου βούλομαι¨ γράφει ο Ησαίας προς τους κατοίκους των  ¨Σοδόμων και Γομόρων¨ όχι θέλοντας να τους αποτρέψει από τις θυσίες αλλά να τους εξηγήσει ότι πρώτα απ΄όλες τις θυσίες πρέπει να είναι δίκαιοι και αγαθοί. Γι΄αυτό παρακάτω γράφει ότι δεν θέλει ούτε καν να του θυμιάζουν ή να του πατάνε την αυλή: ¨ουδέ αν έρχησθε οφθείναι μοι, πατείν την αυλήν μου ου προσθήσεσθαι, εάν φέρητε σεμίδαλην, μάταιον, θυμίαμα, βδέλυγμα μοι εστί, τας νουμηνίας υμών και τα Σάββατα ουκ ανέχομε και τα εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου¨. (Ησαίας,Α,10-14)

 Το μόνο σχόλιο που ταιριάζει στον καυγά περί της διαθήκης των Εβραίων, παλιάς και νέας, είναι η γνωστή παροιμία, δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Ο Θεός δεν ανήκει σε κανένα λαό αποκλειστικά, ούτε φτιάχνει διαθήκες λες και κάποτε θα πεθάνει.

Δ΄

Η ΑΝΤΙΜΩΣΑΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ

 Ο απόστολος Βαρνάβας θεωρεί βέβαια ότι όλα όσα αναφέρονται στις Γραφές για τα Σάββατα, την περιτομή και τις ακάθαρτες τροφές, είναι αλληγορικά και κανείς δεν πρέπει να τα παίρνει κατά γράμμα. Παράδειγμα όταν οι Γραφές προτάσουν την αποχή από το χοιρινό κρέας, υπονοούν ότι πρέπει να μένουμε μακριά από αμαρτωλούς ανθρώπους.

 Ο Ιουδαίος Φίλωνας, που έζησε την εποχή του Σωτήρα στην Αλεξάνδρεια, παραλληλίζει τους ελληνικούς μύθους με τους εβραϊκούς και εξηγεί αλληγορικά την κοινή κρυφή αλήθεια. Θεωρείται μάλιστα ότι η λέξη αλληγορία, είναι όρος που δημιούργησε η ελληνοιουδαϊκή γραματεία. Ο Πλούταρχος γράφει, ότι οι Ιουδαίοι λένε αλληγορία αυτό που οι Έλληνες ονομάζουν υπόνοια. Η φιλοσοφία του Φίλωνα είναι τόσο πλατωνική ώστε δημιουργήθηκε το ρητό, ¨ο Φίλων πλατωνίζει ή ο Πλάτων φιλωνίζει.¨ Αργότερα βέβαια, ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας, ο Ιουστίνος, ο Αθηναγόρας, ο Τατιανός και άλλοι χριστιανοί απολογητές, θα γράψουν με σιγουριά, ότι οι Ελληνες φιλόσοφοι έκλεψαν την σοφία του Μωυσή και των προφητών.

 Για να κατανοήσουμε το αντιμωσαϊκό κύρηγμα που διασώζεται στα ευαγγέλια, πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού δεν ήταν έθνος με ενιαία γλώσσα, θρησκεία και παράδοση. Οι Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας και όλης της διασποράς μιλούσαν ελληνικά και είχαν αποδεχθεί τον ελληνικό πολιτισμό. Οι Ιουδαίοι της Παλαιστίνης μιλούσαν τα αραμαϊκά ως μητρική γλώσσα, καθώς η εβραϊκή ήταν από καιρό μια νεκρή γλώσσα. Τα βιβλία της παλαιάς διαθήκης, μεταφράστηκαν και ταξινομήθηκαν από τους Αλεξανδρινούς του Πτολεμαίου, τρείς αιώνες σχεδόν πριν την γέννηση του Χριστού. Ως τότε δεν υπήρχε η παλαιά διαθήκη όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Ο Πτολεμαίος, ως νέος Πεισίστρατος έβαλε τους εβδομηνταδύο σοφούς να μεταφράσουν τα εβραϊκά βιβλία. Δεν πρέπει βέβαια να απομονωθεί το γεγονός αυτό, καθώς μεταφράστηκαν πολλά συγράμματα, μεταξύ αυτών και τα Αιγυπτιακά βιβλία του Θωθ, του ¨πάσης καρδίας και λογισμού δεσπότη¨, του Ερμή του Τρισμέγιστου, τα οποία υπήρχαν γραμμένα στα ιερογλυφικά. Ας επισημάνουμε εδώ ότι και τα δύο προαναφερόμενα κείμενα, τα ερμητικά και τα εβραϊκά, ήταν γραμμένα σε γραφές που δεν διαβαζόταν παρά μόνο από ιερείς.

 Ήδη από τον καιρό του Πτολεμαίου Στ΄ (181 -145 π.Χ.) ο Ιουδαίος Αριστόβουλος ανακαλύπτει στην ελληνική φιλοσοφία την αλήθεια περί θεού αλλά φυσικά αποδίδει την γνώση τους στην κλοπή της Εβραϊκής σοφίας. Οι Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας, οι αυτοαποκαλούμενοι Μακεδόνες, θεωρούσαν ότι ο Δίας ήταν ο ίδιος θεός με τον Ιεχωβά της παλαιάς διαθήκης, συμφωνώντας με τον συγκρητισμό της εποχής. Αλλωστε οι Ιουδαίοι, ατυχώς ίσως για τους φανατικούς Εβραίους, κατοικούσαν στην συνοικία Δέλτα, που ονομαζόταν έτσι από το πρώτο γράμμα του ονόματος του θεού των Ελλήνων Δία. Οι πέντε συνοικίες της Αλεξάνδρειας, ονομαζόταν από τα πέντε πρώτα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου, από τα αρχικά δηλαδή της φράσης, ¨Αλέξανδρος Βασιλεύς Γιός Δία Εχτισεν¨.

 Στην Αλεξάνδρεια βρέθηκαν αφιερώματα Ιουδαίων στην Αφροδίτη και σε άλλους ελληνικούς θεούς. Οι απερίτμητοι ελληνιστές Ιουδαίοι δεν έπαιρναν κατά γράμμα την παλαιά διαθήκη αλλά την αντιμετώπιζαν όπως οι Ελληνες τον Ομηρο. Βέβαια εμείς σήμερα είμαστε Ιουδαϊκότεροι των Ιουδαίων.

 Ηδη από τις αρχές του δεύτερου προχριστιανικού αιώνα, οι Ιουδαίοι της Παλαιστίνης εξελληνίζονται σε μεγάλο βαθμό. Οι ελληνιστές Ιουδαίοι αποκτούν τον δικό τους ιερέα και όπως αναφέρει το Α΄Μακαβαίων, ¨ωκοδόμησαν γυμνάσιον εν Ιεροσολύμοις κατά τα νόμιμα των εθνών και εποίησαν εαυτοίς ακροβυστίας και απέστησαν από διαθήκης αγίας και εζευγίσθησαν τοις έθνεσιν¨.

 Είναι λοιπόν σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο ¨ιουδαϊκός χριστιανισμός¨, δεν ήταν ενιαίος αλλά χωρισμένος σε δύο κύριες παρατάξεις. Από την μία πλευρά ήταν οι ελληνιστές απερίτμητοι Ιουδαίοι, οι οποίοι είχαν ασπαστεί την ελληνική παιδεία και διάβαζαν την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα, ενώ από την άλλη οι ορθόδοξοι περιτμημένοι Εβραίοι, οι οποίοι ποτέ δεν απαρνήθηκαν τα ιουδαϊκά έθιμα και το νόμο του Μωυσή, αν και μερικοί δέχτηκαν την ελληνική παιδεία και κάποιοι από αυτούς τον Χριστό, με τον δικό τους τρόπο, όπως ο Παύλος. Οι ορθόδοξοι Ιουδαίοι θεωρούν ότι ο Χριστός είναι απαραίτητα υιός Δαβίδ. Οι ελληνιστές Ιουδαίοι δεν πίστευαν ότι ο Ιησούς είναι υιός Δαυίδ, συμφωνόντας με τους εθνικούς αλλά και με τα λόγια του ίδιου του Ιησού.

 Οσο γι αυτούς που θα ισχυριστούν ότι ο Χριστός είναι υιός Δαυίδ, γράφει ο Βαρνάβας, ο ίδιος ο Δαυίδ ¨προφητεύει, συνίων (καταλαβαίνοντας) και φοβούμενος την πλάνη των αμαρτωλών¨, λέγοντας ¨είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, (δηλαδή είπεν ο Κύριος μου Θεός στον Κύριο μου Χριστό)¨. Και καταλήγει ο Βαρνάβας, ¨ίδε πως Δαυίδ λέγει αυτόν Κύριον και υιόν ου λέγει¨. Την ίδια φράση χρησιμοποιεί και ο ελληνιστής Ιουδαίος Πέτρος στις Πράξεις των αποστόλων, όπου τονίζει πως ο Δαυίδ δεν ανέβηκε στους ουρανούς αλλά πέθανε και θάφτηκε και ο τάφος του υπήρχε μέχρι τότε. (Πράξεις,β΄,30-34)

 Το χωρίο αυτό που αντλούν οι απόστολοι από τους Ψαλμούς χρησιμοποιεί και ο ίδιος ο Ιησούς, όταν οι Φαρισαίοι έφερναν αντιρρήσεις, επιμένοντας ότι ο Χριστός πρέπει να είναι υιός Δαβίδ. ¨Αλλοι έλεγον, Ούτός εστίν ο Χριστός, άλλοι δε έλεγον, Μη γαρ εκ της Γαλιλαίας ο Χριστός έρχεται; Ουχί η γραφή είπεν, ότι εκ του σπέρματος Δαβίδ και από Βηθλεέμ της κώμης όπου ην Δαβίδ, ο Χριστός έρχεται. Σχίσμα ουν εγένετο δι΄αυτόν¨ (Ιωαν.ζ,41-42) ¨Και αποκριθείς ο Ιησούς έλεγε, διδάσκων εν τω ιερώ, Πως λέγουσιν οι γραμματείς, ότι ο Χριστός υιός εστί Δαυίδ; Αυτός γαρ Δαβίδ είπεν εν τω πνεύματι τω αγίω, Είπεν ο Κύριος τω κυρίω μου, Κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Αυτός ουν Δαβίδ λέγει αυτόν κύριον και πόθεν υιός αυτού εστί; και ο πολύς όχλος ήκουεν αυτού ηδέως.¨ (Μαρκ.ιβ΄35) (Ματθαίου κβ.42-45.Λουκά κ,41.Ιωάννη ζ, 42.)

 Ο όχλος που πίστεψε στον Ιησού και ήκουεν αυτού ηδέως, δεν θεωρούσε ότι ο Χριστός ήταν κατ΄ανάγκη υιός Δαβίδ. Ο Μεσίας έπρεπε σύμφωνα με τους Ιουδαίους να τηρεί κάποιες προϋποθέσεις, για τις οποίες οι πιστοί του Ιησού αδιαφορούσαν, περιφρονώντας τους Φαρισαίους.

 Οι Φαρισαίοι βέβαια δεν πίστεψαν τον Χριστό και ¨έλεγον ουχ ούτος εστίν Ιησούς, ο υιός Ιωσήφ, ου ημείς οίδαμεν τον πατέρα και την μητέρα, πως ουν λέγει ούτος, Οτι εκ του ουρανού καταβέβηκα.¨(Ιωαν, Στ΄,42) Ούτε αργότερα οι Εβραίοι Χριστιανοί αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί, πίστεψαν όσα γράφουν ακόμη και σήμερα τα ευαγγέλια. Ετσι έφτιαξαν τις περίφημες αντιφατικές γεννεαλογίες του Χριστού από τον Ιωσήφ μέχρι του Δαυίδ και του Αδάμ, με τις οποίες ξεκινούν τα ευαγγέλια των Εβραίων (Ματθαίος) και του Παύλου (Λουκάς). Η Καινή διαθήκη ξεκινάει με την πρόταση, ¨Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ, υιού Αβραάμ¨, και θεωρεί ως πατέρα του Ιωσήφ τον Ιακώβ, ενώ ο Λουκάς γράφει στην γεννεαλογία του, ¨Ιησούς ως ενομίζετο, υιός Ιωσήφ, του Ηλί, ..του Αδάμ, του Ιεσσαί, ..του Αδάμ, του Θεού¨, συντασόμενος με την Φαρισαϊκή παράδοση. Πρέπει να γίνει κατανοητό όμως, ότι η ασυμφωνία των γεναλογιών είναι το μικρότερο παράπτωμα εκείνων που υβρίζουν τον Πνεύμα του Θεού. Ο Αδάμ από τον οποίο γενεαλογούν τον Ιησού, δεν είναι υιός του Θεού αλλά δημιούργημα του Θεού, φτιαγμένος από λάσπη. Το σπέρμα των Εβραίων, όσο άγιοι ανθρώποι και να ήταν, δεν είναι δυνατόν να θεωρείτε ότι μεταφέρει το Αγιον Πνεύμα από γενιά σε γενιά, όπως μεταφέρεται το ολυμπιακό φως από πόλη σε πόλη. Είναι τούτη μια παράξενη λατρεία του Εβραϊκού δεσοξυριβοζονουκλεϊκού οξέος; 

 Ολοι οι πρώτοι διακόνοι της εκκλησίας θεωρούν πως η κατά σάρκα συγγένεια του Σωτήρα με τους Εβραίους, προέρχεται από την Θεοτόκο Μαρία. Αν και συχνά συναντάει κανείς φράσεις όπως σπέρμα Δαβίδ ή εκ γένους Δαυίδ, ο Ιησούς παραμένει πάντα ¨ο εκ Μαρίας και εκ Θεού¨. (Ιγνάτιος ο Θεοφόρος). Το εβραϊκό αίμα του Ιησού προέρχεται από την Παρθένο Μαρία και όχι από τον Ιωσήφ. Η γενιά όμως σύμφωνα με την πατριαρχική εβραϊκή νομοθεσία δεν μεταφέρετε από τις γυναίκες παρά μόνο από τους άνδρες. Οι φανατικοί Ιουδαίοι επιθυμούν την γενεαλόγηση από τον Ιωσήφ για να καταλήξουν στην ασφαλή αγκαλιά του πατέρα τους Αβραάμ, αν και ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους ¨πριν Αβραάμ γενέσθαι, εγώ ειμί¨, (Ιωάν,η,58)

 Ο Ησαϊας προφητεύει τον Χριστό λέγοντας ¨και θέλει εξέλθει ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί και κλάδος θέλει αναβεί εκ των ριζών αυτού¨, (Ησ.ΙΑ,1) Βέβαια γιός του Ιεσαί είναι ο Δαβίδ που οι Ιουδαίοι Χριστιανοί παραλλήλησαν με τον Χριστό. Ο Ιωάννης στο ελληνιστικό ευαγγέλιο του γράφει για τον Χριστό πως είναι η ¨ρίζα Ιεσσαί¨ και θεωρεί τον Ιησού αντί απόγονο του Αβραάμ ως ολόκληρο το ¨γένος Αβραάμ¨. (Ιωάν.Αποκ.κβ,16)

 Οι Ιουδαίοι καυχιόταν τόσο πολύ για τον Αβραάμ, ώστε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ¨είπεν αυτοίς, Γεννήματα εχιδνών, ..ποιήσατε ουν καρπούς αξίους της μετανοίας, Και μη δόξητε λέγειν εν εαυτοίς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ, λέγω γαρ υμίν, ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ¨.(Ματθ.γ-7,8) Ισως ο Βαπτιστής αναφέρετε στον Δευκαλίωνα, τον Ελληνα Νώε, ο οποίος μαζί με την γυναίκα του Πύρα εδημιούργησαν καινούριο λαό ανθρώπων μετά τον κατακλυσμό, πετώντας πέτρες πίσω από την πλάτη τους.

 Αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς έλεγε στους Ιουδαίους, ¨Εάν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο θα είστε στ΄αλήθεια μαθητές μου. Και γνώσεσθαι την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει. Του αποκρίθηκαν, Σπέρμα Αβραάμ είμαστε και σε κανένα δεν δουλέψαμε ποτέ, πως εσύ λές, Οτι θα γίνουμε ελεύθεροι;¨ (Ιωάν.-η,31-33)

 Οταν οι Φαρισαίοι είδαν τον τυφλό θεραπευμένο, δεν μπορούσαν να πιστέψουν και τον ρωτούσαν συνεχώς πως έγινε και απέκτησε την όραση του. Ο πρώην τυφλός τους είπε, αφού ήδη σας απάντησα γιατί ρωτάτε συνέχεια, μαθητές του Ιησού θέλετε να γίνετε; ¨Ελοιδόρησαν ουν αυτόν, και είπον, Συ ει μαθητής εκείνου, ημείς δε του Μωυσέως εσμέν μαθητές¨.(Ιωάν. θ΄-28)

 Στο ¨Περί Νόμου Πνευματικού¨,(Κεφ.Σ΄-ιγ΄,ιδ΄) ο Μάρκος ο Ασκητής είναι αρκετά διδακτικός όταν γράφει: ¨Τυφλός εστί κράζων και λέγων. Υιέ Δαβίδ ελέησον με, ο προσευχόμενος σωματικώς και μήπω έχων γνώσιν πνευματικήν. Ο ποτέ τυφλός αναβλέψας και ιδών τον Κύριον, ουκ έτι Υιόν Δαβίδ, αλλά Υϊόν Θεού ομολογήσας, προσεκύνησε.¨ Κάτι τέτοιο όμως ήταν πολύ ακατανόητο για τους ορθόδοξους Ιουδαίους που επιζητούσαν να σκοτώσουν τον Ιησού, επειδή τον άκουγαν να λέει: ¨Ο Μωυσής σας έδωσε τον άρτο από τον ουρανό αλλά ο πατέρας μου σας δίνει τον επουράνιο άρτο τον αληθινό. Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Οι πατέρες σας έφαγον το μάνα εν τη ερήμω και απέθανον.(Ιωάν.-στ΄-32,48-49). Κι ενώ οι Φαρισαίοι εκνευριζόταν ακούγοντάς Τον, ο Ιησούς έλεγε:

¨Μη νομίζετε ότι εγώ θα σας κατηγορήσω στον Πατέρα, ο κατήγορος σας είναι ο Μωυσής, στον οποίο εσείς ελπίσατε¨.(Ιωάν.-ε,45) Τώρα όμως θέλετε να με σκοτώσετε, εμένα που σας είπα την αλήθεια, την οποία άκουσα από τον Θεό, πράγμα που ο Αβραάμ δεν έκανε. Εσείς ποιείτε τα έργα του πατέρα σας. Εσείς είστε από τον πατέρα σας τον διάβολο και την επιθυμία του πατέρα σας θέλετε να εκτελείτε, εκείνος ήταν από την αρχή ανθρωποκτόνος και δεν στάθηκε ποτέ αληθινός γιατί δεν υπάρχει αλήθεια σε αυτόν¨.(Ιωάν.η-40,44)

Ε΄

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ

ΔΕΚΑΤΟΥΤΡΙΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 Λαμβάνοντας υπόψιν την αντιμωσαϊκή στάση του Ιησού, είμαστε υποχρεωμένοι να τοποθετήσουμε τους πρώτους πιστούς και τους μαθητές του Σωτήρα στην ελληνιστική τουλάχιστον παράταξη. Ετσι κατανοούμε την απάντηση του Πέτρου προς τους πεπιστευκότες Φαρισαίους που επέμεναν να περιτέμνονται οι πιστοί και να τηρούν τον Μωσαϊκό νόμο, όταν τους είπε: ¨τώρα γιατί πειράζετε τον Θεό, επιθείναι ζυγόν επί τον τράχηλον των μαθητών, τον οποίον ούτε οι πατέρες μας, ούτε εμείς ισχύσαμε βαστάσαι.¨ (Πράξεις,ιε,10) Είναι προφανές ότι από καιρό οι πατεράδες των συγκεντρωμένων χριστιανών είχαν απαρνηθεί τα Ιουδαϊκά έθιμα. Συμφωνεί λοιπόν ο Πέτρος με τα λόγια του Σωτήρα που λέει: ¨Ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρύ¨. (Ματθ. Ια,30)

 Ο Πέτρος ξεκινώντας την ομιλία του για τα ιουδαϊκά έθιμα λέει: ¨Ανδρες αδελφοί, εσείς γνωρίζεται ότι αφ΄ημερών αρχαίων ο Θεός εν ημίν εξέλεξε διά του στόματος μου ακούσαι τα έθνη και πιστεύσαι.¨ (Πράξεις,ιε,7) Είναι λοιπόν λάθος να θεωρούμαι ότι ο Πέτρος ήταν Εβραίος ενώ ο Παύλος ελληνιστής που δίδαξε τα έθνη. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο Παύλος είναι ο περιτμημένος Φαρισαίος που διδάσκει το πνεύμα του εβραϊσμού. Ο Παύλος είναι εκείνος που εξαναγκάζει τον Ελληνα Τιμόθεο να περιτμηθεί, είναι εκείνος που περιφρονεί την ανθρώπινη σοφία των Ελλήνων και καίει τα ¨μαγικά¨ βιβλία στην Έφεσσο, είναι εκείνος που ταυτίζει το Άγιο Πνεύμα με το πνεύμα της παλαιάς διαθήκης. Ξεχνώντας τα λόγια του Ιησού για τους πρώτους και τους έσχατους του αρέσει να επαναλαβάνει, ¨Ιουδαίον τε πρώτον και Ελληνος¨(Προς Ρωμαίους,α΄,16-β΄,9)

 Η διαμάχη του Παύλου με τους ελληνιστές και ο καυγάς του με τον ελληνιστή απόστολο Βαρνάβα φανερώνουν αυτό που ο ίδιος δεν το αρνήθηκε ποτέ. Ο Παύλος ήταν γέννημα θρέμα Φαρισαίος και οι απόψεις του Φαρισαϊκές, όσο και αν αυτό πληγώνει τα συναισθήματα των σημερινών Ιουδαιοχριστιανών. Αν και ήταν μαθητής του μετριοπαθή Γαμαλιήλ, κυνήγησε τους πιστούς του Σωτήρα, μέχρι που είδε το όραμα εν τη οδώ. Ενα όραμα που δυστυχώς μερικοί το θεώρησαν σπουδαιότερο από την ίδια την παρουσία του Θεού στη γη, προτιμώντας τον δεκατοτρίτο απόστολο από τους υπόλοιπους δώδεκα, τους οποίους ο Παύλος είχε προφανώς καταδιώξει αμείλικτα. 

 Ο απόστολος Παύλος αν και περιφρονεί το γράμμα του Μωσαϊκού νόμου, θεοποιεί το αλληγορικό πνεύμα της παλαιάς διαθήκης, εκ του οποίου η κληρονομία. Γι΄αυτό γράφει στους Γαλάτες, ¨Ει δε υμείς Χριστού, άρα του Αβραάμ σπέρμα εστέ, και κατ΄επαγγελίαν κληρονόμοι¨, (Γαλάτας,γ΄,29) Αν πιστεύουμε δηλαδή στον Χριστό, γινόμαστε αυτομάτως τέκνα Αβραάμ κι έτσι μετέχουμε της θείας κληρονομιάς. Μπορεί μόνο μέσω του Υιού του Θεού να γνωρίζουμε τον Πατέρα Θεό όπως μας λέει ο Ιωάννης αλλά αν δεν γίνουμε τέκνα Αβραάμ, δεν πρόκειτε να δούμε σωτηρία, μας λέει ο Παύλος. Η σωτηρία ταυτίζεται με την Γιαχβική κληρονομιά και αυτό είναι απολύτως κατανοητό αφού για τον Παύλο και για όλους τους Φαρισαίους Χριστιανούς, ο  Ιησούς δεν είναι ο Θεός αλλά ο Μεσίας που είχε υποσχεθεί ο Γιαχβέ στους Εβραίους.

 Ο Παύλος θεωρεί ότι ο Ιησούς ¨ικάνωσεν ημάς διακόνους καινής διαθήκης, ου γράμματος, αλλά πνεύματος, το γαρ γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί¨.(Β΄Κορ.γ΄,6) Ετσι κατασκευάζει ένα νέο τύπο πνευματικού Ιουδαίου, που δεν τηρεί το νόμο αλλά διατηρεί βαθιά στην ψυχή του την Ιουδαϊκή παράδοση και αυτός είναι ¨ο εν κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή καρδίας εν πνεύματι, ού γράμματι¨.(Ρωμ.β΄,29)

 Αν κάποιος περιτμηθεί, σύμφωνα με τον Παύλο οφείλει να ακολουθεί όλες τις προσταγές του νόμου. ¨Περιτομή γαρ ωφελεί, εάν νόμο πράσσης, εάν δε παραβάτης του νόμου ής, η περιτομή σου ακροβυστία γέγονεν¨ (Ρωμ.β΄,25)

¨Μαρτύρομαι δε παντί ανθρώπων περιτεμνομένω, ότι οφειλέτης εστίν όλον τον νόμο ποιήσαι¨(Γαλ.ε΄,3)

 Ωστόσο ο Ιησούς που υποτίθεται ότι ήταν περιτμημένος δεν τηρούσε τις Μωσαϊκές προσταγές. Ο Τίτος που παρ΄ότι Ελλην έκανε περιτομή, (Προς Γαλάτας β,3-4) και ο Τιμόθεος που επίσης πείστηκε από τον Παύλο να κάνει περιτομή δεν τηρούσαν τα Εβραϊκά έθιμα. Ο Παύλος που αναμφισβήτητα είχε περιτμηθεί τηρούσε προφανώς όλο το νόμο και θυσίαζε τα απαραίτητα πρόβατα στο ναό του Ιεχωβά.

 Το κύρηγμα αγάπης του Παύλου στις συναγωγές και η αδιαφορία του για το νόμο, έχουν μοναδικό σκοπό να ενώσουν τις δύο ιουδαϊκές παρατάξεις σε ένα καινούργιο λαό, ανεξάρτητα από τα έθιμα τους. Σύμφωνα με τον Παύλο ο Χριστός αγαπάει το ίδιο και τους περιτμημένους και τους απερίτμητους, ¨Εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει, ούτε ακροβυστία¨(Γαλ.ε΄,6) Κάτι τέτοιο όμως δεν το δεχόταν με τίποτα οι ελληνιστές Ιουδαίοι Χριστιανοί.

 Ο Αγιος μάρτυρας Ιγνάτιος ο θεοφόρος, έχοντας υπόψιν του το πνεύμα του καιρού του, (μαρτύρησε τις αρχές του δεύτερου αιώνα), τόνισε στις επιστολές του, την μεγάλη διαφορά των απερίτμητων Χριστιανών από των περιτμημένων Ιουδαίων. Προς τους εν Μαγνησιαι γράφει: ¨Άτοπον εστιν ουν Χριστόν λαλείν και ιουδαϊζειν, ο γαρ χριστιανισμός ουκ εις ιουδαισμόν επίστευσεν, αλλ΄ ιουδαϊσμός εις χριστιανισμόν, ω πάσα γλώσσα πιστεύσασα εις Θεόν συνήχθη¨. Προς τους Φιλαδελφείς γράφει: ¨Εαν δε τις ιουδαϊσμόν ερμηνεύει υμίν, μην ακούετε αυτού, άμεινον γαρ ετσίν παρά ανδρός ακροβυστίαν έχοντος χριστιανισμόν ακούειν ή παρά ακροβύστου ιουδαϊσμόν¨.  Ο Θεοφόρος Ιγνάτιος λέει λοιπόν ξεκάθαρα ότι είναι ανάρμοστο να ακούει κανείς για τον χριστιανισμό από περιτμημένο παρά για τον ιουδαϊσμό από απερίτμητο.

 Η απόσταση που χώριζε τις δύο παρατάξεις ήταν τεράστια και αυτό φαίνεται από τις συνεχείς εμφύλιες διαμάχες στην Ιουδαία, όπου όπως μας πληροφορεί ο Ιώσηπος, οι νικητές δεν ήθελαν να αφήσουν κανένα από τους αντιπάλους τους ζωντανό.  

 Οι απερίτμητοι Ιουδαίοι, ήταν Εβραίοι που εξελληνίστηκαν αλλά και Ελληνες ή Παλαιστίνιοι που υϊοθέτησαν την Ιουδαϊκή παράδοση κατά τον ίδιο τρόπο που οι Έλληνες της Αιγύπτου υϊοθέτησαν την αιγυπτιακή παράδοση. Στα σχόλια του στον Ιωάννη, ο Ωριγένης υποστηρίζει ότι οι 144.000 χιλιάδες σφραγιασμένοι από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, οι οποίοι θα σωθούν σύμφωνα με την Αποκάλυψη, δεν είναι οι κατά σάρκα Ιουδαίοι πιστοί του Σωτήρα, γιατί αυτοί δεν πλησιάζουν αυτόν τον αριθμό. Βγαίνει λοιπόν το συμπέρασμα, ότι τον δεύτερο αιώνα οι περιτμημένοι Ιουδαίοι αποτελούσαν μια μικρή μειονότητα στον χριστιανισμό. Προφανώς ο Ωριγένης θεωρεί κατά σάρκα Ιουδαίους, μόνο τους περιτμημένους.

 Το ότι για να γίνει κάποιος Ιουδαίος Χριστιανός, έπρεπε να απαρνηθεί τα πατροπαράδοτα έθιμα και τον νόμο του Μωυσέως, δεν μας αφήνει περιθώρια για να υποθέσουμε, όπως σήμερα οι θεολόγοι επιμένουν, ότι οι πρώτοι πιστοί του Σωτήρα ήταν περιτμημένοι Εβραίοι και μόνο Εβραίοι. Ισα ίσα που είναι πολύ λογικό οι ελληνιστές απερίτμητοι Ιουδαίοι να υπήρξαν οι πρώτοι Χριστιανοί.

 Ο επίσκοπος Ευσέβιος, που έγραψε τον τέταρτο αιώνα, την μοναδική σωζόμενη εκκλησιαστική ιστορία, θεωρεί πως οι Εβραίοι από τον Αβραάμ και πάνω μέχρι τον Αδάμ ήταν όλοι χριστιανοί στην πράξη κι αν κανείς τους ονόμαζε έτσι δεν θα απομακρυνόταν από την αλήθεια. Αυτοί λοιπόν λέει ο Ευσέβιος δεν ενδιαφερόταν για την περιτομή, τα Σάββατα ή την διάκριση των τροφών, τα οποία παρέδωσε συμβολικώς ο Μωυσής. Παραβλέπει βέβαια ο Ευσέβιος ότι οι εκείνοι οι Εβραίοι λάτρευαν τα είδωλα και προσθέτει ότι οι παλαιοί Εβραίοι, γνώρισαν μάλιστα τον Χριστό, που φανερώθηκε στον Αβραάμ, μίλησε στον Ισαάκ και συζήτησε με τον Μωυσή και τους προφήτες.(Ευσέβιος Εκκλ.ιστορία,Α΄,5-8) Ωστόσο ο Χριστός που σύμφωνα με τον Ευσέβιο μίλησε στους αρχαίους Εβραίους δεν τους είπε τίποτα για τις αιματηρές θυσίες. Αλλωστε όπως ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει στο ευαγγέλιο και στην πρώτη επιστολή, τον Θεό κανείς δεν είδε πώποτε, ούτε την φωνή του άκουσε ποτέ κανείς.

 Οι Εβραιοχριστιανοί συνηθίζουν να παραβλέπουν τις θυσίες και να επικεντρώνουν την προσοχή τους στα είδωλα. Ο Ευσέβιος γράφει στην γυναίκα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου για να την νουθετήσει επειδή υποκύπτοντας σε ειδωλολατρικές συνήθειες, είχε στην κατοχή της εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Οι ελληνιστές Ιουδαίοι όμως, αναγνώριζαν τον συμβολισμό των εικόνων και των αγαλμάτων. Η παράδοση θέλει τον απόστολο Ανδρέα να φτιάχνει γλυπτό στο Πόντο όπου ίδρυσε εκκλησία αλλά και τους μαθητές του Ιωάννη να διατηρούν τα πορτραίτα του στην εκκλησία. Η κατασκευή αγαλμάτων και εικόνων του Ιησού δεν ήταν καθόλου περιστασιακή όπως αποκαλύπτουν τα αρχαιολογικά ευρήματα. Ο Ευσέβιος αναφέρει ντροπαλά το χάλκινο άγαλμα του Ιησού στην Πανεάδα πόλη της Παλαιστίνης, το οποίο κατέστρεψε ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος.  

 Τον τέταρτο αιώνα είχε ήδη διαμορφωθεί και υπερισχύσει η μεγάλη εκκλησία του Παύλου που ενώ φερόταν εναντίον του Μωσαϊκού νόμου, διατήρησε με ζήλο την Εβραϊκή παιδεία και την Ιουδαϊκή συνείδηση. Η εξάπλωση της συγκεκριμένης εκκλησίας βοηθήθηκε από την διόγκωση του εβραϊσμού της διασποράς, αφού τους πρώτους αιώνες μετά Χριστού η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε ολοσχερώς δύο φορές και οι Εβραίοι διώχθηκαν ανελέητα. Δεν τους επιτρεπόταν ούτε να βλέπουν την πατρίδα τους από μακριά.

 Ετσι ενώ οι θυσίες, τα Σάββατα και η περιτομή είχαν απορριφθεί, διατηρήθηκε το μίσος των Ιουδαίων προς τα αγάλματα και την ελληνική παιδεία. Η μοναδική αλήθεια πηγάζει από ¨εκείνων των αμφί τον Αβραάμ θεοφιλών ανδρών¨ γιατί ¨ου νέον αλλά και παρά πάσιν ανθρώποις αρχαιότητι τετιμημένον έθνος, τοις πάσι και αυτό γνώριμον, το Εβραίων τυγχάνει.¨(Ευσέβιος Εκκλ. Ιστορία)

 Ο Αβραάμ σύμφωνα με το λεξικό του Σουίδα έδωσε την γνώση στην ανθρωπότητα, ¨εύρεν ιερά γράμματα, και γλώσσα εμηχανήσατο ης Εβραίων παίδες εν επιστήμη ετύγχανον ως όντες τούτου μαθηταί και απόγονοι, εκ τούτου και τα των Ελλήνων γράμματα τας αφορμάς έλαβε, καν άλλως εαυτούς διαπαίζοντες αναγράφωσιν οι Ελληνες, και τούτου μαρτύριον η του άλφα φωνή, από του άλεφ του Εβραϊκού λαβόντος την επίκλησην. Εκ τούτου του Αβραάμ και τα ονείρων βιβλία εσφετερίσαντο Ελληνες και μάρτυς Ιωσήφ ο πανθαύμαστος, ο τούτου απόγονος¨.

 Σύμφωνα με τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρινό ¨παρά Μωυσέως τοιαύτα φιλοσοφήσαντες οι των Ελλήνων, .. παραστήσαντες δε την έμφασιν της Ελληνικής διανοίας εκ της διά των γραφών εις ημάς δεδομένην αληθείαν¨

Λέει μάλιστα: ¨φέρε μάρτυρας της κλοπής αυτούς καθ΄εαυτών παραστήσωμεν τους Ελληνας¨  και επιλέγοντας αποσπάσματα Ελλήνων φιλοσόφων αποδεικνύει ότι και στους έλληνες κυρήχτηκε το μήνυμα του Χριστού, από τον Ορφέα, τον Ομηρο, τον Πυθαγόρα, τον Εμπεδοκλή και τον Πλάτωνα αλλά ο λόγος αυτός δεν είχε την αξία των αυθεντικών Εβραϊκών Ιερών Γραμμάτων γιατί ήταν κλεμένος από τους προφήτες των Εβραίων.

 Και ιδού ως παράδειγμα κλοπής φέρεται και αυτή ακόμα η χώρα των ιδεών: ¨δυσάλωτος γαρ η χώρα του θεού, ον χώρα ιδεών ο Πλάτων κέκληκεν, παρά Μωυσέως λαβών τόπον είναι αυτόν, ως των απάντων και των όλων περιεκτικόν,¨

 Ηταν τόσο έντονη η εβραιοποίηση της γνώσης, ώστε ο ιστορικός Ν. Σάθας μας πληροφορεί στο ιστορικό του δοκίμιο για την Βυζαντινή μουσική, πως ¨η εις το εβραϊκόν αναγωγή των απαρεσκουσών τω χριστιανισμώ ελληνικών λέξεων είναι παλαιόν σύστημα, αφού βλέπομεν αυτόν τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας σπουδαίως γράφοντα ότι το βακχικό επιφώνημα ευάν παράγεται εκ του εβραϊκού, και σημαίνει την πρωτόπλαστον γυναίκα και τον ταύτην εξαπατήσασα όφιν.¨

  Ετσι κατανοεί κανείς πως την πρώτη Αυγούστου η εκκλησία μας τιμά την ¨μνήμη των αγίων επτά Παίδων των Μακκαβαίων και της μητρός αυτών Σολωμονής, και του διδασκάλου αυτών Ελεαζάρου¨. Ωστόσο οι αδερφοί Μακαβαίοι που στασίασαν εναντίον των Μακεδόνων του Αντιόχου του Επιφανή, ο οποίος κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα, εκατό εξήντα χρόνια πριν από τη γέννηση του Σωτήρα. Ενας εξ αυτών, ονομαζόμενος Εζεκίας, είδε κατά την μάχη ελέφαντα μεγάλο και στολισμένο, ώστε νομίζοντας πως πάνω του επέβαινε ο βασιλιάς Αντίοχος, όρμησε καρφώνοντας την κοιλιά του ζώου με το ξίφος αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να ποδοπατηθεί από το τεράστιο ζώο. Η αλήθεια είναι πως Μακαβαίος ονομαζόταν μόνο ο Ιούδας ο γιός του Ματαθία. Ονομάσθηκαν όμως όλοι οι γιοί του Ματαθία Μακαβαίοι, από τον Ιούδα που ήταν ο μεγαλύτερος γιός και του οποίου η επανάσταση έφερε τα πρώτα αποτελέσματα. Ωστόσο τα αδέρφια δεν ήταν εφτά αλλά πέντε. (Μακαβαίων Α΄, 2,3) Το λάθος αυτό φυσικά εντάσεται στην ενορχηστρωμένη παραπληροφόρηση των Εβραίων Χριστιανών. Τα εφτά αδέρφια για τους οποίους επιφυλασόταν η τιμή της αγιοσύνης ήταν άλλοι, αληθινοί μάρτυρες, δολοφονημένοι από τους Φαρισαίους και τον Ηρώδη,  και η λατρεία τους ξεκίνησε από τους πραγματικούς πιστούς του Σωτήρα, οι οποίοι δεν ήταν Εβραίοι.

 Είναι γεγονός πως τα χριστιανικά κείμενα που μας έχουν απομείνει, προέρχονται κυρίως από την εβραϊκή ανθελληνική παράταξη. Ακόμη και η παλαιότερη ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα αντικαταστάθηκε με νέα μετάφραση κατευθείαν από τα κείμενα των εβραίων. Το παράδοξο είναι ότι την αρχαία ελληνική μετάφραση αναφέρουν στα επιχειρήματα τους όλοι οι χριστιανοί απολογητές. Οι Εβραίοι κατηγορούσαν μάλιστα την ελληνική γραφή των εβδομήκοντα, ότι κακώς μετέφραζε στον Ησαϊα ¨ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει¨, γιατί το εβραϊκό πρωτότυπο αναφέρει, ¨ιδού η γυνή εν γαστρί έξει¨. Οι χριστιανοί αντιδρούσαν, λέγοντας ότι η μετάφραση έγινε με την βοήθεια του θείου πνεύματος, γιατί ενώ οι εβδομήντα σοφοί διέμεναν σε ξεχωριστά κελιά, καθ΄όλη την διάρκεια της εργασίας τους, μετέφρασαν ακριβώς τα ίδια.

 Ο Ειρηναίος υπερασπίζεται την μετάφραση των εβδομήκοντα λέγοντας ότι ¨ο Κύριος έσωσεν ημάς, δους το της Παρθένου σημείον, αλλ΄ουχ ως ένιοι φασί των νυν τολμώντων μεθερμηνεύειν την γραφήν, ΄ιδού η νεάνις τέξει΄ ..ως ο Θεοδοτίων και ο Ακύλας ο Ποντικός, αμφότεροι Ιουδαίοι προσήλυτοι, οις κατακολουθήσαντες οι Εβιωναίοι εξ Ιωσήφ αυτόν γεγενήσθαι φάσκουσιν¨.

 Οι νέοι μεταφραστές, είναι Ιουδαίοι που προσηλυτίστηκαν στον χριστιανισμό, οι οποίοι δεν πίστευαν στην παρθενία της Παναγίας αλλά θεωρούσαν τον Ιωσήφ πατέρα του Ιησού, όπως ακριβώς οι Φαρισαίοι (Ιωαν, Στ΄,42) και όπως ακριβώς το ευαγγέλιο του Ματθαίου και του Λουκά.

 Δεν υπήρξε μόνο η Ιερά Γραφή των εβδομήκοντα θύμα της προσπάθειας εξεβραϊσμού των Χριστιανών. Ολα τα βιβλία των Ελλήνων, ποιητών ή φιλοσόφων, θεωρήθηκαν ξαφνικά ως η μάταιη σοφία του κόσμου.

 Είναι σημαντικό εδώ να αναφέρουμε ότι ένα από τα έθιμα που δεν εγκατέλειπαν εύκολα οι Εβραίοι, ήταν οι θυσίες. Ο Γρηγόριος ο Νανζιαζηνός στο πέμπτο του βιβλίο ¨κατά Ιουδαίων¨, τους κατηγορεί ότι πηγαίνουν στις εκκλησίες μόνο από περιέργεια, χωρίς να πιστεύουν πραγματικά. Αυτό γιατί ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν πάλι στο ναό της Ιερουσαλήμ, τον οποίο τους είχε υποσχεθεί ο Ιουλιανός ότι θα επαναοικοδομούσε. Τους κατηγορούσε λοιπόν ότι δεν θυσίαζαν μέχρι τότε, επειδή η παράδοση τους απαιτούσε να θυσιάζουν μόνο στο ναό της Ιερουσαλήμ, ο οποίος είχε καταστραφεί από τον Ανδριανό.

 Μ΄αυτό τον τρόπο κατανοούμε όσα αναφέρει ο Κλήμεντας της Ρώμης στην προς Κορινθίους επιστολή του, όπου επιμένει ότι οι θυσίες πρέπει να γίνονται μόνο στο βωμό της Ιερουσαλήμ. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι στα ευαγγέλια το κύρηγμα της αναίμακτης θυσίας δεν έχει την θέση που κανείς θα περίμενε. Η θυσία δύο περιστεριών κατά την περιτομή του Ιησού, όπως επιτάσσει ο Μωσαϊκός νόμος, αναφέρεται με περηφάνια από το εβραϊκό ευαγγέλιο του Ματθαίου. Πολλοί ισχυρίζονται μάλιστα, μεταξύ αυτών και ο έλληνας ιστορικός Κορδάτος, ότι ο Ιησούς θυσίασε στο ναό. Ωστόσο είναι σίγουρο ότι οι ενδείξεις για κάτι τέτοιο προέρχονται μόνο από την παράδοση των Ιουδαίων που θεωρούσε τον Ιησού ιερέα του ναού της Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς δεν μπορούσε να θυσιάζει στην πόλη όπου καταζητείτο. Ούτε είναι δυνατόν την μιά μέρα να κρατάει το μαστίγιο και την άλλη να θυσιάζει ως ιερέας.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

φίλοι μου αυτα τα κείμενα είναι πανω από είκοσι ετών, τα δημοσιεύω εδω για δευτερη φορά αφου είχαν δημοσιευθεί παλαιότερα στον παθφάιντερ. Ίσως σε αυτα τα κείμενα κάπου φαίνεται και η ορθόδοξη καταγωγη μου.